«Ο τέταρτος καβαλάρης της Αποκάλυψης: ΛΑΓΝΕΙΑ» - Francesco Lamendola

Οι 4 ιππείς της αποκάλυψης ως προς την καθημερινότητα στη μαζική κοινωνία ονομάζονται «Άγνοια, χυδαιολογία, εγωισμός και λαγνεία» είναι αυτοί που σέρνουν τον κόσμο μας προς την άβυσσο από την οποία δεν υπάρχει λύτρωση.

                 Η ΛΑΓΝΕΙΑ

 «Ο τέταρτος καβαλάρης της Αποκάλυψης: ΛΑΓΝΕΙΑ

Ο Malcolm McDowell ως Alexander "Alex" στο A Clockwork Orange του Stanley Kubrick (1971)

Μετά από τήν άγνοια, τήν χυδαιολογία και τόν εγωισμό, ο τέταρτος καβαλάρης της Αποκάλυψης είναι η λαγνεία. Και εδώ έρχεται η έκπληξη. Ακόμα κι αν ο πόθος είναι ένα φυσικό ένστικτο, όπως ο εγωισμός - που δεν σημαίνει ότι είναι καλός από μόνος του - είναι το μόνο από τα τέσσερα που αντλείται και υπερτονίζεται συστηματικά από μια πολύ συγκεκριμένη στρατηγική, σχεδιασμένη, ας πούμε, από τήν επικρατούσα παντού εξουσία, αυτή των μεγάλων διεθνών οικονομικών. Οι τραπεζίτες που υφαίνουν τον γλοιώδη ιστό τους σε ολόκληρο τον κόσμο έπρεπε να εντοπίσουν ένα αδύναμο σημείο στο οποίο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν βία για να υπονομεύσουν την κοινωνία και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την ψυχική υποδούλωση ατόμων και λαών, την προϋπόθεση της σωματικής τους υποδούλωσης, και το βρήκαν στη λαγνεία. Ήταν το πιο ευάλωτο σημείο και το συνειδητοποίησαν και το αξιοποιούν στο έπακρο, κινητοποιώντας όλα τα πλανητικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους: κινηματογράφο, τηλεόραση, Τύπο, διαφήμιση, ψυχαγωγία, τα πάντα, ακόμα και τον αθλητισμό: όλα αυτά που είναι πιθανό να πυροδοτούν και τροφοδοτούν ερωτικές φαντασιώσεις και να απελευθερώνουν το σεξουαλικό ένστικτο, φυσικά εντελώς αποκομμένο από τά αισθήματα και τα συναισθήματα. Χάρη σε αυτή την εκστρατεία, που βρίσκει καλά προετοιμασμένο έδαφος, επειδή, όπως είπαμε, υπάρχει το ένστικτο της λαγνείας, πράγματι, όχι μόνο άνοιξε ένα ρήγμα, το οποίο γίνεται ένα χάσμα, μέσα από το οποίο έχει περάσει κάθε είδους αταξία πού τήν παρουσιάζουν ως απολύτως θεμιτή, από τη μοιχεία στην άμβλωση, από την ακολασία στην αιμομιξία, από την παιδεραστία στον σαδισμό, από τον σοδομισμό στον τρανσεξουαλισμό, αλλά και μια θανατηφόρα επίθεση έχει επίσης εξαπολυθεί στην καρδιά του θεσμού στον οποίο βασίζεται κάθε μορφή ζωής: τήν οικογένεια. Η οικογένεια τοξικοποιηθεί, δηλητηριασμένη, παραμορφωμένη από ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα που έχει μεταμορφώσει τον άνδρα και τη γυναίκα σε δύο ζώα πρόθυμα για σεξ, ή μάλλον, για πάντα νέες ερωτικές εμπειρίες, ακόμα και τις πιο ασυνήθιστες, τις πιο νοσηρές και τις πιο εξευτελιστικές.

Νταρθ Βέιντερ.

Σήμερα το βλέπουμε ξεκάθαρα: οι σκοτεινές και ισχυρές δυνάμεις που κυβερνούν τον κόσμο επιδιώκουν τον στόχο μιας διαλυμένης κοινωνίας, που έχει πνιγεί από την κακία, βυθισμένη στην αταξία πού αγωνίζεται αδιάκοπα προς τον αυτοεξευτελισμό!

Αλλά είναι το σύνολο του σύγχρονου πολιτισμού που ενθαρρύνει και προωθεί τη λαγνεία. Από τον 19ο αιώνα, οι εικαστικές τέχνες έχουν μεταφέρει τήν πορνογραφία, περνώντας την ως ζωγραφική: σκεφτείτε απλώς το άσεμνο "Η καταγωγή του κόσμου" του Gustave Courbet ή, τον 20ο αιώνα, το "Μάθημα Κιθάρας"  του Balthus. Η ψυχανάλυση, από την πλευρά της, υποστηρίζει ότι τα ανθρώπινα όντα πρέπει να φέρουν στο φως τά δικά τους 

Το μάθημα κιθάρας, Balthus (1934) Scuderie del Quirinale.

ένστικτα, ακόμη και τα πιο διεστραμμένα, να απελευθερωθούν από αυτά: και αν, για να το κάνουν, πρέπει να τα αφήσουν και στη διάσταση της πραγματικής ζωής, αυτό είναι ένα θέμα που αφορά μόνο αυτούς και η ηθική δεν έχει καμία σχέση με αυτό. Με άλλα λόγια, το σημαντικό είναι να συμφιλιωθεί κανείς με το ασυνείδητο του, να αποτρέψει το καπάκι της κατσαρόλας να δημιουργήσει υπερβολική πίεση, γιατί οι νευρώσεις προέρχονται από αυτή την πίεση. Ο ψυχαναλυτής, από την πλευρά του, φροντίζει να μην δίνει ηθικές κρίσεις ή συμβουλές: αυτό που θα κάνει ή δεν θα κάνει ο ασθενής μόλις συνειδητοποιήσει τις δικές του καταπιεσμένες επιθυμίες - για παράδειγμα, η αιμομικτική έλξη για τη μητέρα του - αυτό είναι πέρα από τις αρμοδιότητές του. Άλλωστε, η ψυχανάλυση αρνείται ότι υπάρχει κάτι σαν απόλυτη ηθική, κανόνες ή απόλυτοι κανόνες που πρέπει να γίνονται σεβαστοί, αλλά ότι όλα εξαρτώνται από τις καταστάσεις, την ιστορική στιγμή και τις τάσεις και τις κλίσεις του κάθε ατόμου. Και αν κάποιος σκέφτεται διαφορετικά, αν τολμήσει να πει ότι όλοι πρέπει να σέβονται έναν ηθικό κώδικα, ακόμα και στη σεξουαλική σφαίρα. Ή ότι το σεξ, αποκομμένο από το συναίσθημα, είναι μια παρέκκλιση. Ή ότι η τέχνη δεν πρέπει να σκύβει για να ερεθίζει τα βασικά ένστικτα ώστε να μεταμορφωθεί σε πορνογραφία, αμέσως ξεσηκώνεται η χορωδία τής πλατείας των πολιτικά ορθών, κοσμικών, υλιστών, στρουκτουραλιστών, υπαρξιστών, σουρεαλιστών, ντανταϊστών, μαρξιστών, παγκοσμιοποιητών και ένας Θεός ξέρει πόσοι άλλοι -ισμοί, ξεσπώντας αμέσως θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν. Και ο καημένος φιμώνεται επί τόπου, κατηγορείται για ηθικισμό, σκοταδισμό, επαρχιωτισμό, φονταμενταλισμό και μάλιστα για το ακριβώς αντίθετό του, δηλαδή αδιαφορία, και άπειρους άλλους κατακριτέους ισμούς. Επειδή η κυρίαρχη κουλτούρα έχει δημιουργήσει ένα νέο παράδειγμα, το οποίο είναι σχεδόν η τέλεια άρνηση αυτού που υπήρχε πριν από λιγότερο από δύο γενιές. Και για να κάνει τους ανθρώπους να ξεχάσουν το παρελθόν, το μόνο που έχει να κάνει είναι να σωπάσει οποιαδήποτε φωνή έξω από το ρεφρέν και να ορκιστεί και να ψευδομαρτυρήσει ότι ο κόσμος ήταν πάντα έτσι. Είναι η κατάρα του προοδευτισμού: υπάρχει πάντα κάποιος που προχωράει μπρός και παλιώνει ό,τι ήταν καινούργιο ένα λεπτό πριν.

Η οικογένεια έχει τοξικοποιηθεί, δηλητηριαστεί, παραμορφωθεί από ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα που έχει μεταμορφώσει τον άνδρα και τη γυναίκα σε δύο ζώα πρόθυμα για σεξ, ή μάλλον, για πάντα νέες ερωτικές εμπειρίες, ακόμα και τις πιο ασυνήθιστες, τις πιο νοσηρές και τις πιο εξευτελιστικές!

Ένα ισχυρό όργανο πειθούς ήταν ένα συγκεκριμένο είδος ερευνητικής δημοσιογραφίας, στην πραγματικότητα η δημοσιογραφία διατριβής, έντονα ιδεολογική με μια προοδευτική, ελευθεριακή και αντι-αστική έννοια,

Nancy Colbert Friday

«Πάρα πολλοί άνδρες εξακολουθούν να πιστεύουν, μάλλον αφελώς και εγωκεντρικά, ότι αυτό που τους ταιριάζει αυτόματα είναι αυτό που ταιριάζει και στις γυναίκες». Shere Hite

η οποία ειδικεύεται στη συλλογή, μέσω ανώνυμων (και επομένως μη επαληθεύσιμων) συνεντεύξεων, των λιγότερο όμορφων μυστικών της σεξουαλικής ζωής των ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, αλλά και των φαντασιώσεων τους. Έτσι, στον απόηχο της περιβόητης Έκθεσης Kinsey, απελευθερώθηκε μια ολόκληρη υπολογοτεχνία που έκανε τόν κήπο τών ανωμαλιών το σαλόνι της πολιτικά ορθής κουλτούρας. Ο φεμινισμός έχει προσθέσει το μερίδιό του στην καλή θέληση, ας πούμε έτσι, βάζοντας στο επίκεντρο τη γυναικεία επιθυμία και το δικαίωμα των γυναικών να είναι τουλάχιστον εξίσου διεφθαρμένες με τους άνδρες. Δημοσιογράφοι όπως η Shere Hite και η Nancy Friday ξεκίνησαν την εξερεύνηση αυτού του βυθισμένου πλανήτη, συγκέντρωσαν -λένε- εκατοντάδες και χιλιάδες «εξομολογήσεις», τις συσκεύασαν καλά και τελικά τις δημοσίευσαν στους μεγάλους εκδοτικούς οίκους, μετατρέποντας αυτό το βουνό ηθικών σκουπιδιών σε άλλα τόσα best-seller. Σε αυτά ο αναγνώστης μπορεί να μάθει πόσο αιώνια πρόθυμες είναι οι Αμερικανίδες, ανυπόμονες για οποιαδήποτε εμπειρία, ακόμη και την πιο ασυνήθιστη, νοσηρή, παράδοξη. Και πώς, αν δεν έχουν ακόμη αποφασίσει να τις κάνουν πράξη, τουλάχιστον, στο μεταξύ, τις ζουν με τη μορφή ερωτικών φαντασιώσεων, ενώ κάνουν σεξ με τους αντίστοιχους συζύγους τους και μέσα σε φαινομενικά κανονικές οικογένειες. Μάλιστα, πολλοί από τους ερωτηθέντες ομολόγησαν ότι ήθελαν να μεταφράσουν τις φαντασιώσεις τους σε πραγματικότητα. Για παράδειγμα, πείθοντας τον σύζυγο να ξεκινήσει μια σχέση τριών, όχι με μια γυναίκα - θα ήταν πολύ κοινότοπο και σχεδόν προφανές - αλλά με έναν άντρα. Αφού παραδέχθηκαν ειλικρινά ότι δεν είχαν παρατηρήσει ποτέ το παραμικρό ίχνος ομοφυλοφιλικών τάσεων σε αυτόν, οι αδίστακτες πρωταγωνίστριες των βιβλίων της Hite και της Friday ομολογούν ότι είναι εξαιρετικά ενθουσιασμένοι με την ιδέα να μυήσουν τον σύζυγό τους σε αυτό το είδος εμπειρίας, απλά για να απολαύσουν το θέαμα κάτι νέου και απαγορευμένου και να μπορέσουν να συμμετάσχουν χαρούμενα σε αυτό, καί όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα απόλυτης ευκολίας και ελευθερίας. Η χειραφέτηση δεν ήταν το μεγάλο φετίχ της γενιάς που μεγάλωσε στα χρόνια γύρω στο ’68;  ΚΑΙ απαγορεύεται η απαγόρευση, δεν ήταν ίσως ένα από τα αγαπημένα συνθήματα των νεαρών φοιτητών που απεργούσαν αέναα, που ενδιαφέρονταν πολύ για κάθε πείραμα συλλογικότητας/κολεκτιβισμού, όχι μόνο οικονομικό και κοινωνικό, αλλά και σεξουαλικό (οι περίφημες «κομμούνες»!), πόσο λίγο τους ενδιέφερε να κάνουν το καθήκον τους ως φοιτητές, που υποστηρίχθηκαν, συχνά με μεγάλες θυσίες, από τον πατέρα τους, και να σπουδάσουν σοβαρά για να πάρουν πτυχίο, ίσως με βάση τις πραγματικές δεξιότητες και όχι την αχαλίνωτη δημαγωγία της «πολιτικής των δεκαοχτάρηδων», χάρη στην οποία αποφοίτησαν υπέροχα γαϊδούρια ντυμένα μέ ρούχα;

Η δυτική κοινωνία δεν έχει πλέον ηθική, ούτε εκπαιδευτικό έργο, ούτε θρησκεία, ούτε καν μια υγιή και αληθινή ιδέα για τον άνθρωπο, τη φύση του, τις ανάγκες του. Δεν είναι πλέον καν μια κοινωνία, αλλά ένα αδιευκρίνιστο και αναβράζον μάγμα ατόμων που δεν συγκρατούνται από καμία ιδέα, αλλά μόνο από πρακτικές ανάγκες και από το γούστο για παράβαση που προωθεί ο νόμος ως ιερό δικαίωμα του πολίτη. Το άτομο εξαφανίστηκε, δεν είναι πια εκεί. Έχουμε εξαλείψει δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανικού πολιτισμού …

Το κακό που έχουν κάνει αυτά τα λεγόμενα ερευνητικά βιβλία, μαζί με τα μυθιστορήματα πορνογράφων όπως ο Alberto Moravia, ή οι ταινίες του Παζολίνι ή οι θεατρικές παραστάσεις του Φο, ήταν τεράστιο. Η γυναίκα,

Η Nina Companeéz στο δείπνο υποψηφίων César of Cinema το 2013.

 προπάντων αποσπάστηκε από τη φυσική της ψυχολογική θέση, τη μητρότητα και την οικογένειά της, για να κυνηγήσει, όπως έλεγαν τότε, τα δικά της όνειρα, ποδοπατώντας μάλιστα κάθε ηθικό δεσμό. Στην ταινία της η Nina Companeéz του 1972, αφηγείται, μεταξύ άλλων, για μια νέα και όμορφη μητριά που σαγηνεύει τον θετό της γιο κάτω από τα μάτια του συζύγου της, ο οποίος δεν παρατηρεί τίποτα, επειδή τον ιντριγκάρει η παρουσία μιας πολύ νεαρής κόρης που περνά τις πρώτες της διακοπές στην εξοχή και  θα έκανε τα πάντα για να πάει στο κρεβάτι μαζί της. Όλος αυτός ο χείμαρρος των περιττωμάτων, που παρουσιάζεται με το ευχάριστο πρόσχημα της ελευθερίας και της χαρούμενης παράβασης, έχει συνηθίσει τους νεαρούς θεατές, να πιστεύουν ότι η ζωή είναι ένα πικνίκ όπου το κύριο χόμπι είναι το σκαρφάλωμα στο κρεβάτι κάποιου άλλου, πιθανώς ήδη παντρεμένου, ή συγγενή, ή του ίδιου φύλου, εν ολίγοις, κάποιου με τον οποίο μπορεί κανείς να βιώσει τη συγκίνηση του απαγορευμένου καρπού. Από τη στιγμή που τέτοιες ιδέες και προσδοκίες μπήκαν στα κεφάλια και τις καρδιές μιας γενιάς εφήβων, ολόκληρη η κοινωνία παρασύρθηκε σε ένα ολοένα και ταχύτερο καταστροφικό σπιράλ. Τα δεκαοχτάχρονα παιδιά έχουν πάψει να σκέφτονται τον άνθρωπο της ζωής τους, τη χαρά της απόκτησης παιδιών, την αποστολή να αφοσιωθούν σε μια οικογένεια και έχουν αρχίσει να κυνηγούν ερωτικές συγκινήσεις, όπως οι  συνομήλικοί τους. Η ρίζα της παρούσας διαταραχής βρίσκεται εκεί, στην κουλτούρα της δεκαετίας του '60 και των αρχών της δεκαετίας του '70, όλα προβάλλονται προς την υπέρβαση, την αρχή της ηδονής και τον συστηματικό χλευασμό των κανόνων, της κανονικότητας, της καλοσύνης. Η παντρεμένη γυναίκα που είναι ικανοποιημένη με την οικογένειά της έχει γίνει ένα γελοίο αντικείμενο, που αξίζει τόν οίκτο. Η γυναίκα που δεν έχει χωρίσει, που δεν άφησε τον άντρα της για να τα πάει με έναν εραστή δέκα ή είκοσι χρόνια νεότερο της, στα σαλόνια της «καλής» αστικής τάξης, έχει γίνει απομεινάρι τού

Ο πατέρας Μάρτιν και ο Πάπας Μπεργκόλιο.

παρελθόντος, που κοιτάζουν με συμπάθεια οι φίλες της που χειραφετήθηκαν από τη σκλαβιά του γάμου. Αυτός ο άνεμος της αταξίας και της τρέλας ξέσπασε, εκείνα τα χρόνια, ακόμα και στα σεμινάρια και στα μοναστήρια. Στα γυναικεία μοναστήρια της Αμερικής μερικές «προοδευτικές» καλόγριες ύψωσαν τη σημαία του gay-is-beautiful και άρχισαν να λένε και να γράφουν ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια καλόγρια που αγαπά μια άλλη καλόγρια, δίνοντας αφορμή για ένα πραγματικό κίνημα απελευθέρωσης για τις λεσβίες καλόγριες. Στα ιεροδιδασκαλεία η ομοφυλοφιλία ήταν ανεξέλεγκτη, με πλήρη κακομεταχείριση από τους ιερείς εναντίον των νεαρών παιδιών, αλλά οι προϊστάμενοι προσποιούνταν ότι δεν έβλεπαν, δεν άκουγαν, δεν ήξεραν, δεν είχαν τη γλώσσα να μιλήσουν και προπάντων δέν έπαιρναν τα απαραίτητα μέτρα: και στο μεταξύ η διαταραχή συνεχίστηκε. Τώρα έχει γίνει τόσο δυνατή, έχει γίνει τόσο αλαζονική στην αυτοπεποίθησή της, που εμφανίζεται δημόσια και απαιτεί τη γενική έγκριση. Συμβαίνει όλο και πιο συχνά ένας Αμερικανός ιερέας ενορίας, εν μέσω Θείας Λειτουργίας, να λέει στους ενορίτες του ότι είναι ομοφυλόφιλος. Συμβαίνει και στην Ιταλία, αλλά αυτό -προς το παρόν- οδηγεί τον επίσκοπό τους, έστω και με χίλιες προφυλάξεις, να τον αναστείλουν από τα καθήκοντά του. Ωστόσο, δεν θα περάσουν πολλά χρόνια και, με τον θρίαμβο των θέσεων του Ιησουίτη James Martin, η εκκλησία θα υποδεχθεί τους ομοφυλόφιλους ιερείς με ανοιχτές αγκάλες και θα ζητήσει συγγνώμη χίλιες φορές για τις άδικες διακρίσεις που είχε εφαρμόσει εναντίον τους.

Auguste Charpentier-Ο τοκογλύφος. (1842)

Οι τραπεζίτες που υφαίνουν τον γλοιώδη ιστό τους σε ολόκληρο τον κόσμο έπρεπε να εντοπίσουν ένα αδύναμο σημείο στο οποίο θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν βία για να υπονομεύσουν την κοινωνία και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για την ψυχική υποδούλωση ατόμων και λαών, την προϋπόθεση της σωματικής τους υποδούλωσης και βρέθηκε στον πόθο!

Αυτή η συζήτηση μας φέρνει στη διάδοση του πόθου (στην εξάπλωση της λαγνείας) ακόμη και στη χριστιανική ηθική, που ήταν, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, το τελευταίο εμπόδιο που εξακολουθούσε να αντιστέκεται στο μακρύ κύμα του '68. Βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς την πλήρη αναγνώριση της σοδομίας και του λεσβιασμού, με ιερείς να παρουσιάζουν ομοφυλόφιλα ζευγάρια στο βωμό κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, να τους πλημμυρίζουν με επαίνους για την όμορφη αγάπη τους και να θρηνούν που δεν 

Ένα Gay Pride

 μπορούν να τους παντρέψουν οι ίδιοι, λόγω της υστέρησης της Εκκλησίας σε αυτό το θέμα. Και με ιερείς της ενορίας, όπως συνέβη στην περιοχή Gorizia, οι οποίοι μετατίθενται από τον επίσκοπο επειδή αντιτάχθηκαν στη παραμονή, ως αρχηγού προσκόπων, ενός πολιτικά παντρεμένου άνδρα με άλλον άνδρα. Και με τους επισκόπους να ζητούν δημόσια συγγνώμη, όπως στη Γένοβα, για τις προσευχές επανόρθωσης των «ανυποψίαστων» Καθολικών για το Gay Pride. Και μοναχές που διώχνουν τους Καθολικούς που προσεύχονται με αυτή την πρόθεση, ακόμα και από τον προαύλιο χώρο της μονής τους. Τώρα δεν υπάρχουν υποστηρικτές της σεξουαλικής διαταραχής στο εδώλιο (ποιος είμαι εγώ να κρίνω;, είπε ο κύριος με τα λευκά που όλοι αποκαλούν πάπα, ακόμα κι αν δεν είναι), αλλά οι τελευταίοι υπερασπιστές της τάξης: είναι ο θρίαμβος της σατανικά εμπνευσμένης και καλά αποφασισμένης αντιεκκλησίας να οδηγήσει τις ψυχές όχι προς τον παράδεισο, αλλά προς τα βάθη της κόλασης.

Το κακό που προκάλεσαν ορισμένα μυθιστορήματα από πορνογράφους όπως ο Alberto Moravia, ορισμένες ταινίες του Παζολίνι ή ορισμένες θεατρικές παραστάσεις του Φο ήταν τεράστιο! Μόλις τέτοιες ιδέες και προσδοκίες μπήκαν στα κεφάλια και τις καρδιές μιας γενιάς εφήβων, ολόκληρη η κοινωνία βυθίστηκε σε μια διαρκώς επιταχυνόμενη καταστροφική σπείρα !

Με την κατακόρυφη πτώση της καθολικής ηθικής κάτω από την επίθεση του σεξουαλικού ελευθερισμού που έχει δημιουργηθεί ως σύστημα, με την άνευ όρων παράδοσή του στο πνεύμα του καταναλωτισμού, που εμπορευματοποιεί τα σώματα καθώς και όλα τα άλλα καταναλωτικά αγαθά, απογυμνώνοντάς τα από κάθε πνευματικότητα (και μάλιστα τελευταίως, η φωτιά της αντιεκκλησίας του Μπεργκόλιο στράφηκε ακριβώς ενάντια στην πνευματικότητα, τον στοχασμό, τον ασκητισμό, τον μυστικισμό), η σημερινή κοινωνία έχει εισέλθει στην τελική φάση της εγκατεστημένης αταξίας. Οι σκοτεινές και ισχυρές δυνάμεις που αναφέραμε επιδίωκαν πάντα αυτόν τον στόχο: μια διαλυμένη κοινωνία, ερεθισμένη από τά πάθη, βυθισμένη στην αταξία  που αγωνίζεται αδιάκοπα προς την αυτο-υποβάθμιση. Δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ο ναός του Κυρίου;, προειδοποίησε ο Άγιος Παύλος πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, απευθυνόμενος σε εκείνους τους Χριστιανούς που δεν είχαν καταλάβει την αναγκαιότητα και την ομορφιά του να διατηρούνται αγνοί για να είναι άξιοι να εισέλθουν στη Βασιλεία του Θεού.  Και έτσι τους παρότρυνε (Α΄ Κορ. 6:9-11):  Ή δεν ξέρετε ότι οι άδικοι δεν θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού; Μην εξαπατάτε τον εαυτό σας: ούτε ανήθικοι, ούτε ειδωλολάτρες, ούτε μοιχοί, ούτε θηλυπρεπείς, ούτε σοδομίτες, ούτε κλέφτες, ούτε άπληστοι, ούτε μέθυσοι, ούτε συκοφάντες, ούτε εκβιαστές θα κληρονομήσουν τη βασιλεία του Θεού. Και τέτοιοι ήταν μερικοί από εσάς, αλλά πλυθήκατε, αγιάσατε, δικαιωθήκατε στο όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού και στο Πνεύμα του Θεού μας! Αλλά οι σημερινοί Καθολικοί σκέφτονται τους μετανάστες, τη βιοποικιλότητα, το κλίμα, την απόρριψη τών πλαστικών και βλέπουν στην Γκρέτα Τούνμπεργκ - σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο του Βερολίνου, Μονσινιόρ Χάινερ Κοχ - έναν νέο Ιησού Χριστό. Τι άλλο να πούμε, όταν φτάνουμε σε αυτό το σημείο;

Orazio Gentileschi, Lot και οι κόρες του (1622).

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της εξάπλωσης του πόθου ακόμη και στη χριστιανική ηθική, που ήταν, μέχρι πριν λίγα χρόνια, το τελευταίο φράγμα που αντιστέκεται ακόμα στο μακρύ κύμα του '68. Είμαστε ήδη στον δρόμο προς την πλήρη αναγνώριση της σοδομίας και του λεσβιασμού: ενώ οι «σύγχρονοι Καθολικοί» σκέφτονται τους μετανάστες, τη βιοποικιλότητα, το κλίμα, τη διάθεση πλαστικών και βλέπουν στην Γκρέτα Τούνμπεργκ - σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο του Βερολίνου –Monsignor Heiner Koch– έναν νέο Ιησού Χριστό !

Η δυτική κοινωνία δεν έχει πλέον ηθική, ούτε εκπαιδευτικό έργο, ούτε θρησκεία, ούτε καν μια υγιή και αληθινή ιδέα για τον άνθρωπο, τη φύση του, τις ανάγκες του. Δεν είναι πλέον καν μια κοινωνία, αλλά ένα αδιευκρίνιστο και αναβράζον μάγμα ατόμων που δεν συγκρατούνται από καμία ιδέα, αλλά μόνο από πρακτικές ανάγκες και από το γούστο για παράβαση που προωθεί ο νόμος ως ιερό δικαίωμα του πολίτη. Το άτομο εξαφανίστηκε, δεν είναι πια εκεί. Έχουμε εξαλείψει δύο χιλιάδες χρόνια χριστιανικού πολιτισμού...

Φραντσέσκο Λαμεντόλα

"Il quarto cavaliere dell'Apocalisse: LA LUSSURIA" - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)