ΕΓΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ Francesco Lamendola

 « Απολυτοποίηση της διαφορετικότητας, η ρίζα του εγωτισμού. Εγωτισμός: είναι η υπερβολική αυτοεκτίμηση η «μοντέρνα εκδοχή» του εγωισμού; Όταν ο μαζικός ναρκισσισμός οδηγεί σε άρνηση κάθε ανθρώπινης επικοινωνίας.

             Απολυτοποίηση της διαφοράς, η ρίζα του εγωτισμού

Narcissus by Caravaggio 1597-1599. Εθνική Πινακοθήκη Αρχαίας Τέχνης, Palazzo Barberini, Ρώμη. 

Ο εγωισμός υπήρχε πάντα , είναι ένα πρωτότυπο και θεμελιώδες ανθρώπινο συναίσθημα. Δεν είναι ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας της νεωτερικότητας, αλλά ένα αιώνιο σημάδι των παιδιών της Εύας, ακόμα κι αν ορισμένες συγκεκριμένες δυναμικές της νεωτερικότητας τείνουν να τόν εξυψώσουν και να τόν εξιστορήσουν σε τέτοιο βαθμό που να δυσκολεύουν τις κανονικές κοινωνικές σχέσεις, ξεκινώντας από τη συνύπαρξη εντός της οικογένειας. και τη σχέση μεταξύ παλαιάς και νέας γενιάς. Αυτό που είναι χαρακτηριστικό της νεωτερικότητας, ωστόσο, είναι ο εγωτισμός , ένας όρος που εισήγαγε στην κοινή γλώσσα ο Stendhal (1) με το μυθιστόρημά του Memories of egotism ( Souvenirs d'égotisme ), που γράφτηκε το 1832 αλλά δημοσιεύτηκε, μεταθανάτια, μόλις το 1892, δηλ. η υπερβολική και ναρκισσιστική θεώρηση του εαυτού. Ο εγωτιστής θεωρεί τον εαυτό του εξαιρετικό άτομο, προικισμένο με σπάνιες ιδιότητες, που λίγοι άλλοι, ή ίσως κανείς, δεν κατέχουν στον ίδιο βαθμό με αυτόν: με άλλα λόγια, χρησιμοποιεί δύο συστήματα μέτρησης: το ένα για να αξιολογήσει τον εαυτό του, εξυψώνοντας τα δικά του πλεονεκτήματα, και ένα για όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, κάπως πιο αυστηρό, υποτιμώντας και περιφρονώντας τα πλεονεκτήματα και τις ιδιότητες των άλλων.

Ο Στένταλ.

Ο εγωτισμός είναι ένας όρος που εισήχθη στην κοινή γλώσσα από τον Stendhal με το μυθιστόρημά του Memories of Egotism (Souvenirs d'égotisme), που γράφτηκε το 1832 .

Αυτό το συναίσθημα είναι τυπικό της νεωτερικότητας γιατί ήταν η νεωτερικότητα που διακήρυξε, μέσω της «εφεύρεσης» της δημοκρατίας, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου ικανοί να συνεργάζονται, μέσω της συμμετοχής στην πολιτική ζωή, για το κοινό καλό. από εδώ μέχρι την πιο ακραία επέκταση της έννοιας, στο σημείο να προϋποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου προικισμένοι με ευφυΐα, θέληση και αίσθημα ευθύνης, ήταν ένα σχετικά σύντομο βήμα. Υπήρχε και υπάρχει όμως πρόβλημα. Αν όλοι οι άνθρωποι είναι έξυπνοι, πρόθυμοι, ειλικρινείς κ.λπ., τότε είναι λίγο πολύ ίσοι. αλλά από τη στιγμή που η δημοκρατική ιδέα της ουσιαστικής ισότητας όλων έχει μπει στο μυαλό, ακόμη και των λιγότερο προικισμένων, των λιγότερο ευφυών, των λιγότερο εργατικών κ.λπ., όλοι τείνουν να «διαβάζουν» αυτή την αρχή με την έννοια ότι έχουν κάτι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Στην πραγματικότητα, αν όλοι έχουμε το «δικαίωμα» να θεωρούμε τους εαυτούς μας έξυπνους, ικανούς, ειλικρινείς, γιατί στο καλό να δεχτώ την ιδέα ότι κάποιος είναι πιο έξυπνος από εμένα; Αντίθετα, σκέφτομαι και πιστεύω ότι είμαι λίγο περισσότερο, ή ίσως πολύ περισσότερο, από όλους τους άλλους. Αν το κριτήριο της κρίσης είναι υποκειμενικό, όπως ισχυρίζεται η νεωτερικότητα, έχοντας καταργήσει την αντικειμενικότητα, τότε γιατί να μην κρίνω με την έννοια πού ικανοποιεί περισσότερο το εγώ μου; Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο εγωτισμός είναι η σύγχρονη εκδοχή του εγωισμού: ένας εγωισμός που βασίζεται στην υπερεκτίμηση του εαυτού του και στην επιβεβαίωση της δικής του αριστείας, που προφανώς συγκρούεται με όλους τους άλλους εγωισμούς σε αυτό το χαρακτηριστικό φαινόμενο της σύγχρονης κοινωνίας που είναι ο μαζικός ατομικισμός . Αν όλοι αισθάνονται εξαιρετικοί και όλοι καυχιούνται ότι έχουν υπερβολικά πλεονεκτήματα, αναπόφευκτα πυροδοτείται ένας παρανοϊκός ανταγωνισμός , με στόχο να καταδείξει την πραγματική ανωτερότητα του κάθε ανθρώπου έναντι όλων των άλλων. Από αυτή την άποψη, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί ο Σαρτρ ισχυρίστηκε ότι η κόλαση είναι οι άλλοι άνθρωποι .

Η εξαπάτηση της σύγχρονης δημοκρατικής σκέψης επιδοκιμάζει και ενθαρρύνει έναν ναρκισσισμό και μια υπερεκτίμηση του εαυτού που χρησιμεύουν για να κρύψουν τις στρατηγικές της αποκρυφιστικής παγκόσμιας δύναμης, ενώ προσφέρουν στους ξεριζωμένους και αποπροσωποποιημένους κατοίκους της νεωτερικότητας ένα φτωχό υποκατάστατο αυτού που δεν έχουν: την πληρότητα τού εαυτού τους…

Μια από τις πιο ξεκάθαρες αντανακλάσεις της έλευσης του εγωτισμού είναι ορατή στη λογοτεχνία, την ποίηση, τις παραστατικές τέχνες και, τέλος, στον κινηματογράφο και την ποπ μουσική. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης , στην πραγματικότητα, ή αυτός που θεωρεί τον εαυτό του τέτοιο - και που δεν αισθάνεται λίγο καλλιτέχνης, λίγο ποιητής, καθώς και λίγο φιλόσοφος, στη σύγχρονη κοινωνία; και ποιος στη γη, έχοντας έστω και την παραμικρή επίγνωση των δικών του περιορισμών, αναγνωρίζει ότι δεν διαθέτει καμία από τις τυπικές ικανότητες του καλλιτέχνη, του ποιητή, του στοχαστή; – δεν θέτει ως στόχο, όπως οι καλλιτέχνες τού παρελθόντος, να γίνει κατανοητός και δοξασμένος για την ικανότητά του να αναπαριστά την πραγματικότητα, ακόμη και να την μεταμορφώνει, από ολόκληρο το κοινό, αλλά μόνο να κάνει ξεκάθαρες τις παρορμήσεις του εγώ του να εκτονώσει κανείς τα υποκειμενικά του συναισθήματα. Δεν είναι απαραίτητο να καταλάβει το κοινό . Για να καταλάβουμε, υπάρχουν οι κριτικοί, που εγγυώνται το βάθος και την εγκυρότητα της τέχνης του. Όσο για τα υπόλοιπα, αν οι απλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν, τόσο το χειρότερο: το κοινό πρέπει να κάνει προσπάθεια να καταλάβει, όχι ο καλλιτέχνης που πρέπει να είναι ξεκάθαρος. Αυτή η νέα αντίληψη της τέχνης , που έκανε την εμφάνισή της με τόν ρομαντισμό, απαλλάσσει τον καλλιτέχνη από κάθε ευθύνη απέναντι στο κοινό: δεν είναι για τους ανθρώπους που δημιουργεί τα έργα του, αλλά για να φέρει στο φως αυτό που αισθάνεται, και είναι, τελικά, αυτό που αυτός είναι. Η τέχνη γίνεται ένα είδος αυτοψυχανάλυσης, ένας τρόπος να εκδηλωθούν οι παρορμήσεις του ασυνείδητου. Δεν είναι σημαντικό να αναπαραστήσουμε την πραγματικότητα, αλλά μάλλον να αναπαραστήσουμε αυτό που νιώθει ο καλλιτέχνης όταν την αντιμετωπίζει. Υπάρχει ένα κοινό νήμα που ενώνει τον ρομαντισμό με τον συμβολισμό, τον εξπρεσιονισμό, τον σουρεαλισμό και την άτυπη τέχνη: το κοινό νήμα του εξοργισμένου υποκειμενισμού και εγωτισμού του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης μιλάει για τον εαυτό του, απευθύνεται στον εαυτό του, δεν νοιάζεται για τους άλλους. Οι άλλοι μπορούν μόνο να τον εκτιμήσουν, να τον θαυμάσουν, να τον ειδωλοποιήσουν. Αν δεν τον καταλαβαίνουν, αν δείχνουν σκεπτικισμό απέναντι στα έργα του, αυτό είναι απόδειξη της μετριότητάς τους, του φιλισταϊσμού τους, της νηπιακής τους ανάγκης για βεβαιότητες και σαφή και αναγνωρίσιμα σημεία αναφοράς. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης, όμως, ένας νέος Οδυσσέας στην όπισθεν που δεν αναζητά τη χαμένη του πατρίδα, αλλά που δέχεται να περιηγηθεί άσκοπα και χωρίς προορισμό στον ωκεανό μιας ξεριζωμένης ύπαρξης (σκεφτείτε τον Leopold Bloom του Joyce) (2), έχει καταλάβει ότι η πραγματικότητα είναι χαοτική και ακατανόητη, είναι ανοησία και περιορίζεται στο να δείξει τη χαοτική του αταξία, το ακατανόητο και τον παραλογισμό του (όπως στο θέατρο του Σάμιουελ Μπέκετ) (3) .

Ο σύγχρονος καλλιτέχνης, σε αντίθεση με το παρελθόν, περιορίζεται στο να εξηγήσει τις παρορμήσεις του εγώ του, να εκτονώσει τις δικές του υποκειμενικές αισθήσεις: δεν είναι πλέον απαραίτητο για το κοινό να τον καταλάβει. για να καταλάβεις, υπάρχουν οι κριτικοί, που εγγυώνται το βάθος και την εγκυρότητα της τέχνης του. Ο σύγχρονος καλλιτέχνης είναι ένας νέος Οδυσσέας στην όπισθεν που δεν αναζητά τη χαμένη του πατρίδα αλλά που δέχεται να πλέει άσκοπα και χωρίς προορισμό στον ωκεανό μιας ξεριζωμένης και χαοτικής ύπαρξης!

Παρατηρούσε τον κριτικό λογοτεχνίας και δοκιμιογράφο Ferdinand Brunetière (Toulon, 1849-Paris, 1906) στο έκτο συνέδριο, αφιερωμένο στη Madame de Staël και τον Chateaubriand, στο μάθημά του για την εξέλιξη των ειδών στην ιστορία της λογοτεχνίας (πρωτότυπος τίτλος: L «Evolution des genres dans l'histoire de la littérature · μετάφραση από τα γαλλικά από τον Paolo Bagni, Parma, Pratiche Editrice, 1980, σελ. 174-175):

... Έχετε δει, στην πραγματικότητα, πώς τον 17ο και 18ο αιώνα συζητούνταν οπωσδήποτε για την εφαρμογή των κανόνων ή για τη φόρμουλα που έπρεπε να δοθεί, αλλά δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι υπήρχαν κανόνες και, Εφόσον υπήρχαν, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι η εξουσία τους θα έπρεπε να είναι απόλυτη. Ο Rousseau ήταν ο πρώτος, πιστεύω, που έκανε αυτή την έννοια του «σχετικού» θριάμβου στην κριτική, την οποία ο Perrault είχε όντως υποψιαστεί, αλλά που ο Voltaire είχε εμποδίσει να αναπτυχθεί. σήμερα θα επαληθεύσουμε ποιες συνέπειες είχε αυτή η μοναδική καινοτομία.

Ενώ μέχρι τότε, για διακόσια χρόνια, ακόμη και για τον Βολταίρο, σίγουρα τον πιο προσωπικό άνθρωπο, η λογοτεχνία ήταν στην πραγματικότητα σχεδόν μόνο η έκφραση κοινών ιδεών -εννοώ, ιδεών της κοινής γνώμης- με τον Ρουσσώ γίνεται έκφραση ιδιαίτερων ιδεών. και ιδιωτική, ας πούμε, ή, αν προτιμάτε, ομολογία του Εγώ του συγγραφέα. Πολύ διαφορετικός σε αυτό από τον Montaigne -με τα "Essais" του οποίου βλέπεις ακόμα να συγκρίνονται καθημερινά οι "Εξομολογήσεις" του πολίτη της Γενεύης- δεν αναζητά καθόλου τον εαυτό του σαν τον άλλον, και κυρίως δεν αναζητά τον άνθρωπο μέσα του. : αντιθέτως, βρήκε τον εαυτό του· και αυτό που του αρέσει να δείχνει στον εαυτό του είναι πόσο πιστεύει ότι δεν υπάρχει τίποτα γενικό στον εαυτό του, παρά ατομικό ή «μοναδικό».

JJ Rousseau; η αρχή του είναι η εξύψωση του προσωπικού συναισθήματος: η υπερτροφία του Εγώ ...

«Δεν είμαι φτιαγμένος σαν κανένας από αυτούς που έχω δει. Τολμώ να πιστέψω ότι δεν είμαι φτιαγμένος σαν κανένας από αυτούς που υπάρχουν», έτσι, στό άνοιγμα των «Εξομολογήσεων», να πώς εξηγεί ο ίδιος με κάθε ειλικρίνεια το σχέδιό του. Είναι η διαφορά που στοχεύει. Αυτό που στην ιστορία του ή στα συναισθήματά του μπορεί να υπάρχει παρόμοιο ή ανάλογο με αυτά όλων των άλλων είναι ακριβώς αυτό που εξαλείφει από την ιστορία του. «Αντιστροφή από υπέρ σε κατά», θα μπορούσε να πει ο Πασκάλ εδώ. Παρακολουθώντας τον εαυτό του ζωντανά και αναλύοντας τόν εαυτό του, ο Ρουσσώ, όπως όλοι οι συγγραφείς, φτιάχνει δύο μέρη του εαυτού του: το ένα, τη φύση γενικά, το άλλο, τη δική του φύση. Μόνο που ενώ πριν από αυτόν ο συγγραφέας προσπαθούσε να αναγάγει τη δική του φύση στο καθολικό -είναι η έκφραση της εποχής- και να γίνει όσο το δυνατόν πιο όμοιος με τους άλλους, να γίνει κατανοητός σε αυτούς, Ο Ρουσσώ κάνει ακριβώς τήν αντίθετη προσπάθεια. Εκφράζει ό,τι παραβλέφθηκε, δείχνει τι κρύφτηκε, εκθέτει ό,τι κρύφτηκε. Τι γνωρίζουμε για τα συναισθήματα του Βολταίρου για τη Madame du Châtelet; Όχι πολλά, και αναμφίβολα πολύ λιγότερα από όσα γνώριζαν οι σύγχρονοί του. Ωστόσο, οι σύγχρονοι του Ρουσσώ δεν γνώριζαν τίποτα για τη Μαντάμ ντε Γουάρενς. Χωρίς τις «Εξομολογήσεις», ίσως θα αγνοούσαμε ακόμη και το όνομά της.

Δεν χρειάζεται να σας δείξω εδώ τους δεσμούς αυτού του εγωισμού, ή, όπως λένε, του «εγωτισμού» με τα άλλα μέρη του χαρακτήρα και της ιδιοφυΐας του Ρουσώ. Θα περιοριστώ γρήγορα στο να σας πω ότι όλος ο ρομαντισμός προήλθε από εκεί, αν είναι αλήθεια ότι η αρχή του είναι η εξύψωση του προσωπικού συναισθήματος ή η υπερτροφία του εγώ...

Η ναρκισσιστική απόλαυση του εαυτού του και η υπερεκτίμηση του εαυτού του συχνά οδηγούν σε ένα «Delirium της παντοδυναμίας» και σε έναν αδιάκοπο ανταγωνισμό με άλλα «Εξίσου ναρκισσιστικά και μεγαλομανή εγώ» και επομένως σε μια άρνηση, στην πραγματικότητα, οποιασδήποτε αυθεντικής ανθρώπινης επικοινωνίας!

Ο Rousseau λοιπόν στοχεύει να αναπαραστήσει τη διαφορά στον εαυτό του, αυτό που τον κάνει μοναδικό και διαφορετικό από κάθε άλλο. Δεν θα ήταν τίποτα κακό με αυτό αν δεν συνοδευόταν από μια ναρκισσιστική απόλαυση του εαυτού του και μια υπερεκτίμηση του εαυτού του που συνορεύει με την αυταπάτη της παντοδυναμίας , και αν δεν υπονοείτο η φιλοσοφία ενός αδιάκοπου ανταγωνισμού με άλλα εγώ. εξίσου ναρκισσιστικά και μεγαλομανή, και επομένως μια de facto άρνηση κάθε αυθεντικής ανθρώπινης επικοινωνίας, γιατί ο κόσμος περιορίζεται σε ένα θεατρικό σκηνικό καλυμμένο με καθρέφτες. Η ομορφιά είναι ότι, συχνά, στους ρομαντικούς παρατηρούμε μια επίδειξη αυτολύπησης, με μια σχεδόν ξεδιάντροπη επίδειξη της δικής τους ευθραυστότητας και ανασφάλειας - ο Rousseau, για παράδειγμα, όχι μόνο μας λέει λεπτομερώς για τις ερωτικές του περιπέτειες, αλλά και για το πώς , ως αγόρι, μην έχοντας άλλο τρόπο να ικανοποιηθεί, το έκανε μόνος του, με μια ειλικρίνεια που είναι τουλάχιστον αμφίβολης γεύσης - ωστόσο, ταυτόχρονα, χρησιμοποιούν αυτή την ευθραυστότητα και αυτές τις ανασφάλειες για να τίς κάνουν ένα σκαμπό καί να ανέβουν ψηλότερα επιβεβαιώνοντας το δικό τους εγώ και με την προσδοκία ότι οι άλλοι τους αναγνωρίζουν ως κάποια μορφή υπεροχής, έστω και μόνο για το ότι είναι «ειλικρινείς». Είναι η ίδια στάση με έναν σκηνοθέτη όπως ο Γούλντι Άλεν ή ένας καλλιτέχνης όπως ο Andy Warhol ή ένας σκιτσογράφος όπως ο Charles M. Schulz (ο δημιουργός του Charlie Brown): τελικά δεν έχουν τίποτα να πουν, γιατί δεν υπάρχει τίποτα, στην πραγματικότητα, που να αξίζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά ό,τι είναι κοινότοπο, αναπαραγώγιμο, μέτριο, αποθαρρυντικό, απογοητευτικό. Αντιμέτωποι με τον κόσμο στον οποίο ζούμε, η πιο λογική στάση που πρέπει να υιοθετήσουμε είναι ο σκεπτικισμός και η απόρριψη κάθε ψευδαίσθησης, κάθε ιδανικής έντασης. Αυτό οδηγεί σε ένα περαιτέρω παράδοξο .

Άγνωστες μαριονέτες; Είμαστε αιχμάλωτοι πολλών μικρών, άθλιων «νάρκισσων» σταρ του Διαδικτύου: σε μια κενή κοινωνία που έχει φθάσει σε έρημο, όχι μόνο πνευματική και ηθική αλλά και συναισθηματική, οι χαρισματικοί ηγέτες σήμερα είναι αυτοί που προσωποποιούν το κενό, το τίποτα, την ανοησία!

Όχι μόνο ο μαζικός ατομικιστής είναι ένας κύριος που πιστεύει ότι είναι εξαιρετικός, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το εξαιρετικό σε αυτόν, κυρίως επειδή δεν έχει το βάθος και το θάρρος να φτάσει πραγματικά στο βάθος των πραγμάτων, ούτε την ταπεινοφροσύνη και την απλότητα της καρδιάς του. γιά να τους κοιτάω τουλάχιστον με ελάχιστη συμπάθεια και καλοσύνη, καί όχι ακριβώς με έκπληξη και ευγνωμοσύνη. αλλά είναι επίσης ένας κύριος που ισχυρίζεται ότι τον θαυμάζουν οι άλλοι ακριβώς επειδή βαριέται, σκεπτικιστής, κυνικός και καταθλιπτικός, αλλά πάντα - τουλάχιστον έτσι του φαίνεται - με ένα συγκεκριμένο ύφος που τον ξεχωρίζει από το πλήθος και του δίνει δικαίωμα ιδιαίτερης προσοχής. Αυτή είναι η στάση πολλών σταρ της ποπ μουσικής, ιδιαίτερα της ραπ και της ψυχαγωγίας, και ακόμη περισσότερο πολλών μικρών, άθλιων σταρ του Διαδικτύου , των λεγόμενων Influencers , νάρκισσοι, εγωιστές που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους και ωστόσο περιμένουν να κερδίσουν πολλά χρήματα μόνο για τον τρόπο που ποζάρουν, τον τρόπο που ντύνονται, τον τρόπο που κόβουν τα μαλλιά τους και άλλα παρόμοια. Και τα γεγονότα, στην πραγματικότητα, φαίνεται να δικαιώνουν αυτές τίς επιτηδευμένες μη οντότητες που έχουν ανεβεί στίς έδρες, επειδή εκατομμύρια ακόλουθοι τις παίρνουν ως πρότυπο και καθορίζουν την επιτυχία τους, υιοθετώντας και μιμούμενοι τον τρόπο τους να κάνουν τα πράγματα, να ντύνονται και να κόβουν τα μαλλιά τους. Σε μια κενή κοινωνία που έχει γίνει έρημος, όχι μόνο πνευματικοί και ηθικοί, αλλά και συναισθηματικοί, χαρισματικοί ηγέτες είναι αυτοί που προσωποποιούν το κενό, το τίποτα, την ανοησία.

Η Γκρέτα Τούνμπεργκ είναι το παράδειγμα του θρασύδειλου ελιγμού των ΜΜΕ που οργάνωσε η μεγάλη χρηματοδότηση για να ενοχοποιήσει περαιτέρω τις συνειδήσεις των Ευρωπαίων, κάνοντας τους να αισθάνονται περιβαλλοντικοί εγκληματίες που αρνούνται στα παιδιά τους το μέλλον!

Η ανατροπή της πραγματικότητας έχει φτάσει στο σημείο που οι λίγοι αληθινά πρωτότυποι, δημιουργικοί άνθρωποι, και κυρίως προικισμένοι με αληθινό κριτικό πνεύμα, όχι μόνο δεν γίνονται κατανοητοί, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό στο κλίμα του κομφορμισμού που επικρατεί σήμερα, αλλά κρίνονται μπανάλ. βαρετοί, ασήμαντοι και απλά αγνοημένοι. Και νά εκατομμύρια μαθητές γυμνασίου εγκαταλείπουν τα μαθήματα και απεργούν για το κλίμα (με την έγκριση και μάλιστα με την παρότρυνση του υπουργού, των διευθυντών και των καθηγητών!· λίγο περίεργο, σωστά;) και κυνηγούν την Γκρέτα Τούνμπεργκ . δηλαδή, ο θρασύς ελιγμός των μέσων ενημέρωσης που οργάνωσαν τα μεγάλα χρηματιστήρια για να ενοχοποιήσουν περαιτέρω τις συνειδήσεις των Ευρωπαίων, κάνοντας τους να αισθάνονται περιβαλλοντικοί εγκληματίες που αρνούνται ένα μέλλον στα παιδιά τους και έτσι τα προδιαθέτουν να αποδεχτούν το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που στην πραγματικότητα θα χρησιμεύσει στη μετατροπή της βιομηχανικής παραγωγής από ρυπογόνες πηγές ενέργειας σε «καθαρές» και ανανεώσιμες. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, αλλά είναι σημαντικό. Αυτοί οι μαθητές νιώθουν παρεξηγημένοι πρωταθλητές της αλήθειας, κήρυκες του νέου κόσμου και απόστολοι ενός άλλου πολιτιστικού παραδείγματος: με λίγα λόγια, αισθάνονται εξαιρετικοί, μοναδικοί και εξαιρετικά πρωτότυποι. Προφανώς δεν τους περνάει από το μυαλό ότι κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουν οι άλλοι να κάνουν: δηλαδή ότι είναι φτωχές τηλεκατευθυνόμενες μαριονέτες σε μια γιγάντια φάρσα, που ο τελικός στόχος τους είναι εντελώς διαφορετικός από τον δηλωμένο. Και όλα αυτά είναι δυνατά γιατί η εξαπάτηση της σύγχρονης δημοκρατικής σκέψης επιδοκιμάζει και ενθαρρύνει έναν ναρκισσισμό και μια υπερεκτίμηση του εαυτού που χρησιμεύουν για να κρύψουν τις στρατηγικές της αποκρυφιστικής παγκόσμιας δύναμης, ενώ προσφέρουν στους ξεριζωμένους και αποπροσωποποιημένους κατοίκους της νεωτερικότητας ένα φτωχό υποκατάστατο αυτού που δεν έχουν: την πληρότητα του τού εαυτού τους …

Φραντσέσκο Λαμεντόλα

EGOTISMO DELL’UOMO MODERNO - Inchiostronero

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) Ο Marie-Henri Beyle, γνωστός ως Stendhal (Γκρενόμπλ, 23 Ιανουαρίου 1783 – Παρίσι, 23 Μαρτίου 1842), ήταν Γάλλος συγγραφέας. Λάτρης της τέχνης και παθιασμένος με την Ιταλία όπου έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, έκανε το λογοτεχνικό του ντεμπούτο το 1815 με βιογραφίες για τον Χάυντν, τον Μότσαρτ και τον Μεταστάσιο, και ακολούθησε το 1817 η Ιστορία της ζωγραφικής στην Ιταλία και το βιβλίο με τις αναμνήσεις και τις εντυπώσεις Ρομά. Νάπολη, Φλωρεντία. Το τελευταίο υπογράφηκε για πρώτη φορά με το ψευδώνυμο Stendhal, όνομα εμπνευσμένο ίσως από τη γερμανική πόλη Stendal, όπου γεννήθηκε ο θαυμαστής ιστορικός τέχνης και κριτικός Johann Joachim Winckelmann. Τα μυθιστορήματά του ενηλικίωσης The Red and the Black (1830), The Charterhouse of Parma (1839) και ο ημιτελής Lucien Leuwen, γραμμένα σε μια ουσιαστική πεζογραφία που αναζητά την ψυχολογική αλήθεια των χαρακτήρων, κάνουν τον Stendhal, με τους Balzac, Dumas. , Ουγκώ, Φλωμπέρ, Μωπασσάν και Ζολά, ένας από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του γαλλικού μυθιστορήματος του 19ου αιώνα: πρωταγωνιστές του είναι νέοι ρομαντικοί που φιλοδοξούν να αυτοπραγματωθούν μέσα από την επιθυμία για δόξα και τη διεύρυνση των παθιασμένων συναισθημάτων. 

(2) Ο Leopold Bloom είναι ο πρωταγωνιστής του Ulysses του James Joyce, στον οποίο έχει μια λειτουργία παράλληλη με αυτή του Ulysses στην Οδύσσεια του Ομήρου. Ο χαρακτήρας του Μπλουμ βασίζεται κατά κάποιο τρόπο στον Italo Svevo, ο οποίος ήταν μαθητής και φίλος του Joyce. Όπως ο Έλληνας ήρωας στην Οδύσσεια, έτσι και ο Leopold Bloom δεν είναι παρών στην αρχή της ιστορίας και εμφανίζεται μόνο στο τέταρτο κεφάλαιο, το πρώτο του δεύτερου μέρους, που αντιστοιχεί στο επεισόδιο της Οδύσσειας Calypso. Ο Τζόις συστήνει τον Μπλουμ με αυτές τις διάσημες λέξεις: «Ο κύριος Leopold Bloom έτρωγε τα εντόσθια ζώων και πουλιών με μεγάλη απόλαυση. Του άρεσε η χοντρή σούπα με εντόσθια, η πικάντικη βρογχοκήλη, μια καρδιά γεμιστή με ψητό, παναρισμένες και τηγανητές φέτες συκωτιού, τηγανητό αυγοτάραχο μπακαλιάρου. Πάνω από όλα του άρεσαν τα ψητά νεφρά προβάτου που άφηναν μια ωραία γεύση ελαφρώς αρωματικών ούρων στον ουρανίσκο του.» 

(3) Ο Samuel Barclay Beckett (Δουβλίνο, 13 Απριλίου 1906 – Παρίσι, 22 Δεκεμβρίου 1989) ήταν Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, συγγραφέας, ποιητής, μεταφραστής και σεναριογράφος. Θεωρούμενος ένας από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο Μπέκετ, του οποίου το αριστούργημα είναι το Waiting for Godot, είναι αναμφίβολα η πιο σημαντική προσωπικότητα (μαζί με τον Eugène Ionesco, τον Arthur Adamov και τον πρώτο Harold Pinter) αυτού του θεατρικού και φιλοσοφικού είδους του Martin Esslin. καθορισμένο Θέατρο του παραλόγου. Αλλά η καλλιτεχνική του παραγωγή πρέπει να γίνει κατανοητή με μια ευρύτερη έννοια, καθώς ήταν επίσης ένας πολύπλοκος συγγραφέας στους τομείς του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου (ταινία του 1965 με τον Μπάστερ Κίτον). Συγγραφέας μυθιστορημάτων και ποιημάτων, το 1969 ο Μπέκετ τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας «για τη γραφή του, η οποία - στις νέες μορφές του μυθιστορήματος και του δράματος - αποκτά το ύψος της στην εγκατάλειψη του σύγχρονου ανθρώπου».

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΤΕΡΟΤΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΣΗΓΑΓΕ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΗ ΚΑΙ ΟΡΦΑΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΛΟΓΩ ΑΘΕΙΑΣ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ. Ο ΕΓΩΤΙΣΜΟΣ. Η ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ. Η ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ. Η ΟΠΟΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΤΑΙ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ.

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΕΜΒΑΘΥΝΟΥΝ, ΣΑΝ ΘΕΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ HOMO-DEUS.