«ΓΕΝΙΑ «ΝΙΦΑΔΩΝ ΧΙΟΝΙΟΥ» Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

 Ο άνθρωπος, είπε ο José Ortega y Gasset, δεν έχει φύση, αλλά έχει ιστορία

ΓΕΝΙΑ «ΝΙΦΑΔΩΝ ΧΙΟΝΙΟΥ»

Ο Fabio είναι λίγο πάνω από είκοσι χρονών. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιο με μέτρια αποτελέσματα, είναι μοναχοπαίδι και ανήκει σε καλή οικογένεια. Οι γονείς του τον λατρεύουν και ελπίζουν για το καλύτερο. Απαλλάσσεται από τα υλικά καθήκοντα, πάντα ικανοποιημένος σε όλα, απεχθάνεται την κούραση και τη σωματική εργασία, περιφρονεί και χλευάζει τον γάμο. Δεν έχει στρώσει ποτέ μόνος του το κρεβάτι του, φοράει μόνο επώνυμα ρούχα, αν πάει για παγωτό με φίλους, πρέπει να είναι «εκείνο» το παγωτό, δεν θα πήγαινε ποτέ για σκι χωρίς μοντέρνο εξοπλισμό. Είναι ένας από τους εκατομμύρια νέους χωρίς ιστορία, στερημένος ταυτότητας, παράξενοι ατομικιστές μέσα στο κοπάδι, τέλειο θήραμα του σημερινού γούστου, προσυσκευασμένες ιδέες, κομφορμισμός χωρίς στοχασμό.

Ο άνθρωπος, είπε ο José Ortega y Gasset (1) , δεν έχει φύση, αλλά έχει ιστορία: είναι σήμερα αυτό που είναι γιατί το χθες ήταν κάτι άλλο. Αποστρεφόταν τον υποκειμενισμό, τον οποίο θεωρούσε ασθένεια και κήρυξε «πόλεμο κατά της ιδιοτροπίας». Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν αν επέστρεφε στην αγαπημένη του Μαδρίτη και μπορούσε να παρατηρήσει τις μάζες της νεολαίας να μεταμορφώνονται τη νύχτα, με το μπουκάλι στο χέρι, ντυμένοι με πανάκριβα κουρέλια, με επιδεικτικά τατουάζ, φυλετικά δαχτυλίδια και περίεργα χτενίσματα. Φυσικά, είναι έτσι γιατί οι προηγούμενες γενιές, γονείς και παππούδες, αποδόμησαν τον κόσμο. Εύθραυστοι, αφοσιωμένοι μόνο στο παρόν, προκαλούν μεγάλη ανησυχία για το αύριο, το δικό τους και της κοινωνίας που θα κληρονομήσουν. Είναι η γενιά των «νιφάδων χιονιού». Κρύα, υγρά, άμορφα, λιώνουν στον πρώτο ήλιο. Ξεκινώντας από αυτά, μια παγκόσμια ψύξη βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ο απαισιόδοξος δεν χαίρει ιδιαίτερης συμπάθειας, κατηγορείται για καταστροφολογία, παραδοσιακή προκατάληψη, παρανόηση των σημείων των καιρών, αλλά καί ο πιο σκληραγωγημένος σκεπτικιστής κατακλύζεται από την πραγματικότητα. Είναι η απόδειξη

Τζόναθαν Χάιντ.

το έργο ενός προνομιούχου παρατηρητή, του Jonathan Haidt , Αμερικανού ψυχολόγου, καθηγητή ηθικής ηγεσίας, μια πειθαρχία πολύ business class. Το τελευταίο του βιβλίο, The Transformation of the Modern Mind, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, αλλά όχι στα ιταλικά. Μόνο ένα έργο είναι γνωστό στο κοινό μας, το Ένα δίκαιο μυαλό , μεταφρασμένο με τον παραπλανητικό τίτλο Tribal Minds. Η θέση του Haidt είναι ότι οι κακές ιδέες καταδικάζουν μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων σε αποτυχία. Ακόμη και στατιστικά που θα φαίνονται παρήγορα ερμηνεύονται από τον ίδιο με την έννοια της εσωστρέφειας και της ανασφάλειας των παιδιών μας.

Digital natives: η χρήση των smartphone και η ραγδαία ανάπτυξη των κοινωνικών δικτύων από το 2010; Η τρέχουσα μετατόπιση είναι απόδειξη του πόσο εύκολα ριζώνουν οι κακές ιδέες στους νεότερους!

Το ποσοστό όσων έχουν δοκιμάσει αλκοόλ, κάπνισμα και σεξ πριν από την ηλικία των 16 ετών έχει μειωθεί κατά μερικές μονάδες από τις αρχές της χιλιετίας, τουλάχιστον στην Αμερική. Χωρίς στεναγμούς ανακούφισης: αντί να μάθουμε να παίρνουμε ρίσκα χωρίς το προστατευτικό δίκτυο ενηλίκων, πάρα πολλοί μένουν κλεισμένοι στο σπίτι, συνδεδεμένοι με συσκευές πληροφορικής. Η καταστροφή είναι ότι κανείς δεν τους προετοιμάζει για την πραγματική ζωή , παρά τις «καλές» προθέσεις της γενιάς των πατεράδων τους. Είναι οι λεγόμενοι γονείς ελικοπτέρων , που γεμίζουν τις ώρες των απογόνων τους με δραστηριότητες

Jim Carrey- Truman Burbank Από την ταινία The Truman Show

εξωσχολικές  και τείνουν να τους προστατεύουν από οποιοδήποτε τραύμα, πραγματικό ή φανταστικό, ακόμη και με το κόστος να τους πείσουν ότι ζουν σε έναν τρομακτικό κόσμο.

Οι κακές ιδέες είναι οι παράλογες σκέψεις που έχουν ενσταλάξει στα παιδιά τους οι γονείς ελικοπτέρων . Τρία συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον Haidt: Ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο αδύναμο (το ψέμα της ευθραυστότητας). εμπιστεύεστε πάντα τα συναισθήματά σας (το ψέμα της συναισθηματικής συλλογιστικής). Η ζωή είναι μια μάχη μεταξύ καλών και κακών (το ψέμα «εμείς εναντίον τους»).

Αυτός ο θανατηφόρος συνδυασμός καλών προθέσεων και κακών ιδεών όχι μόνο καταδικάζει μια γενιά σε αποτυχία, αλλά, σιγά σιγά, δηλητηριάζει την κοινωνία ως σύνολο. Τα τελευταία χρόνια, το άγχος, η κατάθλιψη και η αυτοκτονία μεταξύ των εφήβων έχουν εκτοξευθεί, η κουλτούρα έχει γίνει ιδεολογικά ενιαία, γεγονός που εμποδίζει τους μαθητές να μάθουν, να συγκρίνουν, να σχηματίσουν γνώμη. Τα κοινωνικά δίκτυα και τα νέα μέσα μάς επιτρέπουν να καταφύγουμε σε ιδεολογικές φούσκες, όπου το τίποτα σπέρνεται και, από την άλλη, κυριαρχεί η πόλωση μεταξύ των μελών των αντίπαλων φυλών.

Στην Ιταλία, όπως και αλλού, τα ακαδημαϊκά προσόντα αφθονούν, αλλά υπάρχει έλλειψη μορφωμένων και ακόμη περισσότερο καταρτισμένων ανθρώπων. Οι τελευταίες γενιές φοιτούν στο πανεπιστήμιο, αλλά μοιάζουν με κοπάδι που κοιμάται χωρίς κριτική ικανότητα ή ειλικρίνεια στη συζήτηση !

Είναι ανησυχητικό ότι οι ψυχολογικές διαταραχές πολλαπλασιάζονται στους νεότερους, με συνεχώς αυξανόμενους αριθμούς και κορυφώσεις σε πράξεις αυτοτραυματισμού, ειδικά μεταξύ των κοριτσιών. Γεγονός είναι ότι δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα, τις αναπόφευκτες αποτυχίες, να επεξεργαστούν τα όχι, με τρόμο για πρώτη φορά μετά το ναι των γονιών τους και το ήπιο εκπαιδευτικό σύστημα. Η κρίσιμη στιγμή, στην ανασυγκρότηση του Haidt, ήταν το 2010, η γενίκευση της χρήσης smartphone , παράλληλα με την ταχεία ανάπτυξη των κοινωνικών δικτύων. « Η κοινωνική ζωή των εφήβων άλλαξε ριζικά. Το 2008, τα παιδιά πήγαιναν σε σπίτια φίλων ή έκαναν παρέα σε εξωτερικούς χώρους. Το 2010 έγινε φυσιολογικό να κλείνονται στα υπνοδωμάτια τους με τα κινητά τους τηλέφωνα. Τα παιδιά και οι έφηβοι χρειάζονται παιχνίδι για να ολοκληρώσουν τη διαδικασία νευρικής ανάπτυξης. Εάν η παιχνιδιάρικη φάση είναι περιορισμένη, ενηλικιώνονται λιγότερο δυνατά, σωματικά και κοινωνικά, λιγότερο ανθεκτικά στον κίνδυνο και πιο ευάλωτα. «Αν είσαι νέος που έχει κολλήσει στα κοινωνικά δίκτυα από το 2010, ο εγκέφαλός σου λειτουργεί διαφορετικά από τον δικό μου. Αυτό είναι γεγονός », καταλήγει με πικρία ο Χάιντ.

Η μόνη εναλλακτική είναι να διαλύσουμε σταδιακά τα τρία μεγάλα ψέματα που υποδεικνύονται. Αυτό που δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο αδύναμο φαίνεται να είναι η πλειονότητα των πεποιθήσεων του i-Gen , εκείνων που γεννήθηκαν μετά το 1995, των ψηφιακών ιθαγενών , με εμμονή με την ασφάλεια, όχι μόνο σωματική, αλλά κυρίως συναισθηματική. Η τραγωδία είναι ότι « πιστεύουν ότι πρέπει να σωθούν από τροχαία ατυχήματα ή σεξουαλικές επιθέσεις στις πανεπιστημιουπόλεις, αλλά και από ανθρώπους που έχουν διαφορετικές ιδέες από τις δικές τους ». Και η στένωση του μυαλού που παράγει η πολιτική ορθότητα. Τα ανθρώπινα όντα γίνονται ενήλικες αντιμετωπίζοντας τις αντιξοότητες, όχι με το να ξεφεύγουν από αυτές.

Το δεύτερο ψέμα είναι συναισθηματικό: να εμπιστεύεστε πάντα τα συναισθήματά σας. Διδάσκεται ότι αν κάτι σε ενοχλεί, είναι κακό. Εξ ου και ο πυρετός των μποϊκοτάζ εναντίον όσων υποστηρίζουν τις «λανθασμένες ιδέες», καθώς και η παράλογη αντίληψη ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να προστατεύουν τους φοιτητές - νεαρούς ενήλικες - από την αντιπαράθεση. Αυτό αποτελεί προσβολή για την κληρονομιά ενός πολιτισμού δύο χιλιάδων ετών που εγκαινιάστηκε με τη μέθοδο του Σωκράτη. Η τρέχουσα μετατόπιση είναι απόδειξη της ευκολίας με την οποία οι κακές ιδέες ριζώνουν στους νεότερους. Αυτό ισχύει επίσης για τη φαινομενική σύγκρουση καλού/κακού, η οποία καταλήγει σε προκατάληψη και χρήση βίας, σωματικής ή ηθικής, για να αφαιρεθεί ο λόγος όσων δεν τους αρέσει ή μάλλον «προσβάλλουν» ως διαφωνούντες, μη κομφορμιστές .

Άλλες κατευθυνόμενες και χειραγωγημένες γενιές; Οι τελευταίες γενιές κυριεύονται από τον πυρετό της αλληλεπίδρασης με τις οθόνες, ανάλογα με το τι μας λένε οι άλλοι μέσω του πληκτρολογίου: όλοι κρίνουν τα πάντα σε μια επιφανειακή Βαβυλώνα βουτηγμένη στην απιστία! Ποιος είναι όμως ο χειριστής ;

Τι μπορούμε να συμπεράνουμε από το έργο του Haidt, μια έγκυρη επιβεβαίωση αυτού που βιώνουμε καθημερινά; Σε κάνει να θέλεις να ξεφύγεις λέγοντας ότι οι νέοι ξυρίζονται κάθε μέρα, αλλά δεν είναι άντρες. Η ζωή, είτε αρέσει στις νιφάδες χιονιού είτε όχι, είναι σοβαρή υπόθεση. Το μέλλον είναι σκοτεινό όχι μόνο λόγω της ευθραυστότητας, της απουσίας πάθους και της παρεξηγημένης αίσθησης ελευθερίας των τελευταίων γενεών, αλλά κυρίως επειδή η απροετοιμασία και η ηθική ευτέλεια των κυρίαρχων τάξεων, η μαζική νηπιότητα, θα εξαπλωθεί σε σημείο γενίκευσης , το σύνδρομο Πίτερ Παν που πνίγει την κοινωνία στη ματαιότητα, στο κενό, στην αυτοκρατορία του εφήμερου που κατήγγειλε ο Ζιλ Λιποβέτσκι ( 2)

Ζουν σε ένα είδος ατελείωτα παρατεταμένου οργίου, το βαμβάκι είναι το σύμβολο των σιταποθηκών του μέλλοντος. Στην Ιταλία, όπως και αλλού, τα ακαδημαϊκά προσόντα αφθονούν, αλλά υπάρχει έλλειψη μορφωμένων και ακόμη περισσότερο καταρτισμένων ανθρώπων. Οι τελευταίες γενιές φοιτούν στο πανεπιστήμιο, αλλά μοιάζουν με ένα κοπάδι που κοιμάται χωρίς κριτική ικανότητα ή ειλικρίνεια στη συζήτηση.

Οι νέοι πρέπει να αντιμετωπίσουν τη ζωή κατάματα, εκπαιδευμένοι στην κατάκτηση, στην προσπάθεια της πράξης και της γνώσης, μακριά από τήν μαλακτική αλοιφή της οικογενειακής και εκπαιδευτικής υπερπροστασίας, δυνατοί σε ιδέες, ξένοι στη συναισθηματική ντίσκο που τους περιβάλλει. Πρέπει να αναπτυχθούν ξανά ανάμεσα σε δεόντως αμφισβητούμενες διατριβές, υποστηριζόμενες από στέρεες αρχές, μια προϋπόθεση της ικανότητας λήψης αποφάσεων. Ο Χάιντ παρέχει, στο βιβλίο του, ένα πνευματικό οπλοστάσιο που στοχεύει στην απομάκρυνση των νέων από τη Ντίσνεϋλαντ όπου περνούν την πιο σημαντική ηλικία της ζωής τους. Αγόρια που ξυρίζονται αλλά δεν είναι άντρες και κορίτσια που κλαίνε χαμένα χωρίς «likes» στα κοινωνικά δίκτυα. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τη δύναμη των ιδεών και την ιδέα της δύναμης, που νοείται ως ηθική σταθερότητα, ανθεκτικότητα σε αναπόφευκτες αντιξοότητες. Αρκετά με τη συγκεχυμένη έμφαση στα «συναισθήματα», παραγωγοί κούκλων και μαριονέτες που χειραγωγούνται εύκολα από κάθε εξουσία, λεία κάθε λογής φόβου και ταυτόχρονα εύκολοι στόχοι προπαγάνδας και ψεύδους.

Η γενιά των «νιφάδων χιονιού»: κρύα, υγρά, άμορφα, λιώνουν με τον πρώτο ήλιο. Τα ανθρώπινα όντα γίνονται ενήλικες αντιμετωπίζοντας τις αντιξοότητες, όχι με το να ξεφύγουν από αυτές!

Ας το πούμε χωρίς ευφημισμούς: η πλειοψηφία των Millennials και του i-Gen είναι αδύναμοι, υπερευαίσθητοι, Μανιχαϊστές. Δεν είναι διατεθειμένοι να αντιμετωπίσουν τη ζωή, που είναι σύγκρουση, ούτε την πολύ εξυψωμένη δημοκρατία, που είναι η συζήτηση, η σύγκρουση. Τρέχουν προς την αποτυχία με το κεφάλι. Γενιές που φοβούνται τη γλώσσα, φοβούνται τις λέξεις ή τα νοήματα, αγνοούν εντελώς την πραγματικότητα: είναι η νέα κουλτούρα της υπερασφάλειας (ασφάλειας), στην οποία το κοπάδι, πειθήνιο, μαλλιαρό, τυφλό, χαρούμενο στο να ακολουθεί τον βοσκό, δεν ξυπνά ποτέ. Τα προστατευτικά μαξιλάρια που τοποθετούνται μπροστά σε κάθε ενόχληση δημιουργούν υπαρξιακή ευθραυστότητα. Εξ ου και το άγχος και η κατάθλιψη των εφήβων, τα παιδιά που μεταφέρουν τα συναισθήματα και τις κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις στα κοινωνικά δίκτυα, που ζουν σε σύγκριση με φυσική εμφάνιση, κοινωνική θέση, στο σύνδρομο «fomo», φόβος απώλειας, φόβος απώλειας επαφής με τις δραστηριότητες και τις εμπειρίες άλλων, σε συνδυασμό με τον φόβο του αποκλεισμού από κοινωνικά γεγονότα ή πλαίσια. Το καρναβάλι σερβίρεται με βαριές συνέπειες: θέλεις το κοπάδι, την παρέα, τη μόδα. Όποιος δεν χρησιμοποιεί συγκεκριμένους όρους ή δεν συμμετέχει σε ορισμένες τελετουργίες ή συνήθειες κοροϊδεύεται, εκφοβίζεται, αναφέρεται ως μαύρο πρόβατο: αποκλίνων.

Οι νεότεροι αναζητούν οπαδούς, όχι φίλους, τους λείπει η αληθινή ελευθερία και δεν θα ήξεραν πώς να τη χρησιμοποιήσουν, οι γονείς και οι παππούδες ενεργούν ως μόνιμοι επόπτες παιδιών και εφήβων που δεν θα φτάσουν στην κατάσταση των ενηλίκων. Το καρότο είναι η επιτρεπτή συγκατάβαση, αλλά και το ηλίθιο ή βίαιο βιντεοπαιχνίδι, που προσφέρεται στα πλοία που μεταφέρονται από τον άνεμο που θα ναυαγήσει η θάλασσα. Η ευθραυστότητα είναι το πρώτο βήμα, μετά έρχεται η ανασφάλεια, το άγχος, ο εκνευρισμός. Θα καταλήξουν να γίνουν τρομεροί επαγγελματίες και κακοί πολίτες. Δεν φταίνε αυτοί, αλλά δεν ξέρουν πια τι είναι το επάγγελμα και το πάθος. Απλώς κινούν καταναγκαστικά τα δάχτυλά τους στην οθόνη σαν υπνοβάτες χωρίς να ξέρουν τι διαβάζουν ή τι βλέπουν. Απαλλάσσουμε τους απογόνους μας από την παραμικρή καταιγίδα χωρίς να υποπτευόμαστε πόσο λάθος είναι. «Εάν προστατεύσουμε τους νέους από κάθε είδους δυνητικά ανατρεπτικές εμπειρίες, θα καταστήσουμε πολύ πιο πιθανό ότι δεν θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής όταν βγουν από την προστατευτική μας ομπρέλα» (J. Haidt )

Δεν υπάρχει εξουσία, δεν υπάρχει εξωτερική ανάγκη, επομένως αυτοέλεγχος, εσωτερική σταθερότητα, επιθυμία βελτίωσης. Μια αμνιακή προστασία που γεννά κατάθλιψη, ανασφάλεια, μέχρι ψυχικές διαταραχές και τη μάστιγα των αυτοκτονιών των νέων. Επίσης, αγνοούν, λόγω ευθύνης των άλλων, την καθημερινή βία που βιώνουν και μερικές φορές ασκούν. Το να περνάς, να ξεπερνάς δύσκολες εμπειρίες και τραύματα ενισχύει τον χαρακτήρα. Το ζήτημα δεν είναι να εκτεθεί κανείς σε κίνδυνο ή να παραμελήσει τους κινδύνους, αλλά η δυναμική της υπερασφάλειας, η έλλειψη κουλτούρας του βαμβακιού βασίζεται σε θεμελιώδη λάθη σχετικά με την ανθρώπινη φύση. Σύμφωνα με τη λαϊκή σοφία « ό,τι δεν στραγγαλίζει, επιβιώνει ». Πάνω απ' όλα, μετριάζει και μας επιτρέπει να διαχωρίσουμε τη συναισθηματική σφαίρα από αυτή της ώριμης αντίδρασης, της εμπειρίας και της αποστασιοποίησης από γεγονότα και λέξεις, προϋπόθεση για να τα αντιμετωπίσουμε με ισορροπία.

Η νεανική καταστροφή σήμερα είναι ότι κανείς δεν τους προετοιμάζει για την πραγματική ζωή, παρά τις «καλές» προθέσεις της γενιάς των πατέρων: είναι οι λεγόμενοι γονείς ελικοπτέρων, που γεμίζουν τις ώρες των παιδιών τους με εξωσχολικές δραστηριότητες και τείνουν να τα προστατεύουν από οποιοδήποτε τραύμα !

Όσοι γεννήθηκαν μετά το 1982 εμφανίζουν προοδευτικά υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών με βάση το έτος γέννησης. Πάρα πολλά μυαλά στην προπόνηση απασχολούνται μόνο από κοινωνικά δίκτυα , των οποίων ο θόρυβος στερείται βάθους, αυθεντικών προσωπικών κινήτρων, στα οποία όλοι θέλουν να παίξουν, παρά τον πιθανό κίνδυνο, ζητώντας έγκριση για κάθε γκροτέσκο εγχείρημα. Δεν υπάρχουν πια εξωτερικά, σωματικά, δυνατά παιχνίδια, υπάρχει λιγότερος χρόνος για έξοδο, κοινωνικοποίηση, παγιδευμένος στον πυρετό της αλληλεπίδρασης με οθόνες, σε εξάρτηση από το τι μας λένε οι άλλοι μέσω του πληκτρολογίου. Όλοι κρίνουν τα πάντα σε μια επιφανειακή Βαβυλώνα βουτηγμένη στην απιστία. Δεν υπάρχουν αποκλίσεις ή ιδέες δικές μας, αλλά τρέμουμε πριν την αποδοκιμασία ή το επίφοβο «δεν μου αρέσει», τα μπράβο στο νέο Κολοσσαίο.

Η μεταμόρφωση του σύγχρονου μυαλού, του οποίου ελπίζουμε να μεταφραστεί στα ιταλικά , είναι μια ουσιαστική συντομογραφία για να εγκαταλείψουμε τη φούσκα της εξάρτησης και της αποτυχίας, να καταργήσουμε τον αυτοτραυματισμό και το άγχος, να προστατεύσουμε από έναν υγροποιημένο κόσμο όπου η πανοπλία είναι φτιαγμένη από πηλό. Η παρατήρηση των νεότερων, χωρίς πολιτισμικά φίλτρα και παγιωμένες εμπειρίες, πείθει ότι ολόκληρη η δυτική κοινωνία ζει εκτός χρόνου, το τέλος ήταν χθες, το παρόν είναι ένα είδος αδράνειας, ψυχρού, εντροπικού συμπληρώματος. Το ερείπιο έχει φτάσει στο ανθρωπολογικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο λυγίζουν οι γενετικοί μηχανικοί και οι απίθανοι τεχνολόγοι ταυτότητας. Ο νέος κόσμος που προσφέρουμε σε όσους μπαίνουν στη ζωή είναι ένας φαρμακοπορνογραφικός παράδεισος αμεταβίβαστων ατόμων που παρασύρουν φανταστικές υπάρξεις σε ένα τοπίο στάχτης.

Μπορεί να είμαστε καταστροφολόγοι, αποκαλυπτικοί, αλλά κοιτάζοντας τις γενιές των παροδικών, πρόωρα εξαντλημένων νιφάδων χιονιού ,μας οδηγεί σε ένα συναίσθημα που θεωρείται αντιδραστικό, μελαγχολικό. Τα φύλλα πέφτουν, όχι μόνο στο άμεμπτο κεφάλι της γενιάς των «χιονονιφάδων». Κάτω από το ψωμί τού χιονιού, είπαν οι αγρότες. Το μόνο που μένει είναι να ανάψουμε φωτιές και να περιμένουμε την άνοιξη.

Roberto PECCHIOLI

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Ο José Ortega y Gasset (1883-1955) ήταν Ισπανός φιλόσοφος και δοκιμιογράφος. «Μάζα είναι ό,τι δεν αξιολογεί τον εαυτό του - ούτε για καλό ούτε για κακό - για ειδικούς λόγους, αλλά αισθάνεται «όπως όλος ο κόσμος», και όμως δεν στενοχωριέται από αυτό, πράγματι νιώθει άνετα να αναγνωρίζει τον εαυτό του ως πανομοιότυπο με τούς υπολοιπους." (Η εξέγερση των μαζών)

(2) Ο Gilles Lipovetsky (Millau, 24 Σεπτεμβρίου 1944) είναι Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ. Συμμετείχε στη διαμαρτυρία νέων του 1968 στο Παρίσι, για να αλλάξει το γαλλικό εκπαιδευτικό μοντέλο. Ωστόσο, επικρίνει το μοντέλο που προέκυψε από αυτό, ότι παράγει αλλοτριωμένα άτομα με εύθραυστη προσωπικότητα και υποκείμενα σε συναισθηματικές διαταραχές, λόγω ηδονισμού και άμεσης ικανοποίησης.

«ΓΕΝΙΑ «ΧΙΟΝΙΦΑΔΕΣ»» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)