Η προσπάθεια ανοικοδόμησης του Ναού

Η προσπάθεια ανοικοδόμησης του Ναού

Από τον Ιουλιανό τον Αποστάτη στον Νετανιάχου

από τον Don Curzio Nitoglia

Ο Ναός της Ιερουσαλήμ σε πιθανή ανακατασκευή

Πρόλογος
Στον σημερινό πόλεμο μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ, το στοιχείο του εβραϊκού αποκαλυπτισμού -και ακριβώς η ανοικοδόμηση του τρίτου Ναού στην Ιερουσαλήμ για την προετοιμασία της έλευσης του ψεύτικου Μεσσία- δεν παίζει δευτερεύοντα ρόλο.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε τι συμβαίνει υπό το πρίσμα  όσων διδάσκει το Εβραικό Ταλμουδ και η Καμπάλα καί η  μιλεννιαλιστική αποκάλυψη.

Η απόκρυφη Αποκαλυπτική (1 ), για να ενισχύσει τον εβραϊκό εθνικιστικό ρεβανσισμό , χρησιμοποιεί τους κανονικούς Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και τους εμπλουτίζει με ευφάνταστες προβλέψεις που περιγράφουν τον θρίαμβο του Ισραήλ επί των Ειδωλολατρών ή των μη Εβραίων ( gojim ): «Το Ισραήλ θα ελευθερωθεί και θα εκδικηθεί, Καθοδηγούμενο από τον Jaweh και τον Μεσσία του, θα είναι ικανοποιημένο με ειρήνη και αφθονία. οι 12 φυλές θα επιστρέψουν για να βασιλέψουν στους εξημερωμένους και καταπατημένους ανθρώπους » (2 ).

Ο Monsignor Antonino Romeo γράφει ότι το θέμα της Αποκαλυπτικής είναι ιδεολογικό, πολιτικό και εσχατολογικό , ασχολείται με την « εκδίκηση των Εθνών και την ένδοξη αποκατάσταση του Ισραήλ» . […]. Το Βασίλειο του Θεού έχει γενικά μια γήινη-εθνικιστική πτυχή : τήν συντριπτική εκδίκηση του Ισραήλ,  πάντα γεμάτη ευημερία και κυριαρχία» (3 ).

Το βασίλειο του Ισραήλ « θα είναι αυτού του κόσμου , […] και θα επαναφέρει την Εδέμ εδώ κάτω . Σε αυτή την εβραϊκή αντίληψη, το ανθρώπινο πρόσωπο μετράει πολύ λίγο: το Ισραήλ γίνεται απόλυτη και υπερβατική πραγματικότητα , η λύτρωση είναι συλλογική παρά ατομική, πράγματι κοσμική παρά ανθρωπολογική. […]. Ο Μεσσίας παριστάνεται ως βασιλιάς και μαχητικός ήρωας. […]. Ποτέ δεν φαίνεται ο Μεσσίας ως πνευματικός λυτρωτής , εξιλεωτής για τις αμαρτίες του κόσμου» (4 ).
Εν ολίγοις, «το υπέρτατο θέμα εμφανίζεται ως αποκλειστική λειτουργία της δοξολογίας του Ισραήλ , η «πίστη» είναι η ανυπόμονη αναμονή για την επιθυμητή εκδίκηση στους Εθνικούς. Η φιλοδοξία για ένωση με τον Θεό, η αγάπη του Θεού και του πλησίον είναι εντελώς έξω από αυτά τα Αποκαλυπτικά γραπτά , που υποδαυλίζουν το πάθος για εκδίκηση και κυριαρχία του κόσμου . […]. Οι Αποκαλυπτικοί είναι αμείλικτοι απέναντι στους Εθνικούς: οποιαδήποτε συμπόνια γι' αυτούς θα μεταβαλλόταν ως αδυναμία πίστης. […]. Οι «μάντεις» της Αποκαλυπτικής οργίζονται, με άγρια ​​ηδονή, με ακόρεστο μίσος. Τα «αποκαλυπτικά» παίρνουν αποφασιστική θέση στη μοχθηρή προπαγάνδα κατά των Εθνών. είναι πολεμικές συσκευές [...]· Σε αντίθεση με το Ευαγγέλιο ( Mt. VI, 34), η αποκαλυπτική θρησκεία έχει μόνο μια ανησυχία και άγχος: το Μέλλον [...] οι Αυτοκρατορίες των Εθνών θα εξολοθρεύσουν η μία την άλλη μέχρι να περάσει η παγκόσμια κυριαρχία στο Ισραήλ » (5 ).

Πώς να μην βλέπουμε τα ίδια συναισθήματα με αυτό που γίνεται αυτή τη στιγμή στην Παλαιστίνη από τον ισραηλινό στρατό απέναντι στους Παλαιστίνιους, που δεν έχουν καμία σχέση με τη Χαμάς;

Πώς να μην δούμε τήν « εβραϊκή ιδιαιτερότητα , καταδικασμένη από το Ευαγγέλιο». Ο πιο φιλόδοξος εθνικισμός που αυξάνει τις διεκδικήσεις του. Οι Εθνικοί είναι πιο περιφρονημένοι και μισητοί από ποτέ : το χαντάκι μεταξύ του Ισραήλ και αυτών μετατρέπεται σε άβυσσο» (6 ).

Επιπλέον, ο Monsignor Romeo διευκρινίζει, «Ο αποκαλυπτικισμός, παρουσιάζοντας έναν Μεσσία που αποκαθιστά την πολιτική ανεξαρτησία στο Ισραήλ και του παρέχει καθολική κυριαρχία , τόνιζε τήν εθνικιστική ιδιαιτερότητα και ώθησε το Ισραήλ σε εξέγερση εναντίον του Χριστού και της Ρώμης και ως εκ τούτου στην καταστροφή ».7 )…

Λίγη ιστορία

Το 70 ο Τίτο ισοπέδωσε το ναό της Ιερουσαλήμ και ο Αδριανός το 132 έχτισε έναν μικρό ναό αφιερωμένο στον Δία με αγάλματα των ειδωλολατρικών θεών.

Τον όγδοο αιώνα οι Άραβες εισέβαλαν στην Ιερουσαλήμ και έκαναν το Όρος του Ναού ένα από τα πιο ιερά μέρη του Ισλάμ, χτίζοντας εκεί το τζαμί του Ομάρ.

Στις 15 Ιουλίου 1099 οι σταυροφόροι εισέβαλαν στην Ιερουσαλήμ και μετέτρεψαν το τζαμί σε εκκλησία για ογδόντα οκτώ χρόνια, μέχρι το 1187. Ωστόσο, μόλις οι Χριστιανοί αποχώρησαν, τα κτίρια επέστρεψαν στη μουσουλμανική λατρεία, στην οποία ανήκουν ακόμα...

Όταν το 1967 οι Εβραίοι επέστρεψαν στρατιωτικά στην κατοχή και σε αυτό το τμήμα της πόλης, ο στρατηγός Moshe Dayan - για λογαριασμό της κυβέρνησης του Ισραήλ - καθησύχασε τους μουσουλμάνους για την ελεύθερη και αποκλειστική απόλαυση της εσπλανάδας, κυρίως για εντελώς εβραϊκούς θρησκευτικούς λόγους. Οι Εβραίοι, μάλιστα, μη μπορώντας να καταλάβουν πού βρισκόταν τα Άγια των Αγίων , δεν μπαίνουν στο ξέφωτο, αφού φοβούνται να πατήσουν το μέρος που δεν μπορεί να περάσει κανείς αφού δεν υπάρχει πια Αρχιερέας, ο οποίος, μόνο αυτός , μια φορά το χρόνο, μπορούσε να αφήσει εκεί τα ίχνη του.

Όλα αυτά επιβεβαιώνουν με αξιοθαύμαστο τρόπο την προφητεία του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με την οποία, μέχρι το τέλος του χρόνου, μόνο οι μη Εβραίοι θα πατούν το έδαφος του Ναού .

« Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ - λέει ο Κύριός μας - που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί αυτούς που σου στέλνουν, πόσες φορές θέλησα να μαζέψω τα παιδιά σου, όπως μαζεύει η κότα τους νεοσσούς της κάτω από τα φτερά της, κι εσύ δεν ήθελες. Ιδού, «το σπίτι σου θα μείνει έρημο σε σένα». Γιατί σας λέω, δεν θα με ξαναδείτε μέχρι να πείτε: Ευλογημένος είναι αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου » ( Ματθ. , XXXVII, 9).

« Το σπίτι σου θα μείνει έρημο για σένα » είναι ένα απόσπασμα από τον Ιερεμία και τον Ιεζεκιήλ, εκείνους τους προφήτες που - περίπου εξακόσια χρόνια νωρίτερα - είχαν ανακοινώσει ότι ο Θεός θα εγκατέλειπε τον Ναό. Τώρα, είναι αναμφισβήτητο και προφανές γεγονός ότι σήμερα, στη θέση του Μεγάλου Ναού του Ισραήλ, βλέπουμε μια αυλή στην οποία βρίσκεται ένα ισλαμικό τζαμί. Λοιπόν αυτό το γεγονός αντιστοιχεί στην προφητεία του Ιησού Χριστού και του Ιερεμία/Ιεζεκιήλ. Αυτά τα ερείπια είναι ένα σιωπηλό και εύγλωττο σημάδι τού Μεσσιανισμού του Γαλιλαίου (" Αν αυτοί είναι σιωπηλοί, οι πέτρες θα φωνάξουν ").

Ιουλιανός ο Αποστάτης

Ο Ιουλιανός ο Αποστάτης γεννήθηκε το 325-326 στη σημερινή Μαρέμμα της Τοσκάνης και είχε έντονο μίσος για τους χριστιανούς, όχι όμως και για τους Εβραίους, οι οποίοι κατά τον ίδιο ήρθαν αμέσως μετά τους Έλληνες στην ιεραρχία των θρησκειών, με το μόνο " ελάττωμα» του μονοθεϊσμού (βλ. GIULIANO, Against the Galileans , 115 D; ibidem, 306 B).

Κατά τη σκέψη του Ιουλιανού, οι αρχαίες εντολές του Παλαιού Μωσαϊκού Τελετουργικού Νόμου θα έπρεπε να ανακτήσουν πλήρη ισχύ και μαζί τους ο Ναός της Ιερουσαλήμ, που καταστράφηκε το 70 μ.Χ.,από τον Τίτο, θα έπρεπε να  ξαναχτιστεί,  για να ακυρώσει την προφητεία του Ιησού, ο οποίος είχε προβλέψει σαράντα χρόνια νωρίτερα ότι «δεν θα έμενε πέτρα πάνω στήν πέτρα από τον Ναό» ( Mt. , XXIV, 2), και έτσι να αποδείξει ότι ο Χριστιανισμός ήταν ψευδής θρησκεία.

Για αρκετά χρόνια οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες είχαν απαγορεύσει στους Εβραίους να πλησιάσουν τα ερείπια του Ναού και να εισέλθουν στην Ιερουσαλήμ.

Ο Ιουλιανός, αφού αποφάσισε να ξαναχτίσει τον Ναό, εμπιστεύτηκε την εκτέλεσή του στον Αλύπιο, τον έμπιστο άνθρωπο του και κυβερνήτη της Βρετανίας. Ο Ιουλιανός διέθεσε τεράστια ποσά για το εγχείρημα και οι εργασίες ξεκίνησαν.

«Ωστόσο, μόλις άρχισαν οι εργασίες με μεγάλη δέσμευση, ένα τελλουρικό φαινόμενο άρχισε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη την Παλαιστίνη [...] ήδη προς τα τέλη του έτους 362. Βίαιες σεισμικές κινήσεις είχαν σημειωθεί κατά μήκος της παλαιστινιακής ακτής και σε διάφορα μέρη στη Συρία, καταστρέφοντας διάφορες πόλεις. [...] Η Ιερουσαλήμ αισθάνθηκε επίσης τις επιπτώσεις αυτών των τεράστιων σεισμικών σπασμών. […] Μερικές φορές οι εργασίες εκκαθάρισης που πραγματοποιήθηκαν λίγο πριν στην περιοχή του Ναού ακυρώθηκαν από κατολισθήσεις που προκλήθηκαν από σεισμικές δονήσεις. κάποτε ένα ισχυρότερο σοκ γκρέμισε μια στοά κάτω από την οποία πολλοί εργάτες είχαν καταφύγει και σκότωσαν αρκετούς από αυτούς. [...] Παρά ταύτα , η επιμονή των εργατών συνέχισε το εγχείρημα. και εδώ πρέπει να αφήσουμε τον λόγο στον ουδέτερο μάρτυρα Ammianus Marcellinus [ειδωλολάτρης ιστορικός, περ. 330-390]: «Ενώ ο Αλύπιος εκτελούσε το έργο, τρομερές σφαίρες φλόγας, που ξεσπούσαν με συχνά κύματα κοντά στα θεμέλια, έκαναν τον τόπο απρόσιτο , αφού μερικές φορές έκαιγε τους εργάτες, επομένως, αφού τα φυσικά στοιχεία απέρριπταν πεισματικά το εγχείρημα της ανοικοδόμησης, σταμάτησε»» (GIUSEPPE RICCIOTTI, L' Imperatore Giuliano l'Apostata , Milan, Mondadori, 1956, σσ. 285-286).

Σε ένα από τα γραπτά του από τις πρώτες μέρες του 363, ο Ιουλιανός υπαινίσσεται ανοιχτά την αποτυχία της επιχείρησης (βλ. J. BIDEZ, L'empereur Julien. Oeuvres completes , τόμος I, μέρος II, Lettres et fragments , Παρίσι, 1924, 89 σι).

Η τρέχουσα προσπάθεια ανοικοδόμησης του Ναού
υπό την κυβέρνηση Νετανιάχου

Στις 8 Οκτωβρίου 1990 η γαλλική εφημερίδα Le Monde ανέφερε την είδηση ​​ότι μεταξύ των περίπου είκοσι χιλιάδων Εβραίων πιστών που συγκεντρώθηκαν για το φεστιβάλ Σουκότ γύρω από το Τείχος των Δακρύων, υπήρχαν επίσης καί οι πιστοί του Ναού , που θέλουν να χτίσουν τον τρίτο Ναό στο κέντρο της Εσπλανάδας μέ τα Τζαμιά (βλ. M. BLONDET, I fanatics of the Apocalypse , Rimini, Il Cerchio, 1992).

Ποιοι είναι οι πιστοί του Ναού; Πρόκειται για μια ακροδεξιά εβραϊκή θρησκευτική αίρεση, που γεννήθηκε από τους Irgun και τους Betar , των οποίων ο κύριος στόχος είναι η ανοικοδόμηση του Ναού στον χώρο όπου βρισκόταν τά Άγια των Αγίων για να επισπεύσει τον ερχομό του Μεσσία. Όμως, για τους Ορθόδοξους Εβραίους, ο Ναός θα κατέβει από τον ουρανό με την έλευση του Μεσσία και όποιος ισχυρίζεται ότι τον ξαναχτίζει με ανθρώπινα μέσα θα διαπράξει ένα είδος βίας κατά των σχεδίων του Θεού.Δύο ταλμουδικά σχολεία κοντά στο Δυτικό Τείχος διδάσκουν διακόσιους μαθητές τήν ιδιαίτερη πολυπλοκότητα
τής υπηρεσίας στο Ναό. Άλλες ομάδες αναζητούν τις γενετικές γραμμές των Εβραίων ιερέων, οι μόνοι που μπορούσαν να κάνουν τις θυσίες. Εν ολίγοις, οι προετοιμασίες για την ανανέωση των θυσιών της Αρχαίας Διαθήκης είναι ήδη σε εξέλιξη, σχεδόν σαν να επρόκειτο γιά  προσεχές γεγονός, και καθοδηγητής τους είναι ο Αρχιραβίνος: «οι πιστοί του Ναού», επομένως, δεν είναι λίγοι μεμονωμένοι εξτρεμιστές , γιατί ήδη ακούμε για τη γενετική ταύτιση των ιερέων της Αρχαίας Συμμαχίας, των μοναδικών που μπορούν να προσφέρουν την ιεροτελεστία.

« Η συμβολή του εβραϊκού μυστικισμού στην έμπνευση του μέλλοντος της ανθρωπότητας » είναι το θέμα του συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στην Ισπανία, που διοργάνωσε το Ινστιτούτο Μελετών για τη Μυστική Παράδοση . Πολύ σημαντικό συνέδριο, στο οποίο μίλησαν ο ιστορικός Léon Poliakov και ο Abraham Foxman, ο τότε διευθυντής του Anti-Defamation League of B'nai B'rith . Υπήρξε συζήτηση, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, σχετικά με την ανοικοδόμηση του τρίτου Ναού στην Ιερουσαλήμ (βλ. « L'Italia Weekly » αρ. 38, 28 Σεπτεμβρίου 1994, σελίδα 24).

Συμπέρασμα

Η καταστροφή του Ναού και της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και η προσπάθεια ανοικοδόμησης του Ναού (362 και 1967-2023) έχουν τεράστια θεολογική σημασία: το τέλος της άπιστης εβραϊκής θρησκείας στον Μεσσία, που έχασε τον Ναό, την Ιεροσύνη και Η θυσία, είναι απόδειξη της θεότητας του Ιησού Χριστού, που τα προέβλεψε όλα αυτά γύρω στο 30 μ.Χ. Γ.

Η αλήθεια του Χριστιανισμού που τελειοποιεί την Παλαιά Διαθήκη αποδεικνύεται επίσης ιστορικά και αρχαιολογικά. Η αποδοκιμασία και των θεοκτόνων επίσης

Παρόλα αυτά, από τη δεκαετία του 1960 (Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού) επιμένουμε να μιλάμε για τον ιουδαιοχριστιανισμό, για τον εβραιοχριστιανικό διάλογο, για τον ιουδαϊσμό ως τον «πρεσβύτερο και αγαπημένο γιο».

Αλλά, ακόμα κι αν οι σημερινοί άνθρωποι σιωπούν, όπως προέβλεψε ο Ιησούς, οι πέτρες του Τείχους Δακρύζουν, ένα άθλιο απομεινάρι του περιβόλου έξω από τον Ναό (και όχι του ίδιου του Ναού , όπως λανθασμένα λέγεται), συνεχίζουν να το φωνάζουν! ( Luke , XIX, 40), και εξακολουθούν να το φωνάζουν πολύ ήρεμα.

Τώρα η ανοικοδόμηση του Ναού του Ηρώδη θα είχε αρνηθεί την προφητεία του Γαλιλαίου Ιησού από τη Ναζαρέτ και ο Αρχιερέας των Ελλήνων (Ιουλιανός) θα είχε νικήσει τον Θεό των Γαλιλαίων στο δικό του έδαφος: το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (XXIV, 2 επ. ).

Αντίθετα, η ίδια η φύση νίκησε και αποκήρυξε τον Ιουλιανό, έχοντας καταβροχθίσει τα πρώτα στοιχεία της ανοικοδόμησης του Ναού στα σπλάχνα της και στη φωτιά. Μετά από αυτή την οπισθοδρόμηση, ο Ιουλιανός έκανε την καλύτερη κακή τύχη και σε ένα γραπτό του από το 363 (βλ. J. BIDEZ, cit., 89 β) αναφέρεται στην αποτυχία της επιχείρησης, αλλά επιμένει να εξάγει συμπεράσματα ευνοϊκά για την ειδωλολατρική λατρεία, κατηγορώντας τούς Προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι είχαν διαμαρτυρηθεί κατά της πολυθεϊστικής ειδωλολατρίας και δεν μπόρεσαν να ξαναδουν τον ανοικοδομημένο Ναό τους, σίγουρα πιο ευγενείς από τους Γαλιλαίους αλλά πολύ κατώτεροι από τους ειδωλολατρικούς Θεούς.

Ο Ναός της Ιερουσαλήμ ήταν ο μόνος νόμιμος ναός της Παλαιάς Διαθήκης σε όλη τη γη και μόνο σε αυτόν μπορούσε να προσφερθεί η αποδεκτή θυσία στον Θεό, (στην πραγματικότητα υπάρχει στα «Άγια των Αγίων» του Ναού), που ήταν μορφή του Ολοκαυτώματος του Ιησού Χριστού, ο οποίος αντικατέστησε τις σκιές της Παλαιάς Διαθήκης ξεκινώντας από τη Μεγάλη Παρασκευή, όταν ο Ενσαρκωμένος Λόγος «σταυρώθηκε από τους ίδιους τους ανθρώπους από τους οποίους είχε πάρει ανθρώπινη σάρκα» (PIUS XI, Mit brennender Sorge, 14 Μαρτίου 1937 ) και Το πέπλο του « Άγια των Αγίων » του Ναού χωρίστηκε στα δύο ( Mt. , XXVII, 51· Mk ., XV, 38· Lk ., XXIII, 45).

Ωστόσο, οι Εβραίοι είχαν προειδοποιηθεί από τον Προφήτη: «Nolite λένε: Templum Domini, Templum Domini, Templum Domini est / Μην υποτιμάτε τον εαυτό σας, λέγοντας: Έχουμε τον Ναό του Κυρίου, τον Ναό του Κυρίου, τον Ναό του Κυρίου» (ΖΑΧΑΡΙΑΣ, VII, 4), αλλά όταν κάποιος πιστεύει ότι είναι ο εκλεκτός του Θεού και ότι έχει μια «θεϊκή αποστολή» ΔΈΝ ακούει τη λογική και κάνει τα πιο παράλογα πράγματα.

Ο πρώτος Ναός σχεδιάστηκε από τον βασιλιά Δαβίδ, αλλά χτίστηκε από τον γιο του Σολομώντα περίπου 1000 χρόνια πριν από τον Χριστό, καταστράφηκε το 586 π.Χ. Γ. από τους Βαβυλώνιους και ξαναχτίστηκε από τον Κύρο (τον βασιλιά των Περσών, ο οποίος απελευθέρωσε τους Εβραίους από τη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, που κράτησε 70 χρόνια) το 516. τελικά αναστηλώθηκε με εντολή του Ηρώδη του Μεγάλου ξεκινώντας από το 19 π.Χ. Γ. μέχρι λίγα χρόνια πριν την καταστροφή του το 70. Από τότε μέχρι σήμερα οι Εβραίοι δεν έχουν πλέον Ναό, Θυσία και Ιεροσύνη. Έτσι, προσπαθούν απεγνωσμένα να ξαναφτιάξουν το πρώτο για να πάρουν πίσω και τα άλλα δύο.

Δυστυχώς, ο Ντόναλντ Τραμπ, στις 14 Μαΐου 2018, αποφάσισε να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ (8 ), η οποία παρουσιάζεται από τον νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ όχι πλέον ως διεθνοποιημένη πόλη, αλλά ως πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ και μόνο των Ισραηλινών, αποκλείοντας έτσι τους Παλαιστίνιους (χριστιανούς και ισλαμικούς), που είναι «λαός χωρίς κράτος Και τώρα (Οκτώβριος 2023) χωρίς τη μικρή γη (μόνο το 22% της Παλαιστίνης) που τους απομένει ακόμα.

Το Εκπαιδευτικό Κέντρο Mikdash έκοψε πρόσφατα ένα μετάλλιο με τα πρόσωπα του Τραμπ και του Κύρου του Μεγάλου, του αρχαίου βασιλιά της Περσίας (558-529 π.Χ.), ο οποίος επέτρεψε την επιστροφή των Εβραίων στην πατρίδα τους το έτος 539, μετά από πού ο Ναβουχοδονόσορ Β', ο Βαβυλώνιος βασιλιάς (605-562 π.Χ.), είχε κατακτήσει και καταστρέψει την Ιερουσαλήμ, με τον πρώτο Ναό το 587/586, εκτοπίζοντας τους κατοίκους της στη Βαβυλώνα.

Η γραφή στο μετάλλιο - στα εβραϊκά, αραβικά και αγγλικά - δοξάζει τον Τραμπ ως "αυτόν που, σύμφωνα με τις φιλοδοξίες του Νέου Σανχεντρίν που αναδημιουργήθηκε στο Ισραήλ, θα οδηγήσει στην ανοικοδόμηση του Εβραϊκού Ναού " σε αυτό που σήμερα είναι το λεγόμενο Όρος του Ναού, στην καρδιά της Ιερουσαλήμ.

Το Κέντρο Εκπαίδευσης Mikdash είναι μία από τις πολλές ραβινικές ομάδες που υποστηρίζουν το έργο για την ανοικοδόμηση του Ναού, ο οποίος καταστράφηκε το 70 μ.Χ. Γ. από τους Ρωμαίους.

«Η περίεργη σύνδεση μεταξύ του Προέδρου Τραμπ και του Κύρου του Μεγάλου βρίσκει εξήγηση ακριβώς σε αυτή την αναλογία: πώς ο Κύρος ανοικοδόμησε τον δεύτερο Ναό ( Έσδρας , Ι, 2-3), μετά τον πρώτο, αυτόν του Σολομώντα, που είχε καταστραφεί από τους Βαβυλώνιους (στο 586 π.Χ.); με τον ίδιο τρόπο υπήρχε η ελπίδα ότι ο πρώην Αμερικανός Πρόεδρος (γνωστός για τις φιλο-ισραηλινές συμπάθειές του) θα μπορούσε επιτέλους να πραγματοποιήσει το όνειρό του να ανοικοδομήσει το Ιερό».

Η ανοικοδόμηση του Ναού, μαζί με την αξίωση για κάθε τετραγωνικό εκατοστό της Γης του Ισραήλ ( Eretz Israel ) και την ανάγκη απομάκρυνσης των goyim (μη Εβραίων) από αυτό που προορίζεται να είναι ένα εθνικό κράτος μόνο Εβραίων, χρηματοδοτήθηκε  ο περίπατος στο Όρος του Ναού που ολοκληρώθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2000 από τον Αριέλ Σαρόν: ήταν μια συμβολική χειρονομία που επιβεβαίωσε την ανάγκη να φτάσει στην ανοικοδόμηση του Ναού το συντομότερο δυνατό.

Ο τρέχων πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς είναι η συνέχεια αυτού του «περιπάτου», αλλά θα είναι πολύ λιγότερο εύκολο για το Ισραήλ.

Τον «περίπατο» του Σαρόν ακολούθησε η «νυχτερινή πορεία» στις 23 Ιουλίου 2000 εκατοντάδων Ισραηλινών εποίκων, οι οποίοι εισέβαλαν στο τέμενος Αλ Άκσα, στο Όρος του Ναού, με τον εορτασμό των εβραϊκών λειτουργικών τελετών (που μπορούσαν να γιορταστούν μόνο από ιερείς προερχόμενος από τον Ααρών και εκλεγμένος από άλλους Ιερείς) σχετικά με τον χώρο στον οποίο βρισκόταν ο Ναός και στον οποίο μπορούσαν να προσφερθούν μόνο θυσίες στον Θεό στην Παλαιά Διαθήκη και με τον κίνδυνο να ποδοπατηθεί το δάπεδο των Αγίων των Αγίων. να ποδοπατείται από τον Αρχιερέα μόνο μια φορά το χρόνο (9 ), ως σήμα της επιθυμίας του Ισραήλ να ανοικοδομήσει τον Ναό αφού έκανε το Τζαμί Al-Aqsa και το Omar Mosque ή Golden Dome να λάμψουν.

Τα μέσα ενημέρωσης του κοσμικού και δυτικού/ατλαντικού κόσμου δεν κατάλαβαν τη θεολογική αξία αυτών των γεγονότων ή δεν ήθελαν να την καταλάβουν. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι το διέκριναν πολύ καλά και ως απάντηση προκάλεσαν το ξέσπασμα της «Δεύτερης Ιντιφάντα».

Επιπλέον, η Κνεσέτ (το ισραηλινό κοινοβούλιο) στις 19 Ιουλίου 2018 όρισε το Ισραήλ ως το «κράτος/έθνος του εβραϊκού λαού» και υποβάθμισε την αραβική γλώσσα (που ομιλείται από περίπου 2 εκατομμύρια άνδρες στην Παλαιστίνη) από «επίσημη γλώσσα» σε «γλώσσα  'ενδιαφέρουσα".

Επιπλέον, στις 13 Φεβρουαρίου 2002, μισό εκατομμύριο Ισραηλινοί παρέλασαν, σε μια διαδήλωση που οργανώθηκε από τους Πιστούς του Ναού , προς το Όρος του Ναού, δεσμευόμενοι να καταλάβουν όλη την Ιερουσαλήμ.

Στις 28 Απριλίου 2017, η UNESCO καταδίκασε τις «συνεχείς προκλήσεις, που δυσκολεύουν τις ισλαμικές πράξεις λατρείας στον χώρο των δύο τζαμιών» ( www.repubblica.it/esteri/2017/05/02/news ). Παράλληλα, στο Ισραήλ εδώ και χρόνια υπάρχουν σύλλογοι που εργάζονται, πρακτικά, για την «επόμενη» ανοικοδόμηση του Ναού. Ένα από τα πιο δραστήρια και ισχυρά είναι το Ateret Cohanim Yeshivà , ένα ραβινικό σχολείο που εκπαιδεύει μελλοντικούς Ιερείς του Ναού.

Πρέπει, λοιπόν, να τονίσουμε τη σημασία του ρόλου που διαδραματίζει το εβραϊκό/αμερικανικό λόμπι, που λανθασμένα ονομάζεται «χριστιανικό/σιωνιστικό», όταν θα έπρεπε να αποκαλείται πιο συγκεκριμένα «προτεσταντικό/σιωνιστικό», επειδή αποτελείται από περίπου 20/40 εκατομμύρια προτεστάντες Αμερικανούς ευαγγελικούς, οι οποίοι βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στην ιστορία του Ισραήλ στην Παλαιά Διαθήκη, χωρίς σχεδόν καμία αναφορά στον Ιησού Χριστό και την Καινή Διαθήκη. Πιστεύουν ότι είναι απαραίτητο να επιστρέψουν όλοι οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη για να μπορέσουν να ξαναχτίσουν τον τρίτο Ναό για να επιταχύνουν τη δεύτερη έλευση του Ιησού.

Σύμφωνα με ορισμένους Πατέρες της Εκκλησίας (Αγ. Ειρηναίος της Λυών10 ), S. Ippolito Romano (11 ), Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός), κατά τη διάρκεια της βασιλείας του τελευταίου Αντίχριστου (πριν από την Παρουσία), ο Ναός της Ιερουσαλήμ πιθανότατα θα ανοικοδομηθεί μόνο εν μέρει, αλλά τότε ο Αντίχριστος θα διώξει και τον ραβινικό Ιουδαϊσμό , ο Ναός θα καταστραφεί και τότε « Omnis Israel salvabitur / Ο Ισραήλ μαζικά θα μεταστραφεί στον Χριστό » ( Rom , XI, 26). Οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν οριστικά από την Παλαιστίνη από τον αυτοκράτορα Αδριανό το 135 μ.Χ. Γ., με την απαγόρευση επιστροφής με θανατική ποινή, τον 7ο αιώνα μ.Χ. Γ. (αφού δεν υπήρχε πλέον η Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) επιχείρησαν να ανακαταλάβουν την Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, εκμεταλλευόμενοι την αδυναμία της Ανατολικής Ρωμαϊκής ή Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Κάλεσαν τον Πέρση βασιλιά Χοσρόη Β' (590-628) σε βοήθειά τους και τους έφερε μεγάλο κακό, επαναστατώντας κατά του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηράκλειου (610-641). Ο Πέρσης βασιλιάς κατέκτησε και κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ το 613, αλλά στη συνέχεια ηττήθηκε στη Νινευή το 627 από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ηράκλειο. Ωστόσο, οι Πέρσες κατέστρεψαν τις χριστιανικές εκκλησίες της Ιερουσαλήμ, συμπεριλαμβανομένων εκείνων κοντά στα ερείπια του Ναού, και έδωσαν στους Εβραίους συμμάχους τους την ευκαιρία να καταλάβουν την Ιερή Πόλη και να σφαγιάσουν τους Χριστιανούς. Για 15 χρόνια (μέχρι το 628) οι Ισραηλίτες μπόρεσαν να επανεγκατασταθούν στην Ιερουσαλήμ, δημιουργώντας τη δική τους αυτόνομη κυβέρνηση υπό την εξάρτηση του Χοσρόη. Η κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους Πέρσες ήταν επίσης δυνατή χάρη στη συνεργασία ενός πραγματικού εβραϊκού στρατού από τη Διασπορά: μια πολιτοφυλακή περίπου 20 χιλιάδων Ισραηλιτών που διοικούνταν από έναν ηγέτη ονόματι Nehemiah ben Hushiel. Οι πρώτοι που πλήρωσαν το τίμημα ήταν οι χριστιανοί Ρωμαίοι της Ιερουσαλήμ, οι οποίοι τις πρώτες μέρες της κατάληψης της πόλης έπεσαν θύματα μιας αδιάκριτης σφαγής, με δεκάδες χιλιάδες θανάτους και βεβήλωση όλων των εκκλησιών. Η εβραϊκή εκδίκηση στους χριστιανούς ήταν τρομερή. Την εποχή της κατάκτησης, και με την αρχική έγκριση του Χοσρόη, ο Νεεμίας κυριάρχησε ουσιαστικά στην πόλη, δείχνοντας ενδιαφέρον για την ανοικοδόμηση του Ναού. Η εβραϊκή εξουσία κράτησε μόνο λίγα χρόνια, έως ότου η βυζαντινή αντεπίθεση αποκατέστησε τη χριστιανική κυριαρχία στη Μέση Ανατολή το 628. Η Ιερουσαλήμ επέστρεψε στους Χριστιανούς, αλλά για λίγα χρόνια. Μάλιστα, το 635 το κατέλαβαν οι Άραβες Μουσουλμάνοι και παρέμειναν μόνιμα εκεί με εξαίρεση την περίοδο 1096-1099 έως 1187.

Οι Χριστιανοί ξαναέχτισαν και αποκατέστησαν τις κατεστραμμένες εκκλησίες, ο Ηράκλειος έδιωξε τον εβραϊκό πληθυσμό από την Ιερουσαλήμ και απαγόρευσε ξανά την είσοδο των Ισραηλιτών στην Αγία Πόλη. Με την άφιξη των Αράβων στην Ιερουσαλήμ, ο Καθολικός Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ, Σωφρόνιος, απέκτησε την ελευθερία της λατρείας με την πληρωμή ενός σχετικά επαχθούς φόρου και επίσης τη δέσμευση των Μουσουλμάνων να υπερασπιστούν τους Χριστιανούς από την εκδίκηση των Εβραίων.

Ο Χαλίφης Ομάρ, επισκεπτόμενος την Ιερή Πόλη, αποφάσισε να καθαρίσει το Όρος του Ναού και να χτίσει το Τζαμί Al-Aqsa και τον Χρυσό Θόλο ή Τζαμί του Ομάρ, που χτίστηκε από αρχιτέκτονες της βυζαντινής σχολής, σύμφωνα με την ανατολική χριστιανική αρχιτεκτονική παράδοση.

Επιπλέον, οι μουσουλμάνοι χαλίφηδες έδωσαν στους Εβραίους την άδεια να επιστρέψουν στην Ιερουσαλήμ και να ανασυγκροτήσουν μια εβραϊκή θρησκευτική κοινότητα εκεί. Η σχέση μεταξύ Ισλάμ και Ιουδαϊσμού ήταν γενικά πιο ειρηνική από ότι μεταξύ Ισλάμ και Χριστιανισμού.

Ωστόσο, μέχρι τον 11ο αιώνα υπήρχε μια ορισμένη ανοχή στο Ισλάμ και ως προς τους Χριστιανούς των Αγίων Τόπων, αλλά με την άνοδο στην εξουσία στην Αίγυπτο του Ιμάμη Αλ-Χακίμ, της αίρεσης των Ισμαηλιτών, ξεκίνησε μια πραγματική αντιχριστιανική δίωξη. οδήγησε στην καταστροφή της Βασιλικής του Παναγίου Τάφου και, ως εκ τούτου, στην αντίδραση του Χριστιανισμού (1095) με τις περίφημες Σταυροφορίες.

Οι πρώτες χριστιανικές εκκλησίες άρχισαν να χτίζονται στα Ιεροσόλυμα με τη μεταστροφή του Κωνσταντίνου στον Χριστιανισμό (έτος 312). Στο Όρος του Ναού (πρώτος Ναός 1000 π.Χ., δεύτερος Ναός 516 π.Χ.) ή στο όρος Μοριά - όπου, σύμφωνα με την παράδοση, δημιουργήθηκε και πέθανε ο Αδάμ και όπου ο Αβραάμ το 1900 π.Χ. Ο Γ. επρόκειτο να θυσιάσει τον Ισαάκ, όπου ο Αδριανός έχτισε το ναό στον Καπιτωλίνο Δία (132) και από όπου ο Μωάμεθ θα ανέβαινε στον ουρανό - χτίστηκε και αφιερώθηκε επίσημα η εκκλησία του Παναγίου Τάφου του Χριστού στις 13 Σεπτεμβρίου 335, κοντά στον Γολγοθά. όπου σταυρώθηκε ο Χριστός.

Με τη μουσουλμανική κυριαρχία (635) οι χριστιανικές εκκλησίες, αν και δεν καταστράφηκαν, δεν χτίστηκαν πια. Στην πλάτη του Ναού και κοντά στην εκκλησία του Παναγίου Τάφου, χτίστηκε το Τζαμί του Ομάρ προς τα μέσα του 7ου αιώνα και στη συνέχεια το 691-692 ο Τρούλος του Βράχου στο κέντρο της εσπλανάδας. Ήταν ακριβώς το Ισλάμ που συμφώνησε στη διατήρηση της εβραϊκής παρουσίας στην Ιερουσαλήμ (βλ. VINCENT LEMIRE, Jerusalem. History of a world-city from its origins to today , Turin, Einaudi, 2017, σελ. 71-81).

Είναι ενδιαφέρον να διαβάσουμε την ιστορία αυτών των ανθρώπων από το παρελθόν για να καταλάβουμε πώς ο κόσμος, σε αυτές τις μέρες που δύο πόλεμοι πυροδοτούν την Εγγύς και Μέση Ανατολή, τρέχει απελπισμένα προς έναν πυρηνικό πόλεμο, τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Παλαιστίνη, όπου Δεν απουσιάζει η θέληση να ανοικοδομηθεί ο Ναός της Ιερουσαλήμ και να επισπευθεί η έλευση του Μεσσία, που ακόμη περιμένει ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός και που για την Αποστολική και Πατερική Παράδοση είναι ο Αντίχριστος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1 - Τα « Απόκρυφα » είναι τα Βιβλία που δεν αναγνωρίζονται από την Εκκλησία ως θεόπνευστα και ως εκ τούτου εξαιρούνται από τον «Κανόνα» της Αγίας Γραφής και δεν γίνονται δεκτά σε δημόσια ανάγνωση στην Εκκλησία, παρά μια ορισμένη ομοιότητα με τα «κανονικά» ή θεόπνευστα βιβλία. της Βίβλου.
2 - A. ROMEO, λήμμα " Αποκαλυπτικά ", στην "Καθολική Εγκυκλοπαίδεια", Πόλη του Βατικανού, 1948, Α' τόμος, col. 1616.
3 -A. ROMEO, cit., col. 1617.
4 -A. ROMEO, cit., col., 1618.
5 -A. ROMEO, cit., col., 1619.
6 -A. ROMEO, cit., col. 1620.
7 -A. ROMEO, cit., col. 1624.
8 - Ακολούθησε, στην Ευρώπη μόνο η Ρουμανία στις 23 Μαρτίου 2019.
9 - Ακόμα και σήμερα τα αεροπλάνα της ισραηλινής εταιρείας « El-Al » δεν μπορούν να πετάξουν πάνω από το Όρος του Ναού για να αποφύγουν να περάσουν πάνω από τα «Άγια των Αγίων», αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους Σιωνιστές να περπατήσουν από πάνω για να προκαλέσουν τους Παλαιστίνιους και να διεκδικήσουν το δικαίωμα θα διατηρούσαν ακόμη, μετά από περίπου 2000 χρόνια, πάνω από το Όρος του Ναού και, ως εκ τούτου, εκδηλώνοντας την πρόθεσή τους να καταστρέψουν τα τζαμιά για να ξαναχτίσουν τον τρίτο Ναό στο όρος Μοριά.
10 - Adversus Haereses , V, 30, 3; V, 25, 2 και 4.
11 - Κοιν. στο Danielem , IV, 49

Η προσπάθεια ανοικοδόμησης του Ναού - Από τον Ιουλιανό τον Αποστάτη στον Νετανιάχου - Άρθρο του Don Curzio Nitoglia (www-unavox-it.translate.goog)