ΑΛΗΘΕΙΑ: «ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ» Francesco Lamendola

Η αλήθεια είναι και παραμένει το αναπόφευκτο και αποφασιστικό ερώτημα

Ο σύγχρονος κόσμος, ο λεγόμενος σύγχρονος πολιτισμός και, δυστυχώς, και η σύγχρονη φιλοσοφία , είναι ο κόσμος, η κουλτούρα και η φιλοσοφία της φλυαρίας, της δόξας, της γνώμης, όχι της επιστήμης, της βεβαιότητας και άρα της βέβαιης και ασφαλούς γνώσης.
Το μεγάλο θύμα του σύγχρονου πολιτισμού, αν μπορεί να ονομαστεί πολιτισμός η καταστροφή κάθε παράδοσης, κάθε ιεραρχικής αρχής και κάθε υπέρβασης, ήταν πρώτα απ' όλα η αλήθεια .
Συνηθίζεται να λέμε ότι το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια, με την έννοια ότι ο πόλεμος απαιτεί από κάθε ένα από τα μαχόμενα μέρη να κατασκευάσει μια αφήγηση γεγονότων που νά ανταποκρίνεται στους σκοπούς της προπαγάνδας, που σημαίνει αυτόματα τήν θυσία, εν μέρει ή εν όλω , και όχι τυχαία αλλά σκόπιμα και συστηματικά, τών δικαιωμάτων της αλήθειας. Λοιπόν, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον σύγχρονο πολιτισμό, ο οποίος είναι καρπός ενός διαρκούς πολέμου του ανθρώπου εναντίον του εαυτού του, του ανθρώπου ενάντια στον Θεό και μιας τάξης εναντίον μιας άλλης. Μην σας ξεγελάει ο φαινομενικά ειρηνικός χαρακτήρας και οι ρητορικές διακηρύξεις των σύγχρονων διανοουμένων: από την αρχή στόχος τους ήταν να φέρουν τον τριπλό πόλεμο που αναφέραμε, στο τέλος, δηλαδή στην καταστροφή του εχθρού τους.
Σηκώστε οποιονδήποτε τόμο, διαβάστε οποιοδήποτε λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια , το ιδρυτικό κείμενο του σύγχρονου οράματος του κόσμου, το έργο του Διαφωτισμού Ελευθεροτεκτονισμού ή του Τεκτονικού Διαφωτισμού (τα δύο πράγματα είναι αδιαχώριστα): δεν θα το βρείτε, όχι μόνον,φαινομενικώς ,μιά αντικειμενική έκθεση των γεγονότων, αλλά μια εξαιρετικά κομματική και προκατειλημμένη αφήγηση, βαθιά μισαλλόδοξη παρά την περίφημη αρχή της ανεκτικότητας. Θα βρείτε ένα μίσος, ένα παθολογικό μίσος για το παρελθόν, για την ιστορία, για την παράδοση, για το πνεύμα, για όλα αυτά πού δεν είναι υλικής φύσης, ούτε εξηγείται και  αποδεικνύεται επιστημονικά, όπως και για όλα αυτά που δεν είναι έμφυτα και δεν προσφέρονται για την κατασκευή αυτού του Νέου Κόσμου που είχαν ήδη φανταστεί φιλόσοφοι όπως ο Φράνσις Μπέικον , και στον οποίο ήλπιζαν επιστήμονες όπως ο Γαλιλαίος (σκεφτείτε τη φόρμουλά του για την ανακατασκευή εγκεφάλων ), τον κόσμο της Παγκόσμιας Αδελφότητας και τού " ουμανισμού με ποδιά" . Είναι οδυνηρό και δύσπεπτο να διαβάζεις λήμματα όπως αυτά που είναι αφιερωμένα στη θρησκεία, σε ό,τι είναι πνευματικό ή υπερφυσικό: υπάρχει μια πλήρης ακατανοησία, μια πλήρη άγνοια, μια ολοκληρωτική άρνηση, συμπεριφορές που έχουν ριζώσει και έχουν δημιουργήσει προηγούμενο, δεδομένου ότι ακόμη και σήμερα ο τυπικός προοδευτικός διανοούμενος είναι του τύπου του Piergiorgio Odifreddi , ο οποίος φαίνεται να έχει βγει, ακριβώς, από το καλούπι τής Εγκυκλοπαίδειας .

 

Η Εγκυκλοπαίδεια και ο κόσμος της Παγκόσμιας Αδελφότητας και του ανθρωπισμού με  ποδιά; Το μεγάλο θύμα του σύγχρονου πολιτισμού, αν μπορεί να ονομαστεί πολιτισμός η καταστροφή κάθε παράδοσης, κάθε ιεραρχικής αρχής και κάθε υπέρβασης, ήταν πρώτα απ' όλα η αλέθεια, η αλήθεια!

Τώρα, αν θέλετε να βγείτε από τον ανθυγιεινό βάλτο της νεωτερικότητας, αν θέλετε να ανακτήσετε μια ζωή σε ανθρώπινη κλίμακα, άν θέλουμε να ακονίσουμε τα όπλα με τα οποία μπορούμε να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας από τις συνεχείς επιθέσεις που προέρχονται από την εξουσία, η οποία είναι όλο και πιο αδίστακτη και ολοένα και περισσότερο αποσκοπεί να ληστέψει από τους ανθρώπους όχι μόνο τα υλικά πράγματα, αλλά και τα πνευματικά αγαθά και την ίδια τους την ψυχή. εν ολίγοις, εάν κάποιος θέλει να διατηρήσει την οντολογική του υπόσταση ως ανθρώπινα όντα και να μην παραιτηθεί από την οπισθοδρόμηση σε μια υπο-ανθρωπολογική κατάσταση, είναι απολύτως απαραίτητο να ανακτήσει την έννοια της αλήθειας και τη σιγουριά ότι μπορεί να την αναγνωρίσει εύλογα, τουλάχιστον με τους όρους και τα όρια που είναι εγγενή στην κατάσταση ενός πλάσματος.
Τώρα, μιλώντας φιλοσοφικά, η έννοια της αλήθειας είναι πολύ κοντά στον γνωσιολογικό ρεαλισμό, έστω και αν δεν συμπίπτει πλήρως με αυτόν, με την έννοια ότι πρέπει πάντα να έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι η αλήθεια είναι μια προσέγγιση, όχι μια πλήρης και άνευ όρων κατοχή , και ότι τα πράγματα μπορεί να μην είναι όπως φαίνονται, ακόμα κι αν είναι λάθος να υποθέσουμε ότι δεν είναι καθόλου, ποτέ ή σχεδόν ποτέ, σύμφωνα με την υποβλητική εικόνα του μικρού διαβόλου του Ντεκάρτ, που θα απολάμβανε να μας εξαπατά, να μας κάνει να πέσουμε στην παγίδα των ψευδών εμφανίσεων. Και αυτό για τον καλό λόγο ότι η εμπειρία, ο δάσκαλος της ζωής, μας δείχνει ότι η πλήρης ασυμφωνία μεταξύ του πράγματος όπως φαίνεται και του πράγματος όπως είναι, αντιπροσωπεύει μάλλον την εξαίρεση παρά τον κανόνα . Ο κανόνας είναι ότι αν δούμε καπνό, πρέπει να υπάρχει φωτιά. αν παγώσει το νερό στις λακκούβες, πρέπει να ήταν πολύ κρύο. και αν κάποιος δουλέψει σοβαρά και ρεαλιστικά, καταφέρνει να ολοκληρώσει το έργο που έθεσε μόνος του.

Μον. Αντόνιο Λίβι

Φυσικά, σε αυτό το σημείο θα ήταν απαραίτητο να γίνει μια διάκριση: γιατί το να πει κανείς το πράγμα όπως είναι συνεπάγεται μια ορισμένη λογική επιβολή, ακόμη κι αν, στη σφαίρα της πρακτικής ζωής, είναι απολύτως φυσικό και απαραίτητο: το πράγμα καθαυτό, στην πραγματικότητα, μιλώντας αυστηρά, κανείς δεν το γνωρίζει εκτός από τον Θεό , ο οποίος είναι ο δημιουργός του και στο μυαλό του οποίου ήταν παρόν ακόμη και πριν αρχίσει να υπάρχει ο κόσμος. Επομένως, όταν λέμε, στον απόηχο της καλής κλασικής φιλοσοφίας, του Αριστοτέλη και του Αγίου Θωμά του Ακινάτη - καλή φιλοσοφία που, συμπτωματικά, είναι απόλυτα ρεαλιστική στη φύση, δηλαδή παραδέχεται ότι τα πράγματα είναι ουσιαστικά αυτό που βιώνουμε συγκεκριμένα και τι για εμάς είναι κατανοητό - όταν λέμε ότι κατά κανόνα υπάρχει συμφωνία μεταξύ του πράγματος όπως είναι και του πράγματος όπως φαίνεται, δεν εννοούμε τίποτα άλλο από αυτό: ότι το πράγμα φαίνεται όπως μας φαίνεται, αλλά όχι σε ένα αυθαίρετο και υποκειμενιστικό τρόπο (ή ακόμα και σολιψιστικό), αλλά μάλλον σύμφωνα με σταθερές που είναι:
α) λογικές : ουσιαστικά η αρχή της μη αντίφασης.
β) φυσικές : η υψηλή θεωρητική απιθανότητα, δηλαδή η πρακτική αδυναμία, ότι τα πράγματα αρνούνται τη φύση τους.
γ) ιστορικές : η επίγνωση ότι τα πράγματα αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου, γιατί η πραγματικότητα είναι κίνηση, που δεν σημαίνει ότι δέν είναι πάντα τα ίδια, ακόμα κι αν αλλάζουν όψη με τα χρόνια, τους αιώνες ή τις χιλιετίες.

Μεταξύ των σύγχρονων φιλοσόφων, αυτός που εργάστηκε περισσότερο για να αποκαταστήσει την έννοια της αλήθειας με όρους ρεαλισμού (Αριστοτελικός και Θωμιστικός) ήταν ο Monsignor Antonio Livi (Πράτο, 25 Αυγούστου 1938 - Ρώμη, 2 Απριλίου 2020), πρώην κοσμήτορας της Σχολής Φιλοσοφίας του Pontifical Lateran University, του οποίου η εξαφάνιση, κατά τη διάρκεια του lockdown για τον Covid-19, πέρασε σχεδόν απαρατήρητη, έξω από τον στενό κύκλο των φίλων και θαυμαστών του, όπως ακριβώς και η δίωξη που υπέστη, σιωπηλά και με ύψιστη αξιοπρέπεια, από τούς Bergoglian κληρικούς, λόγω της ξεκάθαρης και θαρραλέας στάσης τους ενάντια στη συστηματική νοθεία του καθολικού δόγματος. Αρκεί να πούμε ότι οι εφημερίδες που για χρόνια και χρόνια περηφανευόταν να φιλοξενούν τα υπέροχα άρθρα του, όπως η L'Avvenire , τον είχαν εγκαταλείψει τελείως,  φιλοξενώντας αντιθέτως άρθρα στα οποία δέχονταν επίθεση με επαίσχυντο τρόπο: ότι ο μισθός του πρεσβύτερου του είχε αφαιρεθεί. Ότι τα ακαδημαϊκά του έργα αγνοήθηκαν ή απορρίφθηκαν από τα καθολικά βιβλιοπωλεία, τα ίδια που παρουσιάζουν τόσο πρόθυμα βιβλία αιρετικών όπως ο Enzo Bianchi ή ασήμαντων θεολόγων όπως ο Vito Mancuso . ενώ ο κόσμος των γυμνασίων και των πανεπιστημίων έχει ουσιαστικά αγνοήσει το εξαιρετικό τρίτομο εγχειρίδιο Philosophy and its History , στο οποίο χιλιάδες νέοι θα μπορούσαν να έχουν εισέλθει στον κόσμο των φιλοσοφικών σπουδών από μια αυθεντικά χριστιανική προοπτική και ταυτόχρονα να μάθουν την αγάπη για τήν ορθολογική σκέψη μέσα από μια αυστηρή, σαφή, άψογη κερδοσκοπική μεθοδολογία. Αλλά αφήνοντας κατά μέρος, εδώ, το θλιβερό κεφάλαιο της επιθυμητής σιωπής, με το οποίο ήθελαν να τιμωρήσουν τον συνεκτικό ιερέα και τον φιλόσοφο που δεν ήταν διαθέσιμος σε συμβιβασμούς, όπως είχε ήδη συμβεί στον εξαιρετικό Cornelio Fabro, πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Antonio Livi είχε αξιοπρέπεια, σε αυτούς τους καιρούς του σχετικισμού και της αδύναμης σκέψης, που επανέφερε στη μόδα το ίδιο το θεμέλιο της « ισχυρής σκέψης », δηλαδή αυτό που είναι γνωστό ως η φιλοσοφία της κοινής λογικής , της οποίας ήταν ένας από τους μεγαλύτερους εκφραστές. όπως ο δάσκαλός του Étienne Gilson.

Η αλήθεια είναι και παραμένει το αναπόφευκτο και καθοριστικό ερώτημα!

Σύμφωνα με τόν Livi, ο καθένας διαθέτει εσώτερες, φυσικές και αδιαμφισβήτητες βεβαιότητες, πριν από κάθε συλλογισμό. βεβαιότητες που απορρέουν από την άμεση εμπειρία και οι οποίες, όντας καθολικές και αναγκαίες, αποτελούν με τη σειρά τους τη βάση κάθε περαιτέρω γνώσης. Οι θεμελιώδεις βεβαιότητες είναι :
α) η ύπαρξη του κόσμου, που αποτελείται από ένα σύνολο κινούμενων οντοτήτων. β) η ύπαρξη του εγώ, το οποίο γίνεται αντιληπτό στην πράξη της γνώσης του κόσμου (που είναι πολύ διαφορετικό από το καρτεσιανό cogito, το οποίο είναι αποτέλεσμα ενός ad exludendum προβληματισμού και όχι ενός άμεσου δεδομένου συνείδησης). γ) τη βεβαιότητα άλλων θεμάτων, που αναγνωρίζονται ως παρόμοια με τον εαυτό μας· δ) τη βεβαιότητα ενός ηθικού νόμου που ρυθμίζει τις σχέσεις ελευθερίας και ευθύνης μεταξύ του εαυτού και των άλλων. ε) η βεβαιότητα του Θεού ως πρώτης αιτίας και τελικής αιτίας καθετί που υπάρχει. Κάθε μία από αυτές τις βεβαιότητες συνιστά από μόνη της μια απόδειξη: όχι το αποτέλεσμα εικασιών, αλλά ένα γεγονός της συνείδησης που λειτουργεί ως θεμέλιο κάθε άλλου γεγονότος της πραγματικότητας και κάθε πράξης σκέψης, επιθυμίας και δράσης. Ο Monsignor Livi έχει αφιερώσει μεγάλο μέρος της ερευνητικής του δραστηριότητας στην ανάλυση αυτών των στοιχείων και έχει καταλήξει να αποδείξει ότι στην πραγματικότητα είναι το πλαίσιο στο οποίο βασίζεται και αναπτύσσεται κάθε άλλη γνώση, και χωρίς το οποίο καμία γνώση δεν θα ήταν δυνατή. Οι άνθρωποι, επομένως, αν δεν είχαν τέτοια στοιχεία, θα περιφέρονταν στο σκοτάδι, σαν τυφλοί ή μεθυσμένοι: και το δράμα του σύγχρονου πολιτισμού είναι ακριβώς αυτό του να αμφισβητήσει πρώτα (η συστηματική αμφιβολία των ορθολογιστικών φιλοσοφιών, ο Ντεκάρτ πρώτα και πρώτιστα ), και στη συνέχεια νά κατεδαφίσει και νά εγκαταλείψει, όλη τήν πίστη στη δυνατότητα της άμεσης και φυσικής γνώσης, όπως αυτή που περιγράφει και μελέτησε ο Antonio Livi. Η μέθοδος που χρησιμοποίησε ήταν αυτή των προϋποθέσεων και της αληθικής λογικής : μπορούμε να εξετάσουμε την ανθρώπινη γνώση από οποιαδήποτε πλευρά, αλλά ποτέ δεν θα μπορέσουμε να παραδεχτούμε ότι ο άνθρωπος πραγματικά γνωρίζει κάτι και ότι αυτή η γνώση του επιτρέπει να ενεργεί λογικά στον κόσμο, αν δέν παραδεχθούμε ότι γίνεται εφικτό από ένα υπόστρωμα φυσικών στοιχείων, που είναι η αφετηρία για όλες τις περαιτέρω κινήσεις του μυαλού του, από εκείνες του παιδιού που καταφέρνει να αγγίξει τα αντικείμενα που βλέπει για πρώτη φορά, μέχρι εκείνες του μαθηματικού ή τού φιλοσόφου, που ωθούν τους συλλογισμούς τους στο κατώφλι της έννοιας του απείρου. Αληθική λογική, λοιπόν, επέτρεψε στόν Livi να διερευνήσει όχι μόνο τη δυνατότητα να γνωρίζει την αλήθεια, αλλά και να καθορίσει πώς μια συγκεκριμένη δήλωση πρέπει να θεωρείται αληθής ή όχι. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στις οποίες μια πρόταση δεν είναι, από μόνη της, ούτε αληθής ούτε ψευδής, αλλά γίνεται αληθής ή ψευδής ανάλογα με το ολιστικό σύστημα στο οποίο εισάγεται και που έχει να κάνει με την κατηγορία της δυνατότητας, μια τυπική υπαρξιακή κατηγορία (που μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια ιδανική γέφυρα ανάμεσα στη σκέψη του Livi, αυτή του συνεργάτη του Cornelio Fabro και του φιλοσόφου που αγαπήθηκε και μελετήθηκε περισσότερο από τον ίδιο τον Fabro, Kierkegaard).

Το πραγματικό είναι πολύπλοκο, το πραγματικό είναι προβληματικό. Πρέπει επομένως να αρνηθούμε οποιαδήποτε αξία βεβαιότητας στο να γνωρίζουμε και να είμαστε ικανοποιημένοι με τη γνώμη; Αλλά αν η σκέψη πρέπει όντως να περιοριστεί σε γνώμη, θα μπορούσαμε κάλλιστα να πετάξουμε τη φιλοσοφία στον κάδο και να αφοσιωθούμε σε πιο χρήσιμα χόμπι!

Στην ρεαλιστική  πραγματικότητα της ύπαρξης, τα γεγονότα, τα πράγματα, δεν τίθενται ως αληθινά ή ψευδή με αφηρημένη έννοια, αλλά αποκτούν αλήθεια ή ψεύδος με βάση το πώς υποβιβάζονται στην κατηγορία του δυνατού . Από την άποψη της αληθικής λογικής, για παράδειγμα, πρέπει πρώτα να διαπιστώσουμε εάν η κορυφή ενός συγκεκριμένου βουνού, σε μια συγκεκριμένη στιγμή, είναι φυσικά προσβάσιμη ή όχι. αν δεν είναι, ας πούμε για μια ηφαιστειακή έκρηξη που προκάλεσε ροή λάβας που βράζει, η δήλωση ότι ο Mario την κατέκτησε ταξιδεύοντας κατά μήκος αυτής ακριβώς της πλευράς παίρνει αμέσως μια χροιά αναλήθειας. Ας θυμηθούμε ότι η αλήθεια ενός πράγματος συνίσταται στη συμφωνία μεταξύ της κρίσης και του ίδιου του πράγματος: και αν είναι αλήθεια ότι τα γεγονότα επιβάλλονται στις θεωρίες, είναι εξίσου αλήθεια ότι τα λογικά ακατόρθωτα γεγονότα πρέπει να εξαιρεθούν από το πανόραμα της γνώσης. γιατί χρησιμεύουν μόνο για να το γεμίσουν με άχρηστα υλικά.

Παραθέτουμε από την Εγκυκλοπαίδεια των Μαθηματικών Treccani, έκδοση 2013:

[Η] αληθική λογική (από το ελληνικό alétheia, «αλήθεια») είναι μια συγκεκριμένη τροπική λογική, η οποία δεν περιορίζεται, όπως η κλασική λογική, στον προσδιορισμό του αν μια πρόταση είναι αληθής ή ψευδής, αλλά φτάνει μέχρι τη διερεύνηση των τρόπων με τους οποίους μια πρόταση μπορεί να είναι αληθής ή ψευδής. Για παράδειγμα, μια πρόταση όπως «ο Μάρκο θα μπορούσε να χάσει τη δουλειά του» δεν εμπίπτει στους κανόνες της κλασικής λογικής γιατί,  περιέχει μια ιδέα της πιθανότητας, δεν είναι οριστικά αληθινή ή ψευδής. Ο τρόπος με τον οποίο μια πρόταση είναι αληθής (ΑΝΑΓΚΗ ή ΠΙΘΑΝΟΝ αληθής) ονομάζεται «αλητική» και αποτέλεσε αντικείμενο μελέτης από λογικούς και φιλοσόφους από τον Αριστοτέλη. Οι έννοιες ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ και ΑΝΑΓΚΗ επισημοποιούνται μέσω των λεγόμενων ΑΛΕΤΙΚΩΝ ΧΕΙΡΙΣΤΩΝ: οι χειριστές του ΠΙΘΑΝΟΥ ("είναι δυνατόν να..." και του ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥ ("δεν είναι δυνατόν να μην...") .

Για να ανακτήσετε μια ζωή σε ανθρώπινη κλίμακα, είναι προτεραιότητα να ανακτήσετε την έννοια της αλήθειας και την εμπιστοσύνη για να μπορέσετε να την αναγνωρίσετε!

Τελικά, ο Monsignor Livi είχε την τεράστια αξία να τοποθετήσει την κοινή λογική , κατανοητή όχι ως κοινόχρηστη κοινή λογική (που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό) αλλά την κοινή λογική της κανονικής ανθρώπινης ύπαρξης , ως το θεμέλιο κάθε γνωσιολογικού συστήματος. Περιττό να πούμε ότι η θέση του επικρίθηκε τόσο από υποστηρικτές της αδύναμης σκέψης, όπως ο Gianni Vattimo , όσο και από υποστηρικτές μιας αντίληψης παρμενίδειου τύπου, όπως ο Emanuele Severino . Και οι δύο, από αντίθετες πλευρές, έχουν εξαπολύσει την κατηγορία της απλοϊκότητας και του μη συνυπολογισμού της πραγματικής πολυπλοκότητας και της προβληματικής φύσης του φαινομένου της γνώσης ενάντια στη φιλοσοφία της κοινής λογικής. Αλλά είναι λέξεις που έχουμε ήδη ακούσει πολλές, πάρα πολλές φορές: η πραγματικότητα είναι περίπλοκη, η πραγματικότητα είναι προβληματική. Ως εκ τούτου, πρέπει να αρνηθούμε κάθε αξία βεβαιότητας στο να γνωρίζουμε και να είμαστε ικανοποιημένοι με τη γνώμη. Αλλά αν η σκέψη πρέπει πραγματικά να περιοριστεί σε γνώμη, θα μπορούσαμε κάλλιστα να πετάξουμε τη φιλοσοφία στον κάδο και να αφοσιωθούμε σε πιο χρήσιμα χόμπι.

Verità: la questione decisiva- Articolo di Francesco Lamendola (unavox.it)

ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΛΟ ΦΥΣΙΚΟ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΡΕΙΑ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΚΕΨΗΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΧΕΙ ΣΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΗΣ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ.