Γάμος ομοφυλοφίλων
Ο γάμος όμως μεταξύ τους είναι κάτι εντελώς διαφορετικό – επειδή πρόκειται για ένα «θρησκευτικό μυστήριο» που προϋποθέτει δύο διαφορετικά φύλα. Όταν υπάρχει πάντως η δυνατότητα του συμφώνου συμβίωσης, το οποίο μπορούν να καταρτίσουν όπως οι ίδιοι θέλουν, δεν τους δημιουργείται κανένα κοινωνικό πρόβλημα ισοτιμίας – από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς.
Σε σχέση τώρα με τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι, ασφαλώς είναι σεβαστά από όλους μας – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως πρέπει να υπερισχύουν των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς αντιδημοκρατικό. Δεν επιτρέπεται επίσης να χρησιμοποιούνται ως «υπόδειγμα» – ως παράδειγμα καλύτερα προς μίμηση, αφού προφανώς δεν είναι.
Όσον αφορά την υιοθεσία παιδιών, δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια – αφού θα ήταν αντίθετο με το δικαίωμα των παιδιών σε μία διττή διαπαιδαγώγηση από δύο διαφορετικά φύλα, ισότιμη με όλα τα άλλα, ενώ ο δυισμός είναι βασικό χαρακτηριστικό της φύσης. Σε σχέση δε με τη μεσολάβηση μίας παρένθετης μητέρας για την κύηση, είναι εξαιρετικά υποτιμητικό να χρησιμοποιείται ως «μέσο αναπαραγωγής» το γυναικείο σώμα – κάτι με το οποίο δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να συμφωνήσει καμία γυναίκα.
Σε μία εποχή πάντως που το δημογραφικό στη Δύση εξελίσσεται στο νούμερο ένα πρόβλημα της, είναι ακατανόητο να ασχολούμαστε με τέτοιου είδους δήθεν προοδευτικές «αναζητήσεις» – οι οποίες εκ των πραγμάτων θα επιδείνωναν τη δημογραφική μας εξέλιξη, ενώ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως δείγμα πολιτισμικής παρακμής.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μας εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι, οι Έλληνες εμφανίζονται διχασμένοι στις δημοσκοπήσεις, εάν φυσικά δεν είναι το αποτέλεσμα της κυβερνητικής προπαγάνδας – αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως έχει χαθεί εντελώς η κοινή λογική, η αίσθηση του αυτονόητου, από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Ακόμη περισσότερο μας εντυπωσιάζει το ότι, ήδη από μερικές πολυεθνικές εταιρίες έχει απαγορευθεί η χρήση του «αυτός» ή «αυτή», του «κυρίες και κύριοι» στην εσωτερική τους αλληλογραφία, με την αντικατάσταση τους από το «αυτό» (the) – σαν να μην υπάρχει πλέον ανδρικό και γυναικείο φύλο, αλλά μόνο ουδέτερο! Αυτή η αντιμετώπιση βιάζει τη λογική – ενώ ο βιασμός κάθε είδους είναι απαράδεκτος.
Ο γάμος όμως μεταξύ τους είναι κάτι εντελώς διαφορετικό – επειδή πρόκειται για ένα «θρησκευτικό μυστήριο» που προϋποθέτει δύο διαφορετικά φύλα. Όταν υπάρχει πάντως η δυνατότητα του συμφώνου συμβίωσης, το οποίο μπορούν να καταρτίσουν όπως οι ίδιοι θέλουν, δεν τους δημιουργείται κανένα κοινωνικό πρόβλημα ισοτιμίας – από όποια πλευρά και αν το εξετάσει κανείς.
Σε σχέση τώρα με τα δικαιώματα των μειονοτήτων, όπως είναι οι ομοφυλόφιλοι, ασφαλώς είναι σεβαστά από όλους μας – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως πρέπει να υπερισχύουν των δικαιωμάτων της πλειοψηφίας, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς αντιδημοκρατικό. Δεν επιτρέπεται επίσης να χρησιμοποιούνται ως «υπόδειγμα» – ως παράδειγμα καλύτερα προς μίμηση, αφού προφανώς δεν είναι.
Όσον αφορά την υιοθεσία παιδιών, δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια – αφού θα ήταν αντίθετο με το δικαίωμα των παιδιών σε μία διττή διαπαιδαγώγηση από δύο διαφορετικά φύλα, ισότιμη με όλα τα άλλα, ενώ ο δυισμός είναι βασικό χαρακτηριστικό της φύσης. Σε σχέση δε με τη μεσολάβηση μίας παρένθετης μητέρας για την κύηση, είναι εξαιρετικά υποτιμητικό να χρησιμοποιείται ως «μέσο αναπαραγωγής» το γυναικείο σώμα – κάτι με το οποίο δεν θα μπορούσε και δεν θα έπρεπε να συμφωνήσει καμία γυναίκα.
Σε μία εποχή πάντως που το δημογραφικό στη Δύση εξελίσσεται στο νούμερο ένα πρόβλημα της, είναι ακατανόητο να ασχολούμαστε με τέτοιου είδους δήθεν προοδευτικές «αναζητήσεις» – οι οποίες εκ των πραγμάτων θα επιδείνωναν τη δημογραφική μας εξέλιξη, ενώ θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως δείγμα πολιτισμικής παρακμής.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό που μας εντυπωσιάζει είναι το γεγονός ότι, οι Έλληνες εμφανίζονται διχασμένοι στις δημοσκοπήσεις, εάν φυσικά δεν είναι το αποτέλεσμα της κυβερνητικής προπαγάνδας – αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως έχει χαθεί εντελώς η κοινή λογική, η αίσθηση του αυτονόητου, από ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Ακόμη περισσότερο μας εντυπωσιάζει το ότι, ήδη από μερικές πολυεθνικές εταιρίες έχει απαγορευθεί η χρήση του «αυτός» ή «αυτή», του «κυρίες και κύριοι» στην εσωτερική τους αλληλογραφία, με την αντικατάσταση τους από το «αυτό» (the) – σαν να μην υπάρχει πλέον ανδρικό και γυναικείο φύλο, αλλά μόνο ουδέτερο! Αυτή η αντιμετώπιση βιάζει τη λογική – ενώ ο βιασμός κάθε είδους είναι απαράδεκτος.
Ιδιωτικά Πανεπιστήμια
Είμαστε υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων – μεταξύ άλλων επειδή μπορούν να βοηθήσουν την οικονομία μας με την εισροή συναλλάγματος (άνω των 10 δις € ετήσια, με κριτήριο την Κύπρο), με την ανάλογη άνοδο του ΑΕΠ, με τη μη εκροή τόσων χρημάτων από την Ελλάδα εκ μέρους των νέων μας που αναγκάζονται να φύγουν σε άλλες χώρες για να σπουδάσουν (με μεγάλο κόστος για τις οικογένειες τους και εις βάρος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μας), με την απασχόληση των Ελλήνων καθηγητών στη χώρα τους κοκ.
Εν τούτοις, είμαστε επίσης υπέρ της νομιμότητας, οπότε του σεβασμού και της τήρησης Συντάγματος μας – το οποίο έχει κακοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις κυβερνήσεις του πελατειακού κομματικού κράτους. Πώς κακοποιήθηκε; Μέσω των περίπου 120 νόμων που το διέπουν, αλλάζοντας εντελώς το νόημα του, εις βάρος των Πολιτών και της Δημοκρατίας – κάτι που επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, από τη μη ύπαρξη Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Επομένως, πριν δρομολογηθούν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, θα πρέπει να αλλάξει το άρθρο 16 του Συντάγματος (πηγή) – με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας που απαιτείται, για να είναι νόμιμη η διαδικασία και όχι πραξικοπηματική. Πόσο μάλλον όταν έχουμε μία κυβέρνηση που δεν μας εμπνέει καθόλου εμπιστοσύνη – με κριτήριο τη μέχρι σήμερα κακοδιαχείριση της, όπως τεκμηριώνεται από όλους σχεδόν τους οικονομικούς δείκτες που αφορούν τους Πολίτες.
Ακόμη χειρότερα, όταν η εκπαίδευση στη χώρα μας ευρίσκεται στο ναδίρ όλων των εποχών, ως αποτέλεσμα των μνημονίων – όπως τεκμηριώνεται από τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στο διαγωνισμό PISA που είναι κάθε χρόνο χαμηλότερες. Σε έναν διαγωνισμό που έφερε επί πλέον στην επιφάνεια το γεγονός ότι, τα δημόσια σχολεία είναι υποβαθμισμένα, σε σχέση με τα ιδιωτικά – οπότε πως το πρόβλημα της χώρας μας είναι κυρίως η δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση και όχι η τριτοβάθμια.
Πώς βοήθησε αλήθεια εδώ η ιδιωτική εκπαίδευση τη δημόσια; Μάλλον το αντίθετο δεν συνέβη; Με δεδομένο λοιπόν το ότι, η μόρφωση των παιδιών μας είναι σημαντικότερη από τα χρήματα, η αναβάθμιση της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης οφείλει να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα – αφού διαφορετικά η τριτοβάθμια ιδιωτική εκπαίδευση θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τις υπόλοιπες δύο δημόσιες βαθμίδες, εάν όχι και την τρίτη, ενώ θα διευρύνει το υφιστάμενο θηριώδες χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Τέλος, σχετικά με τις δηλώσεις πως θα έλθουν στην Ελλάδα μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια όπως το MIT, το Yale ή το Harvard, πού αλλού έχουν αλήθεια «υποκαταστήματα»; Πουθενά – ενώ δεν καταλαβαίνουμε με ποιο κίνητρο θα ιδρυθούν Πανεπιστήμια χωρίς τη δυνατότητα κέρδους, όταν απαιτούν τεράστιες επενδύσεις. Ειδικά όσον αφορά δε τα κερδοσκοπικά ιδιωτικά Πανεπιστήμια, όπου ιδρύθηκαν έχουν συμβεί πολλά σκάνδαλα – κάτι που ασφαλώς οφείλει να μας προβληματίσει.
Είμαστε υπέρ των ιδιωτικών Πανεπιστημίων – μεταξύ άλλων επειδή μπορούν να βοηθήσουν την οικονομία μας με την εισροή συναλλάγματος (άνω των 10 δις € ετήσια, με κριτήριο την Κύπρο), με την ανάλογη άνοδο του ΑΕΠ, με τη μη εκροή τόσων χρημάτων από την Ελλάδα εκ μέρους των νέων μας που αναγκάζονται να φύγουν σε άλλες χώρες για να σπουδάσουν (με μεγάλο κόστος για τις οικογένειες τους και εις βάρος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών μας), με την απασχόληση των Ελλήνων καθηγητών στη χώρα τους κοκ.
Εν τούτοις, είμαστε επίσης υπέρ της νομιμότητας, οπότε του σεβασμού και της τήρησης Συντάγματος μας – το οποίο έχει κακοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις κυβερνήσεις του πελατειακού κομματικού κράτους. Πώς κακοποιήθηκε; Μέσω των περίπου 120 νόμων που το διέπουν, αλλάζοντας εντελώς το νόημα του, εις βάρος των Πολιτών και της Δημοκρατίας – κάτι που επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο, από τη μη ύπαρξη Συνταγματικού Δικαστηρίου.
Επομένως, πριν δρομολογηθούν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, θα πρέπει να αλλάξει το άρθρο 16 του Συντάγματος (πηγή) – με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας που απαιτείται, για να είναι νόμιμη η διαδικασία και όχι πραξικοπηματική. Πόσο μάλλον όταν έχουμε μία κυβέρνηση που δεν μας εμπνέει καθόλου εμπιστοσύνη – με κριτήριο τη μέχρι σήμερα κακοδιαχείριση της, όπως τεκμηριώνεται από όλους σχεδόν τους οικονομικούς δείκτες που αφορούν τους Πολίτες.
Ακόμη χειρότερα, όταν η εκπαίδευση στη χώρα μας ευρίσκεται στο ναδίρ όλων των εποχών, ως αποτέλεσμα των μνημονίων – όπως τεκμηριώνεται από τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στο διαγωνισμό PISA που είναι κάθε χρόνο χαμηλότερες. Σε έναν διαγωνισμό που έφερε επί πλέον στην επιφάνεια το γεγονός ότι, τα δημόσια σχολεία είναι υποβαθμισμένα, σε σχέση με τα ιδιωτικά – οπότε πως το πρόβλημα της χώρας μας είναι κυρίως η δευτεροβάθμια δημόσια εκπαίδευση και όχι η τριτοβάθμια.
Πώς βοήθησε αλήθεια εδώ η ιδιωτική εκπαίδευση τη δημόσια; Μάλλον το αντίθετο δεν συνέβη; Με δεδομένο λοιπόν το ότι, η μόρφωση των παιδιών μας είναι σημαντικότερη από τα χρήματα, η αναβάθμιση της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης οφείλει να είναι η πρώτη μας προτεραιότητα – αφού διαφορετικά η τριτοβάθμια ιδιωτική εκπαίδευση θα επιδεινώσει ακόμη περισσότερο τις υπόλοιπες δύο δημόσιες βαθμίδες, εάν όχι και την τρίτη, ενώ θα διευρύνει το υφιστάμενο θηριώδες χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Τέλος, σχετικά με τις δηλώσεις πως θα έλθουν στην Ελλάδα μη κρατικά και μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια όπως το MIT, το Yale ή το Harvard, πού αλλού έχουν αλήθεια «υποκαταστήματα»; Πουθενά – ενώ δεν καταλαβαίνουμε με ποιο κίνητρο θα ιδρυθούν Πανεπιστήμια χωρίς τη δυνατότητα κέρδους, όταν απαιτούν τεράστιες επενδύσεις. Ειδικά όσον αφορά δε τα κερδοσκοπικά ιδιωτικά Πανεπιστήμια, όπου ιδρύθηκαν έχουν συμβεί πολλά σκάνδαλα – κάτι που ασφαλώς οφείλει να μας προβληματίσει.
Οι ένοχοι της χρεοκοπίας
«Το 2009 o K. Καραμανλής διαπιστώνοντας ότι, η κυβέρνηση του απέτυχε παταγωδώς στα δημοσιονομικά, ενώ μαινόταν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, αντέδρασε «σωστά»: προκήρυξε πρόωρες εκλογές, με ζητούμενο τη δημοσιονομική προσαρμογή. Δηλαδή, τον περιορισμό των διδύμων ελλειμμάτων – του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής δε, έσπευσε να διευκολύνει εκ των προτέρων την εξυγίανση της χώρας – καταθέτοντας προεκλογικό πρόγραμμα λιτότητας που, εάν είχε εφαρμοσθεί, δεν θα χρεοκοπούσε ποτέ η Ελλάδα. Ο Γ. Παπανδρέου όμως έκανε ακριβώς το αντίθετο – διακηρύσσοντας ως πρόγραμμα του κόμματος του το γνωστό «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο επικράτησε εύκολα στις εκλογές.
Ακόμη χειρότερα, «διαφήμισε» το έλλειμα διογκώνοντας το τεχνητά (=μετέφερε έσοδα στο 2010 και δαπάνες στο 2009), κατηγόρησε τους Έλληνες συλλήβδην ως φοροφυγάδες διεθνώς και κατέθεσε παράλληλα έναν επεκτατικό προϋπολογισμό με παροχές – ενώ έκανε ότι μπορούσε για να οδηγήσει στο κλείσιμο της «στρόφιγγας» δανεισμού της χώρας.
Με απλά λόγια, το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από τη ΝΔ το 2009 ένα υπαρκτό δημοσιονομικό πρόβλημα και, αντί να το αντιμετωπίσει, το επιδείνωσε – σκόπιμα ή μη, κανένας δεν γνωρίζει. Στη συνέχεια, δείχνοντας ανικανότητα ακόμη και στη στελέχωση του κράτους, οδήγησε την Ελλάδα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο – με δημόσιο χρέος στο 127% του ΑΕΠ, με ελάχιστο ουσιαστικά κόκκινο ιδιωτικό, με υγιείς τράπεζες και με έναν παραγωγικό ιστό κατά πολύ καλύτερο, από ότι σήμερα.
Το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε λοιπόν μία διαχειρίσιμη δημοσιονομική εκτροπή, την οποία μετέτρεψε σε δημοσιονομική κρίση – εκχωρώντας εθνική κυριαρχία και κοινωνικά δικαιώματα, καθώς επίσης τιμωρώντας τον ελληνικό λαό. Ακόμη χειρότερα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί, υπέγραψαν το 2012 τη θανατική καταδίκη των Ελλήνων – διαπράττοντας από κοινού το έγκλημα του PSI, με την υποθήκευση της χώρας μας για 99 χρόνια, με την υποχρέωση ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μας, με τους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής, με το αγγλικό δίκαιο κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, ήταν αξιοθρήνητη η αμοιβαία και ενδεχομένως προσυμφωνημένη προσπάθεια των κ.κ. Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη στη Βουλή πρόσφατα – με στόχο να απαλλάξουν τα κόμματά τους από τη ζοφερή περίοδο που ακολούθησε τις δεκαετίες της σπάταλης και της αποσάθρωσης της οικονομίας, καθώς επίσης της κοινωνίας που είχαν δημιουργήσει».
Το σωστό πάντως θα ήταν να μην είχε οδηγήσει ο Κ. Καραμανλής τη χώρα σε πρόωρες εκλογές και να είχε προβεί άμεσα σε δημοσιονομική προσαρμογή – έτσι δεν θα χρεοκοπούσε η Ελλάδα.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε πάντως να μην ξεχάσει ποτέ κανένας Έλληνας τα αποτρόπαια εγκλήματα των δύο αυτών των κομμάτων – τα οποία θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεπλύνει το βρώμικο και διεφθαρμένο παρελθόν τους, με τα σφάλματα της περιόδου 2015/2019. Είναι εξοργιστικό δε το ότι, κλιμακώνεται ξανά η λεηλασία του κράτους – μεταξύ άλλων μέσω των κρατικών επιχορηγήσεων των κομμάτων που αυξάνονται ξανά, χωρίς να γίνεται αντιληπτό από τους Πολίτες.
Επομένως αυξήθηκαν οι επιχορηγήσεις των κομμάτων ετήσια κατά 25%, από το 2022 και μετά – όταν δεν αυξήθηκαν οι αμοιβές κανενός άλλου, ούτε των δημοσίων, ούτε των ιδιωτικών υπαλλήλων, ούτε κανενός εργαζομένου. Προφανώς δεν έγινε καμία ανακοίνωση και κανένας δεν το κατάλαβε – τεκμηριώνοντας πως ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους.
«Το 2009 o K. Καραμανλής διαπιστώνοντας ότι, η κυβέρνηση του απέτυχε παταγωδώς στα δημοσιονομικά, ενώ μαινόταν η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, αντέδρασε «σωστά»: προκήρυξε πρόωρες εκλογές, με ζητούμενο τη δημοσιονομική προσαρμογή. Δηλαδή, τον περιορισμό των διδύμων ελλειμμάτων – του προϋπολογισμού και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.
Ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής δε, έσπευσε να διευκολύνει εκ των προτέρων την εξυγίανση της χώρας – καταθέτοντας προεκλογικό πρόγραμμα λιτότητας που, εάν είχε εφαρμοσθεί, δεν θα χρεοκοπούσε ποτέ η Ελλάδα. Ο Γ. Παπανδρέου όμως έκανε ακριβώς το αντίθετο – διακηρύσσοντας ως πρόγραμμα του κόμματος του το γνωστό «λεφτά υπάρχουν», με το οποίο επικράτησε εύκολα στις εκλογές.
Ακόμη χειρότερα, «διαφήμισε» το έλλειμα διογκώνοντας το τεχνητά (=μετέφερε έσοδα στο 2010 και δαπάνες στο 2009), κατηγόρησε τους Έλληνες συλλήβδην ως φοροφυγάδες διεθνώς και κατέθεσε παράλληλα έναν επεκτατικό προϋπολογισμό με παροχές – ενώ έκανε ότι μπορούσε για να οδηγήσει στο κλείσιμο της «στρόφιγγας» δανεισμού της χώρας.
Με απλά λόγια, το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε από τη ΝΔ το 2009 ένα υπαρκτό δημοσιονομικό πρόβλημα και, αντί να το αντιμετωπίσει, το επιδείνωσε – σκόπιμα ή μη, κανένας δεν γνωρίζει. Στη συνέχεια, δείχνοντας ανικανότητα ακόμη και στη στελέχωση του κράτους, οδήγησε την Ελλάδα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο – με δημόσιο χρέος στο 127% του ΑΕΠ, με ελάχιστο ουσιαστικά κόκκινο ιδιωτικό, με υγιείς τράπεζες και με έναν παραγωγικό ιστό κατά πολύ καλύτερο, από ότι σήμερα.
Το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε λοιπόν μία διαχειρίσιμη δημοσιονομική εκτροπή, την οποία μετέτρεψε σε δημοσιονομική κρίση – εκχωρώντας εθνική κυριαρχία και κοινωνικά δικαιώματα, καθώς επίσης τιμωρώντας τον ελληνικό λαό. Ακόμη χειρότερα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί, υπέγραψαν το 2012 τη θανατική καταδίκη των Ελλήνων – διαπράττοντας από κοινού το έγκλημα του PSI, με την υποθήκευση της χώρας μας για 99 χρόνια, με την υποχρέωση ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας μας, με τους πλειστηριασμούς της ιδιωτικής, με το αγγλικό δίκαιο κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, ήταν αξιοθρήνητη η αμοιβαία και ενδεχομένως προσυμφωνημένη προσπάθεια των κ.κ. Μητσοτάκη και Ανδρουλάκη στη Βουλή πρόσφατα – με στόχο να απαλλάξουν τα κόμματά τους από τη ζοφερή περίοδο που ακολούθησε τις δεκαετίες της σπάταλης και της αποσάθρωσης της οικονομίας, καθώς επίσης της κοινωνίας που είχαν δημιουργήσει».
Το σωστό πάντως θα ήταν να μην είχε οδηγήσει ο Κ. Καραμανλής τη χώρα σε πρόωρες εκλογές και να είχε προβεί άμεσα σε δημοσιονομική προσαρμογή – έτσι δεν θα χρεοκοπούσε η Ελλάδα.
Ευχόμαστε και ελπίζουμε πάντως να μην ξεχάσει ποτέ κανένας Έλληνας τα αποτρόπαια εγκλήματα των δύο αυτών των κομμάτων – τα οποία θεωρούν πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεπλύνει το βρώμικο και διεφθαρμένο παρελθόν τους, με τα σφάλματα της περιόδου 2015/2019. Είναι εξοργιστικό δε το ότι, κλιμακώνεται ξανά η λεηλασία του κράτους – μεταξύ άλλων μέσω των κρατικών επιχορηγήσεων των κομμάτων που αυξάνονται ξανά, χωρίς να γίνεται αντιληπτό από τους Πολίτες.
Επομένως αυξήθηκαν οι επιχορηγήσεις των κομμάτων ετήσια κατά 25%, από το 2022 και μετά – όταν δεν αυξήθηκαν οι αμοιβές κανενός άλλου, ούτε των δημοσίων, ούτε των ιδιωτικών υπαλλήλων, ούτε κανενός εργαζομένου. Προφανώς δεν έγινε καμία ανακοίνωση και κανένας δεν το κατάλαβε – τεκμηριώνοντας πως ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους.
Χρέη επί χρεών
«Στο 10μηνο του 2023, οι νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο έφθασαν συνολικά στα 5,771 δις €. Ανοιχτούς λογαριασμούς στην Εφορία έχουν 4.031.138 φυσικά και νομικά πρόσωπα – ενώ από τους οφειλέτες αυτούς, οι 2.041.234 απειλούνται με κατασχέσεις και σε 1.479. 507 έχουν επιβληθεί αναγκαστικά μέτρα είσπραξης».
«Στο 10μηνο του 2023, οι νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο έφθασαν συνολικά στα 5,771 δις €. Ανοιχτούς λογαριασμούς στην Εφορία έχουν 4.031.138 φυσικά και νομικά πρόσωπα – ενώ από τους οφειλέτες αυτούς, οι 2.041.234 απειλούνται με κατασχέσεις και σε 1.479. 507 έχουν επιβληθεί αναγκαστικά μέτρα είσπραξης».
Τα κρυφά χρέη
Το 2018, όταν έγινε η ρύθμιση του χρέους των 96 δις € απέναντι στον EFSF για μετά το 2032, πάγωσαν τόκοι που με τα σημερινά δεδομένα υπολογίζονται στα 25 δις € – οι οποίοι θα πρέπει τότε, μετά την περίοδο χάριτος, να πληρωθούν εφάπαξ. Οι τόκοι αυτοί δεν υπολογίζονται σήμερα στο δημόσιο χρέος – υπάρχουν όμως και θα το επιβαρύνουν, όποτε προκύψουν. Επομένως πρόκειται για ένα κρυφό χρέος που δεν γνωρίζουν οι επόμενες γενιές, οι οποίες θα κληθούν να το πληρώσουν – προφανώς μαζί με τα 96 δις €.
Αν και φαίνεται λοιπόν πως στο σημερινό Ecofin υπήρξε κάποια συμφωνία σταδιακής αποπληρωμής των τόκων αντί εφάπαξ το 2033, επίσης πως θα προστεθούν μεν στο χρέος, αλλά όχι στο έλλειμμα, το χρέος αυτό υπάρχει – γεγονός που σημαίνει πως έχει υποθηκευθεί το μέλλον πολλών γενεών Ελλήνων, εν αγνοία τους. Θα είναι δε πολύ πιο επώδυνο, αφού έως τότε θα έχουν ξεπουληθεί τα πάντα – χωρίς να έχει μειωθεί το δημόσιο χρέος ούτε κατ’ ελάχιστο.
Πολύ σωστά έχει λοιπόν λεχθεί ότι, εάν η Ελλάδα δεν διπλασιάσει το ΑΕΠ και τον πληθυσμό της έως το 2032, θα χαθεί ως έθνος – αργά μεν, αλλά σταθερά και σίγουρα.
Το 2018, όταν έγινε η ρύθμιση του χρέους των 96 δις € απέναντι στον EFSF για μετά το 2032, πάγωσαν τόκοι που με τα σημερινά δεδομένα υπολογίζονται στα 25 δις € – οι οποίοι θα πρέπει τότε, μετά την περίοδο χάριτος, να πληρωθούν εφάπαξ. Οι τόκοι αυτοί δεν υπολογίζονται σήμερα στο δημόσιο χρέος – υπάρχουν όμως και θα το επιβαρύνουν, όποτε προκύψουν. Επομένως πρόκειται για ένα κρυφό χρέος που δεν γνωρίζουν οι επόμενες γενιές, οι οποίες θα κληθούν να το πληρώσουν – προφανώς μαζί με τα 96 δις €.
Αν και φαίνεται λοιπόν πως στο σημερινό Ecofin υπήρξε κάποια συμφωνία σταδιακής αποπληρωμής των τόκων αντί εφάπαξ το 2033, επίσης πως θα προστεθούν μεν στο χρέος, αλλά όχι στο έλλειμμα, το χρέος αυτό υπάρχει – γεγονός που σημαίνει πως έχει υποθηκευθεί το μέλλον πολλών γενεών Ελλήνων, εν αγνοία τους. Θα είναι δε πολύ πιο επώδυνο, αφού έως τότε θα έχουν ξεπουληθεί τα πάντα – χωρίς να έχει μειωθεί το δημόσιο χρέος ούτε κατ’ ελάχιστο.
Πολύ σωστά έχει λοιπόν λεχθεί ότι, εάν η Ελλάδα δεν διπλασιάσει το ΑΕΠ και τον πληθυσμό της έως το 2032, θα χαθεί ως έθνος – αργά μεν, αλλά σταθερά και σίγουρα.
''Όσον αφορά την υιοθεσία παιδιών, δεν είναι δυνατόν να επιτρέπεται σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια – αφού θα ήταν αντίθετο με το δικαίωμα των παιδιών σε μία διττή διαπαιδαγώγηση από δύο διαφορετικά φύλα, ισότιμη με όλα τα άλλα, ενώ ο δυισμός είναι βασικό χαρακτηριστικό της φύσης.''
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλήθεια, οι ''δικαιωματιστές'' πως δεν είδαν αυτό το δικαίωμα των παιδιών; Μα γιατί είναι δικαιωματιστές του κωλ...