«ΤΩΡΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΔΑΚΤΥΛΟ ΣΑΣ» από τον Μαρτσέλο Βενετζιάνι

 « Θα ήθελα να κάνω έναν σοβαρό λόγο προς αυτή την ανώτερη φυλή που κρίνει τον κόσμο, τους γείτονές τους και όσους δεν σκέφτονται όπως αυτοί, από ψηλά

ΤΩΡΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΑΚΙ ΣΑΣ

Ενρίκο Λέτα

Θα ήθελα να απευθύνω έναν σοβαρό λόγο σε εκείνη την ανώτερη φυλή που κρίνει τον κόσμο, τους γείτονές τους και αυτούς που δεν σκέφτονται όπως αυτοί από ψηλά. Εννοώ την αριστερά και τις αβάσταχτες αυτοπιστοποιήσεις υπεροχής τους (τις ανυπόφορες αυτοεπιβεβαιώσεις της ανωτερότητάς τους). Το λέω ξεκινώντας από απόσταση και από μακριά, από άλλους μη πολιτικούς χώρους. Για παράδειγμα, δεν κρατάω κακία, δεν το έχω εναντίον αριστερών ηθοποιών, σκηνοθετών και κινηματογραφιστών που αγανακτούν με τον σεξισμό και τη βία κατά των γυναικών και μετά όχι μόνο ανέχονται αλλά έχουν σχέσεις με τους χοιρο-παραγωγούς και την αποκρουστική τους κινηματογραφική αγορά. Πολλοί από αυτούς ήξεραν, έκαναν και έμειναν σιωπηλοί. Δεν έχω κόντρα μέ τους αριστερούς τραγουδιστές που πήγαν τα χρήματα που κέρδισαν παράνομα στην Ελβετία ή σε κάποιον φορολογικό παράδεισο, αφού πρώτα κήρυτταν για τη δικαιοσύνη και τους πιο αδύναμους. Και πάλι. Δεν το έχω ενάντια στους αριστερούς διανοούμενους που απολάμβαναν προνόμια, καρέκλες και καραβάνια με δημόσιο χρήμα από τα οποία αρμέγουν χρήματα, ταξίδια και βραβεία ή που ισχυρίζονται ότι αμείβονται μαύρα, μόνο καί μόνο γιά να βροντοφωνάζουν κατά των προνομίων και των πλουσίων. Δεν το έχω ενάντια και ούτε δυσανασχετώ με τους αριστερούς διανοούμενους και συγγραφείς που πιάνονται να κάνουν λογοκλοπή σε κείμενα άλλων. Δεν το είχα καν εναντίον των αριστερών διανοουμένων που ήταν φασίστες, κατείχαν καθηγητικές θέσεις, ορκίστηκαν πίστη στο καθεστώς και τους φυλετικούς/ρατσιστικούς νόμους, αλλά μετά άσκησαν μια αδιάλλακτη αντιφασιστική διδασκαλία και αφαίρεσαν το λόγο και την αξιοπρέπεια όσων δεν δήλωναν αντιφασίστες. Δεν έχω κόντρα με όλους αυτούς, μερικές φορές αγαπώ τα τραγούδια τους, διαβάζω τους στίχους τους, συγκρίνω τον εαυτό μου με τις ιδέες τους, βλέπω τις ταινίες τους και σε κάθε περίπτωση ξέρω να ξεχωρίζω τη μίζερη ανθρώπινη πλευρά τους από τα χαρίσματά τους, που τα αναγνωρίζω όταν δεν είναι φουσκωμένα μπαλόνια καί όταν δεν είναι φαφλατάδες. Όχι, δεν είμαι θυμωμένος μαζί τους. Είμαι θυμωμένος με το μικρό τους δαχτυλάκι. Αυτό το μικρό επιτιμητικό δάχτυλο που περιστρέφεται στον αέρα όταν ισχυρίζονται ότι διδάσκουν στους άλλους την ηθική και τη συνοχή που δεν εφαρμόζουν ή χειρότερα όταν περιφρονούν, αγνοούν, αποκλείουν τους δεξιούς, τους λαϊκιστές ή τους Καθολικούς, τους μετριοπαθείς, και όσους εν πάση περιπτώσει δεν ανήκουν στην ταξιαρχία τους. Είναι εκείνο το μικρό δάχτυλο που ορίζει μόνο αν ανήκουν στους επαινούμενους και τους καταραμένους, τα έργα και τους συγγραφείς που θα αξιολογούνται και θα ανταμείβονται και εκείνους που θα αγνοούνται και θα υβρίζονται. Αλλά τώρα που ξέρουμε πόσα πήραν, πώς τα πήραν, πού τα πήραν, από πού αντέγραψαν, πώς έκαναν το δρόμο τους, σε τι τιμή, δεν αντέχω άλλο αυτό το μικρό δαχτυλάκι. Δεν θέλω να σε δω στη φυλακή, αγνοημένο, λογοκριμένο, αλλά θέλω να σε δω με το μικρό σου δάχτυλο χαμηλωμένο. Δεν σας βάζουμε στο ευρετήριο, αλλά δεν βάζετε κανέναν πλέον στο ευρετήριο.

Έχοντας κάνει αυτή την ευρεία υπόθεση για το άσχημο βίτσιο της «πολιτιστικής» αριστεράς, ας περάσουμε στην πολιτική αριστερά ή ό,τι απομένει από αυτήν. Την ακούμε να διαφωνεί, να βάλλει εναντίον των λαϊκιστών, προσποιούμενη ότι δεν γνωρίζει ότι όλα όσα καταγγέλλουν ως ανώμαλα, παθολογικά, ανατρεπτικά - από τον υποτιθέμενο νεοφασισμό μέχρι τον φανταστικό ναζισμό, από τους υποστηρικτές του Μπερλουσκόνι μέχρι τους υποστηρικτές της Λέγκας του Βορρά και τους Γκριλίνι - γεννήθηκαν ως αντίδραση και απόρριψη του δικού τους τρόπου ύπαρξης, δράσης και διακυβέρνησης, στην αλαζονεία και την τύφλωσή τους, στο ότι παρέδωσαν την αξιοπρέπεια μιας χώρας, στο ότι αντάλλαξαν την παραδοσιακή ηθική με τη μισαλλόδοξη ιδεολογική ηθικολογία, στο ότι πρόδωσαν τα λαϊκά και κοινωνικά αιτήματα χωρίς ποτέ να γίνουν άρχουσα τάξη, παραμένοντας όμως πάντα –όπως είπε ο Γκράμσι– η κυρίαρχη τάξη. Και το λέω αυτό αναφερόμενος σε κάθε αριστερά: στην πραγματικότητα το μόνο κοινό που έχει ο Ρέντσι με τους αριστερούς εχθρούς του και την παλιά κάστα των ριζοσπαστών-προοδευτικών ή των πρώην PCI, συμπεριλαμβανομένου του επισκοπείου στον Τύπο και στην τηλεόραση, είναι η υπεροψία, η αλαζονεία και το σύμπλεγμα ανωτερότητας. Αυτό που ο Τζάκομο Νοβέντα όριζε ήδη ως «αλαζονεία» στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ή «albagia» όπως θέλει να λέει ο σάπιος Eugenio Scalfari για τον εαυτό του και τον θεο-ναρκισσισμό του. Μπορεί να σας εκπλήσσει, αλλά πιστεύω ότι το μυστικό της αποτυχίας του Ρέντσι δεν ήταν ότι αποστασιοποιήθηκε από την αριστερά αλλά, αντίθετα, ότι ήταν γιος και πρωτότυπό της. Ο Ρέντσι έχασε μέσα από την αλαζονεία του, με το τεκμήριο ότι χρησιμοποιεί άλλους ως στηρίγματα ή απορρίμματα. Εξαιτίας της αυτολατρείας του, της αυτοενοχοποίησής του ως του Καλύτερου και του Προορισμένου που μπορεί να αντέξει τα πάντα. Ακόμα και να τοποθετεί ηλίθιους στην εξουσία. Με μια λέξη, έχω εκνευριστεί από αυτό το αρχαίο ελάττωμα της αριστεράς να θεωρούν τους εαυτούς τους ανώτερους και να αποκαλύπτονται ως αντιπαθείς - για να παραθέσω τον Luca Ricolfi. Ο Ρέντσι και ο μαγικός του κύκλος έχουν γίνει ανυπόφοροι, όπως ακριβώς ήταν για τον Ντ' Αλέμα και άλλους αριστερούς, μέχρι το ριζοσπαστικό σικ του αγώνα και του σαλονιού.

Δεν βάζουμε κανέναν στον δείκτη, δεν σηκώνουμε το δάχτυλο σε κανέναν. Τώρα όμως που έχετε καταντήσει τέσσερα εκλογικά κόκκαλα, πολιτική στάχτη και διανοητικός καπνός, σταματήστε να δίνετε μαθήματα στους άλλους... Τα μαθήματα με το μειδίαμα των θριαμβευτών ήταν αφόρητα, αλλά τα μαθήματα με την αλαζονεία των πεσόντων ευγενών, την έπαρση-κομπορρημοσύνη της ελίτ που ηττήθηκε από τους άθλιους λαϊκιστές πληβείους, τα οποία αφήνουν τις τελικές οδηγίες στους υπηρέτες και στους κομπάρσους, είναι ανυπόφορα και τραγελαφικά. Μην είστε πια δάσκαλοι, σας παρακαλώ.

Να είστε Φραγκισκανοί, και όχι με την έννοια να καταφύγετε κάτω από το ράσο του Πάπα Φραγκίσκου. Ανακτήστε την ταπεινοφροσύνη και την ακρόαση του φτωχού. Και όπως ο Φραντσέσκο, μιλήστε στα πουλιά, γιατί οι άνθρωποι δεν θέλουν πλέον να σας ακούνε.

«ORA FINITELA COL VOSTRO DITINO» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)