«Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ, Η ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ - ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ» Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

 ” Η ισχυρή σκέψη παίρνει θέση σε θέματα που αφορούν τη ζωή και το μέλλον όσων ζουν και φορούν ρούχα

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ , Η ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ – ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Είναι ανόητο να αναρωτιόμαστε ποιος θα ελέγχει τις πληροφορίες που συλλέγονται. Δεν θα είμαστε πλέον κύριοι του σώματός μας, ουσιαστικά ζωογονημένοι από την τεχνοεπιστήμη, και είμαστε ήδη απαλλοτριωμένοι του πνεύματος, εξουδετερωμένοι από το τσίρκο της κατανάλωσης και των εικόνων. Η ψυχή δεν υπάρχει, ήταν απάτη από τους παπάδες, όλα επιτρέπονται, εκτός από το να είσαι κύριος του εαυτού σου.

Οι πληροφορίες στις οποίες έχουν πρόσβαση καθημερινά οι χρήστες του Διαδικτύου θα μπορούσαν να γεμίσουν 170 εκατομμύρια DVD. Οι μηχανές αναζήτησης αποθηκεύουν και πωλούν σχετικά δεδομένα. Η NSA τα αρχειοθετεί για δεκαετίες. Είναι η νέα αιωνιότητα, που περιμένει εκείνη την κυβερνητική που υπόσχεται ο διανθρωπισμός. Υπάρχουν εκείνοι που πωλούν προγράμματα εισβολής, δημοφιλή στην εμπορική κατασκοπεία και εκείνοι που παρακολουθούν τους αντιφρονούντες. Ο όγκος των πληροφοριών απαιτούσε μια συγκεκριμένη μονάδα μέτρησης, το zettabyte, ένα δισεκατομμύριο terabyte, που αντιστοιχεί σε 2 byte στην τεσσαρακοστή ισχύ. Χωρίς λόγια.

Terabytes. Zettabyte.

Η τεχνητή νοημοσύνη είναι ένα έργο τεχνοεπιστημονικών πολυεθνικών μαζί με την οικονομική ελίτ και τις βαθιές δομές της Δυτικής Νοημοσύνης. Τα σύννεφα πληροφορικής θα ελέγχουν και θα μεταφέρουν στην πραγματικότητα τα προγράμματα ενός μυαλού που σχηματίζεται από μια υπερπροσωπική και τεχνοπολιτισμική ολοκλήρωση, την κοινωνία του cloud (1) , αλλά τι θα γίνει με την ατομική συνείδηση, το ανεπανάληπτο και πολύτιμο πρόσωπο(άτμητο) του καθενός μας;

Ο Άλντους Χάξλεϋ (2) , συγγραφέας του Νέου Κόσμου, ενός αναμενόμενου μυθιστορήματος με το βλέμμα του μυημένου στο υψηλότερο γάγγλιο της εξουσίας, μίλησε για μια οριστική επανάσταση, εκθέτοντας τις θέσεις του διανθρωπισμού. Για τον Χάξλεϋ ο τελικός στόχος είναι να παρέμβει στο μυαλό και το σώμα του ανθρώπου. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, εξήγησε, «θα καταστήσουν δυνατό να κάνουν τους απλούς ανθρώπους να αγαπήσουν τη δική τους υποταγή». Οραματίστηκε ένα ενιαίο προφίλ για όλη την ανθρωπότητα, με μοτίβα που αναπαράγονταν μαζικά και περιστεριώνονταν. Η στρατηγική είναι αυτή της ευκολίας και της ευχαρίστησης των καινοτομιών για τον μέσο άνθρωπο, τόσο σαγηνευτικές που θα τον κάνουν να αποδεχτεί αυτό που υπό κανονικές συνθήκες θα είχε απορρίψει.        

Η νύχτα του κόσμου είναι νά μήν ξέρουμε περισσότερα από όσα σκεφτόμαστε (νομίζουμε).

Δεν ήταν προφητείες, αλλά πληροφορίες από έναν μυημένο. Τέρμα η ελεύθερη βούληση, ένα μικροτσίπ εγκεφάλου θα λύσει τα πάντα, η γενετική θα ξαναγράψει το προφίλ των φυλών και τα χαρακτηριστικά του είδους. Ο Μεφιστοφελής ζήτησε πολύ λιγότερα από τον Φάουστ, μόνο την ψυχή του, μια ελάχιστα γνωστή έννοια. Επιπλέον, ζήτησε, δεν απαιτούσε. Η είσοδος στο μυαλό της κυψέλης θα μπορούσε να είναι μια αναπόφευκτη υποχρέωση. Η Téchne κάνει το έργο του Θεού καλύτερα από τον δημιουργό.

Απαιτείται πνευματική προσπάθεια για την παροχή της εργαλειοθήκης, ένα εγχειρίδιο χρήσης με ενδείξεις και αντενδείξεις, κάποιο αντίδοτο στο φίλτρο που μας χορηγείται χωρίς δυνατότητα επιλογής. Ο Τζορντάνο Μπρούνο προειδοποίησε έτσι για τις επιπτώσεις της γνώσης: «Αν αυτή η επιστήμη που θα φέρει μεγάλα πλεονεκτήματα στον άνθρωπο δεν βοηθήσει τον άνθρωπο να κατανοήσει τον εαυτό του, θα καταλήξει να στραφεί εναντίον του».

Οι τεχνοεπιστήμες φαίνεται να είναι η συγκεκριμενοποίηση του Golem (3) , ενός μυθικού ανθρωπόμορφου πήλινου όντος που του δίνεται ζωή μέσω εσωτερικών τελετουργιών. Σαν ένα ρομπότ χωρίς σκέψη και συναίσθημα, ακολουθεί τις εντολές του δημιουργού του. Στο μέτωπο είναι γραμμένη η λέξη εμετ , αλήθεια. για να το καταστρέψεις, το πρώτο γράμμα διαγράφεται. μέτ σημαίνει θάνατος. Δημιουργός είναι ο τεχνοκαπιταλισμός, που ελέγχει και κυριαρχεί, κατέχει την τεχνολογία και αποφασίζει τις χρήσεις της, μια αδυσώπητη δύναμη που προχωρά και καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά της.

Ο Εμανουέλε Σεβερίνο δηλώνει ότι όλες οι αλήθειες νικώνται από την τεχνολογία, η μόνη δυνατότητα είναι να πετύχουμε «τεχνικά» ό,τι είναι εφικτό. Οι Έλληνες ίδρυσαν τον πολιτισμό στην έννοια του ορίου, σε αντίθεση με τήν hybris (υπερηφάνεια, αλαζονεία) , την εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στη θεία βούληση, στη σύνεση και την αρχή της μη αντίφασης. Μια φιλοσοφία που συμμαχεί με την τεχνολογία θα έκανε ένα τραγικό λάθος. Η τεχνική πρέπει απλώς να λειτουργήσει, είναι ξένη προς την κρίση, τόν σκοπό της στοχαστικής σκέψης.

Η ανθρώπινη γνώση δεν θα γινόταν τίποτα άλλο από την κάλυψη του νόμου του Gabor (4) . Ο Ούγγρος φυσικός δήλωσε πώς ό,τι μπορεί να επιτευχθεί «τεχνικά» θα γίνει, θα επιχειρηθούν όλοι οι συνδυασμοί. Η ισχυρή σκέψη υπενθυμίζει στον άνθρωπο το καθήκον της ηθικής κρίσης, αποδοχής ή απόρριψης της προόδου της τεχνολογίας με βάση το κριτήριο του καλού και του κακού. Το αίτημα η τεχνολογία να είναι ο κριτής του εαυτού της, ή μάλλον να ακυρωθεί η κρίση, είναι επιτακτικό: ό,τι είναι «τεχνικά» εφικτό γίνεται πραγματικότητα. Καταργείται το ηθικό κριτήριο, αλλά και η ευκαιρία και η αρχή της προσοχής. Το μηχάνημα προχωρά από μόνο του, το μόνο όριο είναι το οικονομικό πλεονέκτημα, η δυνατότητα τροφοδοσίας της αγοράς, κανένα ταμπού δεν σταματάει τον nomo της τεχνολογίας. Η αίσθηση του ιερού αποβάλλεται. Ο ναός είναι ιερός γιατί δεν πωλείται, αλλά η αγορά και η τεχνολογία έχουν σχηματίσει μια συμμαχία για την απόλυτη κυριαρχία στη δημιουργία, με τον άνθρωπο να περιορίζεται σε barcode.

Το αποτέλεσμα είναι η κατάργηση της ηθικής σκέψης. Ο Αφέντης πληρώνει για ηλεκτρονική, γενετική και κυβερνητική έρευνα και ζητά συνεχώς νέες εφαρμογές. Η φιλοσοφία, μια κριτική συνείδηση ​​που έχει παραδοθεί στην εξαφάνιση, περιορίζεται σε στείρα γλωσσικά παιχνίδια, καταλήγοντας να παρέχει τη δικαιολογία για την πρόοδο της Τεχνολογίας.

Η δυνατή σκέψη έχει το καθήκον να είναι «κατέχον » (5) , αυτή που επιβραδύνει, υπόκειται σε κρίση, βάζει τους δασκάλους της Τεχνικής μπροστά στις ευθύνες τους. Η θέληση για εξουσία που βασίζεται στην τεχνολογία στερεί από τη λογική το ηθικό της υπόβαθρο. Αυτή θα ήταν «η ακραία συνοχή της Δύσης», ένα υπερκράτος που διέπεται από μια διακυβέρνηση που επιλέγουν οι υπερ-κύριοι. Όποιος πληρώνει τους μουσικούς αποφασίζει τη μουσική. Καμία εξουσία δεν είναι τεχνική, αλλά πάντα πολιτική αφού καθορίζει την ισορροπία δυνάμεων της πόλης . Η τεχνική κυριαρχία είναι ο θάνατος της σκέψης.

Πρέπει να διακηρύξουμε την εξαπάτηση της παγκοσμιοποιητικής εξουσίας που ανάγει τα πάντα στη διαδικασία, έχοντας επιβεβαιώσει τον χαρακτήρα της ως φυσικό νόμο, διακηρύξει την αιωνιότητα της και την απουσία εναλλακτικών λύσεων. Ένας μοναδικός ολοκληρωτισμός, του οποίου οι ράβδοι δεν είναι λιγότερο σιδερένιες για το γεγονός ότι μόλις φαίνονται. Η αναγωγή των πάντων σε τεχνική ευθύνεται για την παρακμή της πολιτικής. Η τεχνική είναι ένα μέσο. Τα μέσα εξυπηρετούν σκοπούς, η ανεστραμμένη σχέση μεταξύ μηχανισμών και στόχων είναι ένα ψέμα που χρησιμοποιούν αυτοί που αποφασίζουν τους σκοπούς, ο χρηματοοικονομικός και βιομηχανικός θόλος που έχει ιδιωτικοποιήσει την επιστήμη και την έρευνα.

Η τεχνική είναι απρόσωπη, δεν μπορεί να τεθεί σε ψηφοφορία, ούτε να αποτελέσει αντικείμενο διαφωνίας. Το κόλπο είναι να συνδυάσετε τις τεχνικές γνώσεις με την τεχνική σκέψη. Μας διδάσκουν ότι για να πετύχουμε ένα αποτέλεσμα, πρέπει να ακολουθήσουμε ένα μονοπάτι που σηματοδοτείται από συγκεκριμένες χειρονομίες και μόνο αυτές, αφού, διαφορετικά, δεν λειτουργεί. Είναι η συνειδητοποίηση του «ναι» του Χάιντεγκερ: το κάνουμε, το λέμε, πρέπει.Η νύχτα του κόσμου είναι νά μήν ξέρουμε περισσότερα από όσα σκεφτόμαστε (νομίζουμε). Ο Κυρίαρχος είναι εντάξει με αυτό: η τεχνική είναι ένας πίνακας οργάνων που κατασκευάστηκε για λογαριασμό του, ένας πίνακας οργάνων που πρέπει να λειτουργεί σύμφωνα με το φυλλάδιο οδηγιών. Τα διάφορα επίπεδα αντιστοιχούν σε διαφορετικά προφίλ πρόσβασης: η συντριπτική πλειοψηφία μπορεί να πατήσει μόνο τα κουμπιά του πληκτρολογίου, η οθόνη θα προτείνει εκ των προτέρων τι να πληκτρολογήσετε. Κάποιος θα μπορεί να έχει πρόσβαση σε πιο εξελιγμένες εντολές, πολύ λίγοι θα γνωρίζουν τι υπάρχει μέσα, τους νόμους που το διέπουν, γιατί υπάρχει. Η τεχνική αγνοεί την ηθική, την υπερβατικότητα και την ετερότητα. Το "Και" είναι, επιβάλλεται, και κάθε ερώτηση ή αντίρρηση είναι ακατάλληλη, περιττή και ανάξια απάντησης.

Γνωρίζουμε ποιος παρήγγειλε το φυλλάδιο οδηγιών. Ο αποδέκτης δεν είναι ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες à la Musil (6) , αλλά ο Πήτερ Παν που αρνείται να ενηλικιωθεί, συνδεδεμένος περιμένοντας νέα πράγματα, γοητευμένος από το νέο αυτοκίνητο-παιχνίδι. Η τεχνική απαιτεί δισεκατομμύρια εναλλάξιμους στρατιώτες παιχνιδιών να πληκτρολογούν κουμπιά και να κυριαρχούν σε ένα πληκτρολόγιο, εικονικούς μετανάστες, μια ομάδα με καταναγκαστικές επιθυμίες, για να ικανοποιούνται με προκαθορισμένες απαντήσεις σε συχνές ερωτήσεις, προτεινόμενες ερωτήσεις. Μια ανθρωπότητα που μπερδεύει τον χάρτη με την επικράτεια και δεν τρυπάει το πέπλο της Μάγιας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η τεχνική υπάρχει, επομένως είναι χρήσιμη και λογική.

Σύντομα, θα γίνει έγκλημα να σκέφτεσαι και να λες όχι. Η συναίνεση της πλειοψηφίας στη δουλεία θα είναι δραματική .

Ο Alexis de Tocqueville υποδύεται ο Théodore Chassériau.

Η απροσωπία της τεχνικής είναι το αντίθετο της ενεργητικής απροσωπικότητας του Evola (7) , το ηθικό σθένος του διαφοροποιημένου ανθρώπου. Ο Τοκβίλ (8) ένιωθε την «τεράστια και προστατευτική δύναμη» ενός κόσμου που περιορίζεται σε διαδικασίες, μηχανισμούς και ψεύτικες ελευθερίες, δεσμευμένου να διατηρεί τους υπηκόους του σε μόνιμη ανωριμότητα, σε παιδικό παιχνίδι. Μέσω της τεχνολογίας, ο τεχνοκαπιταλιστής Κύριος ολοκλήρωσε το αριστούργημά του, ο άνθρωπος χωρίς διαφωνία, χωρίς εσωτερικότητα, χωρίς βάθος, χωρίς Θεό, ορφανός πατέρων και αρχών, εκατομμύρια πανομοιότυπα hardware με τιμή.

Ο Γκράμσι μίλησε για τη μείωση των ανδρών σε εκπαιδευμένους γορίλες που έχουν εισαγάγει τεχνικούς κανόνες ως μοναδικούς και δεσμευτικούς. Το αποτέλεσμα είναι «η ελευθερία είναι σκλαβιά», στο Newspeak του Όργουελ. Η τεχνολογία είναι το λειτουργικό σύστημα του παγκόσμιου καπιταλισμού με δογματικό και όραμα για τον κόσμο, ο νόμος από τόν οποίο απαγορεύεται να δραπετεύσεις, υπό την ποινή του στιγματισμού και του αποκλεισμού από τον δημόσιο χώρο, είναι η κατάργηση κάθε ορίου, η απαγόρευση της ηθικής κρίσης μεταμφιεσμένη σε αυτονομία, κατάκτηση πολιτισμού. Δεν μπορούμε να περιμένουμε συζήτηση: από τη μια η καταστροφική δύναμη αυτών που έχουν τα πάντα, από την άλλη πολλοί άνθρωποι, αλλά απομονωμένοι, των οποίων η διαφωνία δεν καταγράφεται καν.

Πώς μπορεί να μετρήσει η λεγόμενη κοινή γνώμη σε έναν κόσμο όπου οι ειδήσεις φιλτράρονται από πέντε-έξι πρακτορεία ειδήσεων, που ανήκουν σε ομάδες που ελέγχουν τα μέσα ενημέρωσης και το διαφημιστικό σύστημα; Είναι δελεαστικό να απαντήσουμε ναι στο ερώτημα εάν το πεπρωμένο της ανθρωπότητας σηματοδοτείται από τον ψυχικό, κοινωνικό και ηθικό έλεγχο της τεχνικής αυτοκρατορίας.

Αλλά όχι. Οι άνθρωποι που πείθονται ότι έχουν δίκιο δεν χρειάζονται την επιτυχία για να επιμείνουν στον αγώνα. Ο Jean Raspail (Γάλλος εξερευνητής και μυθιστοριογράφος εκδ.) γράφει, «όταν εκπροσωπείς μια (σχεδόν) χαμένη υπόθεση, πρέπει να ηχήσεις την τρομπέτα, να πηδήξεις στο άλογό σου και να επιχειρήσεις την τελευταία πτήση χωρίς την οποία θα πεθάνεις από θλιβερά γηρατειά  κάτω από ένα φρούριο που κανείς δεν το πολιορκεί γιατί η ζωή έχει φύγει. "

Εικόνα που απεικονίζει την απομυθοποίηση ενός υποτιθέμενου αποτυπώματος του One-Yeti.

Η πρώτη αυτοάμυνα από την τεχνο-κόλαση μεταμφιεσμένη σε ευκαιρία είναι να μην πιστεύεις τις επίσημες εκδοχές. Όσο μας τον αφήνουν, ο εγκέφαλος είναι δικός μας. Ας τον κάνουμε να λειτουργήσει αποδεχόμενοι την προσπάθεια συλλογής πληροφοριών, παραγωγής ιδεών και εναλλακτικών οραμάτων. Εν αναμονή της καταστολής της ελευθερίας του Διαδικτύου, το Διαδίκτυο παραμένει μια μεγάλη ελπίδα. Αν ενοχλούνται από τις ειδήσεις που κυκλοφορούν, είναι σημάδι ότι παραμένουν ίχνη ελευθερίας και αλήθειας. Κινητοποιούν πλήθος « αποκαθαριστών » για να διαλύσουν τις ανεπιθύμητες εκδοχές αυτών που βρίσκονται στην εξουσία: σημαίνει ότι η διαφωνία χτυπά τον στόχο

Εργάζονται για να διαχωρίσουν τον άνθρωπο από τον εαυτό του και να τον ελέγξουν χωρίς εμφανή σωματικό περιορισμό. Λίγα χρόνια ζωής ακόμα, μεγαλύτερη προβλεψιμότητα των υπάρξεών μας: αυτό προσφέρει η Téchne στο όνομα της απληστίας και της υπερβολής.

Η στρατηγική είναι αυτή της ευκολίας και της ευχαρίστησης των καινοτομιών για τον μέσο άνθρωπο, τόσο σαγηνευτικές που θα τον κάνουν να αποδεχτεί αυτό που θα είχε απορρίψει υπό κανονικές συνθήκες .

Τα θαύματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, όπως η Κίρκη, υπόσχονται στον Οδυσσέα του μέλλοντος, τη νιότη, την υγεία, ένα αύριο χωρίς φόβο, χωρίς κινδύνους, πέρα ​​από το ανθρώπινο. Όλα προβλέπονται στον οριστικό αλγόριθμο. Σε αντάλλαγμα για υποσχέσεις, απαιτούν τα πάντα. Χωρίς δουλειά - τα ρομπότ θα το κάνουν - αδιαφορώντας για την αξιοπρέπεια, θα ζήσουμε με επιδοτήσεις που καταγράφονται με τεχνική ακρίβεια σε ένα μικροτσίπ εμφυτευμένο στο σώμα, που θα δαπανηθούν για την υποχρεωτική κατανάλωση. Η ροή των εικονικών εικόνων θα γίνει το ναρκωτικό στο οποίο θα εθιστούμε, αποσπώντας την προσοχή από την κατάσταση των κρατουμένων σε ένα Panopticon νανοτεχνολογιών, ρομπότ android, υπολογιστών και αέναης σύνδεσης. Επαυξημένη πραγματικότητα συν τεχνητή νοημοσύνη μείον τον εαυτό μας.

Η ιδιωτική ζωή είναι μια ανωμαλία. Σύντομα, θα γίνει έγκλημα να σκέφτεσαι και να λες όχι. Η συναίνεση της πλειοψηφίας στη δουλεία θα είναι δραματική. Το στοίχημα είναι η επιστροφή στην Ιθάκη. Ο Οδυσσέας, αιχμάλωτος των μαγικών της Κίρκης, τελικά κατάλαβε, θέλησε να γίνει ξανά άνθρωπος και να γυρίσει το τόξο στο νησί του, στον τόπο της ψυχής όπου είναι γλυκό να ζεις και να θάβεσαι στο τέλος του ταξιδιού.

Η Ιθάκη στην οποία πρέπει να επιστρέψετε είναι η διάσταση του πνεύματος, αλλά και της κοινοτικής διάστασης. Είναι η πολιτική, πρώτα και κύρια, ο δημόσιος χώρος στον οποίο σκεφτόμαστε, επιχειρηματολογούμε, αποδεχόμαστε τις συγκρούσεις, αλλά χτίζουμε τη ζωή συμμετέχοντας, αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Είναι το κράτος, η ένωση των θελήσεων που δίνουν στον εαυτό τους έναν νόμο, εντός της κοινής διάστασης. είναι το περίβλημα των μη οικονομικών, δημοτικών σχέσεων, με το λεξικό του Ivan Illich (9) . Το κράτος είναι κυριαρχία, με κανόνες, καταστατικά και όρια που κανείς δεν επιτρέπεται να υπερβεί, ακόμα κι αν ονομάζονται πολυεθνικές, επενδυτικές τράπεζες, γίγαντες της ψηφιακής οικονομίας. Ακόμη και όταν πρόκειται για επιστήμη και τεχνολογία, που πρέπει να υποβληθούν στο δικαστήριο της ηθικής, της σύνεσης και του μέτρου.

Η Αντιγόνη καταδικάστηκε σε θάνατο από τον Κρέοντα, Diotti Giuseppe, 1845, ελαιογραφία σε καμβά.

Το συναίσθημα που ώθησε την Αντιγόνη να προκαλέσει έναν βασιλιά γιά να θάψει τον αδελφό της πρέπει να επιστρέψει, αφού το σωστό μετράει περισσότερο από τους παροδικούς νόμους της εξουσίας. Η Ιθάκη είναι πολιτισμός, μετάδοση, μνήμη. Μας απαλλοτριώνουν τη γνώση χιλιετιών. Σημασία έχει μόνο αυτό που έχει σημασία για εμάς, κύριοι: χειρισμός μηχανών, πληκτρολόγηση σε πληκτρολόγια, διάθεση του σώματός μας, κατοχή οργάνων γνώσεων για μια ζωή ως εργαλείο, που περιμένει να γίνει απόβλητο για απόρριψη.

Μας δίνεται μια εκπαίδευση που κλείνει το μυαλό, εκπαιδεύει στο «πώς να το κάνουμε», έννοιες χωρίς πολιτισμό, απάρνηση της γνώσης που έχει θεμελιώσει αυτό που είμαστε, ανθρωπιστική γιατί προορίζεται για τον άνθρωπο, αλλά που δεν εξυπηρετεί τον μηχανισμό του Μεγάλου Τεχνικού ωρολογοποιού. Η μορφωμένη άγνοια μειώνει την επιστήμη σε όλο και πιο μικρή εξειδίκευση. Ένας ειδικός είναι κάποιος που ξέρει όλο και περισσότερα για όλο και λιγότερα πράγματα, μέχρι να ξέρει τα πάντα για το τίποτα.

Πρέπει να γίνουμε χάκερ , ιδιώτες και επαναστάτες. Βάζοντας ξανά στο κέντρο το ατελές πλάσμα που ονομάζεται άνθρωπος, μια θεϊκή σπίθα και χίλια ελαττώματα, δημιουργώντας δίκτυα, διαδίδοντας πληροφορίες και αλήθεια. Πάνω από όλα, λέγοντας όχι, απαιτώντας να γνωρίζουμε όλα όσα μας απασχολούν. “ Homo sum, humani nihil a me alienum puto ”. Είμαι άνθτωπος, τίποτα ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο. Ξένος, εχθρός είναι το υπεράνθρωπο, το Golem, η αυτοαναφορική τεχνική. Επιστρέφοντας στην Ιθάκη, αντιπαραθέτουμε το γνώριμο σύμπαν του πραγματικού, ριζωμένου ανθρώπου στον τεχνικό και εικονικό κόσμο που τον μεταμορφώνει στον εντελώς Άλλο.

Η Tecnopolis λάμπει, αλλά τυφλώνει. Παίρνει πολύ περισσότερα από όσα δίνει. Δεν δέχεται την αντίθεση και την αμηχανία. Επιβάλλει με φαινομενική απαλότητα τον ζυγό με τον οποίο τα πρόβατα φτάνουν πειθαρχικά στο μαντρί, μετά στο σφαγείο. Είναι μια φανατική και μισαλλόδοξη ψευδοθρησκεία. Το υπερανθρώπινο μέλλον είναι απάνθρωπο. Αναγκάζει το κακό, αλλάζοντας το όνομά του: ευκαιρία, πολιτισμός, πρόοδος, χειραφέτηση. Ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ, που η τεχνολογία θα θάψει ανάμεσα σε δισεκατομμύρια αρχεία σε ένα σύννεφο , κάνει τον Κάσσιο να πει: δεν φταίνε τα αστέρια, αγαπητέ Βρούτε, αλλά εμείς οι ίδιοι, αν παραμείνουμε σκλάβοι.

Η σκέψη κατανοεί πλήρως τα γεγονότα μόνο αφού έχουν συμβεί, αλλά μπορεί να φυλάξει τους μαρμάρινους βράχους και να απωθήσει το κακό. Ο άνθρωπος είναι ένα σκοινί δεμένο μεταξύ του ζώου και του Υπερανθρώπου, τεντωμένο πάνω από μια άβυσσο. Η τεχνολογία μας ρίχνει σε αυτή την άβυσσο. Ο Ζαρατούστρα είπε: «Η έρημος μεγαλώνει. Αλίμονο σε αυτούς που κρύβουν ερήμους μέσα τους! ”

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(1) Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) έχει εκτιμήσει ότι έως το 2020 θα μπορούσαν να χαθούν έως και πέντε εκατομμύρια θέσεις εργασίας λόγω της αυτοματοποίησης.
(2) Aldous Huxley (1894-1963). Ήταν Βρετανός συγγραφέας. Διάσημος για τα μυθιστορήματά του, μερικά από τα οποία, όπως το Brave New World και το The Island, ανήκουν στο είδος της δυστοπικής μυθοπλασίας. Εκτός από το πτυχίο του στη Λογοτεχνία, απέκτησε πτυχίο Βιολογικών Επιστημών στην Οξφόρδη το 1915. Ο Χάξλεϋ ήταν ανθρωπιστής και ειρηνιστής, αλλά ενδιαφερόταν επίσης για πνευματικά θέματα όπως η παραψυχολογία και ο φιλοσοφικός μυστικισμός. Ήταν επίσης γνωστό ότι ενέκρινε και χρησιμοποιούσε παραισθησιογόνα.
(3) Το Golem είναι μια φανταστική ανθρωπόμορφη φιγούρα από την εβραϊκή μυθολογία και τη μεσαιωνική λαογραφία. Ο όρος πιθανότατα προέρχεται από την εβραϊκή λέξη gelem, που σημαίνει "ακατέργαστη ύλη" ή "έμβρυο", που υπάρχει στο Tanakh (Ψαλμός 139.16) για να υποδηλώσει τη "μάζα που δεν έχει ακόμη μορφή", την οποία οι Εβραίοι συνδέουν με τον Αδάμ πριν από την ψυχή. εγχύθηκε. Στα σύγχρονα εβραϊκά golem σημαίνει επίσης ρομπότ.
(4) Dennis Gabor (1900-1979). Ήταν Ουγγρικής καταγωγής Βρετανός μηχανικός, φυσικός και εφευρέτης. Το 1971 έλαβε το βραβείο Νόμπελ για την εφεύρεση της ολογραφίας.
(5) Το Κατέχον (ή κατέχον , από τα αρχαία ελληνικά είναι αυτό που συγκρατεί ή αυτός που συγκρατεί), είναι μια βιβλική έννοια που συνδέεται με την ιδέα της καθυστέρησης. Η προέλευση του όρου βρίσκεται στον Παύλο της Ταρσού, ο οποίος τον χρησιμοποιεί, στη Β' προς Θεσσαλονικείς Επιστολή (Β' Θεσ. 2:6-7), σε εσχατολογικό πλαίσιο, για να υποδείξει τη δύναμη που αναστέλλει την προέλαση του Αντίχριστου πριν τήν τελική αποκάλυψη και τήν παρουσία του Χριστού. Ο όρος χρησιμοποιείται στη χριστιανική θεολογία για να υποδείξει μια οντότητα που συνδέεται με την εκδήλωση του Αντίχριστου.
(6) Robert Musil (1880-1942) Ήταν Αυστριακός συγγραφέας και θεατρικός συγγραφέας. Το κύριο έργο του είναι το (ημιτελές) μυθιστόρημα Der Mann ohne Eigenschaften (Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, ένα από τα ορόσημα της λογοτεχνίας όλων των εποχών, του οποίου ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1930, το πρώτο μέρος του δεύτερου τόμου που εκδόθηκε το 1933). και τελευταίο μέρος, που έμεινε ημιτελές μετά το θάνατο του συγγραφέα).
(7) Julius Evola (1898-1974). Ήταν Ιταλός φιλόσοφος, ζωγράφος, ποιητής, συγγραφέας και εσωτεριστής. Ήταν μια πολύπλευρη προσωπικότητα στο ιταλικό πολιτιστικό πανόραμα του εικοστού αιώνα, λόγω των πολλών ενδιαφερόντων του: τέχνη, φιλοσοφία, ιστορία, πολιτική, εσωτερισμός, θρησκεία, έθιμα, μελέτες για τη φυλή. Οι θέσεις του εντάσσονται σε μια αριστοκρατική-παραδοσιακή κουλτούρα και ιδεολογικές τάσεις εν μέρει παρούσες στον φασισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, αν και συχνά εκφράζεται με κριτικό τρόπο απέναντι στα δύο καθεστώτα. Από την πλευρά του, ο φιλόσοφος τρέφει έναν ήρεμο θαυμασμό προς τον Ντούτσε.
(8) Alexis Henri de Tocqueville (1805-1859). Ήταν Γάλλος φιλόσοφος, πολιτικός, ιστορικός, πρόδρομος της κοινωνιολογίας, νομικός και δικαστής. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς και μελετητές της φιλελεύθερης σκέψης. «Στα μάτια μου, οι ανθρώπινες κοινωνίες, όπως και τα άτομα, γίνονται κάτι μόνο χάρη στην ελευθερία». (Alexis de Tocqueville, Epistolario, από μια επιστολή στον Joseph Arthur de Gobineau)
(9) Ivan Illich (1926-2002). Ήταν Αυστριακός συγγραφέας, ιστορικός, παιδαγωγός και φιλόσοφος. Ένας χαρακτήρας τεράστιας κουλτούρας, ένας ελεύθερος στοχαστής, ικανός να ξεφύγει από κάθε προκαθορισμένο σχέδιο και να προβλέψει προβληματισμούς παρόμοιους με εκείνους του άλλου κόσμου. Ξένο σε οποιοδήποτε προκαθορισμένο πλαίσιο, το όραμά του μοιάζει πολύ με τον χριστιανικό αναρχισμό. Το βασικό του ενδιαφέρον στόχευε στην κριτική ανάλυση των θεσμικών μορφών στις οποίες εκφράζεται η σύγχρονη κοινωνία, στους πιο διαφορετικούς τομείς (από το σχολείο μέχρι την οικονομία και την ιατρική), αντλώντας έμπνευση από κριτήρια εξανθρωπισμού και ευζωίας, που επίσης προέρχονται από τη χριστιανική πίστη. ώστε να μπορεί να αναγνωριστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους κοινωνιολόγους της εποχής μας.

«IL NOMOS DELLA TECNICA, IL TRAMONTO DELLA POLITICA- PARTE TERZA» - Inchiostronero