Roberto Pecchioli - Ο Τζορτζ Σόρος και η Ανοιχτή Κοινωνία (46)

 Συνέχεια από: Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2023

KATA ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ (ΤΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΤΟΥ ΣΟΡΟΣ)

11 

ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝIΑ ΑΝΟΙΧΤH ΣΤΟ ΘAΝΑΤΟ

Ο ΣΟΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ (Death Project)

Το όραμα του Σόρος δεν παραμελεί καμία πτυχή ή στιγμή της ύπαρξης. Το τότε Ινστιτούτο Ανοικτής Κοινωνίας, το 1998, δημιούργησε ένα Σχέδιο για τον θάνατο στην Αμερική, ενεργό μέχρι το 2003, το αποτέλεσμα μιας τριετούς έρευνας, το οποίο προέβλεπε και συνόψιζε όλα τα θέματα της σημερινής συζήτησης υπέρ της ευθανασίας, δηλαδή του θανάτου που εξασφαλίζεται για "ανθρωπιστικούς" λόγους. Ήταν μια πλούσια έκθεση 92 σελίδων, στην οποία ο ίδιος ο Σόρος συνέβαλε με μια ενδιαφέρουσα εισαγωγή. Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από αυτήν. "Έχουμε δημιουργήσει μια ιατρική κουλτούρα τόσο προσηλωμένη στη θεραπεία των ασθενειών και την παράταση της ζωής, ώστε αδυνατεί να παράσχει υποστήριξη κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο εμφατικές φάσεις της ζωής: του θανάτου. Οι εξελίξεις στις παρεμβάσεις υψηλής τεχνολογίας έχουν παραπλανήσει τους γιατρούς και τους ασθενείς να πιστεύουν ότι το αναπόφευκτο μπορεί να καθυστερήσει σχεδόν επ' αόριστον".

Αρχαιότητες, ίσως, αλλά ο πολιτισμός στηρίζεται πάνω τους εδώ και χιλιετίες. Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με τις προθέσεις του Death Project, ένα σύντομο εισαγωγικό απόσπασμα έχει ως εξής. "Η εμπειρία του θανάτου έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες, με πολύ περισσότερους ανθρώπους να υφίστανται παρατεταμένο θάνατο ως συνέπεια χρόνιων και προοδευτικών ασθενειών. Πολύ συχνά αυτοί οι θάνατοι συνοδεύονται από περιττό σωματικό, συναισθηματικό, υπαρξιακό και πνευματικό πόνο τόσο για τους ετοιμοθάνατους όσο και για τους επιζώντες. Η αποστολή του Death Project στην Αμερική είναι να κατανοήσει και να μετασχηματίσει την κουλτούρα και την εμπειρία του θανάτου και του πένθους μέσω ερευνητικών πρωτοβουλιών, υποτροφιών, ανθρωπιστικών επιστημών και τεχνών και να προωθήσει καινοτομίες στην παροχή φροντίδας, τη δημόσια εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση και τη δημόσια πολιτική".

Η προσέγγιση της ιατρικής και της θεραπείας που εγκαινιάστηκε από τον ελληνικό πολιτισμό και μεταδόθηκε στον δικό μας ανατρέπεται. Στην ουσία, η ιατρική τέχνη κατηγορείται ότι θεραπεύει υπερβολικά και "παρατείνει τη ζωή". Μήπως πρέπει να διορθώσουμε τη μακροζωία που επέφερε η κλινική επιστημονική πρόοδος και να σταματήσουμε να "παραπλανούμε" τους ασθενείς; Καλύτερα, φαίνεται να γίνεται κατανοητό, να τους εξαλείψουμε, έστω και με ψυχολογική υποστήριξη (ένα μεταμοντέρνο υποκατάστατο των παρωχημένων "θρησκευτικών παρηγοριών") και με τα παρελκόμενα του νόμου. Ακόµη και σήµερα, οι γιατροί δίνουν τον λεγόµενο όρκο του Ιπποκράτη στον οποίο, µεταξύ άλλων, δεσµεύονται να "επιδιώκουν την υπεράσπιση της ζωής, την προστασία της σωµατικής και ψυχικής υγείας του ανθρώπου και την ανακούφιση του πόνου". Ο όρκος, στην αρχική του μορφή, δεσμεύει τους γιατρούς να μην προκαλούν βλάβες και προσβολές, να μην χορηγούν θανατηφόρο φάρμακο σε κανέναν, ακόμη και αν τους ζητηθεί, ούτε να προτείνουν τέτοιες συμβουλές. "Ομοίως, σε καμία γυναίκα δεν θα δώσω φάρμακο για την αποβολή. Σε όποιο σπίτι κι αν μπω, θα μπω για την ανακούφιση των ασθενών και θα απέχω από κάθε προσβολή και σκόπιμη βλάβη και, μεταξύ άλλων, από κάθε διαφθοροποιό ενέργεια στα σώματα γυναικών και ανδρών, ελεύθερων και δούλων".

Η σοβαρή ασθένεια ορίζεται αναμφίβολα ως "παρατεταμένος θάνατος" και δεν μπορεί κανείς να δει κανένα άλλο αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών του Σόρος από την προώθηση μιας κουλτούρας ευθανασίας, δηλαδή του προκλητού θανάτου. Ο φιλάνθρωπος πετάει τη μάσκα και δείχνει το αντίθετό του, μια απόλυτη, ανατριχιαστική μισανθρωπία, μια επιδεικτική περιφρόνηση για τον άνθρωπο με σάρκα και οστά, για την ανθρωπότητα "που ζει και φοράει ρούχα". Ο θάνατος σύμφωνα με τον Σόρος, απομακρυσμένος από τον δημόσιο χώρο ως το απόλυτο ταμπού, είναι η ακραία φάση που η υποκριτική και πολιτικά ορθή Δύση ονομάζει σήμερα "τέλος της ζωής". Η δραματική εμπειρία του πόνου στερείται κάθε νοήματος - άλλωστε, ακόμη και οι θρησκείες αποτυγχάνουν σε αυτό - και επιλύεται βιαστικά με το τέλος της ζωής. Ένα δύσκολο θέμα με τεράστιες ηθικές και υπαρξιακές προεκτάσεις, το οποίο όμως, στα χέρια των δισεκατομμυριούχων χρηματιστών Doctor Death, δεν ξεφεύγει από την πιο άμεση αντίρρηση: ποιος κερδίζει; Η νομοθεσία υπέρ της ευθανασίας σε ορισμένες χώρες έχει χρηματοδοτηθεί αφειδώς από ριζοσπαστικές ΜΚΟ όπως του Σόρος, ασφαλιστικές εταιρείες και συνταξιοδοτικά ταμεία. Ο άνθρωπος, σε μια υλιστική και εργαλειακή κουλτούρα, γίνεται ένα πράγμα, ένα μέσο εργασίας και παραγωγής. Όταν είναι γέρος, άρρωστος ή καταθλιπτικός, άχρηστος στην κοινωνία της αγοράς, θα πρέπει να διαλυθεί σαν οικιακή συσκευή, να απορριφθεί σαν ογκώδες απόβλητο;

Το ερώτημα μας φαίνεται θεμιτό· η απάντηση είναι σύνθετη και αγγίζει τις βαθύτερες χορδές της ατομικής και κοινοτικής εμπειρίας. Η απάντηση του Τζορτζ Σόρος και του OSF είναι πολύ σαφής και παραπέμπει στις υποθέσεις που διατυπώθηκαν το 2009 στο περιθώριο της συνάντησης δισεκατομμυριούχων στη Νέα Υόρκη που αναφέραμε στο 10ο Κεφάλαιο. Υποθέσεις που δεν πρέπει να είναι τόσο περιθωριακές και εξωπραγματικές αν επαναπροωθούνται από τους Sunday Times, την κυριακάτικη έκδοση των συμπονετικών και "συστημικών" Times του Λονδίνου. Σε ένα άρθρο με τίτλο "Λέσχη δισεκατομμυριούχων στην προσπάθεια να περιοριστεί ο υπερπληθυσμός", περιγράφονται οι προθέσεις της λεγόμενης "Λέσχης των Καλών", μιας ομάδας δισεκατομμυριούχων που φέρεται να έχει διαπιστώσει την πρωταρχική ανάγκη να μειωθεί σημαντικά ο παγκόσμιος πληθυσμός.

Μεταξύ των μελών αυτού του αποκλειστικού κύκλου θα είναι, εκτός από τον Σόρος, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ Τζούνιορ, ο Μπιλ Γκέιτς, ο Λάρι Φινκ του χρηματοπιστωτικού ομίλου Black Rock, ο Άλμπερτ Μπουρλά της Pfizer, της πολυεθνικής φαρμακευτικής εταιρείας από το 2020 στην πρώτη σειρά στη συμφωνία για το εμβόλιο Sars-Cov, και μερικοί άλλοι. Φοβόμαστε ότι ο Marco Della Luna, συγγραφέας του βιβλίου “Ολιγαρχία για περιττούς λαούς”, είχε δίκιο. Η υπερτάξη της οποίας μέλος είναι ο Τζορτζ Σόρος δεν χρειάζεται πλέον νέες και δυναμικές μάζες για τους πολέμους (μερικές χιλιάδες μισθοφόροι και ρομπότ αρκούν), ούτε υγιείς και μορφωμένους για να γίνουν τεχνικοί και εργάτες της μαζικής παραγωγής. Οι λαοί γίνονται ένα άχρηστο, επαχθές βάρος. Αυτή ήταν και η θέση του Χένρι Κίσινγκερ σε μια έκθεση πριν από σαράντα χρόνια, με τίτλο "Implications of World Population Growth on US Security" (Επιπτώσεις της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού στην ασφάλεια των ΗΠΑ).

Ο Σόρος το έχει αναλάβει: το Project for Dying in America (PDIA) μέσα σε δέκα χρόνια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του OSF, έχει διανείμει 40.000.000 δολάρια για τη χρηματοδότηση οργανώσεων και μεμονωμένων ακτιβιστών υπέρ της ευθανασίας. Χρήματα που ξοδεύτηκαν καλά, όπως σχολίασε ο ίδιος ο Σόρος, "επειδή για πολύ καιρό οι άνθρωποι προσπαθούσαν να αρνηθούν τον θάνατο και αυτό είναι μια ατυχής πτυχή του πολιτισμού, επειδή παράγει πολύ πόνο που θα μπορούσε να αποφευχθεί". Προβλέποντας "το τέλος της ζωής" για το ανθρώπινο ζώο, προσθέτουμε. Οι μεγαλύτεροι ωφελημένοι είναι οι οργανώσεις Compassion & Choices, μια ονομασία που αντικατέστησε το θλιβερό Compassion for Dying, και DD (Death with Dignity National Center: Εθνικό Κέντρο για το θάνατο με αξιοπρέπεια), που θεωρεί τον εαυτό της μια ένωση αλληλεγγύης. Η Compassion & Choices έχει υποστηρίξει εκστρατείες που οδήγησαν στη νομιμοποίηση της ευθανασίας σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ και έχει έντονα αντιθρησκευτική προκατάληψη, καθώς ένα από τα συνθήματά της αναφέρει ότι "οι θρησκευτικοί ηγέτες δεν μπορούν να αποφασίζουν πώς θα πεθάνουν οι Αμερικανοί". Οι φιλάνθρωποι το κάνουν.

Είναι δύσκολο να μη φοβάσαι μια "ανοιχτή" κοινωνία της οποίας απώτερος στόχος είναι να συνοδεύσει τα μη υγιή και παραγωγικά πλέον μέλη της σε έναν "συμπονετικό" θάνατο. Το θέμα είναι ανατρεπτικό, μια γροθιά στο στομάχι από κάθε άποψη, αλλά η ανθρωπολογική ανατροπή που επιφέρει δεν μπορεί παρά να διαταράξει τη συνείδηση. Μου φέρνει στο μυαλό μια ταινία επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 1970, τους Επιζώντες, που διαδραματίζεται στο 2022, όπου η ευθανασία είναι η μόνη λύση για έναν καυτό, υπερπληθυσμιακό πλανήτη, όπου οι ηλικιωμένοι καταπιέζονται ευχάριστα για να γίνουν τεχνητό αλεύρι, το Soylent Green, η τελευταία τροφή με την οποία θα τρέφονται όσοι μένουν πίσω.

Η ΓΙΟΓΚΑ ΚΑΙ Η ΘΙΒΕΤΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΕΣ ΣΤΟΝ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟ ΘΑΝΑΤΟ, ΠΑΡΟΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΚΥΡΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΑΓΝΟΟΥΝ ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΝΙΡΒΑΝΑ.