Ποτέ πριν δεν αναγνωρίσαμε μια καρδιά σκότους στον πολιτισμό μας όπως τα τελευταία χρόνια. Ποτέ πριν δεν έχουμε δει στον Κουρτς τη μεταφορά ενός άδοξου τέλους, γεμάτου με μια νέα και αρχαία βία. Ο λογοτεχνικός χαρακτήρας πεθαίνει αναγνωρίζοντας τη φρίκη του εξαντλημένου πολιτισμού του οποίου είμαστε κι εμείς ακραία παιδιά. Ο Kurtz είναι το σύμβολο της θέλησης για δύναμη που ανακαλύπτει τη ματαιοδοξία της. Εκατομμύρια άλλοι βιώνουν ένα ηλιοβασίλεμα κρυμμένο από τεχνητά φώτα, ανάμεσα σε χυδαία κατανάλωση και «δικαιώματα» που βρίσκονται κάτω από τη ζώνη, πεπεισμένοι ότι ο κόσμος στον οποίο ζουν χωρίς να υπάρχει είναι ο μόνος δυνατός.
Πώς μπορούμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά όταν αντιμετωπίζουμε τη σφαγή στη Γάζα, τα παιδιά που πέθαναν στους βομβαρδισμούς και τις θερμοκοιτίδες λόγω έλλειψης ρεύματος, τις άσεμνες δικαιολογίες των πρωταγωνιστών, το δουλοπρεπές χειροκρότημα των πρακτόρων και στελεχών του συστήματος, στήν δημοσιογραφία, στην πολιτική, στον πολιτισμό; Την ίδια στιγμή, στην Ευρώπη η Δύση πολεμά, μέχρι και τόν τελευταίο Ουκρανό, έναν πόλεμο του οποίου εν μέρει αγνοούμε τη σκληρότητα, τις σφαγές, τις «τεχνολογικές» σφαγές. Φρίκη, ναι φρίκη, ειδικά γιατί η ναρκωτική αδιαφορία μας κάνει τους θεατές να παρατηρούμε ευχάριστα από απόσταση, ή τους υποστηρικτές της μιας πλευράς, χωρίς ενσυναίσθηση για όσους πεθαίνουν ή υποφέρουν.
Φαίνεται ότι η φρίκη είναι η αντίδραση λίγων, της επαναστατημένης ή απλώς αφυπνισμένης μειοψηφίας. Η πλειονότητα μεταμορφώνεται σε οικόσιτα κοπάδια, πειθήνια, χαρούμενα μάλιστα που συνοδεύονται στο σφαγείο από τον ιδιοκτήτη τους, περιτριγυρισμένα από βοσκούς και σκυλιά που γαβγίζουν. Είναι σημαντικό ότι ακόμα και σήμερα υπάρχει βοσκή μέσα στο στάβλο (δόλωμα μέσα στην φάκα). Στην Ιταλία, οι άνθρωποι, ζαλισμένοι από την άσεμνη psyop (ψυχολογική επιχείρηση) που στήθηκε γύρω από το πτώμα ενός φτωχού κοριτσιού, βάλλουν κατά της ανύπαρκτης πατριαρχίας και οργανώνουν διαδηλώσεις κατά της "έμφυλης βίας", σοβαρότερης από κάθε άλλη. Τότε συμβαίνει κάποιοι κύριοι και κυρίες - τη δράση διεκδίκησε η φεμινιστική συλλογικότητα Non una di meno - να επιτεθούν στα κεντρικά γραφεία ενός σωματείου υπέρ της ζωής και να πετάξουν εκεί μια βόμβα, η οποία κατά λάθος δεν εξερράγη. Συμβαίνει επίσης ότι το σύστημα των μέσων ενημέρωσης - επιμελές στην αγανάκτησή του κατά εντολή - παραμένει σιωπηλό από αμηχανία (οι αποδέκτες της επίθεσης δεν είναι πολιτικά ορθοί) και ότι ο δήμος της Ρώμης καθαρίζει τις βίαιες φράσεις, τα εμπρηστικά συνθήματα και τις απειλές στους τοίχους σε χρόνο ρεκόρ. Κακή συνείδηση της καρδιάς του σκότους.
Οι Ιταλοί θα πληρώσουν πολύ ακριβά την ενέργεια στο όνομα της ελεύθερης αγοράς (η Ευρώπη το απαιτεί, ο υπηρέτης, όπως ο Κουρτς, των ισχυρών που κερδίζουν) αλλά εμείς συνεχίζουμε να χρηματοδοτούμε τον πόλεμο και ασκούμε γελοίες κυρώσεις κατά των συμφερόντων μας, ενεργειακών και άλλων. Νεκρική σιγή: ο λαός κοιμάται. Εν τω μεταξύ, σε ορισμένες πόλεις (Τρέντο, Γένοβα) νέες, πιο επεμβατικές κάμερες αυξάνουν την επιτήρηση της ζωής μας. Περίεργο που δεν εμποδίζουν τις πολυεθνικές συμμορίες να πατρονάρουν.
Η ελευθερία καταλήγει σαν τήν αλήθεια, σάν άρνηση, καί εκπόρνευση (Η ελευθερία ακολουθεί τον δρόμο της αλήθειας, που αρνείται, που εκπορνεύεται). Η φρίκη, αν ο κόσμος προσέξει. Αντίθετα, πέφτει η σιωπή: η νομική λογοκρισία έρχεται από την Ευρώπη. Ο κανονισμός που ονομάζεται νόμος για τις ψηφιακές υπηρεσίες είναι νόμος: ό,τι γράφουμε και λέμε είναι στο έλεος των λογοκριτών, οι οποίοι, εννοείται, ενεργούν προς το «καλύτερο συμφέρον» μας. Άλλωστε, το να πεθάνει ήταν προς το συμφέρον τής Ίντι, της μικρής Αγγλίδας. Και το γράφουν στα επίσημα έγγραφα. Αμετανόητη φρίκη τού Κούρτς. Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι πλέον ιερή ούτε περιουσιακό στοιχείο που πρέπει να προστατευτεί, όπως αποδεικνύεται από την ευθανασία - δολοφονία των εύθραυστων και αδύναμων - και την άμβλωση, ένα παγκόσμιο δικαίωμα.
Σε επίσημη σιωπή πάντα, σύντομα θα είμαστε νόμιμοι όμηροι του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο οποίος -για το καλό μας- θα έχει άμεσες εξουσίες στα κράτη. Θα μπορεί να επιβάλλει θεραπείες, εμβολιασμούς κ.ο.κ. Γνωρίζουμε -οι λίγοι (όχι και τόσο) ευτυχισμένοι από εμάς- ότι ο ΠΟΥ, το οξύμωρο σώμα γνωστό ως Ηνωμένα Έθνη, κυριαρχείται από ορισμένες δυτικές κυβερνήσεις και «φιλάνθρωπους» δισεκατομμυριούχους όπως ο Μπιλ Γκέιτς. Σκυμμένος για την υγεία μας, μας αναγκάζει να τρώμε σκουλήκια και τεχνητά προϊόντα που κατασκευάζει ο ίδιος, σε συνεργασία με τα άλλα μέλη της κυρίαρχης φυλής των πρωταγωνιστών. Η φρίκη, ω η φρίκη, αν την αναγνωρίζαμε.
Αντίθετα, υπάρχει μια ουρά για την εμφύτευση τεχνητών συστημάτων στον εγκέφαλο από το Neuralink του Έλον Μασκ. Δεν είναι παράξενο: ομογενοποιούν λαούς και γενιές, ιδιαίτερα τις νεότερες, κάνοντας τες σκλάβους του τεχνητού, αδαείς και ατημέλητους (πρόχειρους, αργόσχολους). Μερικές φορές είναι τρομακτικό να τίς παρατηρείς στην καθημερινή ζωή. Άγριοι με smartphone, καμπουριασμένοι με τα δάχτυλα τρελαμένα στο πληκτρολόγιο, χυδαίοι, ένα σμήνος που κινείται μαζικά προς την κατεύθυνση που επιθυμεί η εξουσία μέσω influencers, κακής μουσικής, καταναγκαστικής κατανάλωσης, παράλογων τελετουργιών από τις οποίες δεν μπορούν να ξεφύγουν από το φόβο ότι δεν θά είναι «σαν τούς άλλους», αποκλεισμένοι, εκφοβίσμένοι, υποτιμημένοι (διαπομπευμένοι) στα κοινωνικά δίκτυα.
Ταξιδέψαμε με τρένο την ώρα που οι μαθητές έμπαιναν στο σχολείο. Κακοντυμένοι, με κουρελιασμένα τζιν (τα σκισίματα είναι υποχρεωτικά και έχουν τίμημα), φούτερ με ακατανόητα σχέδια, κουκούλες κατεβασμένες σάν τούς κατοίκους των αμερικανικών γκέτο, στοιχειώδης και σατανική χυδαία γλώσσα, πόδια στα καθίσματα. Όλοι έκαναν μια επίδειξη ενόχλησης όταν έλεγχαν εισιτήρια. Μια κοπέλα επαναλάμβανε το μάθημά της ιστορίας. Οι γκάφες είναι ντροπιαστικές, η κοπέλα αμήχανη από τις κοροϊδίες, το σχόλιο της φίλης της είναι χειρότερο: γιατί πρέπει να μελετάμε αυτά τα πράγματα; Σε απάντηση, ένα αγόρι με μπότες με καρφιά και βαμμένα μαλλιά λέει τη γνώμη του, δείχνοντας ένα βιβλίο: Αυτοί οι τύποι της φυσικής είναι άχρηστοι για να τους μάθεις απ' έξω: όλα είναι στο Διαδίκτυο. Ο αριθμός των βρισιών είναι εντυπωσιακός, ανεξαρτήτως φύλου. Αγενής, κακή συμπεριφορά.
Νιώθουμε φρίκη για αυτούς, που δεν γνωρίζουν κριτική σκέψη και θα παραμείνουν κοπάδι στο σφύριγμα του βοσκού. Νιώθουμε ντροπή που κάνουμε λίγα για τα παιδιά μας εκτός από την παροχή υλικών αγαθών και "επώνυμων" αντικειμένων. Η μοίρα τους είναι να είναι λιγότερο έξυπνοι από τους πατέρες τους - το φαινόμενο Flynn αντίστροφα - λόγω της επικράτησης των τεχνητών συσκευών και της παρακμής της σκέψης υπέρ της εργαλειακής γνώσης. Επιπλέον, θα έχουν λιγότερη ευημερία από τις προηγούμενες γενιές. Η καρδιά του σκότους παρέχει - έναντι αμοιβής - την εναλλακτική: επισφαλής ζωή, κατανάλωση, περισσότερους εθισμούς, τα ναρκωτικά για την ανακούφισή τους. Οι νέοι έχουν επίσης τη φρίκη να κάνουν οικογένεια και να κάνουν παιδιά. Το υπαρξιακό βραχυκύκλωμα είναι τόσο εμφανές που δεν γίνεται πλέον αντιληπτό.
Φριακιαστικά επεισόδια όπως η επίθεση στους κατοίκους σ' ένα μικρό χωριό κατά τη διάρκεια μιας γιορτής από μια ένοπλη ομάδα νεαρών Γάλλων πολιτών («πολίτες», η εφεύρεση της επανάστασής τους...) δεύτερης, τρίτης, τέταρτης γενιάς αφρικανικής καταγωγής. Ένα αγόρι της περιοχής μαχαιρώθηκε, τραυματίστηκε και σφαγιάστηκε: κυνήγι του λευκού άνδρα. Το λένε ένταξη, ανεκτικότητα, πολυπολιτισμική κοινωνία. Επιπλέον, η περήφανη République - και ολόκληρη η Δύση - προσφέρει σε εκατομμύρια νέους κατοίκους μη βιώσιμα γκέτο, καμία άλλη αξία εκτός από την εμπορευματική μορφή και τον αγώνα για την απόκτηση "επώνυμων" αντικειμένων. Brands, μάρκες, φίρμες: ιδιωτικοποιημένες σημαίες ενός απρόσωπου τρόμου, μιας απρόσωπης φρίκης, ευμάρεια αντί ευημερίας, κατοχή αντί γνώσης, που είναι άχρηστη και πρέπει αποκλειστικά να «υπηρετεί».
Η παγίδα πυροδοτείται πάντα και δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τα αποτελέσματα χωρίς να επιτεθούμε στα αίτια και τους ενόχους, αυτούς που παράγουν τη φρίκη που αντιλαμβάνεται μια μειοψηφία, αλλά συνειδητοποιείται αμυδρά από πολλούς. Αυτή δεν είναι μια ευτυχισμένη κοινωνία: δεν θα υπήρχαν εθισμοί, δεν θα υπήρχαν ουρές για ψυχοθεραπευτές, δεν θα παρηγορούμασταν με θεραπείες χειρότερες από την ασθένεια, ούτε θα καταφεύγαμε σε τεχνητούς παραδείσους, καθρέφτες πραγματικών κολάσεων.
Οι βάρβαροι έφτασαν και τους χειροκροτούμε. Τελικά είναι το αρνητικό μάθημα της ποίησης του Κωνσταντίνου Καβάφη. «Σήμερα φτάνουν οι βάρβαροι. Γιατί τόση αδράνεια στη Σύγκλητο; Και γιατί οι Συγκλητικοί κάθονται και δεν φτιάχνουν νόμους;». Ο ποιητής ξέρει πώς σκέφτεται η εξουσία: «Ο αυτοκράτορας περιμένει να υποδεχτεί / τον αρχηγό τους. Και πράγματι έχει ήδη κανονίσει /την προσφορά μιας περγαμηνής. Και εκεί/του έγραψε πολλούς τίτλους και ονόματα». Ωστόσο, στο τέλος οι βάρβαροι δεν φτάνουν ή μήπως δεν αναγνωρίστηκαν - «Και τώρα, χωρίς βαρβάρους, τι θα γίνει; Ήταν μια λύση, αυτοί οι άνθρωποι».
Εύκολη αισιοδοξία, αφού είμαστε εμείς οι βάρβαροι, ξένοι με τον εαυτό μας, και αυτό είναι η μεγαλύτερη φρίκη. Ωστόσο, δεν μπορούμε να αφήσουμε τους εαυτούς μας να πνίγονται. Ανάμεσα στα ερείπια, πρέπει να σταθούμε και να αναγνωρίσουμε αυτό που βλέπουμε γύρω μας ως μπάζα. Μόνο η επίγνωση, δηλαδή η αλήθεια, μπορεί να μας σώσει. Ή ο θεός, όπως είπε ο άθεος Χάιντεγκερ. Ένας μεγάλος, άγνωστος Ευρωπαίος, ο Dominique Venner, μας αφήνει μια εξαιρετική πνευματική διαθήκη: η φύση ως αυλάκι, η αριστεία ως στόχος, η ομορφιά ως ορίζοντας. Καλλιεργήστε υψηλούς στόχους για να επιβιώσετε από τη φρίκη και να γίνετε μάρτυρες της αλήθειας.
Δυστυχώς, ο Γάλλος διανοούμενος υπέκυψε στην απόγνωση, αυτοκτονώντας στη Παναγία των Παρισίων το 2013. Νόμιζε ότι ξυπνούσε συνειδήσεις: φτωχή ψευδαίσθηση. Πρέπει να παραμείνουμε ζωντανοί για να πολεμήσουμε και να είμαστε, με την ίδια μας την παρουσία, μάρτυρες όσων δεν τα παρατάνε, μια μεγαλύτερη ομάδα από ό,τι φαίνεται. Απαντάμε στη φρίκη της καρδιάς του σκότους με το κεφάλι ψηλά, ως επαναστάτες, στρατιώτες της αλήθειας. Ο Venner στο βιβλίο του A Samurai of the West παρέχει πολύτιμες «συμβουλές για το υπάρχον». Το πρώτο είναι να δημιουργήσουμε μια προσωπική βιβλιογραφία, ένα είδος γραπτού πνευματικού ημερολογίου, που θα επανεξεταστεί με την πάροδο του χρόνου για να αναλύσουμε την εξέλιξη της σκέψης μας και να κατανοήσουμε την αλλαγή στο μυαλό μας. Το ουσιαστικό, τελικά, είναι το υπόλειμμα που μένει στην ψυχή, στενά συνδεδεμένο με μια κληρονομιά που «δεν είναι παρελθόν, αλλά ό,τι δεν περνάει και επιστρέφει με διαφορετικές μορφές, αντιστεκόμενο στο χρόνο και επιβιώνοντας στις επιρροές».
Μας προτρέπει να διαβάζουμε και να ξαναδιαβάζουμε τα κλασικά, ειδικά το βράδυ, μακριά από την αναταραχή της ψυχής. Συνιστά να απενεργοποιήσετε το κινητό σας και να κόψετε τη σύνδεσή σας στο Διαδίκτυο εκείνες τις ιερές στιγμές, ώστε το αίσθημα της απομόνωσης να είναι σχεδόν μοναστηριακό. Μας καλεί να απαγγείλουμε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια -τις πηγές του πολιτισμού μας- χαμηλόφωνα, σαν προσευχές, ώστε οι στίχοι να ακούγονται σαν μουσική. «Ελλείψει μιας αναγνωριστικής θρησκείας, ο Όμηρος είναι το σεντούκι των ευρωπαϊκών αξιών. Το έργο του δεν εξανθρωπίζει το θείο, αλλά εξυψώνει τη θεία ουσία του ανθρώπου».
Ο Βένερ μας προσκαλεί να καταφύγουμε στα δάση και να συχνάζουμε στους ναούς. Φύση και πνεύμα. Παρά το γεγονός ότι ήταν νεοπαγανιστής, αγαπούσε την καθολική τέχνη και τη μεσαιωνική θρησκευτικότητα: «Θα ήθελα, στο μέλλον, στο καμπαναριό της πόλης μου, όπως και σε αυτό των καθεδρικών ναών μας, να συνεχίσουμε να ακούμε τον ανακουφιστικό ήχο των καμπάνων. . Αλλά ελπίζω ακόμη περισσότερο να αλλάξουν οι επικλήσεις που γίνονται κάτω από τους θόλους του: να σταματήσουν να εκλιπαρούν για συγχώρεση και έλεος, για να επικαλούνται σθένος, αξιοπρέπεια και ενέργεια. Προτείνει επίσης τη φροντίδα του σώματος ασκώντας μαχητικά αθλήματα, πολεμικές τέχνες στις οποίες η δύναμη συνοδεύεται από τελετουργία και προβληματισμό, καθώς και ταξίδια αναζητώντας τέχνη και ρίζες, όπως οι νεαροί Γερμανοί των αρχών του 20ου αιώνα, οι Wandervogel ( περιπλανώμενα πουλιά) που διαμαρτυρήθηκαν για την εκβιομηχάνιση κάνοντας πεζοπορία στα δάση. «Ανακαλύψτε ξανά τα καλύτερα μέρη του πολιτισμού μας: Στόουνχεντζ, Δελφούς, το δάσος Broceliande, Τολέδο, Alesia, Mont Saint-Michel, Salzburg, Bayreuth, Sils Maria».
Η καλλιέργεια της ομορφιάς και η εκ νέου ανακάλυψη ("ξεθάψιμο") των ριζών μας μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε το κακό. Για τον Όμηρο, θυμάται ο Βένερ, «αν οι θεοί έχουν προξενήσει θάνατο σε τόσους πολλούς ανθρώπους, είναι γιά να δίνουν τραγούδια σε αυτούς που θα έρθουν». Η ενατένιση της τέχνης, η ανάγνωση των κλασικών, η βύθιση στη δημιουργία αντικατοπτρίζονται στη ζωή αν επιδιώκουμε την προσωπική υπεροχή, εξαλείφοντας το τεχνητό, ανακαλύπτοντας ξανά ότι είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας που δεν μπορούμε να σπάσουμε. Για να μην γίνουμε καρδιές του σκότους που δεν μπορούν να νιώσουν φρίκη.
https://hallofpeople.com/gr/books/conrad.php
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ερημιές του ανήσυχου τώρα μυαλού του ήταν στοιχειωμένες από σκιές , από σκιές πλούτου και δόξας και φήμης, που στριφογύριζαν πειθήνια στο άσβεστο φώς της ευγενούς και υψηλής ευγλωττίας του. Η Μνηστή μου, έλεγε, ο σταθμός μου, η σταδιοδρομία μου, οι Ιδέες μου, αυτά ήταν τα θέματα των παροδικών εκμυστηρεύσεων, των αιφνίδιων εξωτερικεύσεων των αισθημάτων του, που έμοιαζαν υψηλά, γεμάτα ιδανικά και μεγαλείο…. Ώρες ώρες έκανε σαν παιδί. Ήθελε να τον συναντήσουν βασιλιάδες στους σιδηροδρομικούς σταθμούς κατά την επάνοδο του από ένα τρομερό Πουθενά, όπου σκόπευε να επιτελέσει τεράστια έργα…». Εντέλει ο Κούρτς θα συναντήσει το πεπρωμένο το οποίο περιμένει. Θα πεθάνει κραυγάζοντας: «Η φρίκη! Η φρίκη!