35:00 Μπορεί κανείς να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, αλλά τη μουσική του (χτυπάει στο τραπέζι) θα αποφασίσει η κοινωνία και η παράδοση, για το αν είναι μουσική, και αν είναι καλή ή κακή μουσική. Ας τους αφήσουμε να το κάνουν αυτό αυτοί (αναφέρεται στους ομοφυλόφιλους), δεν είναι δηλαδή όπως θέλει να ζει ο καθένας. Να ζει ο καθένας όπως θέλει, κανένα πρόβλημα, αλλά το πως θα ορίσει αυτό το οποίο κάνει, αυτό αφορά την κοινωνία και την ιστορία πάντοτε. Και θα λογοδοτήσουμε σε αυτές.
[ΚΑΛΕ ΤΡΟΜΑΞΑΝ!!!. ΒΑΣΙΚΑ ΝΑΙ]
35:53 Λοιπόν, και για να τελειώσω, κάναμε μια μακρά εισαγωγή, υπάρχουν ψίχουλα που έχουν αξία. Ψίχουλα είναι και αυτά, στο τραπέζι του Χριστού πέφτουν ψίχουλα, και κάποια κυρία, η οποία ήταν (ακατανόητο) από μας, πάει και λέει, θα μου δώσεις και μένα από αυτά τα ψίχουλα. Η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Έχει μεγάλο πρόβλημα, και ζητάει το ελάχιστο. Αλλά το ψίχουλο που της δίνει ο Χριστός, έχει ξαφνικά τρομακτική αξία. Της δίνει ουσιαστικά ένα κομμάτι αιωνιότητας. Της δίνει ένα κομμάτι της αιώνιας βασιλείας Του.[ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ. ΔΕΚΑ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΣΑ; ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΝΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; ΠΟΣΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΧΛΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ; ΟΣΟΙ ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΣΩΘΗΚΑΝ. ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑΝ] Αυτό σημαίνει να καταλύεται ο δαίμονας, και ξαφνικά η κόρη να γίνεται τελείως καλά. Καταλάβατε; Το ψίχουλο του Θεού έχει μεγάλη αξία. Ενώ τα ψίχουλα που δίνουμε ο ένας στον άλλο δεν έχουν αξία. Το ψίχουλο του Θεού αυτό, στο οποίο προσκαρτερεί κανείς από απελπισία, απελπισία, υπάρχει απελπισία, αλλά υπάρχει αγία απελπισία. Υπάρχει απελπισία που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Να’ μαι απελπισμένος από το σύζυγο μου, δεν είναι απελπισία προς τη σωστή κατεύθυνση! Γιατί έχει πρόβλημα, είναι δυσκολεμένος. Δεν μπορεί να δώσει παραπάνω. Τερμάτισε. Να’ μαι απελπισμένος ενώπιον του Θεού όμως, είναι ευτυχής κατάσταση. Γιατί εκείνος έχει, και μπορεί να δώσει. Σήμερα τα ζητάμε όλα ο ένας από τον άλλο, σας είπα. Και νομίζουμε ότι άμα μας δοθεί η τάδε κατάσταση, ή δείνα κατάσταση, είτε ως straight είτε ως ομοφυλόφιλοι, είτε ως οτιδήποτε, θα βρούμε τη δικαίωση και θα είμαστε ευτυχισμένοι. Και περνά ολόκληρη η ζωή στην απάτη, και φτάνουμε στο τέλος, έχοντας τα απολαύσει όλα, ο καθένας αυτό που ήθελε, και ξαφνικά μας περιμένει ένα κενό. Κοιτάμε πίσω, κενό. Κοιτάμε μπροστά, άδειο. Καταλάβατε; Φεύγοντας από τη ζωή θα πάρουμε μαζί μας μια σχέση, τίποτε άλλο. Η σχέση μετά του Θεού εν Χριστώ. Τίποτ’ άλλο, μόνο αυτό θα πάρουμε μαζί μας. Τα υπόλοιπα όλα όσα φτιάξαμε, θα τα χαρούνε άλλοι. Θα μας τα πάρουν άλλοι. Τόσο εύκολα, όσο δύσκολα εμείς τα φτιάξαμε. Και θα τα μεταχειριστούν όπως θέλουν αυτοί. Όχι όπως θέλουμε εμείς. Κατάλαβες; Καταλάβατε τι λέω; …
38:58 Τι είναι αυτό το οποίο..; Είμαστε πρόσκαιρα όντα. Θνητοί. Μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της αρχαίας φιλοσοφίας, που ονομάζει τον άνθρωπο έτσι: θνητό. Είμαστε θνητοί, πρέπει να φροντίσουμε γι’ αυτό. Προτού έρθει ο θάνατος. Να φάμε τα σωστά ψίχουλα. Ψίχουλα έχει ο Κύριος να φάμε. Τι θα σου δώσει ο Θεός; Δηλαδή, κάποτε μου είχε πει ο πατήρ Παΐσιος, που εντάξει, έκανε την προσευχή του, είχα δει κάτι τέλος πάντων, είχα νιώσει κάτι, και μου λέει, καλά λέει τι είναι αυτό που νιώθω; Ένα σοκολατάκι, για να σου πει ότι έχεις ένα ζαχαροπλαστείο. Ο Θεός ζητάει διευθυντές ζαχαροπλαστείων, μου λέει. Να έχεις ένα ζαχαροπλαστείο, να τρως εσύ, να δίνεις και στους άλλους. Εμείς παίρνουμε σοκολατάκια, και λέμε αυτό ήτανε. Ψίχουλο. Αλλά εντάξει, κατά Θεόν. Πάλι όμως αυτό παραπέμπει στο ψωμί. Δηλαδή το Ευαγγέλιο δεν το λέει αυτό, αλλά θα μπορούσε να έχει την εξής συνέχεια. Πάει η Χαναναία, παίρνει την κόρη της, που έγινε καλά, και πάει στο Χριστό, και του λέει: λοιπόν, αυτό που έκανες είναι τερατώδες. Αν αυτό είναι ένα ψίχουλο, πόσο είναι το ψωμί;! Λοιπόν, εγώ θέλω απ’ το ψωμί τώρα. Να μου δώσεις και μένα, και να δίνω και εγώ σε άλλους. Και θα είχαμε την Αγία Ισαπόστολο, όπως έχουμε την Αγία Φωτεινή, τη Χαναναία. Θα ήταν διαχειριστής της χάριτος πλέον. Γιατί το παίρνεις το ψίχουλο, το τρως, του Θεού ψίχουλο, όμορφο, υπέροχο, πολύ σημαντικό, και μένεις εκεί. Άλλο πρόβλημα αυτό. Κάποτε ένας ιερομόναχος αγιορείτης, πολύ σπουδαίος, μου λέει, αυτό είναι το φράγμα του Αδάμ. Άμα είναι κανείς καλός μοναχός, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω, αν το κατάλαβα. Όταν είναι κανείς καλός μοναχός, καλός πιστός, καλός παπάς, τότε είναι το μεγάλο πρόβλημα. Είναι το φράγμα του Αδάμ. Η αυτάρκεια. Τώρα το έχω. Τι έχεις; Την απειρία;! Τι έχεις; Ψίχουλο έχεις. Γι’ αυτό λέει ο Αββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο Χριστιανισμός είναι βρώσις και πόσις. Είναι φαγητό, και ψωμί και κρασί, και φαΐ. Και όποιος πει ότι χόρτασε, δεν κατάλαβε τίποτα. Αχόρταγους ζητάει ο Θεός, που να πάρει η ευχή! Κανένας αχόρταγος; Όλοι μας, και αυτό είναι που ήθελα να πω και στους λοατκι κάποτε, τους το λέω δηλαδή: μη ζητάτε τόσο λίγα μωρέ!..Αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Και λοατκι και straight, το ίδιο πρόβλημα έχουμε όλοι. Εμείς το παίρνουμε εύκολα αυτό που θέλουμε, γιατί είμαστε straight. Οι άλλοι το παίρνουν λίγο πιο δύσκολα, και τραβήξαν και τα βάσανα τους, τους καταλογίζει και αυτά ο Θεός. Είναι σαν τον στίχο του ποιητή, του Καρούζου: μες στο χάος της ερήμου, ένα μυρμήγκι είναι ευτυχισμένο, γιατί ανακάλυψε τον κόκκο του. Και τον κατέκτησε. Της άμμου. Αυτό είμαστε. Μες στην έρημο, έτσι δεν είναι; Κερδίζεις ένα κόκκο, και λες αυτό είναι. Και το μυρμήγκι είναι ευτυχισμένο, λέει. Μες στη Σαχάρα. Αλλά θα’ ρθει ο θάνατος και θα τα πάρει αυτά τα λίγα. Πέθανε η Χαναναία, πέθανε και η κόρη της, πέθαναν και τα δεκακισέγγονα τους, και κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται, και δεν υπάρχει κανένας (ακατανόητο)…Το θέμα είναι τι έμεινε. Το θέμα είναι τι σχέση κατάφερε να φτιάξει. Και Χαναναία, και η κόρη της. Μετά του Θεού, τι σχέση έφτιαξαν. Αυτό είναι, η ταυτότητα τους είναι αυτή. Το έχω ονομάσει κάπου αναλογικές ταυτότητες. Αναλογικά αποκτάμε ταυτότητα, ύπαρξη, αναλογικά με μια ενέργεια, συν-ενέργεια μετά του Θεού [ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ, ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ]. Και αυτή η ταυτότητα είναι η μόνη ταυτότητα. Το μόνο πράγμα που θα πάρουμε μαζί μας, το μόνο πράγμα που πράγματι είμαστε, είναι η σχέση. Όχι δωρεές. Δωρεές έχουν πολλοί, σχέση έχουνε λίγοι. …όπως οι δέκα λεπροί. Και οι δέκα δεν θεραπεύτηκαν, οι δε εννέα που είναι; Μόνο αυτός ο ταλαίπωρος ήρθε, ο ξένος να μου πει ευχαριστώ. Και πάλι αυτός ο ξένος δεν παρέμεινε εκεί, να γίνει Απόστολος. Να πει στάσου ρε παιδί μου. Στάσου, στάσου, στάσου. εδώ γίνεται χαμός. Λέπρα, μ’ έκανες καλά. Εγώ τώρα δεν φεύγω, γιατί αυτό που έχεις να μου πεις και να μου δώσεις είναι τρομακτικό, τεράστιο. Και θέλω να το δω, να το ακουμπήσω, να βοηθήσω να απλωθεί στον κόσμο. Να γίνει η ελπίδα του κόσμου, το ψωμί το πνευματικό του κόσμου. Αυτό, αυτό μας λείπει, να ξέρετε. Και λόγω της μικρότητας μας, πέφτει το επίπεδο όλης της κοινωνίας. Και οι αντιστάσεις της. Έτσι, εμείς, αν το βρούμε αυτό το πράγμα, και όσοι από μας συναντήσουν ανθρώπους που το βρήκαν αυτό το πράγμα, και είναι τόσο αχόρταγοι, άνδρες επιθυμιών, διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, στον Δανιήλ, άνδρες επιθυμιών, ε; Αυτό το πράγμα κάνει τον άνθρωπο τεράστιο. Και από ένα ασήμαντο ανθρωπάκι που είναι, και ως ασήμαντος τελειώνει τη ζωή του, γίνεται ξαφνικά προφήτης, γίνεται παρουσία του Θεού στον κόσμο. Γίνεται τεράστιος ο άνθρωπος. Τον κάνει η χάρις του Θεού που ενοικεί σ’ αυτόν τότε. Αυτό είναι το μυστικό της Εκκλησίας. Και τώρα κοιτάμε απορημένοι, και λέμε μπα. Τι λέει αυτός; Ωραία είναι αυτά που λέει. Είναι όμως η μόνη πραγματικότητα, για την οποία η Εκκλησία υπάρχει. Κάνουμε τον εαυτό μας ασήμαντο, αυτό είναι. Όπως κάτι πιστοί, καμιά φορά βλέπω τα σχόλια στις ομιλίες μου. Δε θέλω να τα βλέπω. Συνήθως γιατί είτε είναι δοξολογία, είτε είναι άκαιρα πράγματα. Ακούνε μια ολόκληρη ομιλία σαν και αυτή, και θα πιάσουν μια φρασούλα, αυτοί είναι οι πιστοί, και θα πουν, αυτό που το λένε οι πατέρες, πάτερ, που μας το λέτε αυτό εσείς; Είναι η εκ δεξιών μωρία αυτή. Υπάρχει η εξ αριστερών, υπάρχει και η εκ δεξιών. Να παίρνεις όλο αυτό το πράγμα, και να ψάχνεις να βρεις ένα κόκκο, να πεις στάσου τώρα, ε! Και με αυτούς και με τους άλλους τρόπους παραμένουμε στο τίποτα. Και εδώ είναι ακριβώς και ο καημός του Θεού. Έτσι, και ο καημός των αγίων του Θεού, το έχω ξαναπεί , είναι γνωστό, μου το έχει πει και ο πάτερ Πορφύριος, ο Άγιος Πορφύριος, και ο πάτερ Παΐσιος, θυμάμαι να μας το λένε αυτό. Όλοι όσοι έρχονται εδώ, μου ζητάνε πράγματα ασήμαντα. Πως θα φτιάξω το μαγαζάκι, πως θα πάρω, θα παντρευτώ το τάδε κοριτσάκι, πως θα κάνω το τάδε…λαχειάκι, μέχρι λαχεία, να το πάρουμε το λαχείο; Και έρχονται μερικοί, ένας στους εκατό, δυο, και λένε, τι είναι ο Θεός πάτερ; Πως θα ανοιχθώ σε αυτή την μέγιστη πραγματικότητα; Πως θα δώσω τη ζωή μου σ’ αυτό; Και γι’ αυτούς, λέει, ζω. Γι’ αυτούς ζω, λέει. Αυτούς τους περιμένω, τους υφίσταμαι όλους, για να φτάσει η στιγμή να δω ένα τέτοιο. Καταλάβατε; Και αυτά είναι τα λόγια του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι των αγίων απλώς. Ενώπιον του Θεού σας λέω, είμαστε έτοιμοι να θέσουμε όλων των ειδών τα αιτήματα, που είναι φίλαυτα αιτήματα, τα πιο πολλά. Είναι εύκολα να λες… οι τούρκοι φταίνε. Εμείς φταίμε, εμείς. Εμείς δεν ανοίξαμε τον ορίζοντα για όλους αυτούς, να τον δούνε. Γιατί και εμείς συναντήσαμε ανθρώπους, που μας άνοιξαν τον ορίζοντα μας. Που σημαίνει ότι αυτή είναι η ευθύνη μας.
Λοιπόν, ψίχουλα, για να τελειώνω, τρώμε όλοι. Τα ψίχουλα του Χριστού έχουν αξία, αλλά τελικά πρέπει να αναζητήσουμε και το ψωμί, το οποίο είναι αντάξιο του θαύματος της παρουσίας των όντων στον κόσμο αυτόνε. Το ότι υπάρχουν τα όντα, και όχι το τίποτα. Δεν είναι φυσικό ότι υπάρχουμε, είναι αφύσικο. Είναι υπερφυσικό το γεγονός ότι υπάρχουμε. Και καταλαβαίνουμε τόσα πράγματα. Έτσι, ο Θεός μας έφτιαξε, για να έχει πολλά όντα, ίνα πλείονα εί τα ευεργετούμενα. Λένε οι πατέρες. Για να είναι ακόμα πιο πολλά τα ευεργετούμενα. Από μια έκρηξη αγάπης, η οποία θέλει πάρα πολλά να είναι τα ευεργετούμενα. Αλλά πρέπει να είναι και ελεύθερα, όπως είναι και Αυτός. Δεν πρέπει να είναι με το ζόρι ευεργετούμενα. (49:05)
35:53 Λοιπόν, και για να τελειώσω, κάναμε μια μακρά εισαγωγή, υπάρχουν ψίχουλα που έχουν αξία. Ψίχουλα είναι και αυτά, στο τραπέζι του Χριστού πέφτουν ψίχουλα, και κάποια κυρία, η οποία ήταν (ακατανόητο) από μας, πάει και λέει, θα μου δώσεις και μένα από αυτά τα ψίχουλα. Η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Έχει μεγάλο πρόβλημα, και ζητάει το ελάχιστο. Αλλά το ψίχουλο που της δίνει ο Χριστός, έχει ξαφνικά τρομακτική αξία. Της δίνει ουσιαστικά ένα κομμάτι αιωνιότητας. Της δίνει ένα κομμάτι της αιώνιας βασιλείας Του.[ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ. ΔΕΚΑ ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΣΑ; ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΕΝΝΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ; ΠΟΣΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΧΛΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ; ΟΣΟΙ ΜΕΤΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΣΩΘΗΚΑΝ. ΔΕΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΚΑΝ] Αυτό σημαίνει να καταλύεται ο δαίμονας, και ξαφνικά η κόρη να γίνεται τελείως καλά. Καταλάβατε; Το ψίχουλο του Θεού έχει μεγάλη αξία. Ενώ τα ψίχουλα που δίνουμε ο ένας στον άλλο δεν έχουν αξία. Το ψίχουλο του Θεού αυτό, στο οποίο προσκαρτερεί κανείς από απελπισία, απελπισία, υπάρχει απελπισία, αλλά υπάρχει αγία απελπισία. Υπάρχει απελπισία που είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Να’ μαι απελπισμένος από το σύζυγο μου, δεν είναι απελπισία προς τη σωστή κατεύθυνση! Γιατί έχει πρόβλημα, είναι δυσκολεμένος. Δεν μπορεί να δώσει παραπάνω. Τερμάτισε. Να’ μαι απελπισμένος ενώπιον του Θεού όμως, είναι ευτυχής κατάσταση. Γιατί εκείνος έχει, και μπορεί να δώσει. Σήμερα τα ζητάμε όλα ο ένας από τον άλλο, σας είπα. Και νομίζουμε ότι άμα μας δοθεί η τάδε κατάσταση, ή δείνα κατάσταση, είτε ως straight είτε ως ομοφυλόφιλοι, είτε ως οτιδήποτε, θα βρούμε τη δικαίωση και θα είμαστε ευτυχισμένοι. Και περνά ολόκληρη η ζωή στην απάτη, και φτάνουμε στο τέλος, έχοντας τα απολαύσει όλα, ο καθένας αυτό που ήθελε, και ξαφνικά μας περιμένει ένα κενό. Κοιτάμε πίσω, κενό. Κοιτάμε μπροστά, άδειο. Καταλάβατε; Φεύγοντας από τη ζωή θα πάρουμε μαζί μας μια σχέση, τίποτε άλλο. Η σχέση μετά του Θεού εν Χριστώ. Τίποτ’ άλλο, μόνο αυτό θα πάρουμε μαζί μας. Τα υπόλοιπα όλα όσα φτιάξαμε, θα τα χαρούνε άλλοι. Θα μας τα πάρουν άλλοι. Τόσο εύκολα, όσο δύσκολα εμείς τα φτιάξαμε. Και θα τα μεταχειριστούν όπως θέλουν αυτοί. Όχι όπως θέλουμε εμείς. Κατάλαβες; Καταλάβατε τι λέω; …
38:58 Τι είναι αυτό το οποίο..; Είμαστε πρόσκαιρα όντα. Θνητοί. Μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της αρχαίας φιλοσοφίας, που ονομάζει τον άνθρωπο έτσι: θνητό. Είμαστε θνητοί, πρέπει να φροντίσουμε γι’ αυτό. Προτού έρθει ο θάνατος. Να φάμε τα σωστά ψίχουλα. Ψίχουλα έχει ο Κύριος να φάμε. Τι θα σου δώσει ο Θεός; Δηλαδή, κάποτε μου είχε πει ο πατήρ Παΐσιος, που εντάξει, έκανε την προσευχή του, είχα δει κάτι τέλος πάντων, είχα νιώσει κάτι, και μου λέει, καλά λέει τι είναι αυτό που νιώθω; Ένα σοκολατάκι, για να σου πει ότι έχεις ένα ζαχαροπλαστείο. Ο Θεός ζητάει διευθυντές ζαχαροπλαστείων, μου λέει. Να έχεις ένα ζαχαροπλαστείο, να τρως εσύ, να δίνεις και στους άλλους. Εμείς παίρνουμε σοκολατάκια, και λέμε αυτό ήτανε. Ψίχουλο. Αλλά εντάξει, κατά Θεόν. Πάλι όμως αυτό παραπέμπει στο ψωμί. Δηλαδή το Ευαγγέλιο δεν το λέει αυτό, αλλά θα μπορούσε να έχει την εξής συνέχεια. Πάει η Χαναναία, παίρνει την κόρη της, που έγινε καλά, και πάει στο Χριστό, και του λέει: λοιπόν, αυτό που έκανες είναι τερατώδες. Αν αυτό είναι ένα ψίχουλο, πόσο είναι το ψωμί;! Λοιπόν, εγώ θέλω απ’ το ψωμί τώρα. Να μου δώσεις και μένα, και να δίνω και εγώ σε άλλους. Και θα είχαμε την Αγία Ισαπόστολο, όπως έχουμε την Αγία Φωτεινή, τη Χαναναία. Θα ήταν διαχειριστής της χάριτος πλέον. Γιατί το παίρνεις το ψίχουλο, το τρως, του Θεού ψίχουλο, όμορφο, υπέροχο, πολύ σημαντικό, και μένεις εκεί. Άλλο πρόβλημα αυτό. Κάποτε ένας ιερομόναχος αγιορείτης, πολύ σπουδαίος, μου λέει, αυτό είναι το φράγμα του Αδάμ. Άμα είναι κανείς καλός μοναχός, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Μου πήρε χρόνια να το καταλάβω, αν το κατάλαβα. Όταν είναι κανείς καλός μοναχός, καλός πιστός, καλός παπάς, τότε είναι το μεγάλο πρόβλημα. Είναι το φράγμα του Αδάμ. Η αυτάρκεια. Τώρα το έχω. Τι έχεις; Την απειρία;! Τι έχεις; Ψίχουλο έχεις. Γι’ αυτό λέει ο Αββάς Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο Χριστιανισμός είναι βρώσις και πόσις. Είναι φαγητό, και ψωμί και κρασί, και φαΐ. Και όποιος πει ότι χόρτασε, δεν κατάλαβε τίποτα. Αχόρταγους ζητάει ο Θεός, που να πάρει η ευχή! Κανένας αχόρταγος; Όλοι μας, και αυτό είναι που ήθελα να πω και στους λοατκι κάποτε, τους το λέω δηλαδή: μη ζητάτε τόσο λίγα μωρέ!..Αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Και λοατκι και straight, το ίδιο πρόβλημα έχουμε όλοι. Εμείς το παίρνουμε εύκολα αυτό που θέλουμε, γιατί είμαστε straight. Οι άλλοι το παίρνουν λίγο πιο δύσκολα, και τραβήξαν και τα βάσανα τους, τους καταλογίζει και αυτά ο Θεός. Είναι σαν τον στίχο του ποιητή, του Καρούζου: μες στο χάος της ερήμου, ένα μυρμήγκι είναι ευτυχισμένο, γιατί ανακάλυψε τον κόκκο του. Και τον κατέκτησε. Της άμμου. Αυτό είμαστε. Μες στην έρημο, έτσι δεν είναι; Κερδίζεις ένα κόκκο, και λες αυτό είναι. Και το μυρμήγκι είναι ευτυχισμένο, λέει. Μες στη Σαχάρα. Αλλά θα’ ρθει ο θάνατος και θα τα πάρει αυτά τα λίγα. Πέθανε η Χαναναία, πέθανε και η κόρη της, πέθαναν και τα δεκακισέγγονα τους, και κανείς δεν ξέρει που βρίσκονται, και δεν υπάρχει κανένας (ακατανόητο)…Το θέμα είναι τι έμεινε. Το θέμα είναι τι σχέση κατάφερε να φτιάξει. Και Χαναναία, και η κόρη της. Μετά του Θεού, τι σχέση έφτιαξαν. Αυτό είναι, η ταυτότητα τους είναι αυτή. Το έχω ονομάσει κάπου αναλογικές ταυτότητες. Αναλογικά αποκτάμε ταυτότητα, ύπαρξη, αναλογικά με μια ενέργεια, συν-ενέργεια μετά του Θεού [ΣΥΝΕΡΓΕΙΑ, ΟΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ]. Και αυτή η ταυτότητα είναι η μόνη ταυτότητα. Το μόνο πράγμα που θα πάρουμε μαζί μας, το μόνο πράγμα που πράγματι είμαστε, είναι η σχέση. Όχι δωρεές. Δωρεές έχουν πολλοί, σχέση έχουνε λίγοι. …όπως οι δέκα λεπροί. Και οι δέκα δεν θεραπεύτηκαν, οι δε εννέα που είναι; Μόνο αυτός ο ταλαίπωρος ήρθε, ο ξένος να μου πει ευχαριστώ. Και πάλι αυτός ο ξένος δεν παρέμεινε εκεί, να γίνει Απόστολος. Να πει στάσου ρε παιδί μου. Στάσου, στάσου, στάσου. εδώ γίνεται χαμός. Λέπρα, μ’ έκανες καλά. Εγώ τώρα δεν φεύγω, γιατί αυτό που έχεις να μου πεις και να μου δώσεις είναι τρομακτικό, τεράστιο. Και θέλω να το δω, να το ακουμπήσω, να βοηθήσω να απλωθεί στον κόσμο. Να γίνει η ελπίδα του κόσμου, το ψωμί το πνευματικό του κόσμου. Αυτό, αυτό μας λείπει, να ξέρετε. Και λόγω της μικρότητας μας, πέφτει το επίπεδο όλης της κοινωνίας. Και οι αντιστάσεις της. Έτσι, εμείς, αν το βρούμε αυτό το πράγμα, και όσοι από μας συναντήσουν ανθρώπους που το βρήκαν αυτό το πράγμα, και είναι τόσο αχόρταγοι, άνδρες επιθυμιών, διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, στον Δανιήλ, άνδρες επιθυμιών, ε; Αυτό το πράγμα κάνει τον άνθρωπο τεράστιο. Και από ένα ασήμαντο ανθρωπάκι που είναι, και ως ασήμαντος τελειώνει τη ζωή του, γίνεται ξαφνικά προφήτης, γίνεται παρουσία του Θεού στον κόσμο. Γίνεται τεράστιος ο άνθρωπος. Τον κάνει η χάρις του Θεού που ενοικεί σ’ αυτόν τότε. Αυτό είναι το μυστικό της Εκκλησίας. Και τώρα κοιτάμε απορημένοι, και λέμε μπα. Τι λέει αυτός; Ωραία είναι αυτά που λέει. Είναι όμως η μόνη πραγματικότητα, για την οποία η Εκκλησία υπάρχει. Κάνουμε τον εαυτό μας ασήμαντο, αυτό είναι. Όπως κάτι πιστοί, καμιά φορά βλέπω τα σχόλια στις ομιλίες μου. Δε θέλω να τα βλέπω. Συνήθως γιατί είτε είναι δοξολογία, είτε είναι άκαιρα πράγματα. Ακούνε μια ολόκληρη ομιλία σαν και αυτή, και θα πιάσουν μια φρασούλα, αυτοί είναι οι πιστοί, και θα πουν, αυτό που το λένε οι πατέρες, πάτερ, που μας το λέτε αυτό εσείς; Είναι η εκ δεξιών μωρία αυτή. Υπάρχει η εξ αριστερών, υπάρχει και η εκ δεξιών. Να παίρνεις όλο αυτό το πράγμα, και να ψάχνεις να βρεις ένα κόκκο, να πεις στάσου τώρα, ε! Και με αυτούς και με τους άλλους τρόπους παραμένουμε στο τίποτα. Και εδώ είναι ακριβώς και ο καημός του Θεού. Έτσι, και ο καημός των αγίων του Θεού, το έχω ξαναπεί , είναι γνωστό, μου το έχει πει και ο πάτερ Πορφύριος, ο Άγιος Πορφύριος, και ο πάτερ Παΐσιος, θυμάμαι να μας το λένε αυτό. Όλοι όσοι έρχονται εδώ, μου ζητάνε πράγματα ασήμαντα. Πως θα φτιάξω το μαγαζάκι, πως θα πάρω, θα παντρευτώ το τάδε κοριτσάκι, πως θα κάνω το τάδε…λαχειάκι, μέχρι λαχεία, να το πάρουμε το λαχείο; Και έρχονται μερικοί, ένας στους εκατό, δυο, και λένε, τι είναι ο Θεός πάτερ; Πως θα ανοιχθώ σε αυτή την μέγιστη πραγματικότητα; Πως θα δώσω τη ζωή μου σ’ αυτό; Και γι’ αυτούς, λέει, ζω. Γι’ αυτούς ζω, λέει. Αυτούς τους περιμένω, τους υφίσταμαι όλους, για να φτάσει η στιγμή να δω ένα τέτοιο. Καταλάβατε; Και αυτά είναι τα λόγια του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι των αγίων απλώς. Ενώπιον του Θεού σας λέω, είμαστε έτοιμοι να θέσουμε όλων των ειδών τα αιτήματα, που είναι φίλαυτα αιτήματα, τα πιο πολλά. Είναι εύκολα να λες… οι τούρκοι φταίνε. Εμείς φταίμε, εμείς. Εμείς δεν ανοίξαμε τον ορίζοντα για όλους αυτούς, να τον δούνε. Γιατί και εμείς συναντήσαμε ανθρώπους, που μας άνοιξαν τον ορίζοντα μας. Που σημαίνει ότι αυτή είναι η ευθύνη μας.
Λοιπόν, ψίχουλα, για να τελειώνω, τρώμε όλοι. Τα ψίχουλα του Χριστού έχουν αξία, αλλά τελικά πρέπει να αναζητήσουμε και το ψωμί, το οποίο είναι αντάξιο του θαύματος της παρουσίας των όντων στον κόσμο αυτόνε. Το ότι υπάρχουν τα όντα, και όχι το τίποτα. Δεν είναι φυσικό ότι υπάρχουμε, είναι αφύσικο. Είναι υπερφυσικό το γεγονός ότι υπάρχουμε. Και καταλαβαίνουμε τόσα πράγματα. Έτσι, ο Θεός μας έφτιαξε, για να έχει πολλά όντα, ίνα πλείονα εί τα ευεργετούμενα. Λένε οι πατέρες. Για να είναι ακόμα πιο πολλά τα ευεργετούμενα. Από μια έκρηξη αγάπης, η οποία θέλει πάρα πολλά να είναι τα ευεργετούμενα. Αλλά πρέπει να είναι και ελεύθερα, όπως είναι και Αυτός. Δεν πρέπει να είναι με το ζόρι ευεργετούμενα. (49:05)
Η ΠΡΟΝΟΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΙΧΟΥΛΑ. ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ. Η ΕΠΑΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΜΟΝΗ ΤΗΣ.
Και θέλω να το δω, να το ακουμπήσω, να βοηθήσω να απλωθεί στον κόσμο.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΙ ΠΤΩΧΟΙ ΤΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου