του π. Βασιλείου Γοντικάκη [προηγουμένου Ι. Μ. Ιβήρων]
«Η Ορθοδοξία, ως σεσαρκωμένη Αλήθεια, είναι ανυπόφορη, με σταυρούς και θανάτους, αλλά ζωηφόρος για τον άνθρωπο, επειδή τον φέρνει στο θαύμα της Αναστάσεως.
Μεγάλοι δεν είναι οι θορυβοποιοί, που προβάλλονται ως πνευματικοί ηγέτες ή προφήτες, για να καταπνίξουν τον κόσμο. Μεγάλοι είναι οι ταπεινοί και "ανυπόκριτοι", που έχουν δεχθεί την παράκληση του Πνεύματος και αποτελούν την παρηγοριά όλου του κόσμου.
Τους αρκεί η Χάρις. Και αυτήν εκπέμπουν αενάως, μια ακτινοβολία που τρέφεται ακατάπαυστα από τη συντριβή της καρδιάς και την αίσθηση που έχουν ότι "μολύνουν τον τόπο" με την παρουσία τους. Ενώ αυτοί οι ίδιοι είναι ευλογία για όλη τη δημιουργία, και όταν ζουν και αφού παρέλθουν, γιατί το Πνεύμα το Άγιον δίδει νόημα και λόγο στην παρουσία και την απουσία τους.
Αντίθετα, μόλις πιστέψεις ότι κάτι είσαι στην αρετή ή στη γνώση, τότε τα χάνεις όλα και γίνεσαι αφορμή μολύνσεως, άσχετα αν νομίζεις εσύ -ή και κάποιοι άλλοι- ότι είσαι "υπόδειγμα" αρετής και ανανεώσεως της πνευματικής ζωής.
Αυτό που έχουν οι Άγιοι δεν είναι τα ανθρώπινα ταλέντα ή προτερήματα: σοφίας, ρητορικής ή ποιήσεως· αλλά το ότι όλα αυτά τα αγίασαν προσφέροντάς τα στον Θεό. Και δι’ αυτών φανερώνεται η Χάρις που παρηγορεί και θεώνει τον άνθρωπο.
Ο αληθινά ταπεινός είναι "ως άνθρωπος μη ελθών εις το είναι".
Είναι ανύπαρκτος για τον κτιστό και φθειρόμενο κόσμο.
Υπάρχει με άλλο τρόπο στην κατά χάριν θεία ύπαρξη.
Αυτοί πού φτάνουν σ’ αυτά τα μέτρα της Χάριτος και ξεπερνούν τα όρια της φύσεως είναι ελάχιστοι. Μακάρι, να είναι ένας σε κάθε γενιά. Αυτό δεν δημιουργεί πρόβλημα ζήλειας σε κανένα, αλλά είναι μια ευλογία για όλους.
Για να προχωρήσεις σ’ αυτά τα ιερά, πανάγια και ανέφικτα ανθρωπίνως, πρέπει να είσαι φύση αγαθή και αληθινά ευαίσθητος· ή, πρέπει να είσαι πολύ κτυπημένος και διαλυμένος.
Και αύτη η έσχατη συντριβή και ο πόνος να σε οδηγήσουν στην ολοκληρωτική παράδοση στο θέλημα του Θεού».
μας λειπουν τετοια κειμενα...ο παλιος Γοντικακης
ΑπάντησηΔιαγραφή