(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Του Αγίου Πατέρα μας
Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας
Υπόμνημα στους Ψαλμούς
Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=390354
Στίχος 8. «Σήκω επάνω, Κύριε, σώσε με, Θεέ μου»
Σ’ αυτούς που υποφέρουν η σιωπή δεν είναι πράγμα χωρίς βλάβη, ενώ το να μιλούν είναι χρήσιμο και σωτήριο. «Σήκω επάνω, Κύριε, σώσε με, Θεέ μου».
Ωστόσο νομίζω ότι αυτό δεν ταιριάζει σε άλλους.
Γιατί εκείνοι που περιφρονούν τα θελήματα του Θεού, και με τις ηδονές τους έχουν χαλαρώσει κατά κάποιο τρόπο όλα τα χαλινάρια, πώς και από πού μπορούν να έχουν το θάρρος να απευθύνονται στον Θεό;
Εκείνοι βέβαια που έχουν σκυμμένο τον αυχένα τους και πειθαρχημένον στους νόμους του Θεού, έχουν πολλή παρρησία προς αυτόν, και μπορούν δικαιολογημένα να λένε το· «Σήκω επάνω, σώσε με», εμένα τον γνήσιο δούλο σου.
Και ο Δαβίδ λοιπόν ονομάζει τον Θεό Κύριό του, επειδή εκτελεί το θέλημά του, και λέγει· «Θεέ μου, σώσε με», επικαλούμενος με πολλή διάθεση τον Θεό των όλων, και παρακαλώντας τον να σηκωθεί και να τον βοηθήσει.
Και η προσευχή του είναι άξια της πραότητός του.
Γιατί δεν είπε, «Εξαφάνισε τους εχθρούς μου», αλλά τι; «Σώσε με». Αυτό μόνο, λέγει, ζητώ, να σωθώ εγώ, και όχι να εξολοθρευθούν οι εχθροί μου. Ίσως επειδή και ως προφήτης, γνωρίζοντας ότι η ψυχή του, και αν ακόμα κατασχεθεί στον άδη, ο Χριστός αναστημένος από τους νεκρούς, θα την σώσει, προλέγοντας έτσι το μέλλον.
Και προσεύχεται στον Κύριο να επισπεύσει την ανάσταση του, ώστε μέσω αυτής να επιτύχει και αυτός τη σωτηρία του. Μέχρι τότε όμως, σύμφωνα με τη συνήθεια της Γραφής, λέγεται ότι ο Θεός κοιμάται, όταν δείχνει μακροθυμία, όπως το· «Γιατί κοιμάσαι, Κύριες» και σηκώνεται πάλι, όταν εκδικείται και επισκέπτεται.
Και εδώ λοιπόν λέγει, «Σήκω, Κύριε», δηλαδή παραμέρισε τη μεγάλη μακροθυμία σου, και σήκω να με βοηθήσεις.
Ακόμα και όταν ο Σωτήρας παραδινόταν για μας, ο Πατέρας του κοιμόταν κατά κάποιο τρόπο δείχνοντας ανοχή, προς τον οποίο και έλεγε· «Σώσε με από την ώρα αυτή». Το ίδιο μπορούμε να λέμε και εμείς κατά τους πειρασμούς μας.
Όμως πρόσεχε ότι, όταν συνέλθουμε, τότε και ο Θεός σηκώνεται για να μας σώσει. Και ο Δαβίδ λοιπόν ο ίδιος, αφού πρώτα άφησε τον ύπνο της νωθρότητας, τότε παρακάλεσε και τον Θεό να σηκωθεί για να τον βοηθήσει.
Στίχος 8. «Γιατί συ πάταξες όλους αυτούς που με εχθρεύονται άδικα».
Πρόσεξε όμως την ασφάλεια του λόγου· γιατί δεν είπε απλώς αυτούς που με εχθρεύονται, αλλά αυτούς που το κάνουν άδικα, δηλαδή έτσι στην τύχη και περιττά, και χωρίς κανένα παράπτωμα.
Και εχθρεύεται κάποιος άδικα, όταν δεν έχει προηγουμένως αδικηθεί, ούτε και έχει πάθει κάτι από αυτά που συνήθως προκαλούν λύπη και εξοργίζουν.
Και έχει άδικα εχθρούς εκείνος που δεν δίνει πρόφαση έχθρας και μίσους, όπως συμβαίνει με όλους εκείνους που διώκονται επειδή ζουν με ευσέβεια, προς τους οποίους ο Κύριος λέγει· «Θα είσαστε μακάριοι όταν σας βρίσουν και σας καταδιώξουν και πουν εναντίον σας κάθε κακό λόγο, λέγοντας ψέματα εξαιτίας μου», και τα παρακάτω.
Και ο Δαβίδ είχε πολλούς που τον εχθρεύονταν άδικα, τον Σαούλ και τον Αβεσσαλώμ, και εκείνους που ήταν μαζί τους. Γιατί ήταν άδικα εχθροί αυτού, αφού αυτός έδειχνε μεγάλη πραότητα προς αυτούς.
Από τον τόμο «Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Άπαντα τα έργα, τόμος 14» του εκδοτικού οίκου Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», Πατερικαί Εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, Θεσσαλονίκη 2003. Κείμενο, μετάφραση, σχόλια Παναγιώτης Παπαευαγγέλου, δρ. Θεολογίας. Επόπτης, επιμελητής εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, πτ. Θεολογίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου