Έμαθα νά τά βλέπω σάν τά καρφιά τοῦ σταυροῦ μου

 Έμαθα νά τά βλέπω σάν τά καρφιά τοῦ σταυροῦ μου

  «Στὰ σαράντα τέσσερά μου χρόνια ὁ Θεὸς μοῦ φανέρωσε αὐτό, ποὺ θὰ μὲ κράταγε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μου σταθερὸ στὴ στενὴ καὶ τεθλιμμένη ὁδό, ποὺ εἶχα ἐπιλέξει:

  Τὸ τῆς «ἀτιμίας πόμα καθάρσιον» ποὺ λέει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης. 

 Ἀπὸ τότε μέχρι τὴν τελευταία μου ἀναπνοή, οὔτε στιγμὴ δὲ μ' ἄφησε ἡ συκοφαντία, ἡ προσβολή, ἡ περιφρόνηση. 

 Δὲ θέλω νὰ σοῦ μιλήσω οὔτε γιὰ περιστατικά, οὔτε γιὰ πρόσωπα. Μπορεῖ νὰ σὲ σκανδαλίσω μὲ λογισμοὺς ἀγανάκτησης καὶ κατάκρισης. Δὲ θὰ μπορέσεις ἔτσι νὰ καταλάβεις, ὅτι καὶ τὴ συκοφαντία καὶ τὴν προσβολὴ καὶ τὴν περιφρόνηση ἔφτασα νὰ τ' ἀγαπήσω. 

Ἀπορεῖς; 

Κι ὅμως, ἔμαθα νὰ τὰ βλέπω σὰν τὰ καρφιὰ τοῦ σταυροῦ μου. Αὐτὴ ἦταν ἡ ὁδὸς τῆς ἀνάστασής μου. Νά 'ναι εὐλογημένα. Μὲ μάθαν ν' ἀγαπῶ, ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὴν ἀγωνία νὰ ἀρέσω, νὰ γοητεύω, νὰ τιμῶμαι. Μὲ μάθαν νὰ στρέφω τὸ βλέμμα στοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονεμένους, στοὺς ἁπλοῦς, καθημερινοὺς καὶ ἀνώνυμους ἀνθρώπους, στὸ χρυσάφι τῆς γῆς.»

Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως