Αυτή η πρόταση ήταν μπροστά από την εποχή της, ή μάλλον περιέγραφε μια ψυχική και πνευματική κατάσταση στην εποχή του Νίτσε, η οποία προοριζόταν για λίγες διανοήσεις και που στη συνέχεια έγινε μαζική συνθήκη, εποχικός ορίζοντας. Σε σύγκριση με αυτόν τον αφορισμό, η αναζήτηση του Θεού έχει σταματήσει, μαζί με το τεκμήριο ενοχής για τήν διαπραχθείσα θεοκτονία. Αντίθετα, υπάρχει η τάση ο Θεός να διολισθαίνει στην ασημαντότητα, ως ένα άσχετο, ξεπερασμένο, φευγαλέο ζήτημα. Ειδικά στη Δύση, στο Βορρά του πλανήτη.
Πώς ανταποκρίθηκαν η θεολογία και η φιλοσοφία του περασμένου αιώνα στην πρόταση του Νίτσε;
Παρέμειναν αιχμάλωτες μέσα στην κρίση που εξήγγειλε ο Νίτσε, με σπάνιες λάμψεις διαυγούς διόρασης και σπανιότερες προσπάθειες να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση. Pavel Florenskij, Simone Weil, Martin Heidegger με τον δικό του τρόπο και μερικοί άλλοι. Κυριάρχησε η μυθοπλασία της απροσεξίας, της αλλοτρίωσης και της καταστολής. Η φιλοσοφία έχει ασχοληθεί με άλλα πράγματα, διαδικασίες, γλώσσες και διάφορες ανθρωπολογίες. Και η θεολογία γενικά έχει προσποιηθεί ότι τίποτα δεν συνέβη, απλώς μια συνηθισμένη εξέλιξη, όχι μια καταστροφή. Και τα δύο είναι μυθοπλασίες απροσεξίας, υπεκφυγές της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε.
Ποια έννοια αποδίδει καλύτερα την επίδραση της νεωτερικότητας στις θρησκείες, και ειδικότερα στον Χριστιανισμό; Αποχριστιανισμός; Λαϊκοποίηση; Εκκοσμίκευση; Αθεϊσμός; Μηδενισμός; Είναι συνώνυμα μεταξύ τους ή υπάρχουν σημαντικές διαφορές;
Αυστηρά μιλώντας, θα έλεγα ότι η άμεση επίδραση της νεωτερικότητας στη θρησκεία χαρακτηρίζεται από εκκοσμίκευση. Η νεωτερικότητα είναι η υπεροχή του χρόνου έναντι του αιώνιου, του γίγνεσθαι πάνω από το είναι. Ως εκ τούτου, η θρησκεία ιστορικοποιήθηκε, μόνο για να υποβιβαστεί στη διάσταση του οικείου, του ιδιωτικού, του περιθωριακού, αφήνοντας το πεδίο στο δημόσιο περιβάλλον της εκκοσμίκευσης. Το αποτέλεσμα είναι μηδενισμός, αθεϊσμός και αποχριστιανισμός.
Τι ρόλος αποδίδεται στον Χριστιανισμό στη διαδικασία του ευρωπαϊκού πολιτισμού;
Ισχύει ακόμη η καταλήξη που πρότεινε ο Novalis το 1799, "Χριστιανοσύνη ή Ευρώπη", αν είχε ποτέ κάποια αξία;
Ναι, η πρώτη «κοινή» ευρωπαϊκή αποστολή ήταν οι σταυροφορίες στους Αγίους Τόπους. Όμως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός γεννήθηκε κάτω από τη σημαία μιας τριπλής ρίζας: της ελληνικής κληρονομιάς, με την έννοια της ελληνικής σκέψης και της ελληνικής πόλης, της ρωμαϊκής κληρονομιάς, με την έννοια του ρωμαϊκού δικαίου και του imperium, του ρωμαϊκού κράτους, και τη χριστιανική κληρονομιά, στις καθολικές, ορθόδοξες και προτεσταντικές εκδοχές της.
Η Ευρώπη είναι αδιανόητη χωρίς τον Χριστιανισμό, η πρωταρχική της γλώσσα που έχει γίνει καταγωγή, κληρονομιά και τοπίο -ακόμα και αστικό- κυριαρχείται από την παρουσία του Χριστιανισμού. Κάτι που είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο και έχει επηρεάσει περισσότερο από κάθε άλλο παράγοντα σε ηθικό, ανθρωπολογικό και πολιτισμικό επίπεδο. Το να το αρνηθούμε ήταν η άθλια υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχει νόημα και, αν ναι, με ποιους όρους, να μιλάμε για θρησκευτική αναβίωση, για «επιστροφή του Θεού»; Αφορά τη σφαίρα του ιερού γενικά ή μια θρησκευτική πίστη ειδικότερα (Ισλάμ παρά Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός παρά Βουδισμός κ.λπ.);
Γίνεται λόγος για αυτήν κατά περιόδους, αλλά μια κρίσιμη ανάγκη δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια τάση, σχεδόν μια μόδα ή σε κάθε περίπτωση σε μια πρόσκαιρη τάση. Μπορούμε να μιλήσουμε για μια πραγματική επιστροφή του Θεού στη δεύτερη και τρίτη ευρωπαϊκή ισλαμική γενιά, που ανακαλύπτουν ξανά το Ισλάμ ως όργανο εκδίκησης ταυτότητας. Αλλά στις ισλαμικές χώρες η επιστροφή συνυπάρχει με τη συνέχεια χωρίς λύση.
Στις δυτικές χώρες υπάρχει πάντα το μείγμα, η ανάμειξη θρησκευτικών θραυσμάτων -που δεν μπορούν καν να προσλάβουν την αξιοπρέπεια του συγκρητισμού- αλλά αραιώνονται και αναμειγνύονται σε ένα είδος φτιάχτο μόνος σου (Do-it-yourself), ψυχο-πνευματικό μπρικολάζ, σχεδόν μια δίαιτα, ένα άθλημα, μια «ασαφή κοινωνικο-πολιτιστική δραστηριότητα.
Μιλώντας για το ιερό: είναι το ίδιο πράγμα με το θρησκευτικό; Μπορεί να συμβεί ανεξάρτητα από το θρησκευόμενο άτομο;
Όχι, υπάρχει διαφορά. Η θρησκευτική έννοια υποδηλώνει έναν δεσμό, που είναι διπλός, κοινοτικός και με κοινή και παραδοθείσα πίστη, που καταλήγει σε μια συνήθως υπερβατική αρχή. Το ιερό, από την άλλη, είναι η διείσδυση μιας ριζικής ετερότητας στη βέβηλη ζωή, είναι η χάρη του Αλλού, η διάσταση της υπέρβασης. Το ιερό προϋποθέτει απόσταση, το Αγιο αντίθετα υποδηλώνει ενσάρκωση. Η θρησκεία προϋποθέτει πίστη στα ιερά και τα άγια, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτά. Το ιερό συνήθως δημιουργεί επίσης μια θρησκευτική πρακτική στη φαινομενολογία του, αλλά όχι απαραίτητα.
Ποιο μέλλον προβλέπεται για την Ευρώπη από τη σκοπιά των ομολογουμένων θρησκειών; Τα δημογραφικά στοιχεία θα είναι καθοριστικά; Θα έχουμε λοιπόν μια Ευρώπη με την πλειοψηφία των ισλαμιστών πιστών;
Ναι, τα δημογραφικά στοιχεία είναι καθοριστικά. Δεν είναι μοναδικός παράγοντας, αλλά σίγουρα είναι ένας από τους κύριους παράγοντες. Η Ευρώπη είναι ένας χαμένος, αν όχι ετοιμοθάνατος, πολιτισμός, αριθμητικά όλο και πιο άσχετος σε σύγκριση με τρεις κόσμους που ξεχειλίζουν: τον Ισλαμικό, τον Κινεζικό και τον Ινδικό (ο λιγότερο ενοχλητικός, ο λιγότερο επεμβατικός από τους τρεις). Και στη δημογραφία προστίθεται η απώλεια ενός οράματος, ενός κοινού ορίζοντα, μιας ανανεωμένης παράδοσης. Το να σκέφτεσαι μια ευρωπαϊκή αναγέννηση σημαίνει να σκέφτεσαι ένα θαύμα: δηλαδή την πιθανότητα ενός στατιστικά, τεχνικά αδύνατου γεγονότος. Ένα απελπισμένο εγχείρημα, ή σχεδόν, αλλά όχι για αυτό το λόγο που δεν πρέπει να επιχειρηθεί...
Κάποιοι μιλούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα ως τη νέα θρησκεία της Δύσης, ιδιαίτερα της Ευρώπης και των ακαδημαϊκών ελίτ των ΗΠΑ. Τι νομίζετε; Πιστεύετε ότι η οικουμενικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οφείλεται σε κάποιο βαθμό στη χριστιανική οικουμενικότητα; Ή μήπως η χριστιανική νατουραλιστική τελεολογία είναι ασυμβίβαστη με τον φιλελεύθερο ανθρωποκεντρικό ατομικισμό;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα αναμφίβολα απορρέουν από την εκκοσμικευμένη ανάγνωση του Χριστιανισμού, είναι ο κοσμικός καρπός της οικουμενικότητάς του, χωρισμένα από ένα θεολογικό, λειτουργικό και θρησκευτικό όραμα. Ο φιλελεύθερος ανθρωποκεντρικός ατομικισμός έχει επίσης αυτή την κύρια μήτρα, που στερείται το πνευματικό και θρησκευτικό του θεμέλιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο νόμιμος κληρονόμος, μπορεί να εκληφθεί ως ο εκφυλισμός του, η υποβάθμιση μιας θρησκευτικής ιδέας που μεταφέρεται στη γη.
Αυτό αντικατοπτρίζει τέλεια τον κομμουνισμό και την ισότητα (τον εξισωτισμό), που είναι επίσης πολιτικά έργα που μεταφέρουν τον επίγειο παράδεισο και τον Χριστιανισμό στην ιστορικοκοινωνική διάσταση. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, που περιλαμβάνονται σε εκείνο το χυλό της καρδιάς (Χέγκελ) που είναι ο πολιτικά ορθός ανθρωπισμός, είναι σήμερα το υποκατάστατο της θρησκείας.
Ναι, η πρώτη «κοινή» ευρωπαϊκή αποστολή ήταν οι σταυροφορίες στους Αγίους Τόπους. Όμως ο ευρωπαϊκός πολιτισμός γεννήθηκε κάτω από τη σημαία μιας τριπλής ρίζας: της ελληνικής κληρονομιάς, με την έννοια της ελληνικής σκέψης και της ελληνικής πόλης, της ρωμαϊκής κληρονομιάς, με την έννοια του ρωμαϊκού δικαίου και του imperium, του ρωμαϊκού κράτους, και τη χριστιανική κληρονομιά, στις καθολικές, ορθόδοξες και προτεσταντικές εκδοχές της.
Η Ευρώπη είναι αδιανόητη χωρίς τον Χριστιανισμό, η πρωταρχική της γλώσσα που έχει γίνει καταγωγή, κληρονομιά και τοπίο -ακόμα και αστικό- κυριαρχείται από την παρουσία του Χριστιανισμού. Κάτι που είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο και έχει επηρεάσει περισσότερο από κάθε άλλο παράγοντα σε ηθικό, ανθρωπολογικό και πολιτισμικό επίπεδο. Το να το αρνηθούμε ήταν η άθλια υποκρισία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχει νόημα και, αν ναι, με ποιους όρους, να μιλάμε για θρησκευτική αναβίωση, για «επιστροφή του Θεού»; Αφορά τη σφαίρα του ιερού γενικά ή μια θρησκευτική πίστη ειδικότερα (Ισλάμ παρά Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός παρά Βουδισμός κ.λπ.);
Γίνεται λόγος για αυτήν κατά περιόδους, αλλά μια κρίσιμη ανάγκη δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια τάση, σχεδόν μια μόδα ή σε κάθε περίπτωση σε μια πρόσκαιρη τάση. Μπορούμε να μιλήσουμε για μια πραγματική επιστροφή του Θεού στη δεύτερη και τρίτη ευρωπαϊκή ισλαμική γενιά, που ανακαλύπτουν ξανά το Ισλάμ ως όργανο εκδίκησης ταυτότητας. Αλλά στις ισλαμικές χώρες η επιστροφή συνυπάρχει με τη συνέχεια χωρίς λύση.
Στις δυτικές χώρες υπάρχει πάντα το μείγμα, η ανάμειξη θρησκευτικών θραυσμάτων -που δεν μπορούν καν να προσλάβουν την αξιοπρέπεια του συγκρητισμού- αλλά αραιώνονται και αναμειγνύονται σε ένα είδος φτιάχτο μόνος σου (Do-it-yourself), ψυχο-πνευματικό μπρικολάζ, σχεδόν μια δίαιτα, ένα άθλημα, μια «ασαφή κοινωνικο-πολιτιστική δραστηριότητα.
Μιλώντας για το ιερό: είναι το ίδιο πράγμα με το θρησκευτικό; Μπορεί να συμβεί ανεξάρτητα από το θρησκευόμενο άτομο;
Όχι, υπάρχει διαφορά. Η θρησκευτική έννοια υποδηλώνει έναν δεσμό, που είναι διπλός, κοινοτικός και με κοινή και παραδοθείσα πίστη, που καταλήγει σε μια συνήθως υπερβατική αρχή. Το ιερό, από την άλλη, είναι η διείσδυση μιας ριζικής ετερότητας στη βέβηλη ζωή, είναι η χάρη του Αλλού, η διάσταση της υπέρβασης. Το ιερό προϋποθέτει απόσταση, το Αγιο αντίθετα υποδηλώνει ενσάρκωση. Η θρησκεία προϋποθέτει πίστη στα ιερά και τα άγια, αλλά δεν ταυτίζεται με αυτά. Το ιερό συνήθως δημιουργεί επίσης μια θρησκευτική πρακτική στη φαινομενολογία του, αλλά όχι απαραίτητα.
Ποιο μέλλον προβλέπεται για την Ευρώπη από τη σκοπιά των ομολογουμένων θρησκειών; Τα δημογραφικά στοιχεία θα είναι καθοριστικά; Θα έχουμε λοιπόν μια Ευρώπη με την πλειοψηφία των ισλαμιστών πιστών;
Ναι, τα δημογραφικά στοιχεία είναι καθοριστικά. Δεν είναι μοναδικός παράγοντας, αλλά σίγουρα είναι ένας από τους κύριους παράγοντες. Η Ευρώπη είναι ένας χαμένος, αν όχι ετοιμοθάνατος, πολιτισμός, αριθμητικά όλο και πιο άσχετος σε σύγκριση με τρεις κόσμους που ξεχειλίζουν: τον Ισλαμικό, τον Κινεζικό και τον Ινδικό (ο λιγότερο ενοχλητικός, ο λιγότερο επεμβατικός από τους τρεις). Και στη δημογραφία προστίθεται η απώλεια ενός οράματος, ενός κοινού ορίζοντα, μιας ανανεωμένης παράδοσης. Το να σκέφτεσαι μια ευρωπαϊκή αναγέννηση σημαίνει να σκέφτεσαι ένα θαύμα: δηλαδή την πιθανότητα ενός στατιστικά, τεχνικά αδύνατου γεγονότος. Ένα απελπισμένο εγχείρημα, ή σχεδόν, αλλά όχι για αυτό το λόγο που δεν πρέπει να επιχειρηθεί...
Κάποιοι μιλούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα ως τη νέα θρησκεία της Δύσης, ιδιαίτερα της Ευρώπης και των ακαδημαϊκών ελίτ των ΗΠΑ. Τι νομίζετε; Πιστεύετε ότι η οικουμενικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οφείλεται σε κάποιο βαθμό στη χριστιανική οικουμενικότητα; Ή μήπως η χριστιανική νατουραλιστική τελεολογία είναι ασυμβίβαστη με τον φιλελεύθερο ανθρωποκεντρικό ατομικισμό;
Τα ανθρώπινα δικαιώματα αναμφίβολα απορρέουν από την εκκοσμικευμένη ανάγνωση του Χριστιανισμού, είναι ο κοσμικός καρπός της οικουμενικότητάς του, χωρισμένα από ένα θεολογικό, λειτουργικό και θρησκευτικό όραμα. Ο φιλελεύθερος ανθρωποκεντρικός ατομικισμός έχει επίσης αυτή την κύρια μήτρα, που στερείται το πνευματικό και θρησκευτικό του θεμέλιο. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ο νόμιμος κληρονόμος, μπορεί να εκληφθεί ως ο εκφυλισμός του, η υποβάθμιση μιας θρησκευτικής ιδέας που μεταφέρεται στη γη.
Αυτό αντικατοπτρίζει τέλεια τον κομμουνισμό και την ισότητα (τον εξισωτισμό), που είναι επίσης πολιτικά έργα που μεταφέρουν τον επίγειο παράδεισο και τον Χριστιανισμό στην ιστορικοκοινωνική διάσταση. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, που περιλαμβάνονται σε εκείνο το χυλό της καρδιάς (Χέγκελ) που είναι ο πολιτικά ορθός ανθρωπισμός, είναι σήμερα το υποκατάστατο της θρησκείας.
Τί πιστεύετε για το σημερινό ποντίφικα του Πάπα Φραγκίσκου και για τη γενικότερη θέση της Καθολικής Εκκλησίας σε σχέση με τον σύγχρονο κόσμο;
Μερικές φορές ο Πάπας Φραγκίσκος φαίνεται να είναι η γέφυρα (pontifex) μεταξύ της χριστιανικής θρησκείας και της μεταθρησκείας της παγκόσμιας υποδοχής και της ανθρωπιστικής βοήθειας. Στο ποντιφικιό του η χριστιανική θρησκεία φαίνεται να μεταβαίνει σε εκείνη τη θρησκεία της ανθρωπότητας για την οποία μίλησε ο Auguste Comte τον 19ο αιώνα, σ' εκείνη των άλλων (θρησκεία του πλησίον) για την οποία μίλησε και ο Άγιος Σιμόν. Είναι το όραμα του Χριστιανισμού ως έλεος και βοήθεια, το πρόσωπο του Χριστού που εντοπίζεται και αποκαθίσταται στο πρόσωπο εκείνων που υποφέρουν. Το ιερό εξαφανίζεται, η ανθρωπότητα παραμένει. Αλλά η κρίση του Χριστιανισμού σίγουρα δεν προέκυψε με την έλευση του Πάπα Φραγκίσκου, είναι μια ευρύτερη, παλαιότερη και βαθύτερη διαδικασία.
Ποιος θα είναι ο ρόλος των θρησκειών σε έναν μελλοντικό κόσμο, αλλά όχι πολύ μακρινό, στον οποίο οι τεχνολογίες θα αναπτυχθούν τόσο ώστε να αυξάνουν εκθετικά την ικανότητα του ανθρώπου να χειρίζεται τον εαυτό του, καθώς και τη φύση, και ίσως να αναβάλλει την προοπτική του θανάτου όλο και πιο μακριά;
Η τεχνολογία, όπως και η επιστήμη, μετατοπίζει τα όρια του αγνώστου, αλλά δεν επιλύει το μυστήριο της ύπαρξης, το μυστήριο της ζωής, το μυστήριο της γέννησης και του θανάτου, το άπειρο και το αιώνιο. Η παντοδυναμία στην οποία φαίνεται να μας οδηγεί η τεχνοεπιστήμη είναι πλασματική και οι συνέπειες από αυτόν τον ψάθινο θρόνο μας φέρνουν πίσω στα αρχικά ερωτήματα για το θείο.
Θεός είναι το όνομα που δίνουμε στο μυστήριο της ύπαρξης. Αλλά ο Θεός είναι αυτό που δεν είμαστε και αυτό που δεν μπορούμε, επομένως είναι το όνομα της ανεπάρκειάς μας, του ορίου μας. Που καμία επιστήμη, καμία τεχνική δεν θα μπορέσει ποτέ να σβήσει, να ξεπεράσει. Η ανθρώπινη κατάσταση είναι δομικά συνδεδεμένη με τη θρησκευτική αίσθηση της ζωής και με την ατέλειά μας. Οι απαντήσεις και οι μορφές μπορεί να διαφέρουν, αλλά όχι οι ερωτήσεις και η κατάσταση από την οποία προκύπτουν.
https://www-inchiostronero-it.translate.goog/i-sacrifici-umani-delloccidente/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp
ΑπάντησηΔιαγραφή