από το The Wanderer
Σε αρκετές περιπτώσεις σε αυτό το ιστολόγιο έχουμε αναφερθεί σε ένα επείγον θέμα: τους ιερείς μας.
Εμείς οι Καθολικοί γνωρίζουμε ότι χωρίς ιερείς η θρησκεία τελειώνει. Ακόμη χειρότερα, αν οι ιερείς περνούν τους εαυτούς τους ως Καθολικοί αλλά δεν είναι, η θρησκεία εξαφανίζεται χωρίς να το καταλάβουμε. Νομίζουμε ότι είμαστε ακόμα Καθολικοί και λαμβάνουμε τα μυστήρια όταν, στην πραγματικότητα, έχουμε αρχίσει να ανήκουμε σε μια λίγο πολύ χριστιανική αίρεση που δεν έχει πραγματικά μυστήρια.
Αν αναλύσουμε το πρόβλημα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι καταρχάς με το ζήτημα της ιερατικής εκπαίδευσης, όπου αυτό είναι ακόμη δυνατό. Η αλήθεια είναι ότι τα ιεροδιδασκαλεία είναι άδεια ή, όταν υπάρχει κάποιος, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άτομα για τα οποία η ιερατική ζωή είναι η πιο άνετη επιλογή ή η μόνη που μένει.
Δεν λέω ότι αυτό είναι πάντα λάθος, αλλά τις περισσότερες φορές είναι πολύ επικίνδυνο και συνήθως τελειώνει άσχημα - τα παραδείγματα πολλά.
Από την άλλη πλευρά, με την παρουσία μιας επισκοπής που έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την καθολική πίστη, η ζωή στα ιεροσπουδαστικά και οι συνθήκες πρόσβασης έχουν ανατεθεί με υπεργολαβία σε ανθρώπινο δυναμικό ή ειδικούς τού τύπου.
Ας δούμε δύο πρόσφατα παραδείγματα.
Στον ιστότοπο μιας γερμανικής επισκοπής, όπως έγραψε ο Duc in altum , εμφανίστηκε αυτή η ανακοίνωση: « Είσαι άντρας, τουλάχιστον είκοσι ετών και αναζητάς εκπαίδευση που να σου εγγυάται μόνιμη σύμβαση εργασίας; Τότε η τρέχουσα αγγελία εργασίας από την Επισκοπή Δρέσδης-Μάισεν μπορεί να σας ενδιαφέρει .
Ή, στην αρχιεπισκοπή της Μαδρίτης, υπό τον νέο Αρχιεπίσκοπο Κόμπο, οι υποψήφιοι σεμιναρίων πρέπει να υποβληθούν σε ενδελεχή ψυχολογική εξέταση κατά την οποία ένας επαγγελματίας, όχι απαραίτητα καθολικός, θα τους ρωτήσει για τις παρούσες και προηγούμενες σεξουαλικές τους συνήθειες, ακόμη και για τη σεξουαλική ζωή των γονιών τους. . Δεν ξέρω τι σημασία μπορεί να έχει αυτή η πληροφορία για τον επίσκοπο.
Η κατάσταση στα θρησκευτικά τάγματα και τις εκκλησίες είναι, ει δυνατόν, χειρότερη. Δεν νομίζω ότι κάνω λάθος αν λέω ότι πολλοί από αυτούς είναι ήδη χωρίς ελπίδα.
Εμείς οι Καθολικοί γνωρίζουμε ότι χωρίς ιερείς η θρησκεία τελειώνει. Ακόμη χειρότερα, αν οι ιερείς περνούν τους εαυτούς τους ως Καθολικοί αλλά δεν είναι, η θρησκεία εξαφανίζεται χωρίς να το καταλάβουμε. Νομίζουμε ότι είμαστε ακόμα Καθολικοί και λαμβάνουμε τα μυστήρια όταν, στην πραγματικότητα, έχουμε αρχίσει να ανήκουμε σε μια λίγο πολύ χριστιανική αίρεση που δεν έχει πραγματικά μυστήρια.
Αν αναλύσουμε το πρόβλημα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι καταρχάς με το ζήτημα της ιερατικής εκπαίδευσης, όπου αυτό είναι ακόμη δυνατό. Η αλήθεια είναι ότι τα ιεροδιδασκαλεία είναι άδεια ή, όταν υπάρχει κάποιος, στις περισσότερες περιπτώσεις είναι άτομα για τα οποία η ιερατική ζωή είναι η πιο άνετη επιλογή ή η μόνη που μένει.
Δεν λέω ότι αυτό είναι πάντα λάθος, αλλά τις περισσότερες φορές είναι πολύ επικίνδυνο και συνήθως τελειώνει άσχημα - τα παραδείγματα πολλά.
Από την άλλη πλευρά, με την παρουσία μιας επισκοπής που έχει χάσει σε μεγάλο βαθμό την καθολική πίστη, η ζωή στα ιεροσπουδαστικά και οι συνθήκες πρόσβασης έχουν ανατεθεί με υπεργολαβία σε ανθρώπινο δυναμικό ή ειδικούς τού τύπου.
Ας δούμε δύο πρόσφατα παραδείγματα.
Στον ιστότοπο μιας γερμανικής επισκοπής, όπως έγραψε ο Duc in altum , εμφανίστηκε αυτή η ανακοίνωση: « Είσαι άντρας, τουλάχιστον είκοσι ετών και αναζητάς εκπαίδευση που να σου εγγυάται μόνιμη σύμβαση εργασίας; Τότε η τρέχουσα αγγελία εργασίας από την Επισκοπή Δρέσδης-Μάισεν μπορεί να σας ενδιαφέρει .
Ή, στην αρχιεπισκοπή της Μαδρίτης, υπό τον νέο Αρχιεπίσκοπο Κόμπο, οι υποψήφιοι σεμιναρίων πρέπει να υποβληθούν σε ενδελεχή ψυχολογική εξέταση κατά την οποία ένας επαγγελματίας, όχι απαραίτητα καθολικός, θα τους ρωτήσει για τις παρούσες και προηγούμενες σεξουαλικές τους συνήθειες, ακόμη και για τη σεξουαλική ζωή των γονιών τους. . Δεν ξέρω τι σημασία μπορεί να έχει αυτή η πληροφορία για τον επίσκοπο.
Η κατάσταση στα θρησκευτικά τάγματα και τις εκκλησίες είναι, ει δυνατόν, χειρότερη. Δεν νομίζω ότι κάνω λάθος αν λέω ότι πολλοί από αυτούς είναι ήδη χωρίς ελπίδα.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα.
Στην Ισπανία, το Τάγμα του Αγίου Αυγουστίνου έχει τετρακόσιους μοναχούς. Φυσικά, ένας αριθμός εντυπωσιακός. Ωστόσο, ερευνώντας λίγο, ανακαλύπτουμε ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ηλικιωμένοι ή πολύ ηλικιωμένοι. Με άλλα λόγια, όποιος νέος πιστεύει ότι έχει την κλίση να μπει σε αυτή την αξιοκρατική τάξη πρέπει να γνωρίζει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα φροντίζει ηλικιωμένους και στη χειρότερη θα πρέπει να αφοσιωθεί στη διαχείριση ενός τεράστιου αριθμού σχολείων και ακινήτων. Μια θρησκευτική ζωή χωρίς νόημα: μπορείς να είσαι εξαιρετική νοσοκόμα ή εξαιρετικός λογιστής χωρίς να γίνεις μοναχός.
Η σημερινή κατάσταση των ιερέων, αν περάσουμε στο δεύτερο επίπεδο εκτιμήσεων, είναι πολύ περίπλοκη. Μια καλή μερίδα νεαρών ιερέων (αναφέρομαι σε αυτούς κάτω των σαράντα ετών) έχουν συντηρητικό ή παραδοσιακό προσανατολισμό. Μια πρόσφατη μελέτη στις Ηνωμένες Πολιτείες (επίσης σε αυτήν την περίπτωση ο Duc in altum μίλησε γι' αυτό ) διαπίστωσε ότι το 52% των νεοχειροτονηθέντων ιερέων θεωρούν τον εαυτό τους "συντηρητικό" ή "πολύ συντηρητικό" και το 44% "μετριοπαθή", ενώ μόνο το 4% θεωρεί τον εαυτό του "προοδευτικό". Τα ποσοστά στις ΗΠΑ είναι πιθανώς λίγο υψηλότερα από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά είναι λογικό ένας κανονικός νεαρός ιερέας να είναι συντηρητικός ή παραδοσιακός, αφού κανένας νέος δεν είναι πρόθυμος να προσφέρει τη ζωή του στον Θεό για να ευλογήσει και να ενθαρρύνει τίς ίδιες. καταστάσεις αμαρτίας και κοσμικότητας από τις οποίες προέρχεται.
Το πολύ σοβαρό πρόβλημα προκύπτει με την παρουσία επισκόπων που δεν είναι απαραίτητα προοδευτικοί, αλλά αδαείς και ανίκανοι να κυβερνήσουν έστω και μία μόνο ενορία.
Πριν από λίγες εβδομάδες, με μια ειλικρινή παραδοχή σίγουρα αποτέλεσμα της ανικανότητάς του, ένας καρδινάλιος της Επισκοπής - δηλαδή του οργάνου του Βατικανού που αποφασίζει για τους διορισμούς των επισκόπων σε όλο τον κόσμο - παραδέχτηκε σε δημόσια συνεδρίαση ότι η σημερινή οδηγία δεν είναι να επιλέγονται επίσκοποι μεταξύ ιερέων που είναι καθηγητές πανεπιστημίου ή έχουν ακαδημαϊκά προσόντα. Οι επίσκοποι πρέπει να είναι «βοσκοί» και να έχουν «μυρωδιά προβάτου». Αυτή είναι η κατάσταση της Εκκλησίας.
Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη προσόντων, δεν είναι η λίγο-πολύ πρόβεια γεύση τους, αλλά η εκπληκτική μετριότητα κατανόησης που τους χαρακτηρίζει συχνά. Είναι ανίκανοι όχι μόνο να απαγγείλουν το Πάτερ Ημών στα Λατινικά (πολλοί από εμάς θυμούνται το αξιοθρήνητο βίντεο ενός πρωτεύοντος που πάλευε να διαβάσει λατινικά: όχι να το απαγγείλει, αλλά να το διαβάσει!) αλλά και να κάνει μια μέτρια σοβαρή συζήτηση για θέματα που τους αφορούν. Με αυτό εννοώ ότι για έναν νεαρό συντηρητικό ή παραδοσιακό ιερέα που διώκεται από τον επίσκοπό του είναι απλώς αδύνατο να υπερασπιστεί τη θέση του σε έναν «ειλικρινή και πατρικό» διάλογο: ο επίσκοπός του στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τα βασικά στοιχεία της θεολογίας και δεν έχει διαβάσει πλήρως μέ γνώση των γεγονότων.τα έγγραφα του Βατικανού Β', αλλά προχωρά αποκλειστικά σε συνθήματα, κυρίως από δουλοπρεπή υπακοή σε αυτόν στον οποίο χρωστά τα πάντα, δηλαδή στον Φραγκίσκο. Επομένως, αντιμέτωπος με μια ελάχιστα περίπλοκη κατάσταση που περιλαμβάνει έναν καλό ιερέα παραδοσιακών ιδεών, δεν θα κάνει τίποτα άλλο παρά να τρέξει στη Ρώμη για να λάβει οδηγίες. Ένας επίσκοπος σήμερα είναι ανίκανος να πάρει μια απόφαση, αλλά όχι από δειλία: από άγνοια.
Η κατάσταση πολλών εξαιρετικών καθολικών ιερέων που διώκονται όλο και πιο σκληρά από τους επισκόπους τους είναι πραγματικά ανησυχητική, παντού στον κόσμο.
Είναι οδυνηρό να βλέπεις επισκόπους να παίζουν με τις ζωές νέων ανθρώπων που έχουν αφιερωθεί πλήρως και γενναιόδωρα στην Εκκλησία, ακριβώς σε αυτήν την Εκκλησία που τους επηρεάζει μόνιμα μέσω των επισκόπων. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αυτοί οι ιερείς να μένουν αλώβητοι μπροστά στις ευκαιρίες και τους πειρασμούς που τους προσφέρει συνεχώς ο κόσμος.
Αυτό που κάνουν οι επίσκοποι, με την ενθάρρυνση της Ρώμης, είναι εγκληματικό. Θα εμβαθύνουμε στο θέμα σε επόμενο άρθρο, αλλά στο μεταξύ σημειώνουμε ότι, αν δούμε το θέμα από τη σκοπιά των λαϊκών, το τραγικό είναι ότι σε κάποιο σημείο δεν θα υπάρχουν πλέον καλοί ιερείς. ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα υπάρχουν πλέον σε μια κανονική κατάσταση.
Αν προχωρήσουμε στο τελευταίο επίπεδο ανάλυσης, που σχετίζεται με το μέλλον, η εικόνα είναι απολύτως ζοφερή. Επιστρέφουμε στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών για το απλό γεγονός ότι έχουμε ενημερώσει τα στατιστικά στοιχεία εκεί. Λοιπόν, αν το 1970 υπήρχαν 59.200 ιερείς και 53 εκατομμύρια Καθολικοί, σήμερα έχουμε 34.300 ιερείς και 65 εκατομμύρια Καθολικούς. Είναι σαφές ότι είναι θέμα χρόνου: σύντομα η Εκκλησία θα βρεθεί με πολύ λίγους ιερείς, εντελώς ανεπαρκείς για να υπηρετήσει τους πιστούς.
Μπροστά σε αυτό, υπάρχουν δύο παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Πρώτον, το θέμα για το οποίο μιλάμε αφορά εμάς και ένα καλό μέρος των μελών της Εκκλησίας, αλλά όχι ολόκληρη την Εκκλησία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω σε ποιο βαθμό, για παράδειγμα, οι Γερμανοί επίσκοποι ή ο πορνογράφος καρδινάλιος Tucho Fernández ή η πλειονότητα του κλήρου ενδιαφέρονται πραγματικά για το γεγονός ότι οι πιστοί μένουν χωρίς μυστήρια και, κυρίως, χωρίς λειτουργία. .
Όπως έχουμε πει και άλλες φορές, αυτός ο κλήρος έχει χάσει την καθολική πίστη και, κατά συνέπεια, δεν θεωρεί τα μυστήρια παρά τελετουργικές κατασκευές που γεννήθηκαν από κάποιες κοινωνικές ομάδες και χρήσιμες για τη διατήρηση της ταυτότητας της ομάδας και για τη συναισθηματική άνεση των μελών της. Ας είμαστε βάναυσα ειλικρινείς: πιστεύουν πραγματικά αυτοί οι καρδινάλιοι, οι επίσκοποι και οι ιερείς στην πραγματική παρουσία του Χριστού στην Ευχαριστία; Πιστεύουν πραγματικά ότι η άφεση συγχωρεί αμαρτίες; Πώς είναι δυνατόν, αφού δεν πιστεύουν καν στην αμαρτία! Για αυτούς –και όταν λέω «αυτούς» αναφέρομαι σε αυτούς που τώρα έχουν εξουσία σε όλη την Εκκλησία– η έλλειψη ιερέων δεν είναι πρόβλημα. Πιστεύουν ότι οι λαϊκοί μπορούν εύκολα να αναλάβουν το ρόλο των συντονιστών και των εμψυχωτών των κοινοτήτων και τα μυστήρια μπορούν να αντικατασταθούν από κάποιο άλλο είδος τελετουργικής κατασκευής που ταιριάζει περισσότερο στην εποχή.
Υπερβάλλω; Δείτε τι συνέβη πριν από λίγες μέρες στην Ουρουγουάη, στο Μαλντονάντο και στο ερημητήριο της Μαδρίτης στο El Campillo .
Από τη σκοπιά εκείνων που, όπως εμείς, αγαπούν την παράδοση, φαίνεται να υπάρχουν δύο πιθανότητες. Το πρώτο: εισαγωγή ιερέων από περιοχές με πληθώρα κλήσεων, δηλ. από την Αφρική.
Είναι ήδη συνηθισμένο να βλέπεις Αφρικανούς ιερείς να υπηρετούν σε ευρωπαϊκές εκκλησίες. Και δεν τα πάνε άσχημα. Είναι γνωστό ότι στο Παρίσι, για παράδειγμα, οι Αφρικανοί του ιερού της Παναγίας του Θαυματουργού Μεταλλίου είναι καλοί εξομολογητές, καλύτεροι ακόμη και από πολλούς παριζιάνους ιερείς, που δεν είναι και οι χειρότεροι στη Γαλλία. Το ερώτημα είναι αν και πόσο καιρό οι Αφρικανοί ιερείς θα διατηρήσουν την πίστη. Το κακό της μοντερνιστικής αίρεσης εξαπλώνεται σαν πετρελαιοκηλίδα και αργά ή γρήγορα θα φτάσει παντού.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι η χειροτονία παντρεμένων ανδρών, λύση που, αν και προκαλεί αποστροφή σε πολλούς από εμάς, είναι προτιμότερη από την ασεβή χειροτονία γυναικών. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τίποτα άλλο από μια φαντασίωση. Σίγουρα θα υπάρξουν νέοι άνδρες που θα επιλέξουν την ιεροσύνη εφόσον τους επιτρέπεται να παντρευτούν. Το πρόβλημα είναι να δούμε αν θα υπάρξουν κορίτσια πρόθυμα να παντρευτούν κάποιον που ο βιοπορισμός του θα είναι η ιεροσύνη. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε πολλά καθολικά σεμινάρια των Ανατολικών Εκκλησιών: υπάρχουν ιεροδιδασκαλιστές που έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και δεν μπορούν να χειροτονηθούν επειδή δεν μπορούν να βρουν νύφη. Πρέπει πρώτα να παντρευτούν και μετά να χειροτονηθούν στην ιεροσύνη. Ο κόσμος έχει αλλάξει, το ίδιο και οι γυναίκες. Δεν υπάρχουν πια πολλές νεαρές γυναίκες που θέλουν να γίνουν ματούσκα .
Θα μπορούσε βέβαια κανείς να επιλέξει να χειροτονήσει «δεσμευμένους λαϊκούς», όπως χειροτονούνται σήμερα μόνιμοι διάκονοι. Το πρόβλημα είναι ότι η ιεροσύνη θα απαιτούσε αφοσίωση πλήρους απασχόλησης και σε πολύ λίγες χώρες το ενοριακό εισόδημα θα τους επέτρεπε να ζήσουν και να συντηρήσουν την οικογένειά τους, η οποία θα ήταν αναγκαστικά μεγάλη (ή μήπως ο ιερατικός γάμος θα ασκούσε αντισύλληψη;). Κάποιος θα μπορούσε ίσως να επιλέξει να χειροτονήσει ηλικιωμένους, συνταξιούχους άνδρες, χωρίς να περιορίζονται από οικονομικά προβλήματα. Αλλά δεν βλέπω πώς η δέσμευση για τα κινούμενα σχέδια της κοινότητας, τις κατασκηνώσεις νέων και τα προσκυνήματα μπορεί να υποστηριχθεί από άνδρες που έχουν ήδη πολλές δεκαετίες ζωής πίσω τους.
Η εικόνα, επαναλαμβάνω, είναι έρημη. Ελπίδα, για άλλη μια φορά, βρίσκεται στις μικρές ομάδες που, γύρω από τη Λειτουργία που τελούν οι λίγοι πιστοί και πονεμένοι ιερείς, αντιστέκονται και διατηρούν την πίστη. Μέχρι να φανερωθεί ο Κύριος.
Στην Ισπανία, το Τάγμα του Αγίου Αυγουστίνου έχει τετρακόσιους μοναχούς. Φυσικά, ένας αριθμός εντυπωσιακός. Ωστόσο, ερευνώντας λίγο, ανακαλύπτουμε ότι η συντριπτική τους πλειοψηφία είναι ηλικιωμένοι ή πολύ ηλικιωμένοι. Με άλλα λόγια, όποιος νέος πιστεύει ότι έχει την κλίση να μπει σε αυτή την αξιοκρατική τάξη πρέπει να γνωρίζει ότι στην καλύτερη περίπτωση θα φροντίζει ηλικιωμένους και στη χειρότερη θα πρέπει να αφοσιωθεί στη διαχείριση ενός τεράστιου αριθμού σχολείων και ακινήτων. Μια θρησκευτική ζωή χωρίς νόημα: μπορείς να είσαι εξαιρετική νοσοκόμα ή εξαιρετικός λογιστής χωρίς να γίνεις μοναχός.
Η σημερινή κατάσταση των ιερέων, αν περάσουμε στο δεύτερο επίπεδο εκτιμήσεων, είναι πολύ περίπλοκη. Μια καλή μερίδα νεαρών ιερέων (αναφέρομαι σε αυτούς κάτω των σαράντα ετών) έχουν συντηρητικό ή παραδοσιακό προσανατολισμό. Μια πρόσφατη μελέτη στις Ηνωμένες Πολιτείες (επίσης σε αυτήν την περίπτωση ο Duc in altum μίλησε γι' αυτό ) διαπίστωσε ότι το 52% των νεοχειροτονηθέντων ιερέων θεωρούν τον εαυτό τους "συντηρητικό" ή "πολύ συντηρητικό" και το 44% "μετριοπαθή", ενώ μόνο το 4% θεωρεί τον εαυτό του "προοδευτικό". Τα ποσοστά στις ΗΠΑ είναι πιθανώς λίγο υψηλότερα από ό,τι στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά είναι λογικό ένας κανονικός νεαρός ιερέας να είναι συντηρητικός ή παραδοσιακός, αφού κανένας νέος δεν είναι πρόθυμος να προσφέρει τη ζωή του στον Θεό για να ευλογήσει και να ενθαρρύνει τίς ίδιες. καταστάσεις αμαρτίας και κοσμικότητας από τις οποίες προέρχεται.
Το πολύ σοβαρό πρόβλημα προκύπτει με την παρουσία επισκόπων που δεν είναι απαραίτητα προοδευτικοί, αλλά αδαείς και ανίκανοι να κυβερνήσουν έστω και μία μόνο ενορία.
Πριν από λίγες εβδομάδες, με μια ειλικρινή παραδοχή σίγουρα αποτέλεσμα της ανικανότητάς του, ένας καρδινάλιος της Επισκοπής - δηλαδή του οργάνου του Βατικανού που αποφασίζει για τους διορισμούς των επισκόπων σε όλο τον κόσμο - παραδέχτηκε σε δημόσια συνεδρίαση ότι η σημερινή οδηγία δεν είναι να επιλέγονται επίσκοποι μεταξύ ιερέων που είναι καθηγητές πανεπιστημίου ή έχουν ακαδημαϊκά προσόντα. Οι επίσκοποι πρέπει να είναι «βοσκοί» και να έχουν «μυρωδιά προβάτου». Αυτή είναι η κατάσταση της Εκκλησίας.
Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη προσόντων, δεν είναι η λίγο-πολύ πρόβεια γεύση τους, αλλά η εκπληκτική μετριότητα κατανόησης που τους χαρακτηρίζει συχνά. Είναι ανίκανοι όχι μόνο να απαγγείλουν το Πάτερ Ημών στα Λατινικά (πολλοί από εμάς θυμούνται το αξιοθρήνητο βίντεο ενός πρωτεύοντος που πάλευε να διαβάσει λατινικά: όχι να το απαγγείλει, αλλά να το διαβάσει!) αλλά και να κάνει μια μέτρια σοβαρή συζήτηση για θέματα που τους αφορούν. Με αυτό εννοώ ότι για έναν νεαρό συντηρητικό ή παραδοσιακό ιερέα που διώκεται από τον επίσκοπό του είναι απλώς αδύνατο να υπερασπιστεί τη θέση του σε έναν «ειλικρινή και πατρικό» διάλογο: ο επίσκοπός του στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τα βασικά στοιχεία της θεολογίας και δεν έχει διαβάσει πλήρως μέ γνώση των γεγονότων.τα έγγραφα του Βατικανού Β', αλλά προχωρά αποκλειστικά σε συνθήματα, κυρίως από δουλοπρεπή υπακοή σε αυτόν στον οποίο χρωστά τα πάντα, δηλαδή στον Φραγκίσκο. Επομένως, αντιμέτωπος με μια ελάχιστα περίπλοκη κατάσταση που περιλαμβάνει έναν καλό ιερέα παραδοσιακών ιδεών, δεν θα κάνει τίποτα άλλο παρά να τρέξει στη Ρώμη για να λάβει οδηγίες. Ένας επίσκοπος σήμερα είναι ανίκανος να πάρει μια απόφαση, αλλά όχι από δειλία: από άγνοια.
Η κατάσταση πολλών εξαιρετικών καθολικών ιερέων που διώκονται όλο και πιο σκληρά από τους επισκόπους τους είναι πραγματικά ανησυχητική, παντού στον κόσμο.
Είναι οδυνηρό να βλέπεις επισκόπους να παίζουν με τις ζωές νέων ανθρώπων που έχουν αφιερωθεί πλήρως και γενναιόδωρα στην Εκκλησία, ακριβώς σε αυτήν την Εκκλησία που τους επηρεάζει μόνιμα μέσω των επισκόπων. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν αυτοί οι ιερείς να μένουν αλώβητοι μπροστά στις ευκαιρίες και τους πειρασμούς που τους προσφέρει συνεχώς ο κόσμος.
Αυτό που κάνουν οι επίσκοποι, με την ενθάρρυνση της Ρώμης, είναι εγκληματικό. Θα εμβαθύνουμε στο θέμα σε επόμενο άρθρο, αλλά στο μεταξύ σημειώνουμε ότι, αν δούμε το θέμα από τη σκοπιά των λαϊκών, το τραγικό είναι ότι σε κάποιο σημείο δεν θα υπάρχουν πλέον καλοί ιερείς. ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα υπάρχουν πλέον σε μια κανονική κατάσταση.
Αν προχωρήσουμε στο τελευταίο επίπεδο ανάλυσης, που σχετίζεται με το μέλλον, η εικόνα είναι απολύτως ζοφερή. Επιστρέφουμε στην περίπτωση των Ηνωμένων Πολιτειών για το απλό γεγονός ότι έχουμε ενημερώσει τα στατιστικά στοιχεία εκεί. Λοιπόν, αν το 1970 υπήρχαν 59.200 ιερείς και 53 εκατομμύρια Καθολικοί, σήμερα έχουμε 34.300 ιερείς και 65 εκατομμύρια Καθολικούς. Είναι σαφές ότι είναι θέμα χρόνου: σύντομα η Εκκλησία θα βρεθεί με πολύ λίγους ιερείς, εντελώς ανεπαρκείς για να υπηρετήσει τους πιστούς.
Μπροστά σε αυτό, υπάρχουν δύο παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη. Πρώτον, το θέμα για το οποίο μιλάμε αφορά εμάς και ένα καλό μέρος των μελών της Εκκλησίας, αλλά όχι ολόκληρη την Εκκλησία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω σε ποιο βαθμό, για παράδειγμα, οι Γερμανοί επίσκοποι ή ο πορνογράφος καρδινάλιος Tucho Fernández ή η πλειονότητα του κλήρου ενδιαφέρονται πραγματικά για το γεγονός ότι οι πιστοί μένουν χωρίς μυστήρια και, κυρίως, χωρίς λειτουργία. .
Όπως έχουμε πει και άλλες φορές, αυτός ο κλήρος έχει χάσει την καθολική πίστη και, κατά συνέπεια, δεν θεωρεί τα μυστήρια παρά τελετουργικές κατασκευές που γεννήθηκαν από κάποιες κοινωνικές ομάδες και χρήσιμες για τη διατήρηση της ταυτότητας της ομάδας και για τη συναισθηματική άνεση των μελών της. Ας είμαστε βάναυσα ειλικρινείς: πιστεύουν πραγματικά αυτοί οι καρδινάλιοι, οι επίσκοποι και οι ιερείς στην πραγματική παρουσία του Χριστού στην Ευχαριστία; Πιστεύουν πραγματικά ότι η άφεση συγχωρεί αμαρτίες; Πώς είναι δυνατόν, αφού δεν πιστεύουν καν στην αμαρτία! Για αυτούς –και όταν λέω «αυτούς» αναφέρομαι σε αυτούς που τώρα έχουν εξουσία σε όλη την Εκκλησία– η έλλειψη ιερέων δεν είναι πρόβλημα. Πιστεύουν ότι οι λαϊκοί μπορούν εύκολα να αναλάβουν το ρόλο των συντονιστών και των εμψυχωτών των κοινοτήτων και τα μυστήρια μπορούν να αντικατασταθούν από κάποιο άλλο είδος τελετουργικής κατασκευής που ταιριάζει περισσότερο στην εποχή.
Υπερβάλλω; Δείτε τι συνέβη πριν από λίγες μέρες στην Ουρουγουάη, στο Μαλντονάντο και στο ερημητήριο της Μαδρίτης στο El Campillo .
Από τη σκοπιά εκείνων που, όπως εμείς, αγαπούν την παράδοση, φαίνεται να υπάρχουν δύο πιθανότητες. Το πρώτο: εισαγωγή ιερέων από περιοχές με πληθώρα κλήσεων, δηλ. από την Αφρική.
Είναι ήδη συνηθισμένο να βλέπεις Αφρικανούς ιερείς να υπηρετούν σε ευρωπαϊκές εκκλησίες. Και δεν τα πάνε άσχημα. Είναι γνωστό ότι στο Παρίσι, για παράδειγμα, οι Αφρικανοί του ιερού της Παναγίας του Θαυματουργού Μεταλλίου είναι καλοί εξομολογητές, καλύτεροι ακόμη και από πολλούς παριζιάνους ιερείς, που δεν είναι και οι χειρότεροι στη Γαλλία. Το ερώτημα είναι αν και πόσο καιρό οι Αφρικανοί ιερείς θα διατηρήσουν την πίστη. Το κακό της μοντερνιστικής αίρεσης εξαπλώνεται σαν πετρελαιοκηλίδα και αργά ή γρήγορα θα φτάσει παντού.
Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι η χειροτονία παντρεμένων ανδρών, λύση που, αν και προκαλεί αποστροφή σε πολλούς από εμάς, είναι προτιμότερη από την ασεβή χειροτονία γυναικών. Αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τίποτα άλλο από μια φαντασίωση. Σίγουρα θα υπάρξουν νέοι άνδρες που θα επιλέξουν την ιεροσύνη εφόσον τους επιτρέπεται να παντρευτούν. Το πρόβλημα είναι να δούμε αν θα υπάρξουν κορίτσια πρόθυμα να παντρευτούν κάποιον που ο βιοπορισμός του θα είναι η ιεροσύνη. Αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε πολλά καθολικά σεμινάρια των Ανατολικών Εκκλησιών: υπάρχουν ιεροδιδασκαλιστές που έχουν τελειώσει τις σπουδές τους και δεν μπορούν να χειροτονηθούν επειδή δεν μπορούν να βρουν νύφη. Πρέπει πρώτα να παντρευτούν και μετά να χειροτονηθούν στην ιεροσύνη. Ο κόσμος έχει αλλάξει, το ίδιο και οι γυναίκες. Δεν υπάρχουν πια πολλές νεαρές γυναίκες που θέλουν να γίνουν ματούσκα .
Θα μπορούσε βέβαια κανείς να επιλέξει να χειροτονήσει «δεσμευμένους λαϊκούς», όπως χειροτονούνται σήμερα μόνιμοι διάκονοι. Το πρόβλημα είναι ότι η ιεροσύνη θα απαιτούσε αφοσίωση πλήρους απασχόλησης και σε πολύ λίγες χώρες το ενοριακό εισόδημα θα τους επέτρεπε να ζήσουν και να συντηρήσουν την οικογένειά τους, η οποία θα ήταν αναγκαστικά μεγάλη (ή μήπως ο ιερατικός γάμος θα ασκούσε αντισύλληψη;). Κάποιος θα μπορούσε ίσως να επιλέξει να χειροτονήσει ηλικιωμένους, συνταξιούχους άνδρες, χωρίς να περιορίζονται από οικονομικά προβλήματα. Αλλά δεν βλέπω πώς η δέσμευση για τα κινούμενα σχέδια της κοινότητας, τις κατασκηνώσεις νέων και τα προσκυνήματα μπορεί να υποστηριχθεί από άνδρες που έχουν ήδη πολλές δεκαετίες ζωής πίσω τους.
Η εικόνα, επαναλαμβάνω, είναι έρημη. Ελπίδα, για άλλη μια φορά, βρίσκεται στις μικρές ομάδες που, γύρω από τη Λειτουργία που τελούν οι λίγοι πιστοί και πονεμένοι ιερείς, αντιστέκονται και διατηρούν την πίστη. Μέχρι να φανερωθεί ο Κύριος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου