Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (1880-1956), ἐπισκόπου Ἀχρίδας
Εἶναι ἡ ἐπιθυμία καὶ ὁ πόθος τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς ἡδονῆς, καὶ ἡ γνώση. Ἀμφότερα ἀνθρώπινα: ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθυμία καὶ πόθος, καὶ ἡ ἀνθρώπινη γνώση. Καὶ τὰ δύο προσωποποιοῦνται στὸν Πάπα καὶ στὸν Λούθηρο. Τί εἶναι λοιπὸν ἡ Εὐρώπη; Ὁ Πάπας καὶ ὁ Λούθηρος.
Ἀρνεῖται ἐντελῶς τὸ ταξίδι ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο. Ἐπιθυμεῖ νὰ παραμείνει ἐδῶ. Ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ὁ τάφος τῆς ὅπου καὶ τὸ λίκνο της. Δὲν γνωρίζει περὶ ἄλλου κόσμου. Δὲν αἰσθάνεται...τὴν οὐράνιο εὐωδία. Δὲν βλέπει στὸν ὕπνο τῆς τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους. Γιὰ τὴν Θεοτόκο δὲν θέλει νὰ ἀκούσει. Ἡ ἀκολασία τὴν στερεώνει εἰς τὸ μίσος κατὰ τῆς παρθενίας. […]
Οἱ φίλαρχοι καὶ ὑπερήφανοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης δὲν ἀναγνωρίζουν ποτὲ τὸ σφάλμα των. Ἔχουν χάσει τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς μετανοίας. Γιὰ κάθε κακὸ στὸν κόσμο τὴν εὐθύνη ἔχει ἄλλος, αὐτοὶ ποτέ.
Πῶς θὰ μποροῦσαν αὐτοὶ νὰ διαπράξουν ἁμαρτία, ἀφοῦ κάθισαν πάνω στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνακήρυξαν τοὺς ἑαυτοὺς τῶν ἀλάθητους θεούς!
Πρῶτος ἀνακήρυξε τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἀλάθητο ὁ θρησκευτικὸς τῶν ἡγέτης, ὁ Πάπας. Τὸ παράδειγμά του, καὶ εἰς πεῖσμα του, τὸ ἀκολούθησαν οἱ ἄρχοντες τῆς Δύσης καὶ οἱ Βασιλεῖς. Ὅλοι ἀνακηρύχτηκαν ἀλάθητοι, καὶ οἱ τὸν Σταυρὸν φοροῦντες καὶ οἱ τὴν μάχαιραν φέροντες (δηλ. ἐκκλησιαστικοὶ καὶ κοσμικοὶ ἄρχοντες).
Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα, τί θὰ συμβεῖ στὴν Εὐρώπη, ποὺ ἀρνεῖται τὸν Χριστό, ὑπάρχει ἔμμεσα στὸ Εὐαγγέλιο. Θὰ συμβεῖ τὸ ἴδιο ποὺ συνέβη στὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν πόλη μὲ μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, ὀργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη γιὰ τὴν ἀκμή της. Ὁ Χριστὸς σφράγισε τὴν πορεία της μὲ τὰ παρακάτω λόγια: Καὶ ἐσὺ Καπερναούμ, ποὺ ὑψώθηκες ὡς τὰ οὐράνια, θὰ κατεβεῖς στὰ τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Πλὴν σὲ βεβαιώνω πὼς ὁ Θεὸς τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως θὰ δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια γιὰ τὰ Σόδομα παρὰ γιὰ σένα (Ματθ. 11, 23).
Στενοχωριέμαι γιὰ τὴν Εὐρώπη, γιατί θὰ καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ. Οἱ περήφανοι πύργοι της θὰ γκρεμιστοῦν, θὰ καταστραφοῦν καὶ οἱ λεωφόροι της θὰ μετατραποῦν σὲ τόπους ποὺ θὰ φυτρώσουν θάμνοι μὲ ἀγκάθια, ὅπου θὰ κάνουν τὴ φωλιὰ τοὺς τὰ φίδια. Στὸν τόπο ποὺ τώρα ἀκούγονται φωνὲς ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀκούγονται κραυγὲς ἀπὸ κουκουβάγιες καὶ οὐρλιαχτὰ ἀπὸ τσακάλια.
Τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Εὐρώπη νόμισε γιὰ τὸν ἑαυτό της πὼς ἐκπολιτίστηκε, τότε ἦταν καὶ ποὺ ἀγρίεψε. Τὴ στιγμὴ ποὺ νόμισε πὼς τὰ ἤξερε ὅλα, τότε ἦταν καὶ ποὺ παραφρόνησε. Τὴν στιγμὴ ποὺ νόμισε πὼς ἀπέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ἦταν καὶ ποὺ ἔχασε ὅλη της τὴ δύναμη.
Ὁρίστε ἀδελφοί μου, τὸ ἀντικείμενο μελέτης καὶ διδαχῆς. Δοξάστε τὸν Χριστό, τὸν Θεό, γιὰ νὰ σᾶς δοξάσει καὶ αὐτὸς στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: Ἁγίου Νικολάου [Βελιμίροβιτς] Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Μέσα ἀπὸ τὸ Παράθυρο τῆς Φυλακῆς. Μηνύματα στὸ λαό, Ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σσ. 108.
Ἀρνεῖται ἐντελῶς τὸ ταξίδι ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο. Ἐπιθυμεῖ νὰ παραμείνει ἐδῶ. Ἐπιθυμεῖ νὰ εἶναι ὁ τάφος τῆς ὅπου καὶ τὸ λίκνο της. Δὲν γνωρίζει περὶ ἄλλου κόσμου. Δὲν αἰσθάνεται...τὴν οὐράνιο εὐωδία. Δὲν βλέπει στὸν ὕπνο τῆς τοὺς Ἀγγέλους καὶ τοὺς Ἁγίους. Γιὰ τὴν Θεοτόκο δὲν θέλει νὰ ἀκούσει. Ἡ ἀκολασία τὴν στερεώνει εἰς τὸ μίσος κατὰ τῆς παρθενίας. […]
Οἱ φίλαρχοι καὶ ὑπερήφανοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης δὲν ἀναγνωρίζουν ποτὲ τὸ σφάλμα των. Ἔχουν χάσει τὴν ἔννοια τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς μετανοίας. Γιὰ κάθε κακὸ στὸν κόσμο τὴν εὐθύνη ἔχει ἄλλος, αὐτοὶ ποτέ.
Πῶς θὰ μποροῦσαν αὐτοὶ νὰ διαπράξουν ἁμαρτία, ἀφοῦ κάθισαν πάνω στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀνακήρυξαν τοὺς ἑαυτοὺς τῶν ἀλάθητους θεούς!
Πρῶτος ἀνακήρυξε τὸν ἑαυτὸ τοῦ ἀλάθητο ὁ θρησκευτικὸς τῶν ἡγέτης, ὁ Πάπας. Τὸ παράδειγμά του, καὶ εἰς πεῖσμα του, τὸ ἀκολούθησαν οἱ ἄρχοντες τῆς Δύσης καὶ οἱ Βασιλεῖς. Ὅλοι ἀνακηρύχτηκαν ἀλάθητοι, καὶ οἱ τὸν Σταυρὸν φοροῦντες καὶ οἱ τὴν μάχαιραν φέροντες (δηλ. ἐκκλησιαστικοὶ καὶ κοσμικοὶ ἄρχοντες).
Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα, τί θὰ συμβεῖ στὴν Εὐρώπη, ποὺ ἀρνεῖται τὸν Χριστό, ὑπάρχει ἔμμεσα στὸ Εὐαγγέλιο. Θὰ συμβεῖ τὸ ἴδιο ποὺ συνέβη στὴν Καπερναούμ, ποὺ ἦταν πόλη μὲ μεγάλο πολιτισμό, πλούσια, ὀργανωμένη, χαρούμενη, περήφανη γιὰ τὴν ἀκμή της. Ὁ Χριστὸς σφράγισε τὴν πορεία της μὲ τὰ παρακάτω λόγια: Καὶ ἐσὺ Καπερναούμ, ποὺ ὑψώθηκες ὡς τὰ οὐράνια, θὰ κατεβεῖς στὰ τρίσβαθα τοῦ Ἅδη. Πλὴν σὲ βεβαιώνω πὼς ὁ Θεὸς τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως θὰ δείξει μεγαλύτερη ἐπιείκεια γιὰ τὰ Σόδομα παρὰ γιὰ σένα (Ματθ. 11, 23).
Στενοχωριέμαι γιὰ τὴν Εὐρώπη, γιατί θὰ καταστραφεῖ ὅπως ἡ Καπερναούμ. Οἱ περήφανοι πύργοι της θὰ γκρεμιστοῦν, θὰ καταστραφοῦν καὶ οἱ λεωφόροι της θὰ μετατραποῦν σὲ τόπους ποὺ θὰ φυτρώσουν θάμνοι μὲ ἀγκάθια, ὅπου θὰ κάνουν τὴ φωλιὰ τοὺς τὰ φίδια. Στὸν τόπο ποὺ τώρα ἀκούγονται φωνὲς ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἀκούγονται κραυγὲς ἀπὸ κουκουβάγιες καὶ οὐρλιαχτὰ ἀπὸ τσακάλια.
Τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Εὐρώπη νόμισε γιὰ τὸν ἑαυτό της πὼς ἐκπολιτίστηκε, τότε ἦταν καὶ ποὺ ἀγρίεψε. Τὴ στιγμὴ ποὺ νόμισε πὼς τὰ ἤξερε ὅλα, τότε ἦταν καὶ ποὺ παραφρόνησε. Τὴν στιγμὴ ποὺ νόμισε πὼς ἀπέκτησε μεγάλη δύναμη, τότε ἦταν καὶ ποὺ ἔχασε ὅλη της τὴ δύναμη.
Ὁρίστε ἀδελφοί μου, τὸ ἀντικείμενο μελέτης καὶ διδαχῆς. Δοξάστε τὸν Χριστό, τὸν Θεό, γιὰ νὰ σᾶς δοξάσει καὶ αὐτὸς στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν.
ΠΗΓΗ: Ἁγίου Νικολάου [Βελιμίροβιτς] Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Μέσα ἀπὸ τὸ Παράθυρο τῆς Φυλακῆς. Μηνύματα στὸ λαό, Ἔκδ. «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 2012, σσ. 108.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου