Ζούμε σε μια εντατική και επιταχυνόμενη πορεία παγκόσμιας ανοησίας με την τελική έκδοση μιας άδειας που σας παρέχει όλα τα άλλοθι και όλα τα στοιχεία για την τελική αυτοκτονία του πολιτισμού μας και του εαυτού μας. Αφού προηγήθηκε η αυτοκτονία της ταυτότητας, της ιστορίας και της παράδοσης.
Παραβιάζονται, καταπατούνται οι στοιχειώδεις κανόνες ζωής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, η αναγνώριση της πραγματικότητας και των ορίων μας, η υπεράσπιση της ταυτότητας, της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας της κριτικής σκέψης και ό,τι σώζει ζωή και νοημοσύνη, εξορίζεται κάθε μέρα, πάνω και κάτω. Επιπλέον, αποτυγχάνουμε να δούμε τα πράγματα στο σύνολό τους και το συνδυασμένο αποτέλεσμα που παράγουν όταν αθροίζονται. Μπορούμε να δούμε μόνο ένα κομμάτι κάθε φορά, μεμονωμένα, με απομονωμένο και αποσπασματικό τρόπο. Kαι ό,τι αποσυνδέεται έτσι από τα υπόλοιπα και από το πλαίσιο, χάνει το αρνητικό του φορτίο το οποίο πολλαπλασιάζεται συνδυάζοντας με τα άλλα. Τι θέλετε να είναι μια φιλοπόλεμη δημόσια δήλωση, τι θέλετε να είναι η καταχώριση των αμβλώσεων στο Σύνταγμα της Γαλλίας, τι θέλετε να είναι μια χαμένη μέρα στο σχολείο σε ένα σχολείο που φοιτούν πολλά παιδιά από ισλαμικές οικογένειες; Τι θέλετε να είναι η λογοκρισία για αυτόν τον γονιό, αυτόν τον δάσκαλο, αυτόν τον ποδοσφαιριστή, αυτόν τον τύπο; Τοπικά, περιορισμένα επεισόδια.
Θα ήταν αρκετό να χρησιμοποιούμε την κοινή λογική σε μικρά πράγματα και την αίσθηση της πραγματικότητας στα μεγάλα πράγματα. Όσον αφορά το πρώτο, για παράδειγμα, δεν θα ήταν ευκολότερο να συνεχιστούν τα μαθήματα στα σχολεία και να εξαιρεθούν από τα μαθήματα όσοι για θρησκευτικούς λόγους σκοπεύουν να κάνουν ανάπαυση εκείνη την ημέρα, αντί να προσαρμόσουν ολόκληρο το σχολείο στο Ισλάμ; Δεν ήταν καν θέμα να τους στερήσουμε το δικαίωμα στη γιορτή τους αλλά να μην υποτάξουμε το σχολείο μας στις πεποιθήσεις τους.
Δεν θα ήταν ευκολότερο να διαφωνήσουμε με το απόφθεγμα του Ντέιβιντ Χιουμ για τον καθηγητή Σπάρτακο Πούπο, που εξηγεί τους λόγους, αντί να χρησιμοποιεί τη δύναμη της λογοκρισίας και να προτείνει παράλογες Ιακωβινικές τιμωρίες με άμεση επίδραση στην καριέρα και τη φήμη του; Και πάλι, δεν θα ήταν πιο έξυπνο να διαχωρίσουμε τον ισχυρισμό για την αλήθεια για τη δίκη του Regeni από τις γενικές σχέσεις μεταξύ των κρατών και από την ευκαιρία να αναχαιτιστεί το φαινόμενο της παράτυπης μετανάστευσης; Δεν θα ήταν μια αίσθηση πραγματικότητας και μια ειλικρινής κριτική κρίση να αναγνωρίσουμε ότι η Ρωσία του Πούτιν είναι μια ψεύτικη δημοκρατία, αλλά με αληθινή λαϊκή συναίνεση, να αναγνωρίσουμε ότι παρά την προπαγάνδα μας, ο Πούτιν κερδίζει στην Ουκρανία και να παραδεχτούμε ότι πάντα αντιμετωπίζαμε αυταρχικά, δεσποτικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα και έχουμε να λογαριαστούμε μέ γίγαντες όπως η Κίνα, που σίγουρα δεν είναι φιλελεύθερη δημοκρατία; Γιατί να σκανδαλίζονται και να φωνάζουν για την προδοσία της Δύσης για εκείνους που τόλμησαν, όπως ο Σαλβίνι, να πουν αυτά τα πράγματα;
Αναρωτιόμαστε πού θα οδηγήσει αυτή η κλιμάκωση των πολεμικών διακηρύξεων, αυτή η απουσία διαπραγματευτικής βούλησης, που μάταια ελπίζει ακόμη και ο Πάπας; Συνειδητοποιούμε ότι φτάνουμε στο απροχώρητο σε αυτή την τρελή σπείρα πολέμου; Γνωρίζουμε ότι η Δύση σήμερα δεν μπορεί πλέον να μοιράσει τα χαρτιά στον κόσμο, να καθιερώσει το σωστό και το λάθος, αλλά είναι θέμα μεταξύ άλλων, και υπάρχουν τεράστιες γεωγραφικές περιοχές, ισχυρές παγκόσμιες δυνάμεις, που δεν ευθυγραμμίζονται με τους κώδικες μας;
Και πού θα οδηγήσει αυτή η συνεχής, μόνιμη λογοκρισία και τιμωρία για οτιδήποτε αφορά τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, τους ρόλους γονέων και παιδιών, τις γλώσσες της ζωής και τις επικοινωνίες, την ιστορική μνήμη και την υπεράσπιση των κληροδοτημάτων μας; Αλλά τι περιεχόμενο έχουν στο μυαλό τους αυτοί οι αδιάκριτοι ανακριτές καθηγητές (έχω μια υποψία) που, λόγω του ιδεολογικού κώδικα συμπεριφοράς του πανεπιστημίου τους, διατάζουν έναν συνάδελφο να αφαιρέσει μια ανάρτηση που περιέχει ένα απόφθεγμα από έναν εμπειριστή φιλόσοφο του 18ου αιώνα, ο οποίος σήμερα ανάγεται σε υποστηρικτή της «πατριαρχίας» και εχθρό του φεμινισμού, από το οποίο έπρεπε να είχε αποστασιοποιηθεί ο δάσκαλος, ο μεταφραστής του; Επαναλαμβάνω, κάθε επεισόδιο από μόνο του δεν αξίζει τίποτα, είναι μια αμελητέα λεπτομέρεια, δεν μπορεί να προκαλέσει συναγερμό, αν μη τι άλλο ειρωνεία, ένα αστείο και ούτω καθεξής. Αλλά η συσσώρευση και ο πολλαπλασιασμός αυτών των επεισοδίων παράγει ένα κλίμα και συμβάλλει στην αλλαγή του τρόπου σκέψης και τελικά ενός κόσμου, ειδικά εάν αυτές οι μικροσυμπεριφορές συναντηθούν στη συνέχεια με τις μακρο-συμπεριφορές των κρατών και των ηγετών τους, μέχρι την κινητοποίηση των νόμων και τών δυνάμεων στην υπηρεσία αυτών των ψευδαισθήσεων. Χρειάζεται ηρεμία, κρίσιμο φρένο, φίλτρο ευφυΐας. Αλλά πάνω απ' όλα χρειάζονται κυρίαρχες δυνάμεις ικανές να αντιμετωπίσουν την πορεία της ανοησίας προς τη μαζική αυτοκαταστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου