Για να πει κάτι τέτοιο, και το λέει από τις πρώτες γραμμές του βιβλίου του "L'anima e il suo destino" (Μιλάνο, Raffaello Cortina Editore, 2007), ο Mancuso ξεκινά αμέσως παραθέτοντας τον Teilhard de Chardin και δηλώνοντας ότι, κατά τη γνώμη του, ο Γάλλος Ιησουίτης θα εξακολουθεί να συζητείται για πολύ καιρό, όταν οι άλλοι χριστιανοί στοχαστές του εικοστού αιώνα θα έχουν ξεχαστεί.
Αλλά ας ακούσουμε τα ακριβή λόγια του (ό.π., σ. 1):
«Ο κύριος στόχος αυτού του βιβλίου είναι να επιχειρηματολογήσει υπέρ της ομορφιάς, της δικαιοσύνης και του νοήματος της ζωής, σε σημείο να υποθέσει ότι από την ίδια τη ζωή, χωρίς την ανάγκη άνωθεν παρέμβασης, ένα μέλλον της προσωπικής ζωής αναδύεται πέρα από το θάνατο».
Αμέσως μετά ρίχνει το γάντι στη σύγχρονη συνείδηση, και ιδιαίτερα σε εκείνη ενός σκεπτικιστικού και αθεϊστικού προσανατολισμού, ενάντια στην οποία φαίνεται αποφασισμένος να εμπλακεί στον καλό του αγώνα. Και δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί - αλλά φαίνεται λίγο δύσκολο να το πιστέψει - ότι ένα τέτοιο ντεμπούτο είναι κάθε άλλο παρά θρησκευτικό, είναι πράγματι το ίδιο σκεπτικιστικό και αθεϊστικό, αν οι λέξεις έχουν κάποιο νόημα. Τι άλλο σημαίνει, στην πραγματικότητα, να φανταστούμε ότι η ζωή μπορεί να αναδυθεί από μόνη της, χωρίς άνωθεν παρέμβαση, και ότι μπορεί να νικήσει τον θάνατο, τον προσωπικό θάνατο, με τη δική της δύναμη;
Αν και είναι ο προστατευόμενος του αείμνηστου καρδινάλιου Martini, ο οποίος του απηύθυνε μια θερμή επαινετική επιστολή ως εισαγωγή (ή ίσως ακριβώς εξαιτίας αυτού), ο Mancuso είναι ο κλασικός θεολόγος που θα ήθελε να βάλει το πόδι του σε δύο παπούτσια: το θρησκευτικό και το κοσμικό, πιστεύοντας ότι είναι πολύ ανοιχτός, πολύ σύγχρονος και πολύ "διάλογος" με τον σύγχρονο πολιτισμό, όπως χρησιμοποιείται (και κακοποιείται) για να πει, μετά τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού· Ας το παραδεχτούμε: με μια πονηριά που είναι λίγο υπερβολικά εκτεθειμένη, με κλείσιμο του ματιού σε αυτόν τον σκεπτικισμό και τον αθεϊσμό στον οποίο λέει ότι θέλει να αντιταχθεί.
Η βιογραφία του είναι εύγλωττη από μόνη της. Γεννημένος το 1962, καθηγητής θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Vita-Salute San Raffaele του Μιλάνου, εκπαιδεύτηκε στο Κλασικό Γυμνάσιο του Desio και στο Αρχιεπισκοπικό Σεμινάριο του Μιλάνου και στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας από τον Καρδινάλιο Martini στον Αμβροσιανό Καθεδρικό Ναό το 1986. Αλλά μόλις ένα χρόνο μετά τη χειροτονία του, ζήτησε και πέτυχε να απαλλαγεί από την ποιμαντική δραστηριότητα για να μπορέσει να αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στη μελέτη της θεολογίας: μια παράξενη κλήση. Έτσι ζήτησε επίσης, και έλαβε, απαλλαγή από την αγαμία, παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια. Εν τω μεταξύ, δημοσίευσε βιβλία με διάφορους εκδοτικούς οίκους, συμπεριλαμβανομένων κοσμικών (όπως η Piemme και η Mondadori) και έγινε αρθρογράφος για την "La Repubblica", την εφημερίδα των Ιταλών προοδευτικών. Όπως ο Πετράρχης: όλα τα πλεονεκτήματα του εκκλησιαστικού καθεστώτος, αλλά πολύ λίγα καθήκοντα ή ταλαιπωρίες που προκύπτουν από αυτό – αν υπάρχουν.
Εν ολίγοις, έκανε καριέρα στη σκιά της Εκκλησίας (η διδακτορική του διατριβή, για τον Χέγκελ, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον Piero Coda, καθηγητή στο Λατερανό, και από τον Virgilio Melchiorre, καθηγητή στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου), σε σημείο να καθιερωθεί ως ο πιο γνωστός Ιταλός καθολικός θεολόγος, συχνός επισκέπτης σε συζητήσεις και τηλεοπτικά προγράμματα. αλλά προτιμά να συχνάζει στα καλά σαλόνια της κοσμικής και δεξιάς σκεπτόμενης αριστεράς, όπου είναι ευπρόσδεκτος ως έγκυρος συνομιλητής εκφραστών του δηλωμένου σκεπτικισμού όπως ο Augias, ο Pesce, ο Odifreddi, ο Hack. Από το πνευματικό διαμέτρημα αυτών των συνομιλητών, κάτι μπορεί να συναχθεί γι 'αυτόν.
Αλλά ας έρθουμε στο κεντρικό ερώτημα, το οποίο μας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο από την «υπόθεση Mancuso», έναν θεολόγο για τους μπερδεμένους ο οποίος, μετά τον Hans Küng - αλλά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, με περισσότερη σύνεση και επιδεξιότητα - κατάφερε να πλοηγηθεί μεταξύ της ώθησης των καθολικών κύκλων και του κλεισίματος του ματιού σε εκείνους που είναι δύσπιστοι. Και αυτό είναι: είναι δυνατή μια κοσμική θεολογία, είναι νοητή;
Έλα, ας μην κοροϊδευόμαστε. Η θεολογία είναι είτε μια ορθολογική έρευνα του θείου, η οποία ξεκινά από την πίστη στο θείο, είτε είναι μια καρικατούρα του εαυτού της: αυτό συνέβαινε πάντοτε, από τον Πλάτωνα και μετά, περνώντας από τον χριστιανικό Μεσαίωνα και εξετάζοντας επίσης την εβραϊκή και ισλαμική θεολογία. Μια κοσμική θεολογία - αν με τον όρο κοσμική εννοούμε, όπως καταλαβαίνουμε σήμερα στην Ιταλία, όχι θρησκευτική και, πράγματι, τείνει ή ρητά άθρησκη - είναι μια αντίφαση στους όρους. Επιπλέον, αν προέρχεται από έναν καθολικό θεολόγο, από έναν καθολικό ιερέα (ακόμη και αν απαλλάσσεται από τη φροντίδα των ψυχών καθώς και από την αγαμία) είναι μια κοροϊδία ή, χειρότερα, μια αδιάφορη πολιτιστική επιχείρηση που παίζεται στα όρια της σκόπιμης ασάφειας, για να προσελκύσει συναίνεση και να προσελκύσει την προσοχή τόσο από την πλευρά των πιστών όσο και από την πλευρά των μη πιστών: Και αυτό πίσω από τη μάσκα του «διαλόγου», μια λέξη που είναι πλέον ένα καθολικό «passe-partout».
Ο αληθινός διάλογος λαμβάνει χώρα ξεκινώντας από τις διαφορές και, στη συνέχεια, εάν είναι δυνατόν, αναζητώντας σημεία επαφής με τον άλλο· Όχι εξαπατώντας τα χαρτιά και ανακατεύοντας τις διαφορές, αραιώνοντάς τις, συγχωνεύοντάς τις, προκειμένου να αποκτήσουμε μια σούπα όπου όλα και το αντίθετο όλων είναι αληθινά και όπου είναι δυνατόν να δώσουμε στον εαυτό μας τον αέρα του να είμαστε «μοντέρνοι», «ανοιχτοί» και «διάλογοι» με την απλή σκοπιμότητα να υπονοούμε αμφιβολίες, να υπονομεύουμε βεβαιότητες, να προκαλούμε αμηχανία, χωρίς να γνωρίζουμε καθόλου πού θα καταλήξουν. Αλλά αυτό είναι ένα αρχαίο ελάττωμα του ιταλικού πολιτισμού: αντί να αντιπαραθέτουμε ο ένας τον άλλον με βάση τις δικές μας ιδιαιτερότητες, τα πάντα πετάγονται με tarallucci και κρασί και προσποιούνται ότι οι διαφορές δεν υπάρχουν, ότι είναι μόνο το αποτέλεσμα μιας παρεξήγησης, ενός μεταφραστικού λάθους από τους διαφορετικούς γλωσσικούς κώδικες. εν ολίγοις, η αιώνια, ακαταμάχητη έλξη προς τη συσσώρευση, προς τη μεγάλη νύχτα όπου, όπως είπε ο Χέγκελ, όλες οι αγελάδες είναι μαύρες, όχι επειδή είναι πραγματικά, αλλά μόνο επειδή φαίνονται έτσι.
Επιπλέον, για να γίνει ακόμη σαφέστερη η ιδέα ότι δεν είναι ένας από εκείνους τους ζοφερούς και αντιδραστικούς θεολόγους, εν ολίγοις, ότι δεν είναι καθολικός θεολόγος, ακόμη και αν διαμορφώθηκε, σπούδασε, αποφοίτησε, δίδαξε και ξεκίνησε την πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία, στη σελ. 20 δεν διστάζει να βεβαιώσει ότι, καίγοντας στην πυρά τον Τζορντάνο Μπρούνο, ο οποίος, σύμφωνα με τον ίδιο, αναζητούσε μια συνάντηση μεταξύ ελληνικότητας και χριστιανισμού, η Εκκλησία του (λέει ακριβώς αυτό, δύο φορές, με πλήρη μεταμέλεια: «η Εκκλησία μου») «στέρησε από τη Δύση τη δυνατότητα να θεμελιώσει το αίσθημα της δικαιοσύνης και της καλοσύνης στη φυσική τάξη». Προτείνει επίσης ότι ο Giordano Bruno προχώρησε σε τέλεια συνέχεια με την εικασία του Θωμά Ακινάτη και βάζει το ίδιο καζάνι, εκτός από τον Ακινάτη, τον Marsilio Ficino, τον Pico della Mirandola, τον Tommaso Campanella και τον ίδιο τον Bruno, σαν να μην υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ αυτών των στοχαστών, αλλά μια τέλεια βασική ενότητα.
Αλλά ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε τι θα συνίστατο η κοσμική θεολογία του Mancuso.
Ποια είναι η ψυχή, το αντικείμενο του βιβλίου του Mancuso; Δεν είναι μια ουσία ξεχωριστή από το σώμα, κάτι που έρχεται από πάνω. δεν είναι αυτό που δίδασκε πάντα η Καθολική Εκκλησία (ο συγγραφέας το λέει ξεκάθαρα και καυχιέται γι 'αυτό), δηλαδή κάτι που ο Θεός ενσταλάζει στον άνθρωπο. Τι είναι, λοιπόν; Είναι μια φυσική πραγματικότητα, που συνυπάρχει με το σώμα, μια ουσία που έρχεται «από κάτω» και που όλα τα ζωντανά πλάσματα κατέχουν. Αυτό του ανθρώπου βρίσκεται σε συνεχές γίγνεσθαι, σε συνεχή ανάπτυξη. «Με τον όρο ψυχή εννοούμε την τάξη που προσλαμβάνει η ενέργεια που μας συγκροτεί» (σελ. (σ. 106). Σαφές, έτσι δεν είναι;
Είναι η ψυχή αθάνατη; Φαίνεται έτσι, ακόμα κι αν δεν είναι πολύ καλά κατανοητό. ́ ́Ο σκοπός της ζωής είναι να γεννηθείς στη χαρά της ύπαρξης, που είναι η πόρτα της αιωνιότητας, γιατί εκείνοι που τη ζουν εισέρχονται στην αιωνιότητα, όπου, άπαξ και εισέλθεις, δεν φεύγεις ποτέ. Η ψυχή γύρισε σπίτι» (σ. 148). Αλλά τι ακριβώς σημαίνει, ότι η χαρά της ύπαρξης είναι η πόρτα της αιωνιότητας και ότι μόλις εισέλθεις σε αυτήν, δεν φεύγεις ποτέ; Φαίνεται σαν μια από αυτές τις γλυκές εκφράσεις αγαπητές στον πολιτισμό της Νέας Εποχής, όπου ολόκληρη η ζωή της ψυχής ξεδιπλώνεται ομαλά και χωρίς προσπάθεια. όπου αρκεί να εγκαταλείψει κανείς τον εαυτό του στη χαρά για να κυλήσουν όλα ομαλά, ακόμη και η αθανασία της ψυχής. Εκτός από το ότι είναι αντικαθολικό, είναι επίσης ασαφές. Και έχει όλο τον αέρα μιας σκόπιμης ασάφειας, μιας μελετημένης ασάφειας.
Και πάλι, σε τι χρησιμεύει ο Χριστιανισμός;
Ο Mancuso ξεκινά από την ανάγκη να αναδιατυπώσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, το δόγμα του προπατορικού αμαρτήματος, επειδή υποστηρίζει ότι συγκρούεται με εκείνο της δημιουργίας της ψυχής από τον Θεό. Αποκαλύπτει επίσης το «αληθινό» νόημα αυτού του δόγματος: την πραγματικότητα της αμαρτίας του κόσμου. «Αυτό που η θεολογία ονομάζει προπατορικό αμάρτημα είναι το ματ μέσα στο οποίο περικλείεται η ανθρώπινη κατάσταση, είναι η πίκρα της ανθρώπινης κατάστασης, η άσβεστη δίψα της για δικαιοσύνη»· Και, για να το εξηγήσουμε, δεν χρειάζονται θαύματα ή παράξενες υπερφυσικές επιρροές (κυριολεκτική έκφραση του συγγραφέα: σ. 169).
Αλλά ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς ή όχι; Του έχει συμβεί κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει ή θα συμβεί σε όλους τους άλλους ανθρώπους; Και ο Mancuso απαντά: «Μπροστά στη σωματική ανάσταση του Ιησού, η θεολογία μου, όπως και οι γυναίκες στον τάφο, φοβάται. Δεν ξέρει τίποτα» (σ. 182)· Έτσι, η θεολογία, η ορθολογική έρευνα για το θείο, εδώ δίνει τη θέση της στην πίστη - τελικά, φυσικά. Αν υπάρχει χρόνος και επιθυμία.
Ποιος έχει αιώνια ζωή; «Η αιώνια ζωή ανήκει σε εκείνους που ήδη την κατέχουν τώρα. Το αιώνιο δεν είναι το μέλλον, αλλά είναι το παρόν, η πιο αληθινή διάσταση του χρόνου. Αυτός που, στον χρόνο που του δίνεται, έχει αποκτήσει την υπερφυσική μορφή ύπαρξης, όταν πεθαίνει στο σώμα μένει εκεί με την ψυχή» (σ. 205). Η ψυχή, επομένως, γίνεται. Και εκείνοι που το αναπτύσσουν επιβιώνουν, εκείνοι που δεν το κάνουν, δεν το κάνουν. Ένα εξελικτικό όραμα, επομένως, α λα Teilhard de Chardin. Αλλά αν η ανθρώπινη ψυχή λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, γιατί δεν θα μπορούσε η θεϊκή ψυχή να λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο; Για τον Θεό, λοιπόν, δεν πρέπει να πούμε ότι είναι, αλλά ότι θα είναι. Ένας Θεός που γίνεται: μια ενδιαφέρουσα υπόθεση, αλλά όχι πολύ θρησκευτική. Γιατί ένας τέτοιος Θεός δεν θα ήταν παρά η ίδια η φύση, δηλαδή δεν θα ήταν παρά μια πανθεϊστική αντίληψη.
Ο Mancuso, ωστόσο, δεν το λέει: δείχνει ότι πιστεύει ότι ο Giordano Bruno κάηκε επειδή ήθελε να συνδυάσει την επιστήμη και την πίστη και όχι, όπως είναι προφανές, για τον πανθεϊσμό του. Και αυτό είναι μια ένδειξη για την αληθινή φύση της τελικής σκέψης του φιλελεύθερου και προοδευτικού θεολόγου μας. Ότι είναι φιλελεύθερος, δεν υπάρχει αμφιβολία: φτάνει στο σημείο να κάνει μια στατιστική καταμέτρηση των θυμάτων της Ιεράς Εξέτασης, λέει ότι ήταν πέντε ή έξι το χρόνο· και ντρέπεται για την Εκκλησία «του». Δεν του περνάει από το μυαλό ότι δεν είναι σωστό να λέει: «Η Εκκλησία ΜΟΥ», όπως θα έλεγε κανείς: «Το σπίτι ΜΟΥ», ή: «Η γάτα ΜΟΥ»· και ότι πρέπει να πούμε, αν μη τι άλλο: «Η Εκκλησία μας», «η Εκκλησία στην οποία πιστεύουμε». «Εμείς», όχι «εγώ».
Παράδεισος? Είναι η επιστροφή των πραγμάτων στο αιώνιο παρόν, στο οποίο, άπαξ και εισέλθει, δεν φεύγει ποτέ κανείς (βλ. σ. 230).
Κόλαση? Δεν είναι αιώνια, γιατί αυτό θα ήταν λογικά αδύνατο, καθώς και μια ανικανότητα να σκεφτούμε την αληθινή ευδαιμονία. Θα μπορούσε να είναι μια πλήρης και οριστική εκμηδένιση της ψυχής που έχει αμαρτήσει ενάντια στο Άγιο Πνεύμα, ή θα μπορούσε να είναι απλώς μια προσωρινή τιμωρία με σκοπό την επανεκπαίδευση. Αυτή δεν είναι μια μικρή διαφορά, αλλά ο Mancuso δεν είναι αναστατωμένος ή μπερδεμένος από τόσο λίγα: όντας φιλελεύθερος, παραδέχεται πλήρη ελευθερία γνώμης επί του θέματος. Απλά πηγαίνετε στο σούπερ μάρκετ της σύγχρονης θεολογίας και επιλέξτε το εμπόρευμα που προτιμάτε.
Ο διάβολος; Είτε δεν υπάρχει στο χρόνο, όπως πιστεύει προσωπικά ο Mancuso (αλλά τι σημαίνει: "εν καιρώ;"), είτε προορίζεται για αναγκαστικό προσηλυτισμό (βλ. σ. 266). Όλα καλά τελειώνουν καλά, εν ολίγοις.
Το συμπέρασμα; «Να αγαπάς τη ζωή. Στο τέλος, αυτό είναι όλο» (σ. 317). Ο Ιησούς Χριστός είχε πει: να αγαπάς τον Θεό και να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. αλλά ο Mancuso είναι πιο σύγχρονος και μοντέρνος, συμβαδίζει περισσότερο με την εποχή και με τη σύγχρονη επιστήμη: "να αγαπάς τη ζωή". Cool, έτσι δεν είναι; Περιπλανιέμαι αρκετά για να μην συμβιβαστώ με κανέναν. Μια τέτοια δήλωση μπορεί να ευχαριστήσει τους πάντες, μπορεί να κάνει τους πάντες να συμφωνήσουν.
Φτωχοί εμείς οι άνθρωποι των σπηλαίων, που έχουμε κολλήσει στην πεποίθηση ότι η θεολογία πρέπει να λέει κάτι θετικό για το θείο, ξεκινώντας από μια σταθερή πίστη σε αυτό. Τώρα μαθαίνουμε ότι η πίστη είναι κάτι άλλο, ότι ο θεολόγος είναι ένας κύριος που μπορεί να κάνει όλες τις υποθέσεις που θέλει, που μπορεί να πιστεύει και να σκέφτεται ό, τι θέλει, αυτό που του φαίνεται καλύτερο σύμφωνα με τη λογική. για να είμαστε ακριβείς, σύμφωνα με τον λόγο ΤΟΥ. Και, πάνω απ 'όλα, ότι είναι εξίσου άνετος σε όλα τα σαλόνια, μπροστά σε οποιοδήποτε ακροατήριο, γιατί ποτέ δεν λέει κάτι που θα μπορούσε να τον θέσει σε κίνδυνο, που θα μπορούσε να ακούγεται ξεπερασμένο ή όχι πολύ σύμφωνο με τις πολιτιστικές μόδες της στιγμής.
Μόνο ένα ερώτημα παραμένει: ποια είναι η χρησιμότητα μιας θεολογίας αυτού του είδους; Να ρίξουμε λίγο φως στο μυστήριο του θείου, να προσφέρουμε κάποια βάση στους μπερδεμένους, κάποια παρηγοριά στους αμφίβολους; Όχι, αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα. Χρησιμοποιείται για να κάνει καλή εντύπωση στα σαλόνια, ειδικά στην τηλεόραση.
Vito Mancuso, velleità ed aporie di una teologia che vuol farsi laica (ariannaeditrice.it)
ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ Mancuso ΚΑΙ ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ: ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ, ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ, ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ, ΘΕΡΜΟΣ, ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ, ΚΑΛΑΙΤΖΙΔΗΣ, ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΒΟΛΟΥ... ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΓΙΝΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ.
Φοβερό κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφή