Για το βιβλίο «Πτώση-Κρίση-Κόλαση, ή η δικανική υπονόμευση της οντολογίας» μίλησε ο καθηγητής κ. Χρήστος Γιανναράς στο βιβλιοπωλείο Άπειρος Χώρα.
Το έμβρυο δεν «ξέρει» τίποτα για τον τρόπο της ύπαρξής του μετά τη γέννηση - για τη μετά τον θάνατό του ζωή. Κανένα έμβρυο δεν «γύρισε πίσω» ποτέ, να ξαναγίνει έμβρυο μετά τη γέννησή του, ποτέ δεν επέστρεψε ως βρέφος στα έμβρυα, να τα «πληροφορήσει» ποια θα είναι η υπαρκτική τους πραγματικότητα μετά τη γέννησή τους!
Ο άνθρωπος έρχεται στη ζωή με πλήρη άγνοια και απόλυτη μοναξιά, όπως και φεύγει από τα εγκόσμια με πλήρη άγνοια για την πραγματικότητα τη μετά τον θάνατό του. Πραγματικότητα, ίσως, ανάλογη με τη διαφορά ανάμεσα στο έμβρυο και το λογικό υποκείμενο.
Πράγματι δεν υπάρχουν αυθεντίες, όπως πειστικά εξηγεί ο κ. Γιανναράς. Μπορεί κανείς να γράψει ένα βιβλίο και μετά να το αποσύρει, αναγνωρίζοντας ότι κάτι τούρθε και έγραψε ανοησίες. Αυτό θάπρεπε να συμβεί με το βιβλίο αυτό. Υπήρξε μία προθεσμία τριών χρόνων, αλλά δεν συνέβηκε. Και τώρα πρέπει να πάρουμε θέση για το αν αποδεχόμαστε να γίνει μία Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας για να αποφασίσει ότι οι Άγγελοι δεν υπάρχουν, ποτέ δεν υπήρξαν. Μία τέτοια συνοδική απόφαση θα μετέτρεπε αυτομάτως την Καινή Διαθήκη, τα Πατερικά κείμενα και όλη την γραπτή παράδοση της Ορθοδοξίας σε θρίλλερ του Χόλλυγουντ. Και τα κοινά βιώματα της αλήθειας, σε ομαδική παράκρουση δύο χιλιάδων χρόνων. Οι Άγγελοι ακόμη γελούν με αυτό το τεράστιο καλαμπούρι του διάσημου θεολόγου μας.
ΑπάντησηΧαράλαμπος Βαρυμπόπης 10 Σεπτεμβρίου 2020 στο 7:19 ΜΜ
Το ζήτημα των αγγέλων σχετίζεται άμεσα με το αίνιγμα του κακού. Άλλωστε και ο σατανάς “πεπτωκώς” άγγελος είναι. Γράφει ο Χ. Γιανναράς:
“Ἀπαιτεῖ συνοδικὸ φωτισμὸ σήμερα ἡ αὐτονόητη στὰ χρόνια τῆς Καινής Διαθήκης πρόσληψη (αὐτονόητη καὶ γιὰ τοὺς Ἑβραίους) λαϊκῶν δοξασιῶν προσωποποίησης τοῦ «κακοῦ», ποὺ ἡ καταγωγή τους ἐντοπίζεται σὲ ἀρχαϊκὲς θρησκεῖες καὶ δεισιδαιμονίες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὄχι γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ κάποια ἰδεολογικὴ «γνησιότητα», ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναχαιτιστεῖ ἡ σύγχυση ποὺ προκαλεῖται στὸ ἐκκλησιαστικὸ εὐ-αγγέλιο ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς παγανιστικῆς δαιμονολογίας. Ἡ πρόσληψη τέτοιων στοιχείων συνεπάγεται παραδοχὴ ἑνὸς δεύτερου πόλου ἢ ἄξονα συγκρότησης τῆς ὑπαρκτικῆς πραγματικότητας, ἄξονα «κακοῦ» μέσα στὴν «καλὴ λίαν» δημιουργία (ἔκφανση τῆς ἀγάπης) τοῦ Θεοῦ. Κατανοεῖται ἡ ὕπαρξη τῶν δαιμόνων σὰν ἰσοσθενὴς περίπου μὲ τὴν ὕπαρξη καὶ ἀγαπητικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ μπορεῖ νὰ ὑπονομεύει ἐνεργὰ (νὰ ἀντιστρατεύεται καὶ νὰ ἀκυρώνει) τὸ ἔργο τῆς θείας ἀγαθότητας.”
Χρ. Γιανναράς, Πτώση – Κρίση – Κόλαση, Ίκαρος, Αθήνα, 2017, Σελ. 113
Νίκος Δεληνικόλας 11 Σεπτεμβρίου 2020 στο 12:01 ΠΜ
Αν με Σύνοδο καταργήσουμε την ύπαρξη των Αγγέλων, εκπεσόντων και μή, θα απομείνει η ύπαρξη του ανθρώπου πλέον σαν “ισοσθενής περίπου με την ύπαρξη και αγαπητική ενέργεια του Θεού, αφού μπορεί να υπονομεύει ενεργά (να αντιστρατεύεται και να ακυρώνει) το έργο της θείας αγαθότητας.” Μήπως τότε θα προταθεί να γίνει νέα Σύνοδος για να αποφασίσει ότι οι άνθρωποι δεν υπάρχουν; Όμως, οι άγγελοι υπάρχουν. Αν δεν αποτελούν βίωμα του κ. Γιανναρά, υπάρχουν άλλοι θεολόγοι που τους έχουν συναντήσει. Η εικόνα των αγγέλων, όπως μας διδάσκει ο Δαμασκηνός, είναι ένα έργο τέχνης που δημιουργεί σαν καλλιτέχνης ο Θεός, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να τους δουν και να τους αγγίξουν με τα μάτια τους και το σώμα τους. Γιαυτό και οι ζωγράφοι μπορούν χωρίς μομφή να τους ζωγραφίζουν επίσης. Δεν αμφέβαλλε για την ύπαρξή τους, ούτε ισχυρίστηκε ότι ο Θεός δίνει στις δικές του εκδηλώσεις μορφή αγγελική, σαν άψυχες μαριονέτες, για λόγους παιδαγωγικούς. Ακόμη και ο απαράδεκτος Πλάτωνας δεν έκανε αυτό το λάθος. Παρουσίασε τον Έρωτα σαν πραγματική θεότητα που μεσολαβεί μεταξύ ανθρώπου και θεότητας.
Το πρόβλημα ξεκινά από μία άλλη σκέψη του κ. Γιανναρά, στην οποία τον ακολουθούν όλοι οι θεολόγοι της γενιάς του 60, όπως ο κ. Μαυρόπουλος, καθώς και αρκετοί νεώτεροι: Ότι η Κτίση και η Πτώση ταυτίζονται, ότι ο Θεός έτσι έκανε τον κόσμο όπως τον βλέπουμε τώρα και ότι μόνο ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί χάρις σε μία προσωπική σχέση με τον Θεό, έναν φαβοριτισμό. Στην παρουσίαση του βιβλίου αναφέρεται και αυτή, καθώς και άλλες παρανοήσεις της γενιάς του 60, όπως η άποψη ότι η ελευθερία έγκειται στο δίλημμα να αποδεχτεί κανείς τον Θεό ή να τον αρνηθεί. Αντιθέτως, η μόνη ελευθερία που δεν έχει δοθεί στα δημιουργήματα είναι αυτή της άρνησης του Θεού, δηλαδή της πηγής της ζωής τους. Είναι σαν να ζητάει ένας οργανισμός να ζει χωρίς τροφή. Αποτελεί σε πνευματικό επίπεδο μία πάθηση ανάλογη προς αυτή που σε απλό σωματικό ονομάζουμε “νευρική ανορεξία”. Ο Θεός δεν έδωσε αυτή την απατηλή δυνατότητα στα λογικά του κτίσματα, ούτε θα τους κάνει ποτέ το “χατίρι” αυτό, γιατί γνωρίζει ότι σημαίνει την ακαριαία εξαφάνιση τους, κάτι που κανένας άνθρωπος και κανένας άγγελος δεν το θέλει κατά βάθος. Αυτό το εξηγεί θαυμάσια ο Αρεοπαγίτης, στο Περί Θείων Ονομάτων και θάπρεπε να τα μαθαίνουμε εμείς οι αμαθείς ορθόδοξοι χριστιανοί από τους θεολόγους, αντί να ψάχνουμε στα αρχαία κείμενα, για να αποφύγουμε τον σκοτισμό μας. Το Κακό είναι αυτή η άπωση του λογικού όντος προς την ίδια την ζωή του. Και η κόλασή του επίσης.
Το ζήτημα των αγγέλων σχετίζεται άμεσα με το αίνιγμα του κακού. Άλλωστε και ο σατανάς “πεπτωκώς” άγγελος είναι. Γράφει ο Χ. Γιανναράς:
“Ἀπαιτεῖ συνοδικὸ φωτισμὸ σήμερα ἡ αὐτονόητη στὰ χρόνια τῆς Καινής Διαθήκης πρόσληψη (αὐτονόητη καὶ γιὰ τοὺς Ἑβραίους) λαϊκῶν δοξασιῶν προσωποποίησης τοῦ «κακοῦ», ποὺ ἡ καταγωγή τους ἐντοπίζεται σὲ ἀρχαϊκὲς θρησκεῖες καὶ δεισιδαιμονίες τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Ὄχι γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ κάποια ἰδεολογικὴ «γνησιότητα», ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀναχαιτιστεῖ ἡ σύγχυση ποὺ προκαλεῖται στὸ ἐκκλησιαστικὸ εὐ-αγγέλιο ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς παγανιστικῆς δαιμονολογίας. Ἡ πρόσληψη τέτοιων στοιχείων συνεπάγεται παραδοχὴ ἑνὸς δεύτερου πόλου ἢ ἄξονα συγκρότησης τῆς ὑπαρκτικῆς πραγματικότητας, ἄξονα «κακοῦ» μέσα στὴν «καλὴ λίαν» δημιουργία (ἔκφανση τῆς ἀγάπης) τοῦ Θεοῦ. Κατανοεῖται ἡ ὕπαρξη τῶν δαιμόνων σὰν ἰσοσθενὴς περίπου μὲ τὴν ὕπαρξη καὶ ἀγαπητικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ μπορεῖ νὰ ὑπονομεύει ἐνεργὰ (νὰ ἀντιστρατεύεται καὶ νὰ ἀκυρώνει) τὸ ἔργο τῆς θείας ἀγαθότητας.”
Χρ. Γιανναράς, Πτώση – Κρίση – Κόλαση, Ίκαρος, Αθήνα, 2017, Σελ. 113
Νίκος Δεληνικόλας 11 Σεπτεμβρίου 2020 στο 12:01 ΠΜ
Αν με Σύνοδο καταργήσουμε την ύπαρξη των Αγγέλων, εκπεσόντων και μή, θα απομείνει η ύπαρξη του ανθρώπου πλέον σαν “ισοσθενής περίπου με την ύπαρξη και αγαπητική ενέργεια του Θεού, αφού μπορεί να υπονομεύει ενεργά (να αντιστρατεύεται και να ακυρώνει) το έργο της θείας αγαθότητας.” Μήπως τότε θα προταθεί να γίνει νέα Σύνοδος για να αποφασίσει ότι οι άνθρωποι δεν υπάρχουν; Όμως, οι άγγελοι υπάρχουν. Αν δεν αποτελούν βίωμα του κ. Γιανναρά, υπάρχουν άλλοι θεολόγοι που τους έχουν συναντήσει. Η εικόνα των αγγέλων, όπως μας διδάσκει ο Δαμασκηνός, είναι ένα έργο τέχνης που δημιουργεί σαν καλλιτέχνης ο Θεός, για να μπορέσουν οι άνθρωποι να τους δουν και να τους αγγίξουν με τα μάτια τους και το σώμα τους. Γιαυτό και οι ζωγράφοι μπορούν χωρίς μομφή να τους ζωγραφίζουν επίσης. Δεν αμφέβαλλε για την ύπαρξή τους, ούτε ισχυρίστηκε ότι ο Θεός δίνει στις δικές του εκδηλώσεις μορφή αγγελική, σαν άψυχες μαριονέτες, για λόγους παιδαγωγικούς. Ακόμη και ο απαράδεκτος Πλάτωνας δεν έκανε αυτό το λάθος. Παρουσίασε τον Έρωτα σαν πραγματική θεότητα που μεσολαβεί μεταξύ ανθρώπου και θεότητας.
Το πρόβλημα ξεκινά από μία άλλη σκέψη του κ. Γιανναρά, στην οποία τον ακολουθούν όλοι οι θεολόγοι της γενιάς του 60, όπως ο κ. Μαυρόπουλος, καθώς και αρκετοί νεώτεροι: Ότι η Κτίση και η Πτώση ταυτίζονται, ότι ο Θεός έτσι έκανε τον κόσμο όπως τον βλέπουμε τώρα και ότι μόνο ο άνθρωπος μπορεί να σωθεί χάρις σε μία προσωπική σχέση με τον Θεό, έναν φαβοριτισμό. Στην παρουσίαση του βιβλίου αναφέρεται και αυτή, καθώς και άλλες παρανοήσεις της γενιάς του 60, όπως η άποψη ότι η ελευθερία έγκειται στο δίλημμα να αποδεχτεί κανείς τον Θεό ή να τον αρνηθεί. Αντιθέτως, η μόνη ελευθερία που δεν έχει δοθεί στα δημιουργήματα είναι αυτή της άρνησης του Θεού, δηλαδή της πηγής της ζωής τους. Είναι σαν να ζητάει ένας οργανισμός να ζει χωρίς τροφή. Αποτελεί σε πνευματικό επίπεδο μία πάθηση ανάλογη προς αυτή που σε απλό σωματικό ονομάζουμε “νευρική ανορεξία”. Ο Θεός δεν έδωσε αυτή την απατηλή δυνατότητα στα λογικά του κτίσματα, ούτε θα τους κάνει ποτέ το “χατίρι” αυτό, γιατί γνωρίζει ότι σημαίνει την ακαριαία εξαφάνιση τους, κάτι που κανένας άνθρωπος και κανένας άγγελος δεν το θέλει κατά βάθος. Αυτό το εξηγεί θαυμάσια ο Αρεοπαγίτης, στο Περί Θείων Ονομάτων και θάπρεπε να τα μαθαίνουμε εμείς οι αμαθείς ορθόδοξοι χριστιανοί από τους θεολόγους, αντί να ψάχνουμε στα αρχαία κείμενα, για να αποφύγουμε τον σκοτισμό μας. Το Κακό είναι αυτή η άπωση του λογικού όντος προς την ίδια την ζωή του. Και η κόλασή του επίσης.
ΑπάντησηΚαραναστάσης Ευθύμιος 11 Σεπτεμβρίου 2020 στο 10:18 ΜΜ
Με όλο τον σεβασμό αγαπητέ συνομιλητή ό,τι σημαίνει ο Βιτγγενστάϊν και ο Πόππερ για τη σύγχρονη φιλοσοφία…., σημαίνει και ο Γιανναράς για την ορθόδοξη θεολογία.
Με όλο τον σεβασμό αγαπητέ συνομιλητή ό,τι σημαίνει ο Βιτγγενστάϊν και ο Πόππερ για τη σύγχρονη φιλοσοφία…., σημαίνει και ο Γιανναράς για την ορθόδοξη θεολογία.
Ο ΠΟΠΠΕΡ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΣΟΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΙΤΓΓΕΝΣΤΆΙΝ ΆΦΗΣΕ ΤΉΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΌΤΗΤΆ ΤΟΥ. ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ ΝΑ ΕΝΝΟΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΥΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. Η ΑΝΑΠΟΔΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΟΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου