«ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ». Συντακτική ομάδα Inchiostronero.

  Αυτό που δίνει στη συνείδηση ​​τον φαινομενικά αρχέγονο χαρακτήρα της

Mountain Lake 1938 Salvador Dal; 1904-1989 Αγορά 1975

ΟΙ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ 

Βάζω στοίχημα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας από εμάς που να μην είναι τελικά πεπεισμένος ότι, όσο μερική κι αν είναι η σύλληψη της συνείδησης, επομένως του εγώ, σε κάθε περίπτωση είναι εδώ που δίνεται η ύπαρξή μας. Νομίζουμε ότι στο γεγονός της συνείδησης, η ενότητα του εαυτού, αν δεν διερευνάται, τουλάχιστον συλλαμβάνεται.
Αντίθετα, αυτό που αναδεικνύει η αναλυτική εμπειρία, για το οποίο ο Φρόυντ ντρέπεται όσο ένα ψάρι από ένα μήλο, είναι οι ψευδαισθήσεις της συνείδησης. […]

Τι δίνει όμως στη συνείδηση ​​τον φαινομενικά αρχέγονο χαρακτήρα της;
Ο φιλόσοφος φαίνεται να ξεκινά από ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός όταν ξεκινά από τη διαφάνεια της συνείδησης στον εαυτό του. Εάν υπάρχει συνείδηση ​​για κάτι, δεν είναι δυνατόν, λέγεται,  αυτή η συνείδηση ​​που υπάρχει νά μήν αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως τέτοια. Τίποτα δεν μπορεί να βιωθεί χωρίς το υποκείμενο να μπορεί να συλλάβει τον εαυτό του μέσα σε αυτήν την εμπειρία σε ένα είδος άμεσου προβληματισμού.
Σε αυτό, χωρίς αμφιβολία, οι φιλόσοφοι έχουν κάνει κάποια βήματα μετά το αποφασιστικό βήμα του Ντεκάρτ. Το ερώτημα έχει τεθεί, ακόμα ανοιχτό, του να γνωρίζουμε εάν το εγώ ( je ) γίνεται αμέσως αντιληπτό στο πεδίο της συνείδησης. Αλλά ήταν ήδη δυνατό να πούμε για τον Descartes ότι είχε διαφοροποιήσει τη θετική συνείδηση ​​και τη μη θετική συνείδηση.

Δεν θα προχωρήσω περαιτέρω στη μεταφυσική διερεύνηση του προβλήματος της συνείδησης. Θα σας προτείνω, όχι μια υπόθεση εργασίας - πιστεύω ότι δεν είναι υπόθεση - αλλά έναν τρόπο να την τελειώσετε, να κόψετε τον Γόρδιο δεσμό. Γιατί υπάρχουν προβλήματα που πρέπει να αποφασίσουμε να εγκαταλείψουμε χωρίς να τα έχουμε λύσει.
Είναι, για άλλη μια φορά, ένας καθρέφτης.
Η εικόνα στον καθρέφτη, τι είναι; Οι ακτίνες που επιστρέφουν στον καθρέφτη μας κάνουν να τοποθετούμε το αντικείμενο σε έναν φανταστικό χώρο που, επιπλέον, βρίσκεται κάπου στην πραγματικότητα. Το πραγματικό αντικείμενο δεν είναι το αντικείμενο που βλέπετε στον καθρέφτη. Εδώ λοιπόν υπάρχει ένα φαινόμενο συνείδησης ως τέτοιο. Αυτό προτείνω να παραδεχτούμε, για να μπορέσω να σας αφηγηθώ μια μικρή απολογία που θα καθοδηγήσει τον προβληματισμό σας.

Ας υποθέσουμε ότι όλοι οι άνθρωποι εξαφανίστηκαν από τη γη. Λέω άνθρωποι , δεδομένης της μεγάλης αξίας που δίνετε στη συνείδηση. Αρκεί ήδη να θέσουμε την ερώτηση – Τι μένει στον καθρέφτη;
Αλλά φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι όλα τα ζωντανά όντα έχουν εξαφανιστεί. Απομένουν λοιπόν μόνο καταρράκτες και πηγές – και αστραπές και βροντές. Υπάρχει ακόμα η εικόνα στον καθρέφτη, η εικόνα στη λίμνη;

Είναι σαφές ότι εξακολουθούν να υπάρχουν. Και για έναν πολύ απλό λόγο – στο υψηλό επίπεδο πολιτισμού στο οποίο έχουμε φτάσει, το οποίο ξεπερνά κατά πολύ τις ψευδαισθήσεις μας για τη συνείδηση, κατασκευάσαμε συσκευές που μπορούμε χωρίς κανένα θράσος να φανταστούμε αρκετά περίπλοκες για να αναπτύξουμε μόνοι μας ταινίες, να τις βάλουμε σε μικρά κουτιά και νά τίς βάλουμε στο ψυγείο.
Μόλις εξαφανιστεί κάθε ζωντανό ον, η κάμερα μπορεί ακόμα να καταγράψει την εικόνα του βουνού στη λίμνη ή του Café de Flore που καταρρέει σε απόλυτη μοναξιά.
Αναμφίβολα οι φιλόσοφοι θα έχουν να κάνουν πολλές και πολύ έντονες ενστάσεις. Αλλά παρακαλώ συνεχίστε να ακολουθείτε την απολογία μου.

Εδώ οι άνθρωποι επιστρέφουν. Είναι μια αυθαίρετη πράξη του Θεού του Malebranche - δεδομένου ότι είναι αυτός που μας στηρίζει σε κάθε στιγμή της ύπαρξής μας, μπόρεσε να μας καταστείλει και να μας επαναφέρει στην κυκλοφορία μερικούς αιώνες αργότερα.
Μπορεί οι άνθρωποι να πρέπει να μάθουν τα πάντα ξανά, ειδικά πώς να διαβάζουν μια εικόνα. Λίγη σημασία έχει. Ένα είναι σίγουρο – μόλις δουν την εικόνα του βουνού στην ταινία, θα δουν και την αντανάκλασή του στη λίμνη. Θα δουν επίσης τις κινήσεις που έγιναν στο βουνό και αυτές της εικόνας.
Μπορούμε να πιέσουμε τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Εάν το μηχάνημα ήταν πιο περίπλοκο, ένα φωτοηλεκτρικό κύτταρο που στοχεύει στην εικόνα στη λίμνη θα μπορούσε να προκαλέσει έκρηξη -για να φαίνεται αποτελεσματικό κάτι, μια έκρηξη πρέπει πάντα να εκραγεί κάπου- και ένα άλλο μηχάνημα θα μπορούσε να καταγράψει την ηχώ ή να συλλέξει την ενέργεια αυτής τής έκρηξης.

Καλά! Εδώ είναι αυτό που προτείνω να θεωρηθεί ως ουσιαστικά ένα φαινόμενο συνείδησης, δεν θα έχει γίνει αντιληπτό από κανένα εγώ, το οποίο δεν θα έχει αντικατοπτριστεί σε καμία εγωική εμπειρία - διότι οποιοδήποτε είδος εγώ και συνείδησης ​​του εγώ απουσιάζει σε αυτήν την εποχή.
Θα μου πειτε – Για  στάσου μια στιγμή! Το εγώ είναι κάπου, είναι στήν κάμερα . Όχι, δεν υπάρχει η σκιά μου στήν κάμερα. Ενώ αντ' αυτού είμαι έτοιμος να παραδεχτώ πρόθυμα ότι το Εγώ ( je ) είναι εκεί - όχι στήν κάμερα - κατά κάποιο τρόπο είναι εκεί.

Θα σας εξηγήσω ότι είναι, στο βαθμό που ασχολείται με ένα παιχνίδι συμβόλων, σε έναν συμβολικό κόσμο, ο άνθρωπος είναι ένα αποκεντρωμένο υποκείμενο. Λοιπόν, το μηχάνημα είναι φτιαγμένο με αυτό το ίδιο παιχνίδι, με αυτόν τον ίδιο κόσμο. Τα πιο περίπλοκα μηχανήματα είναι φτιαγμένα μόνο από λέξεις.
Η λέξη είναι πρώτα και κύρια αυτό το αντικείμενο ανταλλαγής με το οποίο αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Και μόνο αν έχεις πει τον κωδικό, δεν υπάρχει καυγάς κ.λπ. Η κυκλοφορία της λέξης αρχίζει έτσι και διογκώνεται για να αποτελέσει τον κόσμο του συμβόλου που επιτρέπει αλγεβρικούς υπολογισμούς. Η μηχανή είναι η δομή, αλλά αποκομμένη από τη δραστηριότητα του υποκειμένου. Ο συμβολικός κόσμος είναι ο κόσμος της μηχανής.

Τότε τίθεται το ερώτημα, τι συνιστά, σε αυτόν τον κόσμο, το είναι του υποκειμένου.
Μερικοί ενοχλούνται πολύ όταν βλέπουν ότι αναφέρομαι στον Θεό, ωστόσο, είναι ένας Θεός που καταλαβαίνουμε ex machina , εκτός και αν εξαγάγουμε machina ex Deo .
Η μηχανή λειτουργεί ως συνέχεια για τους ανθρώπους: για μια περίοδο απουσίας, θα έχουν την καταγραφή του τι συνέβη στο μεσοδιάστημα που αντιστοιχεί στα φαινόμενα της συνείδησης. Και εδώ, μπορώ να πω φαινόμενα συνείδησης χωρίς να οικοδομήσουμε καμία κοσμική ψυχή, ούτε καμία παρουσία στη φύση. Επειδή στο σημείο που βρισκόμαστε, ίσως επειδή είμαστε ήδη μπροστά στην κατασκευή της μηχανής, δεν συγχέουμε πλέον τη συμβολική διυποκειμενικότητα με την κοσμική υποκειμενικότητα. Τουλάχιστον έτσι ελπίζω.

Εάν δημιούργησα αυτή τη μικρή απολογία για εσάς, δεν είναι για να αναπτύξω μια υπόθεση, αλλά για να εκτελέσω το έργο της θεραπείας. Ακόμη και μόνο για να αρχίσουμε να ρωτάμε τι είναι το εγώ, πρέπει να απομακρυνθούμε από μια αντίληψη της συνείδησης που θα ονομάσουμε θρησκευτική. Εμμέσως, ο σύγχρονος άνθρωπος πιστεύει ότι ό,τι έχει συμβεί στο σύμπαν από την αρχή του, γίνεται για να συγκλίνει προς αυτό το πράγμα, που σκέφτεται, δημιουργία τής ζωής, πολύτιμο, μοναδικό ον, κορυφή τών πλασμάτων, που είναι ο ίδιος, στο οποίο υπάρχει αυτό το προνομιακό σημείο που ονομάζεται συνείδηση.

Αυτή η συνείδηση ​​οδηγεί σε έναν τόσο παραληρηματικό ανθρωπομορφισμό που πρέπει να αρχίσουμε να τρίβουμε τα μάτια μας για α συνειδητοποιήσουμε τι είδους ψευδαίσθησης είμαστε θύματα. Είναι νέα για την ανθρωπότητα, αυτή η βλακεία του επιστημονικού αθεϊσμού. Για να υπερασπιστεί κανείς τον εαυτό του μέσα στην επιστήμη ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να αναφέρεται σε μια έκκληση προς το Υπέρτατο Όν, που ξεπερνιέται από τον ίλιγγο, σπεύδει αλλού – να κάνει το ίδιο πράγμα, να προσκυνήσει τον εαυτό του.
Εδώ, δεν μένει τίποτα να καταλάβουμε, όλα εξηγούνται - η συνείδηση ​​πρέπει να εμφανιστεί, ο κόσμος, η ιστορία πρέπει να συγκλίνει προς αυτό το θαύμα που είναι ο σύγχρονος άνθρωπος, εσύ, εγώ, που τρέχουμε στους δρόμους.

Ο καθαρά συναισθηματικός, πραγματικά ασυνεπής αθεϊσμός της επιστημονικής σκέψης την ωθεί ως αντίδραση,να καταστήσει τη συνείδηση, ​​την κορυφή των φαινομένων. Πασχίζει όσο το δυνατόν περισσότερο -όπως ένας βασιλιάς που είναι υπερβολικά απόλυτος, μετατρέπεται σε συνταγματικό βασιλιά- να κάνει αυτή τη συνείδηση ​​να θεωρείται το αριστούργημα των αριστουργημάτων, ο λόγος για τα πάντα, η τελειότητα. Μα δεν ωφελούν, αυτά τα επιφαινόμενα. Όταν αντιμετωπίζουμε φαινόμενα, πάντα συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχουν σημασία.

Η ίδια η φροντίδα να μην το λάβετε υπόψη υπογραμμίζει ότι, αν δεν καταστρέψετε την αξία του, θα γίνετε ηλίθιοι - δεν θα μπορείτε πλέον να σκεφτείτε τίποτα άλλο. Δεν θα σταθώ στις αντιφατικές και ανήθικες μορφές αποστροφής, προκαταλήψεων, λεγόμενων κλίσεων εισαγωγής δυνάμεων ή οντοτήτων που ονομάζονται βιταλιστικές κ.λπ. Όταν όμως στην εμβρυολογία μιλάμε για παρέμβαση μιας διαμορφωτικής μορφής στο έμβρυο, νομίζουμε αμέσως ότι, αφού υπάρχει ένα οργανωτικό κέντρο, δεν μπορεί να μην υπάρχει συνείδηση.

Συνείδηση, μάτια, αυτιά – υπάρχει λοιπόν ένας μικρός δαίμονας εκεί, μέσα στο έμβρυο. Έτσι δεν προσπαθούμε πλέον να οργανώσουμε αυτό που εκδηλώνεται στο φαινόμενο, αφού πιστεύουμε ότι οτιδήποτε ανώτερο συνεπάγεται συνείδηση.
Αντίθετα, γνωρίζουμε ότι η συνείδηση ​​είναι συνδεδεμένη με κάτι εντελώς ενδεχόμενο, τόσο ενδεχόμενο όσο η επιφάνεια μιας λίμνης σε έναν ακατοίκητο κόσμο – την ύπαρξη των ματιών ή των αυτιών μας.

Φυσικά, υπάρχει κάτι αδιανόητο εδώ, ένα αδιέξοδο στο οποίο συγκρούονται κάθε είδους σχηματισμοί που στο πνεύμα μοιάζουν να οργανώνονται με αντιφατικό τρόπο. Η κοινή λογική αντέδρασε εναντίον τους με έναν ορισμένο αριθμό ταμπού. […] Σας ζητώ να σκεφτείτε –για κάποιο χρονικό διάστημα, κατά τη διάρκεια αυτής της εισαγωγής– ότι η συνείδηση ​​παράγεται κάθε φορά που δίνεται – και αυτή παράγεται στα πιο απροσδόκητα και μακρινά μέρη το ένα από το άλλο – μια επιφάνεια τέτοια που μπορεί να παράγει αυτό πού λέγεται εικόνα . Είναι ένας υλιστικός ορισμός.

Μια εικόνα σημαίνει ότι τα ενεργειακά εφέ που ξεκινούν από ένα δεδομένο σημείο της πραγματικότητας - φανταστείτε τα της τάξης του φωτός, αφού αυτό είναι που δημιουργεί την περισσότερη εικόνα στο μυαλό μας - αντανακλούν σε κάποιο σημείο μιας επιφάνειας, έρχονται να χτυπήσουν το ίδιο αντίστοιχο σημείο στο χώρο.
Μπορούμε να αντικαταστήσουμε την επιφάνεια μιας λίμνης με την γραμμωτή περιοχή του ινιακού λοβού, αφού η γραμμωτή περιοχή με τα ινιδώδη στρώματά της μοιάζει πολύ με έναν καθρέφτη. Ακριβώς όπως δεν χρειάζεται ολόκληρη η επιφάνεια ενός καθρέφτη - αν αυτό σημαίνει κάτι - για να παρατηρήσετε το περιεχόμενο ενός πεδίου ή ενός τόπου, αφού έχετε το ίδιο αποτέλεσμα χειριζόμενοι ένα μικρό κομμάτι του, έτσι και οποιοδήποτε κομμάτι της γραμμωτής περιοχής εξυπηρετεί την ίδια χρήση και λειτουργεί σαν καθρέφτης.

Πολλά πράγματα στον κόσμο λειτουργούν σαν καθρέφτες. Αρκεί να υπάρχουν οι συνθήκες έτσι ώστε ένα σημείο σε μια πραγματικότητα να αντιστοιχεί σε ένα αποτέλεσμα σε ένα άλλο σημείο, να εδραιώνεται μια αντιστοιχία ένα προς ένα μεταξύ δύο σημείων του πραγματικού χώρου.

Είπα πραγματικό διάστημα - πηγαίνω πολύ γρήγορα. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις – τα αποτελέσματα είτε συμβαίνουν στον πραγματικό χώρο είτε συμβαίνουν σε φανταστικό χώρο. Πριν από λίγο τόνισα τι συμβαίνει σε ένα σημείο του φανταστικού χώρου, για να φέρω σε δύσκολη θέση τις συνηθισμένες αντιλήψεις σας. Μπόρεσες έτσι να συνειδητοποιήσεις ότι ό,τι είναι φανταστικό, ό,τι είναι, για να μιλήσουμε με ακρίβεια, απατηλό, δεν είναι επομένως υποκειμενικό.

Υπάρχει μια απολύτως αντικειμενική, αντικειμενική ψευδαίσθηση και δεν χρειάζεται να εξαφανίσετε όλη την αξιότιμη παρέα σας για να την κατανοήσετε.

«LE ILLUSIONI DELLA COSCIENZA» - Inchiostronero (www-inchiostronero-it.translate.goog)

ΕΤΣΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΝΕΑ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΗ ΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΚΑΤ'ΑΝΑΛΟΓΙΑΝ, ΚΑΠΕΛΩΣΕ ΤΟ ΚΑΤ' EΙΚΟΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ ΣΤΟ ΟΜΟΟΥΣΙΟ. ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΝΗ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΓΩ ΤΟΥ ΦΙΧΤΕ ΚΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΟΤΙ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ, ΣΕ ΑΠΙΣΤΟΥΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ, ΣΤΑ ΒΟΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΣΟΦΙΣΤΙΚΗΣ.

Ας δούμε λοιπόν, πού “κατεβαίνει” και τί είναι αυτή η ατομική συνείδηση ή η αυτογνωσία του σύγχρονου υποκειμένου. 

“Εννεάδες Ι, 4, 9, 10”: «Λένε οι πολλοί: Εάν κάποιος είναι σοφός. αν δεν αισθάνεται ούτε ενεργεί σύμφωνα με την αρετή, πώς μπορεί να ευδαιμονεί; Αλλά και αν δεν αισθάνεται ότι υγιαίνει, αυτό δεν τον εμποδίζει να υγιαίνει, και αν δεν ξέρει ότι είναι καλός, ούτε πάλι κάτι τον εμποδίζει να είναι καλός. Έτσι, αν είναι σοφός και δεν το γνωρίζει, θα ήταν γι’ αυτό λιγότερο σοφός; Ίσως κάποιος να ήθελε να συμπεριλάβει μέσα στην σοφία την αίσθηση και τη συνείδηση αυτής της αισθήσεως απαιτώντας αυτή η ευδαιμονία να είναι παρούσα μέσα στην ενεργούμενη σοφία. Αυτό το επιχείρημα θα είχε νόημα αν η σοφία και η γνώση ήταν αγαθά κατεκτημένα, αλλά, αν η υπόσταση της σοφίας βρίσκεται σε μια ουσία ή μάλλον στην ουσία, η ουσία αυτή δεν παύει λοιπόν να υπάρχει σ’ αυτόν που κοιμάται ή σ’ αυτόν που δεν έχει τη συνείδηση της αισθήσεως.»