Αν γίνει δεκτή αυτή η επιφύλαξη, πιστεύω ότι η αλήθεια πρέπει να γίνει αντιληπτή ως το θεμέλιο της αξίας. Αυτό που είναι ψεύτικο – ένα πλαστό τραπεζογραμμάτιο, μια ψεύτικη αγάπη, μια ψεύτικη είδηση κ.λπ. – είναι αυτό που δεν έχει καμία αξία. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να μας φαίνεται ψευδές είναι μερικές φορές μόνο η πραγματικότητα που γίνεται αντιληπτή από μια άλλη οπτική γωνία/οπτικές γωνίες. Φαίνεται λοιπόν ότι μπορεί να υπάρχουν τόσες αλήθειες όσες και απόψεις. Αλλά οι διαφορετικές προοπτικές δεν έρχονται σε αντίθεση με την αλήθεια. Αντίθετα, συμπληρώνουν και εναρμονίζονται μεταξύ τους, δίνοντάς μας μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πραγματικότητας.
Αναζητούμε την αλήθεια μέσα από μια διαδικασία γνώσης – ίσως άπειρης – που συνίσταται στη συλλογή πληροφοριών για τον κόσμο έξω και μέσα μας και την κατανόησή τους. Αυτό όχι μόνο μας επιτρέπει να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας, να αποφεύγουμε τους κινδύνους κ.λπ., αλλά δημιουργεί μέσα μας μια συναισθηματική, ηθική, διανοητική τάξη, ένα σύνολο ιδανικών αξιών στις οποίες μπορούμε ακόμη και να θυσιάσουμε τη ζωή μας (ενώ κανείς δέν θά δεχόταν νά θυσιαστεί γιά να υπερασπιστεί κάτι που θεωρεί ψευδές).
Το κύριο στοιχείο αυτής της διαδικασίας είναι μια «εσωτερική συναίνεση», που σημαίνει με αυτή την έκφραση τη διανοητική πράξη με την οποία αποδίδουμε τον χαρακτήρα της αλήθειας σε ορισμένα πράγματα. Δεν γνωρίζουμε πάντοτε, και μάλιστα σπάνια, αυτή τη συναίνεση. Όλοι έχουμε βεβαιότητες που είναι τόσο προφανείς σε εμάς που γίνονται ασυνείδητα αξιώματα που μας καθοδηγούν ακούσια.
Η διείσδυση μέσα μας μιας πεποίθησης, δηλαδή μιας συναίνεσης/συγκατάθεσης, και η εδραίωσή της μέχρι να συγχωνευθεί στον εσωτερικό μας μεταβολισμό, είναι ένα μυστηριώδες φαινόμενο. Όχι μόνο οι βεβαιότητες της κοινής λογικής – «υπάρχω, έχω σώμα, νου, είμαι μέρος ενός κόσμου» κ.λπ. –έχουν κάτι αβυσσαλέο/απύθμενο μέσα τους, ακόμη και η επιφάνεια της συνείδησης στεγάζει μια πληθώρα βεβαιοτήτων – φυσικών, ηθικών, συναισθηματικών, θρησκευτικών, φιλοσοφικών κ.λπ. – τις οποίες θεωρούμε δεδομένες μόνο και μόνο επειδή χωρίς αυτές θα ήταν αδύνατο για εμάς να σκεφτούμε και να επικοινωνήσουμε.
Πώς μπορούμε να αντλήσουμε από αυτές τις βεβαιότητες και να είμαστε σίγουροι για κάτι; Δηλαδή, λαμβάνοντας υπόψη τον τεράστιο αριθμό επιλογών που μας προσφέρονται, τι μας ωθεί να δώσουμε τη συγκατάθεσή μας σε μια πρόταση αντί για μια άλλη, να πιστέψουμε ότι αυτό είναι αλήθεια ή ότι είναι ψευδές. Φοβάμαι ότι η προσπάθεια απάντησης σε αυτήν την ερώτηση θα δημιουργούσε μόνο νέα ερωτήματα. Επομένως, θα περιοριστώ να εκθέσω εν συντομία τους γενικούς λόγους που μου φαίνεται ότι διαμορφώνουν τη δυναμική της σύμφωνης γνώμης/συναίνεσης, η οποία εξάλλου συμπίπτει με τις θεμελιώδεις δομές του ανθρώπου.
Ο πρώτος είναι η άμεση εμπειρία μας, μια «φυσική συναίνεση». Το «βρέχει» είναι αυτονόητο για εμάς χωρίς κανείς να μας το αποδείξει. Ο δεύτερος είναι το συμπέρασμα ή η «λογική συναίνεση». «Βλέπω καπνό, οπότε κάτι καίγεται». Αυτή η συγκατάθεση μπορεί να αναφέρεται σε αφηρημένες ιδέες (π.χ. μαθηματικές) ή εμπειρικά γεγονότα. Στην τελευταία περίπτωση, συνεπάγεται μια συμπληρωματική σύμφωνη γνώμη που θα αποκαλούσα «μνημονική», διότι συνδέεται με τη μνήμη άλλων εμπειριών. Ο τρίτος βασίζεται σε μια «συναισθηματική συναίνεση». Οδηγούμαστε να δεχτούμε ορισμένες ιδέες επειδή απηχούν την ατομική μας ιδιοσυγκρασία, τις συναισθηματικές μας κλίσεις ή επειδή ικανοποιούν μια επιθυμία μας. Ο τέταρτος είναι να πιστεύουμε ότι οι ισχυρισμοί των άλλων ανθρώπων είναι αληθινοί. Είναι μια «καταπιστευματική συγκατάθεση» (εμπιστευτική συναίνεση): πιστεύουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός γεγονότος, ζητάμε πληροφορίες από έναν περαστικό, ακολουθούμε ένα σχολικό μάθημα κτλ.
Τέλος, υπάρχει μια «πνευματική συναίνεση». Στην πραγματικότητα, ορισμένες βεβαιότητες δεν εξαρτώνται από την εμπειρία των αισθήσεων, από λογικά συμπεράσματα, από τις διαθέσεις μας ή από την επικοινωνία άλλων, αλλά σχηματίζονται με άλλους τρόπους, συχνά δύσκολο να καθοριστούν: όνειρα, διαισθήσεις, αποκαλύψεις, θρησκευτικές και μυστικιστικές καταστάσεις κτλ. Είναι μέσω αυτού του είδους της συγκατάθεσης που συχνά μαθαίνουμε κάτι ουσιαστικό για τον εαυτό μας και για τη ζωή, αν και ο ορθολογισμός μας εμποδίζει την πρόσβαση του ανθρώπου στον κόσμο της ψυχής και στη γνώση του.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι όλες αυτές οι συναινέσεις προϋποθέτουν την «πίστη» ως θεμελιώδη προϋπόθεση. Πρέπει a priori να εμπιστευόμαστε τις αισθήσεις μας, τις δικές μας διανοητικές ικανότητες ή εκείνες των άλλων, το ίδιο το μυστήριο που δεν καταλαβαίνουμε. Στην ουσία, όλες οι γνώσεις μας βασίζονται σε μια «μετα-συναίσθηση» την οποία, απελευθερώνοντας τον όρο από τα ζωολογικά του όρια, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «ένστικτο». Η ύπαρξή μας είναι διαποτισμένη από μια ακλόνητη πίστη στη Συνείδηση, στην αυθόρμητη ανάδυση τού «Τι είναι». Και το γίγνεσθαί μας είναι το ξεδίπλωμα αυτής της πίστης, η περιπέτειά της, η μετάφρασή της σε ιδέες και πράξεις.
Αλλά για τους σκοπούς του ομιλίας μου, δεν υπάρχει ανάγκη για μεταφυσικές βολιδοσκοπήσεις. Αντ' αυτού, θα ήθελα να στρέψω την προσοχή μου στο είδος της βεβαιότητας που έχω ονομάσει "καταπιστευματική/εμπιστευτική". Είναι φυσιολογικό για τους ανθρώπους να δίνουν τη συγκατάθεσή τους σε έναν τεράστιο αριθμό ισχυρών για τους οποίους δεν μπορούν να έχουν άμεση γνώση και να ρυθμίζουν την ύπαρξή τους βάσει αυτής της συγκατάθεσης. Αυτή είναι μια ουσιαστική πτυχή της κοινωνικής μας ζωής, αλλά επίσης, πιστεύω, ένας αποφασιστικός παράγοντας στην κρίση της.
Η καταπιστευματική συναίνεση είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Το παιδί, για παράδειγμα, βλέπει στον γονέα ένα αδιαμφισβήτητο magisterium. Αυτή η αφελής και συχνά απατηλή πίστη προβάλλεται στη συνέχεια σε δασκάλους, θρησκευτικές προσωπικότητες, «ειδικούς» και χαρακτήρες με ισχυρή πνευματική υπεροχή ή ηθική. Οι «συναινέσεις» αυτού του είδους είναι εκείνες από τις οποίες εξαρτάται η υποτιθέμενη ιστορική ή επιστημονική μας γνώση. Έτσι, πιστεύουμε ότι ο Ναπολέων πέθανε στην Αγία Ελένη, ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο, ότι ένας ιός προκαλεί κρυολογήματα κ.λπ. Μεγάλο μέρος αυτής της συγκατάθεσης δημιουργεί επίσης τις ηθικές μας κρίσεις, τις φιλοσοφικές προοπτικές και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό αγνοεί άλλες μορφές συναίνεσης – εμπειρικές, ορθολογικές κ.λπ. Ωστόσο, η εμπιστοσύνη στον «πληροφοριοδότη» μας ή η υποταγή σε μια συγκεκριμένη αρχή είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Διαφορετικά, χωρίς μια ενστικτώδη ευπιστία και έναν ορισμένο διανοητικό μιμητισμό, δεν θα ήταν δυνατή η μετάδοση της γνώσης. Είναι φυσιολογικό για μια κοινωνία να αναγνωρίζει τον εαυτό της σε μια ορισμένη ομοιομορφία σκέψης, ιδανικών προϋποθέσεων. Ένας πλουραλισμός χωρίς όρια, στον οποίο ο καθένας επιδιώκει διαφορετικές και αντιφατικές έννοιες, αξίες και στόχους, θα οδηγούσε σε ταχεία αποσύνθεση. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη είναι απαραίτητη για τη συνοχή μιας κοινότητας ατόμων.
Λαμβάνουμε συνεχώς μηνύματα από το περιβάλλον μας. Η σημασία ενός συστήματος σωστής πληροφορίας, το οποίο κάνει διάκριση μεταξύ αληθούς και ψεύδους, δεν τελειώνει με την απλή γνωστική του αξία. Στην πραγματικότητα, η γνώση της πραγματικότητας διεγείρει μέσα μας μια σειρά συμπεριφορών, μας προκαλεί να ορίσουμε αξίες και έννοιες, να καθορίσουμε προσανατολισμούς για την ύπαρξή μας. Με την πάροδο του χρόνου, μαθαίνουμε ότι οι άνθρωποι μπορούν να ψεύδονται και να εξαπατούν σκόπιμα τον διπλανό τους. Ή να κάνουν λάθος καλή τη πίστει. Έτσι, η αμφιβολία και η εξέταση γίνονται τόσο ουσιώδεις όσο και η εμπιστοσύνη. Είναι απαραίτητο να χρησιμοποιήσετε τη δική σας κρίση και να προχωρήσετε στη δική σας αναζήτηση της αλήθειας, εξετάζοντας τις πληροφορίες ανεξάρτητα, χωρίς να αποδεχτείτε παθητικά τη γνώμη των άλλων.
Αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να έχει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και η καταπιστευτική συγκατάθεση έχει καταλήξει να δημιουργήσει σοβαρό κίνδυνο για την ελευθερία της σκέψης του. Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης έχουν αποκτήσει όλο και μεγαλύτερη επιρροή και διάχυση/διεισδυτικότητα, σε σημείο να σχηματίσουν ένα είδος κοινού αισθητηρίου, συλλογικής νοημοσύνης που αντικαθιστά τις αντιληπτικές και διανοητικές ικανότητες των ατόμων. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γίνονται τα φερέφωνα Ενός Νου, του οποίου οι δηλώσεις είναι αδιάψευστες. Η γνώση παίρνει αυστηρά μονοκρατικό, ομοιόμορφο και κανονιστικό χαρακτήρα.
Σε κρίσιμα ζητήματα που αφορούν όχι μόνο την πολιτική και τήν κοινωνική ζωή αλλά και τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ηθικές επιλογές κ.λπ., ο άνθρωπος τείνει να δίνει ανεπιφύλακτη συγκατάθεση στις πληροφορίες και τα μηνύματα που λαμβάνει από τα επίσημα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στα οποία αναθέτει ασυνείδητα τη λειτουργία του "γονέα", του μέντορα και του δασκάλου. Η κριτική του αίσθηση, η ελευθερία της έρευνας, μειώνεται αναλογικά καθώς αυξάνεται η εξάρτησή της από τον δογματισμό της μαζικής πληροφόρησης. Αυτό συνεπάγεται την εξουσία να κατευθύνει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Στην πραγματικότητα, η άσκηση αυτού του τεράστιου ελέγχου ασκείται σήμερα από ανθρώπους που μπορούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «επαγγελματίες της πληροφορίας/πληροφόρησης», όπως οι πόρνες θα μπορούσαν να αποκαλούν τους εαυτούς τους «επαγγελματίες του έρωτα».
Η «αλήθεια» έχει γίνει προνόμιο των ατόμων που είναι έτοιμα να πουν κάθε είδους ψέματα για προσωπικό όφελος. Μέσω της μαζικής επικοινωνίας, το ψεύδος έχει γίνει ομοούσιο στη σύγχρονη κοινωνία σχεδόν με επιδημική μετάδοση. Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και προσαρμόζουν τη συμπεριφορά τους μέσω μιας «καταπιστευτικής συγκατάθεσης/εμπιστευτικής συναίνεσης» που χορηγείται όχι μόνο σε διεφθαρμένους δημοσιογράφους αλλά και σε διάφορους τύπους «έγκυρων» θεμάτων – πολιτικών, γιατρών, επιστημόνων, εμπειρογνωμόνων – των οποίων ο σκοπός στη ζωή σίγουρα δεν είναι η αλήθεια αλλά η καριέρα, τα χρήματα, η προσωπική επιτυχία.
Η κοινή συνείδηση είναι βυθισμένη στην επισήμανση της πληροφορίας όπως σε ένα αμνιακό υγρό, και αυτό έχει προκαλέσει μια δραματική ατροφία της αίσθησης της πραγματικότητας. Οι άνθρωποι δίνουν μηχανικά τη συγκατάθεσή τους σε κάθε ηλιθιότητα ή ψεύδος που έχει επίσημο χαρακτήρα και, αντιστρόφως, είναι έτοιμοι να επιτεθούν άγρια εναντίον οποιουδήποτε εκφράζει διαφωνία, αδιαφορώντας από το πόσο λογική, βάσιμη, τεκμηριωμένη κι αν είναι.
Αυτή η διανοητική λογοκλοπή, την οποία θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως «επισημότητα», διακλαδίζεται για να καλύψει κάθε περιοχή του γνωστού, συνδέοντας τις βεβαιότητές μας με έναν μόνο τύπο συγκατάθεσης που υποκαθιστά, απορροφώντας τες στον εαυτό της, όλες τις άλλες. Η εμπειρία των αισθήσεων, ο ορθολογισμός, η διαίσθηση κ.λπ., υποχωρούν στο παρασκήνιο μιας συνείδησης στην οποία εισάγει ένα δίκτυο μηνυμάτων των μέσων ενημέρωσης, συνθημάτων και αισθημάτων, νευρικών ερεθισμάτων και υποσυνείδητων προτάσεων/υποδείξεων που δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια.
Η "επισημότητα" βασίζεται σε προσομοιώσεις ανάλυσης και αντικειμενικής μαρτυρίας, τοποθετημένες σε παραμυθένιες δομές όπου αναμειγνύονται αρχέτυπα και στερεότυπα με σαφή παιδαγωγική πρόταση. Δεν αναφέρεται στην πραγματικότητα αλλά τη δημιουργεί. Μήπως μαραζώνει ο θρύλος του Φρικτού Ιού και του Υπέροχου Εμβολίου; Η κοινή φαντασία αναζωπυρώνεται και ανασυντάσσεται γύρω από τη μυθολογία του πολέμου, τη δακρύβρεχτη ρητορική, τους χονδροειδείς μανιχαϊσμούς. Χάρη στην ψυχική απάθεια/αβελτηρία του λαού, η αιτιολογία των γεγονότων διαστρεβλώνεται, οι προοπτικές μεταβάλλονται, η μοχθηρή φιγούρα του «τρελού δικτάτορα» προκαλείται, η εικόνα ενός πολιτικού τέρατος που, από τον Νέρωνα μέχρι τον Χίτλερ, έχει το μαγικό αποτέλεσμα να αναστέλλει την ιστορική νοημοσύνη των γεγονότων.
Εκείνοι που καταδικάζουν τις τρομερές συνέπειες του πολέμου είναι οι ίδιοι που επωφελούνται από αυτόν. Είναι οι ίδιες φαρισαϊκές οχιές των οποίων το δηλητήριο έχει διαβρώσει εδώ και καιρό την καρδιά της Δύσης, φέρνοντας καταστροφή και ερείπια παντού. Η λιτανεία της ειρήνης τους, η αγανάκτησή τους, είναι γκροτέσκα. Μεγαλειώδης υποκρισία μιας ιμπεριαλιστικής και πολεμοκάπηλης δύναμης, χωρίς τιμή, που υπογράφει συνθήκες και συμφωνίες μόνο για να μπορέσει να τις επεκτείνει, που σπέρνει παντού τους σπόρους του πολέμου και όταν φυτρώνουν οι καρποί κατηγορεί τους άλλους. που μυστικοποιεί και σβήνει την ιστορία, που έχει μετατρέψει το ψέμα σε όπλο μαζικής καταστροφής.
Προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ίδιο το ψέμα, αλλά η ευπιστία εκείνων που το δέχονται ως αλήθεια γεγονότων και αξίας (ως πραγματική και πολύτιμη αλήθεια). Αυτή η συγκατάθεση παράγει όχι μόνο μια μαζική ψευδαίσθηση, αλλά και μια επιθετική και φυλετική συμπεριφορά προς τα αποκλίνοντα υποκείμενα, δηλαδή σέ όποιον ξεφεύγει από τη λογική της χορωδίας. Δημιουργείται ένα κομφορμιστικό, ομογενοποιημένο κοπάδι, το οποίο υποστηρίζει για τον εαυτό του κάθε κρίση ηθικής και αλήθειας, εκτοξεύοντας αναθέματα και αφορισμούς ενάντια στα ελεύθερα πνεύματα που παραμένουν έξω από αυτό. Έτσι, όποιος σήμερα δεν είναι toto corde (με όλη του την καρδιά) «Δημοκρατικός», «ομοφυλόφιλος», «εμβολιαστής», «αντιρώσος» κ.λπ. χάνει κάθε ανθρώπινο σεβασμό, στερείται αξιοπρέπειας και δικαιωμάτων.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο χαμογελάω όταν ακούω ότι πρέπει να υπερασπιστούμε "τις αξίες της Δύσης" ή τον "ελεύθερο κόσμο". Έχουμε προ πολλού καταστρέψει τις αξίες της Δύσης. Και μόνο ειρωνικά μπορείς να ορίσεις ως "ελεύθερο" έναν κόσμο όπου για να εργαστείς, να μετακινηθείς, να ζήσεις, αναγκάζεσαι να γίνεις πειραματόζωο για τις φαρμακευτικές εταιρείες. Έναν κόσμο στον οποίο όσοι αντιτίθενται ή αμφιβάλλουν φιμώνονται βάναυσα, διαπομπεύονται, διώκονται· όπου ένα σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής κατεδάφισης ορίζεται ως «έκτακτη ανάγκη για την υγεία», όπου οι βομβαρδισμοί ονομάζονται «ειρηνευτικές επιχειρήσεις».
Αν ήμουν πιστός του Ζωροαστρισμού, θα έλεγα ότι ο κόσμος μας κυριαρχείται από το Angra Mainyu, το πνεύμα του ψεύδους. Ένας Χριστιανός θα το έλεγε αυτό υπό τη δικαιοδοσία του Σατανά, του μεγάλου ψεύτη. Φυσικά, η ειλικρίνεια δεν ήταν ποτέ καθολική αρετή, και ο πολιτικός ψεύδεται καθώς αναπνέει, το ξέρετε. Αλλά σήμερα είναι η ίδια η φύση της σκέψης που παραποιείται. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι είναι πλέον ανίκανοι να διακρίνουν το αληθινό από το ψεύτικο. Ακόμα και η ειρήνη που απαιτούν οι άνθρωποι είναι μια ψεύτικη ειρήνη, μια μάσκα για ένα σύστημα που είναι από τη φύση του ψεύτικο και δολοφονικό. Ψεύτικες όπως οι τεχνητές οικογένειές μας, όπως η φιλανθρωπία των μεγάλων τοκογλύφων. Ψεύτικα όπως τα φάρμακά μας, μια απλή αφαίρεση των συμπτωμάτων που χρησιμεύει για να κρύψει το κακό. Ψευδής όπως η γνώση μας, η οποία μας απομακρύνει όλο και περισσότερο από την αλήθεια.
Εκείνοι που θέλουν να καταστρέψουν την αλήθεια σήμερα προσπαθούν στην πραγματικότητα να διαρρήξουν την οντολογική σχέση μεταξύ ανθρώπου και Θεού, η οποία είναι η πηγή και το θεμέλιο της αλήθειας. Αυτοί που λένε ψέματα σκοτώνουν την πραγματικότητα. Είμαστε τυλιγμένοι σε φανταστικές αναπαραστάσεις, οι οποίες αντιφάσκουν με το πραγματικό ον για να βάλουν σκιές και προσομοιώσεις, εικονικές υπάρξεις, στη θέση του. Η ίδια η επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη, με τις μεσσιανικές ελπίδες της, είναι μόνο μια ανάποδη εικόνα. Αν την τακτοποιούσαμε, θα βλέπαμε σε αυτήν την εμπλοκή και την αμηχανία της ψυχής. Και η λατρεία του κέρδους, που υπόσχεται απατηλούς παραδείσους και απατηλή λύτρωση, ξεριζώνει από τις καρδιές κάθε αληθινή θρησκευτικότητα και την αντικαθιστά με τον μονοθεϊσμό των κοπράνων του χρήματος.
Η εσχατολογία της Δύσης φαίνεται έτσι να επιτυγχάνεται μέσω μιας σκατολογικής μεταμόρφωσης. Οι πληροφορίες μας είναι ένας σκοτεινός υπόνομος (επειδή «αυτός που κάνει κακό δεν αγαπά το φως»). Ο πολιτισμός μας καλύπτεται από σατανικά περιττώματα. Πολλοί από τους Δασκάλους της σκέψης μας (maîtres à penser), οι αρχηγοί των κρατών μας, οι θρησκευτικοί ηγέτες μας, είναι κραυγαλέες εκκενώσεις του κακού. Ο πολιτισμός μας είναι τώρα ο υπόνομος της σκέψης, οι προοδευτικές αυταπάτες του εκπέμπουν τη δυσωδία της αποσύνθεσης. Ένα κοπάδι αχρείων, αυλικών, πολιτικών, πλουτοκρατών, τον έχει βυθίσει με τα περιττώματα του, όπως τα βόδια στους στάβλους του Αυγεία, και ίσως μόνο ένας πόλεμος θα τον κατακλύσει με τα ποτάμια του αίματος του μπορεί να τον καθαρίσει.
Και έτσι, pereat mundus, fiat veritas («ας απονεμηθεί "Δικαιοσύνη" και ας εκλείψει ο κόσμος»); Εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δύο χάσματα. Η υπόθεση μιας σύγκρουσης με αποκαλυπτικό δυναμικό είναι τρομακτική. Αλλά ακόμη πιο τρομερή είναι η σκέψη ότι η σατανική δύναμη της Δύσης θα επικρατήσει και θα εξολοθρεύσει τις λίγες δυνάμεις που εξακολουθούν να αντιστέκονται σε αυτήν. Όλη η αλήθεια τότε θα εξοριζόταν και κάθε άνθρωπος, για να ζήσει, θα έπρεπε να δώσει τη συγκατάθεσή του στο Ψέμα. Ο κόσμος θά έμενε τυλιγμένος σε ένα νοσηρό κάλυμμα ψεμάτων, πιο τοξικό από ραδιενεργό σύννεφο. Επομένως, το καθήκον μας είναι να «δίνουμε μαρτυρία για την αλήθεια». Πρέπει να αναζητάμε, να υπηρετούμε, να τιμούμε την αλήθεια. Αυτή είναι σήμερα η μεγάλη αναδιοργάνωση και η μόνη δυνατή επανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου