Στη λάθος πλευρά. Κόντρα στα νέα δικαιώματα – Roberto Pecchioli

Καθίσαμε στη λάθος πλευρά γιατί όλες οι άλλες θέσεις ήταν πιασμένες, λένε κάποιοι χαρακτήρες στην  Opera da tre soldi (Όπερα της πεντάρας) του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Τυχεροί αυτοί. Ο συγγραφέας είναι στή λάθος πλευρά από την εφηβεία και δεν έχει βρει ποτέ θέση νά καθίσει. Μόνο άδειοι χώροι γιατί το λάθος είναι οδυνηρό και όλοι το ξεφεύγουν. Ο Σενέκας έγραψε ότι είναι εύκολο να κινηθείς στην πλειοψηφία, ο πιο προφανής και γρήγορος τρόπος για να αισθανθείς με το μέρος της λογικής, με την πλευρά του δικαίου. Στην έρημο του λάθους πρέπει να κάθεσαι στο έδαφος: είναι άβολο, αλλά σου επιτρέπει να παρατηρείς από κάτω -τη μόνη θέση που του αξίζει- τον κήπο όσων έχουν δίκιο. Αυτό σκεφτήκαμε όταν ακούσαμε την είδηση ​​ότι η υποτακτική ομάδα του να μην κάνουμε τίποτα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε με μεγάλη πλειοψηφία να συμπεριλάβει τις αμβλώσεις στα θεμελιώδη δικαιώματα των κατοίκων της μικρής χερσονήσου στα δυτικά της Ασίας.

Το μέρος του λάθους μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα με ελεύθερα μάτια και να μην παίρνουμε στα σοβαρά τους πυλώνες μιας κοινωνίας σε παρακμή. Συγκεκριμένα, η τροποποίηση του άρθρου 3 του Ευρωπαϊκού Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων: «κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη φυσική σωματική αυτονομία και στην ελεύθερη, ενημερωμένη, πλήρη και καθολική πρόσβαση στη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία και δικαιώματα καθώς και σε όλες τις σχετικές υπηρεσίες υγείας, συμπεριλαμβανομένης της πρόσβασης σε ασφαλή και νόμιμη άμβλωση, χωρίς διακρίσεις» Εφόσον ένα δικαίωμα αντιστοιχεί πάντα σε υποχρέωση, η ρήτρα «συνείδησης» των γιατρών θα πρέπει να αποσυρθεί, προκειμένου να εφαρμοστεί πλήρως η «ιατρική πρακτική» της άμβλωσης. Φάρμακο, θεραπεία, αφού το έμβρυο είναι ασθένεια, έκκριμα. Τέλος, δεδομένου ότι η λογική των εμπόρων δεν διαψεύδει ποτέ τον εαυτό της, η υποστήριξη των οργανώσεων υπέρ της ζωής θα εξαλειφθεί προς όφελος της χρηματοδότησης «προγραμμάτων και υπηρεσιών υγείας για τον οικογενειακό  προγραμματισμό».

Πριν από λίγες εβδομάδες, ο υπάλληλος της μοναρχίας των Ρότσιλντ, Εμανουέλ Μακρόν, με γκροτέσκο επισημότητα, μετά την έγκριση της συνταγματικής τροποποίησης που καθιστά τις αμβλώσεις καθολικό δικαίωμα στη Γαλλία, δήλωσε: «Αυτή την ημέρα η σφραγίδα της Δημοκρατίας σφραγίζει έναν Μακρόν αγώνα για ελευθερία. Σήμερα δεν είναι το τέλος μιας ιστορίας, αλλά η αρχή μιας μάχης». Η πολεμική μεταφορά που καλύπτεται από ρητορική - την οποία ο Νεαρός Άρχοντας επεκτείνει στην επιθυμία να συμμετάσχει στον πόλεμο της Ουκρανίας - θα ήταν κωμική αν δεν ήταν επαναστατική. Α, μόνο για εμάς –εμείς οι λίγοι δυστυχισμένοι– που κάνουμε λάθος. Με την αφέλεια του αιώνιου Πήτερ Παν σκεφτήκαμε ότι το πρώτο δικαίωμα ήταν στη ζωή. Ακυρώθηκε: η άμβλωση δεν είναι πλέον μια θλιβερή πιθανότητα, μια μερικές φορές αναγκαστική ήττα, όπως είπε η Simone Veil, μητέρα του γαλλικού νόμου για τη διακοπή της εγκυμοσύνης στο Jurassic (Ιουρασικό) 1974, αλλά ένα παγκόσμιο δικαίωμα. Είναι μόνο η αρχή, απειλεί ο σύζυγος της ηλικιωμένης Μπριζίτ. Πρέπει όμως να βιαστεί: η κουλτούρα του θανάτου οδηγεί στο θάνατο.

Στη λάθος πλευρά από την εφηβεία, επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να επιτεθούμε στον μυστικισμό των «δικαιωμάτων», τον τοξικό δικαιοκρατισμό. Η ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γεννήθηκε με τον John Locke, μετά την αγγλική «ένδοξη επανάσταση» του τέλους του δέκατου έβδομου αιώνα, που πέρασε στην Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη του 1789 ως απάντηση σε αιώνες των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη και του απολυταρχισμού. Η πρώτη γενιά ανθρωπίνων δικαιωμάτων –στη ζωή, στη θρησκευτική ελευθερία, στην ελευθερία σκέψης και έκφρασης, στην ιδιωτική ιδιοκτησία, στις εγγυήσεις δικαιοδοσίας– αποτελούνταν από «αμυντικά» δικαιώματα. Το άτομο ζήτησε μόνο από την Πολιτεία να μείνει στην ησυχία του (μην με πατήσετε). Η ρίζα ήταν σταθερά αγκυροβολημένη στον χριστιανικό πολιτισμό και στις αρχές του φυσικού νόμου. Ο Λοκ έγραψε: «Εφόσον όλοι οι άνθρωποι είναι έργο ενός Δημιουργού (...) προικισμένοι με τις ίδιες ικανότητες και όλοι μοιράζονται μια κοινή φύση, δεν μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει υποταγή μεταξύ μας που θα μας εξουσιοδοτούσε να καταστρέφουμε ο ένας τον άλλον». Η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας κάνει λόγο για «αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα με τα οποία ο άνθρωπος έχει προικιστεί από τον Δημιουργό του», τα οποία εκδιώχθηκαν από το πεδίο από τη Γαλλική Επανάσταση. Οι ελευθερίες που αναφέρονται ως δικαιώματα αποδείχθηκαν τυπικές (Μαρξ). Για τον Ανατόλ Φρανς «αστική ελευθερία είναι η ελευθερία να κοιμάσαι κάτω από γέφυρες». Έτσι προέκυψε η δεύτερη γενιά ανθρωπίνων, οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων: το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην υγεία, στις συντάξεις, σε ένα λογικό επίπεδο ευημερίας. Τα δικαιώματα της πρώτης γενιάς απαιτούσαν την αποχή της κυβέρνησης. Εκείνα της δεύτερης γενιάς, τη μαζική παρέμβασή της.

Στην πρώτη διατύπωση, το υποκείμενο των δικαιωμάτων ήταν το άτομο που ζηλεύει τη δική του αυτονομία. Τον 20ό αιώνα, το κράτος πρόνοιας συνήθισε τους ανθρώπους να εξαρτώνται από την κυβέρνηση. Το δικαίωμα στην πρόνοια παρήγαγε την κρίση της οικογένειας, τον κατεξοχήν αυτάρκη θεσμό. Τις λειτουργίες που εξασφάλιζε προηγουμένως τις ανέλαβε το πανταχού παρόν κράτος πρόνοιας. Το περαιτέρω βήμα είναι το κράτος της αφύπνισης (κράτος woke), προοδευτισμός που επιβάλλει ψεύτικα δικαιώματα στη σεξουαλική πρόνοια. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρέχει μόνο υγειονομική περίθαλψη, συντάξεις και εκπαίδευση, αλλά και αλλαγή φύλου, αντισυλληπτικά, τεχνητή γονιμοποίηση, παρένθετη μητρότητα εάν δεν έχουμε σύζυγο του αντίθετου φύλου. Πάνω απ 'όλα, πρέπει να εγγυάται την άπειρη σεξουαλική μας ελευθερία, η οποία περιλαμβάνει την απελευθέρωση από τις γενετικές συνέπειες των σχέσεων (το «δικαίωμα διακοπής της εγκυμοσύνης»). Έτσι τα «νέα δικαιώματα» αρνούνται τα πραγματικά: το δικαίωμα στην άμβλωση έχει αντικαταστήσει το δικαίωμα στη ζωή. Το «δικαίωμα στην απόκτηση παιδιού» (μέσω τεχνητής γονιμοποίησης ή παρένθετης μητρότητας) ανατρέπει το δικαίωμα του παιδιού σε οικογένεια που αποτελείται από πατέρα και μητέρα (άρθρο 16 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Το δικαίωμα αλλαγής φύλου ανατρέπει το δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα. Το δικαίωμα στη «θετικές διακρίσεις» (ποσοστώσεις και πλεονεκτήματα με βάση το φύλο, τη φυλή ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό) αντικαθιστά την ισότητα ενώπιον του νόμου. Το δικαίωμα στην προστασία από τη «ρητορική μίσους» αρνείται την ελευθερία της έκφρασης. Αυτός ο εκφυλισμός έχει μη αναστρέψιμες προεκτάσεις: τα δικαιώματα λειτουργούν σαν θρησκεία και κάθε πρόταση για «οπισθοδρόμηση των δικαιωμάτων» είναι ανάθεμα. Η απλή λέξη «δικαιώματα» έχει μια υπνωτική επίδραση σε όσους τη χρησιμοποιούν, μετατρέποντας αμφισβητούμενες επιθυμίες, γνήσια καπρίτσια και ψυχιατρικές τρέλες σε ιερές, αδιαπραγμάτευτες απαιτήσεις. Η έννοια των «δικαιωμάτων» είναι τόσο σταθερά ριζωμένη στη συλλογική φαντασία που η μεταρρύθμισή της είναι αδύνατη σήμερα. Η κοινωνία των δικαιωμάτων μεταμορφώνει τους πολίτες της σε κακομαθημένα, απαιτητικά και αχάριστα παιδιά: δεν εκτιμούμε αυτό που μας δίνεται επειδή «έχουμε δικαίωμα» σε αυτό (επειδή το "δικαιούμαστε"), ο κόσμος είναι ο οφειλέτης μας (ο κόσμος μας το χρωστάει). Ένα μηδενιστικό όργιο. Τι γίνεται με το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα του παιδιού στους γονείς του, το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου, της δωρεάν εκπαίδευσης, της ισότητας ενώπιον του νόμου ασυμβίβαστη με τις διακρίσεις που δηλώνονται «θετικές»; Υπήρξε μια μακρά εποχή στην οποία ο άνθρωπος ήξερε ότι είχε, πρώτα απ' όλα, καθήκοντα. Αλλά ήταν μια εποχή που οι άνθρωποι πίστευαν στον Θεό. Το σπάσιμο είναι η αλαζονεία του νομικού θετικισμού. Όλες οι θεωρίες του παρελθόντος βασίστηκαν σε ένα σύστημα φυσικού δικαίου, ενώ οι σύγχρονοι Δυτικοί έχουν πειστεί ότι οι νόμοι δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο καρπός των προτιμήσεων (και συμφερόντων) που κυριαρχούν σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, μπερδεύοντας τη νομιμότητα (αυτό που γίνεται κανόνας ως αποτέλεσμα τυπικών διαδικασιών) και τη νομιμότητα (τι είναι «σωστό» στο βαθμό που συμμορφώνεται με το φυσικό δίκαιο). Μια τέτοια περίπτωση προέρχεται από την Αριζόνα, η οποία απαγόρευσε τις αμβλώσεις με βάση έναν νόμο του 19ου αιώνα που δήλωνε ότι η ζωή είναι η υπέρτατη αξία. Όσοι αμφισβητούν την απόφαση λένε ότι ο κανόνας δεν ανταποκρίνεται στις απόψεις αυτής της εποχής. Αλλά οι αρχές - αν είναι τέτοιες - δεν έχουν χρονική λήξη. Επιπλέον, η Γαλλική Επανάσταση δήλωσε ότι διακήρυξε «αθάνατες αρχές» και το ίδιο το αμερικανικό Σύνταγμα, στη διάταξή του, είναι το ίδιο από το 1776.

Επί της ουσίας, αν το δούμε από την πλευρά του λάθους, η ρητορική του ευρωβουλευτή δεν έχει νόημα: τι σημαίνει στην πραγματικότητα «δικαίωμα στη φυσική σωματική αυτονομία»; Τι είναι τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα; Στη λάθος πλευρά βρίσκονται όλοι οι πατέρες της ηπείρου, που στερούνται το δικαίωμα να κάνουν παιδιά (αυτό δεν είναι σεξουαλικό και «αναπαραγωγικό» δικαίωμα;) αν δεν το θέλουν οι γυναίκες. Επιπλέον, εν μέσω μιας τρομερής δημογραφικής κρίσης, η ανακήρυξη της άμβλωσης ως παγκόσμιο δικαίωμα είναι ένα βήμα προς τον αφανισμό. Μια ατομικιστική κουλτούρα, με επίκεντρο το παρόν, χωρίς πατέρες και χωρίς παιδιά, δεν νοιάζεται. Η ένσταση ipso facto την τοποθετεί στη λάθος πλευρά. Τι έκαναν για εμάς οι απόγονοι, αναφώνησε ο Γκρούτσο Μαρξ, ακολουθούμενος από τον Γούντι Άλεν;

Η εξαφάνιση είναι η σωστή λύση. Ελλείψει Ευρωπαίων θα τελειώσει και ο μυστικισμός των δικαιωμάτων. Γνωρίζουμε πολύ καλά τη μη δημοτικότητα αυτών των θέσεων. Είναι το τίμημα του να είσαι στη λάθος πλευρά, δηλαδή να μην είσαι συντονισμένος με την επικρατούσα άποψη. Ωστόσο, ο αριθμός των ατόμων που υποστηρίζουν μια θέση (λόγω συσσώρευσης, έλλειψης αντιπαράθεσης, τεμπελιάς, συλλογικού πνεύματος) δεν λέει τίποτα για την εγκυρότητα αυτής της θέση. Οι Ευρωπαίοι σκέφτονται όπως οι ευρωβουλευτές τους για το θέμα των αμβλώσεων. Σίγουρα περιφρονούν εξίσου τις θρησκευτικές γιορτές, τις ιεροτελεστίες και τις σχετικές πεποιθήσεις, αλλά μόνο εάν αφορούν τον Χριστιανισμό, ο οποίος δεν συγκαταλέγεται στις ρίζες της ταυτότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την άλλη, τρέμοντας από φόβο, επικροτούν το Ραμαζάνι των μουσουλμάνων πιστών για να ζητήσουν την καλοσύνη τους. Το αύριο τους ανήκει.

Κανένα φυτό δεν επιβιώνει χωρίς ρίζες. Έχουμε μια ανεστραμμένη ρίζα, την ατζέντα του 2030. Με την άμβλωση, την ευθανασία, την αποβιομηχάνιση, την επίθεση στη γεωργία, την τεχνητή τροφή, την ιδεολογία των φύλων, τη θρησκεία του κλίματος, την ιδιωτικοποίηση όλων όσων θα κάνουν ευτυχισμένους αυτούς που δεν θα έχουν τίποτα. Αν πρέπει να πεις ένα ψέμα, πες ένα μεγάλο. Και μετά η απελευθέρωση της κατανάλωσης ναρκωτικών, η εξύμνηση κάθε εθισμού, η οικονομική σκλαβιά, το ψέμα του χρέους, η τεχνολογία ως κύριος της φύσης. Αυτές είναι οι πεποιθήσεις μας, στις οποίες κάνουμε ανθρωποθυσίες καθημερινά. Δεν διαρκεί, δεν μπορεί να κρατήσει. Η λάθος πλευρά δείχνει τα πράγματα από την αντίθετη οπτική γωνία από την τρέχουσα, την καθησυχαστική. Είναι η άλλη πλευρά του φεγγαριού, το απρόσμενο σμήνος που έρχεται στο φως αν σηκώσουμε μια μεγάλη πέτρα στην εξοχή.

Σήμερα η πραγματική αντίθεση είναι ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν στην ύπαρξη μόνιμων αρχών που πρέπει να μετατραπούν σε αξίες και δικαιώματα, και στους υποστηρικτές του μεταχριστιανικού, μεταφιλελεύθερου, υπερανθρώπινου χάους, που διαγράφει το πρόσωπο και τοποθετεί τη βούληση του υποκειμένου στον θρόνο, με την παγίδα της ανεκτικότητας –την αρετή των διαλυόμενων λαών σε αποσύνθεση, κατά τον Αριστοτέλη– και της συναίνεσης που δικαιολογεί κάθε παρεκτροπή, ακόμα και παιδεραστία. Έκανε λάθος ο Ernst-Wolfgang Boeckenfoerde όταν δήλωσε το παράδοξό του; Τα σύγχρονα αυτοαποκαλούμενα φιλελεύθερα κράτη απορρίπτουν κάθε αρχή και μόνιμη αξία, διακηρύσσουν την ουδετερότητα ως προς τις δυνάμεις που συγκρούονται στην κοινωνία. Πώς μπορούν να θεσπίσουν ιεραρχίες και κριτήρια, να διακηρύξουν δικαιώματα, να απαιτήσουν τον σεβασμό τους;

Προφορικά λόγια στον αέρα από αυτούς που βρίσκονται στη λάθος πλευρά και έχουν το θράσος να επιτίθενται σε ιερά «δικαιώματα». Η επιτάχυνση των καταστροφικών διαδικασιών - στις οποίες πολύ λίγοι αντιδρούν λόγω της παρακμής της κριτικής σκέψης - φέρνει το τέλος πιο κοντά. Ίσως θα πρέπει να έχουμε δίκιο. Αντηχούν τα λόγια του Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, που έκανε δύο φορές λάθος, ως αντικομμουνιστής διωκόμενος στην ΕΣΣΔ και ως αντίπαλος του εμπορικού φιλελευθερισμού στα χρόνια της εξορίας. «Ούτε κάθε μέρα ούτε σε κάθε ώμο η βία ρίχνει το βαρύ πόδι της: από εμάς απαιτεί μόνο υπακοή στο ψέμα, την καθημερινή συμμετοχή στο ψέμα. Τίποτα άλλο δεν χρειάζεται για να είμαστε πιστοί υπήκοοι. Και είναι ακριβώς εδώ που βρίσκεται το κλειδί της απελευθέρωσής μας, ένα κλειδί που έχουμε παραβλέψει και που είναι επίσης τόσο απλό και προσιτό: η άρνηση να συμμετάσχουμε προσωπικά στο ψέμα. Ακόμα κι αν το ψέμα καλύπτει τα πάντα, ακόμα κι αν κυριαρχεί παντού, είμαστε άκαμπτοι σε ένα σημείο: ότι δεν κυριαρχεί μέσω των πράξεών μου (Ας μην κυριαρχεί με τη δική μου πράξη)!».

Dalla parte del torto. Contro i nuovi diritti - Roberto Pecchioli - EreticaMente (www-ereticamente-net.translate.goog)