Η ατζέντα του 2030, η ολιγαρχική απάτη Ρομπέρτο ​​Πεκιόλι

 

ΑΤΖΕΝΤΑ 2030

Λίγα έγγραφα συνοψίζουν το ψέμα στην εξουσία όπως η Ατζέντα του ΟΗΕ 2030. Το πρώτο ψέμα βρίσκεται στο όνομα και την πραγματική δομή του ΟΗΕ. Τα έθνη δεν είναι καθόλου ενωμένα, τα Ηνωμένα Έθνη ποτέ δεν απέφυγαν ή έλυσαν μια σύγκρουση. Επιπλέον, τα προσχωρούντα κράτη δεν είναι ισότιμα. Όχι μόνο λόγω του δικαιώματος αρνησικυρίας (βέτο) που δόθηκε στις νικήτριες δυνάμεις - πριν από ογδόντα χρόνια! του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και στην Κίνα. Τα Ηνωμένα Έθνη ελέγχονται από τις ΗΠΑ, τον κύριο χρηματοδότη τους. Οι θυγατρικές του ΟΗΕ, η UNESCO (πολιτισμός), ο FAO (παγκόσμια πείνα) και ο ΠΟΥ (υγεία) χρηματοδοτούνται σε μεγάλο βαθμό από μη κυβερνητικές οργανώσεις, ιδρύματα και ιδιωτικούς ομίλους εξουσίας. Επιπλέον, η πίεση από τις δυτικές κυβερνήσεις αναγκάζει πολλά κράτη να αποδεχθούν τη βούληση μιας μειοψηφίας με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση (δάνεια που συνδέονται με συγκεκριμένες πολιτικές και την εκχώρηση πόρων και κυριαρχίας) που χορηγούνται από παγκοσμιοποιημένες διεθνικές δομές όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Ο ΟΗΕ είναι στην πραγματικότητα ένας βραχίονας μιας ιδιωτικοποιημένης ολιγαρχικής συναλλακτικής δύναμης, εγγυημένος από την επιρροή και τα όπλα λίγων χωρών. Μια ολιγαρχία δισεκατομμυριούχων  -πραγματικοί μέτοχοι του ΟΗΕ και άλλων διεθνικών οργανισμών- χάρη στην Ατζέντα του 2030 επιβάλλει τη βούλησή της στα «κυρίαρχα» έθνη.

Η ατζέντα του 2030 είναι το άθροισμα της αναζήτησης της «βιώσιμης ανάπτυξης», μιας έκφρασης ψεύτικης ειδησεογραφίας της οποίας το νόημα επιβάλλεται από τους θόλους της εξουσίας. Αυτοί είναι δεκαεπτά στόχοι χωρισμένοι σε εκατόν εξήντα εννέα στάδια που πρέπει να επιτευχθούν μέχρι το μοιραίο 2030, όλοι μαζί. Η ατζέντα έχει ως εξής: πάρε (είναι υποχρέωση) ή φύγε (αδιανόητο!). Το κείμενο επιβεβαιώνει πέντε φορές τον «ολοκληρωμένο και αδιαίρετο» χαρακτήρα του. Η συσκευασία είναι σαγηνευτική, αδύνατο να αμφισβητηθεί, το μαζικό αναισθητικό που έχει σχεδιαστεί για να κρύψει τους στόχους της γιγάντιας ανθρωπολογικής αναδιαμόρφωσης που προτείνεται, την αντικατάσταση και την καταστροφή των θεμελίων του πολιτισμού και της κοινωνικής μας τάξης. Ποιος θα ήταν αντίθετος στο τέλος της φτώχειας, στη μηδενική πείνα, στην υγεία και την ευημερία, στην ειρήνη, στη δικαιοσύνη και στους θεσμούς αλληλεγγύης;

Από πολιτισμική άποψη, είναι ένα δηλητηριώδες μείγμα μεταμαρξισμού, υλισμού, κυρίαρχης παγκοσμιοποίησης, σχετικισμού που στοχεύει στην καταστροφή των λαών. Ο πρώτος που συνειδητοποίησε την αντικατάσταση της αλήθειας ήταν ο Πάπας Βενέδικτος XVI. «Μόλις οι πολιτικά ορθές ιδεολογίες και αντιλήψεις που βασίζονται στην πράξη αντικαταστήσουν την αλήθεια, το πανεπιστήμιο γίνεται μια απλή μηχανή ανάπτυξης και προώθησης τέτοιων ιδεολογιών». Η μετάβαση από την επίσημη κουλτούρα στην εξουσία είναι άμεση. Ο ίδιος ο όρος «ατζέντα» έχει τον χαρακτήρα επιβολής: «τι πρέπει να γίνει». Σε μια ατζέντα, ό,τι περιλαμβάνεται σε αυτήν είναι εξίσου σημαντικό με αυτό που μένει έξω. Για παράδειγμα, το έγγραφο δεν αναφέρει τη γήρανση του πληθυσμού και τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων, κάτι που για τον Λάρι Φινκ, διευθύνοντα σύμβουλο της Black Rock, συνδέεται με την αντικατάσταση του ανθρώπου με μηχανές.

Πολιτική ατζέντα είναι ο τρόπος με τον οποίο μια κοινότητα διατάσσει τα θέματα που ενδιαφέρουν, δίνοντας προτεραιότητα σε κάποια σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή. Πηγαίνει πέρα ​​από μια λίστα στόχων. Το να την αποδεχτείς σημαίνει προσκόλληση σε ένα ορισμένο νοητικό πλαίσιο που είναι το ιδεολογικό του θεμέλιο. Εξίσου ιδεολογική είναι η χρήση εκφράσεων όπως «σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία», η νεογλωσσική σκοπιμότητα που επινοήθηκε για την προώθηση των χαμηλών ποσοστών γεννήσεων και των αμβλώσεων. Όλοι οι ψαλμοί τελειώνουν με δόξα, ένα ιδεολογικό λαθρεμπόριο, μια αποικιοκρατία στο όνομα της οποίας προορίζεται να αναγκάσει κάθε κράτος να ορίσει την άμβλωση ως παγκόσμιο δικαίωμα, να αποφυσικοποιήσει τον γάμο, να επιβάλει την ιδεολογία της κλιματικής αλλαγής, προϋποθέσεις πρόσβασης σε χρηματοδότηση από διεθνείς οργανισμούς που ελέγχονται από δυτικούς παγκοσμιοποιητές. Παραδείγματα αυτού είναι ο Στόχος 5, που βασίζεται στην ιδεολογία του φύλου που διατάσσει «να εξασφαλιστεί η καθολική πρόσβαση σε υπηρεσίες σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας, συμπεριλαμβανομένου του οικογενειακού προγραμματισμού, της ενημέρωσης και της εκπαίδευσης, και την ενσωμάτωση της αναπαραγωγικής υγείας σε στρατηγικές και σε εθνικά προγράμματα» και ο Στόχος 12, που εξυψώνει τη γνώμη για τη φύση και την ανθρωπική προέλευση της κλιματικής αλλαγής σε δόγμα, άλλοθι για την επιβολή περιοριστικών πολιτικών στην ελευθερία και την ανάπτυξη.

Δεν καταλαβαίνουμε πώς μπορεί να επιδιωχθεί η ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, η καταπολέμηση της φτώχειας, ο σεβασμός στο περιβάλλον (ακρογωνιαίοι λίθοι της ατζέντας) χωρίς να δραστηριοποιηθεί η οικογένεια, ο κύριος εκπαιδευτικός φορέας, ο τόπος αφιερωμένος στην αγάπη και την κοινωνία της ζωής. Η λέξη οικογένεια δεν εμφανίζεται στο έγγραφο. Η μελλοντική κοινωνία χτίζεται πίσω, χωρίς και ενάντια στην οικογένεια. Ούτε η λέξη «πατέρας» δεν εμφανίζεται στο Ψήφισμα, η μητέρα αναφέρεται μόνο σε σχέση με τη «μητέρα γη». «Η σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία περιέχει δύο ψέματα, αφού η εγκυμοσύνη δεν είναι ασθένεια και η άμβλωση –και αν την σκέφτεται κανείς– είναι μια αντιαναπαραγωγική πράξη.

Η Ατζέντα στοχεύει στη μείωση της ανθρώπινης παρουσίας στη Γη χωρίς να το δηλώνει ξεκάθαρα, μια άλλη εξαπάτηση.

Το υποκείμενο ανθρωπολογικό όραμα είναι η ιδέα ότι η ανθρωπότητα είναι πλαστική, εύπλαστη, τελειοποιήσιμη, κάτω από τη δράση ενός όγκου «φωτισμένης» δύναμης/εξουσίας, της αυτοαποκαλούμενης ελίτ που ξέρει τι είναι καλό για όλους, οδηγώντας σε μια επιλεγμένη τελειότητα από μόνη της. Η «τελειομανία» οδήγησε πάντα στις χειρότερες συνέπειες, βασισμένες σε αυτή την περίπτωση αποκλειστικά σε υλικές αξίες, ξένες προς τον πνευματικό χαρακτήρα που είναι εγγενής στον άνθρωπο. Μια χειραγώγηση που υποτάσσει την ανθρωπότητα στο ανώτερο αγαθό της «μητέρας γης», που γνωρίζουν οι Ανώτεροι στη βάση της εσωτερικής και αδιαμφισβήτητης γνώσης. Από εδώ προέρχεται η άρνηση της κεντρικής θέσης του ανθρώπου και της πνευματικής διάστασης. Η δυνατότητα του Θεού ουσιαστικά αρνείται, όπως και η ύπαρξη ενός φυσικού νόμου και μιας ηθικής τάξης. Ο άνθρωπος είναι ένα αυτόνομο ον, δημιουργός του εαυτού του, όχι πια πλάσμα. Όλες οι έννοιες δεν εκφράζονται ποτέ πλήρως, θεωρούνται δεδομένες, αναπόδεικτες, χωρίς αντικειμενικές αναφορές.

Το αποτέλεσμα είναι μια υλιστική ανθρωπολογία που οδηγεί στον επιστημονισμό. Ο Konrad Lorenz, βραβευμένος με Νόμπελ το 1973, έγραψε: «Το να πιστεύει κανείς ότι μόνο ό,τι είναι ορθολογικά κατανοητό ή ακόμα και αυτό που είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο αποτελεί μέρος της σταθερής κληρονομιάς της ανθρωπότητας είναι ένα λάθος που συνεπάγεται καταστροφικές συνέπειες και οδηγεί στο να πετάξει κανείς στη θάλασσα τον τεράστιο θησαυρό γνώσης και σοφίας που περιέχεται στις παραδόσεις όλων των αρχαίων πολιτισμών και στα δόγματα των μεγάλων παγκόσμιων θρησκειών και να ζει με την πεποίθηση ότι η επιστήμη είναι ικανή να δώσει ζωή από το τίποτα, μόνο με λογικά μέσα, σε έναν ολόκληρο πολιτισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται».

Μια άλλη συνέπεια της Ατζέντας είναι ο σχετικισμός: η ανθρώπινη φύση δεν είναι πλέον ο οδηγός για τον προσδιορισμό του καλού. Κάθε μορφή ζωής πρέπει να γίνει αποδεκτή, να προωθηθεί, να προστατεύεται σε ίση βάση με τον άνθρωπο, υπονοώντας μάλιστα ένα χαμηλότερο βήμα για τον homo sapiens: την άρνηση όλων των πολιτισμών που έχουν εμφανιστεί στην ιστορία. Ο ουτοπισμός είναι ένα περαιτέρω ανησυχητικό στοιχείο του παγκοσμιοποιητικού εγγράφου, η φιλοδοξία για έναν κόσμο χωρίς ελαττώματα, χωρίς φτώχεια, αρρώστιες, πείνα, ακόμη και θάνατο, τους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Εξ ου και ο «πλαστικός», προοδευτικός ατομικισμός, που τείνει να οικοδομήσει ένα υποκείμενο καθαρισμένο από τα φυσικά του ελαττώματα, που γίνεται ένα ον αντικοινωνικό, μοναχικό, αποκομμένο από τα υπάρχοντα, τις ταυτότητες, τους περιορισμούς. Παραδόξως, ο ατομικισμός δεν οδηγεί στον ελευθερισμό, αλλά σε έναν παρεμβατισμό γεμάτο δυσπιστία απέναντι στην ελευθερία. Ο άνθρωπος κατευθύνεται στο πεπρωμένο του από την ολιγαρχία, κατηχημένος, καθοδηγείται στο μοντέλο ύπαρξης που επιθυμεί η Ατζέντα, στερείται την αυτονομία δράσης, την ελεύθερη βούληση. Για τους Illuminati, ο απλός άνθρωπος δεν ξέρει πώς να επιλέξει τον σωστό δρόμο, επομένως πρέπει να κατευθύνεται από ψηλά.

Αυτό οδηγεί στον ολοκληρωτισμό σε μια φαινομενικά ήπια, πειστική μορφή. Ο παρεμβατισμός μας αναγκάζει να ακολουθήσουμε ένα μόνο μονοπάτι, που χάραξαν οι κύριοι της Ατζέντας: οι εθνικές κυριαρχίες - μαζί με τις διαφορές των λαών - είναι τα κύρια εμπόδια στην παγκόσμια εφαρμογή των εντολών της Ατζέντας. Πρέπει επομένως να κατασταλούν και να εγκλωβιστούν εν τω μεταξύ. Το γενικό όραμα είναι υπερανθρώπινο: ο άνθρωπος είναι ύλη που η επιστήμη και η τεχνολογία μπορούν να τροποποιήσουν, να υβριδοποιήσουν, να διαμορφώσουν χωρίς όρια ανεξάρτητα από τη θέλησή του. Ο άνθρωπος πρέπει επίσης να υποταχθεί στο ευρύτερο καλό της «μητέρας γης», μέσω της επιβολής της «πράσινης» ιδεολογίας, μιας άλλης λέξης πασπαρτού για να δικαιολογήσει κάθε θυσία που ορίζει η Ατζέντα. Οι Ευρωπαίοι αισθάνονται τα σημάδια αυτού στις οδηγίες στέγασης, με τεράστιο κόστος ανακαίνισης που θα στερήσει από πολλούς την ιδιοκτησία σπιτιού, με το ψέμα της «έξυπνης», μοναχικής εργασίας από το σπίτι, με τον νεοφεουδαρχισμό της μειωμένης κινητικότητας για να τηρηθεί το ταμπού του κλίματος.

Όλα επιβάλλονται με εκβιαστικό τρόπο, δεσμεύοντας κάθε βοήθεια και εταιρική σχέση με τη συμμόρφωση με την Ατζέντα. Το χέρι που δίνει είναι πάντα ανώτερο από το χέρι που λαμβάνει, ξεστόμισε ο Ναπολέων Βοναπάρτης, αναγκασμένος να εξαρτηθεί από οικονομικά δάνεια. Μεγάλο μέρος του Τρίτου και Τέταρτου Κόσμου και τα μικρά και μεσαία κράτη εξαναγκάζονται έτσι σε πολιτικές αντίθετες με τα συμφέροντα και τις πεποιθήσεις του λαού τους. Το ψέμα της ελευθερίας και η ανύπαρκτη «διεθνής κοινότητα».

Ο στόχος 5 είναι σύμπτωμα της παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας της Ατζέντας. Ο τίτλος είναι διφορούμενος: «η επίτευξη της ισότητας των φύλων και η ενδυνάμωση όλων των γυναικών και των κοριτσιών» (και των αγοριών; τι γίνεται με τα αγόρια;) σημαίνει ότι δεν υπάρχει ενιαία ανθρώπινη φύση, σε σημείο να παραμερίζεται το βιολογικό φύλο στον καθορισμό της σεξουαλικής ταυτότητας. Γυναίκες και άνδρες είναι εχθρικές οντότητες μεταξύ τους και ο άνδρας είναι πάντα ένας κίνδυνος για τη γυναίκα. Ο πόλεμος των φύλων αντικαθιστά τους κοινωνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς, ενώ η ενίσχυση της γυναικείας εξουσίας αρνείται τη συνεργατική συμπληρωματικότητα με το αρσενικό, μια φυσική συνθήκη της σχέσης άνδρα-γυναίκας. Η Ατζέντα επιβάλλει αντισυλληπτικές πολιτικές, συμπεριλαμβανομένης της στείρωσης - το αντίθετο της φερόμενης «αναπαραγωγικής υγείας» - και πρακτικές αντίθετες με την προστασία της ζωής. Η εργαλειακή χρήση των λέξεων είναι σημαντική, με όρους ειδικά σχεδιασμένους για να αποκρύπτουν την πραγματικότητα και να σημαίνουν το αντίθετο από αυτό που επιβεβαιώνουν, ένα εξαιρετικά ολοκληρωτικό χαρακτηριστικό, τη θεσμοθέτηση του ψευδούς. Ο τελικός στόχος είναι προφανής: η μείωση του ποσοστού γεννήσεων, που κρύβεται πίσω από όρους όπως ο οικογενειακός προγραμματισμός, θέτοντας τις δημόσιες αρχές στην υπηρεσία πρακτικών αντίθετων προς τη φροντίδα, την προστασία και την αποδοχή της ζωής.

Ο Στόχος 12 «υπεύθυνη παραγωγή και κατανάλωση» εξυψώνει την ιδεολογία του πράσινου κλίματος σε δόγμα, τροφοδοτεί το αβάσιμο οικολογικό άγχος των νέων και εγκλωβίζει πολλές χώρες στη φτώχεια. Μια ατυχής αποανάπτυξη που προκύπτει από μια αλαζονική αναπαράσταση της ανθρώπινης δράσης, ένα ακόμη πρόσωπο του παραληρήματος της παντοδυναμίας που έχει καταλάβει τις άρχουσες τάξεις.

Αν το πεπρωμένο είναι η μείωση του ποσοστού γεννήσεων, ένα γιγάντιο πρόβλημα που πέρασε ως μια ευχάριστη ευκαιρία να κάνουμε χωρίς άνδρες, το γενικό όραμα είναι μεταναστευτικό. Όπου υπάρχει έλλειψη πληθυσμού, η λύση είναι η αντικατάσταση, λες και οι πολιτισμοί, οι κουλτούρες, οι ιδέες, οι φυλές, οι εμπειρίες ήταν αδιάφορες και σαν η μετακίνηση τεράστιων μαζών να μην παρήγαγε ανθρώπινα και κοινωνικά δράματα τόσο για αυτούς που έφτασαν όσο και για αυτούς που έλαβαν. Εδώ διαγράφονται αιωνόβιοι τρόποι ζωής, ύπαρξης και οργάνωσης της ζωής, ενώ οι περιοχές της μετανάστευσης στερούνται ενέργειας και δεξιοτήτων. Βάναυση εξάλειψη των πολιτισμών υποδοχής και εκείνων που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Είναι απόλυτο ψέμα ότι η εθνοτική υποκατάσταση λύνει οικονομικά προβλήματα: το πολύ πολύ αναβάλλει κάποια αποτελέσματα.

Στην ημερήσια διάταξη δεν γίνεται αναφορά στα τεράστια κοινωνικά ρήγματα των πολυπολιτισμικών και πολυεθνικών κοινωνιών, ούτε προτείνει τη λύση υπαρξιακών προβλημάτων όπως η αδιαφορία, η μοναξιά που προκαλείται από τη διάλυση της οικογένειας, η ακοινωνησία των ατομικιστικών κοινωνιών, εγκλωβισμένων σε γκέτο χωρισμένα. κατά καταγωγή, γλώσσα, εθνικότητα, έθιμα, σεξουαλικές συνήθειες. Τα γεγονότα έρχονται σε αντίθεση με τις διακηρύξεις. Η δύναμη (εξουσία) το ξέρει αλλά επιμένει στο ψέμα.

Πάνω από όλα, κυριαρχεί ένα επίμονα καταπιεσμένο φαινόμενο: ο πολλαπλασιασμός των μειονοτήτων, καθεμία από τις οποίες διεκδικεί ειδικά δικαιώματα. Η Ατζέντα 2030 σιωπά εντυπωσιακά για τα οικονομικά ζητήματα, για την επαίσχυντη κατανομή εισοδήματος και ευκαιριών, δεν σχολιάζει τις πολιτικές ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα. Ανακοινώνει το El Dorado ενώ διαδίδει ψέματα. Προσποιείται ότι υποστηρίζει τα θύματα ενώ αυξάνει τον πλούτο και τη δύναμη όσων ήδη τον έχουν, ομογενοποιώντας τους λαούς ενώ δοξάζει τη «διαφορετικότητα». Η ατζέντα των ολιγαρχικών είναι το κλουβί του λαού.

https://x.com/mtracey/status/1792654606360793187

  https://www-maurizioblondet-it.translate.goog/lagenda-2030-linganno-oligarchico/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp