Πως θα είμαστε στα εσχατα;; Θα είμαστε μόνο σαν ψυχή Ή θα έχουμε και το σώμα μάς; Πατήρ Λουδοβίκος

Συνέχεια από: Δευτέρα 29 Απριλίου 2024

 

Απομαγνητοφώνηση της ομιλίας (συζήτησης):
Πως θα είμαστε στα έσχατα;;Θα είμαστε μόνο σαν ψυχή Ή θα έχουμε και το σώμα μάς; Πατήρ Λουδοβίκος

Β (14:15)

Ηγούμενος: και το …;;στοιχείο δεν χάνεται. Κάποια στιγμή, φέρει τη συνείδηση(;) της ψυχής.

Λουδοβίκος: γιατί είναι και τα δυο το ένα εκμαγείο του άλλου. Μα επιβιώνει μετά το θάνατο η ψυχή, μόνο και μόνο για να γίνει η ανάσταση των νεκρών. Η σωτηρία δεν είναι αυτό. Σωτηρία είναι, θα είναι κατά Θεόν αυτή η αιώνια ζωή. Θα είναι κατά Θεόν, ή θα είναι μη κατά Θεόν; Θα είναι θέα του Θεού μόνο και οδύνη, ή θα είναι θέα του Θεού και μετοχή; Το ένα λέγεται κόλαση και το άλλο παράδεισος. Και τα δυο τα κάνουμε εμείς όμως. Δεν τα κάνει ο Θεός. (ηγούμενος: δεν εξαρτάται από το τι ήθος θα έχει κανείς, αν έχει μέσα του (δεν ακούγεται καθαρά) σωτηρία, η αποκατάσταση του ανθρώπου θα γίνει σε όλο το ανθρώπινο γένος. Είτε είναι πιστοί, είτε δεν είναι πιστοί.) Πιστοί, άπιστοι, όλοι έχουν θέωση. Μετρά η θέληση. (στο σημείο αυτό μιλούν ταυτόχρονα). Όλοι θα έχουμε θέα του Θεού υποχρεωτικά κάποια στιγμή. Υποχρεωτική θεοπτία, αυτό είναι η ανάσταση. Αφθαρσία υποχρεωτική, έτσι σου δίνει αφθαρσία, και σου δίνει υποχρεωτική θέα Του, Τον βλέπεις. Μερικοί θα έχουν και μετοχή, θα ξέρουν πως να κάνουν παρέα με το Θεό, και άλλοι θα είναι κλεισμένοι στον εαυτό τους, και αυτό είναι η κόλαση, το κλείσιμο, το απόλυτο σε μια θεωμένη αιωνιότητα. Καταλαβαίνετε, που έχεις επίγνωση του Θεού, αλλά δεν τον θες. Που βλέπεις τον άλλο, και δεν τον θες, που βλέπεις τα πάντα, αυτό είναι η κόλαση. Βλέπετε πως υπαρξιακά είναι όλα, αυτά είναι πατερικά που σας λέω, δηλαδή αν τα πει κανείς στον κόσμο….(βαβούρα), ο Θεός δεν κολάζει.

Μια γυναίκα λέει: γιατί όταν φύγουμε από αυτό τον κόσμο και έχουμε εχθρότητα μέσα μας, μίσος, και αυτό το πήραμε μαζί, και αυτό το μίσος φέρνει διάσπαση.

Ηγούμενος: η συνήθεια που αποκτά η ανθρώπινη φύση του πως να βιώνει το Θεό. γιατί άλλοι βιώνουν το Θεό μέσω άλλων πραγμάτων. Αυτά τα άλλο πράγματα επισκιάζουν τη θέα του Θεού. Δεν μπορούν να τον βιώσουν επιζητούν;; εκείνα τα οποία δείχνουν. Ο εθισμός σε μια συνήθεια, σε μια πράξη είναι φοβερό στοιχείο, το παίρνουμε μαζί μας. Δεν μπορεί να μας το βγάλει κανείς, και δεν είναι ένα στοιχείο τελοσπάντων, που μπορεί να λυτρωθεί από τη θέληση μας, χρειάζεται…μέσα στο χρόνο για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας να…(ακατανόητο).

Μια γυναίκα λέει: κάποιοι άγιοι μπορεί να έχουν κάποια έξη. Αυτό δεν μπορώ να το συλλάβω. Είναι πολλές φορές που το έχουμε κουβεντιάσει. Μπορεί να είμαστε, μπορεί να είναι;;

Ηγούμενος: ακούστε, ο εθισμός από εθισμό διαφέρει. (κάποιο πάθος όλοι δεν έχουμε, λέει η γυναίκα). Υπάρχει εθισμός, που επικεντρώνει όλες τις ενέργειες του ανθρώπου σ’ αυτό την πράξη που κάνει που κάνει….Υπάρχουν και εθισμοί που εθίζεται ένα μέρος του ανθρώπου. Ας πούμε μπορεί να εθίζεται ξερωγώ, το μάτι μας σε κάτι, αλλά η ψυχή μας δεν είναι δεσμευμένη. Κείνο παίζει ρόλο, το πως εξαιτίας ενός μέλους που θα εθισθεί σε κάτι, να η καρδιά όλη μπαίνει εκεί πάνω, αυτό το εξ’ όλης. Γυναίκα: έχετε ένα παράδειγμα ακόμη να μας πείτε; Λουδοβίκος: παραδείγματα πολλά. Ναι, ναι, λέει η γυναίκα. Λουδοβίκος: Ένας είναι αφοσιωμένος ας πούμε, φιλοδοξία. Φιλοδοξία έχουν όλοι οι άνθρωποι, και είναι θεμιτό να έχουν. Ε, ένας θυσιάζει τα πάντα για τη φιλοδοξία του, που δεν ξέρει ούτε συγγένεια, ούτε φιλία, ούτε η ζωή, για τη φιλοδοξία του. Γυναίκα: είναι το μέγεθος ας πούμε του πάθους. Λουδοβίκος: απόλυτο. Είναι ακριβώς μια σχετικοποίηση του απολύτου. Απολυτοποίηση του σχετικού. Γυναίκα: πως μπορούμε να το (βιώσουμε; Γνωρίσουμε;;). Ηγούμενος: αυτό το βιώνει ο καθένας που το ζει και ο Θεός το γνωρίζει. Βαβούρα… Αυτό μπορούμε να το δούμε περιστασιακά. Όταν εμφορούμεθα από ένα πάθος, πόσο δένει εξ ολοκλήρου την ψυχή μας εκεί. Μερικές φορές δένει, και βλεπουμε τον εαυτό μας εκεί σε αυτό το πάθος. Αλλά υπάρχουν στοιχεία μέσα στην ψυχή, που δεν είναι όντως απόλυτα;;, που έρχεται ένα άλλο γεγονός που μας στρέφει προς την άλλη κατεύθυνση. Όσο και αν φαίνεται ως απόλυτο. Εκείνοι που δεν στρέφουν προς άλλη κατεύθυνση, π. χ. ο Άρειος, δεν πήγε;; προς την άλλη κατεύθυνση….Ο ληστής ας πούμε, έκανε τόσα εγκλήματα, και τόσο αυτό, δεν επιδόθηκε όλο το είναι του στα εγκλήματα, γι’ αυτό ήρθε και μια ώρα.. ο ένας, ο άλλος επιδόθηκε όλος, και ήρθε μια ώρα, που ανοίχτηκε ο ένας στο Θεό, και ο άλλος κλείστηκε. Τα ίδια παραδείγματα, μπροστά στον ίδιο Θεό, πως ανοίγεται ο ένας, πως κλείνεται ο άλλος. Παίζει ρόλο,…ο Θεός γνωρίζει τον άνθρωπο, πόσο είναι απόλυτα δοσμένος στο ένα ή στο άλλο.

Λουδοβίκος (19:25): δεν υπάρχει προϋπόθεση για τον αγιασμό απαθείας απόλυτης. Δεν υπάρχει προϋπόθεση απόλυτης απάθειας για τη σωτηρία. Να το προσέξουμε αυτό, γιατί μπορεί να αρρωστήσει, πολλοί αρρωσταίνουνε, Χριστιανοί άρρωστοι γεμάτος ο τόπος. Γιατί, γιατί θεωρούν ότι πρέπει να πολεμούν την αμαρτία, μια αμαρτία δώστου..τρεις χιλιάδες, πέντε χιλιάδες αμαρτίες! Τι γίνεται;

Ηγούμενος: όλες να τις πολεμήσουν, ο Θεός θα πει, πάσα η δικαιοσύνη υμών ως ράκος αποκαθημένης.

Λουδοβίκος: Φοβερό. Ενώ αν στραφεί ο έρως, η προαίρεση που λέμε εδώ, ο έρως της ψυχής προς το Χριστό, αυτά τα πράγματα μόνα τους θα αρχίσουν να φεύγουν, διότι ο άνθρωπος αγάπησε κάτι περισσότερο. Βαβούρα…μπορεί, μπορεί, όχι απόλυτα, , αλλά μπορεί η ψυχή να στραφεί, όπως μου έλεγε συχνά φίλος μου, πως λήγει ένας έρωτας; Πως; Λήγει με ένα μεγαλύτερο έρωτα. Βάλτε στην ερωτική ας πούμε αυτή. Αγαπάς κάτι. Πως βγαίνει αυτό το κάτι; Αγαπάς κάτι πολύ περισσότερο. Οι άνθρωποι, πολύ περισσότερο. Έτσι να το καταλάβουμε. Δηλαδή, μόνα τους μια ολόκληρη περιοχή από ανθρώπινα πάθη και ασχολίες, αρχίζει να χάνει τη σημασία του, όταν αγαπήσει η ψυχή, κάτι το οποίο είναι πολύ, πολύ ομορφότερο και σοφότερο. Γίνεται ο άνθρωπος πάντα όμοιος με αυτό που αγαπάει σιγά σιγά. Και με αυτό τον τρόπο γίνεται η ασκητική στην ορθοδοξία, όχι ανάποδα.

Γυναίκα: δηλαδή πρώτα μπορούμε να αγαπήσουμε το Θεό, και μετά να τον ακολουθήσουμε;

Βέβαια. Αν θέλετε να το καταλάβετε αυτό, πάρτε το βιβλίο του πατρός Πορφυρίου. (ηγούμενος: δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από τα πάθη) Ποτέ, ποτέ δε θα απαλλαγείτε από τα πάθη. Όποιος απαλλαγεί από τα πάθη έτσι, γίνεται ένα τέρας. Ηγούμενος: τέρας λέει ο Άγιος Γρηγόριος, είναι μια..ακατανόητο, αλλά δεν έχει θεϊκό χαρακτήρα. Λουδοβίκος: έχει εγωισμό μετά, γέροντα, πολύ. Και έπαρση. Ηγούμενος: μπορεί να κόψεις τα πάθη σου,…κάποια απάθεια, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα, είναι μια απάθεια εγκλωβισμένη. Όταν έρθει ο Θεός, τότε θα΄ρθει η θεία απάθεια. Και ο Θεός μπορεί να έρθει στον άνθρωπο, σε ένα μέρος τουλάχιστο του εαυτού του, ….έστω και αν υπάρχουν στοιχεία άλλα. Ο Άγιος Μακάριος το λέει, ότι και οι άγιοι ακόμη έχουν στοιχεία κακότητος. Ατέλειες (Λουδοβίκος). Δεν είναι εύκολο..βαβούρα… το έργο που κάνει θα αξιολογηθεί σύμφωνα με το πόσο θα αγαπήσει κανείς το Θεό, όχι με το πόσο εργαστήκαμε. Λουδοβίκος: το γεροντικό είναι γεμάτο τέτοιες ιστορίες. Πάει ο άλλος στον μέγα Αντώνιο, και του λέει γιατί εσύ που έχεις τόση χάρη, τόσα θαύματα κάνεις, ενώ εγώ κάνω μεγαλύτερη άσκηση από σένα. Λέει ο μέγας Αντώνιος, έτσι είναι, αλλά εγώ αγαπώ το Θεό πιο πολύ από σένα. Και ακόμα φοβερότερο είναι τι έπαθε ο μέγας Αντώνιος, με τον άγνωστο μας τσαγκάρη της Αλεξάνδρειας,… και γι’ αυτό είναι μεγάλος άγιος, επειδή δεν τον ξέρει κανένας. Και τον στέλνει ο Θεός τον μέγα Αντώνιο, τον καθηγητή της ερήμου, να μάθει γράμματα από τον τσαγκάρη. Και ο τσαγκάρης τι έχει τελικά. Παντρεμένος είναι, μεροκαματιάρης άνθρωπος. Σκεφτείτε λίγο. Είναι τόσο πολύ ξέρετε, αυτό το ηθικολογικό χαρακτηριστικό, ειδικά στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλο πρόβλημα, θα περάσουνε δεκαετίες φοβάμαι, μέχρις ότου καταφέρουμε να γλιτώσουμε από τον ηθικισμό. Ηγούμενος: αυτό θα φανεί, θα φαίνεται πάντα, πόσο επισφαλές είναι αυτό το στοιχείο το ηθικό, όταν μας το προσβάλει κάποιος. Αν έρθει κάποιος και μας πει, δεν έχεις καλά εκεί πέρα…βαβούρα. Λουδοβίκος: είσαι ανήθικος, οι πατέρες λένε ναι, είμαι, χαρά μου. Είμαι…Ηγούμενος: ενώ λες όλοι θα με θαυμάζουν, από πειρασμό...αμφισβητίες και αμέσως καταρρέεις. Εκείνη την στιγμή δεν υπάρχεις. Ενώ οι πατέρες δρούσαν και χαίρονταν σ’ αυτό το στοιχείο, να υπάρχει κάτι να τους υποδεικνύει ότι είναι αμαρτωλοί.

Μια γυναίκα ρωτάει για τη «θεία αδιαφορία, για πράγματα από έξω προς τα έσω, και όταν θα υπάρχει αυτή η συνειδητοποίηση της αγάπης και το άνοιγμα, αυτό που …βήχουν κάποιοι…υπάρχει αυτό το άνοιγμα προς το πραγματικό εγώ, τότε ίσως υποχωρούνε εντελώς αυτόματα όλα τα άλλα τα μικρά.

π. Λουδοβίκος: μόνο που δεν υπάρχει ένα …εγώ εσωτερικό σε μένα, είναι ο άλλος πόλος, είναι το θείο συ, δεν είμαι εγώ αυτός, δεν υπάρχει ένα είδωλο εσωτερικό σε μένα, που συνειδητοποιώ εξαιτίας…όχι. Εγώ είμαι αυτός που είμαι. Με τις αντιφάσεις μου, με την καλή προαίρεση και με τα προβλήματα μου.

Η γυναίκα λέει κάτι…

π. Λουδοβίκος: ο πατήρ Πορφύριος λέει, όταν πιάσει κανείς νά δουλεύει ένα πάθος, το πάθος αυτό σε λίγο τον κατακυριεύει. Τον σφίγγει. Αν πεις ας πούμε θα γίνω ταπεινός, αμέσως θα έχεις φοβερό πόλεμο. Θα κάνω νηστεία…θα κάνω εγκράτεια, φοβερός πόλεμος. Σε αρπάζει εκεί, και σε στραγγαλίζει εκεί. Λέει να κάνουμε αγώνα με τρόπο, χωρίς να το καταλαβαίνει (καταλαβαίνουμε πως;;;)…δηλαδή, είναι το άνοιγμα στο Χριστό. Το άνοιγμα στο Χριστό θεραπεύει πράγματα πάνω μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Αλλά όταν αρχίζει εκείνο το φραγγελίνικο;;; στιλ, Ίντι Αμίν;;;, πως κάνουν και μερικοί εδώ, σε κάποιες αδελφότητες, τι ποιο πάθος πολέμησα αυτή τη βδομάδα…εκεί πέρα γίνεται ένα φοβερό μπέρδεμα του ανθρώπου. Μετά από μερικά χρόνια εγκλωβίζεται, αυτό είναι ψυχισμός. Και τα πάθη δεν νικάει, και Θεό δεν γνωρίζει. ..δε θα γίνω αναμάρτητος, δεν μπορώ να γίνω. Και από εκεί και πέρα αρχίζει η δέηση, έτσι, το άνοιγμα στο Χριστό, να κάνει αυτός ότι θέλει, απαλά, και χωρίς άγχος. Και τότε γίνονται θαύματα. Τότε φεύγουν και καθαιρούνται μέσα βουνά ολόκληρα. Μπορεί να δει κανείς και τον εαυτό του να αλλάζει. Αλλά με τη μέθοδο αυτή. Λένε οι πατέρες. Μάξιμος ο Ομολογητής, πατήρ Πορφύριος.

Ηγούμενος (28:39): Να πούμε ένα παράδειγμα που το καταλαβαίνουμε. Έστω ένας άνθρωπος είναι εγκλωβισμένος σε μια συμμορία. Και αυτή η συμμορία πρώτα τον εγκλωβίζει και δεν τον αφήνει ελεύθερο, και δεύτερο, του δίνει πράγματα να ζει, να τρώει, να πίνει. Και εκείνος έχει υπόψιν του την υιοθεσία. Τον πατέρα του ας πούμε. Και μέσα του έχει αυτή την χαρά, ότι κάπου υπάρχει ο πατέρας μου. Αλλά ταυτοχρόνως δεν μπορεί να φύγει, είναι δέσμιος. Να πολεμήσει με τους δέσμιους είναι αδύνατο. Πολεμώντας με τον ένα θα τον πιάσει ο άλλος. Και φανταστείτε αυτόν τον άνθρωπο να έχει κάποια μυστική επαφή με αυτό τον πατέρα. Και να στραφεί με τον νου του, και να πει: εγώ εσένα σκέφτομαι. Τούτα δω μου προσφέρουνε, όλα τα’ χω. Εγώ εσένα αγαπώ και σένα θέλω, αλλά δεν μπορώ να φύγω. Σε παρακαλώ κάνε τίποτα εσύ που’ σαι δυνατός. Εάν με ελευθερώσεις, εγώ δέομαι σε σένα, όχι σε τούτο, δεν εμπιστεύομαι σε όσα μου έχουν δώσει, δεν κάθομαι να αρκεστώ σ’ αυτά που μου δίνουν. Πολλοί από μας αρκούμαστε σ’ αυτά, μας αρέσει η αιχμαλωσία, και ξεχνούμε τον πατέρα. Από τη στιγμή που εμείς δεν θα πάψουμε να ξεχάσουμε το πατρικό σπίτι και θα δεόμαστε συνεχώς, μέχρι που να βρει τρόπο ο πατέρας να μας ελευθερώσει, θα βρισκόμαστε σ΄αυτή την κατάσταση. Η καρδιά μας θα’ ναι δεσμευμένη εκεί, κλαίγοντας και οδυρόμενη, και προσευχόμενη, και το σώμα μας θα’ ναι αιχμαλωτισμένο. Μόλις έρθει λοιπόν η απελευθέρωση, ήδη η καρδιά είναι έτοιμη να σκιρτήσει προς το Θεό, όλο το σώμα, παρόλο που είναι δεσμευμένο μετά συνασκιρτά προς…Αυτή είναι η εμπαθής κατάσταση που δεν είναι δεσμευμένη η εσωτερική μας. Η εξωτερική κατάσταση είναι δεσμευμένη, και δεν μπορούμε να αποδεσμευτούμε, εάν όμως η εσωτερική μας δεν πάψει να είναι δεσμευμένη;;;, και συνεχώς μνημονεύουμε, θα βρει τρόπο ο Θεός κάποτε, και αν δεν βρει σε αυτή τη ζωή, θα βρει στην άλλη ζωή, να μας τραβήξει εξαιτίας της επιθυμίας μας.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΥΤΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ. ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ.  

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ. Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ. ΑΝΕΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ.