του Ηλία
Πρόκειται για ένα φαινόμενο, ως επί το πλείστον απαρατήρητο, το οποίο ακριβώς ως τέτοιο απαιτεί προσεκτική εξέταση. Ο εσωτερικός μετασχηματισμός των ανθρώπων και των λαών, από την άλλη, προκαλείται από εξωτερικούς παράγοντες που τους οδηγούν να αντιδρούν, να στοχάζονται, να προσαρμόζονται και να αλληλεπιδρούν με ευεργετικό τρόπο ή, τουλάχιστον, έτσι προορίζονται. Εάν η αρχή αυτής της επιρροής είναι ευεργετική, η αλλαγή αξιοποιεί τη συνεργασία του υποκειμένου και επομένως είναι, τουλάχιστον εν μέρει, συνειδητή. Εάν, ωστόσο, η διαδικασία στοχεύει σε χειραγώγηση και ασυνείδητη υποταγή, ο ελιγμός δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως απειλή ή καθόλου.
Το τελευταίο είναι ακριβώς η περίπτωση των αλλαγών που συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνο σε κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αλλά και σε πνευματικό επίπεδο: τόσο στην κοινωνία όσο και στην Εκκλησία έχει γίνει ένα τεράστιο έργο μυστικοποίησης που έχει διαστρεβλώσει τον φυσιολογικό τρόπο σκέψης και διαβίωσης μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας.
Ακρωτηριασμός της λογικής
Όταν προτείνουμε, στις μέρες μας, να μεταδώσουμε το ευαγγελικό μήνυμα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα αδιαπέραστο τείχος πάνω στο οποίο γκρεμίζεται κάθε προσπάθεια εγκαθίδρυσης διαλόγου. Αυτό συμβαίνει σε δύο διαφορετικά επίπεδα . Σε ηθικό επίπεδο, δεν είναι απολύτως διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους και να παραδεχτούν ότι φταίνε σε ορισμένες συμπεριφορές.
Ακριβώς όπως οι ίδιες οι έννοιες της υπέρβασης και της προσωπικής θεότητας έχουν εξαλειφθεί από τα μυαλά, το ίδιο και οι έννοιες της ενοχής και του ηθικού νόμου. Η ανθρώπινη ύπαρξη θεωρείται ως ένα ταξίδι στο άγνωστο στο οποίο ο καθένας προσπαθεί να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό άμεσο όφελος από την άποψη της ψυχοσωματικής απόλαυσης. Το παραμικρό εμπόδιο πρέπει να εξαλειφθεί αδυσώπητα, ξεκινώντας από τη θρησκεία.
Αυτό που μόλις και μετά βίας επιβιώνει μέσω της σχολικής κατήχησης είναι ένα είδος πολιτικής θρησκείας με τις κουρασμένες κοσμικές τελετουργίες της, όπως οι περιοδικές βραβεύσεις, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μαθητών που έχουν διακριθεί για δεσμεύσεις αλληλεγγύης.
Τα κηρύγματα που γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι εμποτισμένα με μασονικό ηθικισμό à la De Amicis, ίσως με μια γλώσσα ελαφρώς ενημερωμένη στη νέα εποχή, αλλά αμετάβλητη στην ουσία. Ο μόνος αναγνωρισμένος κανόνας: οι κανόνες που έχει δώσει η κοινότητα στον εαυτό της. Tι είναι και σε ποια βάση ή με ποιον τρόπο ιδρύθηκαν θεωρείται δεδομένο, αν και δεν είναι καθόλου σαφές.
Η υγειονομική δικτατορία, ωστόσο, αποκάλυψε από ποιον πραγματικά διατυπώθηκαν και επιβλήθηκαν, πίσω από το τεράστιο παραβάν που κρύβει μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα: τη χειρότερη επέμβαση ψυχικής και λειτουργικής προετοιμασίας που έχουν υποστεί ποτέ οι άνθρωποι, υποστηριζόμενη από τα αδιαμφισβήτητα δόγματα της δημοκρατίας και την ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας χωρίς σκοπό και κριτήριο.
Στο εκκλησιαστικό μέτωπο, τα πράγματα σίγουρα δεν είναι καλύτερα, δεδομένου ότι οι ίδιες ιδέες, χάρη στη νέα Πεντηκοστή, έχουν διαποτίσει το μυαλό και τη ζωή των καθολικών, τώρα σε μεγάλο βαθμό οπαδών του κοσμικού κράτους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών.
Η δαιμονική Ατζέντα 2030 έγινε αποδεκτή στα παπικά έγγραφα, τα οποία, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, έχουν χάσει κάθε εξουσία και ακόμη και τον χαρακτήρα που θα έπρεπε να έχουν ως μαγικά κείμενα. Εδώ δεν ακρωτηριάζεται μόνο ο λόγος, αλλά και η πίστη, ανάγονται σε μια εγκόσμια ιδεολογία απορροφημένη από χρονικά προβλήματα, επιπλέον αμφίβολης συνέπειας.
Η ιεραρχία, έχοντας παραιτηθεί από τα καθήκοντά της ως θεϊκός θεσμός, έχει ανακυκλωθεί ως μεγάφωνος κενού προπαγάνδας και συνεργός αβάσιμου συναγερμού, σε σημείο να γίνει ενεργός συνεργάτης της γενοκτονίας του εμβολιασμού. Οι λίγοι επίσκοποι και ιερείς που αντιτάχθηκαν σε αυτό είδαν τους εαυτούς τους να εκδιώκονται και να εξορίζονται χωρίς έλεος ή άφεση, ενώ όσοι είναι ένοχοι για κακοποίηση παιδιών ευδοκιμούν ατιμώρητοι.
Πιο λεπτές παγίδες
Εμείς που έχουμε αντιδράσει μπορεί να νιώθουμε ασφαλείς, θεωρώντας τους εαυτούς μας απρόσβλητους από τους κινδύνους που αναφέρθηκαν. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν εξαιρείται από τους πειρασμούς, οι οποίοι είναι τόσο πιο καταστροφικοί όσο λιγότερο εμφανείς. Είναι αναμφισβήτητο ότι η αυτονομία της κρίσης είναι κάτι καλό, αρκεί να μην ωθείται στο τυπικό άκρο εκείνων που δεν αποδέχονται πλέον καμία άλλη εξουσία εκτός από αυτήν της δικής τους κρίσης. Με αυτόν τον τρόπο κάθε καθολικός γίνεται ο δικός του κανόνας πίστης και ηθικής. τελικά, αν νιώσει την ανάγκη να έχει σημείο αναφοράς, επιλέγει τους δασκάλους ανάλογα με το γούστο και το μεράκι της στιγμής.
Δεν μπορεί να επαναληφθεί αρκετά ότι, με αυτόν τον ρυθμό, η Εκκλησία εξατμίζεται και βυθίζεται στο χάος, όχι χωρίς πολύ σοβαρές ευθύνες για εκείνους που εσκεμμένα ενθαρρύνουν αυτή τη διαδικασία καθιστώντας τους εαυτούς τους γιατρούς σε θέματα που ούτε γνωρίζουν ούτε ευθύνονται. Σε αυτήν την περίπτωση, η λογική και η πίστη δεν εμφανίζονται μόνο ακρωτηριασμένες, αλλά και παραμορφωμένες σε ό,τι λίγο έχει απομείνει από αυτά.
Η πνευματική μετάλλαξη, εδώ, είναι ακόμη πιο βαθιά και δύσκολο να θεραπευθεί, αφού βασίζεται στο μάταιο τεκμήριο του αληθινού Καθολικού.
Ανοδικά της ηθικής μετατόπισης που προκαλείται από μια υπερηφάνεια που είναι πλέον εκτός ελέγχου, ο κίνδυνος είναι αυτός μιας νοητικής παραμόρφωσης που μεταβάλλει την αντίληψη της πραγματικότητας μέσω ενός άκαμπτου, απλοϊκού και περιεκτικού μοντέλου με το οποίο ισχυρίζεται ότι εξηγεί οποιοδήποτε φαινόμενο . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η κατηγορία της επανάστασης ως μονοσήμαντο και αποκλειστικό ερμηνευτικό κλειδί της μοντέρνας και σύγχρονης ιστορίας: εκτός από το ότι παρέχει ένα ερμηνευτικό πλαίσιο που λανθασμένα φαίνεται εξαντλητικό, σταματά την έρευνα σε ένα ορισμένο επίπεδο και έτσι την εμποδίζει να προχωρήσει περαιτέρω, παρέχει επίσης ένα βολικό άλλοθι για τις αμαρτίες και τις παραλείψεις των Καθολικών, οι οποίοι νιώθουν έτσι απαλλαγμένοι από κάθε ευθύνη σχετικά με τα κακά του παρόντος.
Το ίδιο ισχύει και για εκείνους τους Ορθόδοξους που περιορίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας στην ιδεολογική διαλεκτική που αντιτίθεται σε μια αθεράπευτα ληστρική Δύση σε μια εντελώς αθώα Ανατολή.
Εφαρμόζοντας σχηματικές και αναγωγικές απλουστεύσεις, είμαστε πεπεισμένοι ότι συμπίπτουν με μια ισχυριζόμενη απόλυτη αλήθεια, τη μόνη αποδεκτή στη συζήτηση.
Είναι ίσως περιττό να παρατηρήσουμε ότι μια τέτοια εσωτερική διάθεση, εκτός του ότι είναι πολύ επιβλαβής για το θέμα, σβήνει τη φιλανθρωπία, καθιστώντας αδύνατη την ένωση με τον Θεό και την κοινωνία με άλλους πιστούς; Τίποτα λιγότερο Καθολικός, στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο Μανιχαϊστές...
Ο αυθεντικός Χριστιανός, ωστόσο, έχοντας τη δυνατότητα να διαθέτει γαλήνια τις πηγές της λογικής και γνωρίζοντας πλήρως την αποκαλυπτόμενη αλήθεια, ξέρει να συλλαμβάνει και να εκτιμά ό,τι είναι αληθινό και καλό που βρίσκεται παντού:Omne verum, a quocumque dicatur, a Spiritu Sancto est (Ό,τι είναι αληθινό, από όποιον και αν λέγεται, προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα· Άγιος Θωμάς Ακινάτης, Σε αποστολή. I, dist. 19, q. 5, art. 2, resp. 4). Η φράση, που αποδόθηκε εκείνη την εποχή στον Άγιο Αμβρόσιο, λαμβάνεται πολλές φορές από τον Ακινάτη ως απόδειξη του ανοιχτού μυαλού που, παρά την πνευματική του αυστηρότητα, τον καθοδηγούσε.
Μόνος δρόμος προς τη σωτηρία
Οι άγιοι Γιατροί κατάφεραν όχι μόνο να διατηρήσουν την ισορροπία, αλλά και να διεισδύσουν βαθιά στην αλήθεια γιατί προσεύχονταν πολύ και συνήθιζαν να μετανοούν. έτσι το έργο τους φωτίστηκε από τη θεία Σοφία και ανυψώθηκε από τα χαρίσματα του Παράκλητου.
Μπόρεσαν έτσι να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, ταυτόχρονα, τόσο από τις παραμορφώσεις που είναι χαρακτηριστικές των σημερινών σκληρών πολεμιστών όσο και από εκείνες, αντίθετης φύσης, των ουτοπιστών και ονειροπόλων που αναδύθηκαν με τη συνοδική άνοιξη και που ακόμα δεν ενδίδουν. ο εμφανής μαρασμός του. Και οι δύο μεταλλάξεις της Καθολικής ταυτότητας, εξίσου επιβλαβείς αν και για διαφορετικούς λόγους, δεν μπορούν να θεραπευτούν παρά μόνο με υπερφυσική χάρη. για να το καλωσορίσουμε, ωστόσο, η επίπονη προσευχή και η συνεχής μετάνοια είναι επίσης απαραίτητα και εδώ.
Το τελευταίο είναι ακριβώς η περίπτωση των αλλαγών που συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες όχι μόνο σε κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αλλά και σε πνευματικό επίπεδο: τόσο στην κοινωνία όσο και στην Εκκλησία έχει γίνει ένα τεράστιο έργο μυστικοποίησης που έχει διαστρεβλώσει τον φυσιολογικό τρόπο σκέψης και διαβίωσης μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας.
Ακρωτηριασμός της λογικής
Όταν προτείνουμε, στις μέρες μας, να μεταδώσουμε το ευαγγελικό μήνυμα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα αδιαπέραστο τείχος πάνω στο οποίο γκρεμίζεται κάθε προσπάθεια εγκαθίδρυσης διαλόγου. Αυτό συμβαίνει σε δύο διαφορετικά επίπεδα . Σε ηθικό επίπεδο, δεν είναι απολύτως διατεθειμένοι να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους και να παραδεχτούν ότι φταίνε σε ορισμένες συμπεριφορές.
Ακριβώς όπως οι ίδιες οι έννοιες της υπέρβασης και της προσωπικής θεότητας έχουν εξαλειφθεί από τα μυαλά, το ίδιο και οι έννοιες της ενοχής και του ηθικού νόμου. Η ανθρώπινη ύπαρξη θεωρείται ως ένα ταξίδι στο άγνωστο στο οποίο ο καθένας προσπαθεί να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό άμεσο όφελος από την άποψη της ψυχοσωματικής απόλαυσης. Το παραμικρό εμπόδιο πρέπει να εξαλειφθεί αδυσώπητα, ξεκινώντας από τη θρησκεία.
Αυτό που μόλις και μετά βίας επιβιώνει μέσω της σχολικής κατήχησης είναι ένα είδος πολιτικής θρησκείας με τις κουρασμένες κοσμικές τελετουργίες της, όπως οι περιοδικές βραβεύσεις, από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μαθητών που έχουν διακριθεί για δεσμεύσεις αλληλεγγύης.
Τα κηρύγματα που γίνονται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι εμποτισμένα με μασονικό ηθικισμό à la De Amicis, ίσως με μια γλώσσα ελαφρώς ενημερωμένη στη νέα εποχή, αλλά αμετάβλητη στην ουσία. Ο μόνος αναγνωρισμένος κανόνας: οι κανόνες που έχει δώσει η κοινότητα στον εαυτό της. Tι είναι και σε ποια βάση ή με ποιον τρόπο ιδρύθηκαν θεωρείται δεδομένο, αν και δεν είναι καθόλου σαφές.
Η υγειονομική δικτατορία, ωστόσο, αποκάλυψε από ποιον πραγματικά διατυπώθηκαν και επιβλήθηκαν, πίσω από το τεράστιο παραβάν που κρύβει μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα: τη χειρότερη επέμβαση ψυχικής και λειτουργικής προετοιμασίας που έχουν υποστεί ποτέ οι άνθρωποι, υποστηριζόμενη από τα αδιαμφισβήτητα δόγματα της δημοκρατίας και την ψευδαίσθηση μιας ελευθερίας χωρίς σκοπό και κριτήριο.
Στο εκκλησιαστικό μέτωπο, τα πράγματα σίγουρα δεν είναι καλύτερα, δεδομένου ότι οι ίδιες ιδέες, χάρη στη νέα Πεντηκοστή, έχουν διαποτίσει το μυαλό και τη ζωή των καθολικών, τώρα σε μεγάλο βαθμό οπαδών του κοσμικού κράτους, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Εθνών.
Η δαιμονική Ατζέντα 2030 έγινε αποδεκτή στα παπικά έγγραφα, τα οποία, για αυτόν ακριβώς τον λόγο, έχουν χάσει κάθε εξουσία και ακόμη και τον χαρακτήρα που θα έπρεπε να έχουν ως μαγικά κείμενα. Εδώ δεν ακρωτηριάζεται μόνο ο λόγος, αλλά και η πίστη, ανάγονται σε μια εγκόσμια ιδεολογία απορροφημένη από χρονικά προβλήματα, επιπλέον αμφίβολης συνέπειας.
Η ιεραρχία, έχοντας παραιτηθεί από τα καθήκοντά της ως θεϊκός θεσμός, έχει ανακυκλωθεί ως μεγάφωνος κενού προπαγάνδας και συνεργός αβάσιμου συναγερμού, σε σημείο να γίνει ενεργός συνεργάτης της γενοκτονίας του εμβολιασμού. Οι λίγοι επίσκοποι και ιερείς που αντιτάχθηκαν σε αυτό είδαν τους εαυτούς τους να εκδιώκονται και να εξορίζονται χωρίς έλεος ή άφεση, ενώ όσοι είναι ένοχοι για κακοποίηση παιδιών ευδοκιμούν ατιμώρητοι.
Πιο λεπτές παγίδες
Εμείς που έχουμε αντιδράσει μπορεί να νιώθουμε ασφαλείς, θεωρώντας τους εαυτούς μας απρόσβλητους από τους κινδύνους που αναφέρθηκαν. Στην πραγματικότητα, κανείς δεν εξαιρείται από τους πειρασμούς, οι οποίοι είναι τόσο πιο καταστροφικοί όσο λιγότερο εμφανείς. Είναι αναμφισβήτητο ότι η αυτονομία της κρίσης είναι κάτι καλό, αρκεί να μην ωθείται στο τυπικό άκρο εκείνων που δεν αποδέχονται πλέον καμία άλλη εξουσία εκτός από αυτήν της δικής τους κρίσης. Με αυτόν τον τρόπο κάθε καθολικός γίνεται ο δικός του κανόνας πίστης και ηθικής. τελικά, αν νιώσει την ανάγκη να έχει σημείο αναφοράς, επιλέγει τους δασκάλους ανάλογα με το γούστο και το μεράκι της στιγμής.
Δεν μπορεί να επαναληφθεί αρκετά ότι, με αυτόν τον ρυθμό, η Εκκλησία εξατμίζεται και βυθίζεται στο χάος, όχι χωρίς πολύ σοβαρές ευθύνες για εκείνους που εσκεμμένα ενθαρρύνουν αυτή τη διαδικασία καθιστώντας τους εαυτούς τους γιατρούς σε θέματα που ούτε γνωρίζουν ούτε ευθύνονται. Σε αυτήν την περίπτωση, η λογική και η πίστη δεν εμφανίζονται μόνο ακρωτηριασμένες, αλλά και παραμορφωμένες σε ό,τι λίγο έχει απομείνει από αυτά.
Η πνευματική μετάλλαξη, εδώ, είναι ακόμη πιο βαθιά και δύσκολο να θεραπευθεί, αφού βασίζεται στο μάταιο τεκμήριο του αληθινού Καθολικού.
Ανοδικά της ηθικής μετατόπισης που προκαλείται από μια υπερηφάνεια που είναι πλέον εκτός ελέγχου, ο κίνδυνος είναι αυτός μιας νοητικής παραμόρφωσης που μεταβάλλει την αντίληψη της πραγματικότητας μέσω ενός άκαμπτου, απλοϊκού και περιεκτικού μοντέλου με το οποίο ισχυρίζεται ότι εξηγεί οποιοδήποτε φαινόμενο . Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η κατηγορία της επανάστασης ως μονοσήμαντο και αποκλειστικό ερμηνευτικό κλειδί της μοντέρνας και σύγχρονης ιστορίας: εκτός από το ότι παρέχει ένα ερμηνευτικό πλαίσιο που λανθασμένα φαίνεται εξαντλητικό, σταματά την έρευνα σε ένα ορισμένο επίπεδο και έτσι την εμποδίζει να προχωρήσει περαιτέρω, παρέχει επίσης ένα βολικό άλλοθι για τις αμαρτίες και τις παραλείψεις των Καθολικών, οι οποίοι νιώθουν έτσι απαλλαγμένοι από κάθε ευθύνη σχετικά με τα κακά του παρόντος.
Το ίδιο ισχύει και για εκείνους τους Ορθόδοξους που περιορίζουν την ιστορία της ανθρωπότητας στην ιδεολογική διαλεκτική που αντιτίθεται σε μια αθεράπευτα ληστρική Δύση σε μια εντελώς αθώα Ανατολή.
Εφαρμόζοντας σχηματικές και αναγωγικές απλουστεύσεις, είμαστε πεπεισμένοι ότι συμπίπτουν με μια ισχυριζόμενη απόλυτη αλήθεια, τη μόνη αποδεκτή στη συζήτηση.
Είναι ίσως περιττό να παρατηρήσουμε ότι μια τέτοια εσωτερική διάθεση, εκτός του ότι είναι πολύ επιβλαβής για το θέμα, σβήνει τη φιλανθρωπία, καθιστώντας αδύνατη την ένωση με τον Θεό και την κοινωνία με άλλους πιστούς; Τίποτα λιγότερο Καθολικός, στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο Μανιχαϊστές...
Ο αυθεντικός Χριστιανός, ωστόσο, έχοντας τη δυνατότητα να διαθέτει γαλήνια τις πηγές της λογικής και γνωρίζοντας πλήρως την αποκαλυπτόμενη αλήθεια, ξέρει να συλλαμβάνει και να εκτιμά ό,τι είναι αληθινό και καλό που βρίσκεται παντού:Omne verum, a quocumque dicatur, a Spiritu Sancto est (Ό,τι είναι αληθινό, από όποιον και αν λέγεται, προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα· Άγιος Θωμάς Ακινάτης, Σε αποστολή. I, dist. 19, q. 5, art. 2, resp. 4). Η φράση, που αποδόθηκε εκείνη την εποχή στον Άγιο Αμβρόσιο, λαμβάνεται πολλές φορές από τον Ακινάτη ως απόδειξη του ανοιχτού μυαλού που, παρά την πνευματική του αυστηρότητα, τον καθοδηγούσε.
Μόνος δρόμος προς τη σωτηρία
Οι άγιοι Γιατροί κατάφεραν όχι μόνο να διατηρήσουν την ισορροπία, αλλά και να διεισδύσουν βαθιά στην αλήθεια γιατί προσεύχονταν πολύ και συνήθιζαν να μετανοούν. έτσι το έργο τους φωτίστηκε από τη θεία Σοφία και ανυψώθηκε από τα χαρίσματα του Παράκλητου.
Μπόρεσαν έτσι να προστατεύσουν τους εαυτούς τους, ταυτόχρονα, τόσο από τις παραμορφώσεις που είναι χαρακτηριστικές των σημερινών σκληρών πολεμιστών όσο και από εκείνες, αντίθετης φύσης, των ουτοπιστών και ονειροπόλων που αναδύθηκαν με τη συνοδική άνοιξη και που ακόμα δεν ενδίδουν. ο εμφανής μαρασμός του. Και οι δύο μεταλλάξεις της Καθολικής ταυτότητας, εξίσου επιβλαβείς αν και για διαφορετικούς λόγους, δεν μπορούν να θεραπευτούν παρά μόνο με υπερφυσική χάρη. για να το καλωσορίσουμε, ωστόσο, η επίπονη προσευχή και η συνεχής μετάνοια είναι επίσης απαραίτητα και εδώ.
Σε αυτήν την Εκκλησία όπου όλοι μιλούν για τα πάντα, συχνά ακατάλληλα, είναι καιρός να μειώσουμε τα λόγια και να προχωρήσουμε στις πράξεις. Η λαχτάρα για σιωπή και συγκεκριμένη φιλανθρωπία είναι το καλύτερο αντίδοτο σε αυτό το κακό.
Mutazioni spirituali - Articolo di Elia (www-unavox-it.translate.goog)
Ταιριάζει απόλυτα και στην ελληνική πραγματικότητα!
ΑπάντησηΔιαγραφή