του Φραντσέσκο Λαμεντόλα
| Παρουσίαση Save the seed! Για τους προβληματισμούς του Francesco Lamendola Σε όσους τον ρώτησαν τι να κάνουν μπροστά στην ασταμάτητη παρακμή της Καθολικής Εκκλησίας, ο Alessandro Gnocchi, από τις στήλες της στήλης του "Fuori Moda" (στην ιστοσελίδα Riscossa Cristiana) απάντησε "Save the seed!" (Αποθηκεύστε, σώστε τον σπόρο), έτσι ώστε μπορεί να βλαστήσει ξανά στο μέλλον και να δώσει ανανεωμένη δύναμη στην Αγία Μητέρα Εκκλησία, εκείνη τη Μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική Εκκλησία, έξω από την οποία δεν υπάρχει σωτηρία (Extra Ecclesiae Nulla Salus). Λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, τα άρθρα του καθηγητή Francesco Lamendola, που δημοσιεύτηκαν σε ορισμένους ιστότοπους και χρησιμοποιήθηκαν από εμάς για να τα προσφέρουμε στους αναγνώστες του ιστότοπού μας, εκπληρώνουν αυτό το καθήκον καλά. Μας φαίνεται ότι τα γραπτά του Lamendola αποκαλύπτουν με σαφήνεια τα αίτια της κρίσης που έχει κυριεύσει την Εκκλησία του Χριστού για πάνω από πενήντα χρόνια, το σημερινό «motus in fine velocior» (στο πώς ο χρόνος φαίνεται να επιταχύνεται εν μέσω κρίσης και όταν πλησιάζει το τέλος) καθώς και οι καταστροφές που βρίσκονται στον ορίζοντα στο άμεσο μέλλον. Και όλα αυτά συνοδευόμενα και υποστηριζόμενα από το δύο χιλιάδων ετών ορθό δόγμα της Εκκλησίας, ότι το «depoisitum fidei» που εμπιστεύτηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός στους μαθητές του για να το φυλάνε ζηλότυπα, χωρίς να το διαστρεβλώνουν ή να το χειραγωγούν, όπως έχει γίνει τα τελευταία 50 χρόνια, δίνοντας την εντύπωση ότι ήταν απλώς μια «ποιμαντική ενημέρωση». Σε αυτούς τους καιρούς του σκότους, αν ο κλήρος, έχοντας γίνει ανούσιο αλάτι, δεν αφήνει πια τον σπόρο να φυτρώσει, έχοντας γίνει σχετικιστής, συγκρητιστής, εμμενιστικός και ανθρωποκεντρικός, μερικές φορές ακόμη και αποστάτης, τότε είναι αναπόφευκτο ότι εναπόκειται στους λαϊκούς να υπερασπιστούν το τελευταίο προπύργιο της καθολικότητας από τις μανιώδεις επιθέσεις του κολασμένου δράκου (η σκέψη εδώ στρέφεται στο βιβλίο "The Devil's Last Battle", του αιδεσιμότατου Paul Kramer) και αν είναι δυνατόν, με τη βοήθεια του Θεού, να εκτελέσουν το επίπονο έργο του «σώζοντας τον σπόρο» . Η αλήθεια για την επανάσταση που εφαρμόστηκε από τον μοντερνιστικό (εκσυγχρονιστικό) κλήρο κατά τη διάρκεια της Β' Συνόδου του Βατικανού. Έτσι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτό το άρθρο του Francesco Lamendola. Μια άλλη φωνή, μετά από αυτές του Gherardini και του καθ. De Mattei, ο οποίος σηκώνεται για να διακηρύξει ξεκάθαρα την αλήθεια για τις καρμποναρο-μασονικές ίντριγκες και συνωμοσίες που προετοίμασαν και υλοποίησαν την εποχή καμπής που εντυπώθηκε στην Καθολική Εκκλησία από τη «Σύνοδο» (τη μόνη που έχει πραγματικά σημασία, για τον σημερινό κλήρο), επιβάλλοντας τη θέληση του μετριοπαθούς κλήρου και του άπιστου λαού των πιστών. FRF |
Είναι σαφές ότι ο λόγος σε αυτούς τους καιρούς -καιρούς της αγαπολογίας, ανεκτικότητας και σχετικισμού- δεν αρέσει, ούτε θα μπορούσε να αρέσει: αλλά η αλήθεια είναι ότι η Εκκλησία υπερασπίστηκε την κατάθεση της πίστης τόσο με την ιερότητα ορισμένων από τα μέλη της, τόσο με την πίστη στο Magisterium, όσο και στην Αποκάλυψη, των πιστών της, ξεκινώντας από τους διανοούμενους. Και, τέλος, με την προσεκτική επιτήρηση των αιρετικών τάσεων, που πολέμησαν αμέσως, εν μέρει με το κήρυγμα, για να αποκαταστήσουν το αληθινό δόγμα, και εν μέρει με την καταστολή, γιά να εξαλείψουν τα κακά μήλα και να τα εμποδίσουν να μολύνουν ακόμη και τα υγιή.
Αν η Εκκλησία, στο παρελθόν, είχε αδιαφορήσει, αν είχε ανεχτεί αιρετικά δόγματα να διαδίδονται μέσα της και να διαφθείρουν τη διδασκαλία της, σήμερα δεν θα είχαμε πλέον τον καθολικισμό, όπως μας έχει παραδοθεί ανά τους αιώνες, αλλά θα είχαμε, στη θέση του, κάτι άλλο: που θα μπορούσε ακόμα να καλείται καθολικισμός σε αυτόν τον κόσμο, και νά ομολογείται από μια λεγόμενη εκκλησία, αλλά, αντίθετα, θα ήταν μακριά από τις αυθεντικές της ρίζες.
Τώρα, είναι σαφές ότι ένα δόγμα παραδίδεται χάρη στην πίστη, την ελπίδα και τη φιλανθρωπία των οπαδών του. Και είναι σαφές ότι, χωρίς τη θεϊκή παρέμβαση και έμπνευση, η Εκκλησία δεν θα είχε διαρκέσει δύο χιλιάδες χρόνια και δεν θα μπορούσε να φέρει εις πέρας το καθήκον της, αυτό της διαφύλαξης και της διάδοσης της διδασκαλίας του Ιησού
Φυσικά, κανείς δεν ελπίζει Επιστροφή στις μεθόδους της παλιάς Ιεράς Εξέτασης. κανείς δεν νοσταλγεί δοκιμασίες, καψίματα και βασανιστήρια: κανένας που να είναι λογικός. Και όμως, είναι αναμφισβήτητο ότι υπάρχει ανάγκη για έναν οργανισμό να διαφυλάσσει την αγνότητα της πίστης ενάντια σε παρεκτροπές, λάθη και αιρέσεις: χωρίς αυτό, η Εκκλησία γίνεται ένα υπερδημοκρατικό φόρουμ, του τύπου της Γωνιάς των Ομιλητών στο Χάιντ Παρκ (Speaker's Corner στο Hyde Park), όπου ο καθένας μπορεί να στραφεί στο κοινό και να πει ό,τι έχει στο μυαλό του, μοιράζοντας οποιοδήποτε πλαστό χρήμα ως καλό χρήμα.
Θα ειπωθεί ότι, όσον αφορά τον κλήρο, τα σεμινάρια ή τα μοναστήρια των θρησκευτικών ταγμάτων είναι αυτά που διασφαλίζουν την ορθοδοξία του δόγματος και αποτρέπουν τον κίνδυνο διάδοσης, ακόμη και μεταξύ των πιστών, εσφαλμένων ερμηνειών του Ευαγγελίου. Ναι, αυτό ίσχυε μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες: όχι πια.
Από το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, το άναρχο φοιτητικό κύμα έφτασε και στα σεμινάρια, με αποκορύφωμα το '68, στη διαμαρτυρία, στην εξέγερση ενάντια σε κάθε παράδοση και κάθε εξουσία, πρώτα απ' όλα των πατέρων της οικογένειας. Πράγματι, είχε έρθει λίγο νωρίτερα στα σεμινάρια και η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως η ίδια η προαναγγελία του '68, με μια περίεργη αντιστροφή ρόλων: Τον Μάη του '68, οι νέοι ήταν αυτοί που αμφισβήτησαν τους παλιούς. Σε αυτή τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού, ήταν οι καρδινάλιοι και οι επίσκοποι, άτομα ηλικίας εξήντα και άνω, που έφεραν επανάσταση στην Εκκλησία και επέβαλαν σε όλους τις απερίσκεπτες διαβουλεύσεις τους και το αυτοαποκαλούμενο «συμβιβαστικό συνοδικό πνεύμα» τους, δηλαδή μια προγραμματική και αδιάκοπη πορεία προς τα εμπρός, ενάντια στό παρελθόν και ενάντια στην παράδοση.
Πράγμα που υποδηλώνει, κατά τη γνώμη μας, ότι, την εποχή τής Συνόδου, υπήρχε ένα προκαθορισμένο σχέδιο που ξεκινούσε από το άλλο, εμπνευσμένο από τον διεθνή και εβραϊκό Τεκτονισμό, τον B'nai B'rith, χωρίς να ξεχνάμε τις σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες είχαν διεισδύσει στα σεμινάρια με μυστικούς πράκτορες μεταμφιεσμένους σε ιεροσπουδαστές, για να οδηγήσουν τη σύνοδο σε μια κατεύθυνση που δεν αντικατοπτρίζει καθόλου, όπως προσπάθησαν αργότερα να ισχυριστούν, το κοινό αίσθημα του καθολικού λαού, που περιγράφεται ως ανυπόμονος να δει την εφαρμογή αυτών των μεταρρυθμίσεων και καινοτομιών, πού είχε από καιρό στους όρκους του.
Αυτός είναι ο θρύλος που άρχισαν να χτίζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης , με μια έμπειρη και επίμονη, εξαιρετικά λεπτομερή δουλειά, από πριν από τη συνεδρίαση τής Συνόδου. Και την οποία, αργότερα, διαπίστευσαν ως βέβαιη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια, για να παραδοθεί στους ιστορικούς όπως ήταν, και για την οποία δεν ήταν δυνατή καμία αμφιβολία κανενός είδους. Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Καθολικών δεν υποστήριξε τις καινοτομίες που εισήγαγε το Συμβούλιο, ούτε τις λειτουργικές ούτε τις ποιμαντικές, που τίς υποδέχτηκε συχνά με δυσπιστία και απογοήτευση. Όμως στό τέλος κατέληξαν να πείσουν τον εαυτό τους ότι αυτό ήταν σωστό, μόνο και μόνο επειδή δεν υπήρχε ουσιαστικά διαφορετική φωνή, ούτε έξω ούτε μέσα στην Εκκλησία, δεδομένου ότι σχεδόν όλοι οι επίσκοποι και οι καρδινάλιοι, έχοντας μυρίσει τον άνεμο πού φυσούσε, έσπευσαν να πάρουν το μέρος των νικητών και να κάνουν μια επίδειξη προοδευτισμού και μοντερνισμού, περισσότερο για να προστατεύσουν τις επισκοπικές τους καρέκλες και τα καπέλα του καρδινάλιου τους, παρά από βαθιά πεποίθηση.
Αλλά οι απλοί πιστοί, οι γυναίκες, οι άντρες του λαού, κάθε άλλο παρά ανυπομονούσαν να δουν τα λατινικά να καταργούνται, τους βωμούς να ανατρέπονται και να διακηρύσσεται το καθήκον του διαλόγου με τους Εβραίους, τους Μουσουλμάνους, τους άθεους τού κόσμου: πολλοί ήταν απογοητευμένοι, αλλά βλέποντας ότι ο κλήρος, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, ευθυγραμμίστηκε με τις νέες θέσεις χωρίς να πει λέξη, παραιτήθηκαν και θεώρησαν ότι ήταν σωστό να προσαρμοστούν σε αυτά που έλεγαν όσοι ήξεραν περισσότερα από αυτούς.
Όπως πάντα, οι καλύτεροι ήταν και οι πιο πειθήνιοι, οι πιο ήπιοι, οι λιγότερο πολεμικοί και καβγατζήδες, οι λιγότερο ανήσυχοι για νεωτερισμούς ό,τι κι αν ήταν. Όπως πάντα, αυτοί ήταν που διατήρησαν, όσο ήταν δυνατόν, το παλιό πνεύμα της Εκκλησίας, αυτό του υγιούς και αυθεντικού καθολικισμού, αφήνοντας ορισμένους υπερπροοδευτικούς θεολόγους, τους Rahner, Schillebeeckx, Küng, να φωνάζουν στις στήλες τών εξειδικευμένων περιοδικών ή στους άμβωνες των εκκλησιών τους στη Βόρεια Ευρώπη (τις στιγμές που δεν ήταν πολύ απασχολημένοι με την πορνεία και με τους εραστές τους, όπως στην περίπτωση του Karl Rahner, του μεγάλου διευθυντή του Συμβουλίου)[ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ], και συνέχιζαν να ακολουθούν την πίστη τους στούς προγόνους τους, να κοινωνούν από τα αφιερωμένα χέρια του ιερέα, να απαγγείλουν το ιερό Ροζάριο, να δείχνουν την αφοσίωσή τους στη Παναγία, στον Άγιο Πίο της Πιετρέλτσινα ή στον Αρχάγγελο Άγιο Μιχαήλ, να διαλογίζονται τα ιερά Μυστήρια (γιατί το μυστήριο εξακολουθούσε να υπάρχει γι' αυτούς), να προσεύχονται ενάντια στις παγίδες του κακού (ο πατέρας Σόσα δεν είχε έρθει ακόμη να πει ότι ο διάβολος δεν υπάρχει), να σκέφτονται την αιώνια ζωή, την κρίση, τους αρρώστους και τον παράδεισο, ακόμα κι αν όλα αυτά τα πράγματα δεν ενδιέφεραν πολύ τους Rahners, τους Schillebeeckx και τους Küng, ακόμα κι αν τους ενοχλούσαν λίγο, ακόμη κι αν αντιπροσώπευαν, στα μάτια τους, αυτό πού στόν Καθολικισμό έπρεπε να ξεπεραστεί και να εγκαταλειφθεί, στο όνομα μιας πιο «ώριμης», πιο «ενήλικης» πίστης και πιο συνειδητοποιημένης της ανάγκης για διάλογο με τον σύγχρονο κόσμο.
Από τους επισκόπους μόνο ένας είχε το θάρρος να αντιδράσει, να σταθεί στο ύψος του, με σεμνότητα, χωρίς αλαζονεία και να πει: Δεν μπορώ να αρνηθώ τίποτα που, μέχρι τώρα, είπα και έκανα, σε πλήρη αρμονία με το Magisterium της Εκκλησίας : Monsignor Lefebvre. Αλλά, όντας μόνος, ήταν εύκολο να τον παρουσιάσουν ως έναν επηρμένο άνθρωπο, έναν φανατικό, έναν τρελό, και να τον χτυπήσουν με τη σοβαρότερη κύρωση, τον αφορισμό, παρόλο που δεν είχε επιτεθεί στο ελάχιστο στην αγνότητα της καθολικής πίστης.
Και πόσες άθλιες συκοφαντίες διαδόθηκαν γι' αυτόν για να τον απαξιώσουν: ακόμη και ότι ήταν ρατσιστής και ότι είχε φύγει από την Αφρική για να μην χρειαστεί να σφίξει τα χέρια με τον νέο Αφρικανό επίσκοπο του Ντακάρ: τον ίδιο, που τόσο πολύ είχε αγαπήσει τήν Αφρική και τούς Αφρικανούς που τους αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του και τις καλύτερες δυνάμεις του, και υπήρξε ποιμένας τόσο ένθερμος με φιλανθρωπία και ζήλο που πολλαπλασίασε νέες ενορίες και προσηλύτισε και βάφτισε χιλιάδες νέους πιστούς.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η σχετικιστική παρέκκλιση και η ακραία ποιμαντική και λειτουργική, ακόμη και δογματική, σύγχυση που μαίνεται στην Εκκλησία σήμερα και που τη σαρώνει καθημερινά σαν άνεμος καταιγίδας, βρίσκει τη ρίζα της στην παραίτηση της Εκκλησίας από το δικαίωμα της να υπερασπίζεται το Καθολικό δόγμα, χρησιμοποιώντας επαρκή μέσα λογοκρισίας και καταγγελίας του λάθους.
Η τρελή θεωρία σύμφωνα με την οποία κάθε τείχος πρέπει να γκρεμιστεί και να χτιστούν μόνο γέφυρες είναι η στιγμή της άφιξης αυτής της αυθεντικής αυτοκτονίας του δόγματος : που, όπως όλα τα δόγματα, χρειάζεται να αυτοπροσδιοριστεί, να ξεχωρίσει από αυτό που δεν είναι, να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτό που είναι, και να αναγνωρίζεται για αυτό που ήταν πάντα, και να μην ταυτίζεται με κάποια μόδα ή τάση της στιγμής, που προορίζεται - ελπίζουμε - να διαρκέσει για λίγο.
Η παλιά Ιερά Εξέταση δεν άρεσε πια: έφερε μαζί της πάρα πολλές κακές αναμνήσεις. Ας αφήσουμε κατά μέρος πόσο υπερβολικό ήταν το αίσθημα ενοχής των Καθολικών και πόσο τους είχε διαπεράσει το ελευθεριακό, μασονικό, αντιχριστιανικό πνεύμα, που χρησιμοποίησε τα ονόματα Galileo, Bruno, Campanella, για να ταράξει τους αιώνια κατηγορούμενους για σκοταδιστές, μισαλλόδοξους, εχθρούς της ελευθερίας της σκέψης: οι ίδιοι, που δίδαξαν στους λαούς της Ευρώπης τι είναι η ελευθερία συνείδησης και ποια είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όταν αυτοί αγνοούσαν και τα δύο.
Γεγονός όμως είναι ότι: τελικώς, στις 7 Δεκεμβρίου 1965, χάρη στη Β' Σύνοδο του Βατικανού και το νέο κλίμα που εγκαινίασε, η Ιερά Εξέταση διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε από την Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστεως. Τώρα, αυτό το νέο σώμα θα είχε νόημα αν είχε πάρει την κληρονομιά του παλιού - που δεν αποτελούταν μόνο από εγκλήματα και καταχρήσεις, αλλά θα μπορούσε να καυχηθεί, για την υποστήριξή του, για μερικά από τα καλύτερα ονόματα της καθολικής κουλτούρας και πνευματικότητας. Αν είχε κάνει δικό του αυτό το πνεύμα, αποκλείοντας φυσικά τις δοκιμασίες, τα βασανιστήρια και τους πασσάλους: το πνεύμα της υπεράσπισης του καθολικισμού ενάντια στους ύπουλους εχθρούς που θέλουν να το μολύνουν από μέσα, ενάντια στο δηλητήριο της αίρεσης που μεθάει τις ψυχές και δημιουργεί σύγχυση, αποπροσανατολισμό, ηθική και πνευματική αδιαθεσία στο λαό του Θεού
Εν ολίγοις, ήταν απαραίτητο για τους φύλακες να κάνουν το καθήκον τους: να παρακολουθούν, να πολεμούν, να αναφέρουν τον κίνδυνο, να θυμούνται το αληθινό και μοναδικό δόγμα. Γιατί ο καθολικισμός, αν χρειάζεται να θυμηθούμε, διαφέρει από τις αμέτρητες προτεσταντικές εκκλησίες και αιρέσεις ακριβώς γι' αυτό: για την ενότητα του δόγματος.
Μεταξύ των Προτεσταντών, ο καθένας διαβάζει και ερμηνεύει τις Γραφές όπως νομίζει καλύτερα. Στην Καθολική Εκκλησία, όχι: μία είναι η ερμηνεία, ένα είναι το δόγμα. Ή, τουλάχιστον, αυτό συνέβαινε έως ότου το σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους Προτεστάντες, που αναπτύχθηκε πάνω απ' όλα στους θεολογικούς και ιστορικούς κύκλους των καθολικών πανεπιστημίων της κεντρικής Ευρώπης, έγινε βασανιστικό, αφόρητο και οι Καθολικοί θεολόγοι και βιβλικολόγοι αποφάσισαν να «ανακτήσουν την καθυστέρηση» δίνοντάς τους την ερμηνευτική, ιστορική και νατουραλιστική προοπτική των προτεσταντών, δηλαδή των αιρετικών, «συναδέλφων» τους.
Όπως πάντα, οι καλύτεροι ήταν και οι πιο πειθήνιοι, οι πιο ήπιοι, οι λιγότερο πολεμικοί και καβγατζήδες, οι λιγότερο ανήσυχοι για νεωτερισμούς ό,τι κι αν ήταν. Όπως πάντα, αυτοί ήταν που διατήρησαν, όσο ήταν δυνατόν, το παλιό πνεύμα της Εκκλησίας, αυτό του υγιούς και αυθεντικού καθολικισμού, αφήνοντας ορισμένους υπερπροοδευτικούς θεολόγους, τους Rahner, Schillebeeckx, Küng, να φωνάζουν στις στήλες τών εξειδικευμένων περιοδικών ή στους άμβωνες των εκκλησιών τους στη Βόρεια Ευρώπη (τις στιγμές που δεν ήταν πολύ απασχολημένοι με την πορνεία και με τους εραστές τους, όπως στην περίπτωση του Karl Rahner, του μεγάλου διευθυντή του Συμβουλίου)[ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΝΤΕΓΡΑΨΕ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ], και συνέχιζαν να ακολουθούν την πίστη τους στούς προγόνους τους, να κοινωνούν από τα αφιερωμένα χέρια του ιερέα, να απαγγείλουν το ιερό Ροζάριο, να δείχνουν την αφοσίωσή τους στη Παναγία, στον Άγιο Πίο της Πιετρέλτσινα ή στον Αρχάγγελο Άγιο Μιχαήλ, να διαλογίζονται τα ιερά Μυστήρια (γιατί το μυστήριο εξακολουθούσε να υπάρχει γι' αυτούς), να προσεύχονται ενάντια στις παγίδες του κακού (ο πατέρας Σόσα δεν είχε έρθει ακόμη να πει ότι ο διάβολος δεν υπάρχει), να σκέφτονται την αιώνια ζωή, την κρίση, τους αρρώστους και τον παράδεισο, ακόμα κι αν όλα αυτά τα πράγματα δεν ενδιέφεραν πολύ τους Rahners, τους Schillebeeckx και τους Küng, ακόμα κι αν τους ενοχλούσαν λίγο, ακόμη κι αν αντιπροσώπευαν, στα μάτια τους, αυτό πού στόν Καθολικισμό έπρεπε να ξεπεραστεί και να εγκαταλειφθεί, στο όνομα μιας πιο «ώριμης», πιο «ενήλικης» πίστης και πιο συνειδητοποιημένης της ανάγκης για διάλογο με τον σύγχρονο κόσμο.
Από τους επισκόπους μόνο ένας είχε το θάρρος να αντιδράσει, να σταθεί στο ύψος του, με σεμνότητα, χωρίς αλαζονεία και να πει: Δεν μπορώ να αρνηθώ τίποτα που, μέχρι τώρα, είπα και έκανα, σε πλήρη αρμονία με το Magisterium της Εκκλησίας : Monsignor Lefebvre. Αλλά, όντας μόνος, ήταν εύκολο να τον παρουσιάσουν ως έναν επηρμένο άνθρωπο, έναν φανατικό, έναν τρελό, και να τον χτυπήσουν με τη σοβαρότερη κύρωση, τον αφορισμό, παρόλο που δεν είχε επιτεθεί στο ελάχιστο στην αγνότητα της καθολικής πίστης.
Και πόσες άθλιες συκοφαντίες διαδόθηκαν γι' αυτόν για να τον απαξιώσουν: ακόμη και ότι ήταν ρατσιστής και ότι είχε φύγει από την Αφρική για να μην χρειαστεί να σφίξει τα χέρια με τον νέο Αφρικανό επίσκοπο του Ντακάρ: τον ίδιο, που τόσο πολύ είχε αγαπήσει τήν Αφρική και τούς Αφρικανούς που τους αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του και τις καλύτερες δυνάμεις του, και υπήρξε ποιμένας τόσο ένθερμος με φιλανθρωπία και ζήλο που πολλαπλασίασε νέες ενορίες και προσηλύτισε και βάφτισε χιλιάδες νέους πιστούς.
Είναι αναμφισβήτητο ότι η σχετικιστική παρέκκλιση και η ακραία ποιμαντική και λειτουργική, ακόμη και δογματική, σύγχυση που μαίνεται στην Εκκλησία σήμερα και που τη σαρώνει καθημερινά σαν άνεμος καταιγίδας, βρίσκει τη ρίζα της στην παραίτηση της Εκκλησίας από το δικαίωμα της να υπερασπίζεται το Καθολικό δόγμα, χρησιμοποιώντας επαρκή μέσα λογοκρισίας και καταγγελίας του λάθους.
Η τρελή θεωρία σύμφωνα με την οποία κάθε τείχος πρέπει να γκρεμιστεί και να χτιστούν μόνο γέφυρες είναι η στιγμή της άφιξης αυτής της αυθεντικής αυτοκτονίας του δόγματος : που, όπως όλα τα δόγματα, χρειάζεται να αυτοπροσδιοριστεί, να ξεχωρίσει από αυτό που δεν είναι, να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε αυτό που είναι, και να αναγνωρίζεται για αυτό που ήταν πάντα, και να μην ταυτίζεται με κάποια μόδα ή τάση της στιγμής, που προορίζεται - ελπίζουμε - να διαρκέσει για λίγο.
Η παλιά Ιερά Εξέταση δεν άρεσε πια: έφερε μαζί της πάρα πολλές κακές αναμνήσεις. Ας αφήσουμε κατά μέρος πόσο υπερβολικό ήταν το αίσθημα ενοχής των Καθολικών και πόσο τους είχε διαπεράσει το ελευθεριακό, μασονικό, αντιχριστιανικό πνεύμα, που χρησιμοποίησε τα ονόματα Galileo, Bruno, Campanella, για να ταράξει τους αιώνια κατηγορούμενους για σκοταδιστές, μισαλλόδοξους, εχθρούς της ελευθερίας της σκέψης: οι ίδιοι, που δίδαξαν στους λαούς της Ευρώπης τι είναι η ελευθερία συνείδησης και ποια είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όταν αυτοί αγνοούσαν και τα δύο.
Γεγονός όμως είναι ότι: τελικώς, στις 7 Δεκεμβρίου 1965, χάρη στη Β' Σύνοδο του Βατικανού και το νέο κλίμα που εγκαινίασε, η Ιερά Εξέταση διαλύθηκε και αντικαταστάθηκε από την Σύνοδο για το Δόγμα της Πίστεως. Τώρα, αυτό το νέο σώμα θα είχε νόημα αν είχε πάρει την κληρονομιά του παλιού - που δεν αποτελούταν μόνο από εγκλήματα και καταχρήσεις, αλλά θα μπορούσε να καυχηθεί, για την υποστήριξή του, για μερικά από τα καλύτερα ονόματα της καθολικής κουλτούρας και πνευματικότητας. Αν είχε κάνει δικό του αυτό το πνεύμα, αποκλείοντας φυσικά τις δοκιμασίες, τα βασανιστήρια και τους πασσάλους: το πνεύμα της υπεράσπισης του καθολικισμού ενάντια στους ύπουλους εχθρούς που θέλουν να το μολύνουν από μέσα, ενάντια στο δηλητήριο της αίρεσης που μεθάει τις ψυχές και δημιουργεί σύγχυση, αποπροσανατολισμό, ηθική και πνευματική αδιαθεσία στο λαό του Θεού
Εν ολίγοις, ήταν απαραίτητο για τους φύλακες να κάνουν το καθήκον τους: να παρακολουθούν, να πολεμούν, να αναφέρουν τον κίνδυνο, να θυμούνται το αληθινό και μοναδικό δόγμα. Γιατί ο καθολικισμός, αν χρειάζεται να θυμηθούμε, διαφέρει από τις αμέτρητες προτεσταντικές εκκλησίες και αιρέσεις ακριβώς γι' αυτό: για την ενότητα του δόγματος.
Μεταξύ των Προτεσταντών, ο καθένας διαβάζει και ερμηνεύει τις Γραφές όπως νομίζει καλύτερα. Στην Καθολική Εκκλησία, όχι: μία είναι η ερμηνεία, ένα είναι το δόγμα. Ή, τουλάχιστον, αυτό συνέβαινε έως ότου το σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους Προτεστάντες, που αναπτύχθηκε πάνω απ' όλα στους θεολογικούς και ιστορικούς κύκλους των καθολικών πανεπιστημίων της κεντρικής Ευρώπης, έγινε βασανιστικό, αφόρητο και οι Καθολικοί θεολόγοι και βιβλικολόγοι αποφάσισαν να «ανακτήσουν την καθυστέρηση» δίνοντάς τους την ερμηνευτική, ιστορική και νατουραλιστική προοπτική των προτεσταντών, δηλαδή των αιρετικών, «συναδέλφων» τους.
Και θέλουμε να το πούμε, μια για πάντα, ότι οι Προτεστάντες είναι αιρετικοί, ναι ή όχι; πράγμα που δεν σημαίνει ότι είναι άσχημοι και κακοί, ότι είναι φρικτοί άνθρωποι, αλλά απλώς -και συγγνώμη αν είναι λίγο- ότι, για έναν Καθολικό, είναι εντελώς έξω από την Αλήθεια. Και τότε, δεδομένου ότι ήταν απαραίτητο να αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο - τουλάχιστον δύο αιώνες, κατά τη γνώμη του μασόνου καρδινάλιου Carlo Maria Martini - μακριά τά θαύματα, που είναι μόνο σύμβολα. Μακριά το υπερφυσικό, το οποίο δεν είναι απαραίτητο για την πίστη (;). Μακριά από την αφοσίωση των αγίων, γιατί ο μόνος ιερέας είναι ο χριστιανός που στρέφεται στον Θεό, ιερέας του εαυτού του, που φυσικά απαλλάσσει τον εαυτό του από όλες τις πιθανές αμαρτίες. Μακριά από την κόλαση και τον παράδεισο, που ανήκουν, όπως θα έλεγε ο καλός πατέρας Ermes Ronchi, άξιος μαθητής του David Maria Turoldo, στην παιδαγωγική του φόβου. Μακριά από την ίδια την καταδίκη της αίρεσης, γιατί όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Θεό, ακόμη και σε άλλες θρησκείες, ακόμα και η απόρριψη της θρησκείας, μπορεί να οδηγήσει την ψυχή στη χάρη του Κυρίου, δεδομένου ότι οι δρόμοι του είναι μυστηριώδεις και ανεξιχνίαστοι (αληθινοί) και γι' αυτό το παλιό μότο extra ecclesiam nulla salus πρέπει τώρα να μπει στο πατάρι (σάν ψεύτικο).
[ΟΛΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ]
Και πότε η πίστη στην Πραγματική Παρουσία του Ιησού στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας θα καταργηθεί ή θα κηρυχθεί προαιρετική, και, ίσως, επίσης καί η διπλή φύση του, θεϊκή και ανθρώπινη, και όχι μόνο ανθρώπινη, όπως οι ομιλίες πολλών ιερέων και ιερέων και επίσκοπων προοδευτικών φαίνεται να προτείνουν;
Για λίγο, το νέο σώμα προσπάθησε να κάνει το καθήκον του. Αλλά έφυγε ανάπηρο, δηλαδή άρχισε να σημαδεύεται από την απαξίωση αυτού από το οποίο καταγόταν, μια απαξίωση που είχαν κάνει δική τους οι Καθολικοί, για τον απλούστατο λόγο ότι είχαν κάνει δικό τους σχεδόν ό,τι προερχόταν από τόν βέβηλο πολιτισμό και από τον κόσμο του αισθήματος, της σκέψης και της ζωής του σύγχρονου κόσμου. Κάθε φορά που επιτρεπόταν σε κάποιον καθηγητή να οριστεί ως μη Καθολικός, να απομακρυνθεί από τη διδασκαλία σε καθολική σχολή, να επιβεβαιωθεί ότι οι διατριβές του ήταν λανθασμένες, αμέσως υψωνόταν ένα τοίχος καθολικής αποδοκιμασίας, υποκινούμενο και επιτηδεύομενο από τον Τύπο και την τηλεόραση, και καβαλημένος, με ασυνείδητη ματαιοδοξία, ή, χειρότερα, με εσκεμμένη κακία, από προοδευτικούς και νεομοντέρνους Καθολικούς, συμπεριλαμβανομένων αρκετών ιερέων και επισκόπων, πάντα έτοιμων να πάνε στα σαλόνια της τηλεόρασης, να καλωσορίσουν (και να εκμεταλλευτούν) επισκέπτες αυτού ή εκείνου τού παρουσιαστού της κρατικής τηλεόρασης, κρυφά αντικληρικού και αντιχριστιανικού (χρειάζεται να πούμε ονόματα; νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε πολύ καλά και, επιπλέον, έχουμε αναφέρει ονόματα ξανά και ξανά), για να μιλήσουν άσχημα για τή δική τους Εκκλησία και να αποδοκιμάζουν την επιμονή των «θυλάκων» σκοταδισμού και κλεισίματος.
Τώρα, από την 1η Ιουλίου 2017, ο Έπαρχος της Συνόδου για το Δόγμα της Πίστεως είναι ο Αρχιεπίσκοπος Λουίς Φρανσίσκο Λαδάρια Φερέρ, Ισπανός, γεννημένος το 1944, αντικαθιστώντας τον Γερμανό Καρδινάλιο Λούντβιχ Μύλερ, που στάλθηκε σε πρόωρη συνταξιοδότηση από τον Πάπα Φραγκίσκο. Τώρα μπορούμε λοιπόν να κοιμηθούμε ήσυχοι: η επιμέλεια του καθολικού δόγματος βρίσκεται σε καλά χέρια. Στον Ladaria Ferrer, στην πραγματικότητα, προηγείται η φήμη ότι είναι gay friendly, δηλαδή όχι προσωπικά ομοφυλόφιλος πρεσβύτερος, αλλά πρεσβύτερος υπέρ της απελευθέρωσης της Εκκλησίας στο θέμα της σεξουαλικότητας και κυρίως της ομοφυλοφιλίας, σύμφωνα με τις επιθυμίες του πολύ ισχυρού λόμπι των ομοφυλοφίλων που κυριαρχεί στο Βατικανό, και στο οποίο ανήκουν πολλοί μεγαλοτιτλούχοι της σημερινής Εκκλησίας (δείτε το άρθρο του Father Ariel S. Levi of Gualdo: Στην Εκκλησία των Σοδόμων και των Γομόρρων ίσως έχουμε ένα "gay friendly" σάν έπαρχο της Συνόδου για το Δόγμα της Πίστεως;, που δημοσιεύτηκε στις 15/08/2017 στο The island of Patmos).
Με τον διορισμό του, η αίρεση θα εξαλειφθεί επιτέλους από την Καθολική Εκκλησία...
Και πότε η πίστη στην Πραγματική Παρουσία του Ιησού στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας θα καταργηθεί ή θα κηρυχθεί προαιρετική, και, ίσως, επίσης καί η διπλή φύση του, θεϊκή και ανθρώπινη, και όχι μόνο ανθρώπινη, όπως οι ομιλίες πολλών ιερέων και ιερέων και επίσκοπων προοδευτικών φαίνεται να προτείνουν;
Για λίγο, το νέο σώμα προσπάθησε να κάνει το καθήκον του. Αλλά έφυγε ανάπηρο, δηλαδή άρχισε να σημαδεύεται από την απαξίωση αυτού από το οποίο καταγόταν, μια απαξίωση που είχαν κάνει δική τους οι Καθολικοί, για τον απλούστατο λόγο ότι είχαν κάνει δικό τους σχεδόν ό,τι προερχόταν από τόν βέβηλο πολιτισμό και από τον κόσμο του αισθήματος, της σκέψης και της ζωής του σύγχρονου κόσμου. Κάθε φορά που επιτρεπόταν σε κάποιον καθηγητή να οριστεί ως μη Καθολικός, να απομακρυνθεί από τη διδασκαλία σε καθολική σχολή, να επιβεβαιωθεί ότι οι διατριβές του ήταν λανθασμένες, αμέσως υψωνόταν ένα τοίχος καθολικής αποδοκιμασίας, υποκινούμενο και επιτηδεύομενο από τον Τύπο και την τηλεόραση, και καβαλημένος, με ασυνείδητη ματαιοδοξία, ή, χειρότερα, με εσκεμμένη κακία, από προοδευτικούς και νεομοντέρνους Καθολικούς, συμπεριλαμβανομένων αρκετών ιερέων και επισκόπων, πάντα έτοιμων να πάνε στα σαλόνια της τηλεόρασης, να καλωσορίσουν (και να εκμεταλλευτούν) επισκέπτες αυτού ή εκείνου τού παρουσιαστού της κρατικής τηλεόρασης, κρυφά αντικληρικού και αντιχριστιανικού (χρειάζεται να πούμε ονόματα; νομίζουμε ότι καταλαβαίνουμε πολύ καλά και, επιπλέον, έχουμε αναφέρει ονόματα ξανά και ξανά), για να μιλήσουν άσχημα για τή δική τους Εκκλησία και να αποδοκιμάζουν την επιμονή των «θυλάκων» σκοταδισμού και κλεισίματος.
Τώρα, από την 1η Ιουλίου 2017, ο Έπαρχος της Συνόδου για το Δόγμα της Πίστεως είναι ο Αρχιεπίσκοπος Λουίς Φρανσίσκο Λαδάρια Φερέρ, Ισπανός, γεννημένος το 1944, αντικαθιστώντας τον Γερμανό Καρδινάλιο Λούντβιχ Μύλερ, που στάλθηκε σε πρόωρη συνταξιοδότηση από τον Πάπα Φραγκίσκο. Τώρα μπορούμε λοιπόν να κοιμηθούμε ήσυχοι: η επιμέλεια του καθολικού δόγματος βρίσκεται σε καλά χέρια. Στον Ladaria Ferrer, στην πραγματικότητα, προηγείται η φήμη ότι είναι gay friendly, δηλαδή όχι προσωπικά ομοφυλόφιλος πρεσβύτερος, αλλά πρεσβύτερος υπέρ της απελευθέρωσης της Εκκλησίας στο θέμα της σεξουαλικότητας και κυρίως της ομοφυλοφιλίας, σύμφωνα με τις επιθυμίες του πολύ ισχυρού λόμπι των ομοφυλοφίλων που κυριαρχεί στο Βατικανό, και στο οποίο ανήκουν πολλοί μεγαλοτιτλούχοι της σημερινής Εκκλησίας (δείτε το άρθρο του Father Ariel S. Levi of Gualdo: Στην Εκκλησία των Σοδόμων και των Γομόρρων ίσως έχουμε ένα "gay friendly" σάν έπαρχο της Συνόδου για το Δόγμα της Πίστεως;, που δημοσιεύτηκε στις 15/08/2017 στο The island of Patmos).
Με τον διορισμό του, η αίρεση θα εξαλειφθεί επιτέλους από την Καθολική Εκκλησία...
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΑΣ ΑΓΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ, ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑΡΗ ΤΟΝ ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ ΔΙΕΛΥΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ, ΤΟΥ ΑΓΟΥΡΙΔΗ, ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΟΠΤΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΥ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΑΦΟΥ ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΕ ΤΗΝ ΜΩΡΟΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΛΛΙΣΤΟ ΓΟΥΕΑΡ ΚΑΊ ΣΤΟΝ ΣΟΡΟΣ ΚΑΤΕΛΉΞΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΦΘΕΙΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΛΑΜΑ ΑΝΑΛΟΓΙΑ.
ΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ ΜΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΤΟΝ ΥΜΝΟ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΚΑΛΟΠΑΙΔΩΝ ΤΗΣ ΨΕΥΔΟΘΕΟΛΟΓΙΑΣ.
ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΟΥΝΕ ΠΟΛΛΕΣ, ΑΝΑΛΟΓΙΕΣ ΚΑΥΤΕΣ....
Και γ...ώ τα παιδιά λέμεεε!
ΑπάντησηΔιαγραφή