Σε μία εποχή, όπου η δειλία βαπτίστηκε «οικονομία», αξίζει να ξανακούσουμε την σωτηριολογική σημασία του διωγμού ως επακόλουθο της ομολογίας για θέματα Πίστεως.

 Ιδού γιατί δεν χρειάζεται η ύπαρξη επιτιμίου στον 15ο Κανόνα, όπως κακώς διδάσκουν όσοι από δειλία αρνούνται να τον εφαρμόσουν: Διότι « η αποξένωση από το πονηρό γίνεται αφορμή οικείωσης του αγαθού»

Λόγοι εις τους μακαρισμούς (Αγίου Γρηγορίου Νύσσης)

        "Λόγοι εις τους μακαρισμούς - Η΄ λόγος"

(Άγιος Γρηγόριος Νύσσης) 

Το τέλος και το έπαθλο των αγώνων 

2. «Μακάριοι, λέγει, είναι όσοι διώκονται για χάρη μου, γιατί σ' αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών». Να ποιό είναι το τέρμα των αγώνων που γίνονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, το βραβείο για τους κόπους, το έπαθλο για τους ιδρώτες: Το να αξιωθούν να γίνουν πολίτες της ουράνιας βασιλείας.............

Ὀρθοδοξία καί Οἰκουμενισμός: Σε μία εποχή, όπου η δειλία βαπτίστηκε «οικονομία», αξίζει να ξανακούσουμε την σωτηριολογική σημασία του διωγμού ως επακόλουθο της ομολογίας για θέματα Πίστεως. (eugenikos.blogspot.com)

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ ΑΝΟΗΤΩΣ ΠΡΕΣΒΕΥΕΙ Ο ΖΗΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΛΗΡΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, ΕΝΑΝ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΑΡΕΙΑΝΙΣΜΟ. 

ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΥΠΗΡΞΕ ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΣΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΑΥΤΟΥ  ΘΑ ΕΙΧΕ ΥΠΟΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΑΝ ΕΙΧΕ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ Η ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, Η ΝΟΜΙΚΗ ΦΑΡΙΣΑΙΚΗ ΙΕΡΑΡΧΙΑ.

Τού Αγίου Μαξίμου
Ευεργετινού Δ, σελ 586

Διακόνου λόγον επέχει ο πρός τούς ιερούς αγώνας αλείφων τόν νούν, καί τούς εμπαθείς λογισμούς απελεύνων απ`αυτού. Πρεσβυτέρου δέ ο εις τήν γνώσιν τών όντων φωτίζων. Επισκόπου δέ,  ο τώ αγίω μύρω τελειών τής γνώσεως τής προσκυνητής καί Αγίας Τριάδος.

Ερμηνεία

Εκείνος, πού προετοιμάζει τόν νούν του εις πνευματικούς αγώνας καί αποδιώκει από τήν ψυχή του τούς αισχρούς λογισμούς, είναι ως Διάκονος κατά τήν θείαν λατρείαν. Εκείνος, πού διά τής γνώσεως τών όντων φωτίζει τόν νούν του μέ τήν σκέψιν τού Δημιουργού, είναι ώς ο Πρεσβύτερος. Καί τέλος ώς ο Επίσκοπος είναι εκείνος, πού ανάγεται εις τό ύψος τής μυστικής γνώσεως τής προσκυνητής Αγίας Τριάδος, επιστεγάζων ούτω πάσαν γνώσιν καί κατευωδιάζων τήν ψυχήν του μέ τό άγιον μύρον τής τοιαύτης