«Η Ρωσία έχει αναλάβει τη μεγάλη ιστορική ευθύνη να επαναφέρει τον πόλεμο στο ευρωπαϊκό έδαφος», δήλωσε ο Σέρτζιο Ματαρέλα στα Ηνωμένα Έθνη στη Νέα Υόρκη. Στην πραγματικότητα, σε ιστορικό επίπεδο, τον πόλεμο στην Ευρώπη έφεραν οι Ηνωμένες Πολιτείες πριν από είκοσι πέντε χρόνια, την άνοιξη του 1999, επεμβαίνοντας στη Σερβία. Και η Ιταλία συμμετείχε άμεσα για πρώτη φορά σε μια πολεμική επιχείρηση σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι: ο Massimo D'Alema ήταν πρωθυπουργός και αντιπρόεδρος του πρωθυπουργού, με ευθύνη για τις μυστικές υπηρεσίες και στη συνέχεια υπουργό Άμυνας Sergio Mattarella (ομώνυμο; ). Δεκαεννέα βάσεις του ΝΑΤΟ σε ιταλικό έδαφος χρησιμοποιήθηκαν για δύο μήνες για επιθέσεις κατά της Σερβίας, σε μια επιχείρηση που ονομάζεται Συμμαχική Δύναμη, για απογείωση αεροπλάνων, για κάλυψη υλικοτεχνικής υποστήριξης και ραντάρ: βομβαρδίστηκαν εργοστάσια παραγωγής ενέργειας και τα κεντρικά γραφεία της σερβικής τηλεόρασης στο Βελιγράδι. Οι βομβαρδισμοί και οι πολεμικές επιχειρήσεις, στις οποίες συμμετείχε η χώρα μας με τα αεροπλάνα μας και τα αεροπλανοφόρα μας, δεν είχαν άδεια του ΟΗΕ, παρόλο που δικαιολογούνταν ως ανθρωπιστική επέμβαση. Οι περίφημες ανθρωπιστικές βόμβες του προοδευτικού δημο Κλίντον, με την υποστήριξη της προοδευτικής και ανθρωπιστικής κυβέρνησής μας... Αυτός ήταν ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος των χρόνων μας, στα σύνορα του σπιτιού μας, με άμεση ιταλική συμμετοχή. Το προηγούμενο, αλλά μακριά από την Ευρώπη, ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα στο Ιράκ. Δεν θυμάμαι μεγάλες ειρηνιστικές κινητοποιήσεις ή θεσμικές ομιλίες για τον κίνδυνο ενός πολέμου στο κατώφλι της Ευρώπης, με άμεση εμπλοκή ευρωπαϊκών χωρών. Ωστόσο, αυτός ήταν ένας πόλεμος πολύ πιο κοντά στην καρδιά της Ευρώπης και των συνόρων μας από την Ουκρανία.
Από την άλλη, στον απόηχο των σφαγών στη Γάζα, ανεβαίνει ένας επιθετικός πασιφισμός στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στην αντιπολίτευση. Όπως μας διδάσκει η ιστορία, κανένας πασιφισμός δεν νίκησε και σταμάτησε ποτέ έναν πόλεμο. το περισσότερο που παράγει είναι τουλάχιστον να αφοπλίζει ψυχολογικά τη μια πλευρά στο γήπεδο, τη δική του. Είναι κατανοητό ότι ο Πάπας επαναλαμβάνει την εγκάρδια έκκληση για ειρήνη μάταια, είναι η ευαγγελική του αποστολή. Λιγότερο κατανοητός είναι ο ειρηνισμός ως πολιτική γραμμή, αλλά μόνο όταν είσαι στην αντιπολίτευση (στην κυβέρνηση είσαι πάντα αναπόφευκτα ευθυγραμμισμένος με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης).
Η ρεαλιστική απάντηση, ωστόσο, θα ήταν η διεύρυνση του παιχνιδιού των σχέσεων και των πιέσεων, η απελευθέρωση της Ευρώπης από την υποταγή στις ΗΠΑ και η ανάληψη ενός θαρραλέου διαπραγματευτικού σχεδίου για τη μεταφορά των συγκρούσεων στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων. Αλλά η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, και οι δύο απασχολημένες με τις εκλογικές προθεσμίες τους, προτιμούν να λυγίσουν τους μυς τους και να δείξουν, τώρα με τον Μακρόν, τώρα με τους Άγγλους, την προθυμία τους να υπερασπιστούν την Ευρώπη με όπλα από τη Ρωσία (η οποία ποτέ δεν σκέφτηκε να επιτεθεί στην Ευρώπη, αν στοχεύει οτιδήποτε στοχεύει να ανακτήσει τον έλεγχο μιας περιοχής που βρίσκεται στην τροχιά της για αιώνες).
Κάθε θέση που παίρνει η Δύση είναι πλέον μειοψηφία σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο όσον αφορά τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας όσο και όσον αφορά την ισραηλινοπαλαιστινιακή τραγωδία (εκτός από μια εμφάνιση ακραίας μετάνοιας). Έχει νόημα σε αυτή την κατάσταση και με τις εξελίξεις εκείνων των δύο καταστροφών μπροστά στα μάτια μας, να επιμένουμε στην φιλοατλαντική και παρεμβατική γραμμή;
Σε αυτό το σημείο ο προβληματισμός μετατοπίζεται από τα τρέχοντα γεγονότα στο βαθύτερο επίπεδο της δυτικής συνθήκης. Τι είναι σήμερα η Δύση σε παγκόσμιο επίπεδο; Φοβάμαι ότι ο πιο αποτελεσματικός συνοπτικός ορισμός είναι αυτός που δόθηκε πριν από λίγα χρόνια από τον Eduard Limonov, έναν Ρωσο-Ουκρανό συγγραφέα που πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια: ο μεγάλος δυτικός ξενώνας. Είναι ο τίτλος ενός από τα βιβλία του που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις Bietti, με εισαγωγή του Alain de Benoist. Σύμφωνα με τον Λιμόνοφ, οι Ευρω-Ατλαντικοί «δεν αισθάνονται πλέον τη ζωή», δεν έχουν πια ενέργεια, η Ευρώπη έχει πεθάνει εδώ και λίγο καιρό, αλλά το πτώμα της έχει μουμιοποιηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το να ζεις στις δυτικές κοινωνίες σημαίνει να ζεις σε ένα ξενώνα, τον οποίο διαχειρίζονται δημόσιοι διαχειριστές και κατοικείται όχι από πολίτες αλλά από ασθενείς που ζουν με ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά. Hospice επίσης για τη μέση ηλικία, που εκπροσωπείται καλά από τον άρρωστο Μπάιντεν.
Για τον Limonov, ο δυτικός μαλακός ολοκληρωτισμός καλύπτεται από τον ηθικισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την «αυτοκρατορία του καλού», την οποία ο Christopher Lasch όρισε ως τη θεραπευτική κατάσταση, μεταξύ προγραμματισμένης βρεφονηπιογένειας και προκατασκευασμένων απόψεων. Τα προπύργια αυτού του δυτικού κανόνα είναι η θεωρία του φύλου, η ακύρωση της κουλτούρας και η αφυπνιστική ιδεολογία, η οποία μπορεί να συνοψιστεί σε ένα ευρέως διαδεδομένο σύνδρομο: αυτοπεριφρόνηση, ντροπή να είμαστε αυτό που είμαστε και αυτό που ήμασταν σε όλη την ιστορία. Πηγαίνοντας πιο πέρα από τον Λιμόνοφ, ο de Benoist σημειώνει ότι το Western Hospice, υπό το φως αυτής της ιδεολογίας, έχει γίνει ένα είδος ψυχιατρείου. Ο Λιμόνοφ σημειώνει ότι είναι δυνατό να επαναστατήσει κανείς ενάντια σε ένα δεσποτικό καθεστώς, αλλά είναι δύσκολο να στραφεί ενάντια στις δικές του αδυναμίες. Η ταραχή μέσα σε ένα ξενώνα είναι αδύνατη, τα πάντα ναρκώνονται και επαναφέρονται στήν ησυχία, ή μάλλον στη μακρόχρονη και νοσηλευτική επιβίωσή του. Η διοίκηση του ξενώνα δεν είναι εχθρός των ασθενών της, αλλά παρουσιάζεται ως συνεργός και προστάτης τους και αν περιορίζει την ελευθερία και τους ορίζοντές τους είναι μόνο για το καλό τους. Περιέργως, σημειώνει ο Limonov, η ελευθερία είναι η πιο διογκωμένη λέξη φετίχ, μαζί με τη δημοκρατία, στούς δυτικούς ξενώνες. Η επιθετικότητα, σημειώνει ο Ρώσος συγγραφέας, εκτοξεύεται στη Δύση ενάντια στη φύση, που είναι ο δεύτερος εχθρός, μαζί με την ιστορία. Οι κάτοικοί του, μεταμνημονιακοί και παραμορφωμένοι, είναι «παιδικοί όσο και θηλυκοί», οι λίγοι νέοι είναι «εκκολαπτόμενοι γέροι» που ζουν με τη δακτυλογράφηση. Η ποπ μουσική φροντίζει νά τους καθιστά βάναυσους. Η σεξουαλική επανάσταση και ο φεμινισμός, αντί να ανυψώσει τις γυναίκες, κατόρθωσε να μειώσει τους άνδρες. Η πορνογραφία είναι ερωτισμός για τους φτωχούς. Σήμερα όμως, προσθέτουμε, έχουμε μπει σε μια φάση αποσεξουαλοποίησης της Δύσης, όπως αρμόζει σε ένα ξενώνα.
Από την άλλη, στον απόηχο των σφαγών στη Γάζα, ανεβαίνει ένας επιθετικός πασιφισμός στους δρόμους, στα πανεπιστήμια, στην αντιπολίτευση. Όπως μας διδάσκει η ιστορία, κανένας πασιφισμός δεν νίκησε και σταμάτησε ποτέ έναν πόλεμο. το περισσότερο που παράγει είναι τουλάχιστον να αφοπλίζει ψυχολογικά τη μια πλευρά στο γήπεδο, τη δική του. Είναι κατανοητό ότι ο Πάπας επαναλαμβάνει την εγκάρδια έκκληση για ειρήνη μάταια, είναι η ευαγγελική του αποστολή. Λιγότερο κατανοητός είναι ο ειρηνισμός ως πολιτική γραμμή, αλλά μόνο όταν είσαι στην αντιπολίτευση (στην κυβέρνηση είσαι πάντα αναπόφευκτα ευθυγραμμισμένος με τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης).
Η ρεαλιστική απάντηση, ωστόσο, θα ήταν η διεύρυνση του παιχνιδιού των σχέσεων και των πιέσεων, η απελευθέρωση της Ευρώπης από την υποταγή στις ΗΠΑ και η ανάληψη ενός θαρραλέου διαπραγματευτικού σχεδίου για τη μεταφορά των συγκρούσεων στο επίπεδο των διαπραγματεύσεων. Αλλά η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες, και οι δύο απασχολημένες με τις εκλογικές προθεσμίες τους, προτιμούν να λυγίσουν τους μυς τους και να δείξουν, τώρα με τον Μακρόν, τώρα με τους Άγγλους, την προθυμία τους να υπερασπιστούν την Ευρώπη με όπλα από τη Ρωσία (η οποία ποτέ δεν σκέφτηκε να επιτεθεί στην Ευρώπη, αν στοχεύει οτιδήποτε στοχεύει να ανακτήσει τον έλεγχο μιας περιοχής που βρίσκεται στην τροχιά της για αιώνες).
Κάθε θέση που παίρνει η Δύση είναι πλέον μειοψηφία σε παγκόσμιο επίπεδο, τόσο όσον αφορά τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας όσο και όσον αφορά την ισραηλινοπαλαιστινιακή τραγωδία (εκτός από μια εμφάνιση ακραίας μετάνοιας). Έχει νόημα σε αυτή την κατάσταση και με τις εξελίξεις εκείνων των δύο καταστροφών μπροστά στα μάτια μας, να επιμένουμε στην φιλοατλαντική και παρεμβατική γραμμή;
Σε αυτό το σημείο ο προβληματισμός μετατοπίζεται από τα τρέχοντα γεγονότα στο βαθύτερο επίπεδο της δυτικής συνθήκης. Τι είναι σήμερα η Δύση σε παγκόσμιο επίπεδο; Φοβάμαι ότι ο πιο αποτελεσματικός συνοπτικός ορισμός είναι αυτός που δόθηκε πριν από λίγα χρόνια από τον Eduard Limonov, έναν Ρωσο-Ουκρανό συγγραφέα που πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια: ο μεγάλος δυτικός ξενώνας. Είναι ο τίτλος ενός από τα βιβλία του που κυκλοφόρησε στην Ιταλία από τις εκδόσεις Bietti, με εισαγωγή του Alain de Benoist. Σύμφωνα με τον Λιμόνοφ, οι Ευρω-Ατλαντικοί «δεν αισθάνονται πλέον τη ζωή», δεν έχουν πια ενέργεια, η Ευρώπη έχει πεθάνει εδώ και λίγο καιρό, αλλά το πτώμα της έχει μουμιοποιηθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το να ζεις στις δυτικές κοινωνίες σημαίνει να ζεις σε ένα ξενώνα, τον οποίο διαχειρίζονται δημόσιοι διαχειριστές και κατοικείται όχι από πολίτες αλλά από ασθενείς που ζουν με ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά. Hospice επίσης για τη μέση ηλικία, που εκπροσωπείται καλά από τον άρρωστο Μπάιντεν.
Για τον Limonov, ο δυτικός μαλακός ολοκληρωτισμός καλύπτεται από τον ηθικισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την «αυτοκρατορία του καλού», την οποία ο Christopher Lasch όρισε ως τη θεραπευτική κατάσταση, μεταξύ προγραμματισμένης βρεφονηπιογένειας και προκατασκευασμένων απόψεων. Τα προπύργια αυτού του δυτικού κανόνα είναι η θεωρία του φύλου, η ακύρωση της κουλτούρας και η αφυπνιστική ιδεολογία, η οποία μπορεί να συνοψιστεί σε ένα ευρέως διαδεδομένο σύνδρομο: αυτοπεριφρόνηση, ντροπή να είμαστε αυτό που είμαστε και αυτό που ήμασταν σε όλη την ιστορία. Πηγαίνοντας πιο πέρα από τον Λιμόνοφ, ο de Benoist σημειώνει ότι το Western Hospice, υπό το φως αυτής της ιδεολογίας, έχει γίνει ένα είδος ψυχιατρείου. Ο Λιμόνοφ σημειώνει ότι είναι δυνατό να επαναστατήσει κανείς ενάντια σε ένα δεσποτικό καθεστώς, αλλά είναι δύσκολο να στραφεί ενάντια στις δικές του αδυναμίες. Η ταραχή μέσα σε ένα ξενώνα είναι αδύνατη, τα πάντα ναρκώνονται και επαναφέρονται στήν ησυχία, ή μάλλον στη μακρόχρονη και νοσηλευτική επιβίωσή του. Η διοίκηση του ξενώνα δεν είναι εχθρός των ασθενών της, αλλά παρουσιάζεται ως συνεργός και προστάτης τους και αν περιορίζει την ελευθερία και τους ορίζοντές τους είναι μόνο για το καλό τους. Περιέργως, σημειώνει ο Limonov, η ελευθερία είναι η πιο διογκωμένη λέξη φετίχ, μαζί με τη δημοκρατία, στούς δυτικούς ξενώνες. Η επιθετικότητα, σημειώνει ο Ρώσος συγγραφέας, εκτοξεύεται στη Δύση ενάντια στη φύση, που είναι ο δεύτερος εχθρός, μαζί με την ιστορία. Οι κάτοικοί του, μεταμνημονιακοί και παραμορφωμένοι, είναι «παιδικοί όσο και θηλυκοί», οι λίγοι νέοι είναι «εκκολαπτόμενοι γέροι» που ζουν με τη δακτυλογράφηση. Η ποπ μουσική φροντίζει νά τους καθιστά βάναυσους. Η σεξουαλική επανάσταση και ο φεμινισμός, αντί να ανυψώσει τις γυναίκες, κατόρθωσε να μειώσει τους άνδρες. Η πορνογραφία είναι ερωτισμός για τους φτωχούς. Σήμερα όμως, προσθέτουμε, έχουμε μπει σε μια φάση αποσεξουαλοποίησης της Δύσης, όπως αρμόζει σε ένα ξενώνα.
Σε αυτό το πλαίσιο, καταλήγει ο Limonov, ο μόνος πατριωτισμός που επιτρέπεται είναι ο πατριωτισμός του μηδενισμού: δεν υπερασπίζεται τον πολιτισμό, τις κληρονομιές, τον κόσμο των αξιών, αλλά την απουσία τους, που ανταλλάσσονται για την ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πιστεύετε ότι το Western Hospice μπορεί να κάνει πόλεμο με αυτές τις προυποθέσεις ενάντια στους ζωτικούς κόσμους που πιέζουν στα άκρα του, προς τα ανατολικά, προς τα νότια; Δεν σας φαίνεται μη ρεαλιστική αυτή η Δύση σε στρατιωτική κούραση που προετοιμάζεται για πόλεμο και επανεξοπλισμό όταν είναι εσωτερικά αφοπλισμένη και χωρίς κίνητρα;
Δυστυχώς, αυτή είναι η κατάσταση στη Δύση... Στην οποία αποφάσισε (;), ακόμα δυστυχέστερα, ότι ανήκει και η σύγχρονη Ελλάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήH Ελλαδα κατα 85 τοις 100 την πενταετια 1944 1949 ξεπερνωντας τον διχασμο βενιζελικων αντιβενιζελικων αποφασισε οτι καλυτερα στην Δυση παρα η Βορεια Ελλαδα στην Γιουγκοσλαυια { βασει κομματικων αποφασεων του τοτε ΚΚΕ ] Και η Νοτια να διοικειται ολοκληρωτικα απο ανθρωπους σαν τον σταλινικο Ζαχαριαδη , Σιαντο κλπ .Για την ωρα αυτη η επιλογη δικαιωνεται γιατι με την πτωση του κομμουνισμου εμφυλιοι πολεμοι { οχι ακριβως εμφυλιοι ] εγιναν στην πρωην Τιτοικη Γιουγκοσλαυια οπου η πρωσοπολατρεια ηταν σε επιπεδο ανατολικης δεσποτειας { μεχρι και τα γενεθλια του Τιτο ηταν κρατικη εορτη } και στην πρωην ΕΣΣΔ οπου ανταλασουν πυραυλους ολοι με ολους .Τα υπολοιπα ειδικα οταν λεγονται απο Ελληνες { εξαιρω τα κομματικα μελη του ΚΚΕ που φανταζονται τον εαυτο τους Χονεκερ στην θεση του Χονεκερ ] ειναι σαν τις πομφολυγες των μαοικων χιπιδων στην Καλιφορνια των 60s που δηλωναν μαοικοι καταναλωνοντας LSD .Αλλο η Δυση εχει προβληματα και αλλο να βγαιναμε το 1990 μετα 45 χρονια ολοκληρωτισμου χωρισμενοι σε μια εκσλαυισμενη Μακεδονια και μια διαλυμενη Νοτια Ελλαδα . Θα ειχαμε την καταληξη Ρωσιας Ουκρανιας με ανταλαγες πυραυλων . Αντιδημοφιλης αποψη αλλα ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ και το ξερουν ολοι . ΑΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόλυτος ιστορικός μονόδρομος. Μόνο πού τήν θέση τής ΕΣΣΔ πήρε η Τουρκία καί ντυμένη τό κουστούμι τού σακάτη μάς γυρίζει πίσω σέ προεπιλογές αποδεικνύοντας ότι δέν εκμεταλλευθήκαμε όλα αυτά τά χρόνια γιά νά στερεώσουμε τήν ιδιοπροσωπία μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή