Τρούλος της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου
Το 1987 εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο La soft-idéologie , συγγραφείς του οποίου είναι οι François-Bernard Huygue και Pierre Barbès.
Οι δύο συγγραφείς παρουσιάζουν τη δουλειά τους ως εξής: «Οι καιροί είναι σκληροί, οι ιδέες είναι μαλακές… Η Soft-idéologie αφορά τις επιχειρήσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα… το χρηματιστήριο και την ανεκτικότητα, τον ατομικισμό και το φιλανθρωπικό ροκ, Bernard Tapie [Γάλλος επιχειρηματίας, πολιτικός και ηθοποιός, Πρόεδρος της Ολιμπίκ Μασσαλίας] και Κολουσέ [ψευδώνυμο του κωμικού Μισέλ Ζεράρ Ζοζέφ Κολούτσι]».
«Παίζοντας με τα πνευματικά κατάλοιπα των προηγούμενων δεκαετιών, η soft-idéologie συνδυάζει συντηρητική διαχείριση και όνειρα του 1968, συγκεχυμένες ιδέες και αόριστο ηθικισμό, ωδές στη νεωτερικότητα και μια επιστροφή στα ιδανικά του 18ου αιώνα. Εξασφαλίζει μια απαθή συναίνεση για τα ουσιαστικά. Υποστηρίζει την παραίτηση στη δύναμη των πραγμάτων και εξυψώνει τις μικρές απολαύσεις».
Υπάρχει και μαλακή θεολογία ;
Θα μπορούσε να το σκεφτεί κανείς διαβάζοντας τα επισκοπικά έγγραφα που δημοσιεύτηκαν την παραμονή των επερχόμενων ευρωεκλογών. Μιλούν για τα πάντα: σεβασμό και προαγωγή της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπινου προσώπου, αλληλεγγύη, ισότητα, οικογένεια και ιερό χαρακτήρα της ζωής, δημοκρατία, ελευθερία, επικουρικότητα, διαφύλαξη του κοινού μας σπιτιού...
Βρίσκουμε όλα τα «κυρίαρχα κλισέ» , όπως λένε ορισμένοι ειρωνικοί και απογοητευμένοι ειδικοί του Βατικανού.
Πιο σοβαρά, ο καρδινάλιος Ρόμπερτ Σάρα προτιμά να μιλά για «ρευστό και πρακτικό αθεϊσμό».
Ένας ρευστός αθεϊσμός που «ρέει μέσα από τις φλέβες του σύγχρονου πολιτισμού», που «δεν λέει ποτέ το όνομά του, αλλά διεισδύει παντού ακόμα και στους εκκλησιαστικούς λόγους» και του οποίου το πρώτο αποτέλεσμα είναι μια μορφή λήθαργου της πίστης: «αναισθητοποιεί την ικανότητά μας να αντιδρούμε, να αναγνωρίζουμε το λάθος και τόν κίνδυνο. Και εξαπλώθηκε σε όλη την Εκκλησία».
Βρίσκουμε όλα τα «κυρίαρχα κλισέ» , όπως λένε ορισμένοι ειρωνικοί και απογοητευμένοι ειδικοί του Βατικανού.
Πιο σοβαρά, ο καρδινάλιος Ρόμπερτ Σάρα προτιμά να μιλά για «ρευστό και πρακτικό αθεϊσμό».
Ένας ρευστός αθεϊσμός που «ρέει μέσα από τις φλέβες του σύγχρονου πολιτισμού», που «δεν λέει ποτέ το όνομά του, αλλά διεισδύει παντού ακόμα και στους εκκλησιαστικούς λόγους» και του οποίου το πρώτο αποτέλεσμα είναι μια μορφή λήθαργου της πίστης: «αναισθητοποιεί την ικανότητά μας να αντιδρούμε, να αναγνωρίζουμε το λάθος και τόν κίνδυνο. Και εξαπλώθηκε σε όλη την Εκκλησία».
Ένας πρακτικός αθεϊσμός, καταλήγει ο καρδινάλιος Σάρα, βασισμένος ουσιαστικά στον «φόβο της αντίφασης με τον κόσμο». Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ένα «σημείο αντίφασης» (Λουκάς 2:34)
Είναι αυτονόητο ότι μπροστά σε αυτόν τον «ρευστό αθεϊσμό», ένα «υγρό Magisterium» δεν είναι μόνο ανίσχυρο, αλλά, ακόμη χειρότερα, είναι συνένοχος.
Ωστόσο, στον Άγιο Πέτρο στη Ρώμη, αν κοιτάξετε ψηλά στό διάζωμα του τρούλου μπορείτε να διαβάσετε με μεγάλα μπλε γράμματα σε χρυσό φόντο: Tu es Petrus et super hanc petram ædificabo Ecclesiam meam et tibi dabo claves Regni cælorum «Εσύ είσαι ο Πέτρος και πάνω σε αυτή τήν πέτρα[ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ] θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και θα σου δώσω τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών» ( Ματθ. 16, 18-19).
Η Εκκλησία δεν είναι χτισμένη στο βάλτο της μετανεωτερικότητας, αλλά στην πέτρα. Στον Πέτρο που είναι ο Απόστολος του Χριστού.
ΣΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ Η ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΗΓΕΣΙΑ. ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΧΕΡΑΓΩΓΕΙΤΑΙ ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΤΟΥ ΠΑΒΛΩΦ. ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου