«ΤΟΝ ΙΝΔΟ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΝ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ. ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;» Ρομπέρτο Πετσιόλι

Το επεισόδιο του Ινδού μετανάστη του οποίου το χέρι κόπηκε από μια γεωργική μηχανή

Πέθανε ο Satnam Singh, ο Ινδός εργάτης που έχασε το χέρι του στα χωράφια της Λατίνας

ΤΟΝ ΙΝΔΟ ΤΟΝ ΑΦΗΣΑΝ  ΝΑ ΠΕΘΆΝΕΙ.  

ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;

---

Το επεισόδιο του Ινδού μετανάστη, του οποίου το χέρι κόπηκε από μια γεωργική μηχανή, πού εγκαταλείφθηκε και αφέθηκε να πεθάνει χωρίς φροντίδα, μας απασχολεί βαθιά και σε πολλά επίπεδα. Το πρώτο είναι αυτό της φρίκης και του ανθρώπινου οίκτου. Κανείς δεν μπορεί να καταδικαστεί σε θάνατο με τόσο επαίσχυντο τρόπο, κανείς δεν πρέπει να γίνει τόσο απάνθρωπος ώστε να διαπράξει μια τέτοια πράξη. Ίσως η παλιά ρητορική – βασικά όχι τόσο αληθινή – ότι οι Ιταλοί είναι καλοί άνθρωποι πρέπει να επικαιροποιηθεί. Μεταξύ των χιλιάδων αλλαγών, σημειώνουμε επίσης την απανθρωποποίηση ενός μέρους του λαού μας, που είχε μεταξύ των αρετών του μια προσέγγιση στην κοινοτική ζωή, υποστηρικτική, ικανή να φροντίζει, ξένη προς τη σκληρότητα άλλων πληθυσμών.

Το δεύτερο ζήτημα είναι αυτό της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Ο φτωχός εργάτης είναι ένας από τους πολλούς «αόρατους» των πόλεων και της υπαίθρου, ένας από εκείνους που εξαντλούνται στα χωράφια για λίγα χρήματα, συχνά σε ακραίες συνθήκες. Άλλοι, πολλοί, είναι εύκολο να στρατολογηθούν σε έναν όλο και πιο ισχυρό υπόκοσμο, όχι λίγοι – ειδικά οι γυναίκες – γίνονται σκλάβοι του σεξ. Ένας άγνωστος αριθμός «ασυνόδευτων ανηλίκων» (η υποκριτική Newspeak στην υπηρεσία της πολιτικής διάλυσης) είναι έρμαιο των πιο ανείπωτων ντροπών, από την παιδεραστία μέχρι το εμπόριο οργάνων. Τι έχουμε γίνει εμείς οι (πρώην) καλοί Ιταλοί και το κομμάτι του κόσμου στον οποίο ανήκουμε; Η Ατζέντα 2030 των Ηνωμένων Εθνών (1)Στοχεύει στην εξάλειψη της φτώχειας, αλλά είναι ανοιχτά μεταναστευτική. Εθνοτική υποκατάσταση συν υποκατάσταση αρχών. Κανείς δεν κερδίζει, εκτός από τους διευθυντές και τους δικαιούχους μιας κολοσσιαίας λειτουργίας της κοινωνικής μηχανικής. Εν τω μεταξύ, οι άνθρωποι – Ινδοί ή Ιταλοί – γίνονται πράγματα, αντικείμενα που μπορούν να απορριφθούν. Μιας χρήσης, κυριολεκτικά.

Ο εφεδρικός στρατός της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης είναι ένα ποτάμι ανώνυμων, απρόσωπων, αναξιοπρεπών σκλάβων. Είμαστε σαν αυτούς: ανταλλάξιμα πιόνια σε ένα μεγάλο παιχνίδι που κατευθύνεται από ψηλά, στερημένα από τα πάντα εκτός από τό υποκειμενικό ενδιαφέρον. Το λιοντάρι και η γαζέλα τρέχουν άγρια από το πρωί, όπως στην αφρικανική ιστορία. Ούτε το θήραμα ούτε ο αρπακτικός ξεφεύγουν από τη μοίρα της μαριονέτας. Ισχύει και για τον συμπατριώτη που άφησε τον τραυματισμένο εργάτη μπροστά στο σπίτι του (μάλλον μια άθλια φωλιά) για να μην αναλάβει τις ευθύνες του. Τρέχει επίσης να εκπληρώσει συμβόλαια halter, να πουλήσει τα προϊόντα του στην τιμή που ορίζεται από άλλους. Μειώνει το κόστος πληρώνοντας μερικές πένες στους αγρότες, τους οποίους ίσως δεν κοιτάζει καν στα μάτια, όπως και τα αφεντικά του (χονδρέμποροι, αγροτικές πολυεθνικές) δεν τον κοιτάζουν στα μάτια. Αλήθεια: τι έχουμε γίνει;

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αμέσως μετά το τέλος της εμπειρίας του σοβιετικού κομμουνισμού, ένας πολιτικός που θεωρήθηκε επικίνδυνος για την ικανότητά του να μπορεί κατακτήσει τις ψυχές των νέων αγωνιστών, ο Pino Rauti,

«Μας προέτρεψε να μην γιορτάσουμε το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης. Χειρότερα θα συμβούν σε μας, παρατήρησε, επειδή ο καπιταλισμός χωρίς ανταγωνιστή θα γίνει αυτό που ήδη είναι εν δυνάμει: άγριος, ολοκληρωτικός, στερημένος ανθρωπιάς, ακριβώς όπως το αδελφό κόκκινο μαχαίρι του.

Χλευάστηκε από το μεγαλύτερο μέρος του κύκλου του. Όταν μιλούσε για τη μετανάστευση – τότε ήταν ακόμη στα σπάργανα – συνήθιζε να λέει «μια τραγωδία για αυτούς, μια τραγωδία για εμάς». Περισσότερα κλεμμένα γέλια, ανόητες ειρωνείες από την πλευρά μιας ιταλικής δεξιάς έτοιμης να γίνει ο φύλακας του νεοκαπιταλισμού. Θέλαμε ελάχιστη ή καθόλου μετανάστευση, όχι από ρατσισμό, αλλά με τη βεβαιότητα ότι η εισβολή εκατομμυρίων ξένων θα παραμόρφωνε τις πόλεις μας, αφαιρώντας την ταυτότητα τόσο από εμάς όσο και από τους νεοφερμένους, καθώς και θα εξαθλίωνε και τις δύο πλευρές. Οι μόνοι ωφελημένοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να έχουν χέρια χαμηλού κόστους – να αντιτίθενται στους αρχικούς πληθυσμούς – και οι αρχιτέκτονες μιας κοινωνίας χωρίς ψυχή, χωρίς κέντρο, χωρίς κοινές αξίες. Πολλά τμήματα της κοινωνίας χωρισμένα ανά εθνικότητα – εν τω μεταξύ προετοίμαζαν τον πόλεμο των φύλων και των «σεξουαλικών προσανατολισμών» – το χρώμα του δέρματος, τους τρόπους ζωής. Μια πολυπολιτισμική, πολυεθνική, σούπα πάνω στην οποία θα βασιλεύει ανενόχλητα, ένας αφηρημένος πίνακας φτιαγμένος από λεκέδες.

Τι ήξερε ο καημένος ο Ινδός για όλα αυτά; Και τι γνωρίζει ο βασανιστής του, πιθανώς; Η κατηγορηματική επιταγή ήταν να δουλέψουν τη γη βιαστικά, αδιαφορώντας για όλα, να συλλέξουν τα προϊόντα, να τα φορτώσουν με μεγάλη βιασύνη για παράδοση στον Θεό της Αγοράς. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 – την αυγή της παγκοσμιοποίησης – έγινα ο ίδιος ηθοποιός στη νέα, γιγαντιαία παράσταση. Ως τελωνειακός υπάλληλος, παρακολουθούσα έκπληκτος ολόκληρα πλοία με φρούτα – ειδικά μήλα και αχλάδια – να φτάνουν από τη Νότια Αμερική. Ερχονταν το βράδυ και φορτώνονταν απευθείας σε εκατοντάδες φορτηγά παραταγμένα δίπλα στα προϊόντα που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν στις ιταλικές αγορές φρούτων και λαχανικών το επόμενο πρωί. Σχεδόν καμία δυνατότητα ελέγχου, μειωμένα ή καθόλου καθήκοντα, οι αποβάθρες βρίθουν από βιαστικούς, εριστικούς ανθρώπους, ο καθένας κυνηγώντας το κομμάτι του εισοδήματός του σε έναν μηχανισμό που δεν καταλάβαινε και στην καρδιά του αποδοκίμαζε. Γιγαντιαία πλοία με τεράστια ψυγεία είχαν κατασκευαστεί, πετρελαιοπηγές είχαν σκάψει για καύσιμα, σίδηρος είχε εξορυχθεί για πλωτούς ουρανοξύστες, οι θάλασσες και η βιόσφαιρα είχαν μολυνθεί για να μεταφέρουν προϊόντα από τα οποία είχαμε αφθονία από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Αλλά η παγκοσμιοποίηση, ο σιδερένιος νόμος του Ρικάρντο, οι συνταγές του για την ανάγκη να παράγουμε τοπικά μόνο ό,τι είναι φθηνότερο, η αυτοκρατορική οικονομία και η οικονομία σκλάβων που ασκούσε η Μεγάλη Βρετανία είχαν κερδίσει.

Σε ποια τιμή; Η ζωή του φτωχού Ινδού και πολλών σαν αυτόν, που απελάθηκαν για να γίνουν σκλάβοι της παγκοσμιοποίησης, ο ανεπανόρθωτα χαμένος πολιτισμός εκείνων που εγκαταλείπουν τη γη τους και το συμφραζόμενο τέλος του τρόπου ζωής των τόπων μετανάστευσης, η ψυχή που κλέφτηκε από εκείνους που ζουν μόνο για χρήματα, ο τόκος, ο αγώνας προς τη συσσώρευση, που διακόπτεται από εφήμερες απολαύσεις στο εσωτερικό κενό, στην εξωτερική ασχήμια (και βαρβαρότητα). Ο Πάπας Βενέδικτος XVI είπε ότι, μετά το δικαίωμα στη ζωή, το πρώτο δικαίωμα ενός ανθρώπου είναι να ζει στη δική του γη, ανάμεσα στον λαό του, μιλώντας τη δική του γλώσσα και σύμφωνα με τα έθιμα του λαού του. Όλα τα δικαιώματα που στερούνται όσοι φεύγουν και απομακρύνονται γρήγορα από εκείνους που ζουν στους τόπους άφιξης, παραμορφωμένοι στο ανθρώπινο και πολιτιστικό τοπίο. Τι είδους πολιτισμός είναι, ποιες αξίες ενσαρκώνει, έναν κόσμο στον οποίο ούτε ένας τραυματίας δεν βοηθιέται να ξεφύγει από τον έλεγχο των συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας; Τι είδους κόσμος είναι αυτός που μιλάει για δικαιώματα ενώ υποδουλώνει εκατομμύρια ανθρώπους, όχι μόνο μετανάστες;

Είναι στο χέρι μας να χαμηλώσουμε τις «απαιτήσεις» μας, να δεχτούμε τα πάντα και περισσότερα, να γίνουμε «επιχειρηματίες του εαυτού μας», τσιγγάνοι με καροτσάκια να κυνηγούν εδώ κι εκεί ευκαιρίες για να κατακτηθούν σε λυσσαλέο ανταγωνισμό με άλλους ανθρώπους. Αν «τα καταφέρουμε» (αυτό λένε) και γίνουμε πραγματικά επιχειρηματίες, πρέπει να μετατραπούμε σε κύριο Χάιντ, εκμεταλλευτές, κακοποιοί στην υπηρεσία των ανώτερων κλιμακίων της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Κάθε χρόνο περισσότεροι από χίλιοι άνθρωποι πεθαίνουν στην εργασία τους στην Ιταλία, τρεις την ημέρα. Ο Satnam Singh –ας του δώσουμε πίσω την τιμή του ονόματός του– είναι ένας ακόμη αριθμός από τις στατιστικές. Οι μεταφορές, οι κατασκευές, η βιομηχανία και τώρα η γεωργία είναι οι πιο επικίνδυνοι τομείς. Και δεδομένου ότι η γλυκιά ρητορική των δικαιωμάτων εισβάλλει σε κάθε σφαίρα, να ξέρετε ότι το ενενήντα τοις εκατό είναι άνδρες. Τό καθημερινό “maschicidio” αυτών που κερδίζουν το ψωμί τους, των πολλών αναπήρων, τα βάσανα δεν μετράνε τίποτα. Ακόμη και το οικονομικό κόστος της σφαγής έχει ελάχιστο ενδιαφέρον: είναι μικρότερο από το κέρδος μιας ανθυγιεινής οικονομίας. Έτσι, καμία δεύτερη σκέψη, κανένα κοινωνικό μοντέλο στο οποίο τα ανθρώπινα όντα είναι πρωταγωνιστές, όχι αναλώσιμοι «πόροι», εναλλάξιμοι αν κάποιος κοστίζει λιγότερο ή μια μηχανή είναι διαθέσιμη που αντικαθιστά τον παρωχημένο homo sapiens. Εδώ είναι ένας άλλος σταθμός των Στάσεων του Σταυρού. Ο εργοδότης του Satnam (ας το ονομάσουμε έτσι, αν και το αφεντικό είναι πιο ρεαλιστικό) υπερασπίστηκε τον εαυτό του λέγοντας ότι η μηχανή που είναι υπεύθυνη για τον ακρωτηριασμό δεν πρέπει να αγγίζεται από τον εργάτη. Είναι δικό του λάθος: «Του το είπα». Αηδιαστικός. Οι σκλάβοι μπορούν εύκολα να αντικατασταθούν από άλλους. Από δισεκατομμυριούχους «φιλάνθρωπους», χρηματοδότες θαλάσσιων καροτσιών, «ταξίδια ελπίδας» και το ποικίλο σύμπαν των «ανθρωπιστικών» οργανώσεων υποστήριξης (μερικές φορές είναι πραγματικά) άλλα ανθρώπινα βοοειδή θα χαρούν να γεμίσουν τις κενές θέσεις, κατά προτίμηση με χαμηλότερες αμοιβές ή χειρότερες συνθήκες.[ΤΟΝ ΤΙΜΩΡΗΣΕ]

Πέρα από τις προσωπικές ευθύνες του αγρότη, το πρόβλημα είναι ευρύτερο. Είτε θα βγούμε από την απάνθρωπη, σκλαβική σπείρα των αφεντικών του κόσμου, δηλαδή θα αμφισβητήσουμε τελικά το παγκοσμιοποιημένο, φιλελεύθερο, ιδιωτικό, ολιγαρχικό οικονομικό, κοινωνικό, παραγωγικό μοντέλο, πολεμώντας τις ανθρωπολογικές παρεκκλίσεις του χωρίς τρίμηνο, είτε τίποτα δεν θα αλλάξει. Το μοντέλο του αχαλίνωτου ανταγωνισμού, του χαμηλότερου κόστους, των ανθρώπων που είναι σκλάβοι και ανταγωνιστές, κάνει τους πάντες χειρότερους. Οι θηρευτές είναι πιο άγριοι, πιο ατομικιστικοί, πιο αδιάφοροι για τους άλλους, και ακόμη και το θήραμα είναι απάνθρωπο. Όλοι μας, Ιταλοί και ξένοι, παύουμε να είμαστε καλοί άνθρωποι και μετατρεπόμαστε σε κλειστά, βίαια όντα, λύκους του εαυτού μας σε συνεχή ανταγωνισμό για να ανταγωνιστούμε για τα ψίχουλα του συμποσίου των αρχόντων.

Αφήστε τη γη να είναι ελαφριά για τον φτωχό Satnam Singh. Ένας τέτοιος κόσμος είναι μια τραγωδία για όλους, ακόμη και για τον δήμιο, άλλωστε ένας απλός δεκανέας του εγκληματικού και εγκληματογενούς συστήματος στο οποίο έχει πουλήσει την ψυχή του. Ο Μπωντλαίρ είχε δίκιο: το μεγαλύτερο επίτευγμα του Σατανά είναι ότι μας έκανε να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει.

 Ρομπέρτο Πετσιόλι

 https://www.inchiostronero.it/lindiano-lasciato-morire-italiani-brava-gente/