Για την ιστορία του πράγματος ο όρος πεφωτισμένη δεσποτεία είναι είδος δυτικοφανούς μοναρχικού πολιτεύματος και εισάγεται επίσημα από το Γερμανό ιστορικό Wilhelm Roscher το 1847. Αντίθετα η Εκκλησία έχει σταυρικό πολίτευμα ”δια του Σταυρού σου πολίτευμα” ουράνιο πολίτευμα «διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς» αναστάσιμο πολίτευμα ”Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.”
Ο Χριστός δεν ήταν δυνάστης, ο Εσταυρωμένος δεν είναι μονάρχης, ο Καταδικασμένος Θανατοποινίτης από Αρχιερείς και κρατική εξουσία εποχής δεν ήταν κοσμικός άρχοντας όπως οι αυτοκράτορες που εφάρμοσαν αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης (Φρειδερίκος Β’ ο Μεγάλος, Αικατερίνη Β’ της Ρωσίας, ο Κάρολος Γ’ της Ισπανίας, ο Ιωσήφ Α’ της Πορτογαλίας, ο Ιωσήφ Β’
της Αυστρίας, και η Μαρία Θηρεσία, Αυτοκράτειρα της Αγίας Ρωμαϊκής
Αυτοκρατορίας και ο Λουδοβίκος ΙΣΤ’ της Γαλλίας) Ο Χριστός δεν ήταν πολιτικός πως λοιπόν του χρεώνεται ένα πολιτικό σύστημα και η Εκκλησία ως σώμα Χριστού δεν μπορεί παρά να πολιτεύεται αντιστοίχως..Η Εκκλησία συγκροτείται από μέλη μέλη Χριστού και όχι από υπηκόους..Από ελεύθερους κι όχι από δούλους.. «Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς» (Φιλιππησίους,γ΄:20-21) ξεκαθαρίζει ο Απ. Παύλος ..
Το σχήμα δεσπότης-μονάρχης-δυνάστης και πιστοί-υπήκοοι-υποχείρια της αυθεντίας και αυθαιρεσίας του δεν έχει θέση στην Ορθοδοξία..Η Ορθοδοξία δεν είναι ”εκπολιτισμένη” σατραπεία..
Η εισαγωγή του όποιου πολιτικού συστήματος ως διοικητικό σύστημα στην Εκκλησία είναι η απόλυτη ”εκκοσμίκευση” είναι αλλοίωση παραχάραξη της πνευματικής της υπόστασης και παραμόρφωση της λειτουργικής της πράξης, εκκλησιολογικής της πρακτικής, της ιδιοσύστασης και ιδιοπροσωπίας της .
Η πεφωτισμένη μοναρχία αν και πεφωτισμένη δεν παύει να είναι μοναρχία που θα πει τυραννία ολοκληρωτισμός αυταρχισμός κ.α. Αδικείται η Εκκλησία όταν ταυτίζεται με ιστορικά απολιθώματα..
Ο όρος ανάγεται ως και στο Βολταίρο που δήλωνε θειστής ντειστής (Dieu Θεός) και όχι χριστιανός που θεωρεί ότι η φωτισμένη δεσποτεία – μοναρχία είναι ο μόνος τρόπος κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης. Είναι ένα σύστημα πολιτικής διακυβέρνησης και μοντέλο άσκησης κοσμικής διοίκησης δεν είναι το πολίτευμα και ο τρόπος του πολιτεύεσθαι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ήταν μια απέλπιδα προσπάθεια εξορθολογισμού της τυρανίας πριν την πτώση της. Η διαφορά της απλής μοναρχίας από τη φωτισμένη είναι ότι οι κυβερνήτες – μονάρχες που ανήκουν στους “φωτισμένους” υιοθετούν, αν όχι όλες, ορισμένες ιδέες του διαφωτισμού και τις εφαρμόζουν στις πρακτικές τους.
Ο αυτοχαρακτηρισμός από έναν δεσπότη της Ορθόδοξης Εκκλησίας ότι είναι ”πεφωτισμένος δεσπότης” ( πολιτικός) προσκρούει στο ρόλο και την ιδιότητα του ιεράρχη καθώς στην Ορθοδοξία υπάρχει ασυμβίβαστο στη διπλή άσκηση εξουσίας κοσμικής(πολιτικής) θρησκευτικής όπως στο Βατικανό.. Ο πεφωτισμένος δεσπότης είναι πολιτικός άρχων ( ακόμη και στα δεσποτάτα που ήταν ημιαυτόνομες περιοχές της Βυζαντινής αυτοκρατορίας Ηπείρου, Μυστρά 14-15 αι.) ενώ ο δεσπότης ιεράρχης είναι εις τύπον του Δεσπότη Χριστού του Εσταυρωμένου που καλείται να θυσιαστεί για το ποίμνιο και όχι να κάνει .. ανθρωποθυσίες. Μάλλον υπάρχει μια σύγχυση των όρων ως προς το ”δεσπότης” και μια κατάχρηση εξουσίας ή και της έννοιας. Όταν η εκκλησιαστική αρχή μετατρέπεται σε πολιτική δυναστεία..και καταδυνάστευση..
Οι αυτοκράτορες που τους αποδόθηκε το πολίτευμα της πεφωτισμένης δεσποτείας θεωρείται ότι προσπάθησαν (όχι πάντα με επιτυχία) να βελτιώσουν τη ζωή των υπηκόων τους σύμφωνα με τις νέες ιδέες αλλά και σύμφωνα με όποιες από αυτές υποστήριζαν. Βέβαια ορισμένοι χρησιμοποίησαν
αυτές τις διαφωτιστικές ιδέες για να ενισχύσουν όχι μόνο τη μοναρχία αλλά και για
προσωπικό όφελος, όπως την καταστολή των αντιπάλων και την περαιτέρω
οικονομική εκμετάλλευση. Ο Όρος πεφωτισμένος δεσπότης είναι κατασταλτικός μηχανισμός από μόνος του.. Ο όρος πεφωτισμένος δεσπότης αγγίζει τα όρια του αλάθητου.. της αδιαμφισβήτητης αυθεντίας της Αγίας Έδρας..
Μια από τις πρωταρχικές πολιτικές ιδέες της φωτισμένης δεσποτείας ήταν κυρίως η ιδέα ότι
οι γονείς πρέπει να φροντίσουν για τα παιδιά τους και για την ευτυχία τους όπως ο
μονάρχης για την ευτυχία των υπηκόοων και την ευημερία του κράτους. Για την
ακρίβεια οι γονείς, τα παιδιά, οι πράξεις, ο γάμος και όλη η ιστορία είναι στοιχεία
συμβολισμού ηγέτη – υπηκόου και μάλιστα στην πρώτη ιστορία η ευτυχία
επιτυγχάνεται. Το σχήμα ηγέτης-υπήκοοι δεν αντιστοιχεί στον Παύλειο κλασικό ορισμό περί Εκκλησίας ως Σώματος Χριστού όπου οι πιστοί είναι τα μέλη του.
Ο Τριαδικός Θεός του χριστιανισμού είναι μια κοινωνία ισότιμων Προσώπων..Δεν είναι ένας καθεστωτικός Θεός μονάρχης. Ο χριστιανισμός δεν είναι μοναδισμός αφού πρεσβεύει Μονάς έν Τριάδι καί Τριάς έν Μονάδι. Η Εκκλησία καλείται να βιωθεί ως αντίστοιχη κοινωνία προσώπων στα πρότυπα του Τριαδικού τρόπου ύπαρξης δια της Αγιοπνευματικής συνοχής ως σύνθεση της Αγάπης αφού ο Θεός αγάπη εστί..
ΥΓ η εκκλησιαστική αλήθεια είναι δίπτυχο…
H Εκκλησία δεν είναι φέουδο ούτε τσιφλίκι κανενός.. Είναι το κτήμα των γεωργών της παραβολής που λογοδοτούν στον ΟικοΔεσπότη για τη διαχείριση του αμπελώνα Του και κυρίως για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκαν στους ανθρώπους του όταν πήγαν να παραλάβουν μερίδιο από την καρποφορία του!
Η Εκκλησία της Κύπρου ταλανίζεται από το πολυσκάνδαλο της Ι Μ Αββακούμ επ΄αυτού ο λαός και σύμπασα η Ορθοδοξία περιμένει να πάρουν θέση οι ιεράρχες της και τα θεσμικά όργανα
*Η πεφωτισμένη δεσποτεία (ή πεφωτισμένη μοναρχία) είναι ένας τρόπος για να περιγραφεί η διακυβέρνηση ορισμένων μοναρχών της Ευρώπης του 18ου και 19ου αιώνα, που επηρεάστηκαν από τις ιδέες του Διαφωτισμού.Ο πεφωτισμένος δεσποτισμός είναι επίσης γνωστός ως «νέο δόγμα». Μια παραλλαγή του δεσποτισμού που αναπτύχθηκε στα μέσα του 18ου αιώνα, η εξουσία ασκείται από μονάρχες ελέω Θεού των οποίων οι αποφάσεις καθοδηγούνται από τη λογική και που παρουσιάζονται ως οι πρώτοι υπηρέτες του κράτους..
dimpenews.com
https://elekklesia.blogspot.com/2024/06/blog-post_21.html
Η ΜΟΝΗ ΑΞΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΑΡΣΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΩΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΑ. ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
Δεν έχω δει την ομιλία του Μόρφου αλλά διάβασα το άρθρο το οποίο πιάνεται από μια φράση και την κάνει λάβαρο. Ξέρουμε ότι ο Μόρφου έχει εναν λόγο ιδιαίτερο, ενα ιδιότυπο χιούμορ και πολλές φορές αυτοσαρκάζεται. Κρύβει πολύ ιδιοτέλεια ένα άρθρο που δεν δείχνει τα πραγματικά περιστατικά, αναλώνεται σε ειρωνεία και κατηχεί το δεσπότη. Δεν είναι στο απυρόβλητο οι δεσποτάδες αλλά θα μπορούσε κάλλιστα ο κ. Ιωάννης, ο συντάκτης, να επιχειρηματολογησει για την μη ύπαρξη του Θεού στην Αγία Γραφή αφού μέσα της το λέει καθαρά πως "ουκ εστιν Θεός ". Τωρα τον άφρονα θα αναφέρουμε; Και ποιος λογαριάζει εναν άφρονα;.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαρτάται από αυτόν πού τόν ακούει, τό νόημα τού χιούμορ καί τού αυτοσαρκασμού. Αν είναι πιστοί τί νόημα έχει νά τούς υποτιμά τόσο ώστε νά τούς μιλά όπως μιλούν στήν τηλεόραση, λέγοντας εξυπνάδες. Οπως ο Καντιώτης, ο Πρεβέζης, ο οποίος κατακεραύνωνε τούς πιστούς σάν νά ήταν άπιστοι. Αδύναμος χαρακτήρας γιά νά πούμε τό λιγότερο. Θέλει αναγνώριση. Δημιούργησε προσωπείο.
ΑπάντησηΔιαγραφή