Μικρονοϊκή ξιπασιά

Χρήστος Γιανναράς

Κάποτε, αν συνεχίσει να υπάρχει το ανθρώπινο είδος στον πλανήτη γη, οι νουνεχείς και γνωστικοί από τους ανθρώπους θα χαμογελούν, συγκαταβατικά και με οίκτο, για τον εκπεσμό της νοημοσύνης μας σήμερα. Μοιάζουν καθολικευμένα, σε πλανητική σχεδόν κλίμακα, τα φαινόμενα συλλογικής α-νοησίας και θριαμβικής παράνοιας – οι παραμικρές αντιγνωμίες, ασυμφωνίες ή ανικανοποίητες βουλιμικές ορέξεις, ακόμα και οι διαστροφές ζωτικών λειτουργιών του ανθρώπινου οργανισμού, θέλουν να κατασφαλίζονται σαν, νομικώς θωρακισμένα, «ατομικά δικαιώματα».

Ποιο Δίκαιο, με ποια αυθεντία, επενδυμένο σε ποια εξουσία, μπορεί να εξασφαλίσει το κύρος πανανθρώπινης παραδοχής; Σήμερα, η λέξη «δικαίωμα» παραπέμπει, αποκλειστικά και μόνο, στη νομική (με συμβατικές διατάξεις) αναγνώριση και προστασία ενεργημάτων του ατόμου, όπως και πεποιθήσεων, απόψεων, γνωμών, προτάσεων οργάνωσης του συλλογικού βίου – στο σύνολο των νόμων, κανόνων, θεσμών, που επιτρέπουν σε μια συλλογικότητα να λειτουργεί.

Ο άνθρωπος, από τη φύση του και προκειμένου για την αναπαραγωγή του, διακρίνεται (βιολογικά και ψυχολογικά) σε θηλυκές και αρσενικές υποστάσεις – υποστασιάζεται η διαφορά, αυτή καθορίζει όχι απλώς φαινόμενες ή χαρακτηρολογικές συντεταγμένες της ατομικής ύπαρξης, αλλά τρόπους της ύπαρξης. Το «αρσενικό» ή το «θηλυκό» παραπέμπουν σε δεδομένες διαφοροποιήσεις της φύσης του ανθρώπου, προϋποθέσεις του «γίγνεσθαι» της φύσης που κορυφώνεται στην ύπαρξη ως σχέση, στην αυθυπερβατική ολοκλήρωση της ατομικής ελευθερίας.

Η λέξη που συγκεφαλαιώνει την ασυναρτησία – σύγχυση – παραλυτική αδυναμία για ανθρώπινη συνεννόηση, είναι σήμερα η λέξη «δικαίωμα». Ονομάζουμε «δικαίωμα» την κατασφάλιση που προσφέρει σε πράξεις – ενέργειες του ατομικού εγώ ένα «Δίκαιο», δηλαδή μια συμφωνημένη από την πλειονότητα των μελών της συλλογικότητας «αυθεντία». Η αυθεντία (κοινά παραδεκτή ορθότητα) δεν έχει αξιώσεις μετα-φυσικού χαρακτήρα, απλώς υπηρετεί συμβατικά τις αναγκαίες συνθήκες λειτουργίας της κοινωνίας των αναγκών.

Η «κοινωνία των αναγκών» είναι γνώρισμα ιδιαιτερότητας της ανθρώπινης συνύπαρξης, διαφοροποιεί την ανθρώπινη νοημοσύνη από την αλογία της κτηνώδους ορμής, τον ατομοκεντρισμό της αγέλης. Η αγέλη είναι προϊόν φυσικής αναγκαιότητας, ενώ η κοινωνία των σχέσεων, στην περίπτωση της ανθρώπινης συλλογικότητας, είναι προϊόν (κατόρθωμα) ελεύθερης αυθυπέρβασης και αυτοπροσφοράς.

Σίγουρα υπάρχει, ως ενστικτώδες δεδομένο, και στον άνθρωπο, η μητρική προστασία και στοργή, η πατρική προστασία και φροντίδα. Είναι η πρωτογενής καταβολή, απρόσωπη και ενορμητική, που εξασφαλίζει τη διαιώνιση των ειδών λειτουργώντας ως βιολογική αναγκαιότητα, δυνάμει αυθυπερβατική, δηλαδή μοναδική, ανόμοια, ανεπανάληπτη, άλλως προσωπική.

Στην περίπτωση του ανθρώπου και κάθε έμβιου όντος, η συνέχεια της ύπαρξης χαρίζεται με την ορεκτική (ευφρόσυνη) λειτουργία της τροφής και τη διαιώνιση του είδους – την επίσης συναρπαστικής ηδονής λειτουργία της σεξουαλικής σχέσης. Και στις δύο περιπτώσεις, τροφής και αναπαραγωγής, πρωτεύουσα είναι η ηδονή και, νομοτελειακά παρεπόμενη, η επιβίωση και η διαιώνιση. Από καταβολής του ανθρώπινου είδους μοιάζει να πρωτεύει ορμέμφυτη η δίψα της ηδονής και να ακολουθεί «παρεμπιπτόντως» η βιολογική σκοπιμότητα. Η σοφία της ερωτικής ηδονής «πείθει» ότι το κυρίως ζητούμενο στη σεξουαλική σχέση είναι, ακριβώς, η βιωματική υπέρβαση της ετερότητας, η συνεύρεση ως υπαρκτικό γεγονός υπαρκτικής ενότητας «εις σάρκα μίαν».

Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η Εκκλησία δεν δίστασε, μέσα στους αιώνες, να εικονίσει τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό ως σχέση ερωτική. Η ενανθρώπηση του Θεού αποκαλύπτει τον Θεό ως «εραστήν μανικώτατον» του ανθρώπου, και ο έρως αυτός επιτρέπει να ορίζεται ο Θεός ως ο «νυμφίος» της Εκκλησίας. Αλλη γλώσσα, άλλα σημαινόμενα, αχρηστευμένο το λεξιλόγιο από τον χυδαίο ολοκληρωτισμό του ατομοκεντρισμού – πολιτισμού των ατομικών δικαιωμάτων.

Για τον Ελληνα (όσο κι αν ελαχιστοποιείται το είδος) η ελευθερία της σχέσης (αυθυπέρβαση και αυτοπροσφορά) θα παραμένει ο έρωτας, όπως τον κατάλαβε και τον έζησε η ελληνική κοινωνία – κοινότητα – ενορία. Ο εισαγόμενος πουριτανισμός «της Αριστεράς ή Δεξιάς και της προόδου» μπορεί να σωθεί σαν γνησίως κοσμοπολίτικο νόσημα μικρονοϊκής ξιπασιάς.

ΣΧΟΛΙΟ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΟΡΟΣ ΘΕΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΕΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ. ΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΤΟ ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ, ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. ΤΟ ΣΩΜΑ. Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΠΙΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ. ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΘΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΥΣΤΗΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΩΝ, ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΑΡΣΕΝ ΚΑΙ ΘΗΛΥ. Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ , Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, Η ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΑΦΟΡΑ ΜΕΝ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ, ΤΗΝ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΖΩΟ, ΔΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ, ΔΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΣΤΙΣ ΟΥΣΙΩΔΕΙΣ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΟΥΣΙΩΝΟΥΝ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η  ΟΥΣΙΑ, Η ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΣ ΟΜΟΟΥΣΙΑ ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΣΤΑΣΕΩΝ.

Η ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΣΩΜΑ, ΧΩΡΙΣ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΝΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΙ, ΤΟΝ ΚΑΘΙΣΤΑ ΣΩΟ.  Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΕΧΕΙ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΤΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ, ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΩΝ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΩΝ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΝΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ, Η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ, ΤΟΝ ΝΟΥ.

ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΓΚΡΙΝΙΑ; Η ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΕΛΙΤ ΤΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΕΚΛΑΙΚΕΥΤΗΚΕ ΣΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΣΤΑ ΠΛΗΘΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΩΝ ΟΡΔΩΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΕΝΑ ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΓΩ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΕΛΗ. ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ;