Η εκκλησία υπάρχει για τον άνθρωπο - Χρυσόστομος Σταμούλης

 

Η εκκλησία υπάρχει για τον άνθρωπο - Χρυσόστομος Σταμούλης

Η γλώσσα των λειτουργικών κειμένων της Εκκλησίας διακρίνεται για τη ζωντάνια και την ποιητικότητά της. Οι Πατέρες δεν δημιούργησαν απλώς μια ωραία γλώσσα, αλλά μια γλώσσα που εκφράζει την οντολογία της Εκκλησίας, βαθιά θεολογική και υπαρξιακή. Ωστόσο, στις μέρες μας παρατηρούμε ότι αυτή η ποιητική έκφραση χάνεται, κυρίως όταν τα κείμενα ειδωλοποιούνται και παύουν να είναι ζωντανά, οδηγώντας, κατά συνέπεια, τη ζωή στο θάνατο. Μια Εκκλησία που δεν ελπίζει στο θαύμα και στην έκπληξη, είναι νεκρή. Η ζωντάνια της προϋποθέτει ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται και δημιουργούν εντός της. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας επισημαίνει ότι η πτώση των Πρωτοπλάστων συνέβη διότι οι ίδιοι αντικειμενοποίησαν τον Θεό, μετατρέποντάς τον σε ένα στατικό αντικείμενο, αντί να διατηρήσουν τη ζωντανή σχέση μαζί Του. Στην Εκκλησιαστική κοινότητα μετέχουν άνθρωποι πτωτικοί, άνθρωποι που αγωνίζονται. Η Εκκλησία παλεύει για τον τρόπο της ενώσεως του κτιστού με το άκτιστο και εργάζεται αδιάκοπα για τη σωτηρία του ανθρώπου. Σήμερα, οι σύγχρονοι ποιητές θα μπορούσαν να εργαστούν εντός της Εκκλησίας για τη δημιουργία νέων υμνολογικών έργων των λατρευτικών ακολουθιών, έργων που θα συνδυάζουν τη δυναμική της γλώσσας του παρελθόντος με τα υλικά του παρόντος. Άλλωστε, η στιγμή στην Ορθόδοξη πίστη έχει τεράστια σημασία, καθώς η Εκκλησία ζει και λειτουργεί στο αιώνιο παρόν της Βασιλείας του Θεού

4:30 και νομίζω ότι αυτή η αισθητική των πατέρων της Εκκλησία της χριστιανικής παραδόσεως, επηρέασε και τη σύγχρονη αισθητική σε Ανατολή και Δύση. Για παράδειγμα, ο σπουδαίος Τόμας Έλιοτ, T.S. Eliot, όπως μας αρέσει να τον λέμε, όταν έγραφε τα ποιήματα του, είχε στο μυαλό του, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, άλλοτε ενσυνείδητα και άλλοτε ασυνείδητα, όλη αυτή την χριστιανική παράδοση.[ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΕΡΗΜΗ ΧΩΡΑ;] Όταν λέει δηλαδή «in my beginning is my end, in my end is my beginning», ουσιαστικά τι κάνει; Παραφράζει τον Εκκλησιαστή της Παλαιάς Διαθήκης. Το ερώτημα είναι σήμερα, πόσοι γνωρίζουμε τον Εκκλησιαστή; Ένα κείμενο το οποίο δε χρησιμοποιείται στη λειτουργική μας πράξη, όπως και το Άσμα Ασμάτων, όπως και η Αποκάλυψη. Αλλά και πόσοι γνωρίζουμε τον T. S. Eliot; Από την άλλη πλευρά, ο δικός μας, ο Ελύτης, όταν λέει, «αυτός ο κόσμος, ο μικρός ο μέγας», αυτό είναι αντιγραφή από τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Και όταν κάποιοι σήμερα μου λένε, μα ξέρετε, εμείς επιλέγουμε, τη μετάφραση των λειτουργικών μας κειμένων, προκειμένου να καταλάβει ο λαός και ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι, είναι καλό, για λόγους παιδαγωγικούς. [ΠΡΙΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ. ΠΟΙΟΣ ΤΟΥΣ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ;]

Αλλά πως να πάμε στη δημιουργία καινούργιων υμνολογικών έργων, λατρευτικών ακολουθιών; Λέγω το εξής: γιατί δεν μπορούμε να πάμε; Ας ξανασυναξουμε, εντός της χριστιανικής Εκκλησίας, εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας τους ποιητές [https://www.youtube.com/watch?v=Tkw0tkupszI, τραγούδι σε μουσική Χρυσόστομου Σταμούλη]. ας τους δώσουμε την ελευθερία και τη δυναμική να δημιουργήσουν εντός της Εκκλησίας, και τότε θα ξαναδούμε μπροστά μας σπουδαία έργα[ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΤΗ!!!]. Κάποιοι θα πούνε αμέσως, μα και η αγιότητα; Και ποιος μπορεί να αφαιρέσει την αγιότητα από τους ανθρώπους; Ή ποιος μπορεί να δώσει την αγιότητα αποκλειστικά σε συγκεκριμένους ανθρώπους; Οι άγιοι, την εποχή που θεολογούσαν και γράφανε, δεν είχαν συνείδηση της αγιότητας τους. Και όσοι την είχανε, κάποιοι ελάχιστοι, όπως οι δια Χριστόν σαλοί, την κρύβανε μετά μανίας. Για να μην την κατανοήσει ο κόσμος. Άρα θέλω να πω, ότι η αγιότητα είναι μια πραγματικότητα η οποία βρίσκεται καθοδόν. Ας δώσουμε τη δυνατότητα στους ανθρώπους της ένταξης στο σώμα, της αίσθησης ότι αυτό το σώμα είναι το σπίτι μας. Και όταν θα αισθανθούν όμορφα στο σπίτι τους, θα είναι και δημιουργικοί. Μπορούμε να προχωρήσουμε σήμερα, όταν έχουμε την αναγνώριση ενός καινούργιου αγίου, σε μια ακολουθία, η οποία θα έχει τη δυναμική της γλώσσας του παρελθόντος, αλλά με τα υλικά του παρόντος. Είναι αυτή η περίφημη πρόσληψη του παρόντος, η οποία θα δώσει μια άλλη δυναμική, και στο παρελθόν, αλλά και σε αυτό που θα ακολουθήσει. Άλλωστε η στιγμή στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι πολύ σημαντική. Σήμερον κρεμμάται, σήμερον γεννάται, σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις. Όλα είναι σήμερον. Αυτή η στιγμή, στην οποία συμποσώνεται το παρελθόν, το παρόν και τα έσχατα.[Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΧΑΙΝΤΕΓΚΕΡ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΕ. Ο ΕΠΟΧΙΑΚΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ] Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον, αυτός και στους αιώνες.[ΣΤΑΣΙΜΟΣ;]  

Πρέπει να προχωρήσουμε σε μια Εκκλησία, η οποία θα είναι η άλλη χώρα του αχωρήτου, σε μια Εκκλησία, η οποία θα είναι η άλλη πλατυτέρα[Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ;]. Θα χωράει και τα αχώρετα. Ας μη μας τρομάζει το θαύμα.[ΕΝΝΟΕΙ ΤΑ ΑΝΩΜΑΛΑ Ο ΤΥΠΟΣ]

                                 Τέλος

Η ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ.