Κατά τη διάρκεια των ετών διαμαρτυρίας η Εκκλησία δέχθηκε σφοδρή κριτική. Τώρα απλά αγνοείται. Απλά δείτε το μουσικό πανόραμα του χθες και του σήμερα. Κι όμως αυτό είχε προβλεφθεί από το Ευαγγέλιο...
Η μουσική είναι μέρος των παιδικών και εφηβικών μου αναμνήσεων. Ανάμεσα σε αυτή τη μουσική υπάρχουν μερικές πολύ συγκεκριμένες για τις οποίες θα ήθελα να μιλήσω.
Μια πολύ νέα θεία είχε μερικούς δίσκους στο σπίτι της και με έβαλε να τους ακούσω. Τα πιο φθαρμένα ήταν ένα LP του Inti-Illimani (αυτά του El pueblo unido) και η ροκ όπερα Jesus Christ Superstar (1970), στην οποία ο Jan Gillian ( Deep Purple) δάνεισε τη φωνή του Jesus, το 1971, ένα μιούζικαλ και, το 1973, μια μιούζικαλ ταινία σε σκηνοθεσία του Norman Jewison.
Οι Inti-Illimani ακούγονταν και στην κατήχηση, αλλά όχι μόνο. Μέρος της εκπαίδευσης συνίστατο στην κριτική ακρόαση «δεσμευμένων» τραγουδοποιών (και την επακόλουθη απόρριψη άλλων όπως ο Baglioni ή ο Battisti), συμπεριλαμβανομένων των Fabrizio De André και Francesco Guccini.
Τού πρώτου, το concept άλμπουμ ήταν (έτσι το έλεγαν) La buona novella (The Good News) (1970) εμπνευσμένο από τα Γνωστικά Ευαγγέλια ήταν υποχρεωτικό. Το άλμπουμ ήταν, εκείνα τα χρόνια και σε εκείνο το περιβάλλον, τόσο συναρπαστικό που το τραγούδι Ave Maria περιλαμβανόταν μεταξύ των λειτουργικών ψαλμών και παιζόταν σχεδόν σε κάθε Λειτουργία.
Το ζωντανό άλμπουμ του Guccini Opera buffa κυκλοφόρησε το 1973 (εμπνευσμένο από τη θεατρική παράσταση Mistero buffo του Dario Fo) που περιείχε το τραγούδι La Genesi. Και αυτό το κομμάτι είχε τεράστια επιτυχία, σε σημείο να παιχτεί σε φεστιβάλ στο oratorio τής εκκλησίας.
Εκείνα τα χρόνια, όμως, υπήρχε και ένα άλλο απλό, απλό τραγούδι, το ρεφρέν του οποίου διδάσκονταν στα παιδιά όπως τα τραγούδια του Zecchino d'Oro: ήταν το τραγούδι Genesi του Σικελού τραγουδιστή Tony Cucchiara, βγαλμένο από το μιούζικαλ του με τίτλο Κάιν and Άβελ(1972).
Όλα αυτά τα τραγούδια είχαν, τότε, τεράστια απήχηση στο «κοσμικό» κοινό και στους νέους καθολικούς κύκλους. Η σύγκριση με την τρέχουσα μουσική είναι, προφανώς, ανελέητη: το επίπεδο είναι γενικά υψηλό, τόσο από μουσικής όσο και από άποψης κειμένου. Ο De André, για παράδειγμα, βασίστηκε στα απόκρυφα ευαγγέλια, ιδιαίτερα στο Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου και στο Αραβικό Ευαγγέλιο για τη Βρεφική ηλικία. Η προσέγγιση είναι –όπως αρμόζει στην εποχή– κρίσιμη (κριτική): η αμφιβολία έχει πολλά περιθώρια. Ωστόσο (με εξαίρεση, προφανώς, το ασεβές κομμάτι του Guccini) κυριαρχεί ο σεβασμός στο θρησκευτικό θέμα.
Το θέμα όμως είναι άλλο. Είναι ξεκάθαρο πώς, εκείνα τα χρόνια, το θρησκευτικό θέμα και ο ίδιος ο καθολικισμός ήταν ουσιαστικά: η νέα κουνιστή και νεανική κουλτούρα του 1968 ένιωσε την ανάγκη να ασχοληθεί με το Ευαγγέλιο. Πώς τοποθετούμαστε εμείς οι νέοι (όπως είπαμε τότε) απέναντι στον Ιησού και το Ευαγγέλιο; Το ερώτημα ήταν, λοιπόν, αναπόφευκτο.
Τώρα, πιστεύω, πολλοί ιερείς θα έδιναν ένα χέρι βοηθείας ώστε οι νέοι τους να κάνουν την ίδια ερώτηση στον εαυτό τους. Αλλά η τρέχουσα νεανική κουλτούρα (όχι μόνο η μουσική) απλά δεν ενδιαφέρεται για τον Ιησού και το Ευαγγέλιο. Η Εκκλησία, εκείνα τα χρόνια, δέχθηκε (σκληρή) κριτική. Τώρα απλά αγνοείται. Μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες θα μπορούσαμε ακόμα να μιλάμε γι 'αυτό ως ένα "εμπόδιο", αδύνατο να αποφευχθεί. Τώρα δεν το συζητάμε καθόλου. Ποιος θα τό έλεγε ότι η Εκκλησία του Χριστού θα γινόταν άσχετη;
Κι όμως αυτό γράφτηκε στο Ευαγγέλιο : «Εσείς είστε το αλάτι της γης. Αλλά αν το αλάτι χάσει τη γεύση του, πώς μπορεί να ξαναγίνει αλμυρό; Δεν είναι καλό παρά μόνο να τό πετάξουν και να το πατήσουν οι άνθρωποι» (Ματθ. 5:13).
Ο Θεός να μας συγχωρέσει.
Ματθ. 5,13 : Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.
ΠΩΣ ΕΜΩΡΑΝΘΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ; ΥΠΟΚΥΠΤΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ. ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ ΤΗΣ ΚΥΚΛΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΠΡΟΣΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΝΕΟ ΣΤΙΣ ΠΑΛΗΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ. ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΜΕ ΝΕΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥΣ(ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΧΑΡΙ), ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΕΣ, ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ, ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΑΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΚΑΝΤΙΑΝΗΣ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ, ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΣΤΟΝ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΚΟΣΜΟ, ΝΕΟ ΚΟΣΜΑΔΕΣ ΑΙΤΩΛΟΥΣ... ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ ΒΡΕΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΑΦΘΟΝΟ ΝΕΟ ΚΡΑΣΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΥΣ ΑΣΚΟΥΣ ΟΥΤΕ ΤΩΝ ΦΑΡΙΣΑΙΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΘΕΙ. ΚΑΙ ΣΚΟΡΠΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΟΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΠΑΛΗΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου