Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ ΚΑΙ Ο NIETZSCHE:
ΠΟΤΕ ΤΟ ΨΕΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΗΡΩΟΠΟΙΗΘΕΙ ΤΟΣΟ
του Εντοάρντο Ρόσι
Τι είναι καλύτερο για τον άνθρωπο: μια πικρή αλήθεια ή ένα γλυκό ψέμα; Έτσι ο Μπάτμαν και ο Νίτσε αποκαθιστούν το ψέμα και την ψευδαίσθηση.«Η δόξα των συγγραφέων, όχι μόνο, όπως όλα τα αγαθά των ανθρώπων, είναι πιο ευχάριστη από μακριά παρά από κοντά, αλλά ποτέ, θα έλεγε κανείς, δεν είναι παρούσα σε όσους την κατέχουν, και δεν βρίσκεται πουθενά». (Τζάκομο Λεοπάρντι, Ιλ Παρίνι ή της δόξας )
Τα τελευταία δέκα λεπτά της ταινίας του Νόλαν "The Dark Knight" .
Ο Batman αποφασίζει να πει ψέματα, παίρνοντας την ευθύνη για τους φόνους που διέπραξε ο πρώην εισαγγελέας της Gotham City, Harvey Dent, γνωστός και ως Two-Face. Ο ήρωας προτιμά τα ψέματα από την αλήθεια, την ψευδαίσθηση από την απογοήτευση των πολιτών του Γκόθαμ. Τι είναι το «ηρωικό» στην επιλογή του;
Γιατί να διατηρήσει την εικόνα του πρώην εισαγγελέα ως ενός ορθού και δίκαιου ανθρώπου, υπό το πρίσμα της εγκληματικής και δολοφονικής στροφής του;
Ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα την απόφασή του.
Συχνά η ζωή είναι σκληρή, άλλες φορές είναι γλυκιά σαν μέλι, άλλες φορές δεν έχει γεύση καμμία, άγευστη και άχρωμη.
Το ερώτημα ανακύπτει αυθόρμητα στον καθένα μας, αργά ή γρήγορα: γιατί να ζούμε, να θυσιαζόμαστε για στόχους και να ορίζουμε στόχους, όταν παραμένουμε δυσαρεστημένοι από τη στιγμή που τούς έχουμε επιτύχει;
Εάν η ζωή είναι τόσο μεταβαλλόμενη, γιατί να επενδύσει κανείς την ενέργειά του σε μια σημαντική σχέση ή σε μια δουλειά, γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα θα τελειώσει ή ότι τα αποτελέσματα που θα επιτευχθούν δεν θα είναι πλέον αρκετά;
Βραβεία όπως το Όσκαρ και το Νόμπελ είναι σημαντικά επιτεύγματα που είναι πιο χρήσιμα σε όσους δεν τα κερδίζουν παρά στους νικητές, αποτελώντας ερέθισμα για άλλους επίδοξους σκηνοθέτες ή επιστήμονες. Τι αντιπροσωπεύουν όμως για αυτούς που τα κέρδισαν;
Η ικανοποίηση, ο εορτασμός και η κοινωνική αναγνώριση είναι αυτά που μπορεί να μεταφέρει αμέσως ένα τέτοιο βραβείο, αλλά μόλις τοποθετηθεί σε ένα ράφι για να μαζέψει σκόνη ίσως κάποιος συνειδητοποιήσει το κενό που φέρνει μαζί του. ένα Όσκαρ γεμίζει τη ζωή σου όταν δεν το έχεις κερδίσει ακόμα.
Το να αποδεχθούμε ότι δεν υπάρχει οριστικός στόχος στη ζωή μας, όπως ακριβώς η ευτυχία με κεφαλαίο Ε, αιώνια και αμετάβλητη, σίγουρα πονάει: είναι μια άβολη, τρομερή και αρχικά ασυμβίβαστη αλήθεια.
Το να αποφύγουμε να κλειστούμε στον εαυτό μας, εκμηδενισμένοι από αυτή την ανακάλυψη, είναι μια καθημερινή πρόκληση, θα τολμούσα να πω μια από τις μεγαλύτερες συγκρούσεις που βρίσκεται να αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος.
Ιδέες, μεγάλα έργα και όνειρα αφενός προοδεύουν την ανθρωπότητα, αφετέρου απογοητεύουν διαρκώς τους ανθρώπους μόλις πραγματοποιηθούν, λόγω της ευκολίας με την οποία μπορούν να παρασυρθούν από την ιστορία, τη μνήμη και την τεχνολογία.
Ο Νίτσε είχε ήδη εντοπίσει αυτό το κρίσιμο ζήτημα, αυτή την αλήθεια σε νεαρή ηλικία και άνοιξε τα μάτια του δυτικού πολιτισμού σε ένα πανάρχαιο πρόβλημα.
Παρακάτω αναφέρω ένα απόσπασμα βγαλμένο από το βιβλίο του «Η γέννηση της τραγωδίας», στο οποίο νομίζω ότι συνοψίζεται αποτελεσματικά αυτό το ερώτημα.
«Ο αρχαίος μύθος λέει ότι ο βασιλιάς Μίδας κυνήγησε τον σοφό Σιληνό, οπαδό του Διόνυσου, μέσα στο δάσος για πολλή ώρα χωρίς να τον πιάσει. Όταν τελικά έπεσε στα χέρια του, ο βασιλιάς ρώτησε ποιο ήταν το καλύτερο και πιο επιθυμητό πράγμα για τον άνθρωπο. Σκληρός και ακίνητος, ο δαίμονας σιωπά. ώσπου, εξαναγκασμένος από τον βασιλιά, βγαίνει τελικά μέσα σε ένα τσιριχτό γέλιο με αυτά τα λόγια: «Άθλιο και εφήμερο γένος, κόρη της τύχης και της τιμωρίας, γιατί με αναγκάζεις να σου πω τι είναι πιο συμφέρον για σένα να μην ακούσεις; Το καλύτερο είναι απολύτως ανέφικτο για σένα: να μη γεννηθείς, να μην είσαι, να μην είσαι τίποτα. Αλλά το δεύτερο καλύτερο πράγμα για σένα είναι να πεθάνεις νωρίς." (Friedrich Nietzsche, The Birth of Tragedy)
Ο Σιληνός ξέρει ότι δεν βολεύει ο βασιλιάς να ξέρει και προσπαθεί να μείνει σιωπηλός μέχρι το τέλος. Αλλά στο τέλος, αναγκασμένος, αποκαλύπτει το τρομερό μυστικό του.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο σκοπός της ζωής αν το καλύτερο είναι ανέφικτο; Ή ακόμα καλύτερα: είναι σωστό να μιλάμε ακόμα για σκοπό ή νόημα στην κοινωνία μας;
Τι μπορεί να οικοδομήσει ένας άνθρωπος που έχει επίγνωση αυτής της αλήθειας και της εγγενούς αχρηστίας της κοινωνικής αναγνώρισης και δόξας;
Τι μπορεί να πετύχει αν έχει επίγνωση του ανέφικτου της ίδιας της ευτυχίας;
Η αντιμετώπιση αυτής της πικρής αλήθειας είναι το πρώτο βήμα προς την αποκατάσταση του «ψέματος», ως ισχυρού θετικού και εποικοδομητικού εργαλείου, απελευθερωμένο τελικά από αυτές τις ηθικολογικές και επιφανειακές καταδίκες που συχνά το υποβιβάζουν στο ρόλο του ελαττώματος, της έλλειψης αξίας και της αμαρτίας.
Ίσως, όπως λέει ο Bruce Wayne στο The Dark Knight, μερικές φορές η αλήθεια δεν είναι αρκετή από μόνη της.
Οι άνθρωποι αξίζουν κάτι περισσότερο από μια πικρή και απογοητευτική ανακάλυψη, τους αξίζει μια ανταμοιβή για την πίστη τους στην καλοσύνη και τις αξίες, σε τέτοιες γλυκές και χορταστικές ιδέες. Ο Μπάτμαν επιλέγει την ψευδαίσθηση για αυτόν ακριβώς τον λόγο.
Ίσως ο άθρωπος να μην είναι έτοιμος. Πότε θα είναι πραγματικά;
Edoardo Rossi
https://www-inchiostronero-it.translate.goog/che-cose-lideologia-tescreal/?_x_tr_sl=it&_x_tr_tl=el&_x_tr_hl=el&_x_tr_pto=wapp
ΑπάντησηΔιαγραφή