Ο κόσμος έχει εισέλθει στην τρίτη χιλιετία με μια ενιαία βασική ιδέα, ρευστή και εμμονική, παγκόσμια και άπιαστη: τη ρευστή νεωτερικότητα. Στα τέλη της περασμένης χιλιετίας, ένας κοινωνιολόγος από την Ανατολή, ο Zygmunt Bauman , δημοσίευσε το δοκίμιό του Liquid Modernity, το οποίο μεταφράστηκε σε όλο τον κόσμο στο τέλος της χιλιετίας. Ξεκίνησε μια συναρπαστική φράση, πρώτα πνευματική και μετά στά μέσα ενημέρωσης, σχετικά με την παγκόσμια έλευση της ρευστότητας, στην οποία προστέθηκαν σύντομα περαιτέρω συμπεράσματα που ανέπτυξε ο Bauman σε τόσα βιβλία: υγρή κοινωνία, υγρή αγάπη, υγρή ζωή, υγρή τέχνη, υγρή επιτήρηση, υγρός φόβος και ούτω καθεξής ρευστοποίηση . Ένα επίμονο μάντρα στο οποίο καλούμαι να πνιγώ και που κανείς δεν αμφισβητεί. Η υγρή νεωτερικότητα σύντομα μεταφράστηκε σε ρευστή ταυτότητα, ειδικά αλλά όχι μόνο από σεξουαλική άποψη. Ο Bauman είναι ένας από τους σπάνιους συγγραφείς που διαβάζει και αναφέρει ο Πάπας Bergoglio, ειδικά σε σχέση με άχρηστες ζωές, που εκκαθαρίζονται από την εγωιστική κοινωνία: η αναγωγή της χριστιανικής πίστης στην κοινωνιολογία συνεπάγεται ως συνέπεια την αντικατάσταση της σκέψης, της θεολογίας και της φιλοσοφίας με την ποπ. κοινωνιολογία, ίσως ριζοσπαστική αλλά ρευστή, όπως αυτή του Μπάουμαν. Υπάρχει κάποια ειρωνεία για αυτόν τον νέο λαϊκό Άγιο Gennaro με το θαύμα της καθολικής υγροποίησης.Τι σημαίνει υγρή νεωτερικότητα; Ότι όχι μόνο ο αρχαίος κόσμος ήταν από γρανίτη, αλλά και η σταθερά προοδευτική εποχή έχει τελειώσει. έχουμε μπει σε μια μαγματική φάση, άπιαστη στις σχέσεις της, μεταμοντέρνα, στην οποία τα πάντα γλιστρούν και η ροή καταβροχθίζει κάθε επιμονή, κάθε μονιμότητα, κάθε ακαμψία. Καθολική, ή μάλλον παγκόσμια, πλημμύρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις και οι κοινωνικοί δεσμοί γίνονται ρευστοί και μεταβλητοί, οι πεποιθήσεις και οι ταυτότητες γίνονται ασταθείς, ρευστές και ρέουσες, και ούτω καθεξής. τα σύνορα, τα σύνορα εξαφανίζονται βυθισμένα από τα υγρά κύματα. Η ρευστότητα υπάρχει παντού (εκτός από την οικονομία, όπου υπάρχει έλλειψη).
Θα μπορούσαμε να το απορρίψουμε ως ανακάλυψη του προφανούς, τόσο παλιό όσο ο κούκος, αν σκεφτούμε το νερό ως παγκόσμιο μύθο των θρησκειών, της καθολικής αρχής του Θαλή και του Ηράκλειτου (panta rei, τα πάντα ρέουν). και ταυτόχρονα τόσο κοινότοπο όσο η ανακάλυψη του ζεστού νερού, γιατί οι στοχαστές της πρώιμης νεωτερικότητας σκέφτονταν την επικράτηση του γίγνεσθαι πάνω από το είναι και η στερεότητα για αιώνες. Η επικράτηση της ιστορικότητας έναντι της αιωνιότητας ήταν το σήμα της υπεροχής της ροής. Ο ρομαντισμός ήταν η έλευση του υγρού σε αντίθεση με τον στερεό κλασικό κόσμο. Στο Μανιφέστο τους, ο Μαρξ και ο Ένγκελς προχώρησαν ήδη στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα και θεώρησαν τις πάλαι ποτέ παγιωμένες κοινωνικές σχέσεις, με τις παραδόσεις και τους σιδερένιους κανόνες τους, όχι ρευστές αλλά «αστατικές»: «Όλες οι σταθερές και άκαμπτες σχέσεις διαλύονται, με τη συνέχειά τους σε αρχαίες και σεβαστές ιδέες και έννοιες, και όλες οι νέες ιδέες και έννοιες παλιώνουν προτού μπορέσουν να διορθωθούν. Ό,τι ήταν σταθερό εξατμίζεται».
Το ότι η ρευστότητα αφορά την ανθρωπότητα, είναι η αρχή της ζωής και της ουσίας της ύπαρξής της, υποδεικνύεται και από τη δική μας βιολογική σύνθεση: ο άνθρωπος αποτελείται κυρίως από νερό, σε αναλογία σχεδόν παρόμοια με τον πλανήτη μας, που αποτελείται από επτά δέκατα νερού. Και αυτή η αντιστοιχία μεταξύ μακρόκοσμου και μικρόκοσμου διδάσκει πολύ περισσότερα από την υγρή θεωρία του Bauman. Ο Gaston Bachelard έχει γράψει διεισδυτικές σελίδες για αυτό το θέμα.
Αλλά η χρήση της ρευστότητας ως άλλοθι που καλύπτει τα πάντα για να δικαιολογήσει κάθε απιστία, κάθε μετάλλαξη, κάθε καταπάτηση και κάθε διάδοση δεν εξηγεί τα πολύ πιο σύνθετα μονοπάτια της εποχής μας. Η οποία δεν μπορεί να αναχθεί στη μετάλλαξη από τη στερεά στην υγρή κατάσταση. Μπορούμε επομένως να θέσουμε τουλάχιστον τρεις ομάδες αντιρρήσεων στο δόγμα της ρευστότητας.
Το πρώτο είναι ότι αν παραμείνουμε σε ένα χημικό ή καθαρά γραμμικό σχήμα, μετά τη στερεά και την υγρή κατάσταση υπάρχει η αέρια κατάσταση και επομένως είναι καιρός να κηρύξουμε την υγρή νεωτερικότητα παρωχημένη για να μιλήσουμε για την έλευση ενός αερίου, επιπλέον, κατάλληλου. στην επικράτηση του αιθέρα και των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Βρισκόμαστε σε αέρια υπερνεωτερικότητα. Η δεύτερη ένσταση είναι ότι η ρευστότητα δεν συμπίπτει με την απόλυτη λήθη και την άρνηση κάθε μορφής, γιατί, όπως εξηγεί η μοριακή βιολογία, υπάρχει και η μνήμη του νερού, που διατηρεί το αποτύπωμα των ουσιών με τις οποίες ήρθε σε επαφή. Υπάρχει η Λήθη, το νερό της λήθης αλλά υπάρχει και το νερό της μνήμης, το ποτάμι που οι αρχαίοι ονόμαζαν Eunoè και που ρέει κοντά στη Λήθη. [ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ]Υπάρχει το υπόβαθρο των επιστροφών, το νερό που φέρνει πίσω χαμένες φιγούρες, τόπους, χρόνους. Υπάρχει επίσης κάτι αρνητικό που αντιστέκεται στη ρευστότητα: για παράδειγμα το πλαστικό στις θάλασσές μας, το οποίο δεν είναι ούτε βιοδιασπώμενο ούτε διαλύτης στο νερό.
Η τρίτη ένσταση είναι ότι παρά την κυμαινόμενη, υγρή και αέρια κατάσταση των σχέσεών μας, υπάρχει κάτι στερεό που παραμένει στην καρδιά των πραγμάτων και ονομάζεται Φύση. Υπάρχει κάτι που αντιστέκεται στη ρευστότητα ή αναδύεται ξανά σαν βυθισμένη γη: αυτή είναι επίσης η εποχή των ταυτοτήτων που ανακαλύφθηκαν ξανά, των πατρίδων, των εθνών που ανακαλύφθηκαν ξανά, των κυριαρχιών, των εδαφών, των συνόρων. Πέρα από τη φύση υπάρχει μια ενέργεια, υπάρχει ένας άνεμος που φυσά που οι αρχαίοι τον έλεγαν πνεύμα, υπάρχει μια ψυχή που είναι μια ζωτική πνοή. Και είμαστε φτιαγμένοι από νερό, από σάρκα, από οστά. και του μυαλού, του πνεύματος, της μνήμης. Πολλοί από εμάς τελειώνουν, πολλοί από εμάς μεταμορφώνονται, κάτι από εμάς επιμένει. Κάτω από τα νερά του Μπάουμαν, τα βάθη του Χάιντεγκερ αναδύονται ξανά. Τέλος, μια υγρή κοινωνία χρειάζεται δοχεία που να αποφεύγουν τη διαρροή και τη διασπορά. Όσο πιο ρευστή είναι μια κοινωνία ή ζωή, τόσο περισσότερο χρειάζεται δοχεία και κανάλια. Δηλαδή, της αίσθησης των ορίων, των σωμάτων, της πραγματικότητας και της ικανότητας να διοχετεύονται ροές προς μια κατεύθυνση. Και μια κοινωνία στην οποία όλα ρέουν χρειάζεται κάτι που παραμένει. Άλλωστε, είμαστε πλάσματα της γης, του νερού και του ουρανού, όχι μόνο μιας διάστασης.
Θα μπορούσαμε να το απορρίψουμε ως ανακάλυψη του προφανούς, τόσο παλιό όσο ο κούκος, αν σκεφτούμε το νερό ως παγκόσμιο μύθο των θρησκειών, της καθολικής αρχής του Θαλή και του Ηράκλειτου (panta rei, τα πάντα ρέουν). και ταυτόχρονα τόσο κοινότοπο όσο η ανακάλυψη του ζεστού νερού, γιατί οι στοχαστές της πρώιμης νεωτερικότητας σκέφτονταν την επικράτηση του γίγνεσθαι πάνω από το είναι και η στερεότητα για αιώνες. Η επικράτηση της ιστορικότητας έναντι της αιωνιότητας ήταν το σήμα της υπεροχής της ροής. Ο ρομαντισμός ήταν η έλευση του υγρού σε αντίθεση με τον στερεό κλασικό κόσμο. Στο Μανιφέστο τους, ο Μαρξ και ο Ένγκελς προχώρησαν ήδη στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα και θεώρησαν τις πάλαι ποτέ παγιωμένες κοινωνικές σχέσεις, με τις παραδόσεις και τους σιδερένιους κανόνες τους, όχι ρευστές αλλά «αστατικές»: «Όλες οι σταθερές και άκαμπτες σχέσεις διαλύονται, με τη συνέχειά τους σε αρχαίες και σεβαστές ιδέες και έννοιες, και όλες οι νέες ιδέες και έννοιες παλιώνουν προτού μπορέσουν να διορθωθούν. Ό,τι ήταν σταθερό εξατμίζεται».
Το ότι η ρευστότητα αφορά την ανθρωπότητα, είναι η αρχή της ζωής και της ουσίας της ύπαρξής της, υποδεικνύεται και από τη δική μας βιολογική σύνθεση: ο άνθρωπος αποτελείται κυρίως από νερό, σε αναλογία σχεδόν παρόμοια με τον πλανήτη μας, που αποτελείται από επτά δέκατα νερού. Και αυτή η αντιστοιχία μεταξύ μακρόκοσμου και μικρόκοσμου διδάσκει πολύ περισσότερα από την υγρή θεωρία του Bauman. Ο Gaston Bachelard έχει γράψει διεισδυτικές σελίδες για αυτό το θέμα.
Αλλά η χρήση της ρευστότητας ως άλλοθι που καλύπτει τα πάντα για να δικαιολογήσει κάθε απιστία, κάθε μετάλλαξη, κάθε καταπάτηση και κάθε διάδοση δεν εξηγεί τα πολύ πιο σύνθετα μονοπάτια της εποχής μας. Η οποία δεν μπορεί να αναχθεί στη μετάλλαξη από τη στερεά στην υγρή κατάσταση. Μπορούμε επομένως να θέσουμε τουλάχιστον τρεις ομάδες αντιρρήσεων στο δόγμα της ρευστότητας.
Το πρώτο είναι ότι αν παραμείνουμε σε ένα χημικό ή καθαρά γραμμικό σχήμα, μετά τη στερεά και την υγρή κατάσταση υπάρχει η αέρια κατάσταση και επομένως είναι καιρός να κηρύξουμε την υγρή νεωτερικότητα παρωχημένη για να μιλήσουμε για την έλευση ενός αερίου, επιπλέον, κατάλληλου. στην επικράτηση του αιθέρα και των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Βρισκόμαστε σε αέρια υπερνεωτερικότητα. Η δεύτερη ένσταση είναι ότι η ρευστότητα δεν συμπίπτει με την απόλυτη λήθη και την άρνηση κάθε μορφής, γιατί, όπως εξηγεί η μοριακή βιολογία, υπάρχει και η μνήμη του νερού, που διατηρεί το αποτύπωμα των ουσιών με τις οποίες ήρθε σε επαφή. Υπάρχει η Λήθη, το νερό της λήθης αλλά υπάρχει και το νερό της μνήμης, το ποτάμι που οι αρχαίοι ονόμαζαν Eunoè και που ρέει κοντά στη Λήθη. [ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ]Υπάρχει το υπόβαθρο των επιστροφών, το νερό που φέρνει πίσω χαμένες φιγούρες, τόπους, χρόνους. Υπάρχει επίσης κάτι αρνητικό που αντιστέκεται στη ρευστότητα: για παράδειγμα το πλαστικό στις θάλασσές μας, το οποίο δεν είναι ούτε βιοδιασπώμενο ούτε διαλύτης στο νερό.
Η τρίτη ένσταση είναι ότι παρά την κυμαινόμενη, υγρή και αέρια κατάσταση των σχέσεών μας, υπάρχει κάτι στερεό που παραμένει στην καρδιά των πραγμάτων και ονομάζεται Φύση. Υπάρχει κάτι που αντιστέκεται στη ρευστότητα ή αναδύεται ξανά σαν βυθισμένη γη: αυτή είναι επίσης η εποχή των ταυτοτήτων που ανακαλύφθηκαν ξανά, των πατρίδων, των εθνών που ανακαλύφθηκαν ξανά, των κυριαρχιών, των εδαφών, των συνόρων. Πέρα από τη φύση υπάρχει μια ενέργεια, υπάρχει ένας άνεμος που φυσά που οι αρχαίοι τον έλεγαν πνεύμα, υπάρχει μια ψυχή που είναι μια ζωτική πνοή. Και είμαστε φτιαγμένοι από νερό, από σάρκα, από οστά. και του μυαλού, του πνεύματος, της μνήμης. Πολλοί από εμάς τελειώνουν, πολλοί από εμάς μεταμορφώνονται, κάτι από εμάς επιμένει. Κάτω από τα νερά του Μπάουμαν, τα βάθη του Χάιντεγκερ αναδύονται ξανά. Τέλος, μια υγρή κοινωνία χρειάζεται δοχεία που να αποφεύγουν τη διαρροή και τη διασπορά. Όσο πιο ρευστή είναι μια κοινωνία ή ζωή, τόσο περισσότερο χρειάζεται δοχεία και κανάλια. Δηλαδή, της αίσθησης των ορίων, των σωμάτων, της πραγματικότητας και της ικανότητας να διοχετεύονται ροές προς μια κατεύθυνση. Και μια κοινωνία στην οποία όλα ρέουν χρειάζεται κάτι που παραμένει. Άλλωστε, είμαστε πλάσματα της γης, του νερού και του ουρανού, όχι μόνο μιας διάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου