Στη ζωή μας προσπαθούσαμε πάντα να επιχειρηματολογούμε, να υποστηρίξουμε ιδέες με ένα στέρεο σύστημα σκέψης, που απαιτεί καθημερινή μελέτη και δεκαετίες που δαπανώνται στό ψάξιμο για βιβλία. Ας πούμε αρκετά, φτάνει πιά: είναι εντελώς άχρηστο να συζητάμε ή να διαφωνούμε σε έναν κόσμο γεμάτο με ηλίθιους. Ο Carlo Maria Cipolla, ο οικονομολόγος της Παβίας και συγγραφέας του The Fundamental Laws of Human Stupidity, το απέδειξε αυτό. Οι Fruttero & Lucentini, συγγραφείς του The prevalence of the idiot, το επανέλαβαν με την ειρωνεία της ευφυΐας. Οι μη ενδιαφέρουσες αλυσίδες αιτιών και αποτελεσμάτων εξηγούν τον εκθετικό πολλαπλασιασμό τής bêtise. Κόρη της προόδου, της ιδέας της προόδου, θα μπορούσε μόνο να επεκταθεί προς όλες τις κατευθύνσεις, να μολύνει όλες τις τάξεις, να αναλάβει όλους τους κλάδους της ανθρώπινης δραστηριότητας. Χάρη στην πρόοδο ήταν που ο συγκρατημένος «ανόητος» της αρχαιότητας μεταμορφώθηκε στον κυρίαρχο σύγχρονο ηλίθιο, έναν χαρακτήρα με πολύ χαμηλή θνησιμότητα του οποίου η δύναμη είναι επομένως πρώτα και κύρια βάναυσα αριθμητική. Αλλά μια κοινωνία που χαίρεται να αποκαλεί «πολύ περίπλοκη» τού άνοιξε άπειρα διάκενα, ρωγμές, οριζόντιες και κάθετες ρωγμές, τόσο δεξιά όσο και αριστερά, του έδωσε αμέτρητες πολυθρόνες, καρέκλες, σκαμπό, τηλέφωνα, του έθεσε στη διάθεσή του συγκλονιστικά περίπτερα, πρωτοφανή πλήθη οπαδών και πολλά χρήματα. Εν ολίγοις, πολλαπλασίασε εκπληκτικά τις ευκαιρίες για να δράσει, να παρέμβει, να μιλήσει, να εκφραστεί, να εκδηλωθεί, με μια λέξη (ο αγαπητός της) να «συνειδητοποιήσει τον εαυτό του». Το να τον νικήσεις είναι προφανώς αδύνατο. Το να τον μισείς είναι άχρηστο. Η κοροϊδία, ο σαρκασμός, η ειρωνεία δεν επηρεάζουν τις συντριβές της άγνοιάς του, τις ατρόμητες αυθαιρεσίες του: γι' αυτόν, ο ηλίθιος είναι πάντα κάποιος άλλος».
Το απόσπασμα - και οι συνακόλουθες προβληματισμοί - επανήλθαν στο μυαλό μας απέναντι στις αντιδράσεις σε μια δήλωση του Marco Bucci, δημάρχου της Γένοβας, υποψήφιου κυβερνήτη της περιφέρειας της Λιγουρίας. Το να κάνεις παιδιά είναι ένα θετικό γεγονός, μια υπηρεσία στην κοινωνία, ήταν τα λόγια του, που ειπώθηκαν στη χώρα που κρατά το θλιβερό ρεκόρ τής άδειας κούνιας. Άνοιξε Ουρανέ : ολόκληρος ο προοδευτικός γαλαξίας του επιτέθηκε στο όνομα της ελευθερίας, του φεμινισμού (;;;) και δεν ξέρουμε πόσα άλλα σύγχρονα «αριστερά» κλισέ. Το ποσοστό γεννήσεων φτωχαίνει, καταστρέφει την κοινωνία, καθορίζει το τέλος του πολιτισμού στον οποίο ζούμε, και προκαλεί ακόμη και την κατάρρευση του ιερού ΑΕΠ. Αυτά είναι αδιαμφισβήτητα γεγονότα, στοιχεία που είναι πολύ εύκολο να κατανοηθούν. Αλλά τι νόημα έχει να διαδηλώνεις, να μαλώνεις, να εξηγείς σε όσους δεν θέλουν να δουν ή να ακούσουν;
Το βασικό επιχείρημα των μεθυσμένων προοδευτικών είναι ξεκαρδιστικό, αυτό που θα τελείωνε κάθε συζήτηση λόγω της έκδηλης κατωτερότητας του αντιπάλου: τα λόγια του Μπούτσι προέρχονται από τον Μεσαίωνα. Απλώνουμε τα χέρια μας, κουνάμε τα κεφάλια μας και σταματάμε να ανταποκρινόμαστε. Θα δίναμε υπερβολική σημασία σε ένα τάγμα ανόητων. Τι νόημα έχει να θυμόμαστε ότι στο Μεσαίωνα άνθισε η γοτθική και η ρωμανική τέχνη, η ζωγραφική του Τζιότο, η ιδιοφυΐα του Δάντη και του Θωμά Ακινάτη, το μεγαλείο της αραβικής σκέψης, της μηχανικής και των μαθηματικών, η ιερότητα του Φραγκίσκου της Ασίζης και της Αικατερίνης της Σιένα, το πολιτικό όραμα του Καρλομάγνου, η λαμπρή διαίσθηση πνευματικής και αστικής προόδου του Βενέδικτου της Νουρσίας (προσευχή και δουλειά), εφευρέθηκε η πυξίδα, ανακτήθηκε η μουσική γραφή, το ρωμαϊκό δίκαιο και πολλά άλλα; Contra cretinum non valet argumentum, με τήν συγγνώμη του μακαρονικού λατινικού.
Αμέσως μετά, μια νέα απόδειξη της ματαιότητας της επί της ουσίας απάντησης. Μπροστά στον νόμο που απαγορεύει τις ενοικιαζόμενες μήτρες (συγχωρέστε την ενάρετη γυναίκα, κύηση για τους άλλους) ακούσαμε σχόλια όπως αυτό ενός βουλευτή σύμφωνα με τον οποίο είναι «νόμος κατά των παιδιών». Η καθολική έκτρωση δεν είναι, είναι υπέρ της παιδικής ηλικίας. Ο Nichi Vendola, κομμουνιστής εκφραστής, ομοφυλόφιλος και νόμιμος γονέας - 1, 2 ή 3, δεν ξέρουμε - ενός παιδιού που συλλήφθηκε σε δοκιμαστικό σωλήνα, το οποίο μεταφέρθηκε στη μήτρα από μια φτωχή γυναίκα που πληρώθηκε ανάλογα με τις ανάγκες, εκφράστηκε με τη μέγιστη νηφαλιότητα απέναντι σε αυτούς που ψήφισαν το νόμο: μπάτσοι Ταλιμπάν. Κανένα σχόλιο από σεβασμό στον εαυτό μας. Ένας εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος (ο κόσμος αντίστροφα) όρισε την πρακτική της ενοικίασης μήτρας ως «μια προσωρινή δωρεά οργάνων που έχει το πλεονέκτημα ότι είναι αναστρέψιμη, μια θεραπευτική δράση [που] γίνεται παγκόσμιο έγκλημα».
Αθέλητο χιούμορ ή βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι είναι πολύ ενοχλητικό να απαντάς. Αντιπροσωπεύουν την κορυφή μιας κοινωνίας που θέλει να πεθάνει, ενός πολιτισμού στείρου από επιλογή, εξουθενωμένου, εχθρικού προς τη ζωή. Έχει δίκιο ο Alain De Benoist, για τον οποίο η δεξιά έχει μια φρικτή σκέψη, αλλά η αριστερά μισεί την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι μαζικός μηδενισμός λόγω της κατάργησης του προβληματισμού και της πραγματικότητας. Οι αξίες, οι συμπεριφορές και οι κυρίαρχες πεποιθήσεις που χαιρετίζονται θερμά από τις ασυνείδητες μάζες είναι βαθιά αρνητικές, προϊόντα μιας κοινωνικής αποσύνθεσης σε συνδυασμό με μια έκλειψη σκέψης που είναι πολύ προχωρημένη για να σταματήσει ή τουλάχιστον να καταγγελθεί με επιτυχία.
Ένα παράδειγμα είναι η παράλογη πεποίθηση ότι ένας άντρας μπορεί να μεταμορφωθεί σε γυναίκα και το αντίστροφο με μια πράξη κυρίαρχης βούλησης. Η γενετική λέει ότι ο άνθρωπος έχει xy χρωμοσώματα και οι γυναίκες xx. Το αντίθετο δηλώνει το ψευδές, μια τυπικά μηδενιστική διανοητική πράξη που επιβάλλεται ως κοινωνική αλήθεια, μια φωτισμένη ανακάλυψη. Κάθε αντίρρηση αφαιρείται ή ποινικοποιείται, ώστε να αγνοείται από τις μάζες. Στο μυαλό μου έρχεται ένας αξιομνημόνευτος στίχος του ποιητή Antonio Machado, αφιερωμένος στην παρακμή της περιοχής που έκανε την Ισπανία μεγάλη: η μίζερη Καστίλλη, η χθεσινή κυρίαρχη, τυλιγμένη στα κουρέλια της, περιφρονεί όσα αγνοεί. Χαρακτηριστικό του ηλίθιου είναι ακριβώς η ικανοποιημένη άγνοια, ο βαρετός χλευασμός αυτού που δεν καταλαβαίνει.
Στην περίπτωση της μείωσης του ποσοστού γεννήσεων, είναι αδύνατο να κάνουμε μια γενιά ατομικιστών, ηδονιστών αδιάφορη για τους άλλους και για το κοινό αύριο να καταλάβει ότι η δημογραφική κατάρρευση σημαίνει το τέλος της κοινωνίας, φτώχεια, ανισορροπία, ακύρωση του μέλλοντος. Λείπει ένας κοινός κωδικός. Όποιος δεν σκέφτεται όπως τα νέα ζόμπι μπορεί να κατηγορηθεί για έγκλημα μίσους. Τι έκαναν για μένα οι απόγονοι; ήταν μια λαμπρή γραμμή του Γκρούτσο Μαρξ που ακολούθησε ο Γούντι Άλεν. Επομένως, δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε με όρους μέλλοντος. Ο σύγχρονος ηλίθιος δεν είναι μόνο εγωιστής, είναι επίσης άψυχος επειδή τήν έχει παραδώσει στην κυρίαρχη κουλτούρα, τη μόνη που γνωρίζει. Πλήρης μηδενισμός.
Ο Τοκβίλ τα κατάλαβε όλα πριν από δύο αιώνες. «Υπό την κυβέρνηση ενός μόνο, ο δεσποτισμός, για να φτάσει στην ψυχή, επιτέθηκε σθεναρά στο σώμα. Και η ψυχή, ξεφεύγοντας από τα χτυπήματά της, υψώθηκε υπέροχα από πάνω της. Αλλά στις δημοκρατικές δημοκρατίες η τυραννία φεύγει από το σώμα και πηγαίνει κατευθείαν στην ψυχή. Ο Κύριος δεν λέει πια: σκέψου σαν εμένα αλλιώς θα πεθάνεις, αλλά μάλλον είσαι ελεύθερος να μην σκέφτεσαι όπως εγώ. Η ζωή σας, τα υπάρχοντά σας, θα κρατήσετε τα πάντα, αλλά από εκείνη τη μέρα θα είστε ξένοι ανάμεσά μας. Σάς αφήνω τη ζωή, αλλά αυτό που σάς αφήνω είναι χειρότερο από το θάνατο». Ακατανόητο σαν άγνωστη γλώσσα. Τότε γίνεται φυσιολογικό, ακόμη και λογικό να κοροϊδεύουμε την κοινή λογική παρατήρηση του Marco Bucci για την αξία της απόκτησης παιδιών, την κοροϊδία του τι δεν είναι κατανοητό, που αποδίδεται αρνητικά στον Μεσαίωνα στο όνομα των κλισέ αγαπημένων στον ηλίθιο που τρέφεται από επιφανειακές αντιλήψεις, φυλακισμένος από εκείνες τις ίδιες προκαταλήψεις που αποδίδει στους άλλους.
Σε μια κοινωνία που τρέχει χαρούμενα προς τον θάνατο (το gay είναι το επίθετο που τον ορίζει καλύτερα) πρέπει να επιστρέψουμε σε ένα σύνθημα του 1968: το γέλιο θα τους θάψει. Άλλωστε νά το τελειώσουν, εξαντλώντας τον εαυτό τους, είναι αυτό που φιλοδοξούν. Ας τους γελάσουμε στα μούτρα, αφού αυτός ο πολιτισμός που τρεμοπαίζει δεν είναι κάτι σοβαρό, για να δανειστούμε τον τίτλο μιας κωμωδίας του Πιραντέλλο που πρωταγωνιστής είναι κάποιος Memmo Speranza (nomen omen), ένας μέτριος Don Giovanni που θέλει να ξεφύγει από την ευθύνη. Ακριβώς όπως ο σύγχρονος μηδενιστής ηλίθιος, που αγαπά την άνεση και τα δικαιώματα, σε σημείο να προτιμά, αν θέλει πραγματικά να γίνει γονιός, την παρένθετη κύηση. Πιο πρακτικό, χωρίς προβλήματα, με δυνατότητα επιλογής διαδικτυακού καταλόγου και πληρωμή με πιστωτική κάρτα. Ένας κόσμος στον οποίο οι τρελοί οδηγούν πραγματικά τους τυφλούς και στον οποίο η επικράτηση του ηλίθιου - συχνά προικισμένου με ακαδημαϊκά προσόντα κύρους - συνδέεται με τον μηδενισμό, τον προάγγελο του τέλους.
Το απόσπασμα - και οι συνακόλουθες προβληματισμοί - επανήλθαν στο μυαλό μας απέναντι στις αντιδράσεις σε μια δήλωση του Marco Bucci, δημάρχου της Γένοβας, υποψήφιου κυβερνήτη της περιφέρειας της Λιγουρίας. Το να κάνεις παιδιά είναι ένα θετικό γεγονός, μια υπηρεσία στην κοινωνία, ήταν τα λόγια του, που ειπώθηκαν στη χώρα που κρατά το θλιβερό ρεκόρ τής άδειας κούνιας. Άνοιξε Ουρανέ : ολόκληρος ο προοδευτικός γαλαξίας του επιτέθηκε στο όνομα της ελευθερίας, του φεμινισμού (;;;) και δεν ξέρουμε πόσα άλλα σύγχρονα «αριστερά» κλισέ. Το ποσοστό γεννήσεων φτωχαίνει, καταστρέφει την κοινωνία, καθορίζει το τέλος του πολιτισμού στον οποίο ζούμε, και προκαλεί ακόμη και την κατάρρευση του ιερού ΑΕΠ. Αυτά είναι αδιαμφισβήτητα γεγονότα, στοιχεία που είναι πολύ εύκολο να κατανοηθούν. Αλλά τι νόημα έχει να διαδηλώνεις, να μαλώνεις, να εξηγείς σε όσους δεν θέλουν να δουν ή να ακούσουν;
Το βασικό επιχείρημα των μεθυσμένων προοδευτικών είναι ξεκαρδιστικό, αυτό που θα τελείωνε κάθε συζήτηση λόγω της έκδηλης κατωτερότητας του αντιπάλου: τα λόγια του Μπούτσι προέρχονται από τον Μεσαίωνα. Απλώνουμε τα χέρια μας, κουνάμε τα κεφάλια μας και σταματάμε να ανταποκρινόμαστε. Θα δίναμε υπερβολική σημασία σε ένα τάγμα ανόητων. Τι νόημα έχει να θυμόμαστε ότι στο Μεσαίωνα άνθισε η γοτθική και η ρωμανική τέχνη, η ζωγραφική του Τζιότο, η ιδιοφυΐα του Δάντη και του Θωμά Ακινάτη, το μεγαλείο της αραβικής σκέψης, της μηχανικής και των μαθηματικών, η ιερότητα του Φραγκίσκου της Ασίζης και της Αικατερίνης της Σιένα, το πολιτικό όραμα του Καρλομάγνου, η λαμπρή διαίσθηση πνευματικής και αστικής προόδου του Βενέδικτου της Νουρσίας (προσευχή και δουλειά), εφευρέθηκε η πυξίδα, ανακτήθηκε η μουσική γραφή, το ρωμαϊκό δίκαιο και πολλά άλλα; Contra cretinum non valet argumentum, με τήν συγγνώμη του μακαρονικού λατινικού.
Αμέσως μετά, μια νέα απόδειξη της ματαιότητας της επί της ουσίας απάντησης. Μπροστά στον νόμο που απαγορεύει τις ενοικιαζόμενες μήτρες (συγχωρέστε την ενάρετη γυναίκα, κύηση για τους άλλους) ακούσαμε σχόλια όπως αυτό ενός βουλευτή σύμφωνα με τον οποίο είναι «νόμος κατά των παιδιών». Η καθολική έκτρωση δεν είναι, είναι υπέρ της παιδικής ηλικίας. Ο Nichi Vendola, κομμουνιστής εκφραστής, ομοφυλόφιλος και νόμιμος γονέας - 1, 2 ή 3, δεν ξέρουμε - ενός παιδιού που συλλήφθηκε σε δοκιμαστικό σωλήνα, το οποίο μεταφέρθηκε στη μήτρα από μια φτωχή γυναίκα που πληρώθηκε ανάλογα με τις ανάγκες, εκφράστηκε με τη μέγιστη νηφαλιότητα απέναντι σε αυτούς που ψήφισαν το νόμο: μπάτσοι Ταλιμπάν. Κανένα σχόλιο από σεβασμό στον εαυτό μας. Ένας εκπρόσωπος του Δημοκρατικού Κόμματος (ο κόσμος αντίστροφα) όρισε την πρακτική της ενοικίασης μήτρας ως «μια προσωρινή δωρεά οργάνων που έχει το πλεονέκτημα ότι είναι αναστρέψιμη, μια θεραπευτική δράση [που] γίνεται παγκόσμιο έγκλημα».
Αθέλητο χιούμορ ή βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι είναι πολύ ενοχλητικό να απαντάς. Αντιπροσωπεύουν την κορυφή μιας κοινωνίας που θέλει να πεθάνει, ενός πολιτισμού στείρου από επιλογή, εξουθενωμένου, εχθρικού προς τη ζωή. Έχει δίκιο ο Alain De Benoist, για τον οποίο η δεξιά έχει μια φρικτή σκέψη, αλλά η αριστερά μισεί την πραγματικότητα. Το αποτέλεσμα είναι μαζικός μηδενισμός λόγω της κατάργησης του προβληματισμού και της πραγματικότητας. Οι αξίες, οι συμπεριφορές και οι κυρίαρχες πεποιθήσεις που χαιρετίζονται θερμά από τις ασυνείδητες μάζες είναι βαθιά αρνητικές, προϊόντα μιας κοινωνικής αποσύνθεσης σε συνδυασμό με μια έκλειψη σκέψης που είναι πολύ προχωρημένη για να σταματήσει ή τουλάχιστον να καταγγελθεί με επιτυχία.
Ένα παράδειγμα είναι η παράλογη πεποίθηση ότι ένας άντρας μπορεί να μεταμορφωθεί σε γυναίκα και το αντίστροφο με μια πράξη κυρίαρχης βούλησης. Η γενετική λέει ότι ο άνθρωπος έχει xy χρωμοσώματα και οι γυναίκες xx. Το αντίθετο δηλώνει το ψευδές, μια τυπικά μηδενιστική διανοητική πράξη που επιβάλλεται ως κοινωνική αλήθεια, μια φωτισμένη ανακάλυψη. Κάθε αντίρρηση αφαιρείται ή ποινικοποιείται, ώστε να αγνοείται από τις μάζες. Στο μυαλό μου έρχεται ένας αξιομνημόνευτος στίχος του ποιητή Antonio Machado, αφιερωμένος στην παρακμή της περιοχής που έκανε την Ισπανία μεγάλη: η μίζερη Καστίλλη, η χθεσινή κυρίαρχη, τυλιγμένη στα κουρέλια της, περιφρονεί όσα αγνοεί. Χαρακτηριστικό του ηλίθιου είναι ακριβώς η ικανοποιημένη άγνοια, ο βαρετός χλευασμός αυτού που δεν καταλαβαίνει.
Στην περίπτωση της μείωσης του ποσοστού γεννήσεων, είναι αδύνατο να κάνουμε μια γενιά ατομικιστών, ηδονιστών αδιάφορη για τους άλλους και για το κοινό αύριο να καταλάβει ότι η δημογραφική κατάρρευση σημαίνει το τέλος της κοινωνίας, φτώχεια, ανισορροπία, ακύρωση του μέλλοντος. Λείπει ένας κοινός κωδικός. Όποιος δεν σκέφτεται όπως τα νέα ζόμπι μπορεί να κατηγορηθεί για έγκλημα μίσους. Τι έκαναν για μένα οι απόγονοι; ήταν μια λαμπρή γραμμή του Γκρούτσο Μαρξ που ακολούθησε ο Γούντι Άλεν. Επομένως, δεν έχει νόημα να σκεφτόμαστε με όρους μέλλοντος. Ο σύγχρονος ηλίθιος δεν είναι μόνο εγωιστής, είναι επίσης άψυχος επειδή τήν έχει παραδώσει στην κυρίαρχη κουλτούρα, τη μόνη που γνωρίζει. Πλήρης μηδενισμός.
Ο Τοκβίλ τα κατάλαβε όλα πριν από δύο αιώνες. «Υπό την κυβέρνηση ενός μόνο, ο δεσποτισμός, για να φτάσει στην ψυχή, επιτέθηκε σθεναρά στο σώμα. Και η ψυχή, ξεφεύγοντας από τα χτυπήματά της, υψώθηκε υπέροχα από πάνω της. Αλλά στις δημοκρατικές δημοκρατίες η τυραννία φεύγει από το σώμα και πηγαίνει κατευθείαν στην ψυχή. Ο Κύριος δεν λέει πια: σκέψου σαν εμένα αλλιώς θα πεθάνεις, αλλά μάλλον είσαι ελεύθερος να μην σκέφτεσαι όπως εγώ. Η ζωή σας, τα υπάρχοντά σας, θα κρατήσετε τα πάντα, αλλά από εκείνη τη μέρα θα είστε ξένοι ανάμεσά μας. Σάς αφήνω τη ζωή, αλλά αυτό που σάς αφήνω είναι χειρότερο από το θάνατο». Ακατανόητο σαν άγνωστη γλώσσα. Τότε γίνεται φυσιολογικό, ακόμη και λογικό να κοροϊδεύουμε την κοινή λογική παρατήρηση του Marco Bucci για την αξία της απόκτησης παιδιών, την κοροϊδία του τι δεν είναι κατανοητό, που αποδίδεται αρνητικά στον Μεσαίωνα στο όνομα των κλισέ αγαπημένων στον ηλίθιο που τρέφεται από επιφανειακές αντιλήψεις, φυλακισμένος από εκείνες τις ίδιες προκαταλήψεις που αποδίδει στους άλλους.
Σε μια κοινωνία που τρέχει χαρούμενα προς τον θάνατο (το gay είναι το επίθετο που τον ορίζει καλύτερα) πρέπει να επιστρέψουμε σε ένα σύνθημα του 1968: το γέλιο θα τους θάψει. Άλλωστε νά το τελειώσουν, εξαντλώντας τον εαυτό τους, είναι αυτό που φιλοδοξούν. Ας τους γελάσουμε στα μούτρα, αφού αυτός ο πολιτισμός που τρεμοπαίζει δεν είναι κάτι σοβαρό, για να δανειστούμε τον τίτλο μιας κωμωδίας του Πιραντέλλο που πρωταγωνιστής είναι κάποιος Memmo Speranza (nomen omen), ένας μέτριος Don Giovanni που θέλει να ξεφύγει από την ευθύνη. Ακριβώς όπως ο σύγχρονος μηδενιστής ηλίθιος, που αγαπά την άνεση και τα δικαιώματα, σε σημείο να προτιμά, αν θέλει πραγματικά να γίνει γονιός, την παρένθετη κύηση. Πιο πρακτικό, χωρίς προβλήματα, με δυνατότητα επιλογής διαδικτυακού καταλόγου και πληρωμή με πιστωτική κάρτα. Ένας κόσμος στον οποίο οι τρελοί οδηγούν πραγματικά τους τυφλούς και στον οποίο η επικράτηση του ηλίθιου - συχνά προικισμένου με ακαδημαϊκά προσόντα κύρους - συνδέεται με τον μηδενισμό, τον προάγγελο του τέλους.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ. ΦΟΡΕΑΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου