Οι τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογές επιβεβαίωσαν μια τάση: τη μεταβίβαση της πολιτικής εξουσίας από τους άνδρες στις γυναίκες. Η Giorgia Meloni και η Elly Schlein ηγούνται των δύο μεγάλων ιταλικών κομμάτων, στα οποία βασίζεται ο ατελής διπολισμός μας. Και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Μαρίν Λεπέν είναι η πραγματική νικήτρια αυτού του εκλογικού γύρου. Αλλά όχι μόνο αυτό: η Ursula van Der Leyen και η Roberta Metsola , πρόεδροι της Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βγήκαν καλά από τις εκλογές, παρά την ήττα των ευρωκρατικών δυνάμεων, την ήττα του Μακρόν στη Γαλλία και του Σολτς στη Γερμανία. Και άλλες γυναίκες οδηγούν άλλες χώρες, από την ανατολή προς τη δύση.
Αλλά δεν είναι ένα ενδεχόμενο φαινόμενο. υπάρχει κάτι βαθύτερο και πιο δομικό: η εξουσία περνάει στις γυναίκες. Δεν χρειάζεται να είσαι φεμινίστρια για να επικροτήσεις αυτή τη γυναικεία στροφή. Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι το μέλλον της πολιτικής είναι γυναικείο. Δεν το λέω με παραίτηση ή για να ευχαριστήσω τις γυναίκες, είναι καθαρή παρατήρηση του γεγονότος: ναι, η πολιτική σήμερα ταιριάζει περισσότερο στις γυναίκες. Και δεν θα πω καν ότι είναι δείγμα πολιτικής παρακμής. Οι γυναίκες σήμερα έχουν περισσότερη αποφασιστικότητα, χαρακτήρα, επιμονή, εφαρμόζουν περισσότερο τον εαυτό τους, είναι λιγότερο επιφανειακές και πολυταλαντούχες, πιο κατάλληλες για διακυβέρνηση και ηγεσία της πολιτικής. Ο άνδρας τα παρατάει, είναι μαλακός, έχει λιγότερη θέληση. Δεν βρισκόμαστε στο βασίλειο των Αμαζόνων αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι η Γυναίκα, μια συστολή της λατινικής Domina, είναι αυτή που κυριαρχεί και στη δημόσια ζωή. Οι γυναίκες είναι πιο πρακτικές, πιο ρεαλιστές και λιγότερο επιρρεπείς στη διαφθορά και την πολιτική ανεντιμότητα.
Μια φορά κι έναν καιρό, η Γκόλντα Μέιρ και η Ίντιρα Γκάντι, αλλά και οι βασίλισσες του παρελθόντος, έγραψαν ιστορία από μόνες τους. Μετά ήρθε η εποχή της Θάτσερ και μετά της Μέρκελ. σήμερα γίνεται κανόνας.
Οι γυναίκες έχουν μια φυσική κλίση στη χρηματιστική, η οποία από την εποχή του Αριστοτέλη είναι η τέχνη της διαχείρισης της οικονομίας και δεν αφορά πλέον μόνο τα οικιακά έξοδα, αλλά αυτά της εξοχικής συγκυριαρχίας ή της συγκυριαρχίας της Ένωσης. Μια γυναίκα ηγείται επίσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Ντράγκι στην ευρω-γυναικεία εκδοχή. Κάτι που δεν προκαλεί, τουλάχιστον σε μένα, συμπάθεια και θαυμασμό, αλλά αποτελεί περαιτέρω επιβεβαίωση αυτής της καμπής.
Δεν είναι η αποκαρδιωμένη και καταθλιπτική ψυχική κατάσταση ενός άνδρα, ενός αρσενικού που βλέπει τώρα την παράδοση της εξουσίας και αφήνει τον εαυτό του να τον πιάσει ένα είδος συνδρόμου Στοκχόλμης. Είναι μια γαλήνια παραίτηση, που απαλλάσσει τον άνδρα από το άγχος της πολιτικής απόδοσης και από το καθήκον να επιδείξει τη μεγαλύτερη ικανότητά του για όραμα και διαχείριση, την ικανότητά του για διοίκηση και λήψη αποφάσεων. Άλλωστε, έχουν ήδη υπάρξει εποχές στην αρχαία Μεσόγειο που χαρακτηρίζονται από μητριαρχία. Κάτι που αντανακλάται ακόμα σε κάποιες νότιες κοινωνίες, όπου ο άντρας βασιλεύει αλλά η γυναίκα κυβερνά. Ακόμη και όταν παρέμεναν στο σπίτι για να ασκήσουν την εξουσία τους στο περιθώριο, ήταν οι υποκινητές των συζύγων τους, ενώ οι άνδρες αγαπούσαν να εμφανίζονται, να μονομαχούν, να πολεμούν, αλλά στη συνέχεια ανέθεταν τη διαχείριση του σπιτιού, της οικογένειας και των υποθέσεων στις γυναίκες τους. , αδερφές και μητέρες. Αυτή η προγονική κληρονομιά έχει πλέον ωριμάσει και έχει γίνει σύστημα. Και η ήττα της πολιτικής, η απόλυτη πλειοψηφία του κυρίαρχου λαού που παραιτείται από την κυριαρχία και δεν πάει να ψηφίσει, είναι περαιτέρω σημάδια ότι κάτι έχει αλλάξει, πρέπει να το λάβουμε υπόψη και να επισύρουμε τις απαραίτητες συνέπειες. Ο άνδρας παραμένει, αν είναι σε θέση να το διατηρήσει, το βασίλειο των τελικών σκοπών, ο κόσμος των νοημάτων, της τέχνης, του παιχνιδιού, της σκέψης, της μεταφυσικής. Ακόμα κι αν προερχόμαστε από έναν αιώνα, τον εικοστό αιώνα, στον οποίο η ισχυρή σκέψη εκπροσωπούνταν περισσότερο από γυναίκες. Μετά από χιλιετίες ανδρικής κυριαρχίας, οι πιο δυναμικοί στοχαστές του εικοστού αιώνα είναι αυτοί: η Simone Weil και η Hannah Arendt, η Maria Zambrano και η Rachel Bespaloff και άλλοι στοχαστές και συγγραφείς. Ενώ οι άνδρες δήλωναν σε μεγάλο βαθμό τον θάνατο της φιλοσοφίας και την ήττα της σκέψης ή απέτυχαν στα όνειρά τους, τα παιδιά του υπερανθρώπου τού Nίτσε, η σκέψη των γυναικών, πέρα από τους φεμινιστικούς ισχυρισμούς, απέκτησε πολιτικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό σφρίγος. Επιπλέον, μπαίνεις σε ένα βιβλιοπωλείο, πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή στο θέατρο ή σε ένα συνέδριο και βλέπεις περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες. Είναι ένα σημείο.
Το κλασικό ρεπερτόριο των κινήτρων είχε νόημα μέχρι χθες, παρά το προφανές του: όταν ο άνθρωπος πήγαινε στον πόλεμο και στο κυνήγι, όταν αμφισβητούσε το άγνωστο, τον κίνδυνο και την κακοκαιρία, έσκυβε έξω από το σπίτι και έφερνε φαγητό στην οικογένεια, ωστόσο φρόντιζε τις πηγές διατροφής, είχε μια φυσική τάση όχι μόνο να καθοδηγεί την κοινωνία αλλά και να την ερμηνεύει, να την κατανοεί, μέσω του πολιτισμού, της ψυχαγωγίας και της αναψυχής. Σήμερα όλα έχουν να κάνουν με το προσπέρασμα. Επιπλέον, το στερεότυπο του μεγάλου αγοριού επικρατεί στους νεαρούς άντρες, που κοροϊδεύουν οι γυναίκες με τη φράση του κωδικού: «δεν έχει τις μπάλες» . Εδώ διαμορφώνεται και ο εξευτελισμός της πολιτικής.
Κάποτε ειπώθηκε ότι οι άνδρες έχουν μια γενική όραση για τα πράγματα, ενώ οι γυναίκες έχουν μια συγκεκριμένη, κοντινή όραση. Σήμερα αυτό δεν ισχύει πλέον, ο εγωκεντρικός ατομικισμός, η ματαιοδοξία και ο παιδικός ναρκισσισμός έχουν κάνει τους άνδρες να ασχολούνται περισσότερο με την προσωπική τους σφαίρα, αν όχι περισσότερο από τις γυναίκες. Ακόμα και στην πολιτική υπερισχύει το άτομο, η προσωπική καριέρα, οι δικές του υποθέσεις, αν όχι τά ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν ξέρω αν οφείλω να το ονομάσω γυναικεία χειραφέτηση ή μάλλον ανδρική παρακμή. όχι εάν αποδίδεται περισσότερο στην αυξημένη ευαισθησία και ικανότητα των γυναικών ή σε ένα αυξανόμενο μούδιασμα και ανικανότητα των ανδρών. Θα έλεγα Solomonically και στους δύο. Σήμερα, όταν πρέπει να εκλέξουμε πρόεδρο ή πρωθυπουργό, βρίσκομαι να λέω: ας ελπίσουμε ότι είναι γυναίκα.
Αλλά δεν είναι ένα ενδεχόμενο φαινόμενο. υπάρχει κάτι βαθύτερο και πιο δομικό: η εξουσία περνάει στις γυναίκες. Δεν χρειάζεται να είσαι φεμινίστρια για να επικροτήσεις αυτή τη γυναικεία στροφή. Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος ότι το μέλλον της πολιτικής είναι γυναικείο. Δεν το λέω με παραίτηση ή για να ευχαριστήσω τις γυναίκες, είναι καθαρή παρατήρηση του γεγονότος: ναι, η πολιτική σήμερα ταιριάζει περισσότερο στις γυναίκες. Και δεν θα πω καν ότι είναι δείγμα πολιτικής παρακμής. Οι γυναίκες σήμερα έχουν περισσότερη αποφασιστικότητα, χαρακτήρα, επιμονή, εφαρμόζουν περισσότερο τον εαυτό τους, είναι λιγότερο επιφανειακές και πολυταλαντούχες, πιο κατάλληλες για διακυβέρνηση και ηγεσία της πολιτικής. Ο άνδρας τα παρατάει, είναι μαλακός, έχει λιγότερη θέληση. Δεν βρισκόμαστε στο βασίλειο των Αμαζόνων αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι η Γυναίκα, μια συστολή της λατινικής Domina, είναι αυτή που κυριαρχεί και στη δημόσια ζωή. Οι γυναίκες είναι πιο πρακτικές, πιο ρεαλιστές και λιγότερο επιρρεπείς στη διαφθορά και την πολιτική ανεντιμότητα.
Μια φορά κι έναν καιρό, η Γκόλντα Μέιρ και η Ίντιρα Γκάντι, αλλά και οι βασίλισσες του παρελθόντος, έγραψαν ιστορία από μόνες τους. Μετά ήρθε η εποχή της Θάτσερ και μετά της Μέρκελ. σήμερα γίνεται κανόνας.
Οι γυναίκες έχουν μια φυσική κλίση στη χρηματιστική, η οποία από την εποχή του Αριστοτέλη είναι η τέχνη της διαχείρισης της οικονομίας και δεν αφορά πλέον μόνο τα οικιακά έξοδα, αλλά αυτά της εξοχικής συγκυριαρχίας ή της συγκυριαρχίας της Ένωσης. Μια γυναίκα ηγείται επίσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η Κριστίν Λαγκάρντ, ο Ντράγκι στην ευρω-γυναικεία εκδοχή. Κάτι που δεν προκαλεί, τουλάχιστον σε μένα, συμπάθεια και θαυμασμό, αλλά αποτελεί περαιτέρω επιβεβαίωση αυτής της καμπής.
Δεν είναι η αποκαρδιωμένη και καταθλιπτική ψυχική κατάσταση ενός άνδρα, ενός αρσενικού που βλέπει τώρα την παράδοση της εξουσίας και αφήνει τον εαυτό του να τον πιάσει ένα είδος συνδρόμου Στοκχόλμης. Είναι μια γαλήνια παραίτηση, που απαλλάσσει τον άνδρα από το άγχος της πολιτικής απόδοσης και από το καθήκον να επιδείξει τη μεγαλύτερη ικανότητά του για όραμα και διαχείριση, την ικανότητά του για διοίκηση και λήψη αποφάσεων. Άλλωστε, έχουν ήδη υπάρξει εποχές στην αρχαία Μεσόγειο που χαρακτηρίζονται από μητριαρχία. Κάτι που αντανακλάται ακόμα σε κάποιες νότιες κοινωνίες, όπου ο άντρας βασιλεύει αλλά η γυναίκα κυβερνά. Ακόμη και όταν παρέμεναν στο σπίτι για να ασκήσουν την εξουσία τους στο περιθώριο, ήταν οι υποκινητές των συζύγων τους, ενώ οι άνδρες αγαπούσαν να εμφανίζονται, να μονομαχούν, να πολεμούν, αλλά στη συνέχεια ανέθεταν τη διαχείριση του σπιτιού, της οικογένειας και των υποθέσεων στις γυναίκες τους. , αδερφές και μητέρες. Αυτή η προγονική κληρονομιά έχει πλέον ωριμάσει και έχει γίνει σύστημα. Και η ήττα της πολιτικής, η απόλυτη πλειοψηφία του κυρίαρχου λαού που παραιτείται από την κυριαρχία και δεν πάει να ψηφίσει, είναι περαιτέρω σημάδια ότι κάτι έχει αλλάξει, πρέπει να το λάβουμε υπόψη και να επισύρουμε τις απαραίτητες συνέπειες. Ο άνδρας παραμένει, αν είναι σε θέση να το διατηρήσει, το βασίλειο των τελικών σκοπών, ο κόσμος των νοημάτων, της τέχνης, του παιχνιδιού, της σκέψης, της μεταφυσικής. Ακόμα κι αν προερχόμαστε από έναν αιώνα, τον εικοστό αιώνα, στον οποίο η ισχυρή σκέψη εκπροσωπούνταν περισσότερο από γυναίκες. Μετά από χιλιετίες ανδρικής κυριαρχίας, οι πιο δυναμικοί στοχαστές του εικοστού αιώνα είναι αυτοί: η Simone Weil και η Hannah Arendt, η Maria Zambrano και η Rachel Bespaloff και άλλοι στοχαστές και συγγραφείς. Ενώ οι άνδρες δήλωναν σε μεγάλο βαθμό τον θάνατο της φιλοσοφίας και την ήττα της σκέψης ή απέτυχαν στα όνειρά τους, τα παιδιά του υπερανθρώπου τού Nίτσε, η σκέψη των γυναικών, πέρα από τους φεμινιστικούς ισχυρισμούς, απέκτησε πολιτικό, φιλοσοφικό και θρησκευτικό σφρίγος. Επιπλέον, μπαίνεις σε ένα βιβλιοπωλείο, πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή στο θέατρο ή σε ένα συνέδριο και βλέπεις περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες. Είναι ένα σημείο.
Το κλασικό ρεπερτόριο των κινήτρων είχε νόημα μέχρι χθες, παρά το προφανές του: όταν ο άνθρωπος πήγαινε στον πόλεμο και στο κυνήγι, όταν αμφισβητούσε το άγνωστο, τον κίνδυνο και την κακοκαιρία, έσκυβε έξω από το σπίτι και έφερνε φαγητό στην οικογένεια, ωστόσο φρόντιζε τις πηγές διατροφής, είχε μια φυσική τάση όχι μόνο να καθοδηγεί την κοινωνία αλλά και να την ερμηνεύει, να την κατανοεί, μέσω του πολιτισμού, της ψυχαγωγίας και της αναψυχής. Σήμερα όλα έχουν να κάνουν με το προσπέρασμα. Επιπλέον, το στερεότυπο του μεγάλου αγοριού επικρατεί στους νεαρούς άντρες, που κοροϊδεύουν οι γυναίκες με τη φράση του κωδικού: «δεν έχει τις μπάλες» . Εδώ διαμορφώνεται και ο εξευτελισμός της πολιτικής.
Κάποτε ειπώθηκε ότι οι άνδρες έχουν μια γενική όραση για τα πράγματα, ενώ οι γυναίκες έχουν μια συγκεκριμένη, κοντινή όραση. Σήμερα αυτό δεν ισχύει πλέον, ο εγωκεντρικός ατομικισμός, η ματαιοδοξία και ο παιδικός ναρκισσισμός έχουν κάνει τους άνδρες να ασχολούνται περισσότερο με την προσωπική τους σφαίρα, αν όχι περισσότερο από τις γυναίκες. Ακόμα και στην πολιτική υπερισχύει το άτομο, η προσωπική καριέρα, οι δικές του υποθέσεις, αν όχι τά ιδιωτικά συμφέροντα. Δεν ξέρω αν οφείλω να το ονομάσω γυναικεία χειραφέτηση ή μάλλον ανδρική παρακμή. όχι εάν αποδίδεται περισσότερο στην αυξημένη ευαισθησία και ικανότητα των γυναικών ή σε ένα αυξανόμενο μούδιασμα και ανικανότητα των ανδρών. Θα έλεγα Solomonically και στους δύο. Σήμερα, όταν πρέπει να εκλέξουμε πρόεδρο ή πρωθυπουργό, βρίσκομαι να λέω: ας ελπίσουμε ότι είναι γυναίκα.
ΜΗΠΩΣ ΕΦΤΑΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΠΟ, ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΘΕΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΤΗΣ ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ,ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΟΥ; ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΙΚΟΥ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΟΣ; ΤΗΝ ΘΗΛΥΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΙΤ; ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ; Η ΟΠΟΙΑ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΟΥ ΕΙΔΕΝΑΙ; ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ;
ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΑΜΦΟΤΕΡΟ ΠΩΣ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ; Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΩΜΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΔΙΑΝΟΙΑ ΠΗΡΕ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟΝ ΧΩΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΔΙΑΝΟΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ; ΤΟΝ ΤΡΑΓΙΚΟ ΧΩΡΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΓΩ; ΤΟ ΕΓΩ ΕΙΜΙ...ΤΙ; ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΗΡΘΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΕΓΙΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΗΔΕΝ ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ;
Φιλ 1:20 – 27
Ἀδελφοί, ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ᾽ ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου. Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. εἰ δὲ τὸ ζῆν ἐν σαρκί, τοῦτό μοι καρπὸς ἔργου, καὶ τί αἱρήσομαι οὐ γνωρίζω. συνέχομαι δὲ ἐκ τῶν δύο, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· πολλῷ γὰρ μᾶλλον κρεῖσσον· τὸ δὲ ἐπιμένειν ἐν τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον δι᾽ ὑμᾶς. καὶ τοῦτο πεποιθὼς οἶδα ὅτι μενῶ καὶ συμπαραμενῶ πᾶσιν ὑμῖν εἰς τὴν ὑμῶν προκοπὴν καὶ χαρὰν τῆς πίστεως, ἵνα τὸ καύχημα ὑμῶν περισσεύῃ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐν ἐμοὶ διὰ τῆς ἐμῆς παρουσίας πάλιν πρὸς ὑμᾶς. Μόνον ἀξίως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πολιτεύεσθε.
Λκ 11:47 – 54, 12:1
Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· οὐαὶ ὑμῖν, ὅτι οἰκοδομεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν προφητῶν, οἱ δὲ πατέρες ὑμῶν ἀπέκτειναν αὐτούς. ἄρα μαρτυρεῖτε καὶ συνευδοκεῖτε τοῖς ἔργοις τῶν πατέρων ὑμῶν, ὅτι αὐτοὶ μὲν ἀπέκτειναν αὐτούς, ὑμεῖς δὲ οἰκοδομεῖτε αὐτῶν τὰ μνημεῖα. διὰ τοῦτο καὶ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ εἶπεν· ἀποστελῶ εἰς αὐτοὺς προφήτας καὶ ἀποστόλους, καὶ ἐξ αὐτῶν ἀποκτενοῦσι καὶ ἐκδιώξουσιν, ἵνα ἐκζητηθῇ τὸ αἷμα πάντων τῶν προφητῶν τὸ ἐκχυνόμενον ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης, ἀπὸ τοῦ αἵματος Ἄβελ ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου· ναί, λέγω ὑμῖν, ἐκζητηθήσεται ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης. οὐαὶ ὑμῖν τοῖς νομικοῖς, ὅτι ἤρατε τὴν κλεῖδα τῆς γνώσεως· αὐτοὶ οὐκ εἰσήλθετε, καὶ τοὺς εἰσερχομένους ἐκωλύσατε. λέγοντος δὲ αὐτοῦ πρὸς αὐτοὺς ταῦτα ἤρξαντο οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι δεινῶς ἐνέχειν καὶ ἀποστοματίζειν αὐτὸν περὶ πλειόνων, ἐνεδρεύοντες αὐτόν, ζητοῦντες θηρεῦσαί τι ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ, ἵνα κατηγορήσωσιν αὐτοῦ. Ἐν οἷς ἐπισυναχθεισῶν τῶν μυριάδων τοῦ ὄχλου ὡς καταπατεῖν ἀλλήλους, ἤρξατο λέγειν πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ πρῶτον· προσέχετε ἑαυτοῖς ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων, ἥτις ἐστὶν ὑπόκρισις.
Φιλ 1:20 – 27
ΑπάντησηΔιαγραφήἈδελφοί, ἐν οὐδενὶ αἰσχυνθήσομαι, ἀλλ᾽ ἐν πάσῃ παρρησίᾳ, ὡς πάντοτε, καὶ νῦν μεγαλυνθήσεται Χριστὸς ἐν τῷ σώματί μου εἴτε διὰ ζωῆς εἴτε διὰ θανάτου. Ἐμοὶ γὰρ τὸ ζῆν Χριστὸς καὶ τὸ ἀποθανεῖν κέρδος. εἰ δὲ τὸ ζῆν ἐν σαρκί, τοῦτό μοι καρπὸς ἔργου, καὶ τί αἱρήσομαι οὐ γνωρίζω. συνέχομαι δὲ ἐκ τῶν δύο, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· πολλῷ γὰρ μᾶλλον κρεῖσσον· τὸ δὲ ἐπιμένειν ἐν τῇ σαρκὶ ἀναγκαιότερον δι᾽ ὑμᾶς. καὶ τοῦτο πεποιθὼς οἶδα ὅτι μενῶ καὶ συμπαραμενῶ πᾶσιν ὑμῖν εἰς τὴν ὑμῶν προκοπὴν καὶ χαρὰν τῆς πίστεως, ἵνα τὸ καύχημα ὑμῶν περισσεύῃ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐν ἐμοὶ διὰ τῆς ἐμῆς παρουσίας πάλιν πρὸς ὑμᾶς. Μόνον ἀξίως τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ πολιτεύεσθε.
Λκ 11:47 – 54, 12:1
Εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς τοὺς ἐληλυθότας πρὸς αὐτὸν Ἰουδαίους· οὐαὶ ὑμῖν, ὅτι οἰκοδομεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν προφητῶν, οἱ δὲ πατέρες ὑμῶν ἀπέκτειναν αὐτούς. ἄρα μαρτυρεῖτε καὶ συνευδοκεῖτε τοῖς ἔργοις τῶν πατέρων ὑμῶν, ὅτι αὐτοὶ μὲν ἀπέκτειναν αὐτούς, ὑμεῖς δὲ οἰκοδομεῖτε αὐτῶν τὰ μνημεῖα. διὰ τοῦτο καὶ ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ εἶπεν· ἀποστελῶ εἰς αὐτοὺς προφήτας καὶ ἀποστόλους, καὶ ἐξ αὐτῶν ἀποκτενοῦσι καὶ ἐκδιώξουσιν, ἵνα ἐκζητηθῇ τὸ αἷμα πάντων τῶν προφητῶν τὸ ἐκχυνόμενον ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης, ἀπὸ τοῦ αἵματος Ἄβελ ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου τοῦ ἀπολομένου μεταξὺ τοῦ θυσιαστηρίου καὶ τοῦ οἴκου· ναί, λέγω ὑμῖν, ἐκζητηθήσεται ἀπὸ τῆς γενεᾶς ταύτης. οὐαὶ ὑμῖν τοῖς νομικοῖς, ὅτι ἤρατε τὴν κλεῖδα τῆς γνώσεως· αὐτοὶ οὐκ εἰσήλθετε, καὶ τοὺς εἰσερχομένους ἐκωλύσατε. λέγοντος δὲ αὐτοῦ πρὸς αὐτοὺς ταῦτα ἤρξαντο οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι δεινῶς ἐνέχειν καὶ ἀποστοματίζειν αὐτὸν περὶ πλειόνων, ἐνεδρεύοντες αὐτόν, ζητοῦντες θηρεῦσαί τι ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ, ἵνα κατηγορήσωσιν αὐτοῦ. Ἐν οἷς ἐπισυναχθεισῶν τῶν μυριάδων τοῦ ὄχλου ὡς καταπατεῖν ἀλλήλους, ἤρξατο λέγειν πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ πρῶτον· προσέχετε ἑαυτοῖς ἀπὸ τῆς ζύμης τῶν Φαρισαίων, ἥτις ἐστὶν ὑπόκρισις.