ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ «Ἡ ἀναγκαιότης τοῦ συνοδικοῦ φρονήματος» τῆς Α.Θ.Π., τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ἐπί τῇ ἀναγορεύσει Αὐτοῦ εἰς Ἐπίτιμον Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Σύδνεϋ

 

.......Καίτοι ἐν τῇ ἐκδηλώσει ταύτη ὅλα πραγματοποιοῦνται εὐσχημόνως καί κατά τάξιν, ἐπιτρέψατε ἡμῖν, ἐκλεκτοί προσκεκλημένοι, νά ἐκκινήσωμεν τήν ὁμιλίαν ἡμῶν παραδόξως πως, ἀναμιμνησκόμενοι τήν ἱστορίαν τῆς πυργοποιίας τῆς Βαβέλ ἐκ τῆς Μωσαϊκῆς Παραδόσεως τῆς Ἱερᾶς τῆς Γενέσεως Βίβλου καί τήν παιδαγωγίαν την οποίαν ἐπέβαλεν ὁ Κύριος Σαβαώθ ἐπί ἐκείνων, οἵτινες ἐκ τῆς πολλῆς των ἀλαζονείας ᾠκοδόμησαν τόν νοητόν πύργον τῆς ἀποστασίας κατά τοῦ Θεοῦ: «καί διέσπειρεν αὐτούς Κύριος ἐκεῖθεν ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς, καί ἐπαύσαντο οἰκοδομοῦντες τήν πόλιν καί τόν πύργον. Διά τοῦτο ἐκλήθη τό ὄνομα αὐτῆς Σύγχυσις, ὅτι ἐκεῖ συνέχεε Κύριος τά χείλη πάσης τῆς γῆς, καί ἐκεῖθεν διέσπειρεν αὐτούς Κύριος ἐπί πρόσωπον πάσης τῆς γῆς» (Γεν. 11, 8-9), κατά τό ἱερόν κείμενον.

Ὅθεν, σύγχυσις καί ταραχή καί διαίρεσις, ἔριδες καί μάχαι ἐπικρατοῦν ὅταν ἡ ἀνθρωπότης ἐπαναστατῇ κατά τοῦ Θεοῦ καί, ἀσφαλῶς, ἡ πρώτη ἐκείνη ἐπανάστασις τοῦ ἀρχαίου Ἀδάμ κατά τοῦ ἁγίου θελήματος τοῦ Δημιουργοῦ εἶναι πού ἐπιφέρει τήν ἔκπτωσιν ἐκ τῆς κοινωνίας τῆς ἀγάπης τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ, τόν σκοτασμόν τοῦ νοός τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀποξένωσιν ἐκ τῆς χάριτος ἀλλά καί τήν ἐπανάστασιν καί τήν διχόνοιαν μεταξύ τῶν τέκνων τοῦ Ἀδάμ, ὡς εἴδομεν ἐκ τῆς ἀναφορᾶς εἰς τόν Πύργον τῆς Βαβέλ, ἀλλά καί ἐκ πολλῶν ἄλλων, ὡς ἡ ἀδελφοκτονία τοῦ Κάϊν καί πλεῖστα ὅσα ἀκόμη. Και ως ταῦτα πάντα εἰσέρχονται, ὡς ἐπείσακτος νόσος, εἰς τήν ἀνθρωπίνην πραγματικότητα δι᾽ ἑνός ἀνθρώπου, οὕτω καί διά τοῦ Ἑνός καί Μοναδικοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Πατρός ἀποκαθίσταται ἡ πηλίνη ἀδαμιαία φύσις εἰς τό ἀρχαῖον κάλλος καί ἐπέρχεται ἡ συμφιλίωσις καί ἡ ἑνότης κατά τήν διδασκαλίαν τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου (πρβλ. Α’ Ρωμ. 12 κ. ἑξ.).

Εἰκόνα θαυμαστήν τῆς ἑνότητος, ἐν ἀντιθέσει, μέ τά προλεχθέντα ἀνευρίσκομεν εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί δή εἰς τήν περιγραφήν τῆς Πεντηκοστῆς, καθ᾽ ἥν ἅπασα ἡ Ἐκκλησία ἦτο συνηγμένη «ἐπί τό αὐτό» (Πρ. 2, 1), ὡς ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα, καί εἶναι τῷ ὄντι ἄξιον θαυμασμοῦ ὅτι ἡ ἔκχυσις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἐπιφέρει τήν ποικιλίαν τῶν γλωσσῶν, ἥτις ὅμως δέν προκαλεῖ τήν σύγχυσιν τῆς Βαβέλ, τοὐναντίον ὁδηγεῖ εἰς τήν κοινωνίαν ἐν τρόπῳ θαυμαστῷ, δηλονότι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, διότι μόνον διά τοῦ πανσθενουργοῦ καί γλωσσοπυρσομόρφου Πνεύματος εἶναι δυνατή ἡ ἑνότης, ἥτις μάλιστα εἶναι τό ὀντολογικόν ἐκεῖνο στοιχεῖον, τό ὁποῖον κυριαρχεῖ κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, τήν οὕτω καλουμένην ἡμέραν φανερώσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ.

Κατ᾿ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἡμέραν, ἐν θαυμαστῇ ἑνότητι, φανεροῦται εις τας καθολικάς αὐτῆς διαστάσεις ἡ Ἐκκλησία, ἥτις ἐκτίσθη πρό καταβολῆς κόσμου ἐν τῇ πανσοφίᾳ τοῦ Πατρός, διά τοῦ Υἱοῦ, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ. Ἅπασα ἡ Ἐκκλησία εἰς ἕνα τόπον, ὡς ἡ μία φωνή τοῦ Παρακλήτου συνέρχεται καί καθίσταται τό κέντρον τῆς Κτίσεως καί καλεῖ ἅπαντας εἰς ἑνότητα, καθώς ψάλλομεν κατά τήν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς: «Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε, καί συμφώνως δοξάζομεν τό πανάγιον Πνεῦμα»[1].

Θά ἐλέγομεν, συνεπῶς, ὅτι ἀρχετυπικῶς ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία κατά τήν ἡμέραν τῆς φανερώσεως αὐτῆς εἰς τόν κόσμον, εὑρίσκεται ἐν Συνόδῳ, ἤτοι συνηγμένη «ἐπί τό αὐτό» ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, διότι Σύνοδος καί Ἐκκλησία, μᾶλλον οὐδόλως δύνανται νά ὑπάρξουν κεχωρισμένως ἀπ᾽ ἀλλήλων, καθώς λέγει καί ὁ ἡμέτερος ἐν ἁγίοις Προκάτοχος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης ὁ Χρυσορρήμων: «Ἐκκλησία γάρ συστήματος καί συνόδου ἐστίν ὄνομα»[2]. Συνεπῶς, Σύνοδος εἶναι ἡ χαρισματική συγκρότησις τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς ὁποίας φανεροῦται ἡ ἀλήθεια, ὡς γεγονός ἑνότητος, κοινωνίας καί ἀγάπης, καί οὐχί ἀσφαλῶς ὡς συνέδριον ἐπιστημονικοῦ τύπου, ἔνθα διαλεγόμεθα ἐπιστημονικῶς καί φιλοσοφικῶς διά τήν εξαγωγήν συμπερασμάτων τινῶν.

Ἀσφαλῶς, ἡ Σύνοδος εἶναι ἀπαραίτητος καί ἀναγκαία ὁσάκις διασαλεύεται ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε διότι φαλκιδεύεται ἡ ἀλήθεια τῆς Πίστεως, εἴτε διότι ἀμφισβητεῖται ἡ ἱεροκανονική της σταθερότης. Λέγει, ἐν προκειμένῳ, ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Περγάμου κυρός Ἰωάννης, ὁ παγκοσμίου κύρους θεολόγος τῶν ἐσχάτων χρόνων, τά ἑξῆς: «Ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία διασαλεύεται ὅταν ὁ καθένας ὑψώνει τό ἀνάστημά του καί γίνεται ἐκφραστής καί ὑπερασπιστής τῆς ἀλήθειας […], διάφοροι ἐκφράζουν μέ τή δική τους αὐθεντία τήν ἀλήθεια. Καί ἔχουμε ἔτσι μία διαίρεση οὐσιαστική μέσα στήν Ἐκκλησία». Καί συνεχίζει ὁ μακαριστός Ἱεράρχης: «Ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων εἶναι αὐτή πού τελικά ἀποφαίνεται γιά τήν ἀλήθεια. Ἡ Σύνοδος εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιά νά μποροῦμε νά διαπιστώνουμε ποιά εἶναι ἡ ἀλήθεια. Καί ὄχι ἡ γνώμη τοῦ καθενός, καί ὄχι ἡ γνώμη των διαφόρων ὁμάδων»[3].[ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ. ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΣ ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΕΣ. ΤΙ ΣΧΕΣΗ ΕΧΕΙ Η ΚΑΘΕ ΣΥΝΟΔΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ. ΤΟΝ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΑ Η ΣΥΝΟΔΟΣ, ΟΤΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΠΑΡΕΚΤΡΕΠΕΤΑΙ. ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΝ Η ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ.]

Ἀτυχῶς, ἐσχάτως, κυρίως ἐξ ἀφορμῆς τῆς συγκλήσεως τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς συνελθούσης ἐν Κρήτῃ, ὑπῆρξαν πλεῖσται ὅσαι ἀμφισβητήσεις τῶν ἐκκλησιολογικῶν ἀρχῶν τῆς συνοδικῆς συνειδήσεως καί ἐν γένει τοῦ φρονήματος τῆς Ἐκκλησίας. Μετ’ ἐπιτάσεως καί ἀπό τούτου τοῦ βήματος ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι : «Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς μιᾶς, ἁγίας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ αὐθεντικήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν, τόν Μονογενῆ Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν φανερώσαντα, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως, τοῦ ὅλου ἐπιγείου ἔργου, τῆς σταυρικῆς θυσίας καί τῆς ἀναστάσεώς Αὐτοῦ, τόν Τριαδικόν Θεόν ὡς ἄπειρον Ἀγάπην»[4]. Θά ἐλέγομεν μάλιστα, ἄνευ δευτέρας σκέψεως, ὅτι ἡ ἀναίτιος πολεμική κατά τῆς Συνόδου ταύτης ἀποτελεῖ ἕν ἐπί πλέον ἐχέγγυον ὅτι αὐτή ἐκφράζει τήν γνησίαν φωνήν τοῦ Παρακλήτου.[ORIGINAL]

Αὐτήν τήν γνησίαν φωνήν τοῦ Πνεύματος, περί τῆς ὁποίας προσφυῶς ἐγράφη: «Σήμερον ἡ ἀρχαία καί μουσουργική φωνή τοῦ Πνεύματος πάλιν ἀκούεται. Σήμερον ἡ εὐδίνητος καί εὔλαλος τῆς Ἐκκλησίας γλῶττα κηρύττει καί τἀληθῆ λέγει. Σήμερον ὁ ἦχος ὁ καθαρός τῶν ἑορταζόντων μελωδεῖται καί εἰς τά τέτταρα τῆς Οἰκουμένης πέρατα ἀφικνεῖται»[5], αὐτήν τήν φερέσβιον καί τερψίμβροτον φωνήν, λέγομεν, ἔχομεν περισσότερον ἤ ἄλλοτε ἀνάγκην σήμερον, διό καί ἡ Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως όχι μόνον διακηρύττει τήν βαθεῖαν καί ἀκλόνητον συνοδικήν συνείδησιν αὐτῆς ἀλλά ἐγγυᾶται καί διαφυλάττει τήν ἑνότητα τῆς καθ᾽ ὅλου Ἐκκλησίας κατά τάς ἀρχαιόθεν θυσιαστικάς εὐθύνας αὐτῆς.

Οὐδόλως, ἄλλωστε, εἶναι τυχαῖον ὅτι ἅπασαι αἱ Ἅγιαι καί Σεπταί Οἰκουμενικαί Σύνοδοι συνεκλήθησαν εἰς τό κανονικόν ἔδαφος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῇ φροντίδι καί μερίμνῃ καί εἰς τάς πλεῖστας τῶν περιπτώσεων, τῇ πρωτοστασίᾳ τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν, διότι, ὡς ἐλέχθη, ἡ ἀλήθεια ἐκφράζεται διά τῆς Συνόδου, ὡς ἐκφράσεως τῆς καθόλου Ἐκκλησίας. Ἡ μερικότης καί ἀποσπασματικότης τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, δέν εἶναι δυνατόν νά ἐκφράσῃ τήν καθολικήν ἀλήθειαν τῆς Ἐκκλησίας, διό καί ἡ Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων, οἵτινες δέν παρίστανται εἰς τήν Σύνοδον ὡς μεμονωμένα καί αὐθύπαρκτα -οὕτως εἰπεῖν- πρόσωπα ἀλλ᾽ ἐκ προσώπου τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ αὐτῶν, ὡς ἔκφρασις τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις φέρει εἰς τήν πληρότητά των τά χαρίσματα τῆς Ἑνότητος, τῆς Ἁγιότητος, τῆς Καθολικότητος καί τῆς Ἀποστολικότητος, κωδικοποιεῖ τήν ἐμπειρίαν τῆς ἀληθείας καί οὐχί θεωρητικάς τινας ἀρχάς.  

Αἰσθανόμεθα, καί ἀπό τούτου τοῦ ἐπισήμου βήματος, τήν ἀνάγκην νά διαδηλώσωμεν ὅτι ἡ Συνοδικότης ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ δέν νοεῖται ὡς σύστημα ἀνάλογον τῆς ἀντιπροσωπευτικῆς Δημοκρατίας, ὅπου αἱ Ἐκκλησίαι ἐκλαμβάνονται καί νοοῦνται ὡς Ὁμόσπονδα Κρατίδια μέ κύριαρχον χαρακτηριστικόν τήν ἀριθμητικήν ἀντιπροσώπευσιν καί τάς ἰσοπεδωτικάς λογικάς, ἐνίων ἐκ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν σήμερον. Τό συνοδικόν φρόνημα τῆς Ἐκκλησίας ἐκφράζεται, αὐθεντικῷ τῷ τρόπῳ, ὑπό δύο ἀπαραιτήτους καί ἀπαρεγκλίτους προϋποθέσεις:

Προϋπόθεσις πρώτη: τό ἀξίωμα ἤ μᾶλλον τό χάρισμα καί ἡ εὐθύνη τοῦ Πρώτου. Ἡ Συνοδικότης ἄνευ τοῦ Πρωτείου, καί τἀνάπαλιν, συνιστοῦν σχῆμα ὄχι μόνον ὀξύμωρον ἀλλά καί ἀνύπαρκτον. Ἤδη ὁ 34^ος Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων θέτει τό ἀσφαλές πλαίσιον καί τήν ἰσόρροπον σχέσιν μεταξύ τῆς Συνόδου καί τοῦ Πρώτου «Τούς ἐπισκόπους ἑκάστου ἔθνους εἰδέναι χρή τόν ἐν αὐτοῖς πρῶτον, καί ἠγεῖσθαι αὐτόν ὡς κεφαλήν, καί μηδέν τι πράττειν ἄνευ τῆς ἐκείνου γνώμης· ἐκεῖνα δέ μόνα πράττειν ἕκαστον, ὅσα τῇ αὐτοῦ παροικίᾳ ἐπιβάλλει, καί ταῖς ὑπ᾿ αὐτήν χώραις. Ἀλλά μηδέ ἐκεῖνος ἄνευ τῆς πάντων γνώμης ποιείτω τι. Οὕτω γάρ ὁμόνοια ἔσται, καί δοξασθήσεται ὁ θεός, διά Κυρίου, ἐν ἁγίῳ Πνεύματι· ὁ Πατήρ, καί ὁ Υἱός, καί τό ἅγιον Πνεῦμα»[6], ὡς λέγει ὁ θεόγραπτος κανών. Σημειωθήτω, βεβαίως, ὅτι ὁ Πρῶτος δέν ὑφίσταται τιμῆς ἕνεκεν, διότι ἄνευ τοῦ Πρώτου δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξῃ Σύνοδος. «Ὅπου, συνεπῶς, σύνοδος, ἐκεῖ καί πρωτεῖο. Καί ὅπου πρωτεῖο, ἐκεῖ καί Σύνοδος»[7], θά σημειώσῃ καί πάλιν ὁ πολύς μακαριστός Περγάμου Ἰωάννης. Βεβαίως, τό Πρωτεῖον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου εἶναι σήμερον ὁ λίθος τοῦ προσκόμματος διά μερικάς ἐκ τῶν νεοπαγῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ᾽ ὡς ἐλέχθη, ἡ πρόταξις καί μάλιστα ἡ ὑπερτροφική ἀνάπτυξις τῆς Συνοδικότητος εἰς βάρος τοῦ Πρωτείου συνιστᾷ ὀθνείαν ἀλλοίωσιν τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογίας καί ἐπικίνδυνον ἐκτροπήν ἐκ τῶν ἱεροκανονικῶς παραδεδομένων.

Προϋπόθεσις δευτέρα: ἡ συνοδικότης οὐδόλως δύναται νά ὑφίσταται ἐκτός τῶν θεσπισθέντων ὑπό τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὅρων καί ὁρίων. Παρά τήν υἱοθέτησιν ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί νεοφανῶν μορφῶν συνοδικῆς αὐτοσυνειδησίας, ὡς λόγου χάριν, τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων, ἀλλά καί τήν, ἐπί ἴσοις ὅροις, συμμετοχήν καί τῶν νεοτεύκτων Ἐκκλησιῶν εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον, ὀφείλομεν νά τονίσωμεν ὅτι ὁ θεσμός τῆς Πενταρχίας εἶναι ἀπολύτως ἱεροκανονικός καί ἀπαράγραπτος. Λέγει χαρακτηριστικῶς, ἐν προκειμένῳ, ὁ μέγας τῆς Ἐκκλησίας δογματικός Πατήρ, Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός: «Σύνοδός ἐστιν ὅτε τά πέντε πατριαρχεῖα θεσπίσουσι μίαν πίστιν, καί ἕνα λόγον∙ εἰ δέ ἐκ τούτων κἂν εἷς ἀπολείψῃ, ἢ οὐχ ὑποκύψειε τῇ συνόδῳ, αὕτη σύνοδος οὐκ ἔστιν, ἀλλά παρασυναγωγή καί συνέδριον ματαιότητος καί ἀλαζονείας»[8].

Ἡ προσήλωσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εἰς τό συνοδικόν συνειδός, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι ἀπαράτρεπτος, διό καί, ὡς ἐλέχθη, συνεκάλεσε τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον, παρά τάς τιτανίους ἀντιξοότητας. Ἐάν μάλιστα τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ὑποκῦπτον εἰς τάς διαφόρους φωνάς τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ καί τοῦ φονταμενταλισμοῦ, εἰς τάς φωνάς τῆς ἐσωστρεφείας καί τῆς ἀποκλειστικότητος, εἶχεν ἀρνηθῆ αὐτήν τήν κλῆσιν τοῦ Θεοῦ, τότε θά εἶχε καταγραφῆ μία ἀπό τάς μεγαλυτέρας ἥττας εἰς τήν πολύχρονον καί πολυκύμαντον ἱστορίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Διό καί εἰς πᾶσαν εὐκαιρίαν τονίζει τήν ἀναγκαιότητα τοῦ ἀληθοῦς συνοδικοῦ φρονήματος, οὐχί μόνον λόγοις ἀλλά, κυρίως, ἔργοις. Καί τοῦτο δύναται νά βεβαιώσῃ ὁ Ἱερώτατος ἀδελφός Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Μακάριος καί σύμπας ὁ ἱερός κλῆρος καί ὁ λαός τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας, καθ᾽ ὅτι ἐσχάτως ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐνέκρινεν ἀσμένως τό νέον Σύνταγμα αὐτῆς, κείμενον ἄριστον ἐξ ἐπόψεως ἱεροκανονικῆς καί ποιμαντικῆς, καί ἔργον πολυμόχθου καί ἐντατικῆς ἐργασίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ὁμάδος Καθηγητῶν καί εἰδικῶν ἐπιστημόνων, τό ὁποῖον λαμβάνει πρόνοιαν δημιουργίας Συνόδου Ἐπισκόπων μέ Πρῶτον τόν ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπον Αὐστραλίας. Συγχαίρομεν καί ἐπαινοῦμεν, καί μέ τήν παροῦσαν εὐκαιρίαν τόν προσφιλέστατον ἀδελφόν, διότι με ταύτην τήν πρωτοβουλίαν, τήν ὁποίαν ὁλοκαρδίως ἐπηυλογήσαμεν, ἐκκλησιαστικοποιήθη ἡ διοίκησις τῆς κατ᾽ αὐτόν Ἀρχιεπισκοπῆς καί διωρθώθησαν στρεβλώσεις καί παραχρήσεις, αἵτινες ἐπεσωρεύθησαν τῇ παραδρομῇ τοῦ χρόνου εἰς τήν διοικητικήν διάρθρωσιν καί διακυβέρνησιν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς. Παραλλήλως δέ, καθίσταται περισσότερον ἰσχυρά ἡ θέσις τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου ἐν τῇ Αὐστραλιανῇ Κοινοπολιτείᾳ καί ἐνδυναμοῦται καί ἐπιβεβαιοῦται, ἐπισημότερον, ἡ ἱεροκανονική σχέσις τῆς ἐνταῦθα Ἐπαρχίας τοῦ Θρόνου μετά τοῦ σεπτοῦ Κέντρου του Φαναρίου.

Αναστάσιος: ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ «Ἡ ἀναγκαιότης τοῦ συνοδικοῦ φρονήματος» τῆς Α.Θ.Π., τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ, ἐπί τῇ ἀναγορεύσει Αὐτοῦ εἰς Ἐπίτιμον Διδάκτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Σύδνεϋ (anastasiosk.blogspot.com)

5. Ἑγκόλπιον Ἡμερολόγιον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, 2021, σελ. 46.

Ἐν δοξολογίᾳ πολλῇ καί ἐν ἀπείρῳ εὐχαριστίᾳ πρός τόν ἐν Τριάδι Θεόν ἡμῶν ἀποδεχόμεθα τήν προσγινομένην τιμήν τῆς ἀναγορεύσεως τῆς ἡμῶν Μετριότητος εἰς τήν περιωπήν τοῦ Ἐπιτίμου Διδάκτορος τῆς περιπύστου Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τῆς πρώτης Ὀρθοδόξου Θεολογικῆς Σχολῆς ἐν τῷ Νοτίῳ ἡμισφαιρίῳ, ἱδρυθείσης ὑπό τοῦ μακαριστοῦ καί πεφιλημένου Ἱεράρχου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, αειμνήστου Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κυροῦ Στυλιανοῦ, τοῦ λογίου ποιμένος, τοῦ ἐγνωσμένου ποιητοῦ, τοῦ ἐγκρατοῦς θεολόγου, τοῦ ἐκδαπανήσαντος τόν ἐπί γῆς βίον αὐτοῦ ὑπέρ τῶν δικαίων τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους. (ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΦΙΛΗΜΕΝΟ)

7. Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου Ἱωάννου Ζηζιούλα, «Ὁ Συνοδικός Θεσμός» στό Ἔργα Α΄-Ἐκκλησιολογικά Μελετήματα, Ἐκδ. Δόμος, Ἀθήνα 2016, σελ. 721.

.. ὡς λέγει ὁ θεόγραπτος κανών. Σημειωθήτω, βεβαίως, ὅτι ὁ Πρῶτος δέν ὑφίσταται τιμῆς ἕνεκεν, διότι ἄνευ τοῦ Πρώτου δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξῃ Σύνοδος. «Ὅπου, συνεπῶς, σύνοδος, ἐκεῖ καί πρωτεῖο. Καί ὅπου πρωτεῖο, ἐκεῖ καί Σύνοδος»[7], 

.....διότι μόνον διά τοῦ πανσθενουργοῦ καί γλωσσοπυρσομόρφου Πνεύματος εἶναι δυνατή ἡ ἑνότης, ἥτις μάλιστα εἶναι τό ὀντολογικόν ἐκεῖνο στοιχεῖον, τό ὁποῖον κυριαρχεῖ κατά τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς, τήν οὕτω καλουμένην ἡμέραν φανερώσεως τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῷ κόσμῳ.

Κατ᾿ αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἡμέραν, ἐν θαυμαστῇ ἑνότητι, φανεροῦται εις τας καθολικάς αὐτῆς διαστάσεις ἡ Ἐκκλησία, ἥτις ἐκτίσθη πρό καταβολῆς κόσμου ἐν τῇ πανσοφίᾳ τοῦ Πατρός, διά τοῦ Υἱοῦ, ἐν Πνεύματι ἁγίῳ.

ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΓΡΑΙΑ ΣΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΕΡΜΑ..(ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ ΚΑΙ ΑΚΟΥΤΕ ΤΟΝ κ. ΞΙΩΝΗ)

Γιατί ο Θεός έγινε Άνθρωπος; (Άγιος Μάξιμος Ομολογητής)

  

"Τοῦτό ἐστι τὸ μακάριον, δι᾿ ὃ τὰ πάντα συνέστησαν τέλος"

«᾿Αλλὰ μὲ τὸ πολύτιμο αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θυσιάστηκε σὰν ἀμνὸς ἄμωμος καὶ ἄσπιλος, κι ἦταν βέβαια προορισμένος πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἀλλὰ φανερώθηκε γιὰ χάρη μας αὐτὰ τὰ τελευταῖα χρόνια». 

Τὸ μυστήριο τοῦτο [τοῦ Χριστοῦ] προγνώριζε ὁ Πατέρας καὶ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα.

῾Ο Πατέρας γιατὶ ἔτσι εὐδόκησε, ὁ Υἱὸς γιατὶ ἦταν ὁ αὐτουργός, καὶ τὸ Πνεῦμα γιατὶ συνεργαζόταν σ᾿ αὐτό. Γιατὶ εἶναι μία ἡ γνώση τοῦ Πατέρα καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδὴ εἶναι μία καὶ ἡ οὐσία καὶ ἡ δύναμη. Δὲν ἀγνοοῦσε δηλαδὴ ὁ Πατέρας ἢ τὸ ἅγιο Πνεῦμα τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ, γιατὶ ὑπῆρχε σὲ ὁλόκληρο τὸν Υἱό, ποὺ αὐτουργοῦσε τὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας μὲ τὴ σάρκωσή Του, ὅλος κατὰ τὴν οὐσία Του ὁ Πατέρας, ὄχι βέβαια μὲ σάρκωσή Του, ἀλλὰ εὐδοκώντας γιὰ τὴ σάρκωση τοῦ Υἱοῦ, καὶ ὁλόκληρο τὸ ἅγιο Πνεῦμα κατὰ τὴν οὐσία Του ὑπῆρχε στὸν Υἱό, ὄχι λαμβάνοντας σάρκα, ἀλλὰ συνεργώντας μὲ τὸν Υἱὸ στὴν ἀπόρρητη γιὰ μᾶς σάρκωσή Του.

Εἴτε λοιπὸν πεῖ κάποιος Χριστό, εἴτε μυστήριο τοῦ Χριστοῦ, τὴν πρόγνωση γι᾿ αὐτὸ κατὰ τὴν οὐσία τὴν ἔχει μόνη ἡ ἁγία Τριάδα, ὁ Πατέρας, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κι ἄς μὴν ἀναρωτηθεῖ κανένας πῶς ὁ Χριστός, ἐνῶ εἶναι ἕνας ἀπὸ τὴν ἁγία Τριάδα, γίνεται ἀντικείμενο πρόγνωσής της, ἔχοντας ὑπόψη ὅτι δὲν ἔγινε πρόγνωση τοῦ Χριστοῦ ὡς Θεοῦ, ἀλλὰ ὡς ἀνθρώπου, ἔγινε δηλαδὴ πρόγνωση τῆς κατ᾿ οἰκονομίαν σάρκωσής του γιὰ χάρη τοῦ ἀνθρώπου. Γιατὶ ὅ,τι ὑπάρχει αἰώνια ποτὲ δὲν προγνωρίζεται ἀπὸ ἕνα ἄλλο αἰώνιο. Γιατὶ ἡ πρόγνωση γίνεται γιὰ ὅσα ἔχουν ἀρχὴ στὸ εἶναι καὶ γιὰ κάποια αἰτία. Προγνωρίσθηκε λοιπὸν ὁ Χριστὸς ἀπὸ πρὶν ὄχι γι᾿ αὐτὸ ποὺ ἦταν κατὰ φύση γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ γι᾿ αὐτὸ ποὺ φάνηκε ὅτι ἔγινε ἀργότερα γιὰ μᾶς κατ᾿ οἰκονομία. ῎Επρεπε δηλαδὴ ἀληθινὰ ὁ φυσικὸς δημιουργὸς τῆς οὐσίας τῶν ὄντων νὰ γίνει αὐτουργὸς καὶ τῆς κατὰ χάρη θέωσης τῶν δημιουργημάτων, ὥστε ὁ δωρητὴς τοῦ εἶναι νὰ φανεῖ δωρεοδότης καὶ τῆς μακαριότητας. ᾿Επειδὴ λοιπὸν κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν γνωρίζει καθόλου τὸν ἑαυτό του ἢ κάποιο ἄλλο τί εἶναι ὡς πρὸς τὴν οὐσία, εἶναι εὔλογο ὅτι κανένα ἀπὸ τὰ ὄντα δὲν ἔχει κατὰ τὴ φύση τὴν ἱκανότητα πρόγνωσης κανενὸς ἀπὸ ὅσα θὰ γίνουν, πλὴν μόνο ὁ Θεὸς ὁ πάνω ἀπὸ τὰ ὄντα, ποὺ καὶ τὸν ἑαυτό Του γνωρίζει τί εἶναι κατὰ τὴν οὐσία καὶ γιὰ ὅλα ὅσα δημιούργησε καὶ πρὶν ἀκόμα γίνουν εἶχε ἀπὸ πρὶν τὴ γνώση τῆς ὕπαρξής τους κι ἔμελλε κατὰ χάρη νὰ φιλοδωρήσει τὰ ὄντα μὲ τὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ τους καὶ τῶν ἄλλων, τί εἶναι στὴν οὐσία τους, καὶ νὰ φανερώσει τοὺς λόγους ποὺ ὑπάρχουν ἑνιαῖα σ᾿ αὐτὸν ἀπὸ πρίν.

Τὸ νὰ λένε μερικοὶ ὅμως πὼς ὁ Χριστὸς εἶχε προγνωσθεῖ πρὶν ἀπὸ τὴν καταβολὴ τοῦ κόσμου ἀπὸ ἐκείνους, στοὺς ὁποίους φανερώθηκε ὕστερα τοὺς τελευταίους καιρούς, ἐπειδὴ ἐκεῖνοι οἱ ἴδιοι ὑπῆρχαν πρὶν ἀπὸ τὴν καταβολὴ τοῦ κόσμου μαζὶ μὲ τὸν προεγνωσμένο Χριστό, αὐτὸν τὸ λόγο σὰν ἐντελῶς ἄσχετο μὲ τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ κάνει συναΐδια μὲ τὸν Θεὸ τὴν οὐσία τῶν λογικῶν ὄντων, τὸν ἀπορρίπτουμε. Γιατὶ εἶναι τελείως ἀδύνατο νὰ βρίσκονται μὲ τὸ Χριστό, ἔτσι ὅπως αὐτὸς εἶναι, καὶ πάλι νὰ λείψουν τελείως κάποτε ἀπὸ αὐτόν, ἂν βέβαια εἶναι φυσικὸ νὰ γίνει σ᾿ αὐτὸν ἡ ἀποπεράτωση τῶν αἰώνων καὶ ἡ στάση ὅσων κινοῦνται, μέσα στὴν ὁποία κανένα ἀπολύτως ἀπὸ τὰ ὄντα δὲ θὰ ὑπόκειται σὲ μεταβολή. ῾Ο λόγος τῆς Γραφῆς κάλεσε τὸν Χριστὸ ἄμωμο καὶ ἄσπιλο, ἐπειδὴ εἶναι κατὰ τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὴ φύση του τελείως ξένος ἀπὸ τὴ φθορὰ τῆς ἁμαρτίας. Γιατὶ ἡ ψυχή του δὲν εἶχε μῶμο κακίας οὔτε τὸ σῶμα του σπίλο τῆς ἁμαρτίας. 

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΣΩΖΕΙ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ, ΟΥΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΑΣ. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ"ΣΩΖΕΙ ΤΟΥΣ ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ"