Είναι ολοένα και πιο δύσκολο να διακρίνει κανείς τη διαφορά μεταξύ κεντροδεξιάς και κεντροαριστερής κυβέρνησης, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και σε επίπεδο οικονομικών επιλογών και, δυστυχώς, επίσης σε ηθικά και μεταναστευτικά ζητήματα. Η Forza Italia, για παράδειγμα, ευθυγραμμίζεται τώρα με τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Αυτό καταδεικνύεται από την πρόταση για την εύκολη απονομή της ιδιότητας του πολίτη (ius scholae) και τη συμπάθεια LGBT που δείχνει η Marina Berlusconi, ιδιοκτήτρια του κόμματος με κληρονομικό δικαίωμα, καθώς και η ενθουσιώδης προσήλωση στην ευρωπαϊκή μπάντα της Ursula Von der Leyen.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Η Giorgia Meloni επιδείκνυε την κυριαρχική της αποφασιστικότητα πριν από τις εκλογές και στη συνέχεια κάθισε στα πόδια των χρηματοοικονομικών ολιγαρχιών, υποκλίθηκε στα συμφέροντα του Ατλαντισμού, αφυπνίστηκε και γονάτισε στους Αμερικανούς, επέδειξε μια άγρια φιλοσιωνιστική στάση, υποστήριξε τις αντιρωσικές κυρώσεις. Οι μεταναστευτικές ροές έχουν αυξηθεί, ενώ οι υποσχέσεις για περικοπές φόρων και ειδικών φόρων κατανάλωσης καταρρίπτονται. Προφανές, δεδομένης της διεθνούς συγκυρίας, των πολεμικών σεναρίων και της τρελής ενεργειακής πολιτικής. Θυσίες για όλους, διαβεβαιώνει ο Τζορτζέτι, αλλά όχι για τις τράπεζες, προς χαρά των Μπερλουσκόνι. Γιατί λοιπόν να ζητήσουμε μια «χρήσιμη» ψήφο από όσους δεν συμφωνούν με αυτές τις επιλογές; Η ψήφος πρέπει να είναι χρήσιμη σε όσους την έδωσαν, αντικατοπτρίζοντας τις αξίες και τα συμφέροντα του ψηφοφόρου. Σε ό,τι αφορά τις ελευθερίες, το «πακέτο ασφαλείας» που περιορίζει τις διαδηλώσεις εγείρει σοβαρές αμφιβολίες/ανησυχίες και η εξωφρενική πρόταση για σάρωση προσώπου για όσους πάνε στο γήπεδο εγείρει σοβαρές ανησυχίες. Γιατί όχι για όσους πάνε σινεμά ή στον φούρναρη;
Υπάρχει και κάτι άλλο. Η Giorgia Meloni επιδείκνυε την κυριαρχική της αποφασιστικότητα πριν από τις εκλογές και στη συνέχεια κάθισε στα πόδια των χρηματοοικονομικών ολιγαρχιών, υποκλίθηκε στα συμφέροντα του Ατλαντισμού, αφυπνίστηκε και γονάτισε στους Αμερικανούς, επέδειξε μια άγρια φιλοσιωνιστική στάση, υποστήριξε τις αντιρωσικές κυρώσεις. Οι μεταναστευτικές ροές έχουν αυξηθεί, ενώ οι υποσχέσεις για περικοπές φόρων και ειδικών φόρων κατανάλωσης καταρρίπτονται. Προφανές, δεδομένης της διεθνούς συγκυρίας, των πολεμικών σεναρίων και της τρελής ενεργειακής πολιτικής. Θυσίες για όλους, διαβεβαιώνει ο Τζορτζέτι, αλλά όχι για τις τράπεζες, προς χαρά των Μπερλουσκόνι. Γιατί λοιπόν να ζητήσουμε μια «χρήσιμη» ψήφο από όσους δεν συμφωνούν με αυτές τις επιλογές; Η ψήφος πρέπει να είναι χρήσιμη σε όσους την έδωσαν, αντικατοπτρίζοντας τις αξίες και τα συμφέροντα του ψηφοφόρου. Σε ό,τι αφορά τις ελευθερίες, το «πακέτο ασφαλείας» που περιορίζει τις διαδηλώσεις εγείρει σοβαρές αμφιβολίες/ανησυχίες και η εξωφρενική πρόταση για σάρωση προσώπου για όσους πάνε στο γήπεδο εγείρει σοβαρές ανησυχίες. Γιατί όχι για όσους πάνε σινεμά ή στον φούρναρη;
Επιτέλους, το μαχαίρι στις υπόλοιπες ψευδαισθήσεις έφτασε: νέες ιδιωτικοποιήσεις και η προσγείωση μέ δύναμη στην Ιταλία της Black Rock, του μεγαλύτερου επενδυτικού ταμείου στον κόσμο, που ενδιαφέρεται να αγοράσει ό,τι απομένει από την αριστεία της Bel Paese (να κάνει αγορές από τα υπόλοιπα διαμάντια της χώρας). Κυβερνητική αγαλλίαση: η Giorgia και ο Giorgetti πανηγυρίζουν την εύνοια των «αγορών» (δηλαδή των γιγάντων που κυριαρχούν) προς την Ιταλία. Θα πουλήσουν κομμάτια των Ιταλικών Ταχυδρομείων και του σιδηροδρομικού δικτύου, δηλαδή φυσικά μονοπώλια στους κυρίαρχους του κόσμου. Μερικά δισεκατομμύρια αμέσως για να παραμείνουν εντός του ευρωπαϊκού εξωτερικού περιορισμού (το αντίθετο της διακηρυγμένης υπεροχής του εθνικού συμφέροντος) και ορισμένα κέρδη που χάνονται για πάντα, μαζί με τον έλεγχο αποφασιστικών τομέων του εθνικού συστήματος.
Η Giorgia, η πατριώτισσα κερδίζει το βραβείο του Ατλαντικού Συμβουλίου (παρακλάδι του NATO) που ονομάζεται Global Citizen Award: ήταν μια καλή «παγκόσμια πολίτης» και μια σχολαστική οικονόμος, με τη δουλοπρεπή έννοια του όρου. Στα αριστοκρατικά σπίτια η οικονόμος είναι η κεφαλή των υπηρετών και εκτελεί τους ρόλους που της αναθέτει ο αφέντης: διαχειρίζεται προμήθειες, παραγγελίες σε εμπόρους, οικιακά έξοδα. Στο περιθώριο της βράβευσης, η Πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον Λάρι Φινκ, διευθύνοντα σύμβουλο της Black Rock. Το ανύπαρκτο μαύρο κύμα (ένα κύμα εθνικιστικής στροφής) που φοβόταν η ιταλική αριστερά έπεσε στον Μαύρο Βράχο (τήν Rocca Nera δηλαδή τήν Black Rock). Η αντιστοιχία είναι μόνο χρωματική. Αμέσως η Giorgia the Atlantic εξουσιοδότησε την Black Rock να υπερβεί το όριο του 3% στη Leonardo, την κύρια εταιρεία στον αμυντικό τομέα, επιτρέποντας στο fund να γίνει ο μεγαλύτερος ιδιώτης μέτοχος.
Οι Black Rock, Vanguard και State Street, οι τρεις μεγάλοι, είναι πλέον οι μεγαλύτεροι ιδιώτες επενδυτές σε εταιρείες εισηγμένες στο Χρηματιστήριο του Μιλάνου. Αντεστραμμένος εθνικισμός: το σύστημα τηλεπικοινωνιών, οι κρίσιμοι ψηφιακοί δρόμοι στους οποίους τρέχουν δεδομένα και πληροφορίες, θα προστεθούν σύντομα στον ατελείωτο κατάλογο - ανησυχητική απόδειξη εθνικής παρακμής - των ιταλικών εταιρειών, τραπεζών και εμπορικών σημάτων που ελέγχονται από ξένους. Δεν γνωρίζουμε πόσα υποσχέθηκαν στον Φινκ και τα ταμεία, αλλά η απώλεια κυριαρχίας στο ενεργειακό και τεχνολογικό σύστημα είναι εμφανής. Μια κυβερνητική επιτροπή θα συντονίσει τα έργα της Black Rock στην Ιταλία στους τομείς της Τεχνητής Νοημοσύνης, της ενεργειακής υποδομής και των μεταφορών, με ιδιαίτερη προσοχή στα κέντρα δεδομένων (διαχείριση πόρων πληροφορικής) και στους σταθμούς φόρτισης ηλεκτρικών οχημάτων.
Υποτίθεται το άνοιγμα ενός ταμείου για τη λεγόμενη χρηματοδότηση του κλίματος. Το πράσινο είναι επίσης τό πράσινο του δολαρίου. Η αμερικανική θηλιά σφίγγει περαιτέρω στην Ιταλία. Αφού έκλεισε την προοπτική του Δρόμου του Μεταξιού υπό την ηγεσία της Κίνας, που δεν ήταν ευπρόσδεκτος στην αυτοκρατορία του οποίου είμαστε περιφερειακοί υποτελείς (Valvassini), ο Αμερικανικός Δρόμος του Βαμβακιού προχωρά, με επίκεντρο τον πλήρη έλεγχο της Μέσης Ανατολής (το χείλος/Rimland* της γεωπολιτικής των ΗΠΑ), που θα εξηγούσε το ελεύθερο χέρι στους ισραηλινούς πολέμους και, σε ό,τι μας αφορά, στην αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση του λιμανιού της Τεργέστης.
Κάθε ιταλική κυβέρνηση οποιουδήποτε προσανατολισμού έχει πολύ περιορισμένο περιθώριο ελιγμών, εάν δεν επιτεθεί στη ρίζα, - με τους συναφείς κινδύνους - την υποταγή στην ΕΕ, την κυριαρχία των μεγάλων χρηματοοικονομικών οικογενειών και την κατάσταση των επαρχιών χωρίς αυτονομία μιάς αυτοκρατορίας σε παρακμή. Οι πολιτικές τάξεις είναι απλοί κυβερνώντες με μισθό - με την έννοια που περιγράφηκε παραπάνω - σερβιτόροι και λαντζέρηδες άλλων συμφερόντων. Τα νέα έπιπλα τού σπιτιού είναι η ψηφιοποίηση, οι τεχνολογίες πληροφοριών, τα συστήματα τηλεπικοινωνιών, η τεχνητή νοημοσύνη. Όλα στα χέρια των μεγάλων ιδιωτικών κολοσσών. Εμείς αυταπατηθήκαμε (είχαμε την ψευδαίσθηση) ότι η Giorgia, κληρονόμος μιας πολιτικής παράδοσης που δεν ήταν καθόλου φιλελεύθερη, συνδεδεμένη με την υπεροχή του εθνικού συμφέροντος και τον ρόλο του κράτους, θα πάλευε για να εξασφαλίσει στην Ιταλία μια ελάχιστη αυτονομία.
Η επιθυμία να παραδοθούμε στη Black Rock και στα άλλα ταμεία πιστοποιεί την παγκοσμιοποιητική, φιλελεύθερη και αντεθνική επιλογή ολόκληρου του πολιτικού συστήματος και των κυρίαρχων τάξεων που έχουν μόνο ιταλική ταυτότητα και σε ορισμένες περιπτώσεις (όπως η Stellantis, η πρώην Fiat) ούτε κι αυτό ακόμα. Αφεντικά στο σπίτι μας, το σύνθημα των ψεύτικων κυρίαρχων, ακούγεται διπλά γελοίο: το σπίτι, δηλαδή η Ιταλία, δεν είναι πια δικό μας. Η Black Rock προστίθεται στη λίστα των αφεντικών μας. Είναι τρομακτικό γιατί είναι ένας παγκόσμιος γίγαντας που ελέγχει, μέσω διασταυρούμενων μετοχών, μεγάλο μέρος του χρηματοοικονομικού, βιομηχανικού και τεχνολογικού συστήματος αυτού του μέρους του κόσμου.
Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να χτυπήσουμε τον κώδωνα του κινδύνου, αν κάποιος θέλει να ακούσει, και να τοποθετηθούμε στο πλευρό της διαφωνίας/αντίστασης. Συνολικής, ηθικής, αστικής, οικονομικής, αξιών. Τόσο παγκόσμιας όσο ο εχθρός, σε έναν επίπονο άνισο μακροχρόνιο αγώνα, διχασμένοι και με λίγη δύναμη. Η μόνη μας δύναμη: έχουμε δίκιο. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην Elly, την Giorgia, φιγουρατζίδων και κομπάρσων. Τα χαρτιά είναι σημαδεμένα και στημένα, οι τράπουλες είναι όλες στα χέρια ανθρώπων όπως ο Λάρι Φινκ. Αυτοί αποφασίζουν το παιχνίδι, τους κανόνες, τους συμμετέχοντες. Αυτό το «γύρο», στην Ιταλία, τον κερδίζει η Τζιώρτζια, η νέα πιστή. Μετά ίσως είναι η σειρά της Έλλης ή κάποιου άλλου, βάσει των συμφερόντων του Black Rock και της ολιγαρχίας. Σίγουρα χαμένος, ο ιταλικός λαός.
* Η ‘‘Rimland’’ είναι η περιμετρική της ‘‘Heartland’’ ζώνης και περιλαμβάνει την ευρωπαϊκή ακτογραμμή, τα αραβικά εδάφη και γενικά αυτά της Μέσης Ανατολής αλλά και την ασιατική εδαφική περιφέρεια των μουσώνων, δηλ. την περιοχή της νοτιοανατολικής Ασίας. Η ‘‘Rimland’’ είναι ένας γεωπολιτικός όρος που εισήχθη από τον Αμερικανό γεωγράφο και γεωπολιτικό Nicholas Spykman το 1942. Αναφέρεται στις παράκτιες περιοχές γύρω από την Ευρασία, οι οποίες θεωρούνται κρίσιμες για τον έλεγχο της παγκόσμιας ισχύος. Ο Spykman, σε αντίθεση με τη θεωρία του Heartland του Mackinder, υποστήριξε ότι η περιφέρεια (Rimland) της Ευρασίας ήταν πιο σημαντική για τον έλεγχο της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας. Η ‘‘Rimland’’ περιλαμβάνει περιοχές όπως η Δυτική Ευρώπη, η Μέση Ανατολή, η Ινδία και η Νότια και Ανατολική Ασία. Η θεωρία του αυτή έχει επηρεάσει τη στρατηγική των ΗΠΑ κατά τον Ψυχρό Πόλεμο και την εστίαση στον έλεγχο αυτών των περιοχών, ώστε να περιοριστεί η επιρροή μεγάλων ηπειρωτικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία και η Κίνα. Η θεωρία της ‘‘Rimland’’ στηρίζεται στην ιδέα ότι όποιος ελέγχει αυτές τις παράκτιες ζώνες έχει την ισχύ να περιορίσει τις χερσαίες δυνάμεις και να ελέγχει την παγκόσμια ισχύ και το εμπόριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου