Πώς η φυσική της πληροφορίας γκρεμίζει όλα τα αφηγήματα του μετανθρωπισμού και προσφέρει ένα ελπιδοφόρο όραμα για ένα καλύτερο μέλλον

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΔΟΝΗΤΙΚΗ ΔΟΜΗ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΛΟΗΓΗΣΗΣ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΣ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ

Γράφει η Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Μπορεί ποτέ το μέλλον, που θεωρείται ότι ακόμα δεν έχει δημιουργηθεί, να επηρεάσει την πορεία της ζωής μας; Μπορεί ποτέ κάτι που θεωρείται άυλο, όπως η πληροφορία, να επηρεάσει την ύλη;

Το γεγονός ότι δεν συνειδητοποιούμε ότι τα πάντα είναι συνείδηση και όχι ύλη, προκαλεί άκρως αρνητικές συνέπειες, όπως το ότι εδώ και 300 χρόνια η επιστήμη, από την στιγμή που έγινε ικανή να παράγει τεχνολογία, προκειμένου να εναντιωθεί στην θρησκεία, έθεσε τα δόγματά της και τελικά σήμερα βρίσκεται στο σημείο να επαναλαμβάνει τις ίδιες ανοησίες που διέπραξε πρωτύτερα η θρησκεία. Τα καταστροφικά της δόγματα ήταν ο υλισμός, η αιτιότητα, ο ντετερμινισμός και η τυχαιότητα.

Ωστόσο, σήμερα υπάρχουν μείζονες επιστημονικές ανακαλύψεις στην φυσική του μικρόκοσμου, που έγιναν μόλις κατά την διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών και άλλαξαν ριζικά την κοσμοθέασή μας.

Αυτές ακριβώς διερευνά ο Γάλλος καθηγητής φυσικής Φιλίπ Γκιγιεμάν (Philippe Guillemant) καταγγέλλοντας ότι αποκρύπτονται επιμελώς από το ευρύ κοινό, με στόχο να πειστούν οι άνθρωποι ότι είναι μηχανές. Αν διαδοθεί ότι αυτό δεν είναι παρά ακόμα ένα δολερό αφήγημα, θα οδηγηθούμε στην κατάρρευση του ελέγχου της ανθρωπότητας από αλγορίθμους που επιβάλλονται από μια χούφτα εξαιρετικά διεστραμμένων υποκειμένων που νομίζουν ότι είναι θεοί, και κατά συνέπειαν, σε ένα πολύ φωτεινότερο μέλλον.

Η γοητεία της συγχρονικότητας

Ο Φιλίπ Γκιγιεμάν είναι ένας αντισυμβατικός καθηγητής μηχανικής της φυσικής και συγγραφέας, και εξασκεί την επιστήμη του στο εργαστήριο του Πολυτεχνείου της Μασσαλίας που ανήκει στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας (CNRS).

Ειδικός στην Θεωρία του Χάους και την τεχνητή νοημοσύνη, η εργασία του τον οδήγησε στην δημιουργία δύο καινοτόμων επιχειρήσεων, αδειοδοτημένων από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών της Γαλλίας, τις Synapsys και Uratec, χάρη στις οποίες έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του Κρυστάλλινου Μετάλλιου του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών της Γαλλίας.

                         Ο Γάλλος φυσικός και συγγραφέας Φιλίπ Γκιγιεμάν.

Μέχρι το 2010, τα βραβεία, τα πειράματα και οι δημοσιεύσεις του ήταν σχετικά με τις μεθόδους της επεξεργασίας της πληροφορίας που προκύπτουν από την Θεωρία του Χάους που εφάρμοσε στην αναγνώριση σχημάτων, την ανάλυση των οφθαλμικών κινήσεων, την κατηγοριοποίηση της εγκεφαλικής δραστηριότητας και την σύσταση του νευρωνικού δικτύου.

Ο Γκιγιεμάν ενδιαφέρθηκε επίσης για το φαινόμενο της Συγχρονικότητα από πολύ νέος, όπου γοητεύτηκε από την πιθανή σχέση μεταξύ αυτού του φαινομένου που βίωσε προσωπικά το 1976, και ορισμένων παραδόξων της σύγχρονης φυσικής και συγκεκριμένα, των παραδόξων EPR.1

Αλλά και ο επιφανής νομπελίστας φυσικός Βόλφγκανγκ Πάουλι (1900-1958) είχε επίσης γοητευθεί από την Συγχρονικότητα πολύ νωρίτερα, όπως αποδεικνύεται από την αλληλογραφία του 2 με τον διάσημο ψυχαναλυτή Καρλ Γιούνγκ, «πατέρα» της Συγχρονικότητας.

Το 1981, ο Γκιγιεμάν, όντας ακόμα φοιτητής, και ενώ σκεφτόταν να ασχοληθεί συστηματικά με το φαινόμενο της Συγχρονικότητας, η ομάδα του Γάλλου φυσικού και οπτικού Αλαίν Ασπέκτ (Alain Aspect) πραγματοποίησε ένα σημαντικότατο πείραμα,3 που έμελλε να παίξει κυρίαρχο ρόλο στην ερμηνεία της κβαντομηχανικής.

Αυτό το πείραμα απέκλεισε την παρέμβαση κρυμμένων μεταβλητών στην αναιτιοκρατία της κβαντικής «τυχαιότητας», και άνοιξε την πόρτα σε άλλες ερμηνείες, όπως η μη τοπικότητα ή η ύπαρξη πρόσθετων χωρικών διαστάσεων.

Ο Πάουλι είχε λοιπόν δίκιο έναντι του Αϊνστάιν: Το πείραμα του Ασπέκτ έδειξε ότι ο Θεός φαινόταν πραγματικά να παίζει ζάρια.4 Αναγκαστικά λοιπόν, τις επόμενες δεκαετίες η φυσική έπρεπε να επιλύσει το ζήτημα της τυχαιότητας που είχε εισάγει, δίχως να ξέρει πώς να το διαχειριστεί.

Μαγεμένος από το απίστευτο αποτέλεσμα εκείνου του πειράματος, αναρωτήθηκε μήπως ο ιντετερμινισμός (αναιτιοκρατία) που κυριαρχεί στην μικροσκοπική κλίμακα δεν θα μπορούσε να αναπαραχθεί, να ενισχυθεί και να παρατηρηθεί στην μακροσκοπική κλίμακα με την βοήθεια κατάλληλου εξοπλισμού.

Αυτή η έμμονη ιδέα, τον παρακίνησε να εφεύρει ένα όργανο ικανό να ανιχνεύσει και να αναδείξει την μακροσκοπική αναιτιοκρατία, προκειμένου να προσδιορίσει τι θα μπορούσε να την καθορίσει.

Τί θα μπορούσε άραγε να επηρεάσει μια πολύ απίθανη και τυχαία επιλογή της φύσης; Η συνείδηση; Η παρατήρηση; Ή μήπως το ίδιο το μέλλον; Έτσι αφιερώθηκε στην δημιουργία συστημάτων για την ανίχνευση προειδοποιητικών «σημαδιών» μακροσκοπικών φαινομένων, όπως οι σεισμοί και οι ηφαιστειακές εκρήξεις.

Για τον σκοπό αυτό, χρησιμοποίησε έξυπνες κάμερες, που η ευαισθησία τους κατάφερε να συλλάβει την κλίμακα των φωτονίων και ξεκίνησε μια διδακτορική διατριβή στην φυσική της ακτινοβολίας, προσομοιώνοντας τις ακτινοβολίες σε ένα μακροσκοπικό σύστημα. Τότε μυήθηκε στην στατιστική φυσική, και το 1988 παρατήρησε το παράδοξο των συμπερασμάτων της, όπως η απαγορευτικότητα της αντιστροφής του χρόνου, και η απρόβλεπτη και εγγενής φύση των χαοτικών φαινομένων.

Αυτό το χάος όμως του χρησίμευσε ως μέσον προκειμένου να αναδείξει τον τόσο αναζητούμενο ιντετερμινισμό, αναπτύσσοντας το 1991 νέες μεθόδους ανάλυσης εικόνας, προσαρμοσμένες στην Θεωρία του Χάους.

Το καλοκαίρι του 2006 ο φυσιολάτρης καθηγητής βίωσε μια μυητική εμπειρία του φαινομένου των συγχρονικοτήτων, προκαλώντας τις κυριολεκτικά ο ίδιος, εφόσον σύμφωνα με την ακόμα πολύ ασαφή Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας που τότε ήταν ακόμα εν τη γενέσει της, κάτι τέτοιο ήταν εφικτό. Το αποτέλεσμα εκείνων των βιωμάτων ήταν το πρώτο του βιβλίο, La route du temps (Ο δρόμος του χρόνου).

Σήμερα πλέον, ο Γκιγιεμάν πραγματοποιεί θεμελιώδη έρευνα στην φυσική της πληροφορίας, η οποία στοχεύει να αναθεωρήσει την αντίληψή μας για τον χωρόχρονο, λαμβάνοντας υπόψιν και τις περαιτέρω διαστάσεις του χώρου για τις οποίες δεν μαθαίνουμε τίποτε.

Η έρευνα περιλαμβάνει την συνεκτίμηση της αναπόφευκτης παρουσίας διχαλώσεων σε οποιαδήποτε κλίμακα, που επιβάλλουν μη αιτιώδεις επιλογές, δηλαδή που περιλαμβάνουν την εισαγωγή μελλοντικών πληροφοριών ή πληροφοριών πέραν του τετραδιάστατου χωροχρόνου μας.

Αυτά τα θέματα σύντομα θα αναγκάσουν τους φυσικούς να λάβουν σοβαρά υπόψη τους την επιρροή του μέλλοντος στην εξέλιξη των γεγονότων, διαδικασία την οποία ο Γκιγιεμάν αναλύει στην περιβόητη θεωρία του της Διπλής Αιτιότητας.

Η Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας

Η σύλληψη της Θεωρίας της Διπλής Αιτιότητας (ή του ευέλικτου χωρόχρονου), ενός μοντέλου δημιουργίας πραγματικότητας που βασίζεται στην ελεύθερη βούληση, μέσω αναδρομικής αιτιότητας, είναι το magnus opus του καθηγητή Γκιγιεμάν.

Αν και είναι μια μεταφυσική θεωρία, ωστόσο, βασίζεται σε μια επιστημονική υπόθεση –τον ​​μακροσκοπικό ιντετερμινισμό– που έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη πληροφοριών, οι οποίες όμως μπορεί να καλυφθούν από την συνείδηση.

Αυτή η –για πολλούς παράξενη– θεωρία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο πρώτο βιβλίο του Γκιγιεμάν με τίτλο La route du temps (Ο δρόμος του χρόνου), 2010, την οποία εξέλιξε σταδιακά στα επόμενα τέσσερα βιβλία του: La physique de la conscience (Η φυσική της συνείδησης), 2015, Le pic de l’esprit (Η κορυφή του πνεύματος), 2017, Le grand virage de l’ humanité (Η μεγάλη στροφή της ανθρωπότητας), 2021, και το τελευταίο, La physique du futur lumineux (Η φυσική του φωτεινού μέλλοντος), 2023, στα οποία παρουσιάζει την έρευνά του για την φυσική της συνείδησης και πώς αυτή θα μπορούσε να κλονίσει τις πεποιθήσεις μας για τον κόσμο και το σύμπαν μας.

Το εξώφυλλο του βιβλίου La physique de la conscience (Η φυσική της συνείδησης).

To εξώφυλλο του βιβλίου La physique du futur lumineux (Η φυσική του φωτεινού μέλλοντος)

Στην πραγματικότητα, η Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας συντίθεται από διάφορες ερμηνείες των αποτελεσμάτων της σύγχρονης φυσικής πάνω σε ποικίλα πεδία, όπως η Θεωρία του Χάους, η Θεωρία της Σχετικότητας, η κβαντομηχανική, η στατιστική φυσική και πιο πρόσφατα, η φυσική της πληροφορίας.

Πράγματι, τις τελευταίες επτά δεκαετίες, αρκετοί επιστήμονες είχαν ψάξει να βρουν άλλες εξηγήσεις για την τυχαιότητα και τα φαινόμενα συγχρονικότητας, προτείνοντας διάφορες εναλλακτικές θεωρίες. Όλες εστιάζουν στην κατανόηση της υποκείμενης τάξης της πραγματικότητας που φαίνεται να διέπει αυτές τις εκδηλώσεις. Παραθέτω πιο κάτω έναν σχετικό πίνακα:

Η θεωρία της Διπλής Αιτιότητας ενδιαφέρεται για τους μηχανισμούς μιας δεύτερης αιτιότητας που θα ήταν αναδρομική, όπως εξετάστηκε από τον αείμνηστο φυσικό και κοσμολόγο Στήβεν Χόκινγκ, και συνοψίστηκε ως εξής:
Μέσω της παρατήρησής μας δημιουργούμε την πραγματικότητα [παρελθόν]. Αυτή η ανάδρομη αιτιότητα θα ήταν ικανή να εξηγήσει πολλά παράξενα φαινόμενα όπως η συγχρονικότητα, οι εξαιρετικές συμπτώσεις και ορισμένες σωτήριες διαισθήσεις. Ωστόσο, η Διπλή Αιτιότητα, είναι μια μεταφυσική θεωρία, εφόσον υπόκειται στις ακόλουθες δύο υποθέσεις:
• Την αυθεντικότητα της ελεύθερης βούλησής μας: η ελευθερία μας δεν είναι ψευδαίσθηση, κάνουμε πραγματικά επιλογές στη ζωή μας, που δεν εξαρτώνται μόνο από το παρελθόν.
• Την πανταχού παρουσία του μέλλοντος: το σύμπαν έχει ήδη –εν μέρει– εξελιχθεί στο μέλλον μας, σύμφωνα με πολλαπλές εκδοχές που επιτρέπουν στο πεπρωμένο μας να αλλάξει.
Αυτές οι δύο υποθέσεις οδηγούν στην ανάδειξη του πολύ σημαντικού ρόλου της ελεύθερης πρόθεσης στην υλοποίηση ενός ατομικού πεπρωμένου. Η δύναμη της πρόθεσης, πάνω στην οποία έχουν γραφεί εκατοντάδες βιβλία, έγκειται στην ικανότητα ενός ανθρώπου να προσδιορίζει αμέσως τις πιθανότητες εμφάνισης ενός επιλεγμένου πεπρωμένου, εις βάρος ενός άλλου, που έτσι καθίσταται λιγότερο πιθανό.

Ο Γκιγιεμάν μας λέει ότι όλα τα πιθανά μέλλοντα ενός ατόμου ή μιας κοινότητας εξελίσσονται ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις πιθανότητές τους μέσα σε ένα προσωπικό ή συλλογικό «Δέντρο της Ζωής».

Η δεύτερη αιτιότητα, αντίθετη από την συνήθη ή ακόμα και από την αναδρομική αιτιότητα, ερμηνεύει πώς ορισμένες αιτίες μπορούν μερικές φορές να προέρχονται από τα αποτελέσματά τους, ενώ υποτίθεται ότι τα αποτελέσματα προέρχονται από τις αιτίες.
Πρόκειται για την επιρροή του μέλλοντος στο παρόν που είναι δυνατή μόνο σε ένα ήδη εξελιγμένο σύμπαν (ωστόσο, όχι «παγωμένο», επισημαίνει ο καθηγητής), όπου λειτουργεί ένας ανεστραμμένος ντετερμινισμός, ανάλογος με την θεωρία κοσμολογίας «από πάνω προς τα κάτω» (top-down) του Στήβεν Χόκινγκ. (Η θεωρία «top-down» υποθέτει ότι το παρόν επιλέγει το παρελθόν από μία υπέρθεση πολλών πιθανών ιστοριών).
Από αυτήν προκύπτει ότι οι πιθανότητες εμφάνισης ορισμένων συνεπειών, εφόσον αυξηθούν από την πρόθεση, μπορούν να πάνε πίσω στον χρόνο, προκειμένου να αυξήσουν στο άμεσο μέλλον μας τις πιθανότητες ανάδυσης ευκαιριών που φαίνονται να είναι οι αιτίες.
Αυτό μεταφράζεται σε συμπτώσεις ή στην εκδήλωση μιας συγχρονισμένης τυχαιότητας πλήρους νοήματος, και –το πιο εκπληκτικό– υποδηλώνει έντονα την επιρροή μιας συγκεκριμένης κατάστασης του νου.

Γράφημα από το βιβλίο του Γκιγιεμάν La route du temps. © Philippe Guillemant. Mετάφραση-προσαρμογή στα ελληνικά: aperopia.fr

Το πιο ενδιαφέρον σημείο σχετικά με την Θεωρία της Διπλής Αιτιότητας είναι ότι παρουσιάζεται ως πειραματικά επαληθεύσιμη, τόσο σε επιστημονικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο: ο καθηγητής Γκιγιεμάν, επί τη ευκαιρία ηθελημένης παραγωγής συγχρονικοτήτων, βίωσε καταιγισμό συμπτώσεων, μερικές από τις οποίες τις θεώρησε ως άμεση απόδειξη της δεύτερης αναδρομικής αιτιότητας.

Στο βιβλίο του Ο δρόμος του χρόνου, εξηγεί πώς μπορούμε να προκαλέσουμε συμπτώσεις διανοητικά και να τις χρησιμοποιήσουμε με ορθό τρόπο, και μας πληροφορεί πώς η θεωρία αυτή ερμηνεύει πολλά μυστηριώδη φαινόμενα που παρατηρήθηκαν ανά τους αιώνες, τα οποία προκαλούν την ανθρώπινη λογική.

Συνεχίζεται

Πώς η φυσική της πληροφορίας γκρεμίζει όλα τα αφηγήματα του μετανθρωπισμού και προσφέρει ένα ελπιδοφόρο όραμα για ένα καλύτερο μέλλον – Aperopia

ΑΥΤΗ ΥΠΗΡΞΕ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ. ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΟΠΩΣ ΤΟΥΣ ΟΝΟΜΑΣΕ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΩΝ. ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΕΒΑΛΛΑΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ, ΤΟ ΝΕΡΟ Ο ΘΑΛΗΣ, ΤΟ ΠΥΡ Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΝΟΥ ΤΟΥ ΑΝΑΞΑΓΟΡΑ. Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΑΓΑΘΟΥ. ΤΟ ΕΝ. Η ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Η ΟΛΟΤΗΣ  ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΟΛΥΚΡΟΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ “Remembering the Future” ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΥΣΙΚΗ ΨΥΧΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΝΟΗΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΤΡΟΜΟ ΤΟΝ ΝΟΥ, ΤΟ ΘΕΙΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΟΠΩΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑΖΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ, ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΑΠΑΙΤΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΙΕΡΩΣ ΗΣΥΧΑΖΟΝΤΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡ. ΠΑΛΑΜΑ. Η ΝΕΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΥΘΙΚΗ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ ΑΡΠΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ, ΤΙΣ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ, ΣΥΜΒΑΤΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΟΥΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΟΣ.

Ανώνυμος/η

Κολ 1:24 – 29, 2:1
Ἀδελφοί, νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία, ἧς ἐγενόμην ἐγὼ διάκονος κατὰ τὴν οἰκονομίαν τοῦ Θεοῦ τὴν δοθεῖσάν μοι εἰς ὑμᾶς, πληρῶσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ τῶν γενεῶν, νυνὶ δὲ ἐφανερώθη τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ, οἷς ἠθέλησεν ὁ Θεὸς γνωρίσαι τίς ὁ πλοῦτος τῆς δόξης τοῦ μυστηρίου τούτου ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὅς ἐστι Χριστὸς ἐν ὑμῖν, ἡ ἐλπὶς τῆς δόξης· ὃν ἡμεῖς καταγγέλλομεν νουθετοῦντες πάντα ἄνθρωπον καὶ διδάσκοντες πάντα ἄνθρωπον ἐν πάσῃ σοφίᾳ, ἵνα παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· εἰς ὃ καὶ κοπιῶ ἀγωνιζόμενος κατὰ τὴν ἐνέργειαν αὐτοῦ τὴν ἐνεργουμένην ἐν ἐμοὶ ἐν δυνάμει. Θέλω γὰρ ὑμᾶς εἰδέναι ἡλίκον ἀγῶνα ἔχω περὶ ὑμῶν.

Λκ 16:1 – 9
Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, ὃς εἶχεν οἰκονόμον, καὶ οὗτος διεβλήθη αὐτῷ ὡς διασκορπίζων τὰ ὑπάρχοντα αὐτοῦ. καὶ φωνήσας αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· τί τοῦτο ἀκούω περὶ σοῦ; ἀπόδος τὸν λόγον τῆς οἰκονομίας σου· οὐ γὰρ δύνῃ ἔτι οἰκονομεῖν. εἶπε δὲ ἐν ἑαυτῷ ὁ οἰκονόμος· τί ποιήσω, ὅτι ὁ κύριός μου ἀφαιρεῖται τὴν οἰκονομίαν ἀπ᾿ ἐμοῦ; σκάπτειν οὐκ ἰσχύω, ἐπαιτεῖν αἰσχύνομαι· ἔγνων τί ποιήσω, ἵνα, ὅταν μετασταθῶ ἐκ τῆς οἰκονομίας, δέξωνταί με εἰς τοὺς οἴκους ἑαυτῶν. καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα ἕκαστον τῶν χρεωφειλετῶν τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ ἔλεγε τῷ πρώτῳ· πόσον ὀφείλεις σὺ τῷ κυρίῳ μου; ὁ δὲ εἶπεν· ἑκατὸν βάτους ἐλαίου. καὶ εἶπεν αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ καθίσας ταχέως γράψον πεντήκοντα. ἔπειτα ἑτέρῳ εἶπε· σὺ δὲ πόσον ὀφείλεις; ὁ δὲ εἶπεν· ἑκατὸν κόρους σίτου. καὶ λέγει αὐτῷ· δέξαι σου τὸ γράμμα καὶ γράψον ὀγδοήκοντα. καὶ ἐπῄνεσεν ὁ κύριος τὸν οἰκονόμον τῆς ἀδικίας, ὅτι φρονίμως ἐποίησεν· ὅτι οἱ υἱοὶ τοῦ αἰῶνος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς τοῦ φωτὸς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτῶν εἰσι. Κἀγὼ ὑμῖν λέγω· ποιήσατε ἑαυτοῖς φίλους ἐκ τοῦ μαμωνᾶ τῆς ἀδικίας, ἵνα, ὅταν ἐκλίπητε, δέξωνται ὑμᾶς εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς.