Μέρος πρώτο
Ο Γραμματέας της Συνόδου διευκρίνισε ότι αυτή η απόφαση του Πάπα δεν καθιστά το έγγραφο «κανονιστικό».
Τι περιέχει όμως το έγγραφο;
Πολλοί σχολιαστές σημείωσαν ότι αυτό το έγγραφο είχε «καθαριστεί» από όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να προκαλέσουν συζητήσεις και ακόμη και διχασμούς. Στοιχεία που υπάρχουν στο συνοπτικό έγγραφο της πρώτης συνόδου, του Οκτωβρίου 2023, άλλα φταίνε, άλλα συμφωνούν.
Αλλά για να εκφραστεί μια κρίση είναι απαραίτητο να εξεταστεί το περιεχόμενο του Τελικού Εγγράφου (DF).
Ένας ώριμος καρπός της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού
Το DF παρουσιάζεται από τον αριθμό 5 του ως καρπός της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού: « Ολόκληρη η συνοδική διαδικασία, βασισμένη στην παράδοση της Εκκλησίας, έλαβε χώρα υπό το πρίσμα του συνοδικού magistero». «Αποτελεί μια αληθινή πράξη περαιτέρω υποδοχής του Συμβουλίου, παρατείνοντας την έμπνευσή του και επανεκκινώντας την προφητική του δύναμη για τον σημερινό κόσμο».
Πολλοί σχολιαστές σημείωσαν ότι αυτό το έγγραφο είχε «καθαριστεί» από όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να προκαλέσουν συζητήσεις και ακόμη και διχασμούς. Στοιχεία που υπάρχουν στο συνοπτικό έγγραφο της πρώτης συνόδου, του Οκτωβρίου 2023, άλλα φταίνε, άλλα συμφωνούν.
Αλλά για να εκφραστεί μια κρίση είναι απαραίτητο να εξεταστεί το περιεχόμενο του Τελικού Εγγράφου (DF).
Ένας ώριμος καρπός της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού
Το DF παρουσιάζεται από τον αριθμό 5 του ως καρπός της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού: « Ολόκληρη η συνοδική διαδικασία, βασισμένη στην παράδοση της Εκκλησίας, έλαβε χώρα υπό το πρίσμα του συνοδικού magistero». «Αποτελεί μια αληθινή πράξη περαιτέρω υποδοχής του Συμβουλίου, παρατείνοντας την έμπνευσή του και επανεκκινώντας την προφητική του δύναμη για τον σημερινό κόσμο».
Αυτή η παρατήρηση και αυτή η δήλωση είναι πολύ σωστές από μόνες τους: η Σύνοδος των Επισκόπων είναι καρπός της Συνόδου, την οποία επιθυμεί ο Παύλος ΣΤ', και η συνοδικότητα του Φραγκίσκου είναι κατά κάποιο τρόπο μια «αυθεντική» ερμηνεία της.
Ο βασιλεύων Πάπας είναι αναμφίβολα εκείνος που, μετά τη συνοδική εκδήλωση, κατάλαβε καλύτερα τη βαθιά πρόθεση της Συνόδου.
Στο αρ. 9, το DF προειδοποιεί προσεκτικά ότι " η συνοδική διαδικασία δεν τελειώνει με το τέλος της τρέχουσας Συνόδου της Συνόδου των Επισκόπων, αλλά περιλαμβάνει τη φάση υλοποίησης " και ελπίζει σε " αξιολόγηση της προόδου που σημειώθηκε με όρους της συνοδικότητας »: ένα είδος συνεχούς Συνόδου, και μέσω αυτής το όνειρο ενός συνεχούς Συμβουλίου.
Η καρδιά της συνοδικότητας
Το πρώτο από τα πέντε μέρη που απαρτίζουν το DF δίνει έναν «ορισμό» της συνοδικότητας. Όπως το Instrumentum Laboris (IL) αυτής της συνόδου της Συνόδου, έχει μια ορισμένη ακρίβεια, για τον απλό και καλό λόγο ότι είναι αντίγραφο του κειμένου της Διεθνούς Επιτροπής Θεολογίας (CIT) του 2017, Συνοδικότητα στη ζωή και αποστολή τής Εκκλησίας , η οποία επίσης αναφέρεται σε αφθονία.
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό: πρώτα απ' όλα η αδυναμία της συνοδικής διαδικασίας να παρουσιάσει έναν σαφή ορισμό της συνοδικότητας. Στη συνέχεια, η ανάγκη να επικεντρωθεί μια αποκλίνουσα διαδικασία. Τέλος, προωθήστε τη συνοδικότητα όπως προτίθεται ο Φραγκίσκος, καθώς το κείμενο της CIT είναι απλώς μια συστηματοποίηση των σκέψεων του Πάπα, που εκτίθενται στην ομιλία του με την ευκαιρία του εορτασμού της 50ής επετείου από τη σύσταση της Συνόδου των Επισκόπων (17 Οκτωβρίου 2015).
Όπως και με το IL, πολλά στοιχεία που λαμβάνονται από το κείμενο του CIT δεν αναφέρονται, όπως οι προβληματισμοί για το sensus fidei , που αντιμετωπίζονται σε άλλη μελέτη του CIT: The sensus fidei in the life of the Church , από το 2014.
Η αδυναμία αυτής της Συνόδου « επισκοπικής» να παρέχει τη δική του θεολογική μελέτη είναι σύμπτωμα της στειρότητας της διαδικασίας που επιθυμεί ο Φραγκίσκος.
Τέλος, το DF αναφέρει ότι « συνοδικότητα είναι το ταξίδι των Χριστιανών μαζί με τον Χριστό και προς τη Βασιλεία του Θεού, σε ενότητα με όλη την ανθρωπότητα. προσανατολισμένο προς την αποστολή, συνεπάγεται: συνάντηση σε συνελεύσεις σε διαφορετικά επίπεδα εκκλησιαστικής ζωής, σιωπηλή ακρόαση, διάλογο, κοινοτική διάκριση, διαμόρφωση συναίνεσης ως έκφραση της παρουσίας του Χριστού εν Πνεύματι και ανάληψη αποφάσεων σε διαφοροποιημένες συνυπευθυνότητα » (αρ. 28).
Που είναι περιγραφή, όχι ορισμός.
Το DF προσθέτει: « μπορεί να ειπωθεί ότι η συνοδικότητα είναι ένας δρόμος πνευματικής ανανέωσης και δομικής μεταρρύθμισης για να γίνει η Εκκλησία πιο συμμετοχική και ιεραποστολική, δηλαδή να γίνει πιο ικανή να βαδίζει με κάθε άνδρα και κάθε γυναίκα, ακτινοβολώντας το φως του Χριστός » ( ibidem ).
Κάτι που είναι ακόμη πιο ασαφές...
Στη συνέχεια, το DF αναφέρεται, στον αρ. 31, στο έγγραφο CIT στον αρ. 30, για να εξηγήσει, με τη βοήθεια τριών μακροσκελών εισαγωγικών, ότι « πιο συγκεκριμένα, η συνοδικότητα υποδεικνύει τρεις διακριτές πτυχές τής ζωής της Εκκλησίας : πρώτον: « το ιδιαίτερο ύφος που χαρακτηρίζει τη ζωή και την αποστολή της Εκκλησίας » (CIT n° 70 a). δεύτερον: « οι εκκλησιαστικές δομές και διαδικασίες στις οποίες ο συνοδικός χαρακτήρας της Εκκλησίας εκφράζεται σε θεσμικό επίπεδο » (CIT n° 70 b). Τέλος, « η ενδεδειγμένη εκδήλωση συνοδικών γεγονότων κατά τις οποίες η Εκκλησία συγκαλείται από την αρμόδια αρχή και σύμφωνα με τις συγκεκριμένες διαδικασίες που καθορίζονται από την εκκλησιαστική πειθαρχία » (CTI n° 70 c).
Ολοκληρώνοντας την απεικόνιση των αρμοδιοτήτων της Συνόδου, το DF ολοκληρώνει με ένα νέο απόσπασμα από το CIT, το οποίο συνοψίζει σε τρεις γραμμές όσα λέγονται σε διάφορες σελίδες: η συνοδικότητα «υποδηλώνει τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής και εργασίας της Εκκλησίας, του Λαού του Θεού, που εκδηλώνεται και συνειδητοποιεί συγκεκριμένα την ύπαρξή της ως κοινωνία «που πορεύεται μαζί», συναθροιζόμενη και με την ενεργό συμμετοχή όλων των μελών της στην ευαγγελική αποστολή ». (CTI αρ. 6).
Ένα σφάλμα που φαίνεται να βρίσκεται σε πλήρη αντίφαση
Για να κλείσουμε αυτό το πρώτο κεφάλαιο, επισημαίνουμε ένα λάθος πού βρίσκεται σε σαφή αντίφαση και το οποίο φαίνεται να μην έχει παρατηρηθεί από τους συντάκτες του εγγράφου.
Στο αρ. 22 λέει:
«Όλοι οι πιστοί έχουν ένα ένστικτο για την αλήθεια του Ευαγγελίου, που ονομάζεται sensus fidei . Αυτή είναι μια ορισμένη συγγένεια με τις θείες πραγματικότητες, που βασίζεται στο γεγονός ότι, κατά το Άγιο Πνεύμα, όλοι οι βαπτισμένοι «γίνονται μετέχοντες στη θεία φύση». Από αυτή τη συμμετοχή προέρχεται η ικανότητα να συλλαμβάνουμε διαισθητικά αυτό που είναι σύμφωνο με την αλήθεια της Αποκάλυψης στην κοινωνία της Εκκλησίας».
Στη συνέχεια, στο αρ. 23 λέει: «με το Βάπτισμα όλοι οι χριστιανοί συμμετέχουν στο sensus fidei . Που δεν είναι μόνο η αρχή της συνοδικότητας, αλλά και το θεμέλιο του οικουμενισμού».
Αυτό εγείρει ένα ερώτημα: πώς μπορεί το sensus fidei των Ορθοδόξων να τους κρατήσει σε σχίσμα; Και πώς μπορεί το sensus fidei των Προτεσταντών να τους κρατήσει στην αίρεση;
Ένα μυστήριο που δεν εξηγεί το κείμενο...
Η συνέπεια αυτή πηγάζει από τον ελαττωματικό και ανεπαρκή τρόπο κατανόησης του sensus fidei , τόσο από το CIT στο έγγραφο που αναφέρεται όσο και από τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο.
Μάλιστα, στα μάτια τους φαίνεται ότι όλοι είναι στην αλήθεια... Αυτή είναι η αναπόφευκτη συνέπεια των αρχών που καθιέρωσε η Β' Σύνοδος του Βατικανού, που «ωριμάζει» μπροστά στα μάτια μας.
Αλλά όταν πρόκειται για ώριμα φρούτα, θα ήταν καλύτερα να μιλήσουμε για υπερώριμα φρούτα, δηλαδή σάπια.
ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ, -ΟΤΙ ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΤΗΝ ΧΑΡΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΣΑΝ ΝΕΑ ΨΥΧΗ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ,- ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.
ΑΝ ΔΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΟΞΙΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ, ΟΤΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΝΕΦΥΣΗΣΕ ΣΤΟΥΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ Ο ΚΛΗΡΟΣ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΝΑΙΡΕΙ ΜΕΤΑ ΒΔΕΛΥΓΜΙΑΣ Ο ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, ΚΑΘΟΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΤΙΝΙΚΟΥ ΦΙΛΙΟΚΒΕ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΑΝ ΦΥΣΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΝΩΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΑΤΙΝΟΥΣ. ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΝΗ ΤΟΥΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου