2. Η «ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΕΓΕΛΙΑΝΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ» του G. Gentile.
Η ερμηνεία τού Hegel που κυριάρχησε στην Ιταλία και η οποία κυριαρχεί ακόμη μέχρι σήμερα, ιδιαιτέρως στα σχολικά εγχειρίδια, γύρω απο τη σκέψη του, είναι εκείνη που τοποθέτησε στη βάση τής μεταρρυθμίσεώς του, ο Gentile ακριβώς, της Εγελιανής διαλεκτικής. Αυτή η ερμηνεία, όσον αφορά στις πρώτες κατηγορίες τής λογικής, των οποίων η κατανόηση θεωρείται απο τον ίδιον τον Gentile σαν το πιό σκληρό πρόβλημα το οποίο άφησε κληρονομιά ο Έγελος στους διαδόχους του, δέχεται πλήρως την κριτική τού Τρεντέλενμπουργκ.Για τον Gentile πράγματι η θεμελίωση τού γίγνεσθαι, όπως εκτίθεται στις πρώτες σελίδες τής "Επιστήμης τής λογικής", «παραβαίνει την ουσιαστική πρόθεση τής Εγελιανής διαλεκτικής, καθότι εξαντλείται σε μία ανάλυση εννοιών, μέσω των οποίων γίνεται προσπάθεια να ανακαλυφθεί η ταυτότης των αντιθέτων υποκάτω της διαφοράς». Και πράγματι, ανάμεσα στο καθαρό Είναι και στο καθαρό Τίποτα, στην ακαθοριστία τους, δέν υπάρχει διαφορά, και γι’ αυτό η παραγωγή τού γίγνεσθαι από το Είναι και από το Τίποτα είναι εντελώς αναλυτική, είναι μία προσπάθεια να φανερωθεί εκείνη η ταυτότης ανάμεσα στις δύο έννοιες η οποία και ενυπάρχει σε κάθε μία από αυτές.Ο Hegel δηλαδή, και είναι αναπόφευκτο να το δεχθούμε, έχει μία θολή έμπνευση του γίγνεσθαι, δέν διαθέτει την έννοια. Και δέν διαθέτει την συνθήκη καν τής αποκτήσεώς του, διότι αναλύει αυτήν την έννοια, αντί να την πραγματοποιήσει, όπως θα έπρεπε να κάνει, για να την σκεφτεί διαλεκτικά. Από την στιγμή που θα ερμηνευθεί μ’αυτόν τον τρόπο ο λόγος τού Hegel, δηλαδή σαν αναλυτική απαγωγή, το γίγνεσθαι δέν μπορεί πλέον να θεωρηθεί θεμελιωμένο, διότι από το Είναι και από το Τίποτα δέν αντλείται παρά μόνον η απλή ταυτότητά τους, η οποία είναι εντελώς στατική. Το γίγνεσθαι όμως πρέπει να θεμελιωθεί και η θεμελίωσή του πρέπει να είναι διαλεκτικτική. Από εδώ προκύπτει λοιπόν η αναγκαιότης τής διόρθωσης τού Hegel, τής μεταρυθμίσεως τής διαλεκτικής του ώστε να κατορθώσει στ’ αλήθεια να παραγάγει το γίγνεσθαι. Ο πυρήνας αυτής τής μεταρρυθμίσεως πάντως είναι ο εξής: συνίσταται ουσιαστικώς στην αλλαγή τού ξεκινήματος τού Hegel, δηλαδή τού Είναι και τού Τίποτα, τα οποία είναι παντελώς άδεια και ακαθόριστα, και επομένως κατανοημένα σαν απλές σκέψεις, με την δημιουργική ενέργεια τής σκέψης. Κατά τον Gentile πάντως, το Είναι από το οποίο ξεκινά ο Hegel είναι μία αφηρημένη στιγμή τής ενέργειας τής σκέψης, που μόνον μετά, έπειτα από μία τέτοια στιγμή, καταναλώνεται σαν ενέργεια : και το οποίο, σταθεροποιημένο σ’εκείνην την στιγμή, είναι ένα ελλειπές ξεκίνημα τής ζωής: για να μεσολαβηθεί αυτή η στιγμή... θα έπρεπε να υπολογισθεί αυτή η ίδια σαν ενέργεια τής σκέψης! Αλλά εάν τοποθετηθεί στην αρχή η ενέργεια τής σκέψης, οι πολλαπλές κατηγορίες τής διαλεκτικής, συμπεριλαμβανομένων τού Είναι, του Τίποτα και του Γίγνεσθαι, καταλήγουν όλες σε μία μοναδική κατηγορία, εκείνην τής ενέργειας, και δέν έχει πλέον καμμία σημασία να μιλήσουμε για διάκριση ή απαγωγή αυτών. «Στην ενέργεια τής ιδέας, που είναι γίγνεσθαι, η έννοια (σκέψη)... υπάρχει το γίγνεσθαι... του Είναι». Θα μπορούσαμε επομένως να αποδείξουμε πως όπου, στην Εγελιανή διαλεκτική, βλέπεις την διαλεκτική, έχεις την αληθινή ανησυχία τής σκέψης, και επομένως την ενότητα, η οποία δέν πολλαπλασιάζεται πλέον, διότι είναι άπειρη, της κατηγορίας. Και όπου συναντάς απέναντι σου την διαφορά, την ποικιλία των κατηγοριών, τερματίζει η διαλεκτική τής σκέψης και ανατέλλει η νεκρή περατότης τού νοημένου, όπως στην αρχαία διαλεκτική. Από εδώ αρχίζει να ξεδιπλώνεται υποκειμενικά ο χαρακτηριστικός ιδεαλισμός τού Gentile, σύμφωνα με τον οποίον «η διαλεκτική σ’αυτήν την ενέργεια (της σκέψης) βλέπει την ρίζα του Όλου. Λόγω του γεγονότος πως οτιδήποτε υπάρχει, είναι εξαιτίας της σκέψης, και η σκέψη είναι η ίδια κοσμογονία». Είναι δυνατόν όμως πιά να φανερώσουμε πως αυτή η ερμηνεία, όπως και εκείνες όσων προηγήθηκαν, όλων δηλ. των μεταρρυθμιστών της Εγελιανής διαλεκτικής, ιδιαιτέρως δέ του Φίσερ και του Σπαβέντα, οι οποίοι είναι αυτοί που προηγήθηκαν του Gentile σ' αυτή τήν κατεύθυνση, πάσχει απο το ίδιο ελάττωμα που φανερώσαμε στον Τρεντέλενμπουργκ, δηλαδή τής διαφεύγει η αληθινή στιγμή, η οποία δέν είναι αναλυτική αλλά διαλεκτική, της Εγελιανής διαπραγματεύσεως, η ανάγκη της αρνήσεως. Ο Gentile στηρίζεται σε ένα χωρίο της παραγράφου 88 της "Εγκυκλοπαίδειας", που λέει: «αυτό είναι ένα απο τα πιό δύστροπα μέρη του χρέους τής σκέψης : διότι το Είναι και το Τίποτα είναι η αντίθεση σε όλη την αμεσότητά της, χωρίς να τίθεται στο ένα οποιοσδήποτε καθορισμός που να περιέχει την σχέση του με το άλλο. Αλλ’ όμως περιέχουν αυτόν τον προσδιορισμό, όπως απεδείχθη στην προηγούμενη παράγραφο (ο Gentile μάλιστα ανταλλάσσει αυτή την τελευταία πρόταση με την ακόλουθη: «δέν περιέχουν κανέναν προσδιορισμό»), έναν προσδιορισμό που είναι ίδιος και στα δύο. Η απαγωγή τής ενότητός των είναι λοιπόν εντελώς αναλυτική. Όπως και η πρόοδος τής φιλοσοφίας, καθόσον μεθοδική, δηλαδή αναγκαία, δέν είναι τίποτε άλλο παρά η καθαρή έκφραση αυτού που περιέχεται ήδη σε μίαν έννοια». Και ο Gentile σχολιάζει : «Μία δήλωση αμφιβόλου Εγελιανής γεύσεως, εάν η λογική του Hegel θέλει να είναι διαλεκτική. Καθότι η αναλυτική ανάπτυξη είναι η (φαινομενική) ανάπτυξη της αριστοτελικής λογικής, η οποία στηρίζεται από την αρχή της ταυτότητος. Όταν η αληθινή Εγελιανή πρόοδος είναι η σύνθεση a priori, τότε δέν ενώνεται λοιπόν το ταυτόσημο, αλλά το διαφορετικό». Αλλ’ όμως ο ταυτόσημος προσδιορισμός, ο οποίος ενυπάρχει στο Είναι και στο Τίποτα και ο οποίος δέν έχει τεθεί ρητώς ακόμη, δέν είναι το γεγονός πως δέν περιέχει κανέναν προσδιορισμό, διότι αυτό έχει ρητώς τοποθετηθεί, αλλά όπως δηλώνει και ο Hegel, η σχέση κάθε όρου με τον άλλον, δηλαδή, όπως ειπώθηκε στήν προηγούμενη παράγραφο στήν οποία και μας παραπέμπει ο Hegel, η σημασία την οποία δέχονται αυτοί οι όροι στην συνέχεια, δηλαδή το γεγονός πως είναι στιγμές τού γίγνεσθαι. Έτσι, η σχέση ανάμεσα στο Είναι και στο Τίποτα, η οποία περιέχεται σ’ αυτά αρρήτως και δέν έχει τεθεί ακόμη ρητώς, είναι ακριβώς η άρνηση την οποία επιτυγχάνει το καθένα τους απέναντι στο άλλο, και επομένως λόγω της ταυτότητός του με το άλλο, η οποία οφείλεται στην απροσδιοριστία και των δύο απέναντι στον εαυτό τους. Λόγω αυτής της αρνήσεως λοιπόν το Είναι και το Τίποτα θα παρουσιαστούν στην συνέχεια σαν απλές στιγμές, δηλαδή ακυρωμένοι όροι. Αυτή η άρνηση περιέχεται αρρήτως στο Είναι και στο Τίποτα. Ενώ στο Γίγνεσθαι τίθεται ρητώς. Η ρητή τοποθέτησή της είναι λοιπόν, από την πλευρά τής εκθέσεως, μία αναλυτική πρόοδος, η οποία ανάλυση φανερώνει ακριβώς την ακύρωση, την άρνηση εκείνων τών όρων, ώστε τελικώς η αναλυτική παρουσίαση να είναι μία διαλεκτική πρόοδος. Μπορεί να εγερθεί η αντίρρηση σ’αυτό το σημείο, πως μ’ αυτόν τον τρόπο ορίζεται μία ανισότης ανάμεσα στην μορφή της εκθέσεως, η οποία είναι αναλυτική, και στο περιεχόμενό της, το οποίο είναι διαλεκτικό. Μία τέτοια ανισότης όμως είναι αναγκαία, καθώς η μορφή της παρουσιάσεως δέν μπορεί να είναι παρά η πρόταση, δηλαδή η σχέση ανάμεσα στο υποκείμενο και το κατηγορούμενο, και αφ’ ης στιγμής μία τέτοια πρόταση εκφράζει την ταυτότητα ανάμεσα στους δύο όρους, δηλαδή το αφηρημένο γεγονός πως έχουν και οι δύο τον ίδιον προσδιορισμό, αυτή η ανισότης δέν κατορθώνει να εκφράσει και την διαφορά τους, δηλαδή την διαλεκτική τους σχέση, το γεγονός πως τελικώς ο καθορισμός που έχουν από κοινού είναι η αμοιβαία τους άρνηση. Αυτής τής αναγκαίας δυσαναλογίας έχει συνείδηση και ο ίδιος ο Hegel, ο οποίος εκτός τής "Εγκυκλοπαίδειας" και στην "Επιστήμη τής λογικής", στα αντίστοιχα κεφάλαια, δείχνει πως η πρόταση με την οποία ιδρύεται η ταυτότης του Είναι και του Τίποτα περιέχει περισσότερα από όσα κατορθώνει να εκφράσει, διότι γενικώς «η πρόταση με την μορφή κρίσεως, δέν μπορεί να εκφράσει τις διαλογικές αλήθειες». Αυτό που περιέχει και δέν εκφράζει είναι η διαφορά ανάμεσα στο Είναι και στο Τίποτα, το γεγονός δηλαδή πως το ένα είναι η άρνηση του άλλου, διαφορά η οποία, εκφρασμένη στους όρους είναι και τίποτα, είναι μόνον αντικείμενο γνώμης ή ανεκφράστου προθέσεως, αλλά που στο γίγνεσθαι τίθεται ρητώς: «στο Γίγνεσθαι λοιπόν, το Είναι και το Τίποτα είναι σαν διαφορετικά» ("Επιστήμη της λογικής" Ι σ. 77-78). Αυτό τελικώς, στο οποίο η σχέση ανάμεσα στο Είναι και στο Τίποτα εκφράζεται αποτελεσματικώς, δέν είναι η αφηρημένη πρόταση η οποία εκφράζει την ταυτότητά τους, αλλά η συγκεκριμένη πρόοδος του γίγνεσθαι.
Τα γνωστικιστικά θεμέλια του μηδενισμού στον Heidegger Της Susan Anima Taubes, The Journal of Religion, Volume XXXIV, Number 3 , July 1954
IIΙ β Το γεγονός αυτό, πως δηλαδή πέφτει θύμα, με όλες του τις παραλλαγές, είναι ο δυναμισμός του εαυτού, που ο Heidegger χαρακτηρίζει ως «συντριβή» (Absturz, πτώση στο έδαφος που καταλήγει σε συντριβή). Στο απατηλό φως τού "δημοσίου" ο εαυτός βλέπει πως ανεβαίνει την κοινωνική σκάλα τής επιτυχίας, εμπλέκεται στην πραγματικότητα όμως στην συντριβή. Την διπλή αυτή κίνηση του πίπτωντος εαυτού, που συνοδεύει τον εαυτό μέχρι την συντριβή του, ενώ πιστεύει πως ανεβαίνει, ο Heidegger την χαρακτηρίζει ως στρόβιλο (Wirbel). Η ορμή τού στρόβιλου προέρχεται από την κατάσταση της πτώσης (Geworfenheit) μέσα στον κόσμο. Η κατάσταση αυτή δεν είναι ένα συγκεκριμένο γεγονός, και δεν πρέπει να συγχέεται με την γέννηση του ανθρώπου. Η έννοια αυτή δεν αντιτίθεται στο γεγονός πως ο άνθρωπος γεννιέται σε ένα σπίτι-πατρίδα, πως έχει κοινωνικό υπόβαθρο και οικογενειακό δέντρο. Geworfenheit σημαίνει πως το Dasein βρίσκεται σε μια συνεχή κατάσταση πτώσης20. Τόσο για τον Heidegger, όσο και για τον γνωστικισμό, η κατάσταση της πτώσης εκφράζει, πέραν του τρόπου τής εισόδου τού εαυτού στον κόσμο, την ουσιαστική βία που υφίσταται ο εαυτός ως εν-τω-κόσμω-είναι. Παρομοίως, στα φαινόμενα Versuchung, Beruhigung, Entfremdung και Verfängnis, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα θεμελιώδη γνωστικιστικά μοτίβα: κρασί του κόσμου, αιχμαλωσία στον κόσμο, αυτό-αποξένωση. Ο διπλός χαρακτήρας που παρουσιάζει ο εαυτός πέφτοντας θύμα τού κόσμου, εμπεριέχεται ήδη στον γνωστικιστικό μύθο: το κρασί τής αγνωσίας παράγει με την μια την λήθη του εαυτού, ύπνο, ασυνειδησία και κραιπάλη, οργιαστική εγκατάλειψη και απληστία για τα πράγματα του κόσμου. Στην διαπραγμάτευση του Heidegger όμως, το δράμα λαμβάνει χώρα μέσα στον εαυτό. Ο εαυτός χάνεται και εμπλέκεται στον μη αυθεντικό τρόπο ύπαρξης, τον οποίο εμπεριέχει. Αν ο εαυτός είναι κατ’ αρχάς και ως προς το μεγαλύτερο μέρος του μη αυθεντικός, πού βρίσκεται το σημείο της διαλεκτικής στροφής από το μη αυθεντικό προς το αυθεντικό; Πως μπορεί να περιγραφεί η ολότητα του εαυτού με τα θεμελιώδη του στοιχεία, εάν τα στοιχεία αυτά είναι μη αυθεντικοί τρόποι ύπαρξης; Η έννοια τής μέριμνας (Sorge) στον Heidegger μπορεί να μας δώσει το πρώτο κλειδί για το πρόβλημα. Η έννοια τής cura εμπεριέχει δυο σημασίες. Σημαίνει «φοβισμένη προσπάθεια» (ängstliche Bemühung) και ταυτόχρονα «φροντίδα» (Sorgfalt) και «αφοσίωση» (Hingabe). Μέσα στην έννοια της φροντίδας ενυπάρχει η διαλεκτική, ενώ το Dasein οδηγείται διαμέσου των «φροντίδων του κόσμου», μέχρι να ριχτεί πίσω στον εαυτό του. Η φροντίδα είναι η ώθηση του εαυτού.Σπρώχνει τον εαυτό να εγκατασταθεί μέσα στον κόσμο. Η ώθηση όμως που βγαίνει από τον εαυτό και τον οδηγεί να καταστήσει τον κόσμο πατρίδα του, είναι η πηγή της πτώσης του, που τον κάνει να πέφτει θύμα. Ο εαυτός βρίσκεται σε ένα στρόβιλο, οδηγούμενος από την φροντίδα του, και μέσα στον στρόβιλο αυτό, που αντιπροσωπεύει την κορύφωση της αυτό-αποξένωσης του, ανακαλύπτει τον εαυτό για τον οποίο φροντίζει. Ο εαυτός φέρεται αντιμέτωπος προς τον εαυτό του, ως η ίδια του η δυνατότητα της ύπαρξής του μέσα στον κόσμο. Το απλό όμως εν-τω-κόσμω-είναι δεν είναι αντικειμενικό. Δεν είναι ένα πράγμα: ο εαυτός βρίσκεται επομένως αντιμέτωπος με το τίποτα.Ευρισκόμενος μέσα στο τίποτα, ο εαυτός αισθάνεται παράξενα, περίεργα (unheimlich). Μέσα σε αυτή την κατάσταση βιώνονται το τίποτα και το πουθενά του κόσμου. Η έννοια που χρησιμοποιεί ο Heidegger για να χαρακτηρίσει την αίσθηση αυτή που συνοδεύει τον εαυτό, που αντιμετωπίζει το εν-τω-κόσμω-είναι, είναι ο φόβος (Angst). Σε αντίθεση με τον τρόμο, ο φόβος δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο αντικείμενο. Την ώρα του φόβου όλα όσα περιβάλλουν τον εαυτό βυθίζονται. Ο «κόσμος» δεν έχει τι άλλο να προσφέρει, ούτε καν την δημόσια πραγματικότητα των ανθρώπινων σχέσεων. Ο τρόμος αφαιρεί από τον εαυτό την δυνατότητα να χαθεί μέσα στον κόσμο και να αντιληφθεί τον εαυτό του μέσα στο φως του δημόσιου. Ο τρόμος απομονώνει τον εαυτό. Την ώρα της απομόνωσης που προκαλεί ο τρόμος, ο εαυτός τον οποίο οδηγεί η φροντίδα μέσα στον κόσμο, και που προσπαθεί να εγκατασταθεί μέσα στον κόσμο, αισθάνεται πεταμένος έξω από τον κόσμο, πεταμένος μέσα στην ανωνυμία, μέσα στην απροσδιόριστη ακοσμία, όπου δεν είναι οικείος. Τώρα είναι σαφές από τι φεύγει ο εαυτός καταλήγοντας στην κατάσταση όπου δεν είναι πια αυθεντικός. Δεν φεύγει από τα όντα του κόσμου, αλλά φεύγει καταλήγοντας σε αυτά. Ο εαυτός που διαρκώς πέφτει θύμα του κόσμου βρίσκεται σε φυγή από τον εαυτό του, από την ίδια του την ξενότητα-το τίποτα. Το μοτίβο του τρόμου, που αποκαλύπτει στον εαυτό τόσο την ξενότητα του κόσμου όσο και την ξενότητα της απομόνωσης του, επισημάνθηκε στον γνωστικιστικό μύθο. Εκεί βέβαια παραμένουν καλυμμένες οι συνέπειες της εμπειρίας του τρόμου. Είναι «τρομερό» να είναι κανείς μόνος, και επομένως, είναι επιθυμητή η σωτηρία από τον τρόμο.O Heidegger δεν τρομάζει από τις συνέπειες της εμπειρίας του τρόμου και προχωρά την γνωστικιστική σκέψη μέχρι τέλους, χωρίς να την αποδυναμώνει με την κοινή επιθυμία για παρηγοριά. Εν τέλει όμως, τα θετικά φαινόμενα της οικειότητας με τον κόσμο, της μαρτυρίας (ύπαρξης) του εαυτού (την οποία μαρτυρία φέρει ο ίδιος), της ασφάλειας και οικειότητας μέσα στο δημόσιο, μπορούν να κατανοηθούν μόνο μέσα από πρωταρχική ξενότητα του εαυτού, το ότι δηλαδή δεν βρίσκεται στο σπίτι του, και την άκρα αρνητικότητα του εαυτού. Επειδή ο εαυτός είναι χαμένος στο «δημόσιο», πρέπει πρώτα να ξαναβρεί τον εαυτό του. Για να το επιτύχει όμως, πρέπει να δειχθεί πρώτα στον εαυτό του. Πρέπει να «κληθεί» στην αυθεντικότητα την οποία δύναται να αποκτήσει. Αυτό που είναι κοινώς γνωστό ως «η φωνή της συνείδησης» επιλέγεται για να μαρτυρήσει στον εαυτό τήν αυθεντική του δυνατότητα. Η συνείδηση αποκαλύπτεται ως η «κλήση» (Ruf). Επειδή όμως ο εαυτός είναι απορροφημένος στον δημόσιο θόρυβο και ακούει τον «δημόσιο εαυτό», παραμένει κουφός για την κλήση. Για να διεισδύσει η κλήση μέσα στην απορρόφηση του εαυτού από το «δημόσιο», πρέπει να ξυπνήσει μέσα στον εαυτό μια ακοή ουσιαστικά διαφορετική και από κάθε άποψη αντίθετη προς την μη αυθεντική ακοή: «εάν αυτό προσλαμβάνεται από τον ‘θόρυβο’ της πολυποίκιλης αμφισημίας της καθημερινής ομιλίας, τότε η κλήση πρέπει να καλεί αθόρυβα, χωρίς αμφισημία και χωρίς να προκαλεί περιέργεια». Η φωνή της συνείδησης δεν είναι μια από τις φωνές του κόσμου. «Η κλήση έρχεται από μακριά και καλεί μακριά. Η κλήση θα βρει εκείνον που θέλει να πάει πίσω». Ο εαυτός δεν καλείται να κάνει κάτι. Δεν καλείται σε κάποια αποστολή στον δημόσιο βίο, ή προς κάτι καλό το οποίο πρέπει να εκπληρώσει ή προς κάποια ιδέα την οποία οφείλει να ακολουθήσει, ενώ εγκαθίσταται στον κόσμο. Ο εαυτός καλείται προς τον εαυτό του. «Στον καλεσμένο εαυτό δεν απευθύνεται τίποτα δια της φωνής, αλλά προτρέπεται να πάει στον εαυτό του». Η κλήση φαίνεται πως δεν εκφράζει κάτι συγκεκριμένο, και όμως μέσω της έλλειψης περιεχομένου χτυπά με τον πιο βέβαιο τρόπο στο κέντρο. Η συνείδηση καλεί τον εαυτό τού Dasein να βγει από την απώλεια μέσα στο δημόσιο και να επιστρέψει στον εαυτό του. Η οντολογική ερμηνεία της συνείδησης παραμένει τμηματική, τουλάχιστον μέχρι να προσδιοριστεί το «ποιος» είναι αυτός που καλεί. «Αλλά αυτός που καλεί, και αυτό ανήκει στον φαινομενολογικό του χαρακτήρα, κρατά τον εαυτό του απολύτως απρόσιτο για κάθε περιγραφή». Αυτός που καλεί είναι ξένος προς τον κόσμο. Είναι «κάτι σαν μια ξένη φωνή». Ο αόριστος χαρακτήρας και η αδυναμία προσδιορισμού του καλούντος, δεν είναι «τίποτα», αλλά το θετικό διακριτικό του στοιχείο. Ακριβώς δια της ανωνυμίας τού καλούντος ο εαυτός γνωρίζει πως αυτός καλείται. Ο καλών δεν μπορεί να διακριθεί από τον καλούμενο και εν τέλει ταυτίζεται με το Dasein: «Το Dasein καλεί τον εαυτό του μέσα στην συνείδηση». Είναι όμως το Dasein ταυτόχρονα και με την ίδια έννοια, φωνή και αυτί της συνείδησης; Η κλήση δεν είναι σχεδιασμένη ούτε ηθελημένη από εμάς. «Αυτό» καλεί χωρίς να το προσμένουμε και μερικές φορές ενάντια στην θέληση μας. Αλλά δεν είναι ούτε κλήση κάποιου άλλου που βρίσκεται μαζί μου μέσα στον κόσμο: «Η κλήση προέρχεται από μέσα μου, και όμως από πάνω μου». Η θεμελιακή οντολογία επαναδιατυπώνει το γνωστικιστικό μοτίβο της κλήσης. Το «ποιος» καλεί, είναι ο εαυτός, που έχει ριχτεί μέσα στον κόσμο και βρίσκει τον εαυτό του αποξενωμένο, που μέσα στο εν-τω-κόσμω-είναι δεν βρίσκεται στην πατρίδα του. Αυτός που καλεί είναι ο εαυτός ως γυμνό «εκείνο» μέσα στο τίποτα του κόσμου. Είναι στην φύση και στην λειτουργία του «δημόσιου» να απαλλάσσει τον εαυτό από την συνείδηση του, και η πιο εκλεπτυσμένη μορφή αναζωογόνησης της δύναμης του είναι η «θρησκεία». Η συνείδηση αναφέρεται σε μια ξένη δύναμη εκτός του εαυτού. Στην κατηγορία του «δημόσιου» ανήκει εκτός από την καθημερινή κοινή γνώμη, οι νόμοι και οι εντολές της θρησκείας. Όλες οι αντικειμενικές ερμηνείες της συνείδησης, είτε θεολογικές είτε νατουραλιστικές, είναι απλώς «φυγή από την συνείδηση μας», μια αποφυγή της συνάντησης με το μυστήριο του Είναι. Εφόσον ο εαυτός από την φύση του αναζητά καταφύγιο στο «δημόσιο», δεν είναι παράξενο που η κλήση συνήθως αγνοείται (δεν εισακούεται). Η αγνόηση αυτή, όπως και η πρόσληψη (άκουσμα) είναι αντανακλαστική. Ένας πιθανός τρόπος ύπαρξης που πραγματοποιείται στο «δημόσιο», είναι ο εαυτός να μην εισακούει την κλήση του εαυτού του.
Τέλος κεφαλαίου
Αυτή είναι η πρόοδος τής εκκοσμίκευσης . Ο μηδενισμός. Τό σημερινό Τίποτα πού ζούμε. Η σημερινή έλλειψη νοήματος. Σχεδόν απλή συνέπεια τής κένωσης τού χριστού χάριν τού ιησού.
Στήν κόψη τού ξυραφιού ανάμεσα στόν Δαίμονα καί τόν άνθρωπο.
0:55 Ερώτηση: Υπάρχει μια καθολική, ρωμαιοκαθολική εκδοχή, κατά την οποία ο Χριστός φεύγει, αναλαμβάνεται, και θα ξαναέρθει, και μένει η Εκκλησία ως αντ’ αυτού. Έχουμε μια πιο προτεσταντική εκδοχή, όπου ο Χριστός είναι ο μόνος που είναι παρών, δεν υπάρχει Παναγία, δεν υπάρχουν Άγιοι, υπάρχει η άμεση σχέση, εγώ και ο Χριστός, που…(δεν ακούγεται καθαρά) σε αυτή την περίπτωση. Η ορθόδοξη εναλλακτική ποια είναι σε αυτές τις δυο; Δηλαδή ποια είναι η άλλη εκδοχή;
π. Λουδοβίκος: Μα ο Χριστός είναι παρών σε μας. Δεν μπορούμε να λέμε ότι ο Χριστός είναι απών. Σε μας, συγχωρέστε με, και ο επίσκοπος και ο πατριάρχης, και όπως έλεγα, και έχω κόψει δεκάδες φοιτητές με αυτή την ερώτηση: «στην Εκκλησία τους ρωτούσα, τι πράγμα είναι εις τύπον και τόπον Χριστού;» , και μου απαντούσαν ο επίσκοπος. Τον Σεπτέμβριο! Νάτος, έχω ένα φοιτητή εκεί κάτω.….ο Περγάμου, τέλος πάντων, χα χα. Εις τόπον και τύπον Χριστού είναι όλοι οι βαπτισμένοι. Απαξάπαντες. Αυτό που λέμε χαρίσματα, τι είναι; Είναι αυτό που λέμε μέλη του σώματος του Χριστού. Δεν το λέω εγώ, ο Παύλος το λέει. Δηλαδή όταν είναι κανείς βαπτισμένος έχει ένα μέλος του σώματος του Χριστού. Το λέει και ο Άγιος Μάξιμος, και το λέει σ΄ένα ωραίο κείμενο πολύ γνωστό, μεγάλο. Άλλος μεταλαμβάνει των χειρών, που είναι η πρόνοια, άλλος μεταλαμβάνει των ματιών, που είναι η προφητική θέα, άλλος του λόγου, που είναι δάσκαλος. Και των εντοσθίων, και των γεννητικών οργάνων, μετέχει ποιος; Ο πνευματικός πατήρ. Αυτά είναι ενέργειες όλα αυτά. Καταλάβατε; Είναι ενέργειες που εικονίζονται κατά κάποιο τρόπο έτσι. Πως να το πούμε αλλιώς; Αλλά όταν…και έχω και γράψει επανειλημμένως, και ο φτωχός εγώ, εναντιωνόμενος με το δάσκαλο μου, τον άμεσο, τον Περγάμου, λέει, δεν είναι του έλεγα, λέει υπάρχει ένα χάρισμα ενότητας, πάνω απ’ όλα. Κολοκύθια. Αυτό είναι ο στρατηγός, του έλεγα. Η ενότητα συμβαίνει μέσα σε κάθε χάρισμα. Όταν λειτουργεί ομοουσίως, δηλαδή: όταν βρίσκει τόπο για όλα τα άλλα χαρίσματα. Ο καθένας. Εδώ είναι η ενότητα της Εκκλησίας. Εδώ. Εκεί. (δείχνει με το δάχτυλο του παρευρισκόμενους). Στον καθένα μας. Εμείς την κάνουμε. Δεν μας την επιβάλλει κάποιος. Ο επίσκοπος την διδάσκει και την εκφράζει προς τα έξω. Δεν είναι αυτός η ενότητα. Αν ήταν αυτός η ενότητα, τότε εμείς τι είμαστε; Εμείς με ποιο τρόπο είμαστε μέλη της Εκκλησίας; Για να’ μαστε μέλη, σημαίνει ότι συγκροτούμε την Εκκλησία. Που σημαίνει συγκροτείται μες στον καθένα μας. Αυτή είναι η λεγόμενη εκκλησιολογία του ομοουσίου. Υπάρχει ένα βιβλίο, Η αποφατική εκκλησιολογία του ομοουσίου, το αποφατική σημαίνει ότι αυτό συνεχώς συμβαίνει, γίνεται συνέχεια, δεν παίρνουμε μια δομή αποτετελεσμένη. Φτάσαμε να λέμε πράγματα που είναι πολύ κοντά στην πρώτη Βατικάνειο, όχι στη δεύτερη. Άμα ήταν η δεύτερη, καλά θάτανε. Αλλά η πρώτη. Και να λες, όταν υπάρχει ο επίσκοπος, υπάρχει Εκκλησία. Το άλλο είναι λέει, το έλεγε ο Περγάμου, πέθανε ο καημένος, είπε ωραία πράγματα, αλλά σε αυτά τα θέματα είχε επηρεαστεί από τον Möhler, απ’ όξω τα είχε φέρει, γι’ αυτό τον αγαπούσαν οι καθολικοί πάρα πολύ. Συγγνώμη που τα λέω αυτά. Έχω γράψει γι’ αυτά, τα έχω πει, παραπέμπω σε ότι έχω γράψει, δεν τα λέω τώρα, αυτή τη φορά, ούτε τα λέω ανεύθυνα. Μπορεί να πέφτω και εγώ έξω. Μπορεί. Αλλά όταν φέρνεις αυτό το πράγμα, μπορεί ο τάδε λαϊκός να μην υπάγεται;;στην Εκκλησία..άμα έχουμε επίσκοπο να πάμε εκκλησία (δεν ακούγεται καθαρά η πρόταση). Αυτή είναι μια δήλωση της ίδιας βαρύτητας, όταν έρχεται στην εντατική, δεν λειτουργεί καθόλου το σώμα του, έχω άνθρωπο, ναι έχεις άνθρωπο λοιπόν, αυτό είναι ο κατά φύση άνθρωπος. Είναι θέμα θυσίας;; στο κάτω κάτω, και ευγένειας. Δεν μπορεί να μην έχω τα πάντα. (5:05) Ερώτηση: Καλησπέρα, ήθελα να σας ρωτήσω, είπατε ότι η φύση και ο Θεός, είναι ένα πάρε δώσε. Ένας διάλογος (συμπληρώνει ο Λουδοβίκος). Συνεπώς, εγώ συνειδητοποίησα, όταν λέμε λόγος, δεν υπάρχει λόγος ως νους, αλλά ως σχέση. Ναι, αυτή είναι σχέση, λέει, ο Λουδοβίκος. Και, ήθελα, γιατί μέσα μου δυσκολεύομαι πολλές φορές, υπάρχει το σκεπτικό ότι η δημιουργία, είναι σαν σωτηρία για να σωθούμε από κάτι που κάναμε, εννοώ από αυτό που είπατε σήμερα, σαν μια σκέψη που έχω εγώ κατά καιρούς, για να μας δημιούργησε ο Θεός, σημαίνει ότι είναι αγαπητικός, και ερωτευμένος μαζί μας. π. Λουδοβίκος: Χαίρομαι που αλλάξατε γνώμη.
Το ένα κομμάτι είναι αυτό. Το άλλο, είπατε ότι η φύση αναβαθμίζεται, …η θέση μας χρονικά, ότι, σκέφτομαι ότι κάποια πράγματα επαναλαμβάνονται,…οπότε τα πράγματα είναι δυναμικά ή σαν μια σπείρα;
Π.Λουδοβίκος: τι σημασία έχει αυτό;
Πως να πιστέψουμε; Π. Λουδοβίκος:να μη θέλετε να έχετε προφητείες κατ’ αρχήν, διότι είναι πολύ επικίνδυνες για την υγεία την πνευματική. Να αναλάβετε την περιπέτεια αυτή την υπέροχη, η οποία …κοιτάξτε λίγο έξω. Το παν θέτει το ερώτημα, γιατί να υπάρχουν τα όντα, και όχι το τίποτα. Και στη συνέχεια, δεύτερη φάση του ερωτήματος, γιατί αυτά τα όντα τα υπέροχα, να μην μπορούν να ζήσουν ενάντια. Εμπλέκεται στο ερώτημα αυτό με όλη την ύπαρξη σας. Αυτό είναι καλό, θα σας βοηθήσει ο πατήρ Αλέξανδρος σ’ αυτά.
Ερώτηση: Λοιπόν, ε. σε σχέση με την αντίληψη, η έννοια της κόλασης και του παράδεισου στον Προτεσταντισμό, την άποψη σας, και πως το διαστέλλετε με την Ορθοδοξία, σε σχέση πάντα με την φράση του Παύλου, άρρητα ρήματα, και την φράση του Ντοστογιέφσκι, κόλαση είναι το να μην μπορείς να αγαπήσεις. Είναι μεγάλη κουβέντα, αν μπορείτε να…
π. Λουδοβίκος: Κοιτάξτε. Να πω το εξής, όσο μπορώ πιο. Βασικά ο Θεός δεν κολάζει. Δεν ξέρει πως γίνεται. Θεός ου κολάζει. Δαμασκηνός. Έτσι. Κόλασις γαρ εστί η του Θεού αμεθεξία. Τι κάνει ο Θεός. Το είπα σήμερα εδώ. Ο Χριστός μας ανιστά. Θα’ ναι αυτό ανάσταση ζωής; Ανάσταση κρίσεως; Είναι δικό μας θέμα. Καθαρά δικό μας. Γενικά είναι αυτό που είχα πει εγώ κάποτε, τώρα το γράφω πιο συστηματικά, στο νέο βιβλίο, δεν ξέρω εάν…Υπάρχει ένας φοβερός φιλόσοφος, που λέγεται διάβολος…Λοιπόν, εγώ είμαι μεγάλος θαυμαστής του διαβόλου. Για πολλούς λόγους. Ένας απ’ αυτούς είναι ότι είναι φοβερός στοχαστής. Ο οποίος λέει στον Αδάμ κάτι πολύ απλό. Στη Εύα το λέει. Τώρα ο Αδάμ ήταν της απόλαυσης. Η Εύα ήταν του στοχασμού. Φαίνεται σκεφτότανε. Το πιο σκεπτόμενο μέλος παραδόξως ήταν η Εύα. Λοιπόν. Παραδόξως για μερικούς σήμερα. Αλλά το λέω, μη με παρεξηγήσετε. Λέω, μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της εποχής μας, είναι αυτό που λέμε γυναίκα. Δεν φανταζόμασταν ποτέ, ότι η γυναίκα είναι έτσι όπως είναι. Διότι έχει τις ικανότητες αυτές που έχει. Ο πρώτος που το έγραψε αυτό είναι ο Συκουτρής και ο Michel Foucault.Και λέει ότι άρχισε να ελαττώνεται η ανδρική ομοφυλοφιλία στα ελληνιστικά χρόνια, γιατί είδαν ότι οι γυναίκες είναι έξυπνες. Και την πήγαινε ο Κράτης, ο φιλόσοφος τη γυναίκαι του, στα φιλοσοφικά συνέδρια, και τον ρωτάγανε, βρε την γυναίκα έφερες εδώ; Βέβαια. Γιατί την έφερες; Διότι είναι άλλος Κράτης. Κράτης εγώ, άλλος Κράτης αυτή. Τώρα που έχουμε γεμίσει από Κράτες και έχουμε πρυτάνεις, και υπουργούς, και πρόεδρο της Δημοκρατίας, νομίζω ότι είναι καιρός να αναρωτηθούμε, ενώ η γυναίκα είναι στη μεγάλη της δόξα, πως θα γίνει αυτό ανθρωπολογική δόξα, και όχι μόνο φυλετική δόξα, γιατί άμα είναι φυλετική δόξα θα είναι, σαν να μιμείται η γυναίκα τα χειρότερα ελαττώματα του ανδρός. Αν θα κάνει ανθρωπολογική επέμβαση, ή αν θα κάνει απλώς φυλετική επέμβαση, και θα καταλήξει το πράγμα σε ένα όπως λέω εγώ είδος ιδεολογικής ομοφυλοφιλίας, έ δεν είναι έτσι. Τι με ρωτήσατε; Α, για την κόλαση. Χα χα χα. (10:41) Έρχεται λοιπόν ο διάβολος, και λέει στην Εύα: υπέροχα. Περνάς καλά; Όλα; Όλα. Μόνο εκεί από εκείνο δένδρο. Δέντρο δεν υπάρχει. Μια δυνατότητα της ύπαρξης μοιάζει να είναι μπλοκαρισμένη. Το καλό και το κακό, δεν ξέρω τι. Α ξέρεις γιατί; Διότι με τον τρόπο αυτό θα’ σαι ελεύθερη. Γιατί θα’ μια ελεύθερη; Διότι ανεξαρτήτως του καλού και του κακού, θα θέσεις την ύπαρξη σου, ξανά εκ του μηδενός εσύ. Μόνο τότε θα’ σαι ελεύθερη. Είναι αλήθεια αυτό; Ναι! Είναι αλήθεια! Δεν του λέει ψέματα ο διάβολος. Του λέει δηλαδή, ότι από τη στιγμή που, έστι γαρ είναι, που λέει ο Παρμενίδης, από την στιγμή που σου έχει δοθεί το Είναι, εσύ πως το λαμβάνεις; Εσύ το’ κανες; Είσαι δεμένος στις ποιότητες αυτού του είναι, που έλαβες, του λέει ο διάβολος. Επομένως. Τι κάνουμε διάβολε του λέει αυτή; Τι κάνουμε; Αυτό που κάνω εγώ. Θέτεις την ύπαρξη σου ξανά από το μηδέν, όπως θες εσύ ο ίδιος. Γυρνάς προς το μηδέν.Ο Άγιος Μάξιμος το λέει θαυμάσια, «ορών ο διάβολος τα όντα, ξέροντας ότι τα όντα εγεννήθησαν, αποβλέπει εις την των όντων απογένεσιν. Στο να γυρίσουν ξανά, να απογίνουν τα όντα. Ναι αλλά εγώ, δεν ξέρω τον δρόμο που βγαίνει από το μηδέν, γιατί; Γιατί δεν έφτιαξα τον εαυτό μου από το μηδέν να ξέρω πως είναι αυτό. Λαμπροί φιλόσοφοι, από τον Πλάτωνα ως τον Bergson και τον Heidegger και τον Hegel, αφιέρωσαν πολύ φαιά ουσία, για να δείξουν ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε το μηδέν. Και μάλιστα Ο Heidegger έφτιαξε και μια λέξη, ότι το μηδέν μηδενούται. Γιατί αν πεις ότι υπάρχει μηδέν, του δίνεις ύπαρξη. Και μάλιστα λέει ο Bergson, ακόμα μεγαλύτερη ύπαρξη απ’ ότι θα είχε, αν ήταν το είναι. Γιατί κάνει δυο πράξεις οντολογικές. Το θέτεις και το αφαιρείς. Άρα είναι ον. Λοιπόν, πως γίνεται αυτό από πίσω. Απάντηση: κάνεις ανυπακοή. Με τον τρόπο αυτό της προτείνει ο διάβολος ένα τρόπο θέωσης. Είναι ο δικός του. Να επιχειρήσεις να γίνεις θεός με το δικό μου τρόπο. Λέει ο Ειρηναίος Λυόνος, είναι νήπια αυτά τα δυο, πέφτουν στην παγίδα. Γι’ αυτό δεν τους συγχωρεί ο Θεός. Είναι μια παγίδα φιλοσοφική. Δεν είναι ότι είναι κακιά η Εύα. Μια χαρά νοικοκυρούλα ήτανε. Και ο Αδάμ, λαμπρός σύζυγος, αφού ακούει τόσο πολύ τη γυναίκα του, φανταστείτε, τι καλός σύζυγος που ήταν. Μια και μοναδική την είχε, μου λέει κάποιος. Επομένως της έκανε υπακοή. Ότι πεις. Και το όλο το ζήτημα είναι ακριβώς, βλέπετε ότι η οικονομία δεν αναιρείται. Μπαίνει το βάσανο του θανάτου, γιατί δεν μπορείς να είσαι πλέον στη σφαίρα του Θεού, εσύ ο ίδιος έφυγες. Θανάτω αποθανείσθαι. Θα πεθάνετε. Δεν τους λέει να ψωφήσετε τέρατα. Όχι. Προφανώς ξέρουν το θάνατο που βλέπουν έξω, από τα ζώα που πεθαίνουν, είναι δυο όντα, τα οποία είχαν δημιουργηθεί από τη σειρά του γίγνεσθαι. Το χουν λαβών από της γης μπορεί να σημαίνει κανένα αυστραλοπίθηκο, από όλους αυτούς, δεν ξέρω τι έκανε, αυτόν τον πήρε και τον έφτιαξε. Του δίνει ξαφνικά τι, μια αίσθηση φωτός, μια συνείδηση, μια ψυχή, ξέρω γώ, και ξαφνικά τον βλέπει, τώρα είμαι εγώ εδώ.Αυτό το πράγμα δημιουργεί ένα νέο ον. Και το νέο ον αυτού του υπόσχεται νέα διαδικασία ζωής στην αιωνιότητα. Και έρχεται ο διάβολος και λέει, στάσου δυο λεπτά. Δεν είναι έτσι. Σε όλη την ανθρωπότητα, συνεχώς θέτει αυτό το ερώτημα, ο διάβολος με άλλους τρόπους. Και σε ένα νεαρό σήμερα που τα έχει τινάξει όλα στον αέρα…(15:00)
Συνεχίζεται
ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ. ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ: ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΤΡΑΓΙΚΗΣ ΜΟΝΗΣ.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΟΠΩΣ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟ ΔΗΛΩΣΕ Ο ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ. Ο ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ.
ΑΝΑΒΑΘΜΙΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΣΤΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ , ΚΑΤΑΡΓΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΥΙΟΘΕΣΙΑΣ, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΣΤΗΡΙΧΘΕΙ Η ΝΕΑ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Β' ΒΑΤΙΚΑΝΕΙΟ ΣΥΝΟΔΟ ΣΑΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΓΩ ΧΡΙΣΤΟΣ.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΒΑΝΑΥΣΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΑΠΟΣΠΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ. ΑΝΘΡΩΠΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΡΩΝΕΥΕΤΑΙ ΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΩΘΕΙ ΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΟΙΚΕΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ.ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΓΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑΦΟΡΑ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ.
Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ ΛΟΙΠΟΝ,Συμεών ο Νέος θεολόγος. “Θεολογικός ΙΙ, 2–3”: «Μεταβήναι δει πρώτον ημάς εκ του θανάτου εις την ζωήν, ειθ’ ούτω δέξασθαι σπέρμα εν εαυτοίς άνωθεν του ζώντος Θεού και γεννηθήναι υπ’ αυτού ως χρηματίσαι τέκνα αυτού, και ελκύσαι Πνεύμα εν τοις εγκάτοις και ούτως ελλαμπομένους τα περί Θεού φθέγγεσθαι, καθόσον οίον τε και από Θεού ελλαμπόμεθα!» Άγιος Συμεών ο Ν. Θεολόγος: «Θα σας φανερώσω τώρα, όσο είναι δυνατόν, και με ποιον τρόπο ενώνονται με τον Χριστό όλοι οι Άγιοι και γίνονται ένα με αυτόν. Όλοι οι Άγιοι είναι κατά αλήθειαν μέλη Χριστού του Θεού, και ως μέλη πρέπει να είναι κολλημένοι με αυτόν και ενωμένοι με το σώμα του Χριστού, δια να είναι ο Χριστός κεφαλή, και όλοι οι Άγιοι ένας άνθρωπος. Και άλλοι από αυτούς αποπληρούσι τάξιν χειρών εργαζόμενοι έως άρτι και κάνοντας το πανάγιόν του Θέλημα αναπλάττοντες εξ’ αναξίων αξίους και φέροντες αυτούς πάλιν εις αυτόν. άλλοι δε είναι εις τάξιν ώμων του σώματος του Χριστού, και βαστάζουν ο ένας του άλλου τα βάρη ή σηκώνουν επάνω τους το χαμένο πρόβατο όταν βρεθεί, το οποίον περιτριγύριζε εδώ κι εκεί, εις όρη και βουνά και σε τόπους που δεν τους επισκέπτεται ο Κύριος, και με τούτον τον τρόπον εκπληρώνουν τον νόμον του Χριστού. και άλλοι είναι εις τάξιν στήθους και αναβρύουν εις τους διψώντας και πεινώντας την δικαιοσύνην του Θεού, το καθαρώτατον ύδωρ του λόγου της απορρήτου σοφίας και γνώσεως, ήγουν τους διδάσκουν τον λόγον του Θεού και τους δίδουν τον άρτον τον νοητόν που τρώγουν οι Άγιοι οι Αγγέλοι, δηλ. την Θεολογία, καθώς είναι επιστήθιοι και αγαπημένοι του. και άλλοι είναι εις τόπον κοιλίας και βάζουν μέσα εις τον κόλπον τους όλους τους ανθρώπους δια της αγάπης και δέχονται μέσα στα σπλάχνα τους πνεύμα σωτηρίας και έχουν διάθεσιν χωρητικήν των απορρήτων και κεκρυμμένων μυστηρίων αυτού. άλλοι είναι ωσάν μηρία και έχουν μέσα εις τον εαυτόν τους το γεννητικόν των θείων νοημάτων της μυστικής θεολογίας και γεννούν πάνω στη γη πνεύμα σωτηρίας δηλ. τον καρπόν του Αγίου Πνεύματος και σπέρνουν τον σπόρο της ευσεβείας εις τας καρδίας των ανθρώπων με τον λόγον της διδασκαλίας των. και άλλοι είναι ωσάν σκέλη και πόδια και δείχνουν ανδρείαν και υπομονήν εις τους πειρασμούς, σαν τον Ιώβ, και δεν σαλεύουν τελείως από την στάσιν που έχουν στα καλά, ούτε αποκάμουν αλλά βαστάζουν τα βάρη των χαρισμάτων αυτών, δηλ. των πειρασμών. Και τοιουτοτρόπως συναρμόζεται το σώμα της Εκκλησίας του Χριστού με τους απ’ αιώνος Αγίους του.»
ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΛΗΡΗΣ ΕΠΑΡΣΗΣ ΟΜΟΛΟΓΕΙ ΤΟΝ ΕΩΣΦΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΦΩΛΗΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ Ο ΚΑΡΥΟΤΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΙ ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΒΙΝΤΕΟ.
ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΑΡΑ ΠΛΕΟΝ.
ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΘΑΡΩΤΕΡΑ ΤΗΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ ΤΗΝ ΝΕΟΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Το Tzaddik ή Chassid / Pious, Zealous , Fervent (πληθυντικός: Chassidim ) στον Χασιδισμό ήρθε για να υποδείξει τον πνευματικό οδηγό των Χασιδίμ και τον ενδιάμεσο ή μεσολαβητή μεταξύ της Θεότητας και των Εβραίων, ιδιαίτερα των Χασιδικών (βλ. GEOFFREY WIGODER – SYLVIE ANNE – σκηνοθέτης από – Dictionnaire du Yudaïsme , Παρίσι, Cerf /Laffont, σελ. 596, λήμμα “ Lamed –Vav Tsaddiqim ”, σελ ,1998. 250 , Jewish spirituality , Ρώμη, Studium, 1987). Ο Baer Dov δανείστηκε την έννοια του Tzaddik από την Καμπάλα και ιδιαίτερα από το Zohar, σύμφωνα με την οποία - μαζί με το Ταλμούδ - " στην ουράνια Ιερουσαλήμ - όπου κατοικεί ο πολυετής Ναός, ο οποίος θα κατέβει ξανά στην Ιερουσαλήμ με τον ερχομό του Μεσσία. - υπάρχει ένας βωμός όπου ο 'Αρχάγγελος Μιχαήλ κάνει τις θυσίες και πάνω απ' όλα προσφέρει στον Θεό τις ψυχές του άγνωστου Τζαντδικίμ , που είναι η τροφή της Θεότητας . Σύμφωνα με τον Χασιδισμό , κάθε ανθρώπινη γενιά, εκτός από τους γνωστούς Τζαντίκιμ , έχει 36 Άγνωστους Τζαντίκιμ , τούς οποίους δέν έχει δεί κανένας, εκτελούν το έργο της μεσολάβησης μεταξύ των γνωστών Χασιδίμ και της Θεότητας» (L. TROISI, Dizionario della Kabbalah , Foggia , Μπαστόγκι, 1998, σελ. 250, λήμμα « Τζαντίκιμ »). Αυτό το δόγμα είχε αναπτυχθεί από τον Καμπαλιστή Ραβίνο Bär Dov του Mesritisch (1710–1772), τον διάδοχο του Israel Ba'al Shem Tov (1700–1760), ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Lubavich Hasidism . Ο πραγματικός ηγέτης του κινήματος του Chabad ήταν ο Schneor Zalman του Lyady (1745 – 1813), μαθητής του Baer Dov . Ο Zalman γεννήθηκε στη Liozna της Λευκορωσίας. Ήταν και Καμπαλιστής και Ταλμουδιστής και έζησε μια ζωή αποκλειστικά αφιερωμένη στη μελέτη των δύο επιστημών: τό ένα (Καμπάλα) πιο θεωρητικό, φιλοσοφικό, δογματικό. το άλλο (το Ταλμούδ) είναι πιο πρακτικό, ηθικό, διορατικό και περιστασιακό. Η πρωτοτυπία του ήταν επίσης αυτή του ότι γνώριζε πώς να συμφιλιώσει τα δύο πρόσωπα (καββαλιστικό και ταλμουδικό) του μεταβιβλικού Ιουδαϊσμού. Το 1774, υπήρξε μια βίαιη σύγκρουση μεταξύ των Chassidim/Chabad
(Ραβίνος Schneor Zalman) και ο Gaon της Vilna (ο αρχηγός των Mittnaggedim της εποχής).
Αυτή η αντίθεση ήταν αντίθετη α) στην κατεξοχήν καμπαλιστική ή χαρισματική/συναισθηματιστική ψυχή του Ιουδαϊσμού, η οποία μπόρεσε να φέρει νέα ζωντάνια στον Ιουδαϊσμό τον 18ο αιώνα, και, β) στην κυρίως Ταλμουδική θεσμική του επίσημου Ραβινάτου, μια πραγματική συνέχεια της αίρεσης. των Φαρισαίων· δηλαδή οι ηθικολόγοι της εποχής του Ιησού.
Το κίνημα του Chabad
Ο Schneor Zalman προσπάθησε επίσης να συμφιλιώσει τον Ραβινισμό/Ταλμουδισμό με τον Χασιδισμό/Καμπαλιστή , καταλήγοντας έτσι στη διατύπωση του λεγόμενου Χασιδισμού Chabad , που παρουσιάστηκε στο έργο του Liqqutè Amarim του 1796.
Η βάση της φιλοσοφίας του Chabad συνίσταται στο να θεωρεί τον Εβραίο ως σύνδεσμο μεταξύ του Κυρίου και του πλάσματος .
Όπως μπορεί να φανεί, η «λατρεία του Εβραίου» είναι η ουσία του μεταβιβλικού Ιουδαϊσμού, ακολουθούμενη στενά από τους goyim που υποστηρίζουν έναν Trans/humanism με τη συναφή λατρεία του ανθρώπου για τη χρήση των μη Εβραίων. Ο Ραβίνος Bär Dov και οι «36 άγνωστοι ανώτεροι»
«Στην Καμπάλα το Tzaddik αντιπροσωπεύει την προτελευταία ή ένατη Σεφιρά ή την εκπόρευση του Θεού ( En Soft ), είναι το «ανδρικό γεννητικό όργανο», δηλαδή το κανάλι μέσω του οποίου η θεία ροή κατεβαίνει στη γη. Όλα τα κρυφά και μυστικά πράγματα είναι γνωστά από τους Τζαντίκ . Μεταξύ των Χασιδίμ , ο Τζαντίκ ήταν ο Ρέμπης ή Δάσκαλος, που κατείχε μέσα του ένα μέρος της ψυχής του Μωυσή. Ως εκ τούτου, ήταν πέρα από την κριτική των μαθητών του. Οι πνευματικές του δυνάμεις (« Ruach Ha–Kodesh », δηλαδή το θείο Πνεύμα) θεωρούνταν τόσο μεγάλες που θεωρήθηκε ότι δίδασκε ακόμη και τον Θεό…» (ALAN UNTERMAN, Dictionary of Jewish usages and legends , Rome/Bari, Laterza, 1994, σελ. 300, λήμμα « Τζάντικ »).
Επιπλέον, το «Zaddiq είναι το θεμέλιο του κόσμου (bHagigah 12b), το οποίο εγγυάται την ίδια την επιβίωση του κόσμου. Αυτή η αντίληψη βρήκε έκφραση στο δόγμα των « 36 Δίκαιων Αγνώστων »» (JOHANN MAIER – PETER SCHÄFER, Piccola Enciclopedia dell'Ebraismo, Casale Monferrato, Marietti, 1985, σ. 652, λήμμα « Zaddiq »).
Τέλος, «σύμφωνα με μια ευρέως διαδεδομένη Ταλμουδική παράδοση, σε κάθε γενιά ζουν τουλάχιστον « 36 Κρυμμένοι Δίκαιοι », που μόνο χάρη στα πλεονεκτήματά τους επιτρέπουν στον κόσμο να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό το δόγμα παίζει βασικό ρόλο στη δημοφιλή καμπαλιστική θεωρία του 16ου και 17ου αιώνα καθώς και στις Χασιδικές ιστορίες του 18ου αιώνα» ( Ibidem , σελ. 620, λήμμα « Τριάντα έξι δίκαιοι »).
Ποιοι είναι, τελικά, αυτοί οι « Άγνωστοι Ανώτεροι » ή « Απόκρυφοι Τζανττικίμ »; Η απάντηση υπό το φως της πίστης είναι απλή: πάνω από τον άνθρωπο υπάρχει μόνο ο Θεός ή οι καλοί Άγγελοι. Επομένως, οι έκπτωτοι ή κακοί άγγελοι παραμένουν...
Τώρα «οι Μυημένοι ή οι « Γνωστοί Υποτακτικοί » θα μπορούσαν πολύ πιθανόν να λάβουν μια «πνευματική επιρροή μη ανθρώπινης προέλευσης» με τη μεσολάβηση των « Άγνωστων Ανωτέρων ». Στην πραγματικότητα, αυτά τα εξαιρετικά φαινόμενα [προφυσικά, η αισθητή παρουσία του Σατανά, εκδ.] που οφείλονται σε κάθε μορφή εσωτερικής μύησης είναι το θλιβερό προνόμιο λίγων «Φωτισμένων».
Είναι οι « Άγνωστοι Ανώτεροι", όπως τους ονόμασαν ο Bär Dov και η Sect, και είναι άμεσοι πράκτορες του Σατανά, των συνηθισμένων οργάνων του, και μέσω αυτών διεισδύει και επηρεάζει τους κόλπους των Μυστικών Εταιρειών και πάνω απ' όλα του Τεκτονισμού που είναι η "Μητέρα και Αφέντης» όλων αυτών. Είναι οι Ιππότες ( Kadosh ), οι Ιερείς ( Cohen ) ή οι Μοναχοί ( Tzaddik ) της Αντι-Εκκλησίας ή «Συναγωγή του Σατανά» όπως την αποκαλεί ο Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη (II, 9; III, 9). Η Εκκλησία του Χριστού όμως έχει τους Αγίους της. ενώ ο Σατανάς, ο πίθηκος του Θεού, έχει τους «Μεγάλους Μυημένους» του - και τους Kadosh ή Warriors (Evola) και τους Tzaddik ή Μοναχούς (Guénon), αλλά και οι δύο προέρχονται από την ίδια εβραϊκή Καμπάλα» (CHARLES NICOLLAUD, L'initiation maçonnique , Παρίσι, Perrin, 1931, σελ. 145).
Θα αντιταχθεί ότι αυτή η πνευματική επιρροή θα μπορούσε να προέλθει από έναν καλό Άγγελο, αλλά οι Άγγελοι είναι οι Λειτουργοί του Θεού. Επομένως, εάν ενεργούν στους ανθρώπους, θα τους οδηγήσουν στον Ιησού Χριστό και την Εκκλησία του. Τώρα, ο αγώνας ενάντια στην Εκκλησία είναι σταθερά της Ταλμουδικής Συναγωγής, του Τεκτονισμού και του Χασιδικού Εσωτερισμού.
Οι « 36 Άγνωστοι Τζαντίκιμ », οι οποίοι ως αληθινοί Μεγάλοι Ηγέτες και Δάσκαλοι κυβερνούν ολόκληρο τον κόσμο, είναι το προνομιακό όργανο που χρησιμοποιεί ο Σατανάς για να προσπαθήσει να καταστρέψει το έργο του Θεού:
Ο όσιος Αυγουστίνος γιδάσκει: «Ήθελες, αν και ήσουν άνθρωπος, νά φτιάξεις τον εαυτό σου Θεό και μετά νά χαθείς. αλλά Εκείνος, όντας Θεός, ήθελε να γίνει άνθρωπος για να βρει αυτό που είχε χαθεί» ( Sermo CLXXXVIII , κεφάλαιο 3, στο PL, τόμος XXXVIII, στήλη 1004). Εδώ βρίσκεται όλη η δραματική και ασυμβίβαστη αντίθεση μεταξύ Θεού και Αντι/Θεού, Εκκλησίας και Εναντίον/Εκκλησίας, μεταξύ της αιώνιας Φιλοσοφίας και της ψεύτικης Καμπάλα.
Εν ολίγοις, ο εσωτερισμός (χασιδικός, ευβολικός ή γκενονικός) είτε του «δεξιού» είτε του «αριστερού» είναι το αντίθετο του Χριστιανισμού. Στην πραγματικότητα, ο πρώτος θέλει ο άνθρωπος να γίνει " D-IO(ΘΕΟΣ) " μόνος του μέσω της μυητικής γνώσης ή της Γνώσης . ενώ ο δεύτερος διδάσκει ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να σώσει τον άνθρωπο από το Προπατορικό Αμάρτημα, κάνοντάς τον να συμμετέχει στη θεϊκή του φύση με περιορισμένο και πεπερασμένο τρόπο μέσω της αγιαστικής χάρης.
Πασχαλινό θαύμα με την ιερή μυροβλύζουσα εικόνα της Χαβάης που ρέει μύρο.. Η Χαβανέζικη εικόνα, μυροβλύζουσα και θαυματουργή, της Υπεραγίας Θεοτόκου των Ιβήρων, είναι γνωστή σε όλο τον Ορθόδοξο κόσμο. Με τον διαπιστευμένο της, τον πατέρα Nεκτάριο Yangston, η εικόνα ταξιδεύει συνεχώς σε όλη την Αμερική και στο εξωτερικό για την παρηγοριά των πιστών. Το Πάσχα, η εικόνα βρισκόταν στην ενορία της, τον Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Ιβήρων, στο Kailua της Χαβάης, όπου έρεε άφθονο μύρο, αντανακλώντας τη μεγάλη χαρά της Ανάστασης! orthodoxie 10/5/24
«Μέχρι τώρα όλοι οι ενορίτες μας που ζουν στη Χονολουλού έχουν ακούσει για την ευλογία που έχει δοθεί σε εμάς τους αμαρτωλούς, όσο ανάξιοι κι αν είμαστε, με τη χάρη του Παντοδύναμου και την αγάπη και το ενδιαφέρον για εμάς από την Παναγία Θεοτόκο. Έχω ζητήσει ο Νεκτάριος μας, στο σπίτι του οποίου οι δύο εικόνες άρχισαν να ρέουν μύρο, να περιγράψει με δικά του λόγια τι έχει συμβεί».
Αρχιερέας Anatole Lyovin
Το γράμμα του (τώρα «πατέρα») Νεκτάριου…
Αγαπητέ εν Χριστώ ,
Με ταπεινότητα και με ακραίο τρόμο, θα προσπαθήσω να σας αφηγηθώ τι συνέβη..Πολλοί μου ζήτησαν να εξηγήσω τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες σχετικά με τις δύο μυροβλύζουσες εικόνες στην Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Υπεραγίας Θεοτόκου Ιβήρων στη Χονολουλού της Χαβάης. Ήταν δύσκολο να περιγράψω με λόγια τα πρόσφατα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αντιδρούσαν οι άλλοι αν ήταν στη θέση μου, μόνο ένας Θεός ξέρει. Προσεύχομαι ο Θεός να καθοδηγήσει εμένα, και την οικογένειά μου, να κάνουμε και να λέμε πράγματα που δεν είναι αντίθετα με το Θέλημά Του. Θα προσπαθήσω να πω την ιστορία του πώς αυτά τα ταπεινά εικονίδια ήρθαν στη ζωή μου και πώς την άλλαξαν. Όλα όσα γράφω εδώ είναι αλήθεια.
Τα εν λόγω εικονίδια είναι δύο:
1) Το ένα είναι μια μονταρισμένη εκτύπωση που έγινε, πιστεύω, στο εργοστάσιο της εκκλησίας Sofrino κοντά στη Μόσχα. Είναι πιστό αντίγραφο της Εικόνος Ιβήρων της Παναγίας του Μόντρεαλ που ρέει μύρο. αυτή ήταν η εικόνα που φρόντιζε ο μακαριστός μάρτυρας αδελφός José Muñoz. Είναι ένα μικρό εικονίδιο, περίπου 7 x 9 ίντσες και περίπου μία ίντσα πάχος. Ο ιερέας της ενορίας μου π. Ο Anatole Lyovin, μου την έκανε δώρο για την ονομαστική μου γιορτή [το 1997]. Είπε ότι την αγόρασε σε ένα εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο στο Τορόντο όταν η ενορία στην οποία είχε μεγαλώσει γιόρτασε την 50η επέτειο από την ίδρυσή της. Οι εικόνες από το Σοφρίνο έχουν ένα ξεχωριστό στυλ με μια όμορφη μεταξοτυπία (ή oklad στα ρωσικά, πουκάμισο στα ελληνικά) ενσωματωμένη στην εικόνα. Αυτό γίνεται για να μπορούν όσοι δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά όμορφες και πανάκριβες εικόνες να έχουν κάτι εξίσου όμορφο από το Sofrino με λιγότερο κόστος.
2) Η δεύτερη εικόνα είναι μια χειροποίητη εικόνα σε σχήμα Σταυρού, με την εικόνα της σταύρωσης του Κυρίου μας στο παραδοσιακό βυζαντινό στυλ αγιογραφίας. Ένας Έλληνας μοναχός από το Άγιο Όρος τη ζωγράφισε. Είναι περίπου 8 x 11 ίντσες και περίπου 1 1/2 ίντσα πάχος. Αγόρασα ένα σετ από δύο σχεδόν πανομοιότυπα εικονίδια Σταυρού και έδωσα ένα στον πατέρα μου ως δώρο. Το άλλο το κράτησα.Πριν σας αναφέρω την πλήρη ιστορία των εικονιδίων, επιτρέψτε μου να πω πώς ξεκίνησαν όλα…
Πριν από περισσότερους από τρεις μήνες, κάπου γύρω στον Μάιο, τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο του 2007, η γυναίκα μου και εγώ παρατηρήσαμε έναν διακριτικό άρωμα των τριαντάφυλλων στην περιοχή γύρω από τη γωνιά των εικόνων στο παρεκκλήσι του σπιτιού μας. Κάτι μας έκανε να κοιτάξουμε την εικόνα του Σταυρού του Χριστού μας (που βρίσκεται πίσω από την οικογενειακή μας λειψανοθήκη), παρατηρήσαμε μια μικρή χάντρα υγρού γύρω από το πλάγιο τυλιγμένο στην εικόνα του Χριστού, όπου ο στρατιώτης τρύπησε την πλευρά Του με μια λόγχη. Το υγρό μύριζε πολύ γλυκό, σαν μύρο. Η εμπειρία μου με το μύρο είναι αρκετά περιορισμένη, η μόνη μου επαφή είναι ένα βαμβάκι εμποτισμένο με μύρο από την εικόνα Iβήρων που ρέει με μύρο του Μόντρεαλ και αρκετές σταγόνες από μύρο από την εικόνα του Αγίου Νικολάου που ρέει μύρο. Δεν τα είπαμε σε κανέναν αυτά και προχωρήσαμε στο “να παρακολουθούμε” το εικονίδιο για τυχόν νέες εξελίξεις ή οποιαδήποτε πιθανή συνέχιση του “streaming”. Η χάντρα του μύρου τελικά στέγνωσε και τελικά το ξεχάσαμε. Τώρα στις πιο πρόσφατες εξελίξεις στην ιστορία μου…
Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτεμβρίου άρχισα να παρατηρώ μια απίστευτα έντονη μυρωδιά μύρου, στο σπίτι, στο αυτοκίνητό μου, ακόμα και στη δουλειά. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Ήταν όλα στο κεφάλι μου; Ρώτησα τη γυναίκα μου και μου είπε ότι δεν μύριζε τίποτα. Μίλησα με πολλά άλλα άτομα που επισκέφτηκαν το σπίτι μας και είπαν επίσης ότι δεν μύρισαν τίποτα…Ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν όλα στη φαντασία μου. Ήταν στις 27 Σεπτεμβρίου, εορτή της Ύψωσης του Σταυρού.
Στη συνέχεια, την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου, η γυναίκα μου και εγώ ήμασταν εξαιρετικά άρρωστοι και χάσαμε τον Εσπερινό εκείνο το βράδυ. Δεν χάνουμε πάρα πολλές από τις θείες ακολουθίες της εκκλησίας, οπότε λάβαμε υπόψη την ημερομηνία, 6 Οκτωβρίου (Εορτή της Σύλληψης του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου). Γύρω στις 10:30 μ.μ. Μ. εκείνο το βράδυ, δούλευα στο γραφείο μου, το οποίο λειτουργεί και ως παρεκκλήσι του σπιτιού μας, όπου βρίσκεται η γωνιά των εικόνων μας. Η γάτα μου μπήκε στο γραφείο και άρχισε να μυρίζει τριγύρω σαν να μύριζε κάτι. Δεν μύρισα τίποτα. Προχώρησε με τα πόδια προς την περιοχή όπου φυλάσσονται οι οικογενειακές μας λειψανοθήκες. Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν περίεργο, καθώς δεν θα πήγαινε ποτέ κοντά στις λειψανοθήκες. Παραδόξως, κάτι την σταματούσε πάντα, και είναι μια αδιάκριτη γάτα. Ωστόσο, αυτή τη φορά στάθηκε στα πίσω πόδια του και μύρισε γύρω της, υποθέτω για να καταλάβει ποια ήταν η μυρωδιά. Ακόμα δεν μύρισα τίποτα. Προχώρησα να την πάρω και μετά παρατήρησα το άρωμα. Ήταν τόσο δυνατό..
Ποτέ στη ζωή μου δεν μύρισα κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί δεν το είχα μυρίσει πριν. Ήταν σαν να είχαν πέσει χίλια τριαντάφυλλα στο δωμάτιο. Σταυρώθηκα και έκανα την προσευχή του Ιησού. Άφησα τη γάτα κάτω και προχώρησα να κοιτάξω τα εικονίδια. Ομολογώ ότι φοβόμουν να κοιτάξω τις εικόνες κοντά στις λειψανοθήκες. Τελικά έφτασα στην εικόνα του Σταυρού και παρατήρησα ότι η χάντρα από το μύρο στο πλάγιο τραύμα του Χριστού ήταν ακόμη στεγνή, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ανέκτησα κάποια ψυχραιμία, παρόλο που η μυρωδιά των τριαντάφυλλων δυνάμωνε. Έπειτα κοίταξα κάτω και το χέρι μου ήταν βρεγμένο — ήταν μύρο. Πώς έφτασε εκεί; Το εικονίδιο ήταν στεγνό; Ή ήταν; Τότε παρατήρησα ότι το αριστερό γόνατο της εικόνας του Κυρίου μας σχημάτιζε μια χάντρα μύρου ακριβώς μπροστά στα μάτια μου. Τότε φώναξα στη γυναίκα μου. Ήρθε τρέχοντας και όταν τη ρώτησα αν είχε χυθεί κάτι στα εικονίδια, είπε όχι. Δεν τα είχε πλησιάσει. Της έδειξα το εικονίδιο. Ήταν σε σοκ. Της είπα ότι η μυρωδιά είναι πολύ έντονη. … να κοιτάξω τα άλλα εικονίδια. Έτσι έγινε. Στο γραφείο μου έχω δύο ράφια, στην κορυφή τους υπάρχουν εικονίδια. Έχουμε πολλά εικονίδια, ίσως πάρα πολλά. Στάθηκα στις μύτες των ποδιών μου για να πιάσω τα εικονίδια στην κορυφή των ραφιών μου. Το ίδιο έκανε και η γυναίκα μου. Τελικά άρπαξα την εικόνα της Ιβήρων που μου έδωσε ο π. Ανατόλιος. Ήταν τελείως υγρή. Και τότε η μυρωδιά έγινε ακόμα πιο δυνατή. Ακόμα και η γυναίκα μου μπορούσε να το μυρίσει. Για όσους από εσάς δεν γνωρίζετε τη γυναίκα μου, η όσφρησή της είναι πολύ περιορισμένη. είναι ικανή να μυρίζει μόνο αρώματα εσπεριδοειδών. Φοβηθήκαμε. Ρωτήσαμε ο ένας τον άλλον αν καθαρίσαμε ή χρίσαμε τα εικονίδια πρόσφατα, και είπαμε και οι δύο «όχι». ‘Τι συμβαίνει?’ Ρώτησα. Έβαλα τα εικονίδια πίσω εκεί που ήταν. βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με την ψηφιακή μας φωτογραφική μηχανή. Τότε είπα έναν Ακάθιστο στη Μητέρα του Θεού προς τιμήν της Εικόνα των Ιβήρων και πήγα για ύπνο, ή τουλάχιστον προσπάθησα.
Την επόμενη μέρα, Κυριακή 7 Οκτωβρίου, μετά από πολλή συζήτηση, αφήσαμε τις εικόνες στο σπίτι και πήγαμε στην εκκλησία. Μετά τη Λειτουργία μιλήσαμε αμέσως με τον ιερέα. Είπαμε στον π. Ανατόλιο τι είχε συμβεί. Άκουσε υπομονετικά και είπε: «Φέρτε τις εικόνες στην εκκλησία!». Στη συνέχεια κανονίσαμε με τον ιερέα, να φέρουμε τις εικόνες στην εκκλησία την επόμενη Τετάρτη 10 Οκτωβρίου. Μέχρι εκείνη την Τετάρτη, τα εικονίδια συνέχιζαν να ρέουν. Μάζεψα το μύρο σε βαμβάκι και πριν από αυτά έκανα προσευχές για την αδερφή μου που ήταν άρρωστη και για πολλούς άλλους ανθρώπους. [Σημείωση του π. Anatole: Την επόμενη μέρα, η αδερφή του τηλεφώνησε στον πατέρα της για να πει ότι ο γιατρός της δεν μπορεί να το εξηγήσει, αλλά ότι το πάγκρεας της, το οποίο είχε σταματήσει εντελώς να λειτουργεί είχε επιστρέψει στην κανονική του κατάσταση και ότι ο διαβήτης της ήταν υπό έλεγχο.] Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μέχρι την Τετάρτη.
Την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου φέραμε τις εικόνες στην εκκλησία και τις τοποθετήσαμε σε δύο αναλόγια (αναλόγια) στο κέντρο της εκκλησίας. Ο π. Ο Ανατόλιος τα επιθεώρησε και τα σκούπισε με βαμβάκι και ξεκίνησε τη λειτουργία του Ακάθιστου Ύμνου της Εικόνας Ιβήρων. Μετά τα εικονίδια σκουπίστηκαν ξανά. είχαν τρέξει λίγο κατά τη διάρκεια της λειτουργίας. Ο π. Ο Ανατόλιος μας επιβεβαίωσε ότι «ρέει σίγουρα μύρο» και ότι είναι «ένα πολύ καθαρό μύρο». Η μυρωδιά των τριαντάφυλλων γέμισε τον αέρα. Τον ρώτησα τι να κάνουμε; Μας ζήτησε να αφήσουμε προς το παρόν τις εικόνες στην εκκλησία. Κανείς δεν ήξερε αν τα εικονίδια. ήταν ασφαλείς στην εκκλησία.
Το επόμενο Σάββατο, 13 Οκτωβρίου, απλώς έτυχε να είναι «ημέρα καθαρισμού της εκκλησίας». Ετοιμάζαμε την εκκλησία μας για τις επερχόμενες γιορτές. Η εορτή της ενορίας μας (24 Νοεμβρίου), τα Χριστούγεννα, η επίσκεψη του Σέρβου επισκόπου κ.λπ. Έτσι, η γυναίκα μου, εγώ και άλλο άτομο αναλάβαμε την καθαριότητα. Καθώς καθαρίζαμε την εκκλησία δεν μπορούσαμε να πάρουμε το βλέμμα μας από τις δύο μυροβλύζουσες εικόνες, οι οποίες έτρεχαν αργά ενώ καθαρίζαμε. Η μυρωδιά των τριαντάφυλλων ήταν αρκετά καυστική. Οι εικόνες έμοιαζαν να αποπνέουν μια έντονη μυρωδιά τριαντάφυλλων. Η εικόνα της Μητέρας του Θεού φαίνεται να μυρίζει περισσότερο σαν «τριαντάφυλλα» παρά το άλλο εικονίδιο. Ο Σταυρός έχει μια πιο καυστική ευωδιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. …
Την επομένη, Κυριακή 14 Οκτωβρίου, ήταν η εορτή της Προστασίας της Θεοτόκου και ο π. Ανατόλιος αποκάλυψε τις εικόνες στους ανθρώπους. Τα εικονίδια έρεαν αρκετά έντονα. υπήρχε αρκετό μύρο για όλους. Συνέχισαν τη ροή από τότε. Πολλοί έχουν έρθει να δουν τις εικόνες, Ρώσοι, Έλληνες,
Σέρβοι, Ρωμαιοκαθολικοί, Προτεστάντες. Όλοι όσοι πλησιάζουν τις εικόνες νιώθουν τη Χάρη του Θεού! Υπήρξαν μέρες που οι εικόνες έχουν στεγνώσει τελείως, ενώ άλλες μέρες σκεπάζονται με μύρο. Ωστόσο, είτε ρέουν είτε όχι, αναδίδουν συνεχώς ένα εξαιρετικά δυνατό άρωμα τριαντάφυλλου. Είναι πραγματικά ένα μεγάλο θαύμα! Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν είναι μια προειδοποίηση
Η ενορία μας είναι αφιερωμένη στην αυθεντική εικόνα της Ιβήρων που ρέει με Μύρο, μια εικόνα που δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στη Χαβάη. . Ο Χοσέ ήθελε να έρθει εδώ, αλλά δεν τα κατάφερε. Πρέπει να σας ομολογήσω, μερικές φορές αισθάνομαι ότι οι αδελφοί μας Ορθόδοξοι στην ηπειρωτική χώρα έχουν ξεχάσει τη μικρή μας ενορία, τη μικρή μας κοινότητα. Ζώντας εδώ στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού, αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε ως Ορθόδοξη ενορία. Αγώνας για να πληρώσει τους λογαριασμούς, αγώνας για να βγει το ενοίκιο. Μερικές φορές αναρωτιέμαι, πότε θα έχουμε μια δική μας εκκλησία; Μας ξέχασε ο Κύριος; Θα αγωνιζόμαστε για πάντα; Κάναμε κάτι λάθος; Σε εξοργίσαμε, Κύριε; Είτε μας ξέχασαν είτε όχι οι κληρικοί, οι Ορθόδοξοι πιστοί μας, ένα είναι ξεκάθαρο… Η Υπεραγία Μητέρα του Θεού δεν μας ξέχασε. Δεν μας έχει εγκαταλείψει. Δεν θα μας εγκαταλείψει! Μέσα από αυτά τα εικονίδια, έχω τώρα ελπίδα ότι υπάρχει ένα φως στο τέλος του τούνελ. Είτε είμαστε ευλογημένοι είτε όχι να έχουμε μια δική μας εκκλησία, πραγματικά δεν έχει σημασία. Ο Θεός μας έδειξε ότι δεν μας έχει ξεχάσει! Και αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται. Ο Θεός μας λέει ότι είναι αληθινός! Να τολμήσουμε να αγνοήσουμε αυτή την αποκάλυψη; Να τολμήσουμε να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό το μεγάλο θαύμα; Να τολμήσουμε να ξεχάσουμε τον Χριστό; Ο Θεός να μας συγχωρέσει αν το κάνουμε!
Στην αγάπη του Χριστού, Νεκτάριος
(Δεκέμβριος 2007) Τον Ιούνιο του 2008, η εικόνα Ιβήρων που ρέει από τη Χαβάη αναγνωρίστηκε επίσημα από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ως θαυματουργή και άξια σεβασμού και έλαβε την ευλογία και την ενθάρρυνση να ταξιδέψει στις διάφορες εκκλησίες και μοναστήρια της Αγίας Ορθοδοξίας. Ο αρχικός «ιδιοκτήτης» της Εικόνας, ο Αναγνώστης (τώρα Ιερέας) Νεκτάριος, χρεώθηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία να είναι ο φύλακάς Της και να φροντίζει για την ασφάλεια και τη φροντίδα αυτής της Θαυματουργής Εικόνας της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού.
Με τη Χάρη του Θεού, ο Τίμιος Σταυρός σταμάτησε σιγά σιγά να ρέει συνεχώς Μύρο όπως παλιά, τώρα το κάνει σε ορισμένες περιπτώσεις όλο το χρόνο, με το Πάσχα να είναι το πιο πρόσφατο. Αυτό που παρηγορεί τους πιστούς είναι ότι ο Τίμιος Σταυρός εξακολουθεί να παρέχει συνεχώς ένα όμορφο και καυστικό άρωμα, είτε ρέει είτε όχι. Ενώ η Εικόνα της Θεοτόκου της Ιβήρων ταξιδεύει και φέρνει τη Χάρη του Θεού σε διάφορα μέρη, ο Τίμιος Σταυρός παραμένει πάντα στη Χαβάη για να φροντίζει για την προστασία και τη λατρεία των πιστών.
Από τον Ιούνιο του 2008, η εικόνα τη Ιβήρων έχει βρεθεί σε περισσότερες από 1000 εκκλησίες στη Βόρεια Αμερική όλων των (κανονικών) δικαιοδοσιών και έχει λατρευθεί από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, την Ευρώπη και τον κόσμο. Σε πολλές πόλεις, η ιερή εικόνα μεταφέρεται από τη μια ενορία στην άλλη, τιμάται από όλο τον ορθόδοξο κλήρο και βοηθά στη δημιουργία και επούλωση σχέσεων μεταξύ των Ορθοδόξων πιστών και ενισχύοντας και ενισχύοντας τους δεσμούς μεταξύ των αδελφών ενοριών. Τώρα έχουν υποβληθεί αιτήματα για μεταφορά της Θαυματουργής Εικόνας στη Ρωσία, την Ουκρανία, την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Νότια Αμερική, την Ευρώπη, τους Αγίους Τόπους, τη Ρουμανία, το Άγιο Όρος και τη Σερβία. Όταν η Αγία Εικόνα μεταφέρθηκε στη Δημοκρατία της Γεωργίας το 2014 κατόπιν αιτήματος του Καθολικού-Πατριάρχη ΗΛΙΑ Β΄ της Γεωργίας, πάνω από ένα εκατομμύριο πιστοί ήρθαν να προσκυνήσουν την «Παναγία της Χαβάης». Μια σειρά από θαύματα, συμπεριλαμβανομένης της θεραπείας του καρκίνου, αναφέρθηκαν στο Πατριαρχείο Γεωργίας.
Πολλά θαύματα έχουν αποδοθεί στην Θεοτόκο μέσω αυτής της «ταπεινής μικρής εικόνας», εκατοντάδες επαληθευμένοι λογαριασμοί συγκεντρώθηκαν και είναι πράγματι θαυματουργοί. Οι σωματικές και πνευματικές θεραπείες περιλαμβάνουν τη θεραπεία της τύφλωσης και των οφθαλμικών ασθενειών, του καρκίνου, της δαιμονικής κατοχής, της παράλυσης, της νεφρικής νόσου, του χρόνιου πόνου και των εξουθενωτικών ιών.
Ωστόσο, όπου πηγαίνει η αγία εικόνα, περισσεύει η Χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Παναγίας Του. Ο κόσμος έχει σχολιάσει ότι μόνο και μόνο με την παρουσία αυτού του Εικονιδίου, νιώθεις μια τέτοια αφθονία αγάπης και χαράς. Είναι πραγματικά απερίγραπτο.Είμαστε τόσο πολύ ευλογημένοι που ο Θεός έδειξε την αγάπη Του προς εμάς επιτρέποντάς μας μια μικρή πρόβλεψη αυτού που αποκαλούν οι άγιοι, «την αληθινή οσμή της αγιότητας». Το αληθινό νόημα της εμφάνισης της Εικόνας είναι γνωστό μόνο στον Θεό, ο χρόνος θα αποκαλύψει τα πάντα. Ωστόσο, αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο Θεός μας αγαπά. Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία… ( φυσιολογικοί πιστοί χαίρονται με τα δώρα του Θεού και τα μεταδίδουν)ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΝ ΙΣΠΑΝΟ ΚΑΤΟΧΟ ΤΗΣ ΑΥΘΕΝΤΙΚΗΣ ΜΥΡΟΒΛΥΤΡΙΑΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΠΟΡΤΑΙΤΙΣΣΑΣ ΤΟΥ ΜΟΝΤΡΕΑΛ……
ΘΡΙΛΕΡ ΜΕ ΕΙΚΟΝΕΣ
3 ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ.
ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΦΑΝΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ..
Η εικόνα του Montreal Iveron ζωγραφίστηκε στο Άγιο Όρος το 1981 από έναν Έλληνα μοναχό από την αρχική εικόνα της Παναγίας..κα.
Το 1982, αυτή η εικόνα μεταφέρθηκε από το Άγιο Όρος στο Μόντρεαλ από τον Joseph Muñoz Cortes, Ισπανό στην καταγωγή, ο οποίος είχε προ πολλού προσηλυτιστεί στην Ορθοδοξία. Αυτό συνέβη, λέει ο Joseph Muñoz: «Στις 24 Νοεμβρίου, στις τρεις η ώρα το πρωί, ξύπνησα από ένα δυνατό άρωμα. Στην αρχή νόμιζα ότι προερχόταν από τα λείψανα ή από ένα χυμένο μπουκάλι άρωμα, αλλά όταν πλησίασα την εικόνα, έμεινα κατάπληκτος: ήταν όλο καλυμμένο με μυρωδάτο μύρο! Πάγωσα στη θέση μου από τέτοιο θαύμα!».
Σύντομα η μύρο εικόνα μεταφέρθηκε στο ναό. Έκτοτε, η εικόνα της Μητέρας του Θεού ρέει συνεχώς μύρο, με εξαίρεση τις Μεγάλες Εβδομάδες.
Ιδιαίτερη χάρη σκορπίζει η παρουσία της μυροβλάστης με το ευωδιαστό μύρο. Έτσι, ένας παράλυτος νέος από την Ουάσιγκτον, με τη χάρη της Θεοτόκου, θεραπεύτηκε. Στο Μόντρεαλ, η εικόνα μεταφέρθηκε σε έναν βαριά άρρωστο άνδρα που δεν μπορούσε να κινηθεί. Τελέστηκε προσευχή και ακάθιστος. Σύντομα ανάρρωσε. Η θαυματουργή εικόνα βοήθησε μια γυναίκα που έπασχε από σοβαρή μορφή πνευμονίας. Ένα δεκατετράχρονο κορίτσι έπασχε από βαριά μορφή λευχαιμίας. Έχοντας μεγάλες ελπίδες για βοήθεια από τη θαυματουργή εικόνα, ζήτησε να της τη φέρει. Μετά την προσευχή και το χρίσμα με το χρίσμα, η υγεία του παιδιού άρχισε να βελτιώνεται γρήγορα και, προς έκπληξη των γιατρών της, μετά από λίγο καιρό οι όγκοι εξαφανίστηκαν.
Η θαυματουργή εικόνα έχει ήδη επισκεφθεί την Αμερική, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία και τη Δυτική Ευρώπη. Και παντού αυτή η εικόνα ακτινοβολούσε ειρήνη και αγάπη.
Η φήμη της εικόνας εξαπλώθηκε ευρέως πέρα από την Ορθόδοξη Εκκλησία: πολλοί Καθολικοί και Προτεστάντες ήρθαν για να την τιμήσουν…
Ωστόσο, τη νύχτα 30 προς 31 Οκτωβρίου 1997, ο φύλακας της εικόνας, Joseph Muñoz Cortes, σκοτώθηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες και Η Θαυματουργή εικόνα Ιβήρων εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος…
JOSEPH MUÑOZ: «ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ»
Τη νύχτα της 30ης προς 31η Οκτωβρίου 1997, συνέβη ένα γεγονός που συγκλόνισε ολόκληρο τον ορθόδοξο κόσμο – ο Joseph Muñez-Cortes, ο φύλακας της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου «Iverskaya» σκοτώθηκε στην Αθήνα. . Στις 12 Νοεμβρίου 1997 κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της Μονής της Αγίας Τριάδας στο Jordanville της Νέας Υόρκης (ΗΠΑ). Το House of Icons Society στο Μόντρεαλ δημοσίευσε το ακόλουθο μοιρολόγι:
«Πριν από δεκαπέντε χρόνια, το φθινόπωρο του 1982, .. ένας Ορθόδοξος Ισπανός, καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, κλήθηκε από τον Κύριο σε μια ειδική διακονία, την οποία είχε την ευκαιρία να σφραγίσει με το μαρτύριο του. Οι δυσεπίλυτες συνθήκες του θανάτου του αδελφού Ιωσήφ δεν είναι ακόμη σαφείς, αλλά μπροστά σε αυτόν τον θάνατο θέτει κανείς ακούσια ερωτήσεις που απέχουν πολύ από εκείνες που αποτελούν το αντικείμενο της αστυνομικής έρευνας. Πώς ένιωσε όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά τη μονή της Γεννήσεως στο Άγιο Όρος, όπου συγκλονίστηκε από την εικόνα της Ιβήρων Θεοτόκου, σαν να την αντιλήφθηκε κατά λάθος; Πώς κατάλαβε τα τότε λόγια του ηγούμενου του μοναστηριού π. Κλήμη, ο οποίος ενέδωσε απροσδόκητα στα αιτήματα ενός επισκέπτη νεαρού αγιογράφου και είπε: «Η Παναγία θα φύγει μαζί σας»; Ποια ήταν η σταδιακή συνειδητοποίηση του θαύματος γι’ αυτόν από εκείνη ακριβώς την ημέρα της 24ης Νοεμβρίου 1982, όταν περίπου στις τρεις η ώρα το πρωί ο Χοσέ, ξυπνώντας στο διαμέρισμά του στο Μόντρεαλ, ένιωσε ένα άρωμα να προέρχεται από άγνωστη πηγή;..
Ήταν προορισμένος να είναι παρών σε ένα θαύμα σε έναν κόσμο που δεν μπορούσε να φιλοξενήσει ένα τέτοιο θαύμα, γιατί η ιερή μύρο εικόνα της Ελπίδας του απελπισμένου θεράπευε όχι μόνο τα σώματα, αλλά και τις ψυχές όσων στράφηκαν σε αυτόν, ηρεμώντας τις κακές καρδιές, δίνοντας το δώρο των δακρύων, βοηθώντας να βρούμε την ελπίδα. Όποιος έτυχε να δει τα πρόσωπα των ανθρώπων -Ορθοδόξων και μη- σε πολυάριθμες ενοριακές εκκλησίες και μοναστήρια, όπου ο αδελφός Ιωσήφ ο Φύλακας έφερε την ευλογημένη, μύρο εικόνα του Τερματοφύλακα, που ανοίγει τις πόρτες του ουρανού στους πιστούς, παρέδωσε σε αυτόν, δεν μπορούσε παρά να αισθανθεί, στο βαθμό που του αναλογούσε, πόσο τρομερή και συντριπτική υπακοή δίνεται σε αυτόν τον άνθρωπο και πόσο αφόρητη πρέπει να είναι για το αρχαίο φίδι, τον εχθρό της Εκκλησίας του Χριστού».
Ας αγγίξουμε τη μοίρα ενός ανθρώπου που, στην ρεαλιστική, μηχανογραφική και ορθολογική εποχή μας, έδωσε τη ζωή του για ένα ορθόδοξο ιερό, σύμφωνα με τον λόγο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: Ευλογημένος είσαι όταν σε υβρίζουν και σε καταδιώκουν και σε συκοφαντούν με κάθε τρόπο άδικα για χάρη Μου. Να χαίρεσαι και να χαίρεσαι. γιατί μεγάλη είναι η ανταμοιβή σου στον ουρανό… ().
Γόνος αρχαίας ισπανικής οικογένειας, ο Joseph (Jose) Muñez-Cortez γεννήθηκε στις 13 Μαΐου 1948 σε μια ευσεβή καθολική οικογένεια στη Χιλή. Όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών, στο δρόμο για τον Καθολικό Καθεδρικό Ναό, χάθηκε στους δρόμους του Σαντιάγο και μπήκε κατά λάθος σε μια ορθόδοξη εκκλησία. Εκείνη την ημέρα ήταν η Εορτή της Υψώσεως του Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου. Η ομορφιά της διακόσμησης του ναού, των εικόνων και της λατρείας χτύπησε τη νεολαία, τον συγκλόνισε μέχρι τα βάθη της ψυχής του και από τότε άρχισε να επισκέπτεται αυτό το μέρος. Δύο χρόνια αργότερα, ο Αρχιεπίσκοπος Χιλής Λεοντιος, εν γνώσει της μητέρας του, τον ευλόγησε να προσηλυτιστεί στην Ορθοδοξία. Για τρία χρόνια ο Ιωσήφ σπούδασε εικονογραφία και θεολογία στο κολέγιο. Έχοντας μετακομίσει στον Καναδά, ολοκλήρωσε εκεί μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών και στη συνέχεια δίδαξε την ιστορία της αγιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ. Ο Ιωσήφ ήλπιζε να γίνει μοναχός, αλλά δεν υπήρχε ορθόδοξο μοναστήρι για άνδρες στον Καναδά.
Το 1982, σε προσκύνημα στο Άγιο Όρος, ο Ιωσήφ επισκέφτηκε τη μονή Γεννήσεως του Σωτήρος. Εδώ, στο εργαστήριο αγιογραφίας, είδε την εικόνα της Θεοτόκου που τον χτύπησε βαθιά. Ζήτησε επίμονα να του πουλήσει αυτή την εικόνα, αλλά αρνήθηκε. Ο νεαρός προσκυνητής προσευχήθηκε θερμά στη Μητέρα του Θεού να του επιτρέψει να μεταφέρει την εικόνα Της στην Αμερική. Ήδη βγαίνοντας από τις πύλες του μοναστηριού, είδε τον ηγούμενο να σπεύδει προς το μέρος του, ο οποίος του έδωσε μια εικόνα με τα λόγια: «Η Παναγία πρέπει να φύγει μαζί σου».
Ενώ επέβαινε σε πλοίο που κατευθυνόταν προς το λιμάνι της Δάφνης του Άθω, άκουσε μια φωνή να τον διατάζει να πάει στη Μονή Ιβήρων και να προσαρτήσει την εικόνα του στη θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου «Πορταίτισσα», της προστάτιδας του Άθω. Η εικόνα που του δόθηκε αντιγράφηκε από αυτήν την εικόνα. Εκπλήρωσε αυτή την εντολή. Επιστρέφοντας στο Μόντρεαλ, ο Τζόζεφ τοποθέτησε το εικονίδιο στο δωμάτιό του και διάβαζε έναν ακάθιστο μπροστά του κάθε βράδυ.
Στις 24 Νοεμβρίου 1982, ξύπνησε γύρω στις τρεις το πρωί και ένιωσε ένα δυνατό άρωμα. Κοιτάζοντας την εικόνα , παρατήρησε σταγόνες υγρασίας πάνω της και σκέφτηκε ότι έσταζε λάδι από τη λάμπα. Όμως, σκουπίζοντάς τα, έμεινε έκπληκτος όταν ανακάλυψε ότι το άρωμα προερχόταν ακριβώς από αυτά. Του έγινε σαφές ότι αυτό ήταν μύρο Έκτοτε, η εικόνα ρέει συνεχώς μύρο, με εξαίρεση τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Μέσω της εικόνας, με τη χάρη του Θεού, έγιναν πολλές θαυματουργές θεραπείες: ένας παράλυτος νέος και ένας άνδρας που έπασχε από καρκίνο της σπονδυλικής στήλης, ένα παιδί με σοβαρή ραχίτιδα, που οι γιατροί αρνήθηκαν και πολλοί άλλοι απελευθερώθηκαν από την ασθένεια. Αλλά ο Ιωσήφ είπε πολλές φορές ότι το μεγαλύτερο θαύμα της εικόνας που ρέει με μύρο ήταν ότι υποκινούσε τους ανθρώπους σε μετάνοια.
Ο Ιωσήφ δεν είχε πολλά χρήματα. Έχοντας βρει την εικόνα, έκανε όρκο ότι δεν θα γινόταν πηγή πλουτισμού του. Και το έκανε μέχρι τον θάνατό του. «Γνωρίζω πραγματικά», καταθέτει ο αρχιερέας Βίκτορ Ποταπόφ, «ότι μερικές φορές δεν είχε αρκετά χρήματα για να αγοράσει φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης. Συχνά έδινε τα τελευταία του χρήματα σε όσους είχαν ανάγκη». ( σσ ενώ οι Αββακουμασιώτες έκαναν παράνομο πλουτισμό με τον τάφο του Αγίου που βρήκε μια γιαγιά. Διαχειριστές ….Πήγαν να πάρουν φως και χρήμα από ξένα κόλλυβα.. )
Στα χαρτιά του Ιωσήφ, βρέθηκε ένα σημείωμα στα γαλλικά, γραμμένο από το χέρι του το 1985, από το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα ότι πολύ πριν το μαρτύριο του το προέβλεψε.
Ιδού το κείμενο αυτής της σημείωσης: «Κύριε Ιησού Χριστέ, που ήρθε στη γη μας για χάρη της σωτηρίας και καρφώθηκες οικειοθελώς στον Σταυρό και υπέμεινες το Πάθος για τις αμαρτίες μας, επιτρέψτε μου να υπομείνω και τα βάσανά μου, τα οποία δεν δέχομαι εχθρούς, αλλά από τον αδερφό μου. Θεός! Μην του το θεωρείς αμαρτία».
Ο Dimitry Mikhailovich Gortynsky, υπέυθυνος της Εκκλησίας της Ανάληψης στο Σακραμέντο (Καλιφόρνια, ΗΠΑ), σε μια ιδιωτική επιστολή προς τη μητέρα Maria Potapova με ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου 1997, μεταφέρει το ακόλουθο περιστατικό από τη ζωή του Joseph: «Ξύπνησε τη νύχτα και ένιωσε ότι ήταν δεμένος χέρια και πόδια. Το στόμα του ήταν επίσης φιμωμένο και δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει ούτε να ουρλιάξει. Προσπάθησε να ελευθερωθεί, αλλά δεν μπορούσε, και προσευχόταν μόνο μέσα του. Ήξερε ότι ήταν ένα κακό πνεύμα, και τον κράτησε έτσι όλη τη νύχτα. Ο ίδιος ο Χοσέ το είπε στα ισπανικά στη σύζυγό μου πριν από ένα χρόνο, και μετά μου το μετέφρασε, και τώρα το έχει ξαναπεί για να μπορώ να το γράψω με ακρίβεια». Σύμφωνα με τον ίδιο τον Τζόζεφ, δεν ήταν καθόλου όνειρο, αλλά όλα έγιναν στην πραγματικότητα.
Στην τελευταία του συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Russian Shepherd, που δημοσιεύτηκε στο Σαν Φρανσίσκο, όταν ρωτήθηκε αν είχε συνηθίσει ένα θαύμα πάνω από δεκαπέντε χρόνια, ο Τζόζεφ απάντησε: «Όχι, δεν μπορείς να το συνηθίσεις, όπως μπορείς. Μην συνηθίσεις σε ένα θαύμα. Λες και ο εορτασμός της Θείας Ευχαριστίας θα γινόταν μια συνηθισμένη, ρουτίνα δράση για έναν ιερέα… Ποτέ δεν πλησιάζω μια εικόνα με περιέργεια να ελέγξω πού και πόσο από τον κόσμο ρέει έξω… Δεν πρέπει ποτέ να συνηθίσουμε στα θαύματα. Αν συμβεί αυτό, τότε το θαύμα θα πάψει να είναι θαύμα. Ένα άτομο που καταλαβαίνει τι είναι αγιότητα και ιερό δεν θα μπορέσει ποτέ να συνηθίσει σε ένα θαύμα».
Τότε τέθηκε η ερώτηση στον Ιωσήφ: «Πολλοί πιστεύουν ότι η εικόνα είναι ιδιοκτησία σου….Πώς απαντάτε σε τέτοιους ανθρώπους;
«Αυτό δεν είναι αλήθεια», είπε ο Τζόζεφ. – Είμαι μόνο ο φύλακας της εικόνας. Αν η εικόνα ανήκε μόνο σε μένα, θα καθόμουν ήσυχος στο σπίτι, και δεν θα γύριζα τον κόσμο από ενορία σε ενορία… Η εικόνα είναι θαυματουργή και δεν μπορούμε να την ελέγξουμε ή να την απορρίψουμε. Μια φορά πήγα από το Μόντρεαλ στη Νέα Υόρκη, όπου με περίμεναν πιστοί, αλλά το αεροπλάνο έκανε κύκλους πάνω από τη Νέα Υόρκη και επέστρεψε πίσω. Τι σήμαινε αυτό; Για μένα η απάντηση είναι ξεκάθαρη: δεν έπρεπε να πάω εκεί. Μια άλλη φορά μπήκα σε ένα ταξί και ξαφνικά ένα αυτοκίνητο εμφανίστηκε μπροστά μας: έπρεπε να φρενάρω απότομα. Το γυαλί στην εικονοθήκη έσπασε. Δεν μας συνέβη τίποτα, αλλά έπρεπε να επιστρέψω σπίτι για να καθαρίσω την εικόνα από σπασμένο γυαλί και εκείνη την ώρα το αεροπλάνο απογειώθηκε χωρίς εμένα… Τον Ιούλιο του 1995, όταν ήμουν στη σκήτη στο Άγιο Όρος, όπου ζωγραφίστηκε η εικόνα, ο ηγούμενος της σκήτης με κανόνισε να υποκλίνομαι στο έδαφος πριν από κάθε ταξίδι με την προσευχή: «Μάνα, ευλόγησε». Μετά από αυτό, ο ηγούμενος είπε, πήγαινε στην ευχή του Θεού. Πιστεύω ότι από τότε που άρχισα να το κάνω αυτό, μερικές φορές νιώθω ιδιαίτερα στην ψυχή μου την ανάγκη να πάω στο ένα ή στο άλλο μέρος».
Ο Ιωσήφ συνέχισε: «Στην εποχή μας, όπως και στην εποχή του Χριστού, τα ιερά πράγματα πρέπει να πηγαίνουν στους ανθρώπους, όπως η αγιότητα πήγε σε αυτούς. Αυτή δεν είναι μια παράδοση που ο ίδιος έχω καθιερώσει. Ο Κύριος ξέρει πόσο δύσκολο είναι για μένα να ταξιδέψω, επηρεάζει την υγεία μου, αλλά εκπληρώνω με χαρά αυτή την υπακοή ενώπιον της Μητέρας του Θεού και του λαού του Θεού, που με μεγάλη χαρά περιμένουν τη Βασίλισσα των Ουρανών. Ο Ηγούμενος του Άθω, που μου έδωσε την εικόνα, είπε: «Εκκλησία στην οποία δεν υπάρχει αγάπη, συμπόνια και έλεος δεν είναι Εκκλησία». Αυτή η διδασκαλία είναι βαθιά αποτυπωμένη στην καρδιά μου…»
Στην ίδια συνέντευξη, σαν να περίμενε το μαρτύριό του, ο Ιωσήφ είπε: «Οι πιστοί πρέπει να είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, να μην ξεχνάμε ότι αποκτώντας εχθρούς εδώ, αποκτάμε τη Βασιλεία των Ουρανών… Αυτός που είναι πιστός στα μικρά πράγματα θα είναι πιστός σε μεγάλα πράγματα όταν απαιτείται. Μας δίνεται η ευκαιρία να γίνουμε ομολογητές, δεν πρέπει να τη χάσουμε. Έχοντας χάσει την επίγεια ζωή, αποκτούμε την ουράνια ζωή. Δεν πρέπει να φοβόμαστε τον θάνατο για τον Χριστό».
ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΝ ΦΥΛΑΚΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ .. 3 ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΑΦΑΝΤΗ Η ΕΙΚΟΝΑ..
Το δωμάτιο στο οποίο μαρτύρησε ο Ιωσήφ βρίσκεται στη γωνία και ανοίγει σε ένα μπαλκόνι – το μοναδικό σε ολόκληρο το ξενοδοχείο με πρόσβαση στην οροφή του γειτονικού κτιρίου. Αυτό εξηγεί γιατί η πόρτα του δωματίου στο οποίο σκοτώθηκε ο Ιωσήφ ήταν κλειδωμένη από μέσα. Σύμφωνα με τον γιατρό που εξέτασε το σώμα, ο φόνος έγινε από δύο ή τρία άτομα: ο ένας τον κράτησε, ο άλλος του έδεσε τα χέρια και τα πόδια και ο τρίτος τον χτύπησε. Προφανώς, οι δολοφόνοι ήθελαν να μάθουν πού ήταν το εικονίδιο. Ας διευκρινίσουμε ότι η θέση του εικονιδίου είναι προς το παρόν άγνωστη.
Το πώς ο Τζόζεφ παρασύρθηκε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στο οποίο διαπράχθηκε αυτή η τρομερή δολοφονία παραμένει μυστήριο. Ο μοναχός του Τζόρντανβιλ Βσεβολόντ Φιλίπεφ στο δοκίμιό του «Μεταμορφωμένη ταλαιπωρία, ή συνομιλία με τον δολοφονημένο αδελφό Τζόζεφ» κάνει την ακόλουθη εικασία: «Τι σας παρέσυρε με τον δολοφόνο; Ίσως σου υποσχέθηκε χρήματα ή χρειαζόσουν κάποια υπηρεσία από αυτόν; Ωχ όχι. Σε παρέσυρε ζητώντας τη βοήθειά σου. Ο δαίμονας που του το έμαθε αυτό, φυσικά, ήξερε ότι η ευγενική καρδιά σου δεν μπορούσε να αρνηθεί κάποιον που ζητούσε βοήθεια…»
Στη δίκη, ο γιατρός κατέθεσε ότι όλα έδειχναν ότι ο Ιωσήφ δεν αντιστάθηκε. Ξάπλωσε δεμένος απέναντι από το κρεβάτι. Ίχνη βασανιστηρίων είναι ορατά στα πόδια, τα χέρια και το στήθος. Ο Τζόζεφ πέθανε πολύ και οδυνηρά μόνος...
ΠΟΙΟΣ ΤΙΜΑΕΙ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ …
Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΙΒΗΡΩΝ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΕΨΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ
Το καλοκαίρι του 1996, ο Ιωσήφ πήγε στον Άθωνα για να αποχαιρετήσει τον Ηγούμενο Κλήμη, τον πνευματικό του πατέρα, που αναχωρούσε προς τον Θεό. Τότε ο μοναχός του είπε ότι η επόμενη χρονιά – το 1997 – θα ήταν μοιραία γι’ αυτόν και θα συνέβαιναν τρομερά γεγονότα.
ΣΗΜΕΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓ ΝΙΚΟΛΑΟ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΤΟΥ
Την παραμονή του μαρτυρίου του, ο Ιωσήφ και ο ιερέας Alexander Ivashevich επισκέφτηκαν το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στο ελληνικό νησί της Άνδρου για να προσκυνήσουν τα ιερά του. Ο μοναχός, που τους άνοιξε τις πόρτες της κεντρικής εκκλησίας του μοναστηριού, εξεπλάγη εξαιρετικά που η αρχαία τοιχοποιία της Θεοτόκου άρχισε να σκίζεται κατακόρυφα. Ο ηγούμενος του μοναστηριού Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος εξήγησε ότι η εικόνα κλαίει όταν ετοιμάζονται τρομερά γεγονότα ή σε τέτοιες εκδηλώσεις. Αυτό το σημάδι της Μητέρας του Θεού έκανε βαθιά εντύπωση στον Ιωσήφ και είπε επανειλημμένα στον πατέρα Αλέξανδρο: «Πατέρα, νιώθω ότι κάτι τρομερό θα συμβεί πολύ σύντομα. Δεν ξέρω τι ακριβώς, αλλά κάτι θα συμβεί». Και την ίδια μέρα του θανάτου του, το πρωί, ο Ιωσήφ μοιράστηκε για άλλη μια φορά το προαίσθημά του με τον πατέρα Αλέξανδρο.
Κηδεύτηκε 13 ημέρες μετά τη δολοφονία του στην Αθήνα. Ήθελαν να τελέσουν την κηδεία του με κλειστό φέρετρο και σε σφραγισμένη πλαστική σακούλα. Ο Θεός όμως έκρινε διαφορετικά. Το φέρετρο ήταν ανοιχτό, η τσάντα ήταν σκισμένη και όλοι είδαν σημάδια βασανιστηρίων. Δεν υπήρχαν ορατά σημάδια φθοράς.
Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ
Το 1981, στο Άγιο Όρος, ο Έλληνας μοναχός π. Ο Χρυσόστομος έφτιαξε ένα αντίγραφο του Τερματοφύλακα Ιβήρων, το οποίο έμελλε να γίνει μια από τις πιο θαυμαστές μαρτυρίες της ευγενικής βοήθειας της Μητέρας του Θεού στους ανθρώπους στον εικοστό αιώνα.
Η ιστορία της θαυματουργής εικόνας συνδέεται με τη μοίρα του Joseph Muñoz.
Ο Joseph (Jose) Muñoz Cortes, Ισπανικής καταγωγής, γεννήθηκε στη Χιλή το 1948. Οι γονείς του Ιωσήφ ήταν ζηλωτές Καθολικοί και ανήκαν σε μια αρχαία οικογένεια ευγενών, η οποία είχε σημαντικές υπηρεσίες στην Καθολική Εκκλησία. Το 1962, ως 12χρονο αγόρι, ζώντας στο Σαντιάγο, έμεινε έκπληκτος από την ορθόδοξη λειτουργία στην τοπική εκκλησία της Αγίας Τριάδας και την εικόνα του Καζάν της Μητέρας του Θεού. Κατέληξε στην εκκλησία σαν τυχαία στο δρόμο για την Καθολική Εκκλησία. Η ομορφιά της διακόσμησης του ναού, των εικόνων και της λατρείας έκανε τεράστια εντύπωση στο αγόρι και από τότε άρχισε να επισκέπτεται αυτήν την εκκλησία.
Μετά από 2 χρόνια, ο Αρχιεπίσκοπος της Χιλής Λεόντιος τον βάφτισε στην Ορθοδοξία, για την οποία ελήφθη η συγκατάθεση της μητέρας του Χοσέ. Ο Χοσέ σπούδασε θεολογία στο κολέγιο για 3 χρόνια. Ο Joseph Muñoz Cortes ήταν ένας αγιογράφος που ήταν μαθητής του Nikolai Shelikhov (αργότερα οι εικόνες του Jose στην έκθεση αναγνωρίστηκαν ως οι καλύτερες).
Στη συνέχεια μετακόμισε στον Καναδά, όπου έγινε καθηγητής ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ και άρχισε επίσης να σπουδάζει αγιογραφία.
Το φθινόπωρο του 1982 ο Ιωσήφ και οι φίλοι του πήγαν για προσκύνημα στον Άθωνα. Ήθελε πολύ να επισκεφτεί το μοναστήρι του Αγίου Δανιήλ, που φημίζεται για το εργαστήρι αγιογραφίας του.
Στο δρόμο για το μοναστήρι, οι προσκυνητές χάθηκαν και ανακάλυψαν ένα άλλο μοναστήρι – στο όνομα της Γέννησης του Χριστού. Οι μοναχοί τους υποδέχθηκαν με αγάπη, τους κέρασαν τσάι και στη συνέχεια τους κάλεσαν να επισκεφθούν το εργαστήριο αγιογραφίας.
«Και μετά», θυμάται ο Muñoz, «είδα ένα εικονίδιο που έκανε την καρδιά μου να αναποδογυρίσει στο στήθος μου».
Η εικόνα της Μητέρας του Θεού – αντίγραφο της Iβήρων – τον συγκίνησε τόσο πολύ που άρχισε να παρακαλεί τους μοναχούς να του πουλήσουν την εικόνα. Οι μοναχοί αρνήθηκαν σταθερά και αποφασιστικά, εξηγώντας ότι αυτή η εικόνα που δημιούργησε ο π. Ο Χρυσόστομος, από τους πρώτους που γράφτηκαν στη βυζαντινή γραφή, τους χρησιμεύει ως πρότυπο. Ωστόσο, υποσχέθηκαν να κάνουν ένα αντίγραφο του εικονιδίου και να το στείλουν στον Καναδά. Ο Μουνόζ συνέχισε να ζητιανεύει, αλλά οι μοναχοί ήταν ανένδοτοι.
Κατά τη διάρκεια της νυχτερινής λειτουργίας στην εκκλησία του μοναστηριού, ο Joseph Muñoz απηύθυνε μια προσευχή στη Μητέρα του Θεού: «Έχω κάνει ήδη ό,τι μπορεί να γίνει ανθρώπινα: πρόσφερα χρήματα, ικέτευσα ενοχλητικά τον ηγούμενο.
Αλλά, Μητέρα του Θεού, συνόδευσέ μας ακόμα στην Αμερική, γιατί σε χρειαζόμαστε τόσο πολύ!». Μετά την προσευχή ένιωσε ψυχική ηρεμία και σιγουριά ότι το αίτημά του εισακούστηκε. Τα ξημερώματα, όταν ο Ιωσήφ και ο σύντροφός του αποχαιρέτησαν τους μοναχούς και πήγαν στην προβλήτα, τους έπιασε ο ηγούμενος, κρατώντας στα χέρια του μια τυλιγμένη εικόνα.
«Η Μητέρα του Θεού θέλει να πάει μαζί σου», είπε και αρνήθηκε αποφασιστικά τα προσφερόμενα χρήματα. «Δεν μπορείς να πάρεις χρήματα για ένα τέτοιο ιερό». ( σσ το νου τους οι εκατομμυριούχοι διαχειριστές θαυμάτων και θυμιαμάτων )
Μετά από αυτό, οι φίλοι πήγαν στη Μονή Iversky και επισύναψαν τη δωρεά εικόνα στην αρχαία θαυματουργή εικόνα της Θεοτόκου Πορταίτισσας, προστάτιδας του Άθω, από την οποία αντιγράφηκε η εικόνα που τον χτύπησε.
Επιστρέφοντας στο Μόντρεαλ το 1982, ο Joseph Muñoz τοποθέτησε την εικόνα ανάμεσα σε λείψανα ορισμένων από τους αγίους της Λαύρας του Κιέβου Pechersk και του αποστόλου της μάρτυρα Μεγάλης Δούκισσας Elizabeth Feodorovna. Όλη την ώρα υπήρχε ένα καντήλι που φέγγιζε εδώ και κάθε μέρα πριν πάει για ύπνο διάβαζε έναν ακάθιστο στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Το βράδυ της 24ης Νοεμβρίου 1982, ο Τζόζεφ ξύπνησε από ένα δυνατό άρωμα και νόμιζε ότι προερχόταν από τα λείψανα ή από ένα χυμένο μπουκάλι άρωμα. Όταν όμως εξέτασε την αγιορείτικη εικόνα, συνειδητοποίησε ότι είχε συμβεί κάτι εκπληκτικό – ήταν όλη καλυμμένη με μυρωδάτο μύρο.
Η εικόνα μεταφέρθηκε στο ναό, και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, ρέματα ειρήνης ανέβλυζαν καθαρά από την εικόνα των χεριών του Βρέφους Χριστού.
Η θαυματουργή εικόνα ταξίδευε συνεχώς σε ορθόδοξες ενορίες και επισκεπτόταν πολλές χώρες της Αμερικής, της Δυτικής Ευρώπης, καθώς και της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας. Όπου εμφανιζόταν η εικόνα, γίνονταν πολυάριθμες θεραπείες ψυχικών και σωματικών παθήσεων.
Η απόδειξη πολυάριθμων θαυμάτων από την Εικονίδιο Μύρων Ιβήρων αναζωογόνησε την πίστη στη Δύση.
Όταν ρωτήθηκε γιατί του συνέβη αυτό, ο Joseph Muñoz απάντησε: «Για πολύ καιρό ήμουν σε απώλεια, γνωρίζοντας καλά τα μειονεκτήματά μου και κατανοούσα την αναξιότητά μου: είμαι ένας από τους τελευταίους στην Ορθόδοξη Εκκλησία, ένας μη Ρώσος προσηλυτισμένος… Γεννήθηκα σε καθολική οικογένεια, αλλά σε ηλικία 14 ετών γνώρισα τη Γέροντας Λεόντιο της Χιλής, και με βάφτισε και προσηλυτίστηκα στην Ορθόδοξη πίστη. Τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Κύριος που με κάλεσε στην αληθινή πίστη…
Αλλά ο Κύριος με κάνει να νιώθω ότι δεν είμαι τίποτα… Κάθε φορά που αγγίζω την εικόνα, μυρίζοντας αυτό το υπέροχο άρωμα, νιώθω την αναξιότητά μου… Πάντα προσευχόμουν στην Παναγία και ποτέ δεν ζητούσα θαύμα ή απόδειξη
Πιστεύω και σέβομαι πολύ τη Μητέρα του Θεού από μικρός, αυτό με δίδαξε η μητέρα μου, και ξέρω μόνο ένα πράγμα, ότι η Υπεραγία Παναγία εκδηλώνεται όπου θέλει… Με τα χρόνια έγιναν πολλά θαύματα, άλλα τα ξέρω, άλλα όχι. Υπήρχαν πολλές θεραπείες, εξωτερικές σωματικές και εσωτερικές πνευματικές…»
Τι καιροί ….. ο μεγαλύτερος σύγχρονος ελληνόφωνος θεολόγος ένας Ρώσος ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ και ο σύγχρονος τελευταίος μάρτυρας των Αθηνών ένας Ισπανός Ορθόδοξος!
Ο καθηγητής κ. Γιώργος Φίλης μίλησε για τις εξελίξεις στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Όπως είπε ο κ. Φίλης: "Οι Δυτικοί φοβούνται ότι το μέτωπο θα καταρρεύσει στο Ντόνετσκ και οι Ρώσοι όλο αυτό τον καιρό φέτος τι κάνανε; Κάνανε έναν πόλεμο φθοράς επί της ουσίας κατά της, κατά των ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων. Έξι μήνες υπήρχε και η καθυστέρηση των Αμερικανών να δώσουν τα απαραίτητα πολεμοφόδια στους Ουκρανούς. Κατά συνέπεια, έχουν καταλάβει αυτή τη στιγμή πολύ σημαντικές οχυρές θέσεις στο Ντόνετσκ. Και ξέρετε το πρόβλημα των Δυτικών, γιατί αφήστε τους Ουκρανούς, το πρόβλημα των Δυτικών είναι ότι δεν έχουν οι Ουκρανοί άλλες αμυντικές θέσεις από πίσω. Που σημαίνει λοιπόν ότι αν σπάσει η άμυνα η οποία υπάρχει αυτή τη στιγμή, κινδυνεύει άμεσα το Χάρκοβο και από κει και ύστερα δεν μπορώ να σας πω τι μπορεί να συμβεί στην κεντρική Ουκρανία. Αυτό που ίσως σώζει τους Ουκρανούς είναι, επειδή έχω μιλήσει με στρατιωτικούς, είναι ότι έχουν δεκάδες χιλιάδες ποτάμια, τα οποία δηλαδή θα δημιουργούν πρόβλημα ίσως στους Ρώσους. Αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε μία φάση πάρα πολύ δύσκολη οι Ουκρανοί. Μαζεύονται δυνάμεις από τη Ρωσία για να γίνει η επίθεση σίγουρα στο Χάρκοβο θεωρώ στο άμεσο χρονικό, επόμενο χρονικό διάστημα, έτσι όπως, έχει φτιαχτεί καινούργια Στρατιά, για να καταλάβετε, η Στρατιά Βορράς όπως την εννοούν, μία 5η Στρατιά, οι Ρώσοι, η οποία είναι ξεκάθαρο ότι κοιτάει προς το Χάρκοβο. Άρα αυτή τη στιγμή οι Δυτικοί έχουν το πρόβλημα το πολιτικό, το τι θα κάνουν και πώς θα δικαιολογήσουν μία μεγάλη υποχώρηση του ουκρανικού στρατού. Άρα λοιπόν προσπαθούν να εκφοβίσουν τους Ρώσους λέγοντας ότι θα συμμετάσχουν επισήμως, θα μπούνε κτλ. Καταλαβαίνετε λοιπόν είμαστε στο θέμα τώρα της κλιμάκωσης, ακριβώς διότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για το Κίεβο επί του πεδίου της μάχης. Άρα λοιπόν, βέβαια πρέπει να ξέρουμε ότι εχθές στο υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας καλέσανε και τον Γάλλο και τον Βρετανό πρέσβη. Φαίνεται ότι οι Ρώσοι έχουνε πληροφορίες και για στρατεύματα, δηλαδή η Λεγεώνα των Ξένων ότι βρέθηκαν είναι ήδη στο Ντονέτσκ ή στην ευρύτερη περιοχή. Οπότε καταλαβαίνετε τώρα ότι όντως είναι πολύ κρίσιμη η κατάσταση και θα έχουμε εξελίξεις."
Ο κ. Φίλης πρόσθεσε: "Ο κ. Μακρόν βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση στο εσωτερικό με τη Λεπέν και επίσης υπάρχει και το ζήτημα ότι οι Ρώσοι στην ουσία εκπαραθύρωσαν τους Γάλλους από το Σαχέλ, από τη Δυτική Αφρική το τελευταίο χρόνο. Θέλω να πω ότι ο Μακρόν θεωρεί και έχει και φαίνεται, όπως πολύ σωστά το λέτε, έχει δείξει όλα τα δείγματα ότι θέλει τη Γαλλία τουλάχιστον να γίνει στρατιωτική ηγέτης της Ευρώπης. Και μην ξεχνάμε είναι και η μόνη ευρωπαϊκή, πυρηνική δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε τελική ανάλυση αυτή τη στιγμή, μετά την αποχώρηση της Βρετανίας. Βέβαια, καταλαβαίνετε ότι όντως αυτό τώρα, εάν και εφόσον δούμε στρατεύματα, γιατί πλέον δεν θα μπορούν να το δικαιολογήσουν ότι είναι μισθοφόροι όπως καταλαβαίνετε και είναι στρατεύματα με το γαλλικό εθνόσημο ή εν πάσει περιπτώσει και να έχουν βγάλει το εθνόσημο να είναι μονάδες ολόκληρες των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων ή τη Λεγεώνα των Ξένων, καταλαβαίνετε λοιπόν ότι οι Ρώσοι από εκεί και ύστερα, είναι πώς πολιτικώς θα χρησιμοποιήσουν το συγκεκριμένο γεγονός. Και αν και εφόσον αποφασίσουν να δείξουν πυγμή νομίζω ότι η διοίκηση του Νότου που κάνει αυτή τη στιγμή τις ασκήσεις με τακτικά πυρηνικά είναι ενδεικτικό του τι θα μπορούσε να συμβεί βέβαια στο έδαφος της Ουκρανίας φαντάζομαι. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα οδηγηθούμε σε πιο, σε άλλου τύπου κατάσταση, αλλά και αυτό θα είναι δραματικό από μόνο του γιατί θα έχουμε περάσει εάν χρησιμοποιηθεί ακόμα και μια, ένα πυρηνικό βλήμα ακόμα και σε περιοχή στην οποία θα είναι ...".
Γρίβας Κων/νος: Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιον κατήφορο. Ζούμε απίστευτες στιγμές ... (09-05-2024).
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Γρίβας μίλησε στην εκπομπή του Ανδρέα Μαζαράκη "Ο Εξαρχείων" για τη στάση της Ελλάδας απέναντι στις τελευταίες τουρκικές προκλήσεις και την επίσκεψη του Αλβανού Πρωθυπουργού στη χώρα μας.
Όπως είπε ο κ. Γρίβας: "Μέσα σ' έναν κόσμο παρακμής λοιπόν ολοκληρωτικής και η μικρή Ελλάδα ως απόφυση, σκωληκοειδής απόφυση της Δύσης, γιατί αυτό έχει επιλέξει για τον εαυτό της, αντί να επιλέξει να επενδύσει στη δική της ταυτότητα, στην ιδιοπροσωπία και να σώσει και την Ευρώπη, αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση, δια του πολιτισμού, έχει εξελιχθεί σε έναν Χατζηαβάτη. Ζούμε απίστευτες στιγμές, καρπαζοεισπρακτισμού αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο. Δηλαδή εγώ έχω απορήσει. Ποτέ δεν είχαμε καμία φοβερή και τρομερή εξωτερική πολιτική και πάντοτε έτσι ο κατευνασμός και η υπέρ του δέον μετριοπάθεια και όλα αυτά ήταν ίδιον της ελληνικής πολιτικής. Αλλά αυτή η κατάντια, αυτά τα έγκατα που έχουμε φτάσει σήμερα, εγώ τουλάχιστον δεν τα ξανά θυμάμαι. Και να ξεκινήσουμε από την ορολογία που χρησιμοποιεί η πολιτική ηγεσία της χώρας, η αρμόδια πολιτική ηγεσία, δηλαδή ο υπουργός Εξωτερικών. Είπαμε πριν για τη μετατροπή της Μονής της Χώρας σε τζαμί, είπε τη φοβερή και τρομερή έκφραση ότι είναι απογοητευτικό. Δηλαδή αυτό δεν το λες. Δηλαδή τι να πω τώρα; Επί οθωμανικής κατοχής, αν έκανε κάτι ο Σουλτάνος, ο πραγματικός Σουλτάνος, ο τότε Πατριάρχης ρε παιδί μου, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία θα πήγαινε, θα έκανε πολύ βαρύτερη, πολύ σοβαρότερη διαμαρτυρία και ας έχανε και το κεφάλι του ας πούμε. Λοιπόν. Από μόνη της αυτή η σημειολογία των λέξεων ή το άλλο το φοβερό και τρομερό, το αχρείαστο που ελέχθη, ελέχθη και γι αυτή την κίνηση του Ερντογάν, αχρείαστη κίνηση ή και για την επίσκεψη εδώ Ράμα και ουσιαστικά την έφοδο του Ράμα στην Ελλάδα ως, κατακτητική έφοδο που έρχεται εδώ με το έτσι θέλω να μιλήσει προεκλογικά στο λαό του. Αυτό που είπες εσύ πριν Ανδρέα, σε ανθρώπους που κανονικά εμείς με το κυρίαρχο αφήγημα που μας έχει επιβληθεί, υποτίθεται ότι είναι Έλληνες πολίτες πλέον και έχουν ενσωματωθεί και όλα αυτά που ακούμε και εμείς καθόμαστε και λέμε ναι, ήταν αχρείαστο. Δηλαδή η ορολογία δεν είναι απλά ορολογία Χατζηαβάτη, δεν είναι απλά ορολογία δούλου, ακόμη και φοβισμένου δούλου. Είναι ορολογία συνεργάτου. Πλέον ρε παιδί μου χρησιμοποιείται ορολογία, προς Θεού όχι μόνο μη θίξει κάποιον, συνειδητά μην προκαλέσει κάποιες έτσι συνάψεις μέσα στον ελληνικό πληθυσμό. Εντάξει ρε παιδιά δεν έγινε τίποτα. Εγώ δεν το έχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα. Είμαι μεγάλος άνθρωπος. Είμαι 59 χρονών. Παρακολουθώ είτε επαγγελματικά εδώ και δεκαετίες, είτε και πριν όλα αυτά. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο κατήφορο, τέτοιο πάτο. Λοιπόν. Και ένα άλλο που με ενοχλεί, Ανδρέα και Σπύρο είναι αυτή η φοβερή έτσι διαμαρτυρία που εκφράζουν κάποιοι γιατί, και έγινε και για την Αγιά Σοφιά στο παρελθόν, ότι είναι ενάντια στην παγκόσμια κληρονομιά κλπ. Ναι είναι. Δεν λέω, φυσικά και είναι. Αλλά μεγάλε, εδώ δεν μιλάμε για το Μάτσου Πίτσου, δεν μιλάμε για την Άγκορβατ που είναι μακριά από εμάς και τέλος πάντων είναι κάτι ξεκομμένο. Μιλάμε για οργανικά κομμάτια της ελληνικής υπόστασης. Το ότι δεν βρίσκονται στην Ελλάδα δε σημαίνει ότι δεν είναι κομμάτι της ιστορίας, κομμάτι της πολιτισμικής κληρονομιάς της ελληνικής, κομμάτι της ελληνικής πολιτισμικής ταυτότητας, δηλαδή ζωντανό κομμάτι του Ελληνισμού. Δεν είναι γενικώς και αορίστως η παγκόσμια πολιτισμική κληρονομιά που θίγεται. Ναι, θίγεται και αυτό. Αλλά αυτό να το πει ο Ισπανός, να το πει ο Πορτογάλος να το πει ο Κονγκολέζος, για εμάς είναι κάτι πολύ περισσότερο. Αυτή η κατάντια, επαναλαμβάνω, είναι πρωτοφανής. Ο κολοφώνας ας πούμε αυτής της της πρωτοφανούς έτσι δουλοπρέπειας και χρησιμοποιώ πολύ ήπιο ρόλο, είναι η συνέχιση, η επίμονη, η εμμονική, η ...
Η ερμηνεία τού Hegel που κυριάρχησε στην Ιταλία και η οποία κυριαρχεί ακόμη μέχρι σήμερα, ιδιαιτέρως στα σχολικά εγχειρίδια, γύρω απο τη σκέψη του, είναι εκείνη που τοποθέτησε στη βάση τής μεταρρυθμίσεώς του, ο Gentile ακριβώς, της Εγελιανής διαλεκτικής. Αυτή η ερμηνεία, όσον αφορά στις πρώτες κατηγορίες τής λογικής, των οποίων η κατανόηση θεωρείται απο τον ίδιον τον Gentile σαν το πιό σκληρό πρόβλημα το οποίο άφησε κληρονομιά ο Έγελος στους διαδόχους του, δέχεται πλήρως την κριτική τού Τρεντέλενμπουργκ. Για τον Gentile πράγματι η θεμελίωση τού γίγνεσθαι, όπως εκτίθεται στις πρώτες σελίδες τής "Επιστήμης τής λογικής", «παραβαίνει την ουσιαστική πρόθεση τής Εγελιανής διαλεκτικής, καθότι εξαντλείται σε μία ανάλυση εννοιών, μέσω των οποίων γίνεται προσπάθεια να ανακαλυφθεί η ταυτότης των αντιθέτων υποκάτω της διαφοράς». Και πράγματι, ανάμεσα στο καθαρό Είναι και στο καθαρό Τίποτα, στην ακαθοριστία τους, δέν υπάρχει διαφορά, και γι’ αυτό η παραγωγή τού γίγνεσθαι από το Είναι και από το Τίποτα είναι εντελώς αναλυτική, είναι μία προσπάθεια να φανερωθεί εκείνη η ταυτότης ανάμεσα στις δύο έννοιες η οποία και ενυπάρχει σε κάθε μία από αυτές. Ο Hegel δηλαδή, και είναι αναπόφευκτο να το δεχθούμε, έχει μία θολή έμπνευση του γίγνεσθαι, δέν διαθέτει την έννοια. Και δέν διαθέτει την συνθήκη καν τής αποκτήσεώς του, διότι αναλύει αυτήν την έννοια, αντί να την πραγματοποιήσει, όπως θα έπρεπε να κάνει, για να την σκεφτεί διαλεκτικά.
