Η πρόσφατη ουκρανική επίθεση με drones βαθιά στο έδαφος της Ρωσίας και η αποκάλυψη της σύλληψης ενός Τούρκου πράκτορα σε ελληνικό έδαφος, ο οποίος διέθετε πλήρως εξοπλισμένο καταφύγιο με όπλα και προμήθειες, άναψε το φιτίλι για μια σφοδρή δημόσια και στρατηγική συζήτηση: Μήπως παρόμοιες δομές είναι ήδη διάσπαρτες στην ελληνική επικράτεια, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα; Και εάν ναι, είμαστε έτοιμοι να τις αντιμετωπίσουμε; Ο κ. Φίλης φέρνει στο προσκήνιο ένα νέο μοντέλο πολέμου: τις μυστικές βάσεις μικρής κλίμακας με δυνατότητα εξαπόλυσης drone επιθέσεων. Όπως τονίζει, πρόκειται για σενάρια τα οποία «σοβαρά κράτη» ήδη μελετούν και αντιμετωπίζουν. Η Ελλάδα, όμως, φαίνεται να υστερεί όχι μόνο σε επιχειρησιακή ετοιμότητα αλλά κυρίως σε νοοτροπία. Η ρητορική φράση «what keeps me awake at night» δεν είναι απλώς λογοπαίγνιο. Είναι προειδοποίηση. Το ερώτημα τίθεται με ένταση: Σε μια αιφνιδιαστική επίθεση, πόσο χρόνο θα είχαμε να αντιδράσουμε; Αν οι βασικές στρατιωτικές υποδομές τεθούν εκτός λειτουργίας, η υλοποίηση σχεδίων όπως η "Γαλάζια Πατρίδα" της Τουρκίας ίσως αποβεί μοιραία.
Ο κ. Φίλης δεν καταγγέλλει μόνο την ελλιπή ετοιμότητα. Καταδικάζει την αυταπάτη πως «κάποιος ξένος»—κατά προτίμηση οι ΗΠΑ—θα έρθει να «καθαρίσει για εμάς». Αυτή η στάση παλαιάς κοπής, απομεινάρι της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, συντηρείται ακόμα και από ανώτατους στρατιωτικούς κύκλους, σύμφωνα με τον κ. Φίλη. Η κριτική προχωρά βαθύτερα. Δεν αρκεί να διαθέτεις τις δυνατότητες – τεχνολογικές, στρατιωτικές ή βιομηχανικές. Πρέπει να είσαι πρόθυμος να αναλάβεις πρωτοβουλία. Στη σύγχρονη μορφή των πολέμων, το πρώτο πλήγμα είναι σχεδόν καθοριστικό. Και η Ελλάδα, όπως σημειώνεται με πικρία, δεν θα το κάνει ποτέ πρώτη.
Ίσως η πιο θλιβερή διαπίστωση έρχεται στο τέλος. Η Ελλάδα, τονίζει ο κ. Φίλης, διαθέτει αντικειμενικά γεωπολιτικό βάρος. Είναι κόμβος για την ασφάλεια της Ανατολικής Μεσογείου, ενεργειακές μεταφορές, ΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις και ρωσικά συμφέροντα. Όμως οι πολιτικοί της ηγέτες φέρονται λες και επιθυμούν να την μετατρέψουν από πυλώνα σταθερότητας σε πολιτικό νάνο, χωρίς στρατηγικό προσανατολισμό και χωρίς διάθεση ανάληψης ρίσκου.
Η συζήτηση είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια ανάλυση ασφαλείας. Είναι μια κραυγή εγρήγορσης. Μέσα από ένα έντονα προσωπικό και συναισθηματικό τόνο, εκθέτει τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής άμυνας, όχι μόνο σε επίπεδο εξοπλισμού, αλλά κυρίως στρατηγικής σκέψης. Αν η Ελλάδα θέλει να παραμείνει γεωπολιτικός παίκτης, οφείλει να ξεπεράσει την πολιτική νωθρότητα και να προσαρμοστεί στις νέες μορφές απειλών. Η εποχή των εφησυχασμένων αυταπατών έχει τελειώσει.
ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου