Massimo Fini
Ο Αδόλφος Χίτλερ χαρακτηριζόταν πάντα ως το «απόλυτο κακό» και ως εκ τούτου χρησιμοποιούνταν με την έννοια ότι όλα όσα θα ακολουθούσαν δεν θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Αυτό είναι αμφισβητήσιμο. Οι φιλοδοξίες του Χίτλερ περιορίζονταν, όχι χωρίς λόγο, στο να βάλει στα χέρια του τη γερμανόφωνη και τήν γερμανικής κουλτούρας Ευρώπη. Ο ναζισμός, σε αντίθεση με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο και ακόμη και τη φασιστική Ιταλία, δεν είχε ποτέ αποικιακούς στόχους. Έβαλε στα χέρια του μόνο τη Ναμίμπια, το νοτιότερο άκρο της Αφρικής, η οποία δεν είναι τυχαία μια από τις καλύτερα οργανωμένες και πιο ειρηνικές χώρες της μαύρης ηπείρου.
Θα ειπωθεί ότι οι μέθοδοι των κατακτήσεών του είναι ιδιόρρυθμες: ρατσισμός και ξενοφοβία. Αλλά τι κάνει σήμερα ο «δημοκράτης» Νετανιάχου; Δεν είναι ο πόλεμός του εναντίον των Παλαιστινίων, τους οποίους θέλει να εκδιώξει από προσώπου γης, ξενοφοβικός; Με το επιβαρυντικό γεγονός ότι ο ναζισμός, ακόμη και εν μέσω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σεβόταν πάντα τους μεγάλους διεθνείς οργανισμούς, ξεκινώντας από τον Ερυθρό Σταυρό. Στην Παλαιστίνη, από την άλλη πλευρά, γινόμαστε μάρτυρες της de facto άρνησης από τον Ισραηλινό Στρατό αυτών των οργανώσεων, είτε ονομάζονται Ερυθρός Σταυρός είτε Ερυθρά Ημισέληνος, είτε της ουδετερότητας των δημοσιογράφων. Υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία για να επιτεθούν σε νοσοκομεία, τριάντα έξι αυτή τη στιγμή, και σε ειρηνιστικές οργανώσεις που προσπαθούν να φέρουν φαγητό στους Παλαιστίνιους. Έτσι, η σφαγή δεν οφείλεται τόσο στους 55.000 Παλαιστίνιους πολίτες που σκοτώθηκαν (σίγουρα μια υποτίμηση), αλλά στο γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι λιμοκτονούν και έχουν εξαιρετική δυσκολία, αν όχι αδυναμία, να λάβουν θεραπεία.
Λέγεται ότι το Ισραήλ είναι μια δημοκρατική χώρα, αλλά υποθέτοντας ότι αυτό ισχύει, δεν του δίνει το δικαίωμα να επιτίθεται σε χώρες που δεν είναι ή δεν θεωρούνται δημοκρατικές. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό του Ιράν. Έχει επιτεθεί ποτέ το Ιράν σε κάποιον; Είναι ατομική δύναμη; Όχι, επειδή, τηρώντας τη Συνθήκη για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων (NPT), δεχόταν πάντα επιθεωρήσεις από τον ΔΟΑΕ, τον Διεθνή Οργανισμό Ατομικής Ενέργειας, ο οποίος στις επιθεωρήσεις του, σύμφωνα με τον διευθυντή του, τον Αργεντινό Ραφαέλ Γκρόσι, διαπίστωνε πάντα ότι στο Ιράν ο εμπλουτισμός ουρανίου δεν έχει ξεπεράσει ποτέ το 60%, δηλαδή για μη στρατιωτική και ιατρική χρήση. Για να κατασκευαστεί η Βόμβα, ο εμπλουτισμός πρέπει να φτάσει το 90%.
Αλλά εδώ η συζήτηση γίνεται ευρύτερη και ανάγεται στις Δίκες της Νυρεμβέργης και του Τόκιο, όπου οι νικητές, για πρώτη φορά στην ιστορία, όχι μόνο ισχυρίστηκαν ότι ήταν ισχυρότεροι από τους ηττημένους, αλλά και ότι ήταν ηθικά ανώτεροι. Αμφιβολίες για αυτές τις δίκες εκφράστηκαν, εκείνη την εποχή, ακριβώς από φιλελεύθερους διανοούμενους. Ο Ρουστέμ Βαμπέρι (Rustem Vambery) έγραψε: «Το ότι οι Ναζί και οι Φασίστες ηγέτες πρέπει να απαγχονίζονται και να εκτελούνται από την πολιτική και στρατιωτική εξουσία, είναι αυτονόητο· αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με το νόμο... Δικαστές καθοδηγούμενοι από το «υγιές λαϊκό αίσθημα», εισαγωγή της αρχής της αναδρομικότητας, τεκμήριο μελλοντικού εγκλήματος, συλλογική ευθύνη πολιτικών και φυλετικών ομάδων, άρνηση προστασίας του ατόμου από την αυθαίρετη εξουσία του Κράτους, επαναφορά της φυλετικής εκδίκησης... Όποιος γνωρίζει την ιστορία του ποινικού δικαίου γνωρίζει πόσοι αιώνες, πόσες χιλιετίες χρειάστηκαν για να αναγνωριστεί παγκοσμίως το ακριβώς αντίθετο αυτής της ιστορίας και αυτής της πρακτικής... ως αναπόσπαστο μέρος του νόμου και της δικαιοσύνης...» και ο Μπενεντέτο Κρότσε (Benedetto Croce) σε μια θαρραλέα ομιλία του στη Συντακτική Συνέλευση δήλωσε: «Ένα ανησυχητικό σημάδι πνευματικής διαταραχής στις μέρες μας (πρέπει επίσης να έχει κανείς το θάρρος να το παραδεχτεί) είναι τα δικαστήρια χωρίς καμία νομική βάση, τα οποία ο νικητής έχει θεσπίσει για να κρίνει, να καταδικάζει και να απαγχονίζει, με την κατηγορία του εγκληματία πολέμου, πολιτικούς και στρατηγούς των ηττημένων λαών, εγκαταλείποντας τη διαφορετική πρακτική, απαλλαγμένη από την υποκρισία, σύμφωνα με την οποία κάποτε δεν δινόταν έλεος στους ηττημένους ή σε μερικούς από αυτούς και ζητούσαν την παράδοσή τους για να τους θανατώσουν, συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας έτσι τον πόλεμο»
Πιο ρεαλιστική ήταν η Guardian, μια βρετανική εφημερίδα φιλελεύθερης έμπνευσης: «Οι δίκες της Νυρεμβέργης θα φανούν σωστές ή λάθος στην ιστορία ανάλογα με τη μελλοντική συμπεριφορά των εθνών που είναι υπεύθυνα γι' αυτές». «Είχαμε την ευκαιρία να επαληθεύσουμε αυτή τη συμπεριφορά στον πόλεμο του Βιετνάμ, όπου χρησιμοποιήσαμε ναπάλμ και χημικά όπλα, διεξάγαμε πολέμους στη Μέση Ανατολή μέσω μεσαζόντων και με το αίμα άλλων, «αυτοκτονήσαμε» τον Μαζάρικ και τον Αλιέντε, συντρίψαμε την ουγγρική εξέγερση στο αίμα, εισβάλαμε στην Τσεχοσλοβακία και το Αφγανιστάν, ταπεινώσαμε την ελευθερία της Πολωνίας, απειλήσαμε την κυριαρχία της Νικαράγουας και του Ελ Σαλβαδόρ με όπλα και μυστικές υπηρεσίες, υπερασπιστήκαμε και υποστηρίξαμε τους πιο άγριους, αιμοδιψείς και εγκληματίες δικτάτορες μόνο και μόνο για να τους απολύσουμε στη συνέχεια, όταν δεν ήταν πλέον ευπαρουσίαστοι, με τον ήχο των «πραξικοπημάτων», οργανώσαμε δεκάδες πραξικοπήματα, υποκινήσαμε και καθοδηγήσαμε ένα μεγάλο μέρος της διεθνούς τρομοκρατίας και, τέλος, βάλαμε τη σφραγίδα της Δύσης και επιβεβαιώσαμε τις ηγεμονικές μας αξιώσεις σε κάθε γωνιά, ακόμη και στην πιο απομακρυσμένη, του κόσμου» (L'Europeo, 1986).
Αυτό το άρθρο είναι από το 1986, αλλά μετά συνέβησαν ακόμη χειρότερα. Οι Δυτικοί, με επικεφαλής τους Αμερικανούς, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, επιτέθηκαν στη Σερβία (1999), στο Αφγανιστάν (2001), στο Ιράκ (2003, 650 χιλιάδες νεκροί), στη Λιβύη (2011) και τώρα στο Ιράν, το οποίο δεν έχει επιτεθεί ποτέ σε κανέναν.
Αλλά τώρα το Ισραήλ, επειδή είναι μια δημοκρατική χώρα, πιστεύει ότι έχει το δικαίωμα να σφαγιάζει Παλαιστίνιους με τρόπους που ούτε καν ο ναζισμός είχε επιχειρήσει. Επειδή ο ναζισμός προσπάθησε να κρύψει τις αδικίες του με κάποιο τρόπο, το δίδυμο Νετανιάχου-Τραμπ, Δημοκρατικοί, τις κάνει ανοιχτά μπροστά στα μάτια μας. Ανίσχυροι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου