Είναι λίγο σαν να χάνεις έναν πόλεμο. Οι νικητές επιβάλλουν τους φόρους τους και οι ηττημένοι πληρώνουν. Μετά υπάρχει πάντα κάποια εξαίρεση, κάποια απαλλαγή. Ο ηττημένος θα πρέπει να μπορεί να ξεσπάσει την οργή του στον γείτονά του. Για παράδειγμα, κατηγορούμε τη Γερμανία για μειώσεις δασμών σε ορισμένα μηχανικά προϊόντα. Στην πραγματικότητα, όμως, όλοι χάνουν.
Σε πολιτικό-συμβολικό επίπεδο, ο ηττημένος είναι η Ιταλία, η οποία δεν ήταν ποτέ τόσο υποταγμένη στις ΗΠΑ. Η πολιτική του χτυπήματος στην πλάτη δεν έχει πετύχει τίποτα. Δεν θα μπορούσε να είχε πετύχει τίποτα. Έχει κάνει μόνο μια κυβέρνηση χωρίς δεξιότητες ή ρόλο ακόμα πιο γελοία. Έτοιμη να πουλήσει τον εαυτό της για το τίποτα, ούτε καν για τριάντα ασημένια νομίσματα.
Αλλά επαναλαμβάνω, όλη η Ευρώπη χάνει. Βγαίνουμε από τις διαπραγματεύσεις ως ένα ανοργάνωτο σύνολο ηττημένων χωρών, χωρών υποταγμένων στον ισχυρότερο. Φοβάμαι ότι η παρακμή της ηπείρου, η οποία ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία, έχει περάσει το σημείο μη επιστροφής.
Ίσως θα είχαμε χρόνο να γυρίσουμε πίσω το ρολόι αν συνειδητοποιούσαμε ότι η ήττα δεν ήταν μεταξύ φιλικών χωρών. Με άλλα λόγια: οι ΗΠΑ είναι εχθρός της Ευρώπης.
ΤΟ ΜΗΤΡΙΚΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΦΗΒΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥ. ΚΑΛΙΦΟΡΝΕΖΙΚΑ. ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΦΡΟΙΝΤ ΜΑΣ ΣΩΖΕΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου