Η «ιστορική» συνάντηση μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν στην Αλάσκα στις 15 Αυγούστου αφήνει αναπάντητα πολλά από τα ερωτήματα που μας βασανίζουν όλα αυτά τα χρόνια, κατά τα οποία η Ρωσία, ξεκινώντας από τις 24 Φεβρουαρίου 2022, θεωρήθηκε διεθνής παρίας από τον ευρωατλαντικό άξονα και ο πρόεδρός της εγκληματίας άξιος σύλληψης και οδηγήθηκε στη Χάγη για μια υποδειγματική δίκη.
Αυτή και μόνο η προϋπόθεση, ωστόσο, μας επιτρέπει να εξαγάγουμε ένα προκαταρκτικό συμπέρασμα. Ο ηγέτης του Κρεμλίνου όχι μόνο έγινε δεκτός με τιμές και χειροκροτήθηκε από τον νυν επικεφαλής της συλλογικής Δύσης, αλλά κατάφερε επίσης να αποφύγει το κύριο θέμα της ημερήσιας διάταξης: μια εκεχειρία στην Ουκρανία, την οποία ζητούσαν έντονα το ΝΑΤΟ και το Κίεβο για να σταματήσει η αργή αλλά αδυσώπητη πορεία του ρωσικού στρατού προς την απελευθέρωση των αμφισβητούμενων εδαφών.
Ενώ περιμένουμε να δούμε τι θα αποφασιστεί τις επόμενες εβδομάδες - μια πιθανή συνολική συμφωνία ή μια κλιμάκωση της σύγκρουσης - μπορούμε να θεωρήσουμε ορισμένα σημεία δεδομένα. Η Ρωσία πέτυχε μια τακτική νίκη, η οποία θα μπορούσε να γίνει στρατηγική εάν συνέχιζε την Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση μέχρι την απελευθέρωση της Οδησσού και του Χάρκοβου. Ωστόσο, αυτό θα σήμαινε μια πλήρη ρήξη με την Ατλαντική Συμμαχία και την παράταση μιας καθημερινής, υπόγειας κατάστασης πολέμου μέχρι να εξαντληθεί πλήρως η μία από τις δύο πλευρές.
Από αυτή την οπτική γωνία, η στάση του Λευκού Οίκου θα είναι καθοριστική. Εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφασίσουν να παραμείνουν ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής στην ουκρανική σύγκρουση, όπως ήταν υπό την κυβέρνηση Μπάιντεν, είναι πιθανό οι Ρώσοι να συμβιβαστούν με τις τρέχουσες απαιτήσεις τους: τις τέσσερις περιοχές (Ντονέτσκ, Λουγκάνσκ, Χερσώνα και Ζαπορόζιε - η Κριμαία δεν αποτελεί καν βάση για συζήτηση), την προστασία της ρωσικής γλώσσας και πολιτισμού και την Ορθόδοξη Εκκλησία στην υπόλοιπη Ουκρανία, και τον αποκλεισμό του Κιέβου από το ΝΑΤΟ.
Εκτός αν ο Πούτιν έχει ανταλλάξει ορισμένους από αυτούς τους όρους με μια υποχώρηση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη (ιδίως την απομάκρυνση των αντιπυραυλικών συστημάτων Aegis από την Πολωνία και τη Ρουμανία), είναι δύσκολο να γνωρίζουμε τι έχει λάβει μέχρι στιγμής ο Τραμπ από τη Μόσχα σε αντάλλαγμα. Πράγματι, αν η Ρωσία παραμείνει απρόθυμη να ευθυγραμμιστεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια «νέα» συντηρητική κοσμοθεωρία, όπου οι εχθροί της «λευκής φυλής» είναι οι Κινέζοι και οι Μουσουλμάνοι, η Ουάσιγκτον μπορεί ακόμη και να αποφασίσει ότι μια συνολική συμφωνία με τη Μόσχα δεν αξίζει τελικά τον κόπο και ότι είναι καλύτερο να συνεχίσει με έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.
Αλλά ακόμη και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσιζαν, όπως είναι πιθανό, να μην παραμένουν πλέον στην «πρώτη γραμμή», ο Τραμπ θα μπορούσε να «σώσει την υπόληψή του» δηλώνοντας στον κόσμο ότι έχει δοκιμάσει τα πάντα, αλλά ότι ο Πούτιν και ο Ζελένσκι παραμένουν απρόθυμοι να συμβιβαστούν. Οι ΗΠΑ θα συνέχιζαν να πωλούν άλλα όπλα αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην ΕΕ-ΝΑΤΟ (με αύξηση 10% για να εξοπλίσουν το Κίεβο με αεράμυνα), και οι Ευρωπαίοι, με τη σειρά τους, θα τα δωρίσουν στην Ουκρανία για να κρατήσουν τη Ρωσία στρατιωτικά εμπλεκόμενη και να επιτρέψουν στο Πεντάγωνο να επικεντρωθεί στον στρατηγικό του στόχο: την ενεργό συγκράτηση της Κίνας σε αυτό που ονομάζεται περιοχή Ινδο-Ειρηνικού.
Και για τον Λευκό Οίκο, η νίκη ήταν καθαρά τακτική. Έχοντας επιτύχει τον ελάχιστο στόχο του διαχωρισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη Ρωσική Ομοσπονδία, ουσιαστικά επισημοποιώντας την υποτέλεια των Βρυξελλών στην Ουάσινγκτον, η σύγκρουση που πυροδότησαν οι ΗΠΑ στην Ουκρανία ευνόησε ωστόσο την ακόμη βαθύτερη ολίσθηση της Μόσχας προς το Πεκίνο: έναν ευρασιατικό άξονα που είναι δύσκολο να σπάσει, τουλάχιστον όσο ο Πούτιν και ο Σι Τζινπίνγκ παραμένουν στην εξουσία, και ο οποίος κινδυνεύει ακόμη και να επεκταθεί στην Ινδία, υλοποιώντας το στρατηγικό τρίγωνο που υποστηρίζει από τη δεκαετία του 1990 ο Γεβγκένι Πριμάκοφ και τον εφιάλτη όλων των Αγγλοαμερικανών γεωπολιτικών στοχαστών.
Ενώ περιμένουμε να κατανοήσουμε αυτήν την εξέλιξη, σίγουρα έχουμε δύο ηττημένους: την Ουκρανία και την Ευρώπη. Η πρώτη είναι έτοιμη να χάσει επίσημα μεταξύ 20 και 25% της επικράτειάς της, εκτός από τον απίστευτο αριθμό νεκρών και αγνοουμένων - μαζί με μια καταστροφική δημογραφική κρίση και ένα μη αποπληρωτέο εξωτερικό χρέος, ειδικά μετά την παραχώρηση των σημαντικότερων κοιτασμάτων πρώτων υλών της στη Ρωσία. Αν η Ρωσία συνέχιζε την επίθεσή της μεταφέροντας τα στρατεύματά της στη γραμμή του Δνείπερου, θα ήταν αναπόφευκτο η Πολωνία να προχωρήσει σε δυτικά εδάφη και οι ουγγρικές και ρουμανικές μειονότητες τελικά να έλκονται προς την Πατρίδα: η Ουκρανία θα γινόταν ουσιαστικά ένα «αποτυχημένο κράτος».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει εγκαταλείψει εντελώς κάθε επιθυμία για στρατηγική αυτονομία, βρίσκοντας πλέον τον εαυτό της πλήρως εξαρτημένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και οικονομικά, σε σημείο που κατά τη διάρκεια της «πρόθυμης» συνόδου κορυφής στην Ουάσινγκτον, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν έφτασε στο σημείο να απαιτήσει εγγυήσεις όχι μόνο από το Κίεβο αλλά και από τις Βρυξέλλες.
Το ΝΑΤΟ, που διοικείται από Αμερικανούς στρατηγούς αλλά επί του παρόντος διοικείται από τους Βρετανούς (δηλαδή, από δύο μη ευρωπαϊκές δυνάμεις), δεν τα πάει πολύ καλύτερα επειδή η ρωσική νίκη στην Ουκρανία (αν και τακτική) έχει υπονομεύσει την αξιοπιστία του και έχει αποκαλύψει τα όρια της αποτροπής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου