Πηγή: Λορέντζο Μέρλο
«Οι δικές μου δεν είναι απόψεις» (1) είπε η Lilli Grüber – ένα πραγματικό δημοσιογραφικό μυστήριο: ποιος θα μπορούσε ποτέ να της δώσει κάρτα μέλους ή ακόμη και σύνταξη; – υπαινισσόμενη ότι αναφέρεται στα γεγονότα, απαντά στον Travaglio, ο οποίος μόλις είχε ισχυριστεί ότι δεν μπορούσε να πει τίποτα άλλο εκτός από τις δικές του απόψεις.
Το απίστευτο επεισόδιο άρνησης της πιο στοιχειώδους επίγνωσης, δηλαδή ότι κάθε περιγραφή μας αντιστοιχεί σε εμάς, συνέβη κατά τη διάρκεια μιας ανταλλαγής στην εκπομπή της κυρίας, νομίζω στις 9 Δεκεμβρίου του περασμένου έτους.
Επομένως, η κυρία, κάποια που αναφέρεται στα διάσημα και καλομαθημένα γεγονότα, αυτά που μόνο οι αληθινοί δημοσιογράφοι, όπως αυτοί που γονατίζουν και συνωμοτούν με τις ντιβανόμορφες αφηγήσεις της αλήθειας, είναι σε θέση να αναφέρουν στον πληθυσμό, δεν γνωρίζει ότι τα γεγονότα δεν υπάρχουν χωρίς κάποιον που τα παρατηρεί και ότι κάθε παρατήρηση συλλογίζεται μόνο ό,τι μπορούμε να συλλογιστούμε εμείς. Πρέπει να έχει να κάνει με μια ιδιαίτερη γυναίκα, μια überfrau.
Όχι μόνο επειδή μπορεί να αναφέρεται στα καθαρά γεγονότα και ο Τραβάλιο δεν μπορεί —ποιος ξέρει, μαζί με πόσους άλλους— αλλά επειδή τα λέει χωρίς δισταγμό στα, δυστυχώς, εκατομμύρια μονονευρωνικών θεατών που περιμένουν να κατανοήσουν την τρέχουσα κατάσταση του κόσμου.
Περισσότερο από τον πόλεμο κατά της Ρωσίας, περισσότερο από την καταστροφική ευρωπαϊκή πολιτική, περισσότερο από κάποιον σαν τον Πούτιν, ακόμη και από κάποιον σαν τον Τραμπ, είναι σαφές ότι αξίζουμε αυτά τα κανάλια, αυτά τα προγράμματα, αυτές τις γυναίκες.
Σημείωση
1. https://www.ilfattoquotidiano.it/2025/12/10/travaglio-trump-europa-gruber-scontro-uraina/8222297/
Οι απόψεις μου δεν είναι δικές μου»: δόγμα μεταμφιεσμένο σε δημοσιογραφία
ΑπάντησηΔιαγραφήτου Ferdinando Pastore (https://www.kulturjam.it/costume-e-societa/le-mie-non-sono-opinioni-il-dogma-travestito-da-giornalismo/)
Η δήλωση της Gruber στον Travaglio, «Οι απόψεις μου δεν είναι δικές μου», αποκαλύπτει την αλαζονεία μιας αυταρχικής δημοσιογραφίας που πιστεύει ότι είναι ο θεματοφύλακας της αλήθειας. Μιας απανθρωποποιημένης μιντιακής εξουσίας που περιφρονεί τη συζήτηση και αυτοπροσδιορίζεται ως η επίσημη φωνή της διοίκησης.
«Δεν έχω απόψεις». Έτσι εκφράστηκε η Λίλι Γκρούμπερ , η ιέρεια της φιλελεύθερης/προοδευτικής ορθοδοξίας, πιεσμένη από την ιλιγγιώδη πίεση ενός οράματος πραγματικότητας που δεν είχε αντιγραφεί από τις περιγραφές θέσεων εργασίας στις Βρυξέλλες.
Αλλά αυτό ακριβώς πιστεύουν αυτές οι κλίκες των κοινωνιοπαθών που υποστηρίζουν τον ιδρώτα και τα δάκρυα για τον λαό στο όνομα της δημοσιονομικής αρετής ή ενός δίκαιου πολέμου.
Οι Μάσιμο Τζιανίνι, Γκρούμπερ και Κάλλας είναι ουσιαστικά το ίδιο πρόσωπο . Άτομα πλέον απανθρωποποιημένα, χωρίς νόημα, που αντιλαμβάνονται τη συζήτηση για τις ιδέες αποκλειστικά και μόνο για το κοινό ή για να καυχηθούν ότι έχουν ένα δημοκρατικό πνεύμα που πρέπει να εξαχθεί άγρια. Στην πραγματικότητα, απεχθάνονται κάθε αντίθεση στον σωτήριο ρόλο τους να διαδίδουν επίσημα την Αλήθεια.
«Αυτές δεν είναι οι απόψεις μου» είναι η τυπική φράση ενός αξιωματούχου της μεσαίας τάξης κατά τη διάρκεια της εικοσαετούς φασιστικής περιόδου, ωθούμενος από την ανάγκη να αναγνωριστεί ως μια δευτερεύουσα αρχή που υπηρετούσε την ανώτατη διοίκηση. Πάντα περήφανος για την ικανότητά του να αισθάνεται τη θέληση της εξουσίας και να την αποκωδικοποιεί δημόσια.
Αυτός είναι ο δημοσιογραφικός επαγγελματισμός που αδιάκοπα επικαλείται την αξιοκρατία και την αξιοπιστία των πηγών. Σαν να ήταν ο λόγος του Θεού.