Πηγή: Πίνο Κάμπρας
Σας εκπλήσσει πραγματικά που ξεκίνησε η «δολοφονία χαρακτήρα» του Lucio Caracciolo από μια αγέλη σκύλων που τρέχουν τα σάλια τους; Δεν με εκπλήσσει καθόλου. Αυτό που αρχίζει τώρα να συμβαίνει, με ολοένα και πιο ενοχλητικούς τρόπους, σε πολλούς Δυτικοευρωπαίους, που αφομοιώνονται στα μεγάφωνα του Κρεμλίνου από την ατλαντική υποδομή, δεν με εκπλήσσει καθόλου, επειδή παρατηρώ εδώ και είκοσι χρόνια πώς είχε ήδη αναπτυχθεί το κυνήγι μαγισσών, πώς είχε δοκιμάσει και βελτιώσει τις μεθόδους του μεταξύ λαών που χρησιμοποιούνταν ως εργαστήρια.
Δεν με εκπλήσσει, λοιπόν, που ο δηλητηριώδης σπόρος της μακαρθιστικής και ρωσοφοβικής βαρβαρότητας έχει φτάσει τώρα εδώ, καλολαδωμένος και καλορυθμισμένη στην Ανατολή, ήδη έτοιμος να υψώσει όλο και περισσότερο το βλέμμα του στη Δύση, έτοιμος να στοχεύσει με καταστροφική μανία όσους δεν είναι πρόθυμοι να δουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα που κρατούσαν κάποτε οι Αμερικανοί «νεοσυντηρητικοί» και τώρα το ευρωπαϊκό κόμμα του επανεξοπλισμού. Ένας απεγνωσμένος, άγριος και αδίστακτος επανεξοπλισμός, έτοιμος να κανιβαλίσει σε λίγα χρόνια ό,τι έχει απομείνει από τις ευρωπαϊκές μεσαίες τάξεις και να καταστήσει τα μεταπολεμικά κοινωνικά δικαιώματα και τις συνταγματικές ελευθερίες μη αναγνωρίσιμα και εντελώς αφοπλισμένα. Ο πρωταρχικός στόχος αυτού του μεγάλου, διακομματικού κόμματος είναι να καταστήσει τον δημόσιο χώρο αδιάβατο, πάση θυσία, για όσους σκέφτονται διαφορετικά.
Ας δούμε σύντομα πώς έχει εξελιχθεί αυτή η κούρσα για τη διαστρέβλωση του ευρωπαϊκού χώρου. Ένα μεγάλο μέρος όσων τις τελευταίες δεκαετίες έχουν χαρακτηριστεί «Πουτινικοί» στην Ουκρανία, τη Γεωργία και άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν κατείχαν θέσεις που να δικαιολογούσαν αυτή την ταμπέλα. Στην πραγματικότητα, αυτές ήταν μαζικές πολιτικές ιδέες των οποίων ο προσανατολισμός συνίστατο σε σχέσεις καλής γειτονίας με τη Ρωσία, βασισμένες στο αμοιβαίο όφελος, τη μακροπρόθεσμη οικονομική και ενεργειακή συμπληρωματικότητα και τις σταθερές συμφωνίες ασφάλειας.
Πολιτικές προσωπικότητες και διανοούμενοι, κόμματα, συνδικάτα, σύλλογοι και εφημερίδες σε αυτές τις χώρες διώχθηκαν με βάση μια ψευδή υπόθεση, με αυξανόμενη πίεση που δεν ανεχόταν κανένα φάσμα άλλο εκτός από το μαύρο και το άσπρο.
Οι συνέπειες: εκλογές που αποτράπηκαν ή ακυρώθηκαν, ηγέτες συνελήφθησαν, τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες έκλεισαν, μαζικά κόμματα καταργήθηκαν με μια απλή κίνηση, έγχρωμες επαναστάσεις που τροφοδοτήθηκαν από δολάρια και συστηματικές εκστρατείες δυσφήμισης που στόχευαν τη φήμη αξιόλογων προσωπικοτήτων που αρνήθηκαν να ενταχθούν στο ολοένα και πιο αδυσώπητο ρωσοφοβικό βαγόνι. Τεράστια ποτάμια χρημάτων έρεαν από την USAID, το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία, τα ιδρύματα του Σόρος και την Ευρωπαϊκή Ένωση, διατηρώντας ουσιαστικά ολόκληρα κοινοβουλευτικά παραρτήματα και μια πληθώρα μέσων ενημέρωσης. Ακόμα και στην Ιταλία. Σήμερα, αυτοί είναι που εκφράζουν πιο έντονα την αντίθεσή τους στις ξένες παρεμβάσεις.
Όσοι βιαστικά απορρίφθηκαν ως «φιλορώσοι» είναι, στην πραγματικότητα, πολιτικές προσωπικότητες που επί χρόνια -μέχρι πρόσφατα- προωθούσαν χωρίς δισταγμό την προσέγγιση των χωρών τους με τις μεγάλες δυτικές δομές, από την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι το ΝΑΤΟ. Δεν πρόκειται, επομένως, για μια ξαφνική ιδεολογική μεταστροφή ή μια μυστική συμπάθεια. Κάτι άλλο έχει αλλάξει, και έχει αλλάξει ουσιαστικά.
Αυτό που εξοργίζει τις δυτικές κυβερνήσεις είναι το γεγονός ότι ορισμένες από αυτές τις ηγετικές προσωπικότητες έχουν επιτέλους ανοίξει τα μάτια τους. Έχουν συνειδητοποιήσει την έκταση της απάτης και έχουν αποφασίσει να μην προχωρήσουν περαιτέρω, αρνούμενες να επιτρέψουν στην ολοκλήρωση να μετατραπεί σε πλήρη υποταγή, χωρίς πολιτική και στρατηγική αυτονομία. Μια υποτέλεια που εξυπηρετεί έναν μόνο σκοπό: να σύρει νέες χώρες σε μια μετωπική αντιπαράθεση με τη Ρωσία, πληρώνοντας ένα δυνητικά καταστροφικό οικονομικό, κοινωνικό και ανθρώπινο τίμημα. Οι μάζες των πολιτών δεν βλέπουν πλέον έναν ορίζοντα προόδου μπροστά τους, αλλά ένα γκρεμό, και αναγνωρίζουν τους Δυτικούς αγγελιοφόρους ως σύγχρονους αγωγούς που τους οδηγούν κατευθείαν στο γκρεμό.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να ερμηνεύσουμε, για παράδειγμα, τη συμπεριφορά του Γεωργιανού πρωθυπουργού Ηρακλί Κομπαχίτζε. Η θέση του είναι απλή: δεν έχει καμία πρόθεση να ακολουθήσει την πορεία που ακολούθησε η Ουκρανία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Δεν θέλει η Γεωργία να μετατραπεί σε ένα μόνιμα εχθρικό φυλάκιο προς τη Ρωσία, σε μια μηχανή στρατιωτικών προκλήσεων και συστηματικής δολιοφθοράς οποιασδήποτε προοπτικής ειρήνης. Πάνω απ' όλα, αρνείται να επιτρέψει στον λαό της να γίνει κρέας για τα κανόνια, ένας αναλώσιμος πόρος σε πολεμικά σχέδια που καταρτίζονται σε ορισμένες αίθουσες συνεδριάσεων στη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και τις Βρυξέλλες. Το αποτέλεσμα: η Δυτική Ευρώπη υποστηρίζει χιλιάδες αγωνιστές (των οποίων οι καριέρες, τα στεγαστικά δάνεια, οι διακοπές και ολόκληρη η ζωή εξαρτώνται από τα «δικά» μας χρήματα) που, για έναν ολόκληρο χρόνο, προσπαθούν να ανατρέψουν τη νόμιμη κυβέρνηση από τους δρόμους.
Με την πάροδο του χρόνου, γινόταν όλο και πιο σαφές ότι αυτό που παρουσιάστηκε ως μια μεμονωμένη, σχεδόν πειραματική περίπτωση ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Η Ουκρανία χρησίμευσε ως πεδίο δοκιμών για ένα πολύ πιο φιλόδοξο σχέδιο, σχεδιασμένο να αναπαραχθεί σε ηπειρωτική κλίμακα. Αυτό που καθιερώθηκε εκεί, αρχικά σε περιορισμένη μορφή, ήταν προορισμένο να εξαπλωθεί πέρα από τα εθνικά σύνορα, σταδιακά εισχωρώντας στην υπόλοιπη Ευρώπη ως πολιτικό μοντέλο προς εξαγωγή.
Αυτό το μοντέλο βασίζεται σε διάφορους αναγνωρίσιμους πυλώνες: μια άκαμπτη, ιδεολογική εχθρότητα προς τη Ρωσία, που έχει αναχθεί σε κριτήριο ταυτότητας· την συχνά βάναυση εξορία κάθε πολιτικής δύναμης που αρνείται να αποδεχτεί μια μόνιμη γραμμή σύγκρουσης με τη Μόσχα· τον εκτεταμένο έλεγχο του χώρου της πληροφορίας, που επιτυγχάνεται μέσω της εξημέρωσης των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και της κατασκευής ενός οικοσυστήματος δημοσιογράφων και μέσων ενημέρωσης ενσωματωμένων στον αγγλοαμερικανικό μηχανισμό ασφαλείας· την καθιέρωση μηχανισμών λογοκρισίας που δεν στοχεύουν πλέον στη διόρθωση των υπερβολών, αλλά στην άσκηση συστηματικής επιτήρησης της κοινής γνώμης μέσω διοικητικών μέσων. Για να είμαστε σαφείς: ο Ελβετός αναλυτής Ζακ Μποντ τιμωρήθηκε με μέσα που αποσκοπούσαν στον προσδιορισμό του πολιτικού του θανάτου όχι από δικαστήριο, αλλά από μια απόφαση που διατυπώθηκε μέσα στο λιγότερο πυκνό πράγμα στον κόσμο: τον εγκεφαλικό φλοιό της Κάγια Κάλλας. Μια όμορφη προοπτική: οι συνταγματικές μας ελευθερίες εμπιστεύονται σε έναν τέτοιο εγκέφαλο.
Σε όλα αυτά προστίθεται μια ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής σύγκρουσης που θεωρεί ότι τα κοινωνικά δικαιώματα, η προστασία της εργασίας και η οικονομική σταθερότητα θυσιάζονται για να τροφοδοτήσουν έναν ατελείωτο ανταγωνισμό εξοπλισμών. Σήμερα, αυτό το έργο εμφανίζεται για αυτό που πραγματικά είναι: όχι μια γεωπολιτική εξαίρεση, αλλά μια νέα πορεία που επιβάλλεται στην Ευρώπη, με άμεσες συνέπειες για την καθημερινή ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Πολλοί ακόμα δεν κατανοούν τη σημασία του, αλλά η αφύπνιση, όταν έρθει, κινδυνεύει να είναι τραυματική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου